Category Archives: Βραχόκηπος Αναρχική Ιστοσελίδα

Συνέντευξη από το Ελευθεριακό Κουβανικό Κίνημα – Να μην ξεχνάμε ότι οι πρώτοι που διώχθηκαν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν οι αναρχικοί…στην Καταλωνία της αναρχικής ουτοπίας οι βολές ήταν ΚΑΙ από το κομμουνιστικό κόμμα

Ο Αλεξάντερ Μπέργκμαν ήταν από τους πολλούς αναρχικούς που διώχθηκαν και εξορίστηκαν ή αναγκάστηκαν να αυτοεξοριστούν από την Ρωσία μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση

Ένα σχετικό βιβλίο για την μεταεπαναστατική Ρωσία

Αλεξάντερ Μπέργκμαν: Η ΤΣΕ-ΚΑ

(απόσπασμα από το βιβλίο του: The Bolshevik Myth – Ο Μπολσεβίκικος Μύθος, κεφ. 31)

Αλεξάντερ Μπέργκμαν: Η ΤΣΕ-ΚΑ

 

Η αναρχική αμερικανίδα Έμα Γκόλτμαν αφού το αμερικανικό κράτος την απέλασε λόγω των ιδεών της βρέθηκε στην μεταεπαναστατική Ρωσία την διετία 1920-1921 και περιγράφει  την οικονομική αθλιότητα αυτά τα πρώτα χρόνια, τον συγκεντρωτισμό του σοβιετικού κράτους, το κυνήγι της ελεύθερης γνώμης, το φόβο του λαού για την τρομερή Τσεκά (μυστική αστυνομία), τη δυσπιστία και τελικά την απογοήτευση που επικράτησε για την επανάσταση.

Η απογοήτευσή μου στη Ρωσία – Emma Goldman

http://eagainst.com/articles/rwssia-emma-goldman/

 

Ο Μπακούνιν συγκρούστηκε με τον Μαρξ ακριβώς για το κατά πόσο είναι εφικτό να περάσεις ένα επαναστατικό πρόγραμμα μέσα από κρατικές δομές

Τελικά ο Μπακούνιν δικαιώθηκε όταν έλεγε ότι θα δημιουργηθεί μια τυρρανία, ένα καθεστώς γραφειοκρατικού καπιταλισμού όπου εφαρμοστεί αυτό, όπως έγινε στην Σοβιετική Ένωση αλλά ακόμα και στην ίδια την Κούβα

Φυσικά υπάρχουν διαβαθμίσεις και δεν θα μηδενιστούν τα πάντα αλλά δυστυχώς όπου υπήρξαν ελευθεριακές διαφωνίες οι ορθόδοξοι ζηλωτές κομμουνιστές εκδιώκαν πρώτους τους αναρχικούς

Εδώ ένα δείγμα από το ΚΚΕ που στέλλει επιστολές στο …αδελφό κόμμα της …Βορείου Κορέας…

Αναρχισμός και ατομική τρομοκρατία

http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=2790500

Συνέντευξη από το Ελευθεριακό Κουβανικό Κίνημα

http://www.anarkismo.net/article/27729

 

category Κεντρική Αμερική / Καραϊβική | Αναρχικό κίνημα | Συνέντευξη author Wednesday December 24, 2014 17:10author by Dmitri (republishing) – MACG (personal capacity) Report this post to the editors

Μια συνέντευξη που πήρε το site http://www.alasbarricadas.orgαπό το Ελευθεριακό Κουβανικό Κίνημα (MLC), μια οργάνωση αποτελούμενη από εξόριστους Κουβανούς αναρχικούς σε διάφορα μέρη του κόσμου. Αυτήν την περίοδο της προφανούς πολιτικής αλλαγής, ή μετάβασης όπως την χαρακτηρίζουν τα ευρωπαϊκά και βορειοαμερικανικά μαζικά μέσα ‘ενημέρωσης’, είναι ενδιαφέρον να μάθουμε τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στο νησί από πρώτο χέρι. Η απόσυρση του Φιντέλ Κάστρο αφήνει ανοιχτές διάφορες υποθέσεις για το μέλλον του κομμουνιστικού καθεστώτος, εξαιτίας των πρώτων μέτρων που προωθεί ο νέος αρχηγός, Ραούλ Κάστρο.

logo300x130.gif

-Γεια σας σύντροφοι. Ας ξεκινήσουμε την συνέντευξή μας με κάποιες ιστορικές παραπομπές για τους αναγνώστες μας. Θα μπορούσατε εν συντομία να μας εξηγήσετε την ιστορία του αναρχικού κινήματος στην Κούβα;

Γεια σας. Όποιος θέλει να μάθει σχετικά με την ιστορία του κινήματός μας θα πρέπει να ξεκινήσει με το έργο του συντρόφου μας Φρανκ Φερνάντες, ‘Ο αναρχισμός στην Κούβα’, μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες. Σε γενικές γραμμές η ιστορία που περιγράφεται είναι παρόμοια εν πολλοίς με την ιστορία του αναρχικού κινήματος σε όλη τη Λατινική Αμερική, με την ιδιαιτερότητα της συμμετοχής του κινήματός μας στον σχετικά πρόσφατο αγώνα της Κούβας για ανεξαρτησία. Συναντά κανείς μέσα στην καρδιά των πρώτων σωματείων αναρχικούς να λειτουργούν ως εμψυχωτές των αγώνων και να επηρεάζουν πολιτικά μέχρι τη δεκαετία του ΄50 πολλούς παραγωγικούς τομείς, ερχόμενοι σε ανοιχτή σύγκρουση με τη δικτατορία του Μπατίστα. Η συμμετοχή μας στους αγώνες της εποχής προήλθε ακριβώς μέσα από αυτά τα συνδικάτα. Μέσω της ‘ Ελευθεριακής Οργάνωσης Κούβας’ και σε μικρότερο βαθμό μέσω των συντρόφων που δραστηριοποιήθηκαν στο κίνημα της 26ης Ιουλίου. Είναι αξιοσημείωτο πως μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ΄50 το αναρχικό κίνημα στην Κούβα ήταν από τα πιο δραστήρια ανάμεσα στα όμορα πολιτικά κινήματα της εποχής στην υπόλοιπη λατινική Αμερική και έλαβε μέρος σε διάφορες συναντήσεις, όπως αυτή του αναρχικού συνεδρίου τον Απρίλιο του 1957 στο Μοντεβιδέο της Χιλής και στάθηκε αποφασιστικά στο πλευρό του κουβανικού λαού στον αγώνα του ενάντια στη Δικτατορία του Μπατίστα.

-Κάτι που ο κόσμος στην Ευρώπη και αλλού δεν γνωρίζει. Ποιος ήταν ο ρόλος των αναρχικών στην Κουβανική Επανάσταση;

Όπως έχουμε αναφέρει, εμείς οι αναρχικοί συμμετείχαμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας και υπό το πρίσμα της επαναστατικής προοπτικής μας κόντρα στο καθεστώς του Μπατίστα. Πράγματι συμμετείχαμε στις γενικές εκδηλώσεις χαράς μετά την πτώση της δικτατορίας και τη διάλυση του στρατού του Μπατίστα. Αλλά από την πρώτη στιγμή σταθήκαμε με δυσπιστία απέναντι στην κουλτούρα του προσωποκεντρισμού, της ηγετικότητας, του εθνικισμού και της στρατιωτικοποίησης που ενσάρκωνε στο πρόσωπό του ο Φιντέλ Κάστρο και ο στενός του κύκλος. Αυτή η δυσπιστία σύντομα επιβεβαιώθηκε και ενδυναμώθηκε. Για παράδειγμα, η απροκάλυπτη παρέμβαση του Φιντέλ Κάστρο στο 10ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Κουβανών Εργατών, προς όφελος των δικών του ανθρώπων και παραβιάζοντας τις αρχές της αυτονομίας του εργατικού κινήματος. Από τότε και έπειτα οι Κουβανοί αναρχικοί ριζοσπαστικοποίησαν τις υποψίες τους και υιοθέτησαν μια ξεκάθαρη στάση απέναντι στην κεντρικοποίηση της πολιτικής εξουσίας. Όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα σε ένα μανιφέστο, στο οποίο εκφράσαμε ανοιχτά τους φόβους μας για τις προσπάθειες ελέγχου από την Καθολική εκκλησία, όπως επίσης και από το κομμουνιστικό κόμμα, του οποίου τα πλέον εξέχοντα μέλη απολάμβαναν πολιτικές θέσεις και πόστα αργομισθίας στο καθεστώς του Μπατίστα. Γνωρίζουμε πως εντός των κόλπων του διεθνούς αναρχικού κινήματος δεν ασπάζονταν όλοι την κριτική μας στάση και πως δεν ήταν λίγοι αυτοί που προσδοκούσαν για πολλά χρόνια παρατηρώντας μια διαδικασία που συνέχιζε να μονοπωλεί την ιδέα μιας επανάστασης που είχε απολέσει από τότε κάθε επαναστατικό πνεύμα. Τώρα, και εδώ και πολύ καιρό πιστεύουμε πως δεν τίθεται θέμα για την ευστοχία των θέσεων που διατύπωσαν αυτοί οι Κουβανοί αναρχικοί πριν από 50 χρόνια. Εν ολίγοις δεν ήταν τίποτα άλλο από την κλασική θέση της πρώτης διεθνούς πως οι επαναστάσεις ούτε προωθούνται, ούτε ενθαρρύνονται, ούτε ριζοσπαστικοποιούνται από «επαναστατικές» κυβερνήσεις αλλά πως μέσα σε αυτές μπορείς να βρεις το γραφειοκρατικό και αυταρχικό μικρόβιο που καταλήγει να καταπνίγει και να ακυρώνει την επανάσταση και να επιβάλλει εαυτόν ως τη νέα κυρίαρχη τάξη εντός του νέου κράτους.

– Μπορείς να μας μιλήσεις για την εξορία; Υπήρξε κατανόηση, βοήθεια ή αντιθέτως αποξένωση;

– Δεν μπορούμε ακόμα να μιλήσουμε σε παρελθόντα χρόνο. Βρισκόμαστε ακόμα πολλοί κουβανοί αναρχικοί σε εξορία σε πάμπολλα σημεία του πλανήτη. Η εξορία μας είναι εξίσου σκληρή με οποιαδήποτε άλλη εξορία με όρους αποχωρισμού και αποξένωσης, με το επιπλέον επιβαρυντικό στοιχείο ότι οι πρώτοι σύντροφοι που έπρεπε να φύγουν από την Κούβα και δεν είχαν άλλη προοπτική από το να εγκατασταθούν σε ένα εχθρικό περιβάλλον, όπως αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών. Κάτι που δεν είθισται να γίνεται κατανοητό αλλά τέτοιο ήταν το αναπόδραστο πεπρωμένο των Κουβανών προσφύγων , τουλάχιστον αρχικά, όλων των εποχών. Το πλέον επώδυνο ήταν να έρθουμε αντιμέτωποι με την έλλειψη κατανόησης και την αποξένωση από μέρους κάποιων αναρχικών ομάδων της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής, που θα τους άρεσε να μας δουν ενσωματωμένους σε μια διαδικασία αλλαγών χωρίς καμία κριτική. Δεν αντέδρασαν φυσικά όλες οι αναρχικές ομάδες με τον ίδιο τρόπο και εισπράξαμε αμέτρητες εκδηλώσεις αλληλεγγύης που μεγάλωναν με το πέρασμα του χρόνου και όσο το κουβανικό πολιτικό καθεστώς αποκάλυπτε το αληθινό πρόσωπό του. Σήμερα αυτές οι συζητήσεις έχουν ξεπεραστεί, και δεν υπάρχει ένας λογικός αναρχικός που να πιστεύει ακόμα πως μια ελευθεριακή εξέλιξη μπορεί να προκύψει από ένα πολιτικό καθεστώς που βασίζεται στον απόλυτο έλεγχο των υποκειμένων του και την υπερεκμετάλλευση των εργατών. Χωρίς αυτόνομους οργανισμούς, ανεξάρτητους από το κράτος που να λειτουργούν σαν αντίβαρο στον αγώνα ενάντια σε τέτοιου είδους «υπερεκμετάλλευση» από το κράτος και το κεφάλαιο. Θυμηθείτε πως στο νησί υπάρχει μια ποικιλία καπιταλιστικών επιχειρήσεων με έδρα την Ισπανία, το Μεξικό, την Ιαπωνία, τη Γαλλία, τον Καναδά, την Ιταλία κ.τ.λ.

– Ας μιλήσουμε για το παρόν. Ο Φιντέλ αποσύρθηκε αφήνοντας στη θέση του τον αδερφό του. Τι άλλαξε στην Κούβα;

– Στην τελευταία δημόσια διακήρυξή μας ‘Κάτι μυρίζει διαφορετικά στην Κούβα’, τον Μάιο του 2008, προσπαθήσαμε να ξεκαθαρίσουμε πως οι «αλλαγές» είναι μόνο διακοσμητικού χαρακτήρα και μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια «φιλελευθεροποιημένη» εικόνα που δεν αλλάζει την βασική λειτουργία του καθεστώτος και την θεσμοθετημένη δομή εξουσίας. Κρατικός καπιταλισμός, προνόμια για την υψηλή γραφειοκρατική τάξη και συγκεκριμένα για τις ένοπλες δυνάμεις, μονοπώληση από το μοναδικό κόμμα όλων των μηχανισμών έκφρασης και λήψης αποφάσεων, απόλυτος έλεγχος πάνω στον πληθυσμό κ.τ.λ. Αναμφίβολα αυτό που αλλάζει είναι η γενική συμπεριφορά του κόσμου. Σήμερα μπορείς να δεις πως ο κόσμος χάνει τον φόβο της καταστολής και έχει αρχίσει να καταλαμβάνει χώρο. Οι δυσκολίες της καθημερινής ζωής δεν μπορούν να παραμείνουν πλέον κρυμμένες και όλοι το γνωρίζουν. Υπάρχει το ξεκίνημα μιας λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένης αντίδρασης. Όλα αυτά υποδεικνύουν το δρόμο για πιθανές μορφές δράσης. Οι προσδοκίες μας εδράζουν εκεί και δεν τρέφουμε αυταπάτες γι’ αυτόν τον εξουσιαστικό πυρήνα που απλώς προσπαθεί να κερδίσει περισσότερο χρόνο.

– Στην Ευρώπη γίνεται λόγος για τις «ουρές» που σχηματίζουν οι Κουβανοί προκειμένου να αγοράσουν ένα κινητό τηλέφωνο ή να αποκτήσουν πρόσβαση στο ίντερνετ (ανάμεσα σε άλλα). Μήπως έχουμε περάσει σε μία φάση καταναλωτισμού;

– Όχι, ο καταναλωτισμός είναι πρακτικά αδύνατος στην Κούβα, δεδομένου ότι για τον κόσμο προέχει να λύσει τα πιο στοιχειώδη και άμεσα ζητήματά του, φαγητό, στέγη, μετακινήσεις κ.τ.λ. Ακόμη περισσότερο μάλιστα, αφού οι μισθοί των εργατών δεν αρκούν για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες και είναι υποχρεωμένοι να καταφύγουν στο σύστημα των δελτίων διανομής, που είναι ανεπαρκές. Αυτό που έχουμε στην Κούβα είναι ένα πλεόνασμα ξένου συναλλάγματος στην κατοχή αυτών που δέχονται εμβάσματα από τους συγγενείς τους στο εξωτερικό. Αυτό το πλεόνασμα επιτρέπει τέτοιου είδους «πολυτέλειες», όπως το κινητό τηλέφωνο και ο υπολογιστής και που η απόκτησή τους δεν επιτράπηκε παρά μόνο πρόσφατα. Η οικονομική κατάρρευση μπροστά στην οποία βρίσκεται το καθεστώς είναι τέτοια σε μέγεθος που αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιθανό πως τα εμβάσματα ξένου συναλλάγματος υπερβαίνουν το σύνολο των μισθών στην Κούβα, χωρίς υπερβολή. Αυτό επίσης εξηγεί το γεγονός πως περίπου το 20% του πληθυσμού της Αβάνα δεν ενδιαφέρεται να βρει δουλειά. Γιατί κάποιος που λαμβάνει βοήθεια από το εξωτερικό ( πάνω από 20 δολάρια, τα οποία πάντα ισοδυναμούν με ένα μισθό) να θέλει να δουλέψει; Το καθεστώς δεν έχει καμία απάντηση σε αυτό το φαινόμενο και συνεχίζει μάταια να ζητά θυσίες και εργατική πειθαρχία χωρίς να δίνει τίποτα σε αντάλλαγμα, όταν η κυρίαρχη τάξη έχει πρόσβαση στα καλύτερα διαθέσιμα αγαθά και υπηρεσίες. Παραδόξως υπάρχει μεγάλη ανεργία ανάμεσα στις άπορες κοινωνικές τάξεις που επιβιώνουν κόντρα στην τρέχουσα κατάσταση, κάνοντας οτιδήποτε χρειάζεται, από ζητιανιά, πορνεία ή κλοπές. Αυτό, μαζί με έναν ισχυρό ρατσισμό, θεσμικό και πολιτιστικό, εξηγεί γιατί οι φυλακές στην Κούβα είναι γεμάτες με Αφροκουβανούς.

– Υπάρχει ελπίδα για μια πιο δραστική αλλαγή ανάμεσα στους ανθρώπους; Υπάρχουν αντικαθεστωτικές πολιτικές ομάδες που δραστηριοποιούνται;

Πιστεύουμε πως ο κόσμος έχει χάσει κάθε ελπίδα και όντας αντιμέτωπος με μια κατάσταση ολοκληρωτικής απαγόρευσης οποιασδήποτε εναλλακτικής κοινωνικής και πολιτικής δράσης συνεχίζει να αναζητά τρόπους για να μεταναστεύσει, ως το μόνο όπλο στα χέρια του για να δραπετεύσει από τη συνεχή απελπισία. Η «ορατή» αντιπολίτευση, εν τω μεταξύ, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ποτ πουρί χωρίς κάποιο σαφές σχέδιο και με μόνο κοινό την πρωτόλεια και ενστικτώδη αντίδραση ενάντια στον Κάστρο. Από την άλλη είναι απαραίτητο να ξεχωρίσουμε το ιδεολογικοπολιτικό προφίλ αυτής της αντίστασης. Είναι γνωστό πως εντός του φάσματος της αντίστασης συμπεριλαμβάνονται πολλές τάσεις, από αυτούς που είναι προσκολλημένοι στην Αμερικάνικη διπλωματία ως αυτούς που γενικά ευνοούν την προοπτική ενός αυτοκαθοριζόμενου εγχειρήματος. Προφανώς ανάμεσα σε αυτές τις δύο τάσεις δεν μπορεί να υπάρξει κάποιου είδους συμμαχία. Σε αυτό το σημείο, ως αναρχικοί, δεν μπορούμε να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στην ενδυνάμωση της δεύτερης προοπτικής και στην προσχώρηση σε αυτήν της μεγαλύτερης μερίδας του πληθυσμού.

– Πώς βλέπετε την επιρροή του Ούγκο Τσάβεζ στο νησί; Έσπασε τον αποκλεισμό πριν χρόνια επενδύοντας εκατομμύρια. Έχουν μεταφραστεί αυτές οι επενδύσεις σε πολιτική επιρροή;

Αρχικά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως ο αποκαλούμενος «αποκλεισμός» δεν είναι ένα εμπορικό «κλείσιμο» της Κούβας, αλλά ένα μίγμα από μέτρα που υιοθέτησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό τον τίτλο του εμπάργκο, και που ενισχύονται κατά τη διάρκεια των ρεπουμπλικανικών διοικήσεων. Με νομοθετήματα όπως αυτά των Χέλμς-Μπάρτον και του Τοριτσέλι, που βλακωδώς ευνουχίζουν τις οικονομικές συναλλαγές, χωρίς όμως να τις σταματούν τελείως. Τελευταία οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν εμπορικές συναλλαγές με την Κούβα που φτάνουν τα 500 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο. Το πρόβλημα της Κούβας σε αυτό το επίπεδο είναι η ανύπαρκτη ικανότητά της να πληρώσει, γεγονός που την έχει καταστήσει παγκόσμιο χρεώστης, ακόμα και απέναντι στις Λατινοαμερικάνικες χώρες, καταλήγοντας να είναι εξαγωγέας γιατρών, δασκάλων, προπονητών και συμβούλων ασφαλείας. Αυτός είναι ο τύπος της σχέσης που έχει αναπτύξει η Κούβα με τη Βενεζουέλα του Τσάβες. Είναι ακριβώς αυτή η εξαγωγή γιατρών και δασκάλων που εξηγεί την αδιαμφισβήτητη παρακμή του συστήματος υγείας και εκπαίδευσης.

– Και η επιρροή των λαϊκιστικών αριστερών ιδεών στη Λατινική Αμερική;

– Η άνοδος των λαϊκιστικών ιδεών δίνει σίγουρα μια ανάσα στο κουβανικό πολιτικό καθεστώς, αλλά και το απομακρύνει από τους πιο διαυγείς και ριζοσπαστικούς επαναστατικούς και αυτόνομους τομείς, δεδομένου ότι αυτοί δεν τρέφουν υπερβολικές αυταπάτες σε σχέση με κυβερνήσεις, όπως αυτές του Τσάβες, του Μοράλες, του Κορρέα ή του Ορτέγκα και συχνά στο μέλλον η κουβανική διπλωματία θα βρεθεί αντιμέτωπη με τις λαϊκές κινητοποιήσεις στη Βενεζουέλα, τη Βολιβία, τον Ισημερινό και τη Νικαράγουα. Από την άλλη πλευρά, πρέπει να ορίσουμε τον τρέχοντα κύκλο των λαϊκιστών στη Λατινική Αμερική ως τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια υπέρ της ανάπτυξης και μια προσπάθεια σχηματισμού ενός περιφερειακού καπιταλισμού. Είναι ένας κύκλος εύθραυστος που συνεχίζει ακόμα να υπόκεινται σε πολλαπλές αμφιταλαντεύσεις και ο οποίος δεν παρέχει στην κυβέρνηση της Κούβας καμία εγγύηση μακροπρόθεσμα. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο αντιλαμβανόμαστε ότι η κουβανική κυβέρνηση κάνει έναν αγώνα δρόμου ενάντια στον χρόνο και ταυτόχρονα κερδίζοντας χρόνο. Εν τω μεταξύ, οι λαϊκιστικές κυβερνήσεις λειτουργούν ως μία ιδεολογικοπολιτική οπισθοφυλακή, αλλά το πιο πιεστικό πρόβλημα του κουβανικού καθεστώτος δεν βρίσκεται εκεί, αλλά εστιάζεται στο ότι πια ούτε καν βρίσκεται σε θέση να θρέψει αξιοπρεπώς τον πληθυσμό και πρέπει να το πράξει πριν σχηματιστεί με μια ελάχιστη φερεγγυότητα αυτό το μπλοκ του περιφερειακού λατινοαμερικανικού καπιταλισμού.

– Για χρόνια ειδήσεις του MLC εμφανίζονται στον διεθνή ελευθεριακό Τύπο. Ποια η σχέση σας με τους άλλουςαναρχικούς στον υπόλοιπο κόσμο;

– Το MLC φιλοδοξεί να έχει τις καλύτερες σχέσεις με το διεθνές αναρχικό κίνημα. Εδώ και αρκετό καιρό έχουμε ξεπεράσει διάφορες αντιστάσεις λιγότερο ή περισσότερο αταβιστικές και έχουμε ενισχύσει πολλούς από τους δεσμούς μας. Επιπλέον, υπάρχουν πυρήνες που έχουν εγκαθιδρύσει σταθερές προτεραιότητες όσον αφορά στην αλληλεγγύη προς τους κουβανούς αναρχικούς όπως η Ομάδα Υποστήριξης των Ελευθεριακών και των Ανεξάρτητων Συνδικαλιστών Κούβας (GALSIC) και ο Ελευθεριακός στη Βενεζουέλα. Το ιστορικό έργο του Φρανκ Φερνάντες πάνω στο κίνημά μας έτυχε θερμής υποδοχής από το ισπανικό κράτος από το ίδρυμα Anselmo Lorenzo, στην Ιταλία με το Zero in Condotta, στις Ηνωμένες Πολιτείες με το See Sharp Press και ούτω καθεξής. Από την άλλη πλευρά, έχουμε εργαστεί για να κάνουμε σαφή την αλληλεγγύη μας σε αναρχικές ομάδες σε πολλά διαφορετικά μέρη και στα πιο σύγχρονα ρεύματα. Αυτό κατέστη δυνατό χάρη στη διαμόρφωση του MLC ως ένα κίνημα που δεν ακολουθεί ακριβώς τη λογική μιας οργάνωσης αυτής καθ’ αυτής, αλλά έχει αναπτυχθεί ως ένα δίκτυο συντονισμού των κουβανών αναρχικών, όπου και αν βρίσκονται αυτοί. Αυτό βέβαια καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θέσεων που κυμαίνονται από τον αναρχοσυνδικαλισμό, τους υπέρμαχους του οργανωτισμού, τους νεοεπλατφορμιστές, τον πρωτογονισμό, τους εξεγερσιακούς, τον οικοαναρχισμό και ακόμα και το αναρχοπάνκ. Δεν έχει σημασία πόσο αντιφατικά ή ασύμβατα αυτά μπορεί να είναι, αφού οι άξονες ή τα κύρια αίτια του συντονισμού αυτού είναι η αλληλεγγύη στους αναρχικούς συντρόφους, στους αυτόνομους και ανεξάρτητους συνδικαλιστές και στις συλλογικότητες αντικουλτούρας, με σαφή και αποφασιστικό στόχο την προώθηση μιας μεγάλου αντιεξουσιαστικού κινήματος που θα μας επιτρέψει να δώσουμε συνέχεια στα αναρχικά ιδανικά, τα οποία καταστέλλονται-αλλά δεν εξαλείφονται- με πολύ άγριο τρόπο από την αστική δικτατορία των αδελφών Κάστρο. Είναι πιθανό ότι ορισμένοι σύντροφοι εξακολουθούν να έχουν κάποιες επιφυλάξεις, διότι, ανεξήγητα, μερικοί άνθρωποι βλέπουν ακόμα το κουβανικό κράτος και την ελίτ του ως μια επαναστατική σοσιαλιστική δύναμη. Αλλά οι περιπτώσεις αυτές σήμερα είναι η εξαίρεση και τείνουν να γίνουν ανέκδοτο με το πέρασμα του χρόνου. Αργά ή γρήγορα, το MLC που είναι ένα ισότιμο μέλος του αναρχικού διεθνούς κινήματος και σύντομα κανείς δεν θα αμφιβάλλει γι’ αυτό.

-Τι περιμένετε να συμβεί στο νησί σε μερικά χρόνια;

– Κάτι έχουμε πει γι’ αυτό σε κάποια από τις προηγούμενες απαντήσεις. Βασικά έχουμε εμπιστοσύνη στην ικανότητα αυτόνομης οργάνωσης των ανθρώπων και σ’ αυτό βασίζουμε τις μεγαλύτερες προσδοκίες μας. Αλλά δεν πρέπει να περιμένουμε να έρθει πέφτοντας από το ίδιο του το βάρος σαν ώριμο φρούτο, αλλά να παρακολουθήσουμε, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μας, αυτές τις διεργασίες διαμόρφωσης μιας τάσης καθαρά επαναστατικής, αντιεξουσιαστικής και αυτοοργανωμένης μέσα στην Κούβα. Εμείς πιστεύουμε ότι η κατάσταση έχει ήδη αρκετά ικανοποιητικές συνθήκες για να συμβεί αυτό, αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι το πολιτικό καθεστώς και η εξουσιαστική ελίτ μπόρεσαν να τα καταφέρουν έτσι ώστε να περιέχονται τέτοιες εκδηλώσεις σε μια ελάχιστη έκφραση τους. Δεν παραγνωρίζουμε τις δυσκολίες ενός στρατευμένου αγώνα υπό αυτήν την έννοια. Επίσης γνωρίζουμε καλά την αποτελεσματικότητα που επέδειξαν τα όργανα ασφαλείας του Κράτους- είναι ο μόνος τομέας στον οποίο το σύστημα είναι αποτελεσματικό- αλλά εμείς δεν θα σταματήσουμε να επιμένουμε μας επειδή αυτό είναι σίγουρα ο μόνος λόγος για να υπάρχουμε.

– Τελειώνοντας, τι είναι το MLC; Τι είδους άνθρωποι το αποτελούν;

– Λοιπόν, αυτό το μέρος το έχουμε ήδη σχολιάσει. Το MLC είναι ένα αναρχικό δίκτυο αποτελούμενο από κουβανούς. Ως αναρχικοί δεν είμαστε καθόλου διαφορετικοί από οποιουσδήποτε άλλους αναρχικούς που αντιτίθενται στις σχέσεις κυριαρχίας και στην εξουσία, εκτός από την παράξενη κατάσταση, ότι στην περίπτωσή μας αντιστεκόμαστε σε μία ιεραρχική κοινωνία και σε μία άρχουσα τάξη που ακόμα εξακολουθούν να δικαιολογούν την ύπαρξή τους στο όνομα της «επανάστασης» και «σοσιαλισμού». Το MLC αποτελείται από ανθρώπους που ζουν από τη δουλειά τους και στην καθημερινή μας ζωή προσανατολίζουμε τη συμπεριφορά μας στην ασίγαστη επιθυμία για την οικοδόμηση σχέσεων ισοτιμίας, μεταξύ ανδρών και γυναικών, ισότιμων και αλληλέγγυων. Από την άποψη της ηλικιακής σύνθεσης, ο πυρήνας που προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανό το πάθος των αναρχικών, σήμερα δεν αποτελείται στην πλειοψηφία του πλέον -για προφανείς βιολογικούς λόγους- από την πρώτη ομάδα εξόριστων συντρόφων από τη δεκαετία του ΄60 που ‘ ίδρυσε’ το MLC στην Νέα Υόρκη. Εκείνος ο πυρήνας έχει αντικατασταθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου από εκείνους που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν το νησί στη δεκαετία του ’70, του ’80 και του ’90.

-Υπάρχουν αναρχικοί στο εσωτερικό της Κούβας; Ελευθεριακές ομάδες στην εξορία εκτός του MLC;

– Δεν γνωρίζουμε άλλες αναρχικές ομάδες στην εξορία εκτός του MLC, αλλά δεν θα μας ενοχλούσε καθόλου αν υπήρχαν: σε αυτήν την περίπτωση, θα προσπαθούσαμε να βρούμε γρήγορα και να διερευνήσουμε τις δυνατότητες συνύπαρξης και κοινών δράσεων. Στις δεκαετίες του ΄80 δύο συνυπήρχαν δύο εκδοτικές συλλογικότητες, η μία ομαδοποιημένη γύρω από τις εκδόσεις Guangan Libertarian και η άλλη γύρω από τις εκδόσεις Α Mayor, αλλά και οι δύο δρούσαν σαν ένα συντονιστικό δίκτυο υπό την ίδια ονομασία. Όσον αφορά στην ύπαρξη αναρχικών στο εσωτερικό της Κούβας, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι υπάρχουν και υπήρχαν κρυφά και υπόγεια για τον τελευταίο μισό αιώνα. Το μεγάλο πρόβλημα στην περίπτωση αυτή είναι ότι αυτοί που έμειναν στην Κούβα έχουν κατασταλεί συστηματικά, κάθε φορά που τόλμησαν να εκδηλωθούν δημόσια, όπως συνέβη και με τους αγρότες συνδικαλιστές της ομάδας Zapata στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Αυτός είναι ένας λόγος που οι αναρχικοί του ‘εσωτερικού’ προσέχουν πολύ για να μην χαρακτηριστούν ως τέτοιοι και έχουν καταφέρει να επιβιώσουν στο ημίφως. Από την άλλη, τα τελευταία χρόνια έχει κυοφορηθεί μια επαναστατική αντικουλτούρα της νεολαίας που είναι μαγιά για την εμφάνιση ενός αυθόρμητου αναρχισμού που δεν έχει ακόμα οργανωτικές δυνατότητες, με την θεωρητική έννοια του όρου, ούτε και την πιο βαθιά έννοια, μιας συνεχόμενης συλλογικής. Το γεγονός όμως είναι ότι στην Κούβα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι αναρχικοί από ό, τι μπορούμε να φανταστούμε: οι αυθόρμητες μορφές εξέγερσης που αποτελούν την καλύτερη ζύμωση για αυτό. Απέναντι σ’ αυτό, μία από τις άμεσες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε είναι να δώσουμε ρευστότητα σε αυτές τις σχέσεις με τους «μέσα», κάτι που οι «απαγορεύσεις» συστηματικά συνεχίζουν να εμποδίζουν.

– Ποια είναι η σχέση σας με άλλες ομάδες της αντιπολίτευσης;

– Το MLC δεν έχει επίσημες ή σταθερές σχέσεις με οποιαδήποτε ομάδα της λεγόμενης «αντιπολίτευσης», μεταξύ άλλων, επειδή πολλοί από αυτούς θα ήταν φυσικοί ή θανάσιμοι εχθροί μας, αν όλοι δραστηριοποιούμασταν στο εσωτερικό της Κούβας. Σε αυτό το θέμα, είναι επιτακτική ανάγκη να βάλουμε κάποιες σαφείς διαχωριστικές γραμμές. Η εικόνα που παρουσιάζει η πιο ηχηρή κουβανική εξόριστη αντιπολίτευση δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε άλλο εκτός από πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού, δηλαδή, να συνεχίσει το έργο που ανέλαβε η κυβέρνηση, αλλά επίσης με την ενσωμάτωση σε αυτό τη συσσώρευση πλούτου του ιδιωτικού κουβανικού κεφαλαίου που έχει παραχθεί εκτός της χώρας, καθώς και τη διεξαγωγή δημοκρατικών εκλογών υπό ένα κοινοβουλευτικό και πολυκομματικό σύστημα. Εμείς όμως είμαστε αναρχικοί και αν αυτό το σχέδιο θα επιτύγχανε κάποτε στην Κούβα θα ήμασταν ολοκληρωτικά αντίθετοι σ’ αυτό. Επιπλέον, είναι σαφές ότι υπάρχει ένα μέρος των εξόριστων κουβανών- που δεν αναγνωρίζονται ως αναρχικοί με τη στενή έννοια του όρου- που συμπίπτουν μαζί μας σε αόριστους όρους και όσον αφορά την υπεράσπιση τους, όπως ελευθεριακές και αυτοοργανωτικές κατευθυντήριες γραμμές -πολλές φορές ακόμη και μεταξύ των πρώην σοσιαλιστών ή μελών του κομμουνιστικού κόμματος που τώρα θεωρούνται τροτσκιστές, λουξεμβουργιανοί, κλπ. Μπορεί να μην υπάρχουν πάρα πολλά προβλήματα στη συνομιλία μαζί τους, αλλά πρόκειται για ένα διάχυτο και ανοργάνωτο τμήμα των εξόριστων. Ας θυμίσουμε επίσης, ότι οι “εξόριστοι” στο σύνολό τους δεν ανταποκρίνονται καθόλου με την εικόνα που δίνει η προπαγάνδα του Κάστρο, που αναγνωρίζει μόνο τη λεγόμενη «μαφία του Μαϊάμι», η οποία περιλαμβάνει οπαδούς του πρώην δικτάτορα Μπατίστα, οπαδούς της προσάρτησης στις ΗΠΑ, νεοφιλελεύθερους, διακινητές ναρκωτικών και ακροδεξιούς. Δεν είναι έτσι! Σίγουρα η κουβανική κοινότητα στην εξορία αποτελείται από την πλειοψηφία της εργατικής τάξης επιβιώνει με τον ιδρώτα της δουλειάς τους. Μαζί τους έχουμε μόνο προσωπικές σχέσεις. Μιλάμε για ανθρώπους πραγματικά ευγενείς που εμπνέονται από τη δημιουργία ενός συστήματος βασικών ελευθεριών και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο εσωτερικό του νησιού: άνθρωποι που δεν έχουν ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο, αλλά που απλά θέλουν να μπορούν να γράφουν, να ταξιδεύουν, να οργανώνονται ελεύθερα, να μπορούν να τραγουδούν ή να ζωγραφίζουν ελεύθερα, ή να κάνει ο καθένας ό, τι θέλει χωρίς να απαιτείται γι’ αυτό άδεια από το Κράτος. Ή απλά άνθρωποι που θέλουν να επιστρέψουν, να εργάζονται χωρίς να εκμεταλλεύονται κανέναν και να ζουν αξιοπρεπώς. Με τέτοιου είδους ανθρώπους, η συντριπτική πλειοψηφία της εξορίας διατηρούμε αδελφικές σχέσεις στο μέρος αυτό του κόσμου που μας έλαχε να ζούμε. Αυτό δεν είναι ένα επαναστατικό πρόγραμμα που μοιραζόμαστε μαζί τους, αλλά ο στοιχειώδης σεβασμός που αξίζει ο απλός, τίμιος και εργαζόμενος κόσμος της Κούβας, καθώς και σε κάθε άλλη περιοχή του παγκόσμιου χωριού.

*Aναδημοσίευση απο http://gr.contrainfo.espiv.nethttp://mpalothia.com/2014/10/09/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%A…E%BD/

Related Link: http://www.alasbarricadas.org

 

 

Σχολιάστε

Filed under Eagainst, Αναρχισμός, Βραχόκηπος Αναρχική Ιστοσελίδα, ΚΚΕ, ΚΚΕδες, Συνέντευξη Ελευθεριακό Κουβανικό Κίνημα

Μια κριτική στην κριτική που ασκείται στη νίκη και στον ίδιο το Νίκο Ρωμανό

Ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα με τον δικό του τρόπο και μέσα από το δικό του πρίσμα, ιδεολογικό πολιτικό το οποίο και καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τα βιώματα τις εμπειρίες του αλλά και αυτό που φέρει μαζί του ως άνθρωπος από την στιγμή της σύλληψης του και της γέννησης του

Δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες

Η αλήθεια είναι πάντα υποκειμενική

Ακόμα και η ίδια η λέξη αλήθεια δεν έχει την μεταφυσική υπερφυσική έννοια που της αποδίδουμε

-α- στερητικό πλέον -λήθη-   δηλαδή η αλήθεια είναι η έλλειψη της λήθης, δηλαδή το να μην ξεχνάς

και φυσικά και εδώ πλέον πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα τι ακριβώς να μην ξεχνάς κλπ

 

Για μένα τα πράγματα σε σχέση με την α-ληθεια και το τι δεν πρέπει να ξεχνάμε όπως επανειλημμένως έχω γράψει έχει πάντα να κάνει με τον αγώνα για την αξιοπρεπή διαβίωση όσο περισσότερων ανθρώπων γίνεται

Αξιοπρεπής διαβίωση όπως την αντιλαμβάνομαι συνίσταται στα εξής:  στέγη, φαί, ελευθερία επιλογής

Βασική προυπόθεση και εκ των ων ουκ άνευ, δηλαδη χωρίς αυτή δεν υπάρχει ελευθερία επιλογής είναι η εξασφάλιση στέγης και φαγητού γιατί πολύ απλά χωρίς αυτά δεν μπορείς να επιβιώσεις βιολογικά

και οι σκλάβοι είχαν φαί και στέγη αλλά ήταν σκλάβοι

Η συντριπτικά τεράστια πλειοψηφία των ανθρώπων του πλανήτη είναι μισθωτή σκλάβοι αφού θα πρέπει να παλεύουν κυριολεκτικά μέσα στην ανθρώπινη ζούγκλα για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τόσο την στέγη τους, είτε λόγω επιβαλλόμενου δανείου σε τοκογλύφο/τράπεζα είτε σε ενοίκιο καθώς επίσης και στην εξασφάλιση τροφής

Ποια ακριβώς ελευθερία επιλογής έχει ένας άνθρωπος όταν θα πρέπει να αφιερώνει σχεδόν ολόκληρη την ζωή του απλά για να εξασφαλίζει τα βασικά;

Ο πλούτος του ανθρώπου είναι ο ελεύθερος του χρόνος Κ.Μ.

Συμφωνώ

Που είναι ο ελεύθερος χρόνος των ανθρώπων; Υπάρχει;

Όλες επιλογές μας με κυριότερη αυτή του επαγγέλματος μας βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά και μόνο στο πόσα λεφτά θα μας αποφέρει ώστε να εξασφαλίσουμε τα βασικά στην αρχή και αν γίνεται να μας εξασφαλίσει και κάτιτις παραπάνω ούτως ώστε να έχουμε και λίγο ελεύθερο χρόνο ώστε να κάνουμε έστω ακροθιγώς αυτά που μας γεμίζουν αληθινά

Οι πλείστοι άνθρωποι μισούν αυτό που κάνουν για να εξασφαλίσουν έναν μισθό, μισούν το περιβάλλον τους και οι πλείστοι τον εργοδότη τους

Ποιος είναι ο εχθρός;

Εδώ μια απόπειρα εντοπισμού του

 

Για το Νίκο Ρωμανό έχω αναφερθεί επανειλημμένως τις τελευταίες μέρες

 

 

Τι συνιστά αγώνα; Τι συνιστά νίκη;

Ο καθένας και πάλι αντιλαμβάνεται τα πράγματα μέσα από το δικό του πρίσμα κλπ

Ο Νίκος Ρωμανός αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχικός

Ποιο ήταν το αίτημα του;

Να πάρει ανάσες ελευθερίας μέσω της εκπαιδευτικής άδειας που το ίδιο το κράτος ισχυρίζεται ότι δικαιούται αλλά ενεργώντας ξεκάθαρα εκδικητικά θεωρώντας τον πολιτικό του εχθρό του στέρησε και για αυτό το λόγο ξεκίνησε έναν αγώνα με μόνο όπλο αυτό που είχε, την ζωή του

Ο Νίκος Ρωμανός ξεμπρόστιασε το ίδιο το κράτος και την υποκρισία αυτών που το ελέγχουν και συσπείρωσε πάρα πολύ κόσμο με αφορμή τον αγώνα του

Ο Νίκος Ρωμανός ξεκάθαρα μιλά για τον αναρχισμό όπως ο ίδιος τον αντιλαμβάνεται και πως αυτός θα επιτευχθεί και όπως άλλοι αναρχικοί απορρίπτωντας παντελώς αυτό το σύστημα που εξαναγκάζει τους ανθρώπους να είναι μισθωτοί σκλάβοι απλά για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην επέλεξε την ζωή που έκαναν οι κλέφτες και οι αρματωλοί κατά την οθωμανική κατοχή της Ελλάδας

Η ουσία είναι ότι αυτό το παιδί, αυτός ο άνθρωπος έκανε τις επιλογές του και μάλιστα πληρώνει τεράστιο φορτίο για αυτές

εδώ μια αναρχική σελίδα για το αποτέλεσμα και την κατάληξη του αγώνα της απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού:

Η ξεκάθαρη νίκη του Ρωμανού και της δημοκρατίας

«Νίκη λοιπόν για τον Ρωμανό! Μια νίκη που φοράει βραχιολάκι σήμερα και αύριο τσιπάκι… αρκεί να παίρνουμε «ανάσες ελευθερίας». Ποιός θα περίμενε ότι το περιβόητο βραχιολάκι που ακουγόταν εδώ και χρόνια με πολλές αντιδράσεις, θα περνούσε τελικά και θα νομιμοποιόταν, μετά από αίτημα φυλακισμένου, ο οποίος εντάσσει εαυτόν στην αναρχία;»

 

και πως αιτιολογείται αυτή η τοποθέτηση τους;

 

«Παρ’ όλα αυτά σε κείμενο του ο Νίκος Ρωμανός υποστηρίζει ότι από τον αγώνα του βγήκε κερδισμένη η αναρχία: «Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η νίκη ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής πίεσης που ασκήσαμε για αυτό και ο κόσμος του αγώνα και η Μαχητική Αναρχία είναι αδιαμφισβήτητα ηθικά, πολιτικά και πρακτικά οι μεγάλοι νικητές». Εάν η αναρχία έχει σχέση με καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού και με καλύτερη θεσμική μόρφωση τότε η αναρχία έχει μετουσιωθεί σε κάτι ευτελές και θα πρέπει να εγκαταλειφθεί άρον άρον.

Πού να πήγε άραγε το πρόταγμα: «γκρεμίστε όλες τις φυλακές» και το σύνθημα-πρόταγμα «το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος»; Μήπως τα δύο παραπάνω ήταν αρκετά «ακραία» για αριστερές και δημοκρατικές αντιλήψεις και αντικαταστάθηκε με τα αιτήματα για καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού και δικαίωμα όλων στην μόρφωση;»

 

Μάλιστα….

Ας δούμε λίγο την ουσία των όσων γράφτηκαν χωρίς να μπαίνουμε στην λογική του ποιος τα γράφει και τι έκανε ή κάνει στην ζωή του κλπ

Ποιο είναι γενικότερα το πρόσταγμα της αναρχίας;

Μπορεί κάποιος να μιλήσει εξ ονόματος μιας ιδεολογίας;

Υπάρχουν κάποιες βασικές αρχές αξίες με πρώτη και κύρια την κατάργηση κάθε μορφής κράτους και ιεραρχικής δομής

Ο αναρχισμός έχει να κάνει με την οργάνωση των ανθρώπων ελεύθερα και οι οποίοι οι ίδιοι χωρίς εξαναγκασμό να αποφασίζουν για τον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργεί μια ομάδα κοινότητα κολλεκτίβα εργοστάσιο παραγωγική μονάδα κλπ και ποια θέσ και ρόλο θα έχει ο καθένας και η καθεμια σε αυτόν

Ας δούμε πως λειτούργησαν άλλοι αναρχικοί σε άλλες πολύ σημαντικες ιστορικές περίοδου της ανθρωπότητας

 

1 Μάη 1886, Σικάγο
Οι ρίζες της Πρωτομαγιάς

http://www.vrahokipos.net/old/history/world/mayday.htm

 

Το 1887 τέσσερις αναρχικοί του Σικάγου εκτελέσθηκαν. Ένας Πέμπτος εξαπάτησε το δήμιο αυτοκτονώντας στη φυλακή. Τρεις ακόμη θα περνούσαν 6 χρόνια στη φυλακή μέχρι που πήραν χάρη από τον κυβερνήτη Altgeld που είπε ότι η δίκη που τους καταδίκασε χαρακτηρίστηκε από «υστερία, ένα τσούρμο ενόρκους και έναν προκατειλημμένο δικαστή». Το κράτος είχε, σύμφωνα με τα λόγια της δίωξης, θέσει την «Αναρχία … σε δίκη» και ήλπιζε ότι οι θάνατοί τους θα ήταν επίσης ο θάνατος της αναρχικής ιδέας.

Οι αναρχικοί ήταν οργανωτές συνδικάτων και η Πρωτομαγιά έγινε διεθνής ημέρα εργαζομένων για να θυμίζει τη θυσία τους. Καταδικάστηκαν με ψεύτικες κατηγορίες για τη ρίψη μιας βόμβας στην εισβολή της αστυνομίας σε μια διαδήλωση στο Σικάγο. Η διαδήλωση αυτή ήταν τμήμα απεργίας με αίτημα το 8ωρο, στην οποία συμμετείχαν 400.000 εργάτες του Σικάγου και ξεκίνησε την 1η Μάη του 1886.

==============

Η δίκη άρχισε στις 21 Ιουνίου 1886 στο ποινικό δικαστήριο της περιοχής Cooke. Οι υποψήφιοι για το σώμα των ενόρκων δεν επιλέχτηκαν με το συνηθισμένο τρόπο της κλήρωσης ονομάτων από ένα κιβώτιο. Σε αυτήν την περίπτωση ένας ειδικός δικαστικός κλητήρας, που ορίστηκε από τον κρατικό πληρεξούσιο Grinnell, διορίστηκε από το δικαστήριο να επιλέξει τους υποψηφίους. Στην υπεράσπιση δεν επιτράπηκε να παρουσιάσει στοιχεία ότι ο ειδικός δικαστικός κλητήρας είχε δημόσια υποστηρίξει ότι «Διευθύνω αυτή την περίπτωση και ξέρω τι πρόκειται να κάνω. Αυτοί οι συνεργάτες πρόκειται να κρεμαστούν τόσο σίγουρα όσο ο θάνατος».

Εξαρτημένο σώμα ενόρκων

Η τελική σύνθεση του σώματος των ενόρκων ήταν αστεία: αποτελούνταν από επιχειρηματίες, τους υπαλλήλους τους και έναν συγγενή ενός από τους νεκρούς αστυνομικούς. Καμία απόδειξη δεν προσφέρθηκε από το κράτος ότι οποιοδήποτε από τα οκτώ άτομα που βρίσκονταν ενώπιον του δικαστηρίου είχε ρίξει τη βόμβα, ήταν συνδεμένο με τη ρίψη της, ή είχε ποτέ εγκρίνει τέτοιες ενέργειες. Στην πραγματικότητα, μόνο τρεις από τους οκτώ ήταν στο Haymarket Square εκείνο το βράδυ.

Κανένα στοιχείο δεν προσφέρθηκε ότι οποιοσδήποτε από τους ομιλητές είχαν υποκινήσει τη βία, μάλιστα στη κατάθεσή του στη ο δήμαρχος Harrison περιέγραψε τις ομιλίες σαν «μαλακές (tame)». Καμία απόδειξη δεν προσφέρθηκε πως οποιαδήποτε βίαιη ενέργεια ήταν προγραμματισμένη. Στην πραγματικότητα, ο Parsons είχε φέρει τα δύο μικρά παιδιά του στη συγκέντρωση.

Καταδικάζονται

Το ότι οι οκτώ δικάζονταν για τις αναρχικές πεποιθήσεις τους και τις συνδικαλιστικές δραστηριότητες τους ήταν σαφές απ’ την αρχή. Η δίκη έκλεισε όπως είχε ανοίξει, όπως βεβαιώνεται από τα λόγια της κατακλείδας ομιλίας του κρατικού πληρεξούσιου Grinnell στους ένορκους. «Ο νόμος δικάζεται. Η αναρχία δικάζεται. Αυτά τα άτομα έχουν επιλεχτεί, έχουν διαλεχτεί από το Ορκωτό Δικαστήριο, και κατηγορούνται επειδή ήταν ηγέτες. Δεν υπάρχουν άλλοι ένοχοι παρά οι χιλιάδες που τα ακολουθούν. Κύριοι του σώματος ενόρκων: καταδικάστε αυτά τα άτομα, κάντε τα παράδειγμα για αυτούς, κρεμάστε τους και σώζεται τους θεσμούς μας, τη κοινωνία μας.»

Στις 19 Αυγούστου εφτά από τους κατηγορούμενους καταδικάστηκαν σε θάνατο, και ο Neebe σε 15 χρόνια φυλακή. Μετά από μια μαζική διεθνή εκστρατεία για την απελευθέρωσή τους, το κράτος «συμβιβάστηκε» και μετέτρεψε τις ποινές των Schwab και Fielden σε ισόβια φυλάκιση. Ο Lingg εξαπάτησε το δήμιο αυτοκτονώντας στο κελί του την ημέρα πριν από τις εκτελέσεις. Στις 11 Νοεμβρίου 1887 οι Parsons, Engel, Spies και Fischer κρεμάστηκαν.


Επίκαιρη ξυλογραφία της κηδείας των τεσσάρων κρεμασμένων ανδρών

Παίρνουν χάρη

600.000 εργάτες βγήκαν στο δρόμο για την κηδεία τους. Η εκστρατεία για την απελευθέρωση των Neebe, Schwab και Fielden συνεχίστηκε.

Στις 26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης Altgeld τους απελευθέρωσε. Ξεκαθάρισε ότι δεν έδωσε τη χάρη επειδή πίστευε ότι τα άτομα είχαν υποφέρει αρκετά, αλλά επειδή ήταν αθώα για το έγκλημα για το οποίο είχαν δικαστεί. Αυτοί και οι κρεμασμένοι ήταν τα θύματα της «υστερίας, ενός τσούρμου ενόρκων και ενός προκατειλημμένου δικαστή».

Οι αρχές θεωρούσαν κατά την διάρκεια της δίκης ότι μια τέτοια δίωξη θα έσπαζε τη ραχοκοκαλιά του κινήματος για το 8ωρο. Πράγματι, αργότερα ήρθαν στο φως στοιχεία ότι η βόμβα ίσως είχε ριχτεί από έναν πράκτορα της αστυνομίας που εργάζονταν για τον καπετάνιο Bonfield, σαν μέρος μιας συνωμοσίας στην οποία ήταν μπλεγμένοι ορισμένοι ατσάλινοι προϊστάμενοι για να δυσφημήσει το εργατικό κίνημα.

Όταν ο Spies απευθύνθηκε στο δικαστήριο μετά τη καταδίκη του σε θάνατο, ήταν βέβαιος ότι αυτή η συνωμοσία δεν θα πετύχαινε. «Εάν νομίζεται ότι με το να μας κρεμάσετε μπορείτε να πατάξετε το εργατικό κίνημα… το κίνημα από το οποίο τα καταπιεσμένα εκατομμύρια, τα εκατομμύρια που μοχθούν στη δυστυχία και τη στέρηση, περιμένουν τη σωτηρία – εάν αυτή είναι η άποψή σας, τότε κρεμάστε μας! Εδώ θα τσαλαπατήσετε έναν σπινθήρα, αλλά εκεί και εκεί, πίσω σας – και μπροστά σας, και παντού, οι φλόγες καίνε. Είναι μια κρυφή πυρκαγιά. Δεν μπορείτε να τη σβήσετε.»

===============

 

Τι θα έπρεπε να κάνουν οι αναρχικοί κατά τους συντάκτες του ελληνικού αναρχικού σάιτ;

Να απορρίψουν παντελώς το «δικαίωμα» τους σε δίκη και να μην βάλουν καν δικηγόρο; Να μην μιλήσουν και να δηλώσουν ότι δεν σας αναγνωρίζω κλπ;

Να μην δεκτούν την «χάρη» και να πεθάνουν;

Ο Νϊκος Ρωμανός επέλεξε ένα δύσκολο αγώνα προτάσσοντας την ίδια του την ζωή για να ξεμπροστιάσει το ίδιο το κράτος και αυτών το ελέγχουν στα μάτια του κόσμου

Συσπείρωσε ανθρώπους και τους αφύπνισε κάνοντας του να σκεφτούν πρώτα για όλα αυτά και να πράξουν είτε σε διαδηλώσεις πορείες παρεμβάσεις κλπ

Τα γενικόλογα αφοριστικά τσιτάτα όλα ή τίποτα μάλλον ταιριάζουν σε θρησκόληπτους ζηλωτές εκτός τόπου και χρόνου

 

Ο Μαλατέστα από τους κορυφαίους θεωρητικούς του αναρχισμού στο ερώτημα αν θα πρέπει οι αναρχικοί να συμμετέχουν σε συνδικάτα μη αναρχικά είχε εισηγηθεί πως ναι με τηνπρουποθέση ότι θα πρέπει να δηλώνεται ρητά και ξεκάθαρα ότι έστω και αν συμμετέχεις σε αυτό δεν παύεις από το να είσαι αναρχικός και να παλεύεις για το ιδανικό σου

 

Ο Ερρίκο Μαλατέστα για τη σχέση αναρχισμού-συνδικαλισμού

 

http://ngnm.vrahokipos.net/index.php/theory/520-2012-09-13-12-41-46

Υποστηρίζω λοιπόν ότι αυτές οι [εργατικές] οργανώσεις δεν μπορούν να είναι αναρχικές και ότι δεν είναι σωστό να θέλουμε να είναι αναρχικές. Γιατί αν ήταν, δε θα εκπλήρωναν πια τον προορισμό τους και δε θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τους σκοπούς που θα ονειρεύονταν οι αναρχικοί οι οποίοι θα συμμετείχαν σε αυτές.

Τα συνδικάτα δημιουργούνται με σκοπό να υπερασπίσουν τα σημερινά, τα τωρινά συμφέροντα των ανθρώπων του μόχθου, και να καλυτερέψουν τις συνθήκες της ζωής τους όσο γίνεται περισσότερο, μέχρι που να μπορέσουν να κάνουν την κοινωνική επανάσταση. Αυτή θα μετατρέψει τους σημερινούς σκλάβους σε ελεύθερους εργάτες που θα συνεργάζονται ελεύθερα για το κοινό καλό.

Ο συνδικαλισμός είναι από τη φύση του μεταρρυθμιστικός (ρεφορμιστικός). Εκείνο που μπορούμε όλο κι όλο να περιμένουμε απ΄ αυτόν είναι: οι μεταρρυθμίσεις που επιδιώκει και πετυχαίνει να είναι τέτοιες και να κατακτιούνται με τέτοιον τρόπο, ώστε να βοηθούν την εκπαίδευση και την επαναστατική προετοιμασία και να ανοίγουν το δρόμο για ολοένα μεγαλύτερες απαιτήσεις.

Κάθε συγχώνευση ή σύγχυση του αναρχικού κι επαναστατικού κινήματος με το συνδικαλιστικό κίνημα θα έχει σαν αποτέλεσμα είτε να κάνει το συνδικάτο ανίκανο να πετύχει τους ιδιαίτερους στόχους του, είτε να αποδυναμώσει, να πλαστογραφήσει και να σβήσει το πνεύμα του αναρχισμού.

Κατά τη γνώμη μου, οι αναρχικοί δε θα έπρεπε να θέλουν να είναι τα συνδικάτα αναρχικά. Θα έπρεπε να δουλεύουν σ΄ αυτά για να πετύχουν τους σκοπούς του αναρχισμού σαν άτομα, σαν ομάδες και σαν ομοσπονδίες ομάδων. Όπως ακριβώς υπάρχουν ή θα έπρεπε να υπάρχουν ομάδες μελέτης κι ομάδες συζήτησης για γραπτή και προφορική προπαγάνδα ανάμεσα στις μάζες, ομάδες συνεργασίας, ομάδες που δουλεύουν στα γραφεία, στα εργοστάσια, στα χωράφια, στους στρατώνες, στα σχολεία, κλπ, έτσι θα έπρεπε να δημιουργηθούν ειδικές ομάδες στις διάφορες οργανώσεις που ενδιαφέρονται για την ταξική πάλη.

Στα συνδικάτα, οι αναρχικοί θα έπρεπε ν΄ αγωνίζονται ώστε αυτά να μένουν ανοικτά σ΄ όλους τους εργάτες –όποιες αντιλήψεις κι αν έχουν και σ΄ όποιο κόμμα κι αν ανήκουν- με μοναδική προϋπόθεση να συμφωνούν να συνεργάζονται με τους άλλους εργάτες στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση. Οι αναρχικοί θα έπρεπε να αντιτίθενται στο στενό συντεχνιακό πνεύμα και σ΄ όλες τις απόπειρες να μονοπωληθούν οι οργανώσεις κι η δουλειά. Θα έπρεπε να εμποδίζουν τα μέλη των συνδικάτων να γίνουν παίγνια στα χέρια των πολιτικών για εκλογικούς ή άλλους εξουσιαστικούς σκοπούς. Θα έπρεπε να υποστηρίζουν την άμεση δράση και να την εφαρμόζουν, την αποκέντρωση, την αυτονομία, την ελεύθερη πρωτοβουλία. Θα έπρεπε να προσπαθούν να κάνουν τα μέλη των συνδικάτων να συμμετέχουν άμεσα στη ζωή των οργανώσεων και να μην έχουν ανάγκη από αρχηγούς και μόνιμα στελέχη.

Θα έπρεπε, κοντολογίς, να παραμένουν αναρχικοί, να βρίσκονται πάντα σε επαφή με τους αναρχικούς και να θυμούνται ότι οι εργατικές οργανώσεις δεν είναι σκοπός αλλά μόνον ένα από τα διαφορετικά μέσα –άσχετα με το πόσο σπουδαίο μπορεί να είναι – που θα ετοιμάσουν τον ερχομό της αναρχίας.

*Αποσπάσματα από το άρθρο του Ε.Μαλατέστα «Συνδικαλισμός και Αναρχισμός», που δημοσιεύτηκε στο Pensiero e Volonta, τον Απρίλιο του 1925.

Τα εργατικά συνδικάτα (οι συμμαχίες που γίνονται με σκοπό την αντίσταση στα αφεντικά και κάποιες άλλες εκδηλώσεις του εργατικού κινήματος) είναι χωρίς αμφιβολίες ωφέλιμα: και μάλιστα αποτελούν ένα αναγκαίο στάδιο στην ανάπτυξη του προλεταριάτου. Προσπαθούν να κάνουν τους εργάτες να συνειδητοποιήσουν την αληθινή τους κατάσταση, το ότι δηλαδή είναι εκμεταλλευόμενοι και δούλοι. Αναπτύσσουν σ΄ αυτούς την επιθυμία ν΄ αλλάξουν την κατάσταση. Τους μαθαίνουν την αλληλεγγύη και τον αγώνα και, μέσα από τις πρακτικές εκδηλώσεις του αγώνα, τους δίνουν να καταλάβουν ότι τα αφεντικά είναι εχθροί και ότι η κυβέρνηση είναι υπερασπιστής των αφεντικών.

…εμείς οι αναρχικοί, που θέλουμε πάνω απ΄ όλα την πραγμάτωση του ιδανικού μας, όχι μόνο δεν πρέπει ν΄ αδιαφορούμε για το εργατικό κίνημα αλλά και πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά σ΄ αυτό και να προσπαθούμε, όσο κι αν προσαρμοζόμαστε αναγκαστικά στις συνθήκες των μικρών καθημερινών αγώνων, να έχει αυτό την πιο κριτική κατά το δυνατόν στάση, που θα ΄ναι σύμφωνη με τα οράματά μας και θα γίνει αποτελεσματικό μέσον για την ηθική εξύψωση των ανθρώπων και την επανάσταση.

…το εργατικό κίνημα από μόνο του, χωρίς το κονίαμα των επαναστατικών ιδεών που έρχονται σε αντίθεση με τα σημερινά κα άμεσα συμφέροντα των εργατών, χωρίς την κριτική και τις παραινέσεις των επαναστατών, όχι μόνο δεν οδηγεί στο μετασχηματισμό της κοινωνίας προς όφελος του συνόλου, αλλά και έχει την τάση να δυναμώνει τον εγωισμό των διαφόρων κατηγοριών των εργαζομένων και να δημιουργεί μια τάξη προνομιούχων εργατών που κατέχουν θέση ανώτερη από τις μάζες των απόκληρων.

Οι σημερινές εργατικές ενώσεις αντιστοιχούν στις σημερινές συνθήκες της οικονομικής ζωής, που είναι επακόλουθα της ιστορικής εξέλιξης της κοινωνίας και της επιβολής του καπιταλισμού. Η καινούργια κοινωνία όμως δεν μπορεί να φτιαχτεί παρά μόνο αν ξεφύγει απ΄ αυτά τα πλαίσια, αν δημιουργήσει καινούργιους οργανισμούς που θ΄ ανταποκρίνονται στις καινούργιες συνθήκες και στις καινούργιες επιδιώξεις της κοινωνίας.

Για μας, σημασία δεν έχει το αν οι εργαζόμενοι θέλουν λίγα ή πολλά: το σπουδαίο είναι όσοι θέλουν κάτι, να δοκιμάζουν να το πετύχουν μόνοι τους με τη δική τους δύναμη, με την άμεση δράση τους εναντίον των καπιταλιστών και της κυβέρνησης.

Μια ασήμαντη βελτίωση που αποσπάται με την αυτόνομη δράση αξίζει –εξαιτίας των ηθικών της επιπτώσεων και, μακροπρόθεσμα, ακόμα κι εξαιτίας των υλικών της αποτελεσμάτων – περισσότερο από μια μεγάλη μεταρρύθμιση που κάνουν σαν παραχώρηση η κυβέρνηση ή οι καπιταλιστές με σκοπό την εξαπάτηση, ή έστω από καθαρή καλοσύνη.

*Αποσπάσματα από το άρθρο του Ε.Μαλατέστα «Συνδικαλισμός και Αναρχισμός, που δημοσιεύθηκε στην Umanita Nova, τον Απρίλιο του 1922.

 

 

=====

 

Το να κατηγορείς λοιπόν έναν άνθρωπο που βρίσκεται φυλακισμένος γιατί παλεύει για ανάσες ελευθερίας δηλώνοντας μάλιστα ευθαρσώς ότι το χρησιμοποιεί ως όχημα για περαιτέρω συσπείρωση του κόσμου είναι τουλάχιστον άδικο

 

Ο Νίκος Ρωμανός πέτυχε μια μεγάλη νίκη

Η νίκη του ήταν ότι εξανάγκασε όλους μας να δούμε τον εαυτό μας, φανέρωσε για άλλη μια φορά την σκατοψυχιά που κρύβει αυτή η εκφασισμένη σκατόψυχη κοινωνία και το ρόλο του κράτους και αυτών που τον ελέγχουν

Η νίκη του Νίκου Ρωμανού δεν ήταν το βραχιολάκι όπως τόσο υποτιμιτικά του αποδίδουν οι συντάκτες της ελληνικής αναρχικής σελίδας αλλά το γεγονός ότι έδειξε ότι όταν είσαι αποφασισμένος για κάτι και χρησιμοποιείς στρατηγική και τακτική ακόμα και με όπλο την ίδια σου την ζωή μπορείς να εξαναγκάσεις το τέρας που λέγεται κράτος να υποχωρήσει

 

2 Σχόλια

Filed under "δικαιοσύνη", "θεσμοί", 1η Μαίου Ιστορικό, Αυτοοργάνωση Αυτοδιαχείριση, Αναρχισμός, Αναλύσεις, Βραχόκηπος Αναρχική Ιστοσελίδα, Ερρίκο Μαλατέστα, Κριτική στην κριτική που γίνεται για τη νίκη και στο Νίκο Ρωμανό, Νίκος Ρωμανός

H Ιστορία προς πείσμα της αλήθειας γράφει ότι πρωτοπόροι στους αγώνες του 1886 για το 8ωρο που πλήρωσαν και με την ζωή τους ήταν Αναρχικοί Spies, Fielden, Parsons, Adolph Fischer, George Engel, Michael Schwab, Louis Lingg, Oscar Neebe

Οι μάρτυρες του Σικάγου: οι Parsons, Engel, Spies και Fischer κρεμάστηκαν,
ο Lingg (στο κέντρο) αυτοκτόνησε στη φυλακή

http://www.vrahokipos.net/old/history/world/mayday.htm

1 Μάη 1886, Σικάγο
Οι ρίζες της Πρωτομαγιάς


WALTER CRANE, «The Vampire», 1885.
Ο κοιμισμένος εργάτης, που απομιζιέται από το βαμπίρ του καπιταλισμού,
ετοιμάζεται να ξυπνήσει από την αγγελική φιγούρα του Σοσιαλισμού.

Το 1887 τέσσερις αναρχικοί του Σικάγου εκτελέσθηκαν. Ένας Πέμπτος εξαπάτησε το δήμιο αυτοκτονώντας στη φυλακή. Τρεις ακόμη θα περνούσαν 6 χρόνια στη φυλακή μέχρι που πήραν χάρη από τον κυβερνήτη Altgeld που είπε ότι η δίκη που τους καταδίκασε χαρακτηρίστηκε από «υστερία, ένα τσούρμο ενόρκους και έναν προκατειλημμένο δικαστή». Το κράτος είχε, σύμφωνα με τα λόγια της δίωξης, θέσει την «Αναρχία … σε δίκη» και ήλπιζε ότι οι θάνατοί τους θα ήταν επίσης ο θάνατος της αναρχικής ιδέας.

Οι αναρχικοί ήταν οργανωτές συνδικάτων και η Πρωτομαγιά έγινε διεθνής ημέρα εργαζομένων για να θυμίζει τη θυσία τους. Καταδικάστηκαν με ψεύτικες κατηγορίες για τη ρίψη μιας βόμβας στην εισβολή της αστυνομίας σε μια διαδήλωση στο Σικάγο. Η διαδήλωση αυτή ήταν τμήμα απεργίας με αίτημα το 8ωρο, στην οποία συμμετείχαν 400.000 εργάτες του Σικάγου και ξεκίνησε την 1η Μάη του 1886.

Η αναρχική ιδέα δεν πέθανε στο Σικάγο το 1887. Σήμερα εμπνέει ένα νέο κύμα του αγώνα ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Ενώσου σε αυτόν τον αγώνα.
Παρίσι, Πρωτομαγιά 2000
Λονδίνο, Πρωτομαγιά 2000

Οι αναρχικές ρίζες της Πρωτομαγιάς

Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν γιατί η Πρωτομαγιά έγινε Διεθνής Ημέρα Εργαζομένων και γιατί πρέπει ακόμα να τη γιορτάζουμε. Όλα άρχισαν πριν από έναν αιώνα όταν η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργαζομένων ενέκρινε ένα ιστορικό ψήφισμα που διακήρυξε ότι «οκτώ ώρες θα αποτελούν τη νόμιμη εργασία μιας ημέρας από την 1η Μαΐου 1886 και μετά».

Τους μήνες πριν από αυτή την ημερομηνία χιλιάδες εργάτες συμμετείχαν στον αγώνα για μικρότερο ωράριο. Ειδικευμένοι και ανειδίκευτοι, μαύροι και άσπροι, άνδρες και γυναίκες, ντόπιοι και μετανάστες όλοι ενώθηκαν.

Σικάγο

Στο Σικάγο μόνο, 400.000 συμμετείχαν στην απεργία. Μια εφημερίδα της πόλης ανέφερε ότι «καθόλου καπνός δεν έβγαινε από τις ψηλές καπνοδόχους των εργοστασίων και των μύλων, και τα πράγματα είχαν σαββατιάτικη μορφή». Αυτό ήταν το κύριο κέντρο της αναταραχής, και εδώ οι αναρχικοί ήταν στην πρώτη γραμμή του εργατικού κινήματος. Σε ένα μεγάλο βαθμό, λόγω των δραστηριοτήτων τους το Σικάγο έγινε ένα σημαντικό συνδικαλιστικό κέντρο και είχε τη μεγαλύτερη συμβολή στο κίνημα του 8ωρου.

Όταν την Πρωτομαγιά του 1886, οι απεργίες για το 8ωρο συντάρασσαν τη πόλη, το μισό του εργατικού δυναμικού στο McCormick Harvester Co. μπήκε στον αγώνα. Δύο μέρες αργότερα μια μαζική συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε από 6.000 μέλη του «Σωματείου lumber shovers» που είχε μπει στον αγώνα επίσης. Η συγκέντρωση οργάνωθηκε μόνο σε ένα τμήμα από τις εγκαταστάσεις McCormick και αποτελούνταν από περίπου 500 απεργούς.

Οι εργαζόμενοι άκουσαν μια ομιλία από τον αναρχικό August Spies, από τον οποίο ζητήθηκε να απευθυνθεί στη συγκέντρωση από την Κεντρική Ένωση Εργατών. Ενώ ο Spies μιλούσε, καλώντας τους εργάτες να σταθούν μαζί και να μην παραδοθούν στους εργοδότες, οι απεργοσπάστες άρχισαν να απομακρύνονται από τις εγκαταστάσεις McCormick.

Οι απεργοί, βοηθούμενοι από τους «lumber shovers» βγήκαν στο δρόμο και ανάγκασαν τους απεργοσπάστες να γυρίσουν πίσω στο εργοστάσιο. Ξαφνικά μια δύναμη 200 αστυνομικών έφτασε και, χωρίς καμιά προειδοποίηση, επιτέθηκε στο πλήθος με γκλοπς και περίστροφα. Σκότωσαν τουλάχιστον έναν απεργό, τραυμάτισαν σοβαρά άλλους πέντε ή έξι και τραυμάτισαν έναν απροσδιόριστο αριθμό.

Σοκαρισμένος από τις βίαιες επιθέσεις στις οποίες ήταν αυτόπτης μάρτυρας, ο Spies πήγε στα γραφεία της Arbeiter – Zeitung (μια καθημερινή αναρχική εφημερίδα για τους Γερμανούς μετανάστες εργάτες) και συνέταξε ένα κείμενο καλώντας τους εργαζομένους του Σικάγου να παρευρεθούν σε μια συνάντηση διαμαρτυρίας την επόμενη νύχτα.

Η συνάντηση διαμαρτυρίας πραγματοποιήθηκε στο Haymarket Square και συντονίστηκε από τον Spies και δύο άλλους δραστήριους αναρχικούς στο συνδικαλιστικό κίνημα, τον Albert Parsons και τον Samuel Fielden.
Οι μάρτυρες του Σικάγου: οι Parsons, Engel, Spies και Fischer κρεμάστηκαν,
ο Lingg (στο κέντρο) αυτοκτόνησε στη φυλακή

Η επίθεση της αστυνομίας

Κατά τη διάρκεια των ομιλιών το πλήθος ήταν ειρηνικό. Ο δήμαρχος Carter Harrison, που ήταν παρών από την αρχή της συγκέντρωσης, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «τίποτα δεν έμοιαζε να είναι πιθανό να συμβεί, που να απαιτήσει την παρέμβαση της αστυνομίας». Ενημέρωσε τον καπετάνιο της αστυνομίας John Bonfield για αυτό και πρότεινε να σταλεί στο σπίτι της η μεγάλη δύναμη εφέδρων της αστυνομίας που περίμεναν στο αστυνομικό τμήμα.

Ήταν κοντά στις δέκα το βράδυ όταν ο Fielden έκλεινε τη συνάντηση. Έβρεχε δυνατά και περίπου 200 άνθρωποι είχαν παραμείνει στη πλατεία. Ξαφνικά μια αστυνομική δύναμη 180 ατόμων, διευθυνόμενη από τον Bonfield, εισέβαλε και διέταξε τους ανθρώπους να διασκορπιστούν αμέσως. Ο Fielden διαμαρτυρήθηκε λέγοντας «είμαστε ειρηνικοί».

Βόμβα

Εκείνη τη στιγμή μια βόμβα ρίχτηκε στις τάξεις της αστυνομίας. Σκότωσε έναν, τραυμάτισε θανάσιμα έξι ακόμη και τραυμάτισε περίπου εβδομήντα άλλους. Η αστυνομία άνοιξε πυρ στους παρεβρισκόμενους. Πόσοι ακριβώς πληγώθηκαν ή σκοτώθηκαν από τις σφαίρες της αστυνομίας δεν εξακριβώθηκε ποτέ.

Η κυριαρχία του τρόμου πέρασε πέρα από το Σικάγο. Ο τύπος και οι ιεροκήρυκες καλούσαν για εκδίκηση, επιμένοντας ότι η βόμβα ήταν «δουλειά» των σοσιαλιστών και των αναρχικών. Οι αίθουσες συνεδριάσεων, τα γραφεία των ενώσεων, οι έντυπες εργασίες και ιδιωτικά σπίτια δέχτηκαν επίθεση. Όλοι οι γνωστοί σοσιαλιστές και αναρχικοί συνελήφθησαν. Ακόμη και πολλοί ανίδεοι για το νόημα του σοσιαλισμού και του αναρχισμού συλλήφθηκαν και βασανίστηκαν. «Κάντε τις επιδρομές πρώτα και κοιτάξτε το νόμο μετά» ήταν η δημόσια δήλωση του Julius Grinnell, κρατικού πληρεξούσιου.

Δίκη

Τελικά οκτώ άτομα δικάστηκαν ως «συμμέτοχοι σε φόνο». Ήταν ο Spies, ο Fielden, ο Parsons, και πέντε άλλοι αναρχικοί που είχαν επιρροή στο εργατικό κίνημα, ο Adolph Fischer, ο George Engel, ο Michael Schwab, ο Louis Lingg και ο Oscar Neebe.

Η δίκη άρχισε στις 21 Ιουνίου 1886 στο ποινικό δικαστήριο της περιοχής Cooke. Οι υποψήφιοι για το σώμα των ενόρκων δεν επιλέχτηκαν με το συνηθισμένο τρόπο της κλήρωσης ονομάτων από ένα κιβώτιο. Σε αυτήν την περίπτωση ένας ειδικός δικαστικός κλητήρας, που ορίστηκε από τον κρατικό πληρεξούσιο Grinnell, διορίστηκε από το δικαστήριο να επιλέξει τους υποψηφίους. Στην υπεράσπιση δεν επιτράπηκε να παρουσιάσει στοιχεία ότι ο ειδικός δικαστικός κλητήρας είχε δημόσια υποστηρίξει ότι «Διευθύνω αυτή την περίπτωση και ξέρω τι πρόκειται να κάνω. Αυτοί οι συνεργάτες πρόκειται να κρεμαστούν τόσο σίγουρα όσο ο θάνατος».

Εξαρτημένο σώμα ενόρκων

Η τελική σύνθεση του σώματος των ενόρκων ήταν αστεία: αποτελούνταν από επιχειρηματίες, τους υπαλλήλους τους και έναν συγγενή ενός από τους νεκρούς αστυνομικούς. Καμία απόδειξη δεν προσφέρθηκε από το κράτος ότι οποιοδήποτε από τα οκτώ άτομα που βρίσκονταν ενώπιον του δικαστηρίου είχε ρίξει τη βόμβα, ήταν συνδεμένο με τη ρίψη της, ή είχε ποτέ εγκρίνει τέτοιες ενέργειες. Στην πραγματικότητα, μόνο τρεις από τους οκτώ ήταν στο Haymarket Square εκείνο το βράδυ.

Κανένα στοιχείο δεν προσφέρθηκε ότι οποιοσδήποτε από τους ομιλητές είχαν υποκινήσει τη βία, μάλιστα στη κατάθεσή του στη ο δήμαρχος Harrison περιέγραψε τις ομιλίες σαν «μαλακές (tame)». Καμία απόδειξη δεν προσφέρθηκε πως οποιαδήποτε βίαιη ενέργεια ήταν προγραμματισμένη. Στην πραγματικότητα, ο Parsons είχε φέρει τα δύο μικρά παιδιά του στη συγκέντρωση.

Καταδικάζονται

Το ότι οι οκτώ δικάζονταν για τις αναρχικές πεποιθήσεις τους και τις συνδικαλιστικές δραστηριότητες τους ήταν σαφές απ’ την αρχή. Η δίκη έκλεισε όπως είχε ανοίξει, όπως βεβαιώνεται από τα λόγια της κατακλείδας ομιλίας του κρατικού πληρεξούσιου Grinnell στους ένορκους. «Ο νόμος δικάζεται. Η αναρχία δικάζεται. Αυτά τα άτομα έχουν επιλεχτεί, έχουν διαλεχτεί από το Ορκωτό Δικαστήριο, και κατηγορούνται επειδή ήταν ηγέτες. Δεν υπάρχουν άλλοι ένοχοι παρά οι χιλιάδες που τα ακολουθούν. Κύριοι του σώματος ενόρκων: καταδικάστε αυτά τα άτομα, κάντε τα παράδειγμα για αυτούς, κρεμάστε τους και σώζεται τους θεσμούς μας, τη κοινωνία μας.»

Στις 19 Αυγούστου εφτά από τους κατηγορούμενους καταδικάστηκαν σε θάνατο, και ο Neebe σε 15 χρόνια φυλακή. Μετά από μια μαζική διεθνή εκστρατεία για την απελευθέρωσή τους, το κράτος «συμβιβάστηκε» και μετέτρεψε τις ποινές των Schwab και Fielden σε ισόβια φυλάκιση. Ο Lingg εξαπάτησε το δήμιο αυτοκτονώντας στο κελί του την ημέρα πριν από τις εκτελέσεις. Στις 11 Νοεμβρίου 1887 οι Parsons, Engel, Spies και Fischer κρεμάστηκαν.
Επίκαιρη ξυλογραφία της κηδείας των τεσσάρων κρεμασμένων ανδρών

Παίρνουν χάρη

600.000 εργάτες βγήκαν στο δρόμο για την κηδεία τους. Η εκστρατεία για την απελευθέρωση των Neebe, Schwab και Fielden συνεχίστηκε.

Στις 26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης Altgeld τους απελευθέρωσε. Ξεκαθάρισε ότι δεν έδωσε τη χάρη επειδή πίστευε ότι τα άτομα είχαν υποφέρει αρκετά, αλλά επειδή ήταν αθώα για το έγκλημα για το οποίο είχαν δικαστεί. Αυτοί και οι κρεμασμένοι ήταν τα θύματα της «υστερίας, ενός τσούρμου ενόρκων και ενός προκατειλημμένου δικαστή».

Οι αρχές θεωρούσαν κατά την διάρκεια της δίκης ότι μια τέτοια δίωξη θα έσπαζε τη ραχοκοκαλιά του κινήματος για το 8ωρο. Πράγματι, αργότερα ήρθαν στο φως στοιχεία ότι η βόμβα ίσως είχε ριχτεί από έναν πράκτορα της αστυνομίας που εργάζονταν για τον καπετάνιο Bonfield, σαν μέρος μιας συνωμοσίας στην οποία ήταν μπλεγμένοι ορισμένοι ατσάλινοι προϊστάμενοι για να δυσφημήσει το εργατικό κίνημα.

Όταν ο Spies απευθύνθηκε στο δικαστήριο μετά τη καταδίκη του σε θάνατο, ήταν βέβαιος ότι αυτή η συνωμοσία δεν θα πετύχαινε. «Εάν νομίζεται ότι με το να μας κρεμάσετε μπορείτε να πατάξετε το εργατικό κίνημα… το κίνημα από το οποίο τα καταπιεσμένα εκατομμύρια, τα εκατομμύρια που μοχθούν στη δυστυχία και τη στέρηση, περιμένουν τη σωτηρία – εάν αυτή είναι η άποψή σας, τότε κρεμάστε μας! Εδώ θα τσαλαπατήσετε έναν σπινθήρα, αλλά εκεί και εκεί, πίσω σας – και μπροστά σας, και παντού, οι φλόγες καίνε. Είναι μια κρυφή πυρκαγιά. Δεν μπορείτε να τη σβήσετε.»

Επαναστατική πολιτική

Πάνω από έναν αιώνα μετά από εκείνη την πρώτη Πρωτομαγιάτικη διαμαρτυρία στο Σικάγο, πού είμαστε; Περιφερόμαστε στη πόλη με τα εμβλήματα του σωματίου μας – για τη μοναδική μέρα της χρονιάς που μπορούμε να τα βγάλουμε έξω από τα γραφεία μας. Κατόπιν στεκόμαστε ακούγοντας βαρετούς (και συνήθως φοβερά ανούσιες) ομιλίες από τους εξίσου βαρετούς γραφειοκράτες του σωματίου. Πρέπει να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας ότι η Πρωτομαγιά ήταν μία μέρα την οποία οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο έδειξαν τη δύναμή τους, διακήρυξαν τα ιδανικά τους και γιόρτασαν τις επιτυχίες τους.

Είναι σημαντικό ότι «μια φορά κι έναν καιρό» ήταν έτσι. Μπορούμε να το κάνουμε πάλι. Χρειαζόμαστε ανεξάρτητη εργατική πολιτική. Καμία συνεργασία με την κυβέρνηση και τους προϊσταμένους. Αληθινή αλληλεγγύη με τους συντρόφους εργαζόμενους στον αγώνα, όχι συντεχνιακές απόψεις με παρωπίδες. Χρειαζόμαστε ακόμη μια περαιτέρω μείωση των ωρών απασχόλησης, χωρίς μείωση μισθών, για να δημιουργήσουμε εργασία για τους ανέργους.

Χρειαζόμαστε επαναστατική πολιτική. Αυτό σημαίνει πολιτική που μπορεί να μας οδηγήσει προς έναν γνήσιο σοσιαλισμό όπου η ελευθερία δεν ξέρει κανένα όριο εκτός από την μη παρεμπόδιση της ελευθερίας των άλλων. Έναν σοσιαλισμό που είναι βασισμένος στη πραγματική δημοκρατία – όχι την τωρινή επίφαση δημοκρατίας όπου μπορούμε να επιλέξουμε κάποιους από τους κυβερνήτες μας, αλλά δεν μπορούμε να επιλέξουμε να είμαστε χωρίς κυβερνήτες. Μια πραγματική δημοκρατία όπου ο καθένας που επηρεάζεται από μια απόφαση θα έχει την ευκαιρία να έχει το λόγο για τη λήψη εκείνης της απόφασης. Μια δημοκρατία του αποτελεσματικά συντονισμένου εργασιακού χώρου και των κοινοτικών συμβουλίων. Μια κοινωνία όπου η παραγωγή είναι για να ικανοποιεί τις ανάγκες, και όχι για να αποκτήσουν κέρδη οι λίγοι προνομιούχοι. Αναρχισμός.

«Θα έρθει η μέρα που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές
που καταπνίγεται σήμερα»

Το μνημείο στους μάρτυρες του Σικάγου έχει το παραπάνω κείμενο σαν επιγραφή στη βάση του. Οι μάρτυρες του Σικάγου κατάλαβαν ότι παρόλο που το κράτος έβαλε την «Αναρχία… σε δίκη» οι θάνατοί τους δεν θα γίνονταν επίσης ο θάνατος της αναρχικής ιδέας.

Σήμερα το αναρχικό κίνημα είναι πιο εκτεταμένο γεωγραφικά από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία. Η Πρωτομαγιά έχει γίνει μια ώρα όχι μόνο για να θυμόμαστε τους μάρτυρες του Σικάγου αλλά επίσης για να προωθούμε την επίθεση ενάντια στον καπιταλισμό.

Πάρε μέρος σε αυτόν τον αγώνα.

Σχολιάστε

Filed under "δικαιοσύνη", "θεσμοί", 1η Μαίου Ιστορικό, Αυτοοργάνωση Αυτοδιαχείριση, Αναρχισμός, Αναρχική απελευθερωτική δράση, Αναρχοσυνδικαλισμός, Βραχόκηπος Αναρχική Ιστοσελίδα

Ούτε θεός ούτε αφέντης – Για μια ιστορία του αναρχικού κινήματος του ελλαδικού χώρου- Αναρχική σελίδα με θεωρητικά κείμενα βιβλία μεταφράσεις κλπ

http://ngnm.vrahokipos.net/index.php

 

ΟΥΤΕ ΘΕΟΣ – ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΗΣ

Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία,
είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.

 

bottom

 

Σχολιάστε

Filed under Αναρχισμός, Αναρχοσυνδικαλισμός, Βραχόκηπος Αναρχική Ιστοσελίδα, Βιβλία, Βιντεοθήκη, Ερρίκο Μαλατέστα, βίντεο, ούτε θεός ούτε αφέντης