Η κρατική οφειλή στο ΤΚΑ και η πολιτική ανυπακοή του Μιχάλη
Δευτέρα, 03 Αυγούστου 2015 10:24 πμ
Η κρατική οφειλή στο ΤΚΑ και η πολιτική ανυπακοή του Μιχάλη
231 5
Πριν από αρκετό καιρό, φευγαλέα και μέσα στον πανικό της καθημερινότητας, άκουσα για πρώτη φορά τον δικηγόρο Μιχάλη Παρασκευά να μιλά σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Ήταν μια στιγμή σαν όλες τις άλλες που βιαζόμαστε για να μην καθυστερήσουμε σε κάποιο ραντεβού και τελικά πάντα καθυστερούμε. Συνεπώς, σκέφτηκα πως δεν τρέχει και κάτι αν καθυστερήσω για άλλη μια φορά! Άκουσα τον Μιχάλη να μιλά για μερικά μόνο λεπτά. Ήταν όμως αρκετά για να με εντυπωσιάσει το γεγονός πως τα συμπεράσματά του για το σημερινό πολιτικό σύστημα, ήταν εκείνα, τα ίδια ακριβώς, στα οποία είχα καταλήξει κι εγώ από καιρό με τη βοήθεια των καθηγητών μου στο πανεπιστήμιο. Έλεγε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: Δεν υπάρχει δημοκρατία· το πολιτικό σύστημα είναι ολιγαρχικό. Μέσα από αυτή τη διαπίστωση, εκείνη τη μέρα, ο Μιχάλης μίλησε και για κάτι άλλο. Εδώ και δυο χρόνια σχεδόν αρνείται να καταβάλει τις εισφορές του στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Αργότερα, ψάχνοντας τους λόγους γι’ αυτή του την ενέργεια, κατέληξα στο συμπέρασμα πως απλά είχε απόλυτο δίκιο.
Πιο συγκεκριμένα, στο Άρθρο 73, Παράγραφος 6 του Νόμου περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αναφέρεται ότι ο διευθυντής του ΤΚΑ ενεργεί πάντα κατόπιν των οδηγιών του υπουργού Οικονομικών. Ο εν λόγω νόμος είναι αντισυνταγματικός, καθώς στο Άρθρο 59 του κυπριακού Συντάγματος γίνεται σαφής διάκριση μεταξύ της πολιτικής εξουσίας και της διοικητικής λειτουργίας. Με άλλα λόγια, η κατοχή πολιτικής εξουσίας είναι απολύτως ασυμβίβαστη με την κατοχή διοικητικής λειτουργίας. Συνεπώς, ο υπουργός Οικονομικών εμπλέκεται αντισυνταγματικά στις εργασίες του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Επιπρόσθετα, στο ίδιο άρθρο της νομοθεσίας, Παράγραφος 6, Εδάφιο 2, αναφέρεται ότι οι υπουργοί Οικονομικών και Εργασίας θα έπρεπε μέχρι τον Μάρτιο του 2010 να καταθέσουν νομοσχέδιο στην κυπριακή Βουλή «ως προς την αποτελεσματική διαχείριση των αποθεματικών του Ταμείου από ανεξάρτητη Επιτροπή, αφού διασφαλιστεί η δημιουργία ικανοποιητικού αποθεματικού», πράγμα το οποίο δεν έγινε ποτέ.
Πέραν της αντισυνταγματικότητας του νόμου, προκύπτει ακόμα ένα άλλο ζήτημα. Τον Νοέμβριο του 2012, δημοσιεύματα στον ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο μιλούσαν για διαγραφή κρατικής οφειλής ύψους 7,2 δις ευρώ προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων κατ’ εντολή και απαίτηση της Τρόικας (Sigmalive, «Σήμερα το ναι ή το όχι», 21/11/2012). Μέσα από τα ίδια δημοσιεύματα προκύπτει το συμπέρασμα πως δεν υπάρχει πρόθεση για επιστροφή του εν λόγω ποσού στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, καθώς στην αναλογιστική μελέτη του 2014 δεν συμπεριλαμβάνεται το ποσό των 7,2 δις ευρώ που χρωστάει το κράτος στο ΤΚΑ (Εφ. Καθημερινή, «Συμφωνία για το Μνημόνιο στο παρά 1’», 22/11/2012). Επιπρόσθετα, ως προς τη διαγραφή της εν λόγω κρατικής οφειλής, αντιφατική ήταν και η δήλωση του Διευθυντή του Ταμείου τον Οκτώβριο του 2013 ότι το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων είναι βιώσιμο έως το 2060!
Δεν θα αναφερθώ στις συνέπειες της διαγραφής της κρατικής οφειλής των €7,2 δισ. προς το ΤΚΑ. Ο στοιχειώδης δείκτης νοημοσύνης μπορεί να τις καταδείξει. Παρόλα αυτά, αξίζει να αναρωτηθούμε γιατί οι κατέχοντες την πολιτική εξουσία μπορούν να παραβιάζουν αυθαίρετα την νομοθεσία και το Σύνταγμα και να μην ελέγχονται από κανέναν. Σήμερα, το πολιτικό σύστημα αυτοαποκαλείται δημοκρατικό. Στη δημοκρατία, όμως, η κοινωνία κατέχει την καθολική πολιτική αρμοδιότητα. Στην Αρχαία Αθήνα του Κλεισθένη, το πολιτικό προσωπικό εναπόκειτο στον έλεγχο του δήμου, δηλαδή της κοινωνίας, η οποία μπορούσε να το ανακαλέσει ανά πάσα στιγμή αν έκρινε ότι οι ενέργειες ή οι αποφάσεις του ήταν ζημιογόνες για την ίδια (βλπ. Κοντογιώργης Γ., Η δημοκρατία ως ελευθερία, Αθήνα, Εκδόσεις Πατάκη, 2007). Σήμερα, λόγω της ασυλίας του πολιτικού προσωπικού, κάτι τέτοιο είναι ακατόρθωτο. Το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι αυστηρά ολιγαρχικό και δια μέσου των εκλογικών διαδικασιών παρέχεται άφθονα η ψευδαίσθηση της επιλογής. Κάτι πρέπει να αλλάξει, δεν νομίζετε; Η πολιτική ανυπακοή του Μιχάλη Παρασκευά μας δείχνει τον δρόμο. Ας τον περπατήσουμε.
*Η Ειρήνη Σαββίδου είναι πολιτικός επιστήμων.
-osr- τίποτε δεν χαρίζεται..... όλα κερδίζονται μόνο όταν τα διεκδικούμε και τα θέλουμε αληθινά 