Διάβαζα σήμερα στην εφημεριδούλα του πολίτη στην σελίδα 64 υπό τον τίτλο ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ τα ακόλουθα:
«Η ζωή των ελλήνων καταναλωτών έχει καταστεί πάρα πολύ δύσκολη με τα εισοδήματα τςου να συρρικνώνονται ολοένα και περισσότερο τόσο λόγω των περικοπών σε μισθούς και επιδόματα από το κράτος όσο και λόγω της υψηλής ανεργίας που μαστίζει την χώρα.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας:
Στην Ελλάδα το μέσο νοικοκυριό το 2008 κέρδιζε 21.515 δολάρια ΗΠΑ ποσό ελαφρά μικρότερο από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ (οργανισμός οικονομικής συνεργασίας και ανάπτυξης).
Όσον αφορά την απασχόληση σχεδόν το 60% των ατόμων ηλικίας 15 έως 64 στην ελλάδα είχαν μια αμειβόμενη εργασία ποσοστό που κινείται κάτω από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ (65%).
Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα εργάζονται 2.119 ώρες ετησίως πολύ περισσότερο από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ που είναι 1.739 ώρες.
Στην χτεσινή έκδοση της εφημεριδούλας του πολίτη διαβάζουμε δηλώσεις του Παπαδήμα που ήταν υπαρχηγός των ευρωπαίων τοκογλύφων και ένα φεγγάρι αρχηγός του συντονιστικού των τοκογλύφων στην ελλάδα τον οποίο τύπο που είναι δόκτορας θα μας κουβαλήσουν και στην Κύπρο μας να μας κάνει μαθήματα εξυγίανσης των τοκογλύφων με το να αρρωστήσουν κι άλλο όλους εμάς
Λέει που λέτε ο πρώην αρχηγός των τοκογλύφων:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=208575&-V=articles
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ Λ. ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ
Μονόδρομος τα σκληρά μέτρα
Η έξοδος της Ελλάδας από τη κρίση μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την εφαρμογή των μέτρων. Αυτό τόνισε ο κ. Λουκάς Παπαδήμος, πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας και πρώην Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, σε περιφερειακό συνέδριο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που διεξάγεται στη Λεμεσό.
Ο κ. Παπαδήμος τόνισε πως παρά την δραστική, κατά 5% μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, η κατάσταση στην Ελλάδα έχει επιδεινωθεί.
Αυτό οφείλεται στην επιβράδυνση της εφαρμογής των μέτρων και στην απουσία συνολική στήριξης τους αποό την αντιπολίτευση, κάτι που προκαλεί για την επιτυχή εφαρμογή τους.
Ο κ. Παπαδήμός σημείωσε ακόμα πως η έξοδος της Ελλ΄΄αδας από τη ζώνη του ευρώ έχει χαρακτηριστεί από όλους ως παράλογη. «Είναι νομικά αδύνατη και θα προκαλέσει προβλήματα τόσο στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη ευρωζώνη. Για μένα δεν είναι καν θέμα» σημείωσε ο Λουκάς Παπαδήμος.
Σε σχέση με την αναδιάρθρωση του ελληνικούθ χρέους, τόνισε πως, είναι ανεπιθύμητη τόσο για την Ελλάδα (τεράστια ζημιά στις τράπεζες και την οικονομία) όσο και για την Ευρωζώνη λόγω των μεγάλων ζημιών που θα προκληθούν και που μεγάλο μέρος τους θα πρέπει να καλυφθούν και από κράτη / φορολογούμενους άμεσα και έμμεσα. Επιπρόσθετα κατά τον κ. Παπαδήμο, θα υπάρξουν και επιπτώσεις σε άλλες χώρες που βρίσκονται επίσης σε δύσκολη θέση .
Κατά τον κ. Παπαδήμο τα μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης και βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας αποτελούν μονόδρομο και θα αποιτηθέι χρόνος για να αποδώσει η επικοινωνιακή πολιτική που θα επεξηγήσει αποτελεσματικά την αναγκαιότητα τους, στον απλό πολίτη.
Αν οι πολιτικές αυτές εφαρμοστούν, τόνισε, οι συνθήκες της αγοράς θα βελτιωθούν.
Ο κ. Παπαδήμος εξέφρασε τέλος την πεποίθηση πως η κρίση θα ξεπεραστεί διότι οι χώρες τελικά θα κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν. Όλες οι χώρες έχουν κοινό συμφέρον στο να πετύχουν την νομισματική σταθερότητα στην ΕΕ.
————————–
Χμμμμ μισό να κάνουμε την σούμα……………….. οι έλληνες δουλεύουν σχεδόν το διπλάσιο από όλους τους άλλους μέχρι τα 64 ….. και όμως και πάλι δεν βγαίνουν τα νούμερα…… για τους τοκογλύφους
Οπότε πρέπει να εξαθλιωθούν ακόμη περισσότερο
Ατε ασσιχτιρ ρε ……….. πόση κοροιδία πλέον ……………………….. δεν υπάρχουν απολιτικ επιλογές
Η σύγκρουση με όλους αυτούς που λυμαίνονται την ζωή μας είναι μονόδρομος εκτός και αν θέλουμε να δουλεύουμε και να πεθαίνουμε στην δουλειά μόνο για να ζουνε αυτοί οι άχρηστοι υπάνθρωποι που δεν παράγουν τίποτα βασιλικά
παραθέτω μια συνένετευξη που έδωσε στο tvxs ο φίλος Γιαννης Τσαφογιάννης οικονομολόγος που βασίζεται στον επιστημονικό σοσιαλισμό κομουνισμό και αντλώντας επιχειρήματα από την πραγματικότητα διαλύει τις μαλακιουλες που λένε οι περισπουδαστοι τύποι με τους εμφαντικούς τίτλους δόκτορ πρωκτορ κλπ
http://ciaoant1.blogspot.com/2011/05/update-29052011.html
Sunday, May 29, 2011
Καπιταλιστική κρίση – update (29/05/2011)
Ακολουθεί μια ηλεκτρονική συνέντευξη που έδωσα στο tvxs.gr με αφορμή και το βιβλίο που κυκλοφόρησα. Έχουν γράψει στον πρόλογο ότι θεωρώ…αναγκαία την αναδιάρθρωση του χρέους, κάτι που δεν ισχύει, αλλά κατά τα άλλα ήταν από τα λίγα ΜΜΕ που ασχολήθηκαν με το βιβλίο, παίρνοντας μου και συνέντευξη μάλιστα. Είναι θετική η προβολή και από πιο mainstream sites τόσο για εμένα και το βιβλίο μου, όσο βέβαια και γενικότερα για τη διάδοση των ιδεών του κομμουνισμού. Ελπίζω ότι τις επόμενες μέρες θα έχω και περισσότερο χρόνο για να ξαναγράψω, μιας και αυτό το διάστημα είμαι πνιγμένος λόγω κάποιων άλλων σοβαρών υποχρεώσεων.
Το ελληνικό «προτεκτοράτο» και η «κινεζοποίηση» της εργασίας
Την Ελλάδα με την ιδιότητα του οικονομικού προτεκτοράτου πραγματεύεται ανάμεσα σε άλλα το βιβλίο του Γιάννη Τσαφογιάννη που τιτλοφορείται ως «Η καπιταλιστική κρίση και η επιστροφή του ιμπεριαλισμού». Ο συγγραφέας μιλά στο tvxs.gr για τη στροφή του κεφαλαίου στην Ασία, κάνει λόγο για «πλουτονομία» ως βασικό χαρακτηριστικό του υφιστάμενου συστήματος και αναφέρεται στις επιπτώσεις από την καθυστέρηση της αναγκαίας κατά τη γνώμη του αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.
Χαρακτηρίζετε καθοριστική εξέλιξη για τη διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης την «ενσωμάτωση της Κίνας» στο δυτικό οικονομικό μοντέλο. Να εξηγήσουμε τι σημαίνει και πώς λειτούργησε η συγκεκριμένη παράμετρος;
Η πτώση του πρώην «Ανατολικού μπλοκ» έθεσε σε κίνηση μια «αλυσιδωτή αντίδραση» μεγατόνων στο παγκόσμιο γίγνεσθαι: Δισεκατομμύρια νέοι εργάτες εισήλθαν στην παγκόσμια αγορά εργασίας, και μάλιστα δεν ήταν απλά πολλοί, αλλά ήταν και πολύ «ανταγωνιστικοί». Δηλαδή δέχονταν να εργασθούν με βάρβαρα ωράρια, χαμηλούς μισθούς, μηδαμινά δικαιώματα, κτλ. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η Κίνα, στην οποία ζουν αμέτρητοι τέτοιοι εργάτες.
Στα μάτια του κεφαλαιοκράτη, και ειδικά του «μεγάλου» κεφαλαιοκράτη (πολυεθνικές, κτλ) που μπορούν να μεταναστεύουν από τη μία χώρα στην άλλη, είναι ασύμφορο πλέον να γίνουν επενδύσεις στη Δύση, όταν υπάρχει και η επιλογή της Κίνας: Αν έχεις στη διάθεση σου αμέτρητους εργάτες που δέχονται να εργασθούν με 1-2 ευρώ την ημέρα, τότε οι απαιτήσεις των δυτικών εργατών για 1500, 1000, ή έστω 700 ευρώ το μήνα είναι «υπερβολικές» – και το ίδιο ισχύει για τις απαιτήσεις τους για αξιοπρεπείς συντάξεις, ανθρώπινα ωράρια, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κτλ. Γιατί ο κεφαλαιοκράτης να δώσει τόσα «πολλά» στον δυτικό εργάτη, όταν μπορεί να πάει στην Κίνα και να κρατήσει σχεδόν όλα τα κέρδη για λογαριασμό του, δίνοντας μονάχα μερικά «ψίχουλα» στους εκεί εργάτες; Ο κεφαλαιοκράτης ενεργεί με γνώμονα το δικό του πλουτισμό, και δυστυχώς ο δικός του πλουτισμός προϋποθέτει την άγρια εκμετάλλευση των εργατών.
Έτσι λοιπόν, τα τελευταία χρόνια οι κεφαλαιοκράτες έχουν μεταφέρει την παραγωγή στην Ασία, ενώ στη Δύση υπάρχει τρομερή αποσάθρωση του παραγωγικού ιστού (μοναδική εξαίρεση η Γερμανία, καθώς ναι μεν τα “made in Germany” προϊόντα είναι σχετικά ακριβά, αλλά είναι ποιοτικότερα, και άρα έχουν ζήτηση στην αγορά).
Και αυτή η τάση της φυγής του κεφαλαίου από τη Δύση προς την Ασία συνεχίζεται, και θα συνεχίζεται για πολύ ακόμα, καθώς κανένας κεφαλαιοκράτης δε θα δεχτεί να επενδύσει τα κεφάλια του στη Δύση, μέχρι οι εργάτες εκεί να «κινεζοποιηθούν» όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτός είναι και ο στόχος των μέτρων τύπου «μνημονίου» που λαμβάνονται, με ή και χωρίς το ΔΝΤ, στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Αυτά τα μέτρα ναι μεν επιδεινώνουν την κρίση βραχυπρόθεσμα, οδηγώντας σε ακόμα περισσότερα λουκέτα, απολύσεις, ανεργία, φτώχεια, κτλ, ωστόσο μακροπρόθεσμα, οι εργάτες, επειδή ακριβώς θα είναι τόσο ρημαγμένοι, θα δεχτούν να εργασθούν με πολύ χαμηλότερους μισθούς, χειρότερα ωράρια, κτλ., μεγιστοποιώντας έτσι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη. Εκτός βέβαια και αν πολεμήσουν εναντίον του.
Μπορούν σήμερα να ζήσουν οι Έλληνες χωρίς δανεικά; Γενικότερα, ποια πρόταση εισηγείστε ο ίδιος για την έξοδο από τη σημερινή κρίση με προοπτική για το μεγαλύτερο φάσμα της ελληνικής κοινωνίας;
Η συζήτηση για τα δανεικά δεν είναι άσχετη από την αποσάθρωση του παραγωγικού ιστού της Δύσης. Στην πραγματικότητα, οι χώρες της Δύσης θα είχαν καταρρεύσει εδώ και καιρό αν δεν είχαν γιγαντωθεί τα «δανεικά». Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο η αγορά συνέχισε να «κινείται» τα τελευταία χρόνια ήταν…τα κάθε λογής στεγαστικά-επιχειρηματικά-καταναλωτικά δάνεια, που «έκρυβαν» το πρόβλημα, την ίδια ώρα που το βιομηχανικό κεφάλαιο είχε πάρει «το τραίνο της μεγάλης φυγής» προς την Ασία. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για όλη τη Δύση.
Αυτή η γιγάντωση της ανάγκης για δανεικά, οδήγησε και στη γιγάντωση των τραπεζών που τα παρείχαν – με το αζημίωτο βέβαια: Πολύ χαρακτηριστική είναι μια ανάλυση της Citigroup από το 2005, που αναφέρω στο βιβλίο μου, καθώς με φοβερή ειλικρίνεια αποκαλεί το σημερινό πολίτευμα ως «πλουτονομία», μια οικονομία δηλαδή στην οποία κάνει κουμάντο μια μικρή ολιγαρχία, με τους υπόλοιπους…να μην έχουν σχεδόν τίποτα. Και μάλιστα σχολιάζει και το ενδεχόμενο μιας -επερχόμενης τότε- κρίσης, λέγοντας ότι «ακόμα και να συμβεί, εμείς θα τα καταφέρουμε, διότι ελέγχουμε τις κυβερνήσεις, τα ΜΜΕ, κτλ». Και πράγματι, τράπεζες όπως η Citigroup, η Goldman Sachs, η JP Morgan, και άλλες, κατάφεραν όντως να αρπάξουν αμύθητα ποσά ως «πακέτα σωτηρίας», ώστε να αποφύγουν τη χρεωκοπία.
Και συνεχίζουν να το κάνουν, χωρίς κάποιο ορατό τέλος στην όλη διαδικασία: Τα «τοξικά» δάνεια είναι ακόμα πάρα πολλά, καθώς ένα τεράστιο μέρος των δανείων που έχουν δώσει δεν μπορούν να αποπληρωθούν, καθιστώντας τις τράπεζες αυτές χρεωκοπημένες. Και γι’ αυτό και δεν σταματούν, έστω και αν «στραγγίζουν» ολόκληρη την υπόλοιπη κοινωνία από πόρους – γιατί αν σταματήσουν να αρπάζουν αυτά τα «πακέτα σωτηρίας», τότε…θα χρεωκοπήσουν (όπως πχ χρεωκόπησε η Λέμαν Μπρόδερς πριν μερικά χρόνια). Και μπροστά στο να χρεωκοπήσουν αυτές, προφανώς προτιμούν το να χρεωκοπήσουν «κάποιοι άλλοι» (πάμπολλοι εργάτες, πολλοί μικροαστοί, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, κτλ).
Πρόκειται για μια κατάσταση του τύπου « ή αυτοί ή εμείς», και άρα η απάντηση των λαών θα πρέπει να είναι η άρνηση της πληρωμής του χρέους. Άλλωστε, τα «δανεικά» που έχει λάβει η Ελλάδα έχουν ήδη αποπληρωθεί στο πολλαπλάσιο, και τώρα πληρώνουμε τους τόκους, που όμως συσσωρεύονται, γιγαντώνονται και πλέον τα χρέη αυτά δεν μπορούν «έτσι κι αλλιώς» να αποπληρωθούν (κάτι που και πολλοί αξιωματούχοι και αναλυτές της άρχουσας τάξης το παραδέχονται).
Όσο για τα μέτρα που λαμβάνονται τάχα «για να αποφύγουμε τη χρεωκοπία», στην πραγματικότητα αποτελούν μέτρα «ελεγχόμενης πτώχευσης» της, όπως την αποκαλούν. Μάλιστα, το «κωμικοτραγικό» της υπόθεσης είναι πως οι ίδιες οι προβλέψεις του ΔΝΤ παραδέχονται ότι τα μέτρα θα…αυξήσουν το χρέος της Ελλάδας. Η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει, απλά δε θέλουν να το παραδεχτούν επίσημα, διότι οι τράπεζες δε θα αντέξουν τις ζημιές που θα έχουν αν σταματήσουμε να τους δίνουμε τους τόκους που ζητούν, και θα χρεωκοπήσουν. Και γι’ αυτό δε θέλουν, προς το παρόν, ούτε «κούρεμα», ούτε αναδιάρθρωση, ούτε τίποτα τέτοιο. Προς το παρόν, συσσωρεύουν κεφάλαια ώστε να αντέξουν τις ζημιές που θα έχουν, και όταν οι ισολογισμοί τους φτάσουν σε ένα ικανοποιητικό σημείο, τότε και μόνο τότε θα γίνουν και οι επίσημες ανακοινώσεις περί «κουρέματος», αναδιάρθρωσης, κτλ.
Μόνο που έως τότε η ανεργία θα έχει φτάσει σε τρομερά «ρεκόρ», η παραγωγική βάση της Ελλάδας θα έχει αποσαθρωθεί ακόμα περισσότερα με τα λουκέτα να πέφτουν πλέον σα βροχή, τα «ασημικά του κράτους» θα έχουν ξεπουληθεί, κτλ.
Ως εκ τούτου, χρειάζεται το συντομότερο δυνατό να κηρυχθεί στάση πληρωμών εναντίον των ντόπιων και ξένων πιστωτών, προκειμένου να σταματήσει η λεηλασία – αυτή τη στιγμή, ένα τεράστιο κομμάτι των εσόδων του κράτους πηγαίνει στην αποπληρωμή των τόκων, και είναι ειρωνικό αυτό που μας λένε ότι αν προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών προς τους πιστωτές, τότε δε θα υπάρχουν λεφτά…για μισθούς και συντάξεις. Στην πραγματικότητα, αν προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών προς τους πιστωτές, τότε δε θα υπάρχουν λεφτά…για τους πιστωτές. Και αυτό είναι που φοβούνται, διότι ξέρουν ότι δε θα το αντέξουν, ειδικά αν η κίνηση της Ελλάδας βρει και μιμητές σε άλλες χώρες (κάτι που είναι σχεδόν σίγουρο).
Την ίδια καταστροφολογία ακούμε και για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. «Αν φύγουμε από το ευρώ, θα φτωχύνουμε». Λες και αν μείνουμε στο ευρώ θα πλουτίσουμε. Δεν είναι τυχαίο που οι κυβερνώντες μιλούν για «επιστροφή στην ανάπτυξη», αλλά μένουν μόνο στα λόγια. Το να έχει μια χώρα όπως η Ελλάδα ένα νόμισμα όπως το ευρώ, είναι σα να ρίχνει ένας γεωργός τσιμέντο στο χωράφι του, και μετά να «εκπλήσσεται» που οι σπόροι που ρίχνει δε φυτρώνουν.
Για να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη, θα πρέπει να επενδυθούν κεφάλαια από τους κεφαλαιοκράτες. Για να επενδύσει κεφάλαια ο κεφαλαιοκράτης, πρέπει να πειστεί ότι θα έχει κέρδος. Για να γίνει αυτό σήμερα, θα πρέπει όπως είδαμε να ρημαχτούν οι εργάτες, ώστε να μειωθεί το «εργατικό κόστος». Η επιστροφή στη δραχμή θα συνοδευτεί από μια υποτίμηση, που θα μειώσει εμμέσως τους μισθούς. Έτσι θα προσελκυθούν όμως κεφάλαια για επενδύσεις, και θα «κινηθεί η αγορά» που τώρα καταρρέει. Η επιστροφή στην [καπιταλιστική] ανάπτυξη περνά μέσα από το ρήμαγμα των εργατών. Αν δεν σας αρέσει αυτό, πάμε αναγκαστικά για την επανάσταση και τον κομμουνισμό, την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Άλλωστε, στην πραγματικότητα, αφού είναι να ρημαχτούμε «έτσι κι αλλιώς», τουλάχιστον να πολεμήσουμε για χατίρι μας, για αυτά που συμφέρουν εμάς, όχι για το χατίρι και τα συμφέροντα άλλων. Να πολεμήσουμε για μια κοινωνία όπου δε θα αποφασίζει μια μικρή ολιγαρχία για το τι και πως θα παραχθεί, διότι αυτό μοιραία οδηγεί σε μια κατάσταση όπως η σημερινή, με μια χούφτα ολιγάρχες να έχουν μαζέψει όλο το χρήμα και την εξουσία, και τους υπόλοιπους να ζουν, ή να πεθαίνουν, στη φτώχεια.
Εδώ βέβαια φτάνουμε και σε ένα άλλο πρόβλημα, ότι για να υπάρξει μια τέτοια αλλαγή, χρειάζεται να υπάρχει μια πολιτική δύναμη, όπως οι Ιακωβίνοι στη Γαλλική Επανάσταση, ή οι Μπολσεβίκοι το 1917, που να συνδυάζουν μια ολοκληρωμένη θεωρία με την πράξη – και αυτό δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι προς το παρόν. Ειδικά μετά την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», κατέρρευσε και η πίστη στη δυνατότητα αλλαγής του κόσμου, και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να ξαναχτιστεί.
Αλλιώς, οι λαοί δε θα τολμήσουν να τα βάλουν με την άρχουσα τάξη, και να νοιώσουν έτοιμοι να κάνουν αυτοί κουμάντο, αλλά μάλλον θα στραφούν προς ακροδεξιές λύσεις: Άλλωστε, αν τα «ψίχουλα» που ρίχνει η άρχουσα τάξη στους λαούς είναι ελάχιστα και δε φτάνουν για όλους μας, τότε είτε πρέπει να ανατραπεί η άρχουσα τάξη, είτε ο λαός θα δεχτεί να αποδεκατίσει ο ένας τον άλλον, ώστε να μείνουν λιγότεροι (πχ οι επιθέσεις εναντίον των μεταναστών, ως των «νέων Εβραίων» του συστήματος, δεν είναι παρά μια επίθεση εναντίον των πιο ανυπεράσπιστων, ώστε οι υπόλοιποι να ζήσουν με τα ελάχιστα ψίχουλα που τους δίνουν οι τραπεζίτες, βιομήχανοι, κτλ, που μένουν έτσι «στο απυρόβλητο»).
Ποιοι παράγοντες συνηγορούν στην άποψη ότι η σημερινή Ελλάδα είναι μία χώρα – προτεκτοράτο;
Η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο με την «κλασσική» έννοια του όρου – ωστόσο, το ίδιο το Spiegel την είχε αποκαλέσει έτσι σε παλιότερο άρθρο του. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται υπό στρατιωτική κατοχή, ή κάτι τέτοιο, ωστόσο σε οικονομικό επίπεδο δεν είναι ανεξάρτητη. Και δεν αναφέρομαι τόσο στην τρόικα, ούτε στο ΔΝΤ. Άλλωστε, αυτοί καλέστηκαν από την ντόπια άρχουσα τάξη, προκειμένου να τη βοηθήσουν στην προσπάθεια της να «κινεζοποιήσει» τους ντόπιους εργάτες, και να διασώσει τις τράπεζες.
Αναφέρομαι κυρίως στο ευρώ, που εμποδίζει την Ελλάδα να έχει μια νομισματική πολιτική ανάλογα με τα συμφέροντα της. Όχι ότι έτσι θα λυθούν όλα τα προβλήματα, αλλά ανάμεσα στο να έχει ένα κράτος το δικό του νόμισμα, και στο να έχει ένα νόμισμα που ρυθμίζεται πολύ περισσότερο από τα συμφέροντα της Γερμανίας, σαφώς και η πρώτη επιλογή είναι προτιμότερη. Αντίθετα, η δεύτερη επιλογή οδηγεί σε όξυνση των έτσι κι αλλιώς μεγάλων προβλημάτων που προκαλεί το καπιταλιστικό σύστημα στον εργάτη, που καθημερινά πέφτει θύμα εκμετάλλευσης στην εργασία του.
Μέσω του ευρώ, η Γερμανία κατάφερε να ενισχύσει τη δική της θέση στην Ευρώπη, καθώς οι υπόλοιπες χώρες αδυνατούν να αντέξουν αυτή την ισοτιμία ενός τόσο ισχυρού νομίσματος. Έτσι, αποδέχονται την ολοένα και μεγαλύτερη κυριαρχία της Γερμανίας εντός της Ευρώπης – άλλωστε από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά είναι ξεκάθαρη η κατάρρευση μιας μεγάλης ψευδαίσθησης των τελευταίων χρόνων, την ψευδαίσθηση της «ενωμένης Ευρώπης», όπου όλοι είναι τάχα «ισότιμα μέλη».
Αναφέρεστε σε «πολέμους ανάμεσα στα κράτη που προς το παρόν περιορίζονται σε εμπορικό – οικονομικό επίπεδο». Ποια είναι η συνέχεια της συλλογιστικής σας; Ποιες είναι οι βασικές ομάδες χωρών οι οποίες ανταγωνίζονται η μία την άλλη και υπό ποιες συνθήκες;
Όπως το είχε θέσει ο Πούτιν κάποτε βρισκόμαστε πλέον σε έναν «πολυπολικό κόσμο», σε έναν κόσμο που μοιάζει πολύ με τον κόσμο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Αντί για μια «υπερδύναμη» που λίγο-πολύ κυριαρχεί σε παγκόσμιο επίπεδο (τις ΗΠΑ), πλέον έχουμε δηλαδή πολλά κράτη που μονομαχούν για το ποιος θα πάρει τι. Η ιστορία δείχνει ότι αργά ή γρήγορα οι τσακωμοί τους για τη μοιρασιά θα οδηγήσουν και σε πόλεμο, αν και ο παράγοντας της πυρηνικής καταστροφής λειτουργεί αποτρεπτικά έως ένα βαθμό.
Αυτή τη στιγμή, οι δύο βασικότερες δυνάμεις είναι οι ΗΠΑ, που διαρκώς όμως χάνει ισχύ, και η Κίνα, που διαρκώς ανεβαίνει (με βασικό σύμμαχο τη Ρωσία). Άλλωστε, όσο οι εργάτες εκεί είναι τόσο «ανταγωνιστικοί», θα συνεχίζει να προσελκύει κεφάλαια, και άρα ακόμα και κρίση να ξεσπάσει στην Κίνα (ακριβώς διότι οι εργάτες είναι τόσο φτωχοί που αδυνατούν να καταναλώσουν όλα αυτά που παράγουν), μακροπρόθεσμα θα συνεχίσει να αναπτύσσεται.
Σημαντική δύναμη, και καθοριστικός ίσως παράγοντας για το που θα γύρει η πλάστιγγα θα είναι η Γερμανία, που την έχουμε συνηθίσει στο ΝΑΤΟ, ως μέλος του «Δυτικού μπλοκ». Ωστόσο, η Γερμανία έχει ως βασικό ενεργειακό προμηθευτή τη Ρωσία, και η Κίνα είναι η αγορά του μέλλοντος για τις γερμανικές εξαγωγές (μιας και οι δυτικοί εργάτες φτωχαίνουν διαρκώς, και δε θα μπορούν για πολύ ακόμα να καταναλώνουν όπως κατανάλωναν ως τώρα). Ως εκ τούτου, συμφωνώ στο βιβλίο μου με αναλυτές όπως ο Βάλλερστάιν, που θεωρούν ότι η Γερμανία ενδεχομένως στο μέλλον να ταχθεί με την Κίνα και τη Ρωσία. Είδαμε εξάλλου και πρόσφατα ότι η Γερμανία υποστήριξε τις ρωσοκινεζικές θέσεις για την επέμβαση στη Λιβύη, όχι τις ΝΑΤΟικές…
Σημαντικό ρόλο θα παίξουν προφανώς και τα κράτη που έχουν το πετρέλαιο: Στο βιβλίο κάνω και μια σύντομη ιστορική αναδρομή από το Μπρέττον Γουντς μέχρι και την πετρελαϊκή κρίση του 1973, για να δείξω ότι όταν οι ΗΠΑ αποσύνδεσαν το δολάριο από τον κανόνα του χρυσού, η αντίδραση των πετρελαιάδων ήταν να μη δέχονται το δολάριο ως μέσο πληρωμής για το πετρέλαιο, αλλά να ζητήσουν να πληρώνονται σε χρυσό (γι’ αυτό και η κρίση του 1973 ονομάστηκε «πετρελαϊκή», γιατί αυτό που κυρίως έμεινε στη μνήμη ήταν η κίνηση αυτή των πετρελαιάδων).
Σήμερα, οι ΗΠΑ, αλλά και πολλά ακόμα κράτη τυπώνουν τρισεκατομμύρια προκειμένου να τα χαρίσουν στις χρεωκοπημένες τράπεζες, εις βάρος των «κορόιδων». Πληθωρίζοντας όμως το νόμισμα τους, το υποτιμούν, και κανένας δε θέλει να πληρώνεται σε ένα νόμισμα το οποίο υποτιμάται, ούτε να αποταμιεύει τον πλούτο του σε ένα νόμισμα που διαρκώς χάνει σε αξία. Εξ ου και η [επι]στροφή του κόσμου στο χρυσό, που μένει σταθερός όταν όλα τα υπόλοιπα πληθωρίζονται μαζικά από τις κυβερνήσεις. Και κατά την άποψη μου, η οικονομική πλευρά της σημερινής κρίσης δεν θα περιοριστεί «απλά» στην «χρηματοπιστωτική κρίση», τη «νομισματική κρίση» και την «κρίση χρέους», αλλά θα οδηγηθούμε και σε «πετρελαϊκή κρίση» (καθώς ήδη πολλοί πετρελαιάδες προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από το δολάριο), αλλά και σε αποκαθήλωση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, και επιστροφή του χρυσού στην παγκόσμια νομισματική σκηνή.
Τα πράγματα δηλαδή θα «ζορίσουν» ακόμα περισσότερο, και καλώς ή κακώς, οι λαοί θα πρέπει να αναθεωρήσουν πολλές από τις απόψεις που είχαν ως τώρα αν θέλουν να έχουν μέλλον. Όπως είπα και πριν, η αποτυχία του εγχειρήματος του «υπαρκτού σοσιαλισμού» οδήγησε τον κόσμο στην αποδοχή του καπιταλισμού, έστω ως του «λιγότερου κακού» συστήματος. Όμως, αυτό αποθράσυνε ακόμα περισσότερο την άρχουσα τάξη, και πλέον ζητά να επιστρέψουμε σε συνθήκες φτώχειας που πολλοί της θεωρούσαν «ξεπερασμένες». Άρα μήπως θα πρέπει να επιστρέψουμε και εμείς σε κάτι επίσης «ξεπερασμένο», δηλαδή στην πάλη για ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος;
Τετάρτη, 25 Μαΐου 2011
Σαν Σήμερα…
Η σημερινή ημέρα έχει μεγάλη «ιστορικότητα», καθώς σαν σήμερα το 1911 ο Εμιλιάνο Ζαπάτα ξεκινά την επανάσταση στο Μεξικό. Την εποχή εκείνη το 85% της γης ανήκε στο 2% του πληθυσμού (δεν ξέρω αν αυτός ο βαθμός ανισότητας σας θυμίζει κάτι).
Τι έκανε λέει; Μια χούφτα ολιγάρχες έχουν μαζέψει όλον τον πλούτο, και ο λαός πεινάει; Αν είναι έτσι, τότε ο μοναδικός μονόδρομος που όντως υπάρχει είναι…το να πάρουμε πίσω αυτά που μας ανήκουν, πολεμώντας όσους αντιστέκονται, υπερασπιζόμενοι τους ολιγάρχες και το σύστημα τους
Το Νοέμβριο του 1910, η εξαθλίωση των αγροτών οδήγησε σε μία εξέγερση υπό τον Μαδέρο. Ο Ζαπάτα τάχθηκε στο πλευρό του, πήρε τα όπλα και με σύνθημα «γη κι ελευθερία» ηγήθηκε των επαναστατημένων αγροτών, καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερα εδάφη.
Όταν αντιλήφθηκε ότι το αίτημα για μεταρρυθμίσεις είχε εγκαταλειφθεί από τον Μαδέρο, κατάρτισε το δικό του αγροτικό πρόγραμμα, γνωστό ως Σχέδιο Αγιάλα. Με αυτό απαιτούσε την κατάσχεση της γης απ’ όλους τους ξένους και του 1/3 των εδαφών των φεουδαρχών, καθώς και την επιστροφή των εδαφών που είχαν κατασχεθεί από τους ντόπιους. Σύμφωνα με το Σχέδιο Αγιάλα, όλες οι κατασχεθείσες εκτάσεις θα αποτελούσαν κοινοκτημοσύνη των ινδιάνικων κοινοτήτων.
Σταμάτα να κλαις και να υποφέρεις για χατήρι των ντόπιων και των ξένων εκμεταλλευτών σου, και πολέμα τους
Σαν σήμερα όμως, στις 25 Μαίου του 1942, έχουμε και κάτι ακόμα: Ο Άρης Βελουχιώτης συγκροτεί την πρώτη ένοπλη ομάδα του ΕΑΜ, μιας και σε τέτοιου είδους περιστάσεις, οι «ειρηνόφιλοι αγανακτισμένοι» δεν αρκούν. Βέβαια, οι λαοί είναι ανιστόρητοι, και γι’ αυτό πρώτα θα δοκιμάσουν κάθε λογής «ειρηνοφιλικά» κινήματα, αλλά εμείς ως κομμουνιστές πρέπει ναι μεν να στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις του λαού απέναντι στην τυραννία της άρχουσας τάξης, αλλά παράλληλα και να τις κριτικάρουμε όταν τους λείπει το πολιτικό σχέδιο, η οργάνωση, και κυρίως η απαραίτητη αποφασιστικότητα ώστε να συγκρουστούν μέχρι τέλους με την άρχουσα τάξη και να την νικήσουν.
Αν δεν αποκτηθούν αυτά τα πράγματα με τη δική μας περέμβαση, τότε «asta la vista baby»:
«Είμαι ο…Καπιταλοθρευτής και δεν καταλαβαίνω και πολλά – μόνη αποστολή μου είναι να κινεζοποιήσω τους εργάτες, να αρπάξω τα τρισεκατομμύρια που χρειάζονται οι τράπεζες προκειμένου να μη χρεωκοπήσουν, και δε θα σταματήσω ποτέ αν δεν πετύχω τους στόχους μου, τσακίζοντας όποιον σταθεί στο δρόμο μου. Ειδικά αν είναι και ειρηνόφιλοι, τότε θα προβάλλουν και λιγότερη αντίσταση, άρα θα είναι πιο εύκολη η εξόντωση τους»(εντάξει, το ξέρω ότι «λαικίζω», μπλα, μπλα, μπλα, αλλά…δε μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό)
«Φτιάξτε το κόμμα σας»
«Κόλαση» τα νέα μέτρα – απλά «η κόλαση του ενός είναι ο παράδεισος του άλλου». Οι κεφαλαιοκράτες έχουν κάθε συμφέρον να προωθούν αυτό που για τον εργάτη είναι «κόλαση», διότι έτσι θα αυξηθεί ο πλουτισμός τους.
Και γι’ αυτό πρέπει να καταπολεμηθούν.
Όπως γράφει και ο Τρότσκι, ένας από τους «μεγάλους» του μαρξισμού, που μπροστά του οι σημερινοί ηγέτες της αριστεράς μοιάζουν -και είναι- πολύ «μικροί»:
«Έτσι, σε απάντηση στην παθιασμένη θρηνολογία των κύριων δημοκρατών για τη δικτατορία των «60 οικογενειών» στις Ενωμένες Πολιτείες ή των «200 οικογενειών» στη Γαλλία, αντιτάσσουμε τη διεκδίκηση της απαλλοτρίωσης αυτών των 60 ή 200 φεουδαρχών καπιταλιστών Υπερλόρδων.»Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο διεκδικούμε την απαλλοτρίωση των μονοπωλιακών εταιριών της βιομηχανίας πολέμου, των σιδηροδρόμων, των πιο σημαντικών πηγών πρώτων υλών, κλπ.
…
«Μονάχα η απαλλοτρίωση των ιδιωτικών τραπεζών και η συγκέντρωση ολόκληρου του πιστωτικού συστήματος στα χέρια του κράτους θα προμηθεύσουν το τελευταίο με τα πραγματικά αναγκαία μέσα, δηλαδή με τους υλικούς πόρους -και όχι μονάχα με χαρτιά και γραφειοκρατικά μέσα- για την οικονομική σχεδιοποίηση […] Όμως, ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι ολόκληρη η οικονομία -πρώτα απ’ όλα η βαριά βιομηχανία και οι μεταφορές- που θα κατευθύνεται από ένα ενιαίο οικονομικό επιτελείο, θα υπηρετεί τα ζωτικά συμφέροντα των εργατών κι όλων των άλλων εργαζομένων. Οπωσδήποτε, η κρατικοποίηση των τραπεζών δεν θα δόση τα ευνοϊκά αυτά αποτελέσματα παρά αν η ίδια η κρατική εξουσία περάσει ολόκληρη από τα χέρια των εκμεταλλευτών στα χέρια των εργαζομένων».
…
«Επαναλαμβάνω εδώ εκείνο που είπα για το Μεταβατικό Πρόγραμμα στο σύνολό του. Το πρώτο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, δεν είναι η κατάσταση πνευμάτων των μαζών, αλλά η αντικειμενική κατάσταση, και το δικό μας καθήκον είναι να φέρουμε τις καθυστερημένες αυτές μάζες αντιμέτωπες με τα καθήκοντα που καθορίζονται από την αντικειμενική κατάσταση, κι όχι από ψυχολογικούς υπολογισμούς. Η ίδια παρατήρηση επιβάλλεται και από αφορμή το ζήτημα για το Εργατικό Κόμμα. Για να μη συντριβεί η μαχητικότητα της τάξης, για να μην κυριέψει τις μάζες η αποθάρρυνση, το κίνημα πρέπει να ακολουθήσει μια νέα πορεία. Η πορεία αυτή πρέπει να είναι πολιτική. Αυτό είναι το βασικό επιχείρημα που πρέπει να προωθήσουμε πάνω στο ζήτημα του Εργατικού Κόμματος.
»Επικαλούμαστε το μαρξισμό, τον επιστημονικό σοσιαλισμό. Στην πραγματικότητα τι σημαίνει επιστημονικός σοσιαλισμός;
»Αυτό θέλει ακριβώς να πει πως το κόμμα που τον επικαλείται δεν ξεκινάει, όταν θεμελιώνει την πολιτική του, από υποκειμενικές ευχές, από επιμέρους τάσεις, από την κατάσταση πνευμάτων, αλλά από τα ίδια τα αντικειμενικά γεγονότα, από την υλική κατάσταση των διαφόρων τάξεων, κι από τη σχέση τους, όπως το κάνει κανείς στις διάφορες επιστήμες, στηρίζεται στα γεγονότα. Μονάχα μ’ αυτή τη μέθοδο θα μπορέσουμε να καταστρώσουμε διεκδικήσεις που να ανταποκρίνονται στην πραγματική κατάσταση. Μονάχα κατόπιν θα προσαρμόσουμε αυτές τις διεκδικήσεις, αυτά τα συνθήματα, στον τρόπο σκέψης των μαζών. Να υπολογίζαμε αυτόν τον τρόπο σκέψης σαν το βασικό γεγονός, αυτό δεν θα ανταποκρινόταν σε μιαν επιστημονική πολιτική, αλλά σε μια συγκυριακή, δημαγωγική ή τυχοδιωκτική πολιτική».
…
«Στην ίδια τη Μιννεάπολη, δεν μπορούμε να προτείνουμε στα συνδικάτα να γίνουν μέλη της οργάνωσής μας, του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Αυτό θα ήταν αστείο, ακόμα και στη Μιννεάπολη. Γιατί; Γιατί η παρακμή του καπιταλισμού προχωράει δέκα φορές, εκατό φορές πιο γρήγορα από ό,τι πιστεύει το Κόμμα μας. Αυτό είναι μια νέα διαστρέβλωση. Η αναγκαιότητα για ένα πολιτικό κόμμα που θα είναι το κόμμα των εργατών, υπάρχει μέσα στις αντικειμενικές συνθήκες, αλλά το δικό μας κόμμα είναι πολύ μικρό, έχει πολύ μικρό κύρος για να οργανώσει τους εργαζόμενους στις γραμμές του. Γι’ αυτό πρέπει να πούμε στους εργαζόμενους, στις μάζες: φτιάξτε το κόμμα σας. Δεν μπορούμε όμως να απευθυνθούμε άμεσα στις μάζες, καλώντας τις να γίνουν μέλη του Κόμματός μας.
»Αν μια συγκέντρωση 500 ατόμων εκδηλώσει τη συμφωνία της πάνω στη σκέψη πως είναι αναγκαίο ένα Εργατικό Κόμμα, τα 5 ίσως άτομα θα είναι έτοιμα να γίνουν μέλη του Κόμματός μας. Πράγμα που δείχνει πως το σύνθημα για το Εργατικό Κόμμα είναι ένα σύνθημα αγκιτάτσιας. Το δεύτερο σύνθημα –γίνετε μέλη στο Κόμμα μας– είναι για τα πιο προχωρημένα στοιχεία.
»Μήπως, όμως, πρέπει να προωθούμε μόνο το ένα από αυτά τα συνθήματα; Αντίθετα, πρέπει να τα προωθούμε και τα δυο. Το πρώτο, “για ένα ανεξάρτητο Εργατικό Κόμμα”, προετοιμάζει το έδαφος για το δικό μας Κόμμα. Το δεύτερο σύνθημα προετοιμάζει τους εργάτες, τους βοηθάει να προχωρήσουν, κι ανοίγει το δρόμο για το Κόμμα μας».
Αυτά έχουν και μια παραπάνω αξία να τα [ξανα]δούμε σήμερα, καθώς υπάρχει μεγάλη «φασαρία» για τις κινητοποιήσεις στην Ισπανία και την προσπάθεια «μεταφοράς» τους στην Ελλάδα. Μερικοί δηλώνουν υπέρ, μερικοί άλλοι διαφωνούν με τον «απολιτίκ» χαρακτήρα τους, που δεν έχει συγκεκριμένα αιτήματα, ούτε πολιτική κατεύθυνση. Η κριτική αυτή είναι σωστή, ωστόσο «ιδού η ρόδος ιδού και το πήδημα» για όσους -σωστά- θέλουν να δώσουν μια πολιτική γραμμή: Αν το σημερινό «Εργατικό Κόμμα» που αναφέρει ο Τρότσκι «έχει πολύ μικρό κύρος για να οργανώσει τους εργαζόμενους στις γραμμές του», τότε ας ακολουθήσει τη συμβουλή του Τρότσκι, αντί να καταδικάζει όσους εργάτες δεν πείθονται από αυτό, αλλά θέλουν να κινητοποιούνται εκτός των γραμμών του.
Για παράδειγμα η «ειρηνική» διαδήλωση τη στιγμή που η άρχουσα τάξη συμπεριφέρεται σαν τον «Εξολοθρευτή» στην ομώνυμη ταινία είναι παντελώς λάθος κίνηση – το ίδιο και η έλλειψη συγκεκριμένης στοχοθεσίας όπως αυτή που περιγράφει ο Τρότσκι, η στάση πληρωμών, κτλ. Όμως, αυτή ακριβώς είναι και η πρόκληση για την κομμουνιστική αριστερά, να πείσει τον κόσμο για την αναγκαιότητα οργάνωσης γύρω από ένα τέτοιο πολιτικό πρόγραμμα, και όχι απλά να βρίζει όσους δεν το κάνουν από μόνοι τους.
Όσο για την πρόταση του ΣΕΒ για δημοψήφισμα, είναι φανερό ότι «παίζει τα ρέστα του», ποντάροντας ακριβώς στο ότι ο λαός είναι ανοργάνωτος, ανέτοιμος, και φοβισμένος. Από φόβο λοιπόν θα μπορούσε να «σκύψει το κεφάλι» και να ψηφίσει υπέρ των μέτρων – ή τουλάχιστον αυτό ελπίζει ο ΣΕΒ. Άλλωστε, είναι δύσκολο για αυτούς να πάνε σε εκλογές, όπως λέγαμε χθες, διότι ξέρουν ότι ο λαός δεν τους ψηφίζει πλέον όπως παλιά. Εμείς θα πρέπει λοιπόν να είμαστε έτοιμοι για δημοψήφισμα, και να το επιδιώκουμε, καλλιεργώντας στο λαό την αναγκαιότητα για στάση πληρωμών-έξοδο από το ευρώ-εθνικοποίηση των τραπεζών, αντί για τη συνέχιση της «κινεζοποίησης» των εργατών και της σωτηρίας των τραπεζιτών εις βάρος όλης της υπόλοιπης κοινωνίας.
Επιστροφή στο μέλλον
Καθόλου τυχαία εγραφε πρόσφατα το πρακτορείο Μπλούµπεργκ: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση θα µπορεί σύντοµα να εξαναγκάσει µια χώρα να βάλει εµπράγµατες υποθήκες για την εξασφάλιση των δανειστών της. Και θα είναι αυτό κάτι που θα συµβεί για πρώτη φορά στη διεθνή πολιτική, από την εποχή των πολεµικών αποζηµιώσεων που επιβλήθηκαν στη Δηµοκρατία της Βαϊµάρης µετά τον Α’ Παγκόσµιο Πόλεµο». Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία παρακολουθούν από κοντά αυτές τις εξελίξεις. Επειδή γνωρίζουν καλά πως αργά ή γρήγορα θα έρθει και η σειρά τους, όταν πια θα έχει εξαντληθεί και η τελευταία δεκάρα των φορολογουµένων που πληρώνουν τους ξένους δανειστές. Τότε,οι χώρες που θα βγουν ηττηµένες από τον παγκόσµιο οικονοµικό πόλεµο που έχουν εξαπολύσει οι κερδοσκόποι κατά χωρών και λαών θα κληθούν να καταβάλουν «πολεµικές αποζηµιώσεις» που θα θυµίζουν εκείνες τις γερµανικές, αυτή τη φορά εν καιρώ ειρήνης. Θα δούµε άραγε να µπαίνει υποθήκη στον πύργο Μπελέµ στη Λισαβώνα; Στον πύργο του Δουβλίνου; Και αναύριο µεθαύριο έρθει η σειρά της Ισπανίας και της Ιταλίας,στη Σαγράδα Φαµίλια και στο Κολοσσαίο;
Η Συνθήκη των Βερσαλλιών, µε την οποία τερµατίστηκε ο Α’ Παγκόσµιος Πόλεµος και εξαρθρώθηκε η γερµανική οικονοµία από τους νικητές, µοιάζει να επιστρέφει από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας για να µας υπενθυµίσει µερικά χρήσιµα διδάγµατα. Ηταν µια τιµωρητική συνθήκη, που σήµερα πια είναι γενικώς αποδεκτό πως έφερε τους Ναζί στην εξουσία.Οι αξιώσεις που προβλήθηκαν τότε δεν αφορούσαν µόνο τα περιουσιακά στοιχεία και την παραγωγική ικανότητα της Γερµανίας, αλλά και τις περιουσίες όλων των γερµανών πολιτών. Στο βιβλίο του «Οι οικονοµικές συνέπειες της ειρήνης» τα περιγράφει όλα αυτά ο οικονοµολόγος Τζον Μέιναρντ Κέινς, που συµµετείχε ως µέλος της βρετανικής αντιπροσωπείας στις διαπραγµατεύσεις για τη συνθήκη και είχε αποχωρήσει από αυτές αηδιασµένος. Τι λένε όλα αυτά σήµερα στις υπερχρεωµένες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας; Οι κερδοσκόποι που επιδόθηκαν, µε τον δανεισµό, σε µια εκτεταµένη διεθνή λεηλασία των χωρών και των λαών έχουν µέχρι τώρα καταφέρει να πείσουν πολλούς ότι η αποδοχή των αξιώσεών τους είναι κάτι σωστό και ενάρετο…Οµως για πόσο ακόµη θα εξακολουθήσουν να ισχύουν οι µονόπλευρες συµφωνίες που υπογράφονται µαζί τους από τις κυβερνήσεις, αδιαφορώντας για τις τροµακτικές συνέπειες που έχουν αυτές στους λαούς;
Οι συνέπειες των νέων «πολεµικών αποζηµιώσεων» που καταβάλλουν οι λαοί ίσως αργήσουν ακόµη να φανούν,υποστηρίζει η οικονοµική αναλύτρια Ιβ Σµιθ. Οµως µπορεί να αποδειχτούν το ίδιο διαβρωτικές όσο εκείνες που αποσάθρωσαν τα θεµέλια της γερµανικής κοινωνίας του Μεσοπολέµου.
Ρ. Βρανάς – «Νέα»
Γιωργάκη, μην το ψάχνεις, συναίνεση δεν υπάρχει
Για το «νέο φρούτο» των τελευταίων ημερών, τη «συναίνεση»:
Όσο και να ψάχνουν, δε θα τη βρουν. Ίσως κάποιες πολιτικές δυνάμεις να τους τη δώσουν, αλλά το σημαντικότερο όλων είναι πως πλέον δεν τους δίνει συναίνεση η κοινωνία. Κάποτε ο Γιωργάκης έλεγε «Πάμε» σε ένα διαφημιστικό σποτ, και η κοινωνία τον ακολουθούσε. Κάποτε έλεγαν ότι «η ανάκαμψη έρχεται», και η κοινωνία τους πίστευε. Όχι πια.
Πλέον, και ειδικά μετά το «σοκ και δέος», όπως οι ίδιοι το ονομάζουν, η κοινωνία δε συναινεί. Ίσως βέβαια να κινηθεί σε συντηρητική κατεύθυνση, ίσως σε προοδευτική, αλλά πάντως «συναίνεση» δε θα βρει η κυβέρνηση στην κοινωνία. Γι’ αυτό και ζορίζονται να βάλουν και εκλογές – γιατί ναι μεν το ΠΑΣΟΚ πλέον «δεν τραβάει», αλλά από την άλλη…αν κάνουν εκλογές, ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ μπορούν να πείσουν όπως κάποτε. «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»…
Αντιγράφω πάντως και ένα μικρό ποστ που είχα κάνει στις αρχές του χρόνου, είναι ίσως ακόμα πιο επίκαιρο από όταν πρωτογράφτηκε:
—
Το 2010 ήταν η τελευταία χρονιά «συναίνεσης»
Ο τίτλος της ανάρτησης είναι -νομίζω- αρκετά από μόνος του, και δε χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση: Άλλωστε, όπου και και να γυρίσει να κοιτάξει κανείς, το βλέπει ότι ο κόσμος δε θέλει την τυραννία πουπάνε να του επιβάλλουν. Αυτή η σαπισμένη κατάσταση δε μπορεί να παραμείνει για πολύ.
Χθες έβλεπα ανθρώπους να λένε «καλή χρονιά» και να συμπληρώνουν μόνοι τους τον εαυτό τους με φράσεις του στιλ «…αν και δε το βλεπω», «τουλάχιστον ας μη χάνουμε την ελπίδα», κτλ, μπροστά πάντα από μια τηλεόραση γεμάτη πλέον με λατινοαμερικάνικα προγράμμα και άλλα τέτοια – φτωχά προγράμματα για φτωχούς ανθρώπους, όπως δηλαδή μας θέλουν.
Λίγος κόσμος έξω, ούτε λεφτά υπάρχουν ούτε διάθεση.
Διάβασα επίσης και τα γκάλοπ, που και μαγειρεμένα δείχνουν σημαντική αλλαγή, με τον κόσμο να δέχεται πλέον και τη βία για να βρει το δίκιο του, κάτι που προφανώς δεν πέρασε απαρατήρητο από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.
Στην πραγματικότητα, η άρχουσα τάξη πλέον «δεν πείθει». Ένα φύσημα και έπεσαν.
Άντε λοιπόν να φησύξουμε ώστε να φύγουν – άλλωστε, κάποιος θα πρέπει να φυσήξει, αλλιώς από μόνοι τους δεν φεύγουν.
Ισοτορικά, έβγαιναν κινήματα όπως οι Γιακωβίνοι, οι Μπολσεβίκοι, κτλ, που συσπείρωναν τον κόσμο εναντίον των εκμεταλλευτών του. Αυτό είναι που λείπει σήμερα – εξ ου και η τάση του κοσμου «να κλείνεται στον εαυτό του», να «θυμώνει εσωτερικά», να μην έχει ελπίδα για το μέλλον, κτλ.
«Ιδού η ρόδος ιδού και το πήδημα» λοιπόν για όλους εμάς που ονειρευόμαστε μια «άλλη κοινωνία». O Τσώρτσιλ είχε κάποτε πεί σε μια διάσημη φράση του ότι «ο απαισιόδοξος βλέπει τη δυσκολία σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται – ο αισιόδοξος βλέπει την ευκαιρία σε κάθε δυσκολία που παρουσιάζεται».
Το 2010 φεύγει, και μαζί του παίρνει και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της «συναίνεσης» που κάποτε έδινε ο κόσμος στην άρχουσα τάξη. Από το 2011 και πέρα, τα πράγματα θα είναι πιο «ταραχώδη», καθώς…κανένας δεν έχει τη «συναίνεση» του κόσμου. Τουλάχιστον όχι σε αρκετό βαθμό. Μένει να δουλέψουμε σκληρά και οργανωμένα, ώστε να αρχίσει -επιτέλους- η «αντεπίθεση» μας, μετά από μια μακρά περίοδο διαρκούς υποχώρησης, ώστε να πάρει σιγά-σιγά θάρρος και ο κόσμος για να βγει και να παλέψει.
Είναι πολύς ο καιρός που έχει περάσει από την τελευταία φορά που ο κόσμος έκανε κάτι παρόμοιο, τουλάχιστον σε ‘μεγάλη’ κλίμακα – μάλλον τα έχει «ψιλοξεχάσει» αυτά τα πράγματα. Απ’ την άλλη πλευρά όμως, αυτά τα πράγματα «δεν ξεχνιούνται»…
Posted by ciaoant1 at 1:36 PM 
HaideeHammond
#7
-osr- τίποτε δεν χαρίζεται..... όλα κερδίζονται μόνο όταν τα διεκδικούμε και τα θέλουμε αληθινά 