Όσο περνάει ο καιρός τόσο κάποια πράγματα εμμένουν και επιμένουν να θέλουν να φαίνονται ότι ισχύουν
Πριν το κούρεμα ήξερα πχ μόνο ένα σύνδεσμο πολιτών που είναι ντεμί πολιτικός, δηλαδή δεν έχει κάποια πολιτική ουσιαστική πρόταση παρά μόνο έμμεση παρέμβαση
Αυτός ο σύνδεσμος είναι ο απολιτικ σύνδεσμος καταναλωτών
Ιδίως μετά το κούρεμα του Μαρτίου του 2013 άρχισαν να ξεφυτρώνουν από παντού συνδέσμοι για το ένα συνδέσμοι για το άλλο
είναι εκπληκτικό ότι υπάρχουν περί τους 6 συνδέσμους για την προστασία και καλά της πρώτης κατοικίας και κατά των εκποιήσεων!!!
Φάε να φάμε
ομάδες και ομαδούλες ξεφυτρώνουν μέσα στο φπ
Το πιο εύκολο πράμα να κάμεις μιαν ομαδούα τζαι να κάμνεις ψυχοθεραπεία
Με ονόματα επαναστατικά ιντελεκτουελ κλπ
τζαι δώστου να στενάζει το φπ από ομάδες τζαι ομαδούες που ούλλοι θέλουν να κάμουν επανάσταση
ούλλοι θέλουν να εξεγερθούν
ούλλοι θέλουν να πιαν τα όπλα με μεγάλους αρχιδάτους αντάρτες πόλεων και βουνών άμα λάχει
αλλά…..κανένας εν εξεγείρεται ρε παιθκια
γιατί άραες σου;
Τα λόγια εν πολλά εύκολα
Τα λόγια εν του αέρα τζαι κάθεσαι τζαι στον καναπέ σου
Αυτό που διαπιστώνω συνέχεια είναι η τεράστια φτώχεια πολιτικής σκέψης
Ένδεια πολιτικής σκέψης ουσίας
Κολλημένη στα στερεότυπα που μας κληρονομεί σε κάθε γενιά αυτό που ονομάζεται κυπριακό δεν θωρούμε πέραν που την μύτη μας
πατριώτες πατριωτάκηδες σύντροφοι τζαι συντρόφισες ούλλα τουρλού τουρλού με λίγην και απόλα
δεν έχει αλλάξει τίποτα από τους ανούσιους παράλληλους μας κοσμους
το μεγάλο κοινό κλισέ ούλλων των ομάδων τζαι ομαδούων είναι ότι είναι εναντίον των κομμάτων ότι είναι πέραν κομμάτων υπερκομματικοί κλπ κλπ
ο μεγάλος σατανάς είναι τα κόμματα η διαφθορά τζαι τα διάφορα παραμύθκια που μας πουλάνε τα ελεγχόμενα από επιχειρηματικά τραπεζικά συμφέροντα μμεξαπάτησης
δεν υπάρχουν ιδεολογίες δεξιά αριστερά κλπ τούτα είναι ξεπερασμένα αλλά η πατρίδα ενώνει και άλλες τέτοιες μαλακιούλες εύπεπτες που όχι μόνον δεν σημαίνουν τίποτα αλλά σημαίνουν πάρα πολλά
ότι θέλουν να αλλάξουν χωρίς να αλλάξουν
οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει ακούεις τζαι συ
άτε ολάν
μα σοβαρά;
καλά ρε παιθκιά ποια ιδεολογία εν τούτη που εδημιούργησε την μεγάλη ύφεση του 1929 η οποία οδήγησε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο;
ποια εν τούτη η ιδεολογία που οδήγησε στην νέα ύφεστη με την διάλυση της Λιμαν Μπράδερς που διαλύθηκε ολόκληρος ο πλανήτης;
ποια εν τούτη η ιδεολογία που οδηγεί ολόκληρους λαούς στην εξαθλίωση ενώ οι τραπεζίτες συνεχίσουν να αρπάσουν τα τρισεκατομμύρια που τους διούν οι κυβερνήσεις;
εν υπάρχει ιδεολογία ώστε;
άτε ρε μα σοβαρά;
Πολιτική είναι να σκέφτεσαι λογικά, να κρίνεις γεγονότα αίτιον και αιτιατό
Πολιτική είναι η κοινωνική οργάνωση, ο τρόπος λήψεως των αποφάσεων που αφορούν την ζωή μας σε όλες τις εκφάνσεις της
Φυσικά και υπάρχουν ιδεολογίες
η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα με βασίλισσα την μισητή θάτσερ του ρίγκαν των Σικαγο μπόις του άθλιου φρίτμαν που έκαναν πραξικόπημα στην Χιλή ανατρέποντας τον Αλιέντε για να επιβάλουν την δεξιά στην πιο φασιστική της μορφή με τον φασίστα πινοσετ
Πολιτική είναι να βρίσκουμε τρόπους ελέγχου της ζωής μας, εμείς να λαμβάνουμε αποφάσεις για αυτά που μας αφορούν, άμεσα και δημοκρατικά
τα πατριδοέθνη είναι παρεμπιπτόντως παρενέργειες για να δημιουργούν στους δούλους και υπήκοους μια φαντασιακή θέσμιση του ανήκειν κάπου
όπως το να είσαι οπαδός μιας ομάδας εταιρείας δεν σημαίνει τίποτα, έτσι και αυτό
δεν έχει σημασία το χρώμα της ομάδας σου όταν ελέγχουν την ζωή σου ένα μάτσο παράσιτα banksters που ελέγχουν τα κράτη που σου διαλύουν τις ζωές
Πολιτική
Ιδεολογίες
ξεπερασμένες
άτε ολαν τζαι κανεί
Λευτεριά στα μυαλά μας
Στην Κύπρο είμαστε σε ένα τεράστιο βάλτο και δυστυχώς είμαι πολύ απαισιόδοξος αν θα καταφέρουμε να κινηθούμε έστω και λίγο, τουλάχιστον στην δική μου ζωή
Λευκωσία: Νεαρός 23 χρόνων από τη Συρία που από τον περασμένο Σεπτέμβρη διέμενε στον καταυλισμό με τα αντίσκηνα της Κοκκινοτριμιθιάς, βρέθηκε πριν από λίγο στο πάρκο του Προεδρικού κρεμασμένος. Νεκρό, τον εντόπισε ο Σοφούλης Χατζηπαναγής, μέλος της ομάδας διάσωσης Λευκωσίας Κερύνειας της Πολιτικής Άμυνας που κινητοποιήθηκε λίγο μετά το μεσημέρι για εντοπισμό του, μετά από σχετική πληροφορία που δόθηκε στην Αστυνομία.
Ο νεκρός εντοπίστηκε κρεμασμένος κάτω από γεφύρι. Για την κρεμάλα θανάτου του νεαρού, πιστεύεται όχι χρησιμοποιήθηκε σκοινί παρόμοιο με εκείνο που χρησιμοποιήθηκε για να στηθούν τα αντίσκηνα των πολιτικών προσφύγων που διαμένουν στον καταυλισμό της Κοκκινοτριμιθιάς.
Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση από την πρώτη στιγμή και το επεσήμανα σε φίλους που μιλούσαμε για το συμβάν ήταν το γεγονός ότι το δημοσίευμα αναφέρθηκε στο γεγονός ότι τάχα το σχοινί με το οποίο κρεμμάστηκε στο πάρκο πίσω από το Προεδρικό στην Λευκωσία, ήταν το ίδιο με αυτό που χρησιμοποιήθηκαν για τα αντίσκηνα στο κέντρο κράτησης Κοκκινοτριμυθιάς
Κάτι δεν μου εκάθετουν καλά και μου είχαν εγείρει επιφυλάξεις ότι όντως όλα αυτά ισχύουν
Μετά από κάποια τηλεφωνήματα αποδεικνύεται τελικά ότι ο νεαρός σύρος ήταν από τους βασικούς μάρτυρες κατηγορίες στην δική κατά των εμπόρων ανθρώπων που τους διακινούσαν με το σαπιοκάραβο …….
Εκεί άρχισε να καθαρίζει λίγο το τοπίο…
Πως είναι δυνατόν να είναι βασικός μάρτυρας κατηγορίας σε τόσο σοβαρή υπόθεση και αυτός ο άνθρωπος να μην είναι υπό προστασία;;;;
καλά πόσο μεγάλη σύμπτωση, μάρτυρας κατηγορίας και να βρεθεί κρεμασμένος….. και μάλιστα που; Στο πάρκο πίσω από το …Προεδρικό…
Το Προεδρικό που συνέχεια υπάρχουν περίπολα αλλά το πιο σημαντικό πρόκειται για ένα πάρκο το οποίο γνωρίζω πάρα πολύ καλά και στο οποίο όλες τις ώρες υπάρχει κόσμος που πάει βόλτα με τον σκύλο του, τρέξιμο κλπ
Τελικά υπάρχουν και πληροφορίες σε νέο δημοσίευμα ότι τα χέρια του ήταν δεμένα!!!!!
Τραγικό τέλος για νεαρό μετανάστη από τη Συρία, ο οποίος διασώθηκε μαζί με άλλους τον περασμένο Σεμπτέβριο, από πλοιάριο το οποίο βυθιζόταν ανοικτά της Πάφου.
Τους τελευταίους μήνες ζούσε στον καταυλισμό στην Κοκκινοτριμιθιά. Τα ίχνη του χάθηκαν την περασμένη Τετάρτη και σήμερα το απόγευμα εντοπίστηκε νεκρός στο πάρκο κοντά στο Προεδρικό Μέγαρο.
Η μητέρα και τα 2 αδέλφια 25χρονου Σύρου ενημερώθηκαν για τον τραγικό του θάνατο. Ο νεαρός εντοπίστηκε νεκρός το απόγευμα στο πάρκο δίπλα από το Προεδρικό, από μέλη της Πολιτικής Άμυνας. Η σκηνή αποκλείστηκε και μέλη του ΤΑΕ Λευκωσίας διενήργησαν εξετάσεις.
Στην σκηνή για να διενεργήσουν αυτοψία κλήθηκαν και οι ιατροδικαστές Νικόλας Χαραλάμπους και Σοφοκλής Σοφοκλέους, αφού σύμφωνα με πληροφορίες τα χέρια νεαρού ήταν δεμένα μεταξύ τους.
Σύμφωνα με πληροφορίες ο άτυχος 25χρονος ήταν ένας εκ των 6 μαρτύρων κατηγορίας που θα κατέθεταν στη δίκη των 4 κατηγορουμένων για παράνομη διακίνηση μεταναστών.
Τα ίχνη του χάθηκαν λέει την Τετάρτη… πριν δυό μέρες…..
Βρέθηκε νεκρός σε ένα χώρο που έχει συνέχεια κόσμο με τα χέρια του δεμένα……
Είναι βασικός μάρτυρας κατηγορίας σε δίκη που αφορά κυκλώματα τραφικινγκ!
Στο δημοσίευμα αναφέρεται ότι ΔΥΟ ιατροδικαστές, (γιατί δύο άραγε;;; ) που εξέτασαν το νεαρό πρόσφυγα αποκλείουν εκ πρώτης όψεως την εγκληματική ενέργεια…
Θα μιλήσω καθαρά
Με τα όσα βλεπουν το φως της δημοσιότητας και εφόσον όλα αυτά ισχύουν με πιο βασικό το γεγονός ότι τα χέρια του ήταν δεμένα και με δεδομένο την ….πληροφορία στο πρώτο δημοσίευμα ότι το σχοινί ήταν το ίδιο με τα τσιατίρκα της Κοκινοτριμυθιάς που δεν φαίνεται να έχει καμιά σημασία εκτός και αν ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε κάτι συγκεκριμένο
τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια ξεκάθαρη εγκληματική ενέργεια που στόχο είχε να βγάλει από την μέση έναν βασικό μάρτυρα κατηγορίας σε μια πολύ σοβαρό δίκη που αφορά κυκλώματα τραφικινγ και εκμετάλλευσης ανθρώπων
Ο Αλεξάντερ Μπέργκμαν ήταν από τους πολλούς αναρχικούς που διώχθηκαν και εξορίστηκαν ή αναγκάστηκαν να αυτοεξοριστούν από την Ρωσία μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση
Ένα σχετικό βιβλίο για την μεταεπαναστατική Ρωσία
Αλεξάντερ Μπέργκμαν: Η ΤΣΕ-ΚΑ
(απόσπασμα από το βιβλίο του: The Bolshevik Myth – Ο Μπολσεβίκικος Μύθος, κεφ. 31)
Η αναρχική αμερικανίδα Έμα Γκόλτμαν αφού το αμερικανικό κράτος την απέλασε λόγω των ιδεών της βρέθηκε στην μεταεπαναστατική Ρωσία την διετία 1920-1921 και περιγράφει την οικονομική αθλιότητα αυτά τα πρώτα χρόνια, τον συγκεντρωτισμό του σοβιετικού κράτους, το κυνήγι της ελεύθερης γνώμης, το φόβο του λαού για την τρομερή Τσεκά (μυστική αστυνομία), τη δυσπιστία και τελικά την απογοήτευση που επικράτησε για την επανάσταση.
Ο Μπακούνιν συγκρούστηκε με τον Μαρξ ακριβώς για το κατά πόσο είναι εφικτό να περάσεις ένα επαναστατικό πρόγραμμα μέσα από κρατικές δομές
Τελικά ο Μπακούνιν δικαιώθηκε όταν έλεγε ότι θα δημιουργηθεί μια τυρρανία, ένα καθεστώς γραφειοκρατικού καπιταλισμού όπου εφαρμοστεί αυτό, όπως έγινε στην Σοβιετική Ένωση αλλά ακόμα και στην ίδια την Κούβα
Φυσικά υπάρχουν διαβαθμίσεις και δεν θα μηδενιστούν τα πάντα αλλά δυστυχώς όπου υπήρξαν ελευθεριακές διαφωνίες οι ορθόδοξοι ζηλωτές κομμουνιστές εκδιώκαν πρώτους τους αναρχικούς
Εδώ ένα δείγμα από το ΚΚΕ που στέλλει επιστολές στο …αδελφό κόμμα της …Βορείου Κορέας…
Μια συνέντευξη που πήρε το site http://www.alasbarricadas.orgαπό το Ελευθεριακό Κουβανικό Κίνημα (MLC), μια οργάνωση αποτελούμενη από εξόριστους Κουβανούς αναρχικούς σε διάφορα μέρη του κόσμου. Αυτήν την περίοδο της προφανούς πολιτικής αλλαγής, ή μετάβασης όπως την χαρακτηρίζουν τα ευρωπαϊκά και βορειοαμερικανικά μαζικά μέσα ‘ενημέρωσης’, είναι ενδιαφέρον να μάθουμε τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στο νησί από πρώτο χέρι. Η απόσυρση του Φιντέλ Κάστρο αφήνει ανοιχτές διάφορες υποθέσεις για το μέλλον του κομμουνιστικού καθεστώτος, εξαιτίας των πρώτων μέτρων που προωθεί ο νέος αρχηγός, Ραούλ Κάστρο.
-Γεια σας σύντροφοι. Ας ξεκινήσουμε την συνέντευξή μας με κάποιες ιστορικές παραπομπές για τους αναγνώστες μας. Θα μπορούσατε εν συντομία να μας εξηγήσετε την ιστορία του αναρχικού κινήματος στην Κούβα;
Γεια σας. Όποιος θέλει να μάθει σχετικά με την ιστορία του κινήματός μας θα πρέπει να ξεκινήσει με το έργο του συντρόφου μας Φρανκ Φερνάντες, ‘Ο αναρχισμός στην Κούβα’, μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες. Σε γενικές γραμμές η ιστορία που περιγράφεται είναι παρόμοια εν πολλοίς με την ιστορία του αναρχικού κινήματος σε όλη τη Λατινική Αμερική, με την ιδιαιτερότητα της συμμετοχής του κινήματός μας στον σχετικά πρόσφατο αγώνα της Κούβας για ανεξαρτησία. Συναντά κανείς μέσα στην καρδιά των πρώτων σωματείων αναρχικούς να λειτουργούν ως εμψυχωτές των αγώνων και να επηρεάζουν πολιτικά μέχρι τη δεκαετία του ΄50 πολλούς παραγωγικούς τομείς, ερχόμενοι σε ανοιχτή σύγκρουση με τη δικτατορία του Μπατίστα. Η συμμετοχή μας στους αγώνες της εποχής προήλθε ακριβώς μέσα από αυτά τα συνδικάτα. Μέσω της ‘ Ελευθεριακής Οργάνωσης Κούβας’ και σε μικρότερο βαθμό μέσω των συντρόφων που δραστηριοποιήθηκαν στο κίνημα της 26ης Ιουλίου. Είναι αξιοσημείωτο πως μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ΄50 το αναρχικό κίνημα στην Κούβα ήταν από τα πιο δραστήρια ανάμεσα στα όμορα πολιτικά κινήματα της εποχής στην υπόλοιπη λατινική Αμερική και έλαβε μέρος σε διάφορες συναντήσεις, όπως αυτή του αναρχικού συνεδρίου τον Απρίλιο του 1957 στο Μοντεβιδέο της Χιλής και στάθηκε αποφασιστικά στο πλευρό του κουβανικού λαού στον αγώνα του ενάντια στη Δικτατορία του Μπατίστα.
-Κάτι που ο κόσμος στην Ευρώπη και αλλού δεν γνωρίζει. Ποιος ήταν ο ρόλος των αναρχικών στην Κουβανική Επανάσταση;
Όπως έχουμε αναφέρει, εμείς οι αναρχικοί συμμετείχαμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας και υπό το πρίσμα της επαναστατικής προοπτικής μας κόντρα στο καθεστώς του Μπατίστα. Πράγματι συμμετείχαμε στις γενικές εκδηλώσεις χαράς μετά την πτώση της δικτατορίας και τη διάλυση του στρατού του Μπατίστα. Αλλά από την πρώτη στιγμή σταθήκαμε με δυσπιστία απέναντι στην κουλτούρα του προσωποκεντρισμού, της ηγετικότητας, του εθνικισμού και της στρατιωτικοποίησης που ενσάρκωνε στο πρόσωπό του ο Φιντέλ Κάστρο και ο στενός του κύκλος. Αυτή η δυσπιστία σύντομα επιβεβαιώθηκε και ενδυναμώθηκε. Για παράδειγμα, η απροκάλυπτη παρέμβαση του Φιντέλ Κάστρο στο 10ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Κουβανών Εργατών, προς όφελος των δικών του ανθρώπων και παραβιάζοντας τις αρχές της αυτονομίας του εργατικού κινήματος. Από τότε και έπειτα οι Κουβανοί αναρχικοί ριζοσπαστικοποίησαν τις υποψίες τους και υιοθέτησαν μια ξεκάθαρη στάση απέναντι στην κεντρικοποίηση της πολιτικής εξουσίας. Όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα σε ένα μανιφέστο, στο οποίο εκφράσαμε ανοιχτά τους φόβους μας για τις προσπάθειες ελέγχου από την Καθολική εκκλησία, όπως επίσης και από το κομμουνιστικό κόμμα, του οποίου τα πλέον εξέχοντα μέλη απολάμβαναν πολιτικές θέσεις και πόστα αργομισθίας στο καθεστώς του Μπατίστα. Γνωρίζουμε πως εντός των κόλπων του διεθνούς αναρχικού κινήματος δεν ασπάζονταν όλοι την κριτική μας στάση και πως δεν ήταν λίγοι αυτοί που προσδοκούσαν για πολλά χρόνια παρατηρώντας μια διαδικασία που συνέχιζε να μονοπωλεί την ιδέα μιας επανάστασης που είχε απολέσει από τότε κάθε επαναστατικό πνεύμα. Τώρα, και εδώ και πολύ καιρό πιστεύουμε πως δεν τίθεται θέμα για την ευστοχία των θέσεων που διατύπωσαν αυτοί οι Κουβανοί αναρχικοί πριν από 50 χρόνια. Εν ολίγοις δεν ήταν τίποτα άλλο από την κλασική θέση της πρώτης διεθνούς πως οι επαναστάσεις ούτε προωθούνται, ούτε ενθαρρύνονται, ούτε ριζοσπαστικοποιούνται από «επαναστατικές» κυβερνήσεις αλλά πως μέσα σε αυτές μπορείς να βρεις το γραφειοκρατικό και αυταρχικό μικρόβιο που καταλήγει να καταπνίγει και να ακυρώνει την επανάσταση και να επιβάλλει εαυτόν ως τη νέα κυρίαρχη τάξη εντός του νέου κράτους.
– Μπορείς να μας μιλήσεις για την εξορία; Υπήρξε κατανόηση, βοήθεια ή αντιθέτως αποξένωση;
– Δεν μπορούμε ακόμα να μιλήσουμε σε παρελθόντα χρόνο. Βρισκόμαστε ακόμα πολλοί κουβανοί αναρχικοί σε εξορία σε πάμπολλα σημεία του πλανήτη. Η εξορία μας είναι εξίσου σκληρή με οποιαδήποτε άλλη εξορία με όρους αποχωρισμού και αποξένωσης, με το επιπλέον επιβαρυντικό στοιχείο ότι οι πρώτοι σύντροφοι που έπρεπε να φύγουν από την Κούβα και δεν είχαν άλλη προοπτική από το να εγκατασταθούν σε ένα εχθρικό περιβάλλον, όπως αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών. Κάτι που δεν είθισται να γίνεται κατανοητό αλλά τέτοιο ήταν το αναπόδραστο πεπρωμένο των Κουβανών προσφύγων , τουλάχιστον αρχικά, όλων των εποχών. Το πλέον επώδυνο ήταν να έρθουμε αντιμέτωποι με την έλλειψη κατανόησης και την αποξένωση από μέρους κάποιων αναρχικών ομάδων της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής, που θα τους άρεσε να μας δουν ενσωματωμένους σε μια διαδικασία αλλαγών χωρίς καμία κριτική. Δεν αντέδρασαν φυσικά όλες οι αναρχικές ομάδες με τον ίδιο τρόπο και εισπράξαμε αμέτρητες εκδηλώσεις αλληλεγγύης που μεγάλωναν με το πέρασμα του χρόνου και όσο το κουβανικό πολιτικό καθεστώς αποκάλυπτε το αληθινό πρόσωπό του. Σήμερα αυτές οι συζητήσεις έχουν ξεπεραστεί, και δεν υπάρχει ένας λογικός αναρχικός που να πιστεύει ακόμα πως μια ελευθεριακή εξέλιξη μπορεί να προκύψει από ένα πολιτικό καθεστώς που βασίζεται στον απόλυτο έλεγχο των υποκειμένων του και την υπερεκμετάλλευση των εργατών. Χωρίς αυτόνομους οργανισμούς, ανεξάρτητους από το κράτος που να λειτουργούν σαν αντίβαρο στον αγώνα ενάντια σε τέτοιου είδους «υπερεκμετάλλευση» από το κράτος και το κεφάλαιο. Θυμηθείτε πως στο νησί υπάρχει μια ποικιλία καπιταλιστικών επιχειρήσεων με έδρα την Ισπανία, το Μεξικό, την Ιαπωνία, τη Γαλλία, τον Καναδά, την Ιταλία κ.τ.λ.
– Ας μιλήσουμε για το παρόν. Ο Φιντέλ αποσύρθηκε αφήνοντας στη θέση του τον αδερφό του. Τι άλλαξε στην Κούβα;
– Στην τελευταία δημόσια διακήρυξή μας ‘Κάτι μυρίζει διαφορετικά στην Κούβα’, τον Μάιο του 2008, προσπαθήσαμε να ξεκαθαρίσουμε πως οι «αλλαγές» είναι μόνο διακοσμητικού χαρακτήρα και μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια «φιλελευθεροποιημένη» εικόνα που δεν αλλάζει την βασική λειτουργία του καθεστώτος και την θεσμοθετημένη δομή εξουσίας. Κρατικός καπιταλισμός, προνόμια για την υψηλή γραφειοκρατική τάξη και συγκεκριμένα για τις ένοπλες δυνάμεις, μονοπώληση από το μοναδικό κόμμα όλων των μηχανισμών έκφρασης και λήψης αποφάσεων, απόλυτος έλεγχος πάνω στον πληθυσμό κ.τ.λ. Αναμφίβολα αυτό που αλλάζει είναι η γενική συμπεριφορά του κόσμου. Σήμερα μπορείς να δεις πως ο κόσμος χάνει τον φόβο της καταστολής και έχει αρχίσει να καταλαμβάνει χώρο. Οι δυσκολίες της καθημερινής ζωής δεν μπορούν να παραμείνουν πλέον κρυμμένες και όλοι το γνωρίζουν. Υπάρχει το ξεκίνημα μιας λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένης αντίδρασης. Όλα αυτά υποδεικνύουν το δρόμο για πιθανές μορφές δράσης. Οι προσδοκίες μας εδράζουν εκεί και δεν τρέφουμε αυταπάτες γι’ αυτόν τον εξουσιαστικό πυρήνα που απλώς προσπαθεί να κερδίσει περισσότερο χρόνο.
– Στην Ευρώπη γίνεται λόγος για τις «ουρές» που σχηματίζουν οι Κουβανοί προκειμένου να αγοράσουν ένα κινητό τηλέφωνο ή να αποκτήσουν πρόσβαση στο ίντερνετ (ανάμεσα σε άλλα). Μήπως έχουμε περάσει σε μία φάση καταναλωτισμού;
– Όχι, ο καταναλωτισμός είναι πρακτικά αδύνατος στην Κούβα, δεδομένου ότι για τον κόσμο προέχει να λύσει τα πιο στοιχειώδη και άμεσα ζητήματά του, φαγητό, στέγη, μετακινήσεις κ.τ.λ. Ακόμη περισσότερο μάλιστα, αφού οι μισθοί των εργατών δεν αρκούν για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες και είναι υποχρεωμένοι να καταφύγουν στο σύστημα των δελτίων διανομής, που είναι ανεπαρκές. Αυτό που έχουμε στην Κούβα είναι ένα πλεόνασμα ξένου συναλλάγματος στην κατοχή αυτών που δέχονται εμβάσματα από τους συγγενείς τους στο εξωτερικό. Αυτό το πλεόνασμα επιτρέπει τέτοιου είδους «πολυτέλειες», όπως το κινητό τηλέφωνο και ο υπολογιστής και που η απόκτησή τους δεν επιτράπηκε παρά μόνο πρόσφατα. Η οικονομική κατάρρευση μπροστά στην οποία βρίσκεται το καθεστώς είναι τέτοια σε μέγεθος που αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιθανό πως τα εμβάσματα ξένου συναλλάγματος υπερβαίνουν το σύνολο των μισθών στην Κούβα, χωρίς υπερβολή. Αυτό επίσης εξηγεί το γεγονός πως περίπου το 20% του πληθυσμού της Αβάνα δεν ενδιαφέρεται να βρει δουλειά. Γιατί κάποιος που λαμβάνει βοήθεια από το εξωτερικό ( πάνω από 20 δολάρια, τα οποία πάντα ισοδυναμούν με ένα μισθό) να θέλει να δουλέψει; Το καθεστώς δεν έχει καμία απάντηση σε αυτό το φαινόμενο και συνεχίζει μάταια να ζητά θυσίες και εργατική πειθαρχία χωρίς να δίνει τίποτα σε αντάλλαγμα, όταν η κυρίαρχη τάξη έχει πρόσβαση στα καλύτερα διαθέσιμα αγαθά και υπηρεσίες. Παραδόξως υπάρχει μεγάλη ανεργία ανάμεσα στις άπορες κοινωνικές τάξεις που επιβιώνουν κόντρα στην τρέχουσα κατάσταση, κάνοντας οτιδήποτε χρειάζεται, από ζητιανιά, πορνεία ή κλοπές. Αυτό, μαζί με έναν ισχυρό ρατσισμό, θεσμικό και πολιτιστικό, εξηγεί γιατί οι φυλακές στην Κούβα είναι γεμάτες με Αφροκουβανούς.
– Υπάρχει ελπίδα για μια πιο δραστική αλλαγή ανάμεσα στους ανθρώπους; Υπάρχουν αντικαθεστωτικές πολιτικές ομάδες που δραστηριοποιούνται;
Πιστεύουμε πως ο κόσμος έχει χάσει κάθε ελπίδα και όντας αντιμέτωπος με μια κατάσταση ολοκληρωτικής απαγόρευσης οποιασδήποτε εναλλακτικής κοινωνικής και πολιτικής δράσης συνεχίζει να αναζητά τρόπους για να μεταναστεύσει, ως το μόνο όπλο στα χέρια του για να δραπετεύσει από τη συνεχή απελπισία. Η «ορατή» αντιπολίτευση, εν τω μεταξύ, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ποτ πουρί χωρίς κάποιο σαφές σχέδιο και με μόνο κοινό την πρωτόλεια και ενστικτώδη αντίδραση ενάντια στον Κάστρο. Από την άλλη είναι απαραίτητο να ξεχωρίσουμε το ιδεολογικοπολιτικό προφίλ αυτής της αντίστασης. Είναι γνωστό πως εντός του φάσματος της αντίστασης συμπεριλαμβάνονται πολλές τάσεις, από αυτούς που είναι προσκολλημένοι στην Αμερικάνικη διπλωματία ως αυτούς που γενικά ευνοούν την προοπτική ενός αυτοκαθοριζόμενου εγχειρήματος. Προφανώς ανάμεσα σε αυτές τις δύο τάσεις δεν μπορεί να υπάρξει κάποιου είδους συμμαχία. Σε αυτό το σημείο, ως αναρχικοί, δεν μπορούμε να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στην ενδυνάμωση της δεύτερης προοπτικής και στην προσχώρηση σε αυτήν της μεγαλύτερης μερίδας του πληθυσμού.
– Πώς βλέπετε την επιρροή του Ούγκο Τσάβεζ στο νησί; Έσπασε τον αποκλεισμό πριν χρόνια επενδύοντας εκατομμύρια. Έχουν μεταφραστεί αυτές οι επενδύσεις σε πολιτική επιρροή;
Αρχικά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως ο αποκαλούμενος «αποκλεισμός» δεν είναι ένα εμπορικό «κλείσιμο» της Κούβας, αλλά ένα μίγμα από μέτρα που υιοθέτησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό τον τίτλο του εμπάργκο, και που ενισχύονται κατά τη διάρκεια των ρεπουμπλικανικών διοικήσεων. Με νομοθετήματα όπως αυτά των Χέλμς-Μπάρτον και του Τοριτσέλι, που βλακωδώς ευνουχίζουν τις οικονομικές συναλλαγές, χωρίς όμως να τις σταματούν τελείως. Τελευταία οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν εμπορικές συναλλαγές με την Κούβα που φτάνουν τα 500 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο. Το πρόβλημα της Κούβας σε αυτό το επίπεδο είναι η ανύπαρκτη ικανότητά της να πληρώσει, γεγονός που την έχει καταστήσει παγκόσμιο χρεώστης, ακόμα και απέναντι στις Λατινοαμερικάνικες χώρες, καταλήγοντας να είναι εξαγωγέας γιατρών, δασκάλων, προπονητών και συμβούλων ασφαλείας. Αυτός είναι ο τύπος της σχέσης που έχει αναπτύξει η Κούβα με τη Βενεζουέλα του Τσάβες. Είναι ακριβώς αυτή η εξαγωγή γιατρών και δασκάλων που εξηγεί την αδιαμφισβήτητη παρακμή του συστήματος υγείας και εκπαίδευσης.
– Και η επιρροή των λαϊκιστικών αριστερών ιδεών στη Λατινική Αμερική;
– Η άνοδος των λαϊκιστικών ιδεών δίνει σίγουρα μια ανάσα στο κουβανικό πολιτικό καθεστώς, αλλά και το απομακρύνει από τους πιο διαυγείς και ριζοσπαστικούς επαναστατικούς και αυτόνομους τομείς, δεδομένου ότι αυτοί δεν τρέφουν υπερβολικές αυταπάτες σε σχέση με κυβερνήσεις, όπως αυτές του Τσάβες, του Μοράλες, του Κορρέα ή του Ορτέγκα και συχνά στο μέλλον η κουβανική διπλωματία θα βρεθεί αντιμέτωπη με τις λαϊκές κινητοποιήσεις στη Βενεζουέλα, τη Βολιβία, τον Ισημερινό και τη Νικαράγουα. Από την άλλη πλευρά, πρέπει να ορίσουμε τον τρέχοντα κύκλο των λαϊκιστών στη Λατινική Αμερική ως τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια υπέρ της ανάπτυξης και μια προσπάθεια σχηματισμού ενός περιφερειακού καπιταλισμού. Είναι ένας κύκλος εύθραυστος που συνεχίζει ακόμα να υπόκεινται σε πολλαπλές αμφιταλαντεύσεις και ο οποίος δεν παρέχει στην κυβέρνηση της Κούβας καμία εγγύηση μακροπρόθεσμα. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο αντιλαμβανόμαστε ότι η κουβανική κυβέρνηση κάνει έναν αγώνα δρόμου ενάντια στον χρόνο και ταυτόχρονα κερδίζοντας χρόνο. Εν τω μεταξύ, οι λαϊκιστικές κυβερνήσεις λειτουργούν ως μία ιδεολογικοπολιτική οπισθοφυλακή, αλλά το πιο πιεστικό πρόβλημα του κουβανικού καθεστώτος δεν βρίσκεται εκεί, αλλά εστιάζεται στο ότι πια ούτε καν βρίσκεται σε θέση να θρέψει αξιοπρεπώς τον πληθυσμό και πρέπει να το πράξει πριν σχηματιστεί με μια ελάχιστη φερεγγυότητα αυτό το μπλοκ του περιφερειακού λατινοαμερικανικού καπιταλισμού.
– Για χρόνια ειδήσεις του MLC εμφανίζονται στον διεθνή ελευθεριακό Τύπο. Ποια η σχέση σας με τους άλλουςαναρχικούς στον υπόλοιπο κόσμο;
– Το MLC φιλοδοξεί να έχει τις καλύτερες σχέσεις με το διεθνές αναρχικό κίνημα. Εδώ και αρκετό καιρό έχουμε ξεπεράσει διάφορες αντιστάσεις λιγότερο ή περισσότερο αταβιστικές και έχουμε ενισχύσει πολλούς από τους δεσμούς μας. Επιπλέον, υπάρχουν πυρήνες που έχουν εγκαθιδρύσει σταθερές προτεραιότητες όσον αφορά στην αλληλεγγύη προς τους κουβανούς αναρχικούς όπως η Ομάδα Υποστήριξης των Ελευθεριακών και των Ανεξάρτητων Συνδικαλιστών Κούβας (GALSIC) και ο Ελευθεριακός στη Βενεζουέλα. Το ιστορικό έργο του Φρανκ Φερνάντες πάνω στο κίνημά μας έτυχε θερμής υποδοχής από το ισπανικό κράτος από το ίδρυμα Anselmo Lorenzo, στην Ιταλία με το Zero in Condotta, στις Ηνωμένες Πολιτείες με το See Sharp Press και ούτω καθεξής. Από την άλλη πλευρά, έχουμε εργαστεί για να κάνουμε σαφή την αλληλεγγύη μας σε αναρχικές ομάδες σε πολλά διαφορετικά μέρη και στα πιο σύγχρονα ρεύματα. Αυτό κατέστη δυνατό χάρη στη διαμόρφωση του MLC ως ένα κίνημα που δεν ακολουθεί ακριβώς τη λογική μιας οργάνωσης αυτής καθ’ αυτής, αλλά έχει αναπτυχθεί ως ένα δίκτυο συντονισμού των κουβανών αναρχικών, όπου και αν βρίσκονται αυτοί. Αυτό βέβαια καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θέσεων που κυμαίνονται από τον αναρχοσυνδικαλισμό, τους υπέρμαχους του οργανωτισμού, τους νεοεπλατφορμιστές, τον πρωτογονισμό, τους εξεγερσιακούς, τον οικοαναρχισμό και ακόμα και το αναρχοπάνκ. Δεν έχει σημασία πόσο αντιφατικά ή ασύμβατα αυτά μπορεί να είναι, αφού οι άξονες ή τα κύρια αίτια του συντονισμού αυτού είναι η αλληλεγγύη στους αναρχικούς συντρόφους, στους αυτόνομους και ανεξάρτητους συνδικαλιστές και στις συλλογικότητες αντικουλτούρας, με σαφή και αποφασιστικό στόχο την προώθηση μιας μεγάλου αντιεξουσιαστικού κινήματος που θα μας επιτρέψει να δώσουμε συνέχεια στα αναρχικά ιδανικά, τα οποία καταστέλλονται-αλλά δεν εξαλείφονται- με πολύ άγριο τρόπο από την αστική δικτατορία των αδελφών Κάστρο. Είναι πιθανό ότι ορισμένοι σύντροφοι εξακολουθούν να έχουν κάποιες επιφυλάξεις, διότι, ανεξήγητα, μερικοί άνθρωποι βλέπουν ακόμα το κουβανικό κράτος και την ελίτ του ως μια επαναστατική σοσιαλιστική δύναμη. Αλλά οι περιπτώσεις αυτές σήμερα είναι η εξαίρεση και τείνουν να γίνουν ανέκδοτο με το πέρασμα του χρόνου. Αργά ή γρήγορα, το MLC που είναι ένα ισότιμο μέλος του αναρχικού διεθνούς κινήματος και σύντομα κανείς δεν θα αμφιβάλλει γι’ αυτό.
-Τι περιμένετε να συμβεί στο νησί σε μερικά χρόνια;
– Κάτι έχουμε πει γι’ αυτό σε κάποια από τις προηγούμενες απαντήσεις. Βασικά έχουμε εμπιστοσύνη στην ικανότητα αυτόνομης οργάνωσης των ανθρώπων και σ’ αυτό βασίζουμε τις μεγαλύτερες προσδοκίες μας. Αλλά δεν πρέπει να περιμένουμε να έρθει πέφτοντας από το ίδιο του το βάρος σαν ώριμο φρούτο, αλλά να παρακολουθήσουμε, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μας, αυτές τις διεργασίες διαμόρφωσης μιας τάσης καθαρά επαναστατικής, αντιεξουσιαστικής και αυτοοργανωμένης μέσα στην Κούβα. Εμείς πιστεύουμε ότι η κατάσταση έχει ήδη αρκετά ικανοποιητικές συνθήκες για να συμβεί αυτό, αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι το πολιτικό καθεστώς και η εξουσιαστική ελίτ μπόρεσαν να τα καταφέρουν έτσι ώστε να περιέχονται τέτοιες εκδηλώσεις σε μια ελάχιστη έκφραση τους. Δεν παραγνωρίζουμε τις δυσκολίες ενός στρατευμένου αγώνα υπό αυτήν την έννοια. Επίσης γνωρίζουμε καλά την αποτελεσματικότητα που επέδειξαν τα όργανα ασφαλείας του Κράτους- είναι ο μόνος τομέας στον οποίο το σύστημα είναι αποτελεσματικό- αλλά εμείς δεν θα σταματήσουμε να επιμένουμε μας επειδή αυτό είναι σίγουρα ο μόνος λόγος για να υπάρχουμε.
– Τελειώνοντας, τι είναι το MLC; Τι είδους άνθρωποι το αποτελούν;
– Λοιπόν, αυτό το μέρος το έχουμε ήδη σχολιάσει. Το MLC είναι ένα αναρχικό δίκτυο αποτελούμενο από κουβανούς. Ως αναρχικοί δεν είμαστε καθόλου διαφορετικοί από οποιουσδήποτε άλλους αναρχικούς που αντιτίθενται στις σχέσεις κυριαρχίας και στην εξουσία, εκτός από την παράξενη κατάσταση, ότι στην περίπτωσή μας αντιστεκόμαστε σε μία ιεραρχική κοινωνία και σε μία άρχουσα τάξη που ακόμα εξακολουθούν να δικαιολογούν την ύπαρξή τους στο όνομα της «επανάστασης» και «σοσιαλισμού». Το MLC αποτελείται από ανθρώπους που ζουν από τη δουλειά τους και στην καθημερινή μας ζωή προσανατολίζουμε τη συμπεριφορά μας στην ασίγαστη επιθυμία για την οικοδόμηση σχέσεων ισοτιμίας, μεταξύ ανδρών και γυναικών, ισότιμων και αλληλέγγυων. Από την άποψη της ηλικιακής σύνθεσης, ο πυρήνας που προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανό το πάθος των αναρχικών, σήμερα δεν αποτελείται στην πλειοψηφία του πλέον -για προφανείς βιολογικούς λόγους- από την πρώτη ομάδα εξόριστων συντρόφων από τη δεκαετία του ΄60 που ‘ ίδρυσε’ το MLC στην Νέα Υόρκη. Εκείνος ο πυρήνας έχει αντικατασταθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου από εκείνους που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν το νησί στη δεκαετία του ’70, του ’80 και του ’90.
-Υπάρχουν αναρχικοί στο εσωτερικό της Κούβας; Ελευθεριακές ομάδες στην εξορία εκτός του MLC;
– Δεν γνωρίζουμε άλλες αναρχικές ομάδες στην εξορία εκτός του MLC, αλλά δεν θα μας ενοχλούσε καθόλου αν υπήρχαν: σε αυτήν την περίπτωση, θα προσπαθούσαμε να βρούμε γρήγορα και να διερευνήσουμε τις δυνατότητες συνύπαρξης και κοινών δράσεων. Στις δεκαετίες του ΄80 δύο συνυπήρχαν δύο εκδοτικές συλλογικότητες, η μία ομαδοποιημένη γύρω από τις εκδόσεις Guangan Libertarian και η άλλη γύρω από τις εκδόσεις Α Mayor, αλλά και οι δύο δρούσαν σαν ένα συντονιστικό δίκτυο υπό την ίδια ονομασία. Όσον αφορά στην ύπαρξη αναρχικών στο εσωτερικό της Κούβας, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι υπάρχουν και υπήρχαν κρυφά και υπόγεια για τον τελευταίο μισό αιώνα. Το μεγάλο πρόβλημα στην περίπτωση αυτή είναι ότι αυτοί που έμειναν στην Κούβα έχουν κατασταλεί συστηματικά, κάθε φορά που τόλμησαν να εκδηλωθούν δημόσια, όπως συνέβη και με τους αγρότες συνδικαλιστές της ομάδας Zapata στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Αυτός είναι ένας λόγος που οι αναρχικοί του ‘εσωτερικού’ προσέχουν πολύ για να μην χαρακτηριστούν ως τέτοιοι και έχουν καταφέρει να επιβιώσουν στο ημίφως. Από την άλλη, τα τελευταία χρόνια έχει κυοφορηθεί μια επαναστατική αντικουλτούρα της νεολαίας που είναι μαγιά για την εμφάνιση ενός αυθόρμητου αναρχισμού που δεν έχει ακόμα οργανωτικές δυνατότητες, με την θεωρητική έννοια του όρου, ούτε και την πιο βαθιά έννοια, μιας συνεχόμενης συλλογικής. Το γεγονός όμως είναι ότι στην Κούβα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι αναρχικοί από ό, τι μπορούμε να φανταστούμε: οι αυθόρμητες μορφές εξέγερσης που αποτελούν την καλύτερη ζύμωση για αυτό. Απέναντι σ’ αυτό, μία από τις άμεσες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε είναι να δώσουμε ρευστότητα σε αυτές τις σχέσεις με τους «μέσα», κάτι που οι «απαγορεύσεις» συστηματικά συνεχίζουν να εμποδίζουν.
– Ποια είναι η σχέση σας με άλλες ομάδες της αντιπολίτευσης;
– Το MLC δεν έχει επίσημες ή σταθερές σχέσεις με οποιαδήποτε ομάδα της λεγόμενης «αντιπολίτευσης», μεταξύ άλλων, επειδή πολλοί από αυτούς θα ήταν φυσικοί ή θανάσιμοι εχθροί μας, αν όλοι δραστηριοποιούμασταν στο εσωτερικό της Κούβας. Σε αυτό το θέμα, είναι επιτακτική ανάγκη να βάλουμε κάποιες σαφείς διαχωριστικές γραμμές. Η εικόνα που παρουσιάζει η πιο ηχηρή κουβανική εξόριστη αντιπολίτευση δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε άλλο εκτός από πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού, δηλαδή, να συνεχίσει το έργο που ανέλαβε η κυβέρνηση, αλλά επίσης με την ενσωμάτωση σε αυτό τη συσσώρευση πλούτου του ιδιωτικού κουβανικού κεφαλαίου που έχει παραχθεί εκτός της χώρας, καθώς και τη διεξαγωγή δημοκρατικών εκλογών υπό ένα κοινοβουλευτικό και πολυκομματικό σύστημα. Εμείς όμως είμαστε αναρχικοί και αν αυτό το σχέδιο θα επιτύγχανε κάποτε στην Κούβα θα ήμασταν ολοκληρωτικά αντίθετοι σ’ αυτό. Επιπλέον, είναι σαφές ότι υπάρχει ένα μέρος των εξόριστων κουβανών- που δεν αναγνωρίζονται ως αναρχικοί με τη στενή έννοια του όρου- που συμπίπτουν μαζί μας σε αόριστους όρους και όσον αφορά την υπεράσπιση τους, όπως ελευθεριακές και αυτοοργανωτικές κατευθυντήριες γραμμές -πολλές φορές ακόμη και μεταξύ των πρώην σοσιαλιστών ή μελών του κομμουνιστικού κόμματος που τώρα θεωρούνται τροτσκιστές, λουξεμβουργιανοί, κλπ. Μπορεί να μην υπάρχουν πάρα πολλά προβλήματα στη συνομιλία μαζί τους, αλλά πρόκειται για ένα διάχυτο και ανοργάνωτο τμήμα των εξόριστων. Ας θυμίσουμε επίσης, ότι οι “εξόριστοι” στο σύνολό τους δεν ανταποκρίνονται καθόλου με την εικόνα που δίνει η προπαγάνδα του Κάστρο, που αναγνωρίζει μόνο τη λεγόμενη «μαφία του Μαϊάμι», η οποία περιλαμβάνει οπαδούς του πρώην δικτάτορα Μπατίστα, οπαδούς της προσάρτησης στις ΗΠΑ, νεοφιλελεύθερους, διακινητές ναρκωτικών και ακροδεξιούς. Δεν είναι έτσι! Σίγουρα η κουβανική κοινότητα στην εξορία αποτελείται από την πλειοψηφία της εργατικής τάξης επιβιώνει με τον ιδρώτα της δουλειάς τους. Μαζί τους έχουμε μόνο προσωπικές σχέσεις. Μιλάμε για ανθρώπους πραγματικά ευγενείς που εμπνέονται από τη δημιουργία ενός συστήματος βασικών ελευθεριών και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο εσωτερικό του νησιού: άνθρωποι που δεν έχουν ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο, αλλά που απλά θέλουν να μπορούν να γράφουν, να ταξιδεύουν, να οργανώνονται ελεύθερα, να μπορούν να τραγουδούν ή να ζωγραφίζουν ελεύθερα, ή να κάνει ο καθένας ό, τι θέλει χωρίς να απαιτείται γι’ αυτό άδεια από το Κράτος. Ή απλά άνθρωποι που θέλουν να επιστρέψουν, να εργάζονται χωρίς να εκμεταλλεύονται κανέναν και να ζουν αξιοπρεπώς. Με τέτοιου είδους ανθρώπους, η συντριπτική πλειοψηφία της εξορίας διατηρούμε αδελφικές σχέσεις στο μέρος αυτό του κόσμου που μας έλαχε να ζούμε. Αυτό δεν είναι ένα επαναστατικό πρόγραμμα που μοιραζόμαστε μαζί τους, αλλά ο στοιχειώδης σεβασμός που αξίζει ο απλός, τίμιος και εργαζόμενος κόσμος της Κούβας, καθώς και σε κάθε άλλη περιοχή του παγκόσμιου χωριού.
μόλις έχω παρακολουθήσει τα παιδιά του βιασμού και πραγματικά μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου θέλω να πω ένα τεράστιο μπράβο και ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον Γιώργο Αυγερόπουλο και σε όλους τους συντελεστές!!!!!
Να ξέρετε ότι η προσφορά σας είναι τεράστια όση δεν φαντάζεστε στην κατανόηση της αλήθειας και της πραγματικότητας
όλα έχουν την εξήγηση τους
το παιδί στην αρχή που μιλούσε με τόσο μίσος για τους «άλλους» τους καργιόληδες που με τόση ευκολία και χαρά σκότωσε και θα σκοτώσει ξανά και ξανά για την συμμορία
την οικογένεια που του στέρησε η φτώχεια ο πόλεμος που επιβάλλεται από τα συμφέροντα των «μεγάλων» ακροδεξιά χούντα από τις ηπα η γνώριμη ιστορία με τον εμφύλιο σπαραγμό
η φτώχεια η εξαθλίωση έφερε την μετανάστευση, η αυτοπροστασία έφερε την συμμορία η…
Προσωπικά δεν το είχα ξανακούσει μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού περίπου και με αφορμή το νέο φρούτο της εποχής που μέσω των δυτικών μμεξαπάτησης σπέρνει τον τρόμο και τον πανικό, δηλαδή το Ισλαμικό Κράτος ή το ΙΣΙΣ το οποίο πολιορκεί το Κομπανί.
Το Κομπανί είναι μια κουρδική πόλη στα βόρεια σύνορα της Συρίας με την Τουρκία
Ποια είναι η ιδιαιτερότητα αυτής της κουρδικής πόλης σε σχέση με τους υπόλοιπους κούρδους που βρίσκονται διασκορπισμένη σε όλη την ευρύτερη περιοχή, Τουρκία, Συρία, Ιράκ;
Ο αγώνας των κούρδων στον χώρο του τουρκικού και συριακού κουρδιστάν αντίθετα με το βόρειο Ιράκ δεν προσανατολίζεται στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους αλλά στην δημιουργία ενός δίκτυου ελεύθερων αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων στα πρότυπα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού.
Πιο κάτω αναδημοσιεύω κείμενα που περιγράφουν την τεράστια αυτή προσπάθεια των κούρδων που ούτε να φανταστούμε μπορούμε, μέσα σε συνθήκες πολέμου
6 σημεία για το Κομπανί και 3 σημεία για την ελευθερία
Προκήρυξη σχετικά με την πολιορκία του Κομπανί, τον φονταμενταλισμό και τις αυτόνομες κουρδικές περιφέρειες στη βόρεια Συρία.
• Από τα μέσα Σεπτέμβρη η κουρδική πόλη Κομπανί στα βόρεια σύνορα της Συρίας με την Τουρκία πολιορκείται από τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους με αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι να την έχουν εγκαταλείψει ως πρόσφυγες προς την Τουρκία, ενώ τα αντρικά (YPG) και γυναικεία (YPJ) σώματα της πολιτοφυλακής αμύνονται σθεναρά απέναντι στις επιθέσεις του. Το Κομπανί ανήκει στις τρεις αυτόνομες περιφέρειες των Κούρδων στα βόρεια της Συρίας.
• Το Ισλαμικό Κράτος είναι ένα μόρφωμα που εμφανίστηκε στο Ιράκ τα προηγούμενα χρόνια. Εκμεταλλευόμενο την δυσαρέσκεια των σουνιτών κατοίκων του Ιράκ απέναντι στο καθεστώς που επιβλήθηκε στη χώρα μετά την αμερικάνική εισβολή το 2003 και τρέφοντας τους με έναν ισλαμικό φονταμενταλισμό έχει καταφέρει να δημιουργήσει έναν μισθοφορικό στρατό και να καταλάβει πολλές πετρελαιοπαραγωγικές περιοχές της χώρας. Από το 2013 συμμετέχει ενεργά στην προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος του Άσαντ στην Συρία.
• Ο ρόλος των δυτικών κρατών απέναντι στις επεκτατικές κινήσεις του ΙΚ δεν είναι ενιαίος, ούτε ξεκάθαρος, παρά την προσπάθεια να πείσουν την κοινή γνώμη της εκάστοτε χώρας για το αντίθετο. Από την μία πλευρά σχηματίζουν μια διακρατική συμμαχία αντιμετώπισης του, στο όνομα της προάσπισης της ελευθερίας, αλλά από την άλλη οι ισχνές στρατιωτικές επιθέσεις εναντίον του δείχνουν το αντίθετο. Βρίθουν τα στοιχεία για αμερικάνική υποστήριξη προς το ΙΚ, ενώ η Σαουδική Αραβία, πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ, το χρηματοδοτεί. Η Τουρκία έχοντας σαφώς πιο προφανές όφελος από την αποδυνάμωση των κούρδων ανταρτών, φαίνεται να νίπτει τας χείρας της αλλά έμπρακτα στηρίζει τους πολιορκητές. Φυσικά, οι δυτικές δυνάμεις δεν ενδιαφέρονται για την προστασία των ντόπιων πληθυσμών αλλά μονάχα για την βολικότερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους στη Μέση Ανατολή. Το αν το ΙΚ μπορεί να παίξει αυτό τον ρόλο ή όχι θα φανεί στο άμεσο μέλλον.
• Η κοινωνική νομιμοποίηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κατά του ΙΚ επιτυγχάνεται, κυρίως, προβάλλοντας το σαν ένα στρατό οπισθοδρομικών και μισαλλόδοξων ορδών που θα γυρίσει τον κόσμο στον μεσαίωνα (στην καλύτερη περίπτωση). Το φαινόμενο αυτό δεν νέο. Αποτελεί τη φυσική συνέχεια του οριενταλισμού, του επιστημονικού κλάδου που στους κόλπους του αναπτύχθηκαν αντιλήψεις που αξίωναν την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού και αποτέλεσε τον ρητορικό λόγο που νομιμοποίησε ιδεολογικά την εκπολιτιστική επιχείρηση της αποικιοκρατίας. Στο ίδιο μοτίβο, τα δυτικά ΜΜΕ δεν σταματούν να εμφανίζουν στοιχεία για βιασμούς, σταυρώσεις και μαζικές δολοφονίες ή να προβάλλουν βίντεο εκτελέσεων χολυγουντιανής έμπνευσης. Δεν αμφισβητούμε τις φρικαλεότητες που διαπράττουν οι τζιχαντιστές, αλλά όταν αυτό βγαίνει από τα χείλη των εκπροσώπων του φονικότερου μηχανισμού στην παγκόσμια ιστορία, των εκτελεστικών οργάνων του παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτικού καπιταλισμού, είναι τουλάχιστον αφελές να πιστέψουμε τις προθέσεις τους.
• Αυτό που επίσης αμφισβητούμε είναι η ντετερμινιστική αντίληψη ότι ο αποκλειστικός δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση και ευημερία είναι αυτός που γνώρισε η Δύση από τον Διαφωτισμό και έπειτα. Να προωθούμε μαζί με τους δυνάστες μας αστικές μεταρρυθμίσεις, δικαιώματα και διεκδικήσεις προβάλλοντάς τα σαν τα μόνα προοδευτικά. Τραγικά ιστορικά γεγονότα δεν παύουν να μας θυμίζουν την αντίστροφη πορεία που έχει λάβει ο δυτικός κόσμος (συμπαρασύροντας και τον υπόλοιπο) ή την φενάκη των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών. Γιατί λοιπόν να ακολουθήσει ο υπόλοιπος κόσμος την ίδια αποτυχημένη συνταγή, όταν εμείς οι ίδιοι στους αγώνες που συμμετέχουμε δίνουμε μάχη ενάντια στην αστική ιδεολογία;
• Είναι όμως ο φονταμενταλισμός αποκλειστικά ισλαμικό φαινόμενο; Αυτοί που θέλουν να μας κάνουν να νομίζουμε πως είναι, δεν έχουν άλλη πρόθεση από το να αποκρύψουν τα αντίστοιχα φονταμενταλιστικά κινήματα που έχουν αναπτυχθεί στους κόλπους των δυτικών κοινωνιών των άλλων δύο μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Από τη μία ο χριστιανικός φονταμενταλισμός που ανθεί στις ΗΠΑ (θυμίζουμε τις δηλώσεις πρώην προέδρου τους ότι συνομιλεί με το θεό) ή τον εβραϊκό φονταμενταλισμό που πρόκειται για την επίσημη ιδεολογία του κράτους-τρομοκράτη του Ισραήλ. Επιπρόσθετα έχουν σαν πρόθεση την δημιουργία του νέου εχθρού (εσωτερικού και εξωτερικού) των δυτικών κρατών, τη φιγούρα του ισλαμιστή, που ήρθε να αντικαταστήσει τον κομμουνιστή. Στην Ελλάδα χαρακτηριστική περίπτωση θρησκευτικού φονταμενταλισμού ήταν τα συλλαλητήρια για τις ταυτότητες που συσπείρωσαν μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Η ουσία των κινημάτων αυτών δεν πρέπει να αναζητηθεί στο θρησκευτικό τους προκάλυμμα αλλά να αναδειχθεί ο πολιτικός τους χαρακτήρας. Στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής αυτός συνίσταται στην αντιδυτική και αντιαποικιοκρατική στράτευση των κινημάτων που αντιπαραβάλλουν την θρησκευτική και πολιτισμική διαφοροποίησή τους.
και 3 σημεία για την ελευθερία
• Εδώ και αρκετά χρόνια ο αγώνας των Κούρδων σε Συρία και Τουρκία, αντίθετα με το Βόρειο Ιράκ, δεν προσανατολίζεται στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους αλλά στην δημιουργία ενός δικτύου ελεύθερων αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων στα πρότυπα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού. Ενάντια λοιπόν στην κεντροποίηση της διοίκησης και της ενιαίας εθνικής αφήγησης που απαιτεί η συγκρότηση ενός έθνους-κράτους, ο κουρδικός λαός στη αντιτάσσει τις οριζόντιες αυτοδιοικούμενες κοινότητες εμπνεόμενος και από την παραδοσιακή οργάνωση των πληθυσμών σε κλαν, ξεπερνώντας εθνικούς, θρησκευτικούς ή έμφυλους διαχωρισμούς.
• Με το ξέσπασμα της εξέγερσης στη Συρία για την ανατροπή του δικτάτορα Άσαντ το 2011, οι 3 βόρειες κουρδικές περιφέρειες της χώρας δεν έμειναν αμέτοχες. Οι δυναμικές διαδηλώσεις των κατοίκων και οι μάχες με την αντιπολίτευση στο νότο, ανάγκασαν τον συριακό στρατό να αποσυρθεί από τα βόρεια της χώρας. Οι κάτοικοι των περιοχών αυτών, δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη και αμέσως σχημάτισαν τους δικούς τους θεσμούς αυτοδιοίκησης και τις δικές τους πολιτοφυλακές. Αυτή τη στιγμή στις τρεις περιφέρειες διενεργείται ένα υποσχόμενο πείραμα αυτοδιαχείρισης, οριζόντιο, χωρίς αποκλεισμούς. Μακριά από τη λογική των ενδιάμεσων σταδίων, οι θεσμοί της νέας κοινωνίας αναπτύσσονται συνυπάρχοντας με την υφιστάμενη παρηκμασμένη κρατική εξουσία αλλά ταυτόχρονα στρέφονται ενάντιά της.
• Η τροπή των γεγονότων στη βόρεια Συρία μας δείχνει επίσης ότι καμιά εξέγερση δεν θα στεφθεί με επιτυχία αν δεν καταφέρει να συμπυκνώσει τα αιτήματά της σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα. Αντίθετα με τις άλλες εξεγέρσεις της αραβικής άνοιξης οι κουρδικοί πληθυσμοί προετοιμάζονταν χρόνια για τη μέρα αυτή. Γνώριζαν ότι η επανάστασή τους πρέπει να είναι συνολική, αντικρατική, να ξεκινά από τα κάτω και ότι θα στηρίζεται μόνο στην θέλησή τους για ελευθερία.
ΝΙΚΗ ΣΤΙΣ ΑΜΥΝΟΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΜΠΑΝΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΥΡΔΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΣΥΡΙΑ
Το 1937, ο πατέρας μου προσφέρθηκε εθελοντικά να πολεμήσει στις Διεθνείς Ταξιαρχίες για την υπεράσπιση της Ισπανικής Δημοκρατίας. Ένα επίδοξο φασιστικό πραξικόπημα είχε διακοπεί προσωρινά από μια εξέγερση εργατών, καθοδηγούμενη από αναρχικούς και σοσιαλιστές, και σε μεγάλο τμήμα της Ισπανίας μια πραγματική κοινωνική επανάσταση ακολούθησε, έχοντας ως αποτέλεσμα ολόκληρες πόλεις να περάσουν κάτω από αμεσοδημοκρατική διαχείριση, βιομηχανίες υπό τον έλεγχο των εργαζομένων, και τη ριζοσπαστική ενδυνάμωση των γυναικών.
Οι Ισπανοί επαναστάτες ήλπιζαν να δημιουργήσουν ένα όραμα για μια ελεύθερη κοινωνία, που όλος ο κόσμος θα μπορούσε να ακολουθήσει. Αντ ‘αυτού, παγκόσμιες δυνάμεις προτίμησαν μια πολιτική «μη παρέμβασης» και διατήρησαν έναν αυστηρό αποκλεισμό στη δημοκρατία, ακόμα αφότου ο Χίτλερ και τον Μουσολίνι (που δήθεν είχαν υπέγραψει συμφωνία) άρχισαν να στέλνουν στρατεύματα με στόχο να ενισχύσουν τη φασιστική πλευρά. Το αποτέλεσμα ήταν ένας χρόνιος εμφύλιος πόλεμος, που έληξε με την καταστολή της επανάστασης και μερικές από τις πιο αιματηρές σφαγές ενός αιματηρού αιώνα.
Ποτέ στη ζωή μου δεν σκέφτηκα ότι το ίδιο πράγμα θα μπορούσε ξανά να συμβεί. Προφανώς, δεν υπάρχει ιστορικό γεγονός που συμβαίνει ποτέ πραγματικά δύο φορές. Υπάρχουν χιλιάδες διαφορές μεταξύ του τι συνέβη στην Ισπανία το 1936 και του τι συμβαίνει στηΡοζάβα, τις τρεις ευρέως Κουρδικές επαρχίες της βόρειας Συρίας, σήμερα. Αλλά μερικές από τις ομοιότητες είναι τόσο εντυπωσιακές και τόσο θλιβερές, που θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μου – όντας κάποιος που μεγάλωσε σε μια οικογένεια της οποίας οι πολιτικές πεποιθήσεις ποικιλοτρόπως καθορίστηκαν από την ισπανική επανάσταση – να πω ότι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε το ίδιο τέλος και πάλι.
ΗαυτόνομηπεριοχήτηςΡοζάβα, όπως υπάρχει σήμερα, είναιένα από τα λίγαφωτεινά σημεία–εν τούτοις ένα πολύ φωτεινό–πουαναδύεταιαπότηντραγωδίατηςσυριακήςεπανάστασης. Έχονταςεκδιώξειπράκτορεςτου καθεστώτοςΆσανττο 2011, καιπαράτηνεχθρότητααπόσχεδόνόλους τους γείτονές της, η Ροζάβαέχειόχι μόνο διατηρήσει την ανεξαρτησίατης, αλλάαποτελεί ένα αξιόλογοδημοκρατικόπείραμα. Λαϊκές συνελεύσειςέχουν δημιουργηθεί,ωςτοαπόλυτοόργανο λήψηςαποφάσεων, συμβούλια έχουν επιλεγείμεπροσεκτικήεθνοτική ισορροπία(σε κάθε δήμο, για παράδειγμα, τα τρία κορυφαίαστελέχηπρέπει ναπεριλαμβάνουνένανΚούρδο, ένανΆραβακαιένανΑσσύριοήΑρμένιοΧριστιανό,καιτουλάχιστον το ένααπότα τρία άτομα πρέπειναείναιμιαγυναίκα), υπάρχουνσυμβούλια γυναικών και νεολαίας, και, σεμιααξιοσημείωτη αντήχηση τηςένοπληςMujeresLibres(Ελεύθερες Γυναίκες) της Ισπανίας, έναςφεμινιστικόςστρατός, η πολιτοφυλακή του“YJAStar”– “Ένωση τωνΕλεύθερων Γυναικών“ (τοαστέριεδώαναφέρεται στηναρχαία θεά τηςΜεσοποταμίας,τηνΙστάρ), έχειαναλάβει ένα μεγάλοποσοστόπολεμικών επιχειρήσεωνεναντίον τωνδυνάμεωντουΙσλαμικούΚράτους.
Πώςμπορείκάτι τέτοιονα συμβαίνεικαι να εξακολουθείνααγνοείταισχεδόνεξ ολοκλήρουαπό τη διεθνήκοινότητα, ακόμη, και σε μεγάλο βαθμό, απότη ΔιεθνήΑριστερά; Κυρίως,φαίνεται ότι, επειδήτο επαναστατικό κόμμα τηςΡοζάβα, τοPYD, εργάζεται συμμαχικάμε το Τουρκικό Κόμμα των ΚούρδωνΕργατών(PKK), έναμαρξιστικόαντάρτικο κίνημαπουέχειαπότη δεκαετία του 1970εμπλακεί σεμακροχρόνιο πόλεμοεναντίοντου τουρκικού κράτους. Το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και ηΕΕεπισήμως τοκατέταξανστις«τρομοκρατικές» οργανώσεις.Εν τω μεταξύ, οι αριστεροίσε μεγάλο βαθμότο διαγράφουν θεωρώντας τοσταλινικό.
Αλλά, στην πραγματικότητα, το ίδιο τοPKKδεν έχει πλέονκαμία σχέση μετο παλιό, πάνω–κάτω λενινιστικό κόμμα,που ήταν κάποτε. Η δική του εσωτερικήεξέλιξηκαθώς και η θεωρητική μεταστροφήτου δικού του ιδρυτή, Aμπουλάχ Οτσαλάν, που έλαβε χώρα ενώ ο ίδιος βρίσκεται φυλακισμένοςσεένατουρκικόνησίαπό το 1999, είχεως αποτέλεσμανααλλάξειεντελώςτους στόχουςκαι την τακτικήτου.
ΤοPKKέχει δηλώσειότι δεν επιδιώκει πια ναδημιουργήσειένακουρδικό κράτος. Αντ ‘αυτού, εμπνευσμένοεν μέρειαπό το όραματηςκοινωνικήςοικολογίας του αναρχικούΜάρεϊΜπούκτσιν, έχειυιοθετήσει τοόραματου«ελευθεριακού κοινοτισμού», καλώνταςτους Κούρδους ναδημιουργήσουν ελεύθερεςαυτοδιοικούμενες κοινότητεςμε βάσητις αρχέςτηςάμεσης δημοκρατίας, οι οποίες [κοινότητες] θα έρθουν κοντά η μία με την άλλη ξεπερνώνταςτα εθνικάσύνορα, για τα οποία υπάρχει η πίστη ότι μετην πάροδο του χρόνου θαχάσουν όλο και περισσότερο το νόημά τους. Έτσι λοιπόν, πρότεινετον κουρδικόαγώνα ο οποίος θα μπορούσε νααποτελέσει πρότυπογιαένα παγκόσμιο κίνημα προςτην πραγματική δημοκρατία, τη συνεργατικήοικονομία, καιτησταδιακήδιάλυσητουγραφειοκρατικούκράτους-έθνους.
Από το 2005τοΡΚΚ, εμπνευσμένοαπό τη στρατηγικήτωνανταρτών Ζαπατίστας στην Τσιάπας, κήρυξε μονομερήκατάπαυση του πυρόςμετοτουρκικό κράτοςκαιάρχισε ναεπικεντρώνει τις προσπάθειές τουστηνανάπτυξη δημοκρατικώνδομών στιςπεριοχέςπουήδηελέγχει. Ορισμένοι αμφισβητούνπόσοσοβαράόλα αυτάείναιπραγματικά. Σαφώς,αυταρχικάστοιχείαπαραμένουν. Αλλά τοτισυνέβηστηΡοζάβα, όπουη Συριακήεπανάστασηέδωσεστους Κούρδους ριζοσπάστεςτην ευκαιρίαγια διεξαγωγή τέτοιωνπειραμάτωνσεέναμεγάλο και συναφή έδαφος, αποτελείκάτι πολύ περισσότερο από προσπάθεια επίδειξης.Συμβούλια, συνελεύσειςκαιλαϊκές πολιτοφυλακέςέχουνσχηματιστεί, το καθεστώςιδιοκτησίας έχει μετατραπείσεεργατική διαχείρισησυνεταιρισμών–καιόλα αυτά παρά τις συνεχείςεπιθέσεις τωνακροδεξιώνδυνάμεωντης ISIS. Τααποτελέσματα ανταποκρίνονταιστον ορισμόμιας κοινωνικής επανάστασης. Στη ΜέσηΑνατολή, τουλάχιστον, αυτές οι προσπάθειεςέχουνπαρατηρηθεί: ιδιαίτερααφότου οι δυνάμεις τουPKKκαι της Ροζάβαπαρενέβησανπολεμώνταςνικηφόρα στο δρόμοτουςμέσω του εδάφουςτης ISISστο Ιράκγια νασώσουνχιλιάδεςΓεζίντιπρόσφυγες που είχαν εγκλωβιστείστο όροςΣινχάραφότουοιτοπικοίπεσμεργκάεγκατέλειψαντοπεδίο. Αυτές οιενέργειεςευρέωςγιορτάζοντανστην περιοχή,αλλά και αξιοσημείωταέχουν περάσει σχεδόν απαρατήρητεςαπό τονΕυρωπαϊκό ή το Βορειο–αμερικανικό Τύπο.
Τώρα η ISISέχει επιστρέψει, με σειρές από Αμερικανικής κατασκευής άρματα μάχης καιβαρύπυροβολικόπου λαμβάνειαπότις ιρακινές δυνάμεις, για ναπάρει εκδίκησηενάντια σε πολλέςαπόαυτές τιςίδιεςεπαναστατικέςπολιτοφυλακέςστοΚομπάνι, δηλώνονταςτην πρόθεσή τηςνα σφαγιάσεικαι να υποδουλώσει–ναι, κυριολεκτικάνα υποδουλώσει –το σύνολο του άμαχου πληθυσμού.Εν τω μεταξύ, ο τουρκικός στρατόςβρίσκεταιστα σύνοραεμποδίζονταςενισχύσειςήπυρομαχικά να φτάσουν στουςυπερασπιστές, καιτα αεροπλάνα των ΗΠΑβουίζουν από ψηλά, πραγματοποιώνταςπεριστασιακά, συμβολικά, πολύ μικρά χτυπήματα–προφανώς, μόνο και μόνο για να είναισε θέσηναπουν ότι σαν μιαομάδαπου ισχυρίζεταιπωςείναισε πόλεμομεαυτούς που προσπαθούν να συντρίψουν τουςυπερασπιστές ενός μεγάλουδημοκρατικού πειράματοςστον κόσμου, δεν έμειναν απολύτως απαθείς.
Αν σήμερα υφίσταται κάτι παράλληλο με τους επιφανειακάκατανυκτικούς δολοφονικούςΦαλαγγίτεςτου Φράνκο, τί άλλο θα μπορούσε να είναι εκτός από την ISIS; Αν υπάρχειένας παραλληλισμόςμετηνMujeresLibresτης Ισπανίας, ποιός άλλοςθα μπορούσε να είναι, πέρα από τιςθαρραλέες γυναίκες πουυπερασπίζονται ταοδοφράγματαστοΚομπάνι; Πρόκειταιο κόσμος–καιαυτή τη φοράπιοσκανδαλωδώςαπόόλα, η διεθνήςαριστερά–πραγματικά να καταστεί συνένοχοςαφήνοντας τηνιστορίαεπαναληφθεί;
Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύτηκε το Μάρτιο του 2014 από το Εθνικό Κογκρέσο του Κουρδιστάν (KNK). Το ΚΝΚ είναι ένας συνασπισμός οργανισμών από όλη την Ευρώπη, που σχηματίστηκε από εξόριστους Κούρδους πολιτικούς, δικηγόρους και ακτιβιστές οι οποίοι δουλεύουν για να προωθήσουν μια ειρηνική πολιτική λύση στο Κουρδικό Ζήτημα. Τα κεντρικά γραφεία του ΚΝΚ βρίσκονται στις Βρυξέλλες, αλλά διαθέτει επίσης γραφεία σε πολλές μεγάλες πόλεις, φέρνοντας έτσι σε επαφή αντιπροσώπους από όλες τις Κουρδικές περιοχές για να ασκήσουν πίεση σε κυβερνήσεις χωρών, στην Ε.Ε, στα Ηνωμένα Έθνη και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς. Στόχος του ΚΝΚ είναι να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για την κατάσταση στο Κουρδιστάν μέσω των Μ.Μ.Ε. και των δημοσίων φόρουμς και να δουλέψει με πολιτικούς, ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ΜΚΟ, για να επιστήσει την προσοχή σε πολιτικά ζητήματα και παραβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Κουρδιστάν[1].
Η κατάσταση στη Συρία είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Σε αυτό τον εμφύλιο πόλεμο τα στρατόπεδα δεν είναι μόνο δύο. Από τη μία η κυβέρνηση Άσαντ και από την άλλη όλοι όσοι επιθυμούν την ανατροπή της, έχοντας ο καθένας διαφορετικές σκοπιμότητες. Οι Κούρδοι της Συρίας όμως εν μέσω αυτής της σύρραξης, παίρνουν την απόφαση να οργανωθούν και δημιουργήσουν μια πιο δίκαιη για αυτούς κοινωνία. Η ήδη πολύχρονη κυβερνητική καταστολή και οι συνεχιζόμενες απόπειρες εξάλειψής τους, ακόμα και πριν πάρει η οικογένεια Άσαντ την εξουσία στη Συρία, ο κυριολεκτικός βομβαρδισμός τους από τους υποστηρικτές του Ισλαμικού Κράτους και οι αμέτρητες απώλειες ανθρώπινων ζωών που αυξάνονται μέρα με τη μέρα, κάνουν την προσπάθειά τους ακόμα πιο δύσκολη.
Το κείμενο αυτό είναι γραμμένο από Κούρδους που δε βρίσκονται στη Ροζάβα και πιθανόν η γνώμη τους να μην εκφράζει απόλυτα τους κατοίκους της. Ωστόσο και μόνο ως πηγή πληροφόρησης το “ντοσιέ” (όπως το ονομάζουν) αυτό είναι μια χρήσιμη αναδρομή στο σύγχρονο Κουρδικό Ζήτημα στη Συρία. Από τα σημαντικότερα σημεία του κειμένου είναι τα παραδείγματα των μέσων που χρησιμοποίησε το καθεστώς Άσαντ για τον αφανισμό των Κούρδων σε όλα τα επίπεδα και η παρουσίαση του τρόπου με τον οποίο οργανώθηκαν οι Κούρδοι τον τελευταίο χρόνο. Χαρακτηριστικά όπως η δημιουργία των αυτόνομων καντονίων, που είναι ένα είδος ομοσπονδιακών άτυπων κρατών (αν και η λέξη κράτος δεν αρμόζει στην περίπτωση αυτή), η επιθυμία συνύπαρξης διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκειών, η (φαινομενικά τουλάχιστον) ισχυρή θέση των γυναικών, που καταλαμβάνουν τις ίδιες πολιτικές θέσεις με τους άντρες και δημιουργούν δική τους μονάδα προστασίας (YPJ), και η συχνή επανεκλογή αντιπροσώπων προς αποφυγή του σφετερισμού εξουσίας, δίνουν τις βάσεις για μια αρκετά ελευθεριακή κοινωνία. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα εξελιχθεί η περίπτωση της Ροζάβα, αλλά προς το παρόν δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε πως αξίζει να προσέξουμε παραπάνω την περίπτωσή της.
Δημοσιεύουμε σ’αυτό το τεύχος τρία κείμενα γύρω από το ζήτημα της Αμεσης Δημοκρατίας και της Γενικευμένης Κοινωνικής Αυτοδιεύθυνσης, μέσα από διαφορετικές το καθένα προσεγγίσεις. Διαφορετικές στα επιμέρους αφού η κάθε μία προσπαθεί ν’ απαντήσει και σε μιά ιδιαίτερη πλευρά του ζητούμενου. Παράλληλα όμως και οι τρεις συγκλίνουν στα θέματα ουσίας, δηλαδή το ζήτημα της άμεσης δημοκρατίας διαχωρισμένο από την αυτοδιεύθυνση της εργασίας, του χώρου και του χρόνου σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο είναι μιά νέα φενάκη. Φαινάκη που θυμίζει φιλολογικές συζητήσεις αστικοφιλελεύθερου περιεχομένου γύρω από την δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας τον τέταρτο αιώνα δουλοκτητικής, πατριαρχικής, γι’ αυτό και μισής. Όπως μισή στις μέρες μας είναι η δημοκρατία που μας προβάλουν οι θιασώτες του ιδιωτικού αλλά και του κρατικού καπιταλισμού.
Η διεύρυνση και η υπέρβαση αυτής της “Δημοκρατίας” σε όλες τις πλευρές της ατομικής και κοινωνικής ζωής σαν πανανθρώπινο και οικουμενικό αίτημα είναι η θέληση και επιθυμία των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων της σημερινής εποχής. Εποχής που ανοίγει την αυλαία της στα τέλη του αιώνα που διανύουμε φέρνοντας στο προσκήνιο τα κοινωνικά κινήματα βάσης ενάντια στην εκμετάλλευση και εξουσία ανθρώπου από άνθρωπο, στον τεχνολογικό και οικονομικό ολοκληρωτισμό.
Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε στις Ελληνικές συνθήκες αυτά τα αιτήματα, θα τα σχηματοποιούσαμε ως εξής: ούτε αφεντικά / ούτε εργάτες / ούτε διευθυντές / ούτε διευθυνόμενοι. ΑΓΩΝΑΣ για την αυτοδιεύθυνση της εργασίας του χώρου και του χρόνου μας.
“Δε θεωρώ τον Ανθρωπο σαν καρκίνο του Πλανήτη. Οι άνθρωποι είναι ένα σωρό διαφορετικά πλάσματα: εργάτες και εκμεταλλευτές, γυναίκες και άνδρες, ομοφυλόφιλοι και ετερόφυλοι, λεσβίες και συντηρητικές γυναίκες, έγχρωμοι και λευκοί και πάνω απ’ όλα καταπιεζόμενοι και καταπιεστές. Ο πραγματικός καρκίνος που τρώει τον Πλανήτη είναι ο Καπιταλισμός και η Ιεραρχία και ανησυχώ πολύ στο μέτρο που ένα κομμάτι του οικολογικού κινήματος αποσπά το κόσμο από αυτά τα θέματα, έστω και αν ανακυκλώνει ένα μεγάλο μέρος από την “αναρχίστικη, αριστερίστικη, μαρξιστική” κριτική του Καπιταλισμού κάτω από τον ασφαλή όρο “εκβιομηχάνιση”. Δε πιστεύω πως μπορούμε να βασιζόμαστε σε προσευχές, τελετές και θετικές δονήσεις για να ξεριζώσουμε αυτό τον καρκίνο. Εκείνο που πιστεύω είναι ότι πρέπει να τον πολεμήσουμε ενεργά και με όλη τη δύναμη που διαθέτουμε…” (Μάρραιη Μπούκτσιν).
Με αφορμή την μεγάλη δήλωση του επόμενου πορδυπουργού της ελλάδας ότι θα κάνει τις αγορές να χορεύουν πεντοζάλι ο και γαμώ τους επαναστάτες…….ένα απολύτως σχετικό κείμενο μου ….. περίμενε να σε σώσουν φιλειρηνικέ φιλήσυχε πατριωτάκη περίμενε….
Κινείται αργά αλλά ενίοτε επιταχύνει όταν πλέον ήλθε το λεγόμενο πλήρωμα του χρόνου
Ένα ιστορικό παράδειγμα είναι το τι επικρατούσε πριν την γαλλική επανάσταση
Η ιστορία λέει, δηλαδή οι ιστορικοί λένε ότι πλέον η εξαθλίωση είχε φτάσει σε πολύ μεγάλα επίπεδα και ότι η κοινωνία που ήταν το καζάνι που κόχλαζε απλά έκανε έκρηξη και τα παρέσυρε όλα κόβοντας κεφάλια με γκιλοτίνες και άλλους όμορφους τρόπους
Η εναλλακτική ιστορική αφήγηση όμως όπως έκανε και ο Κροπότκιν λέει ότι από μόνη της η εξαθλίωση δεν είναι αρκετή για να οδηγήσει στην επανάσταση και στην εξέγερση, στο να κάνει τα αρνιά λιοντάρια που κόβουν κεφάλια
Ο Κροπότκιν εστιάζει στο τι προηγήθηκε της επανάστασης και αναφέρεται στα Ελεύθερα Πνεύματα, στους ανθρώπους εκείνους που αντιστέκονταν με όποιο τρόπο μπορούσαν στην εξουσία του βασιλίά της αυλής των παπάδων των τοκογλύφων των δικαστών των δικηγόρων των φεουαρχών κλπ κλπ
Ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα με τον δικό του τρόπο και μέσα από το δικό του πρίσμα, ιδεολογικό πολιτικό το οποίο και καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τα βιώματα τις εμπειρίες του αλλά και αυτό που φέρει μαζί του ως άνθρωπος από την στιγμή της σύλληψης του και της γέννησης του
Δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες
Η αλήθεια είναι πάντα υποκειμενική
Ακόμα και η ίδια η λέξη αλήθεια δεν έχει την μεταφυσική υπερφυσική έννοια που της αποδίδουμε
-α- στερητικό πλέον -λήθη- δηλαδή η αλήθεια είναι η έλλειψη της λήθης, δηλαδή το να μην ξεχνάς
και φυσικά και εδώ πλέον πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα τι ακριβώς να μην ξεχνάς κλπ
Για μένα τα πράγματα σε σχέση με την α-ληθεια και το τι δεν πρέπει να ξεχνάμε όπως επανειλημμένως έχω γράψει έχει πάντα να κάνει με τον αγώνα για την αξιοπρεπή διαβίωση όσο περισσότερων ανθρώπων γίνεται
Αξιοπρεπής διαβίωση όπως την αντιλαμβάνομαι συνίσταται στα εξής: στέγη, φαί, ελευθερία επιλογής
Βασική προυπόθεση και εκ των ων ουκ άνευ, δηλαδη χωρίς αυτή δεν υπάρχει ελευθερία επιλογής είναι η εξασφάλιση στέγης και φαγητού γιατί πολύ απλά χωρίς αυτά δεν μπορείς να επιβιώσεις βιολογικά
και οι σκλάβοι είχαν φαί και στέγη αλλά ήταν σκλάβοι
Η συντριπτικά τεράστια πλειοψηφία των ανθρώπων του πλανήτη είναι μισθωτή σκλάβοι αφού θα πρέπει να παλεύουν κυριολεκτικά μέσα στην ανθρώπινη ζούγκλα για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τόσο την στέγη τους, είτε λόγω επιβαλλόμενου δανείου σε τοκογλύφο/τράπεζα είτε σε ενοίκιο καθώς επίσης και στην εξασφάλιση τροφής
Ποια ακριβώς ελευθερία επιλογής έχει ένας άνθρωπος όταν θα πρέπει να αφιερώνει σχεδόν ολόκληρη την ζωή του απλά για να εξασφαλίζει τα βασικά;
Ο πλούτος του ανθρώπου είναι ο ελεύθερος του χρόνος Κ.Μ.
Συμφωνώ
Που είναι ο ελεύθερος χρόνος των ανθρώπων; Υπάρχει;
Όλες επιλογές μας με κυριότερη αυτή του επαγγέλματος μας βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά και μόνο στο πόσα λεφτά θα μας αποφέρει ώστε να εξασφαλίσουμε τα βασικά στην αρχή και αν γίνεται να μας εξασφαλίσει και κάτιτις παραπάνω ούτως ώστε να έχουμε και λίγο ελεύθερο χρόνο ώστε να κάνουμε έστω ακροθιγώς αυτά που μας γεμίζουν αληθινά
Οι πλείστοι άνθρωποι μισούν αυτό που κάνουν για να εξασφαλίσουν έναν μισθό, μισούν το περιβάλλον τους και οι πλείστοι τον εργοδότη τους
Ποιος είναι ο εχθρός;
Εδώ μια απόπειρα εντοπισμού του
Για το Νίκο Ρωμανό έχω αναφερθεί επανειλημμένως τις τελευταίες μέρες
Τι συνιστά αγώνα; Τι συνιστά νίκη;
Ο καθένας και πάλι αντιλαμβάνεται τα πράγματα μέσα από το δικό του πρίσμα κλπ
Ο Νίκος Ρωμανός αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχικός
Ποιο ήταν το αίτημα του;
Να πάρει ανάσες ελευθερίας μέσω της εκπαιδευτικής άδειας που το ίδιο το κράτος ισχυρίζεται ότι δικαιούται αλλά ενεργώντας ξεκάθαρα εκδικητικά θεωρώντας τον πολιτικό του εχθρό του στέρησε και για αυτό το λόγο ξεκίνησε έναν αγώνα με μόνο όπλο αυτό που είχε, την ζωή του
Ο Νίκος Ρωμανός ξεμπρόστιασε το ίδιο το κράτος και την υποκρισία αυτών που το ελέγχουν και συσπείρωσε πάρα πολύ κόσμο με αφορμή τον αγώνα του
Ο Νίκος Ρωμανός ξεκάθαρα μιλά για τον αναρχισμό όπως ο ίδιος τον αντιλαμβάνεται και πως αυτός θα επιτευχθεί και όπως άλλοι αναρχικοί απορρίπτωντας παντελώς αυτό το σύστημα που εξαναγκάζει τους ανθρώπους να είναι μισθωτοί σκλάβοι απλά για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην επέλεξε την ζωή που έκαναν οι κλέφτες και οι αρματωλοί κατά την οθωμανική κατοχή της Ελλάδας
Η ουσία είναι ότι αυτό το παιδί, αυτός ο άνθρωπος έκανε τις επιλογές του και μάλιστα πληρώνει τεράστιο φορτίο για αυτές
εδώ μια αναρχική σελίδα για το αποτέλεσμα και την κατάληξη του αγώνα της απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού:
«Νίκη λοιπόν για τον Ρωμανό! Μια νίκη που φοράει βραχιολάκι σήμερα και αύριο τσιπάκι… αρκεί να παίρνουμε «ανάσες ελευθερίας». Ποιός θα περίμενε ότι το περιβόητο βραχιολάκι που ακουγόταν εδώ και χρόνια με πολλές αντιδράσεις, θα περνούσε τελικά και θα νομιμοποιόταν, μετά από αίτημα φυλακισμένου, ο οποίος εντάσσει εαυτόν στην αναρχία;»
και πως αιτιολογείται αυτή η τοποθέτηση τους;
«Παρ’ όλα αυτά σε κείμενο του ο Νίκος Ρωμανός υποστηρίζει ότι από τον αγώνα του βγήκε κερδισμένη η αναρχία: «Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η νίκη ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής πίεσης που ασκήσαμε για αυτό και ο κόσμος του αγώνα και η Μαχητική Αναρχία είναι αδιαμφισβήτητα ηθικά, πολιτικά και πρακτικά οι μεγάλοι νικητές». Εάν η αναρχία έχει σχέση με καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού και με καλύτερη θεσμική μόρφωση τότε η αναρχία έχει μετουσιωθεί σε κάτι ευτελές και θα πρέπει να εγκαταλειφθεί άρον άρον.
Πού να πήγε άραγε το πρόταγμα: «γκρεμίστε όλες τις φυλακές» και το σύνθημα-πρόταγμα «το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος»; Μήπως τα δύο παραπάνω ήταν αρκετά «ακραία» για αριστερές και δημοκρατικές αντιλήψεις και αντικαταστάθηκε με τα αιτήματα για καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού και δικαίωμα όλων στην μόρφωση;»
Μάλιστα….
Ας δούμε λίγο την ουσία των όσων γράφτηκαν χωρίς να μπαίνουμε στην λογική του ποιος τα γράφει και τι έκανε ή κάνει στην ζωή του κλπ
Ποιο είναι γενικότερα το πρόσταγμα της αναρχίας;
Μπορεί κάποιος να μιλήσει εξ ονόματος μιας ιδεολογίας;
Υπάρχουν κάποιες βασικές αρχές αξίες με πρώτη και κύρια την κατάργηση κάθε μορφής κράτους και ιεραρχικής δομής
Ο αναρχισμός έχει να κάνει με την οργάνωση των ανθρώπων ελεύθερα και οι οποίοι οι ίδιοι χωρίς εξαναγκασμό να αποφασίζουν για τον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργεί μια ομάδα κοινότητα κολλεκτίβα εργοστάσιο παραγωγική μονάδα κλπ και ποια θέσ και ρόλο θα έχει ο καθένας και η καθεμια σε αυτόν
Ας δούμε πως λειτούργησαν άλλοι αναρχικοί σε άλλες πολύ σημαντικες ιστορικές περίοδου της ανθρωπότητας
Το 1887 τέσσερις αναρχικοί του Σικάγου εκτελέσθηκαν. Ένας Πέμπτος εξαπάτησε το δήμιο αυτοκτονώντας στη φυλακή. Τρεις ακόμη θα περνούσαν 6 χρόνια στη φυλακή μέχρι που πήραν χάρη από τον κυβερνήτη Altgeld που είπε ότι η δίκη που τους καταδίκασε χαρακτηρίστηκε από «υστερία, ένα τσούρμο ενόρκους και έναν προκατειλημμένο δικαστή». Το κράτος είχε, σύμφωνα με τα λόγια της δίωξης, θέσει την «Αναρχία … σε δίκη» και ήλπιζε ότι οι θάνατοί τους θα ήταν επίσης ο θάνατος της αναρχικής ιδέας.
Οι αναρχικοί ήταν οργανωτές συνδικάτων και η Πρωτομαγιά έγινε διεθνής ημέρα εργαζομένων για να θυμίζει τη θυσία τους. Καταδικάστηκαν με ψεύτικες κατηγορίες για τη ρίψη μιας βόμβας στην εισβολή της αστυνομίας σε μια διαδήλωση στο Σικάγο. Η διαδήλωση αυτή ήταν τμήμα απεργίας με αίτημα το 8ωρο, στην οποία συμμετείχαν 400.000 εργάτες του Σικάγου και ξεκίνησε την 1η Μάη του 1886.
==============
Η δίκη άρχισε στις 21 Ιουνίου 1886 στο ποινικό δικαστήριο της περιοχής Cooke. Οι υποψήφιοι για το σώμα των ενόρκων δεν επιλέχτηκαν με το συνηθισμένο τρόπο της κλήρωσης ονομάτων από ένα κιβώτιο. Σε αυτήν την περίπτωση ένας ειδικός δικαστικός κλητήρας, που ορίστηκε από τον κρατικό πληρεξούσιο Grinnell, διορίστηκε από το δικαστήριο να επιλέξει τους υποψηφίους. Στην υπεράσπιση δεν επιτράπηκε να παρουσιάσει στοιχεία ότι ο ειδικός δικαστικός κλητήρας είχε δημόσια υποστηρίξει ότι «Διευθύνω αυτή την περίπτωση και ξέρω τι πρόκειται να κάνω. Αυτοί οι συνεργάτες πρόκειται να κρεμαστούν τόσο σίγουρα όσο ο θάνατος».
Εξαρτημένο σώμα ενόρκων
Η τελική σύνθεση του σώματος των ενόρκων ήταν αστεία: αποτελούνταν από επιχειρηματίες, τους υπαλλήλους τους και έναν συγγενή ενός από τους νεκρούς αστυνομικούς. Καμία απόδειξη δεν προσφέρθηκε από το κράτος ότι οποιοδήποτε από τα οκτώ άτομα που βρίσκονταν ενώπιον του δικαστηρίου είχε ρίξει τη βόμβα, ήταν συνδεμένο με τη ρίψη της, ή είχε ποτέ εγκρίνει τέτοιες ενέργειες. Στην πραγματικότητα, μόνο τρεις από τους οκτώ ήταν στο Haymarket Square εκείνο το βράδυ.
Κανένα στοιχείο δεν προσφέρθηκε ότι οποιοσδήποτε από τους ομιλητές είχαν υποκινήσει τη βία, μάλιστα στη κατάθεσή του στη ο δήμαρχος Harrison περιέγραψε τις ομιλίες σαν «μαλακές (tame)». Καμία απόδειξη δεν προσφέρθηκε πως οποιαδήποτε βίαιη ενέργεια ήταν προγραμματισμένη. Στην πραγματικότητα, ο Parsons είχε φέρει τα δύο μικρά παιδιά του στη συγκέντρωση.
Καταδικάζονται
Το ότι οι οκτώ δικάζονταν για τις αναρχικές πεποιθήσεις τους και τις συνδικαλιστικές δραστηριότητες τους ήταν σαφές απ’ την αρχή. Η δίκη έκλεισε όπως είχε ανοίξει, όπως βεβαιώνεται από τα λόγια της κατακλείδας ομιλίας του κρατικού πληρεξούσιου Grinnell στους ένορκους. «Ο νόμος δικάζεται. Η αναρχία δικάζεται. Αυτά τα άτομα έχουν επιλεχτεί, έχουν διαλεχτεί από το Ορκωτό Δικαστήριο, και κατηγορούνται επειδή ήταν ηγέτες. Δεν υπάρχουν άλλοι ένοχοι παρά οι χιλιάδες που τα ακολουθούν. Κύριοι του σώματος ενόρκων: καταδικάστε αυτά τα άτομα, κάντε τα παράδειγμα για αυτούς, κρεμάστε τους και σώζεται τους θεσμούς μας, τη κοινωνία μας.»
Στις 19 Αυγούστου εφτά από τους κατηγορούμενους καταδικάστηκαν σε θάνατο, και ο Neebe σε 15 χρόνια φυλακή. Μετά από μια μαζική διεθνή εκστρατεία για την απελευθέρωσή τους, το κράτος «συμβιβάστηκε» και μετέτρεψε τις ποινές των Schwab και Fielden σε ισόβια φυλάκιση. Ο Lingg εξαπάτησε το δήμιο αυτοκτονώντας στο κελί του την ημέρα πριν από τις εκτελέσεις. Στις 11 Νοεμβρίου 1887 οι Parsons, Engel, Spies και Fischer κρεμάστηκαν.
Επίκαιρη ξυλογραφία της κηδείας των τεσσάρων κρεμασμένων ανδρών
Παίρνουν χάρη
600.000 εργάτες βγήκαν στο δρόμο για την κηδεία τους. Η εκστρατεία για την απελευθέρωση των Neebe, Schwab και Fielden συνεχίστηκε.
Στις 26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης Altgeld τους απελευθέρωσε. Ξεκαθάρισε ότι δεν έδωσε τη χάρη επειδή πίστευε ότι τα άτομα είχαν υποφέρει αρκετά, αλλά επειδή ήταν αθώα για το έγκλημα για το οποίο είχαν δικαστεί. Αυτοί και οι κρεμασμένοι ήταν τα θύματα της «υστερίας, ενός τσούρμου ενόρκων και ενός προκατειλημμένου δικαστή».
Οι αρχές θεωρούσαν κατά την διάρκεια της δίκης ότι μια τέτοια δίωξη θα έσπαζε τη ραχοκοκαλιά του κινήματος για το 8ωρο. Πράγματι, αργότερα ήρθαν στο φως στοιχεία ότι η βόμβα ίσως είχε ριχτεί από έναν πράκτορα της αστυνομίας που εργάζονταν για τον καπετάνιο Bonfield, σαν μέρος μιας συνωμοσίας στην οποία ήταν μπλεγμένοι ορισμένοι ατσάλινοι προϊστάμενοι για να δυσφημήσει το εργατικό κίνημα.
Όταν ο Spies απευθύνθηκε στο δικαστήριο μετά τη καταδίκη του σε θάνατο, ήταν βέβαιος ότι αυτή η συνωμοσία δεν θα πετύχαινε. «Εάν νομίζεται ότι με το να μας κρεμάσετε μπορείτε να πατάξετε το εργατικό κίνημα… το κίνημα από το οποίο τα καταπιεσμένα εκατομμύρια, τα εκατομμύρια που μοχθούν στη δυστυχία και τη στέρηση, περιμένουν τη σωτηρία – εάν αυτή είναι η άποψή σας, τότε κρεμάστε μας! Εδώ θα τσαλαπατήσετε έναν σπινθήρα, αλλά εκεί και εκεί, πίσω σας – και μπροστά σας, και παντού, οι φλόγες καίνε. Είναι μια κρυφή πυρκαγιά. Δεν μπορείτε να τη σβήσετε.»
===============
Τι θα έπρεπε να κάνουν οι αναρχικοί κατά τους συντάκτες του ελληνικού αναρχικού σάιτ;
Να απορρίψουν παντελώς το «δικαίωμα» τους σε δίκη και να μην βάλουν καν δικηγόρο; Να μην μιλήσουν και να δηλώσουν ότι δεν σας αναγνωρίζω κλπ;
Να μην δεκτούν την «χάρη» και να πεθάνουν;
Ο Νϊκος Ρωμανός επέλεξε ένα δύσκολο αγώνα προτάσσοντας την ίδια του την ζωή για να ξεμπροστιάσει το ίδιο το κράτος και αυτών το ελέγχουν στα μάτια του κόσμου
Συσπείρωσε ανθρώπους και τους αφύπνισε κάνοντας του να σκεφτούν πρώτα για όλα αυτά και να πράξουν είτε σε διαδηλώσεις πορείες παρεμβάσεις κλπ
Τα γενικόλογα αφοριστικά τσιτάτα όλα ή τίποτα μάλλον ταιριάζουν σε θρησκόληπτους ζηλωτές εκτός τόπου και χρόνου
Ο Μαλατέστα από τους κορυφαίους θεωρητικούς του αναρχισμού στο ερώτημα αν θα πρέπει οι αναρχικοί να συμμετέχουν σε συνδικάτα μη αναρχικά είχε εισηγηθεί πως ναι με τηνπρουποθέση ότι θα πρέπει να δηλώνεται ρητά και ξεκάθαρα ότι έστω και αν συμμετέχεις σε αυτό δεν παύεις από το να είσαι αναρχικός και να παλεύεις για το ιδανικό σου
Ο Ερρίκο Μαλατέστα για τη σχέση αναρχισμού-συνδικαλισμού
Υποστηρίζω λοιπόν ότι αυτές οι [εργατικές] οργανώσεις δεν μπορούν να είναι αναρχικές και ότι δεν είναι σωστό να θέλουμε να είναι αναρχικές. Γιατί αν ήταν, δε θα εκπλήρωναν πια τον προορισμό τους και δε θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τους σκοπούς που θα ονειρεύονταν οι αναρχικοί οι οποίοι θα συμμετείχαν σε αυτές.
Τα συνδικάτα δημιουργούνται με σκοπό να υπερασπίσουν τα σημερινά, τα τωρινά συμφέροντα των ανθρώπων του μόχθου, και να καλυτερέψουν τις συνθήκες της ζωής τους όσο γίνεται περισσότερο, μέχρι που να μπορέσουν να κάνουν την κοινωνική επανάσταση. Αυτή θα μετατρέψει τους σημερινούς σκλάβους σε ελεύθερους εργάτες που θα συνεργάζονται ελεύθερα για το κοινό καλό.
Ο συνδικαλισμός είναι από τη φύση του μεταρρυθμιστικός (ρεφορμιστικός). Εκείνο που μπορούμε όλο κι όλο να περιμένουμε απ΄ αυτόν είναι: οι μεταρρυθμίσεις που επιδιώκει και πετυχαίνει να είναι τέτοιες και να κατακτιούνται με τέτοιον τρόπο, ώστε να βοηθούν την εκπαίδευση και την επαναστατική προετοιμασία και να ανοίγουν το δρόμο για ολοένα μεγαλύτερες απαιτήσεις.
Κάθε συγχώνευση ή σύγχυση του αναρχικού κι επαναστατικού κινήματος με το συνδικαλιστικό κίνημα θα έχει σαν αποτέλεσμα είτε να κάνει το συνδικάτο ανίκανο να πετύχει τους ιδιαίτερους στόχους του, είτε να αποδυναμώσει, να πλαστογραφήσει και να σβήσει το πνεύμα του αναρχισμού.
Κατά τη γνώμη μου, οι αναρχικοί δε θα έπρεπε να θέλουν να είναι τα συνδικάτα αναρχικά. Θα έπρεπε να δουλεύουν σ΄ αυτά για να πετύχουν τους σκοπούς του αναρχισμού σαν άτομα, σαν ομάδες και σαν ομοσπονδίες ομάδων. Όπως ακριβώς υπάρχουν ή θα έπρεπε να υπάρχουν ομάδες μελέτης κι ομάδες συζήτησης για γραπτή και προφορική προπαγάνδα ανάμεσα στις μάζες, ομάδες συνεργασίας, ομάδες που δουλεύουν στα γραφεία, στα εργοστάσια, στα χωράφια, στους στρατώνες, στα σχολεία, κλπ, έτσι θα έπρεπε να δημιουργηθούν ειδικές ομάδες στις διάφορες οργανώσεις που ενδιαφέρονται για την ταξική πάλη.
Στα συνδικάτα, οι αναρχικοί θα έπρεπε ν΄ αγωνίζονται ώστε αυτά να μένουν ανοικτά σ΄ όλους τους εργάτες –όποιες αντιλήψεις κι αν έχουν και σ΄ όποιο κόμμα κι αν ανήκουν- με μοναδική προϋπόθεση να συμφωνούν να συνεργάζονται με τους άλλους εργάτες στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση. Οι αναρχικοί θα έπρεπε να αντιτίθενται στο στενό συντεχνιακό πνεύμα και σ΄ όλες τις απόπειρες να μονοπωληθούν οι οργανώσεις κι η δουλειά. Θα έπρεπε να εμποδίζουν τα μέλη των συνδικάτων να γίνουν παίγνια στα χέρια των πολιτικών για εκλογικούς ή άλλους εξουσιαστικούς σκοπούς. Θα έπρεπε να υποστηρίζουν την άμεση δράση και να την εφαρμόζουν, την αποκέντρωση, την αυτονομία, την ελεύθερη πρωτοβουλία. Θα έπρεπε να προσπαθούν να κάνουν τα μέλη των συνδικάτων να συμμετέχουν άμεσα στη ζωή των οργανώσεων και να μην έχουν ανάγκη από αρχηγούς και μόνιμα στελέχη.
Θα έπρεπε, κοντολογίς, να παραμένουν αναρχικοί, να βρίσκονται πάντα σε επαφή με τους αναρχικούς και να θυμούνται ότι οι εργατικές οργανώσεις δεν είναι σκοπός αλλά μόνον ένα από τα διαφορετικά μέσα –άσχετα με το πόσο σπουδαίο μπορεί να είναι – που θα ετοιμάσουν τον ερχομό της αναρχίας.
*Αποσπάσματα από το άρθρο του Ε.Μαλατέστα «Συνδικαλισμός και Αναρχισμός», που δημοσιεύτηκε στο Pensiero e Volonta, τον Απρίλιο του 1925.
Τα εργατικά συνδικάτα (οι συμμαχίες που γίνονται με σκοπό την αντίσταση στα αφεντικά και κάποιες άλλες εκδηλώσεις του εργατικού κινήματος) είναι χωρίς αμφιβολίες ωφέλιμα: και μάλιστα αποτελούν ένα αναγκαίο στάδιο στην ανάπτυξη του προλεταριάτου. Προσπαθούν να κάνουν τους εργάτες να συνειδητοποιήσουν την αληθινή τους κατάσταση, το ότι δηλαδή είναι εκμεταλλευόμενοι και δούλοι. Αναπτύσσουν σ΄ αυτούς την επιθυμία ν΄ αλλάξουν την κατάσταση. Τους μαθαίνουν την αλληλεγγύη και τον αγώνα και, μέσα από τις πρακτικές εκδηλώσεις του αγώνα, τους δίνουν να καταλάβουν ότι τα αφεντικά είναι εχθροί και ότι η κυβέρνηση είναι υπερασπιστής των αφεντικών.
…εμείς οι αναρχικοί, που θέλουμε πάνω απ΄ όλα την πραγμάτωση του ιδανικού μας, όχι μόνο δεν πρέπει ν΄ αδιαφορούμε για το εργατικό κίνημα αλλά και πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά σ΄ αυτό και να προσπαθούμε, όσο κι αν προσαρμοζόμαστε αναγκαστικά στις συνθήκες των μικρών καθημερινών αγώνων, να έχει αυτό την πιο κριτική κατά το δυνατόν στάση, που θα ΄ναι σύμφωνη με τα οράματά μας και θα γίνει αποτελεσματικό μέσον για την ηθική εξύψωση των ανθρώπων και την επανάσταση.
…το εργατικό κίνημα από μόνο του, χωρίς το κονίαμα των επαναστατικών ιδεών που έρχονται σε αντίθεση με τα σημερινά κα άμεσα συμφέροντα των εργατών, χωρίς την κριτική και τις παραινέσεις των επαναστατών, όχι μόνο δεν οδηγεί στο μετασχηματισμό της κοινωνίας προς όφελος του συνόλου, αλλά και έχει την τάση να δυναμώνει τον εγωισμό των διαφόρων κατηγοριών των εργαζομένων και να δημιουργεί μια τάξη προνομιούχων εργατών που κατέχουν θέση ανώτερη από τις μάζες των απόκληρων.
Οι σημερινές εργατικές ενώσεις αντιστοιχούν στις σημερινές συνθήκες της οικονομικής ζωής, που είναι επακόλουθα της ιστορικής εξέλιξης της κοινωνίας και της επιβολής του καπιταλισμού. Η καινούργια κοινωνία όμως δεν μπορεί να φτιαχτεί παρά μόνο αν ξεφύγει απ΄ αυτά τα πλαίσια, αν δημιουργήσει καινούργιους οργανισμούς που θ΄ ανταποκρίνονται στις καινούργιες συνθήκες και στις καινούργιες επιδιώξεις της κοινωνίας.
Για μας, σημασία δεν έχει το αν οι εργαζόμενοι θέλουν λίγα ή πολλά: το σπουδαίο είναι όσοι θέλουν κάτι, να δοκιμάζουν να το πετύχουν μόνοι τους με τη δική τους δύναμη, με την άμεση δράση τους εναντίον των καπιταλιστών και της κυβέρνησης.
Μια ασήμαντη βελτίωση που αποσπάται με την αυτόνομη δράση αξίζει –εξαιτίας των ηθικών της επιπτώσεων και, μακροπρόθεσμα, ακόμα κι εξαιτίας των υλικών της αποτελεσμάτων – περισσότερο από μια μεγάλη μεταρρύθμιση που κάνουν σαν παραχώρηση η κυβέρνηση ή οι καπιταλιστές με σκοπό την εξαπάτηση, ή έστω από καθαρή καλοσύνη.
*Αποσπάσματα από το άρθρο του Ε.Μαλατέστα «Συνδικαλισμός και Αναρχισμός, που δημοσιεύθηκε στην Umanita Nova, τον Απρίλιο του 1922.
=====
Το να κατηγορείς λοιπόν έναν άνθρωπο που βρίσκεται φυλακισμένος γιατί παλεύει για ανάσες ελευθερίας δηλώνοντας μάλιστα ευθαρσώς ότι το χρησιμοποιεί ως όχημα για περαιτέρω συσπείρωση του κόσμου είναι τουλάχιστον άδικο
Ο Νίκος Ρωμανός πέτυχε μια μεγάλη νίκη
Η νίκη του ήταν ότι εξανάγκασε όλους μας να δούμε τον εαυτό μας, φανέρωσε για άλλη μια φορά την σκατοψυχιά που κρύβει αυτή η εκφασισμένη σκατόψυχη κοινωνία και το ρόλο του κράτους και αυτών που τον ελέγχουν
Η νίκη του Νίκου Ρωμανού δεν ήταν το βραχιολάκι όπως τόσο υποτιμιτικά του αποδίδουν οι συντάκτες της ελληνικής αναρχικής σελίδας αλλά το γεγονός ότι έδειξε ότι όταν είσαι αποφασισμένος για κάτι και χρησιμοποιείς στρατηγική και τακτική ακόμα και με όπλο την ίδια σου την ζωή μπορείς να εξαναγκάσεις το τέρας που λέγεται κράτος να υποχωρήσει
Wednesday December 24, 2014 17:10
by Dmitri (republishing) – MACG (personal capacity)
-osr- τίποτε δεν χαρίζεται..... όλα κερδίζονται μόνο όταν τα διεκδικούμε και τα θέλουμε αληθινά 