Δημιουργησα αυτό το blog τον Ιουνιο του 2008 ως μια ανάγκη έκφρασης των πιστεύω μου αδιαμεσολάβητα χωρίς να εξαρτόμαι από κανένα δημοσιοκάφρο μμεξαπάτησης κλπ αφού δυστυχώς αν και αρθρογραφώ σποραδικά από το 2002 στον Πολίτη και στον Φιλελεύθερο και καποιες λίγες φορές από σπόντα σε κάποιες τηλεοπτικές εκπομπές των μμεξαπάτησης κατανόησα πάρα πολύ γρήγορα τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα σε αυτό το άθλιο σύστημα ειδικά στην Κύπρο που είναι το βασίλειο της αναξιοκρατίας
αφορμή για την δημουργία αυτού του blog ήταν αυτό το εξωφρενικό γεγονός που βρίσκεται σε αυτό το αρθρο
https://osr55.wordpress.com/2008/09/05/
«Πάνε λοιπόν οι 7 απλοί άνθρωποι της Κύπρου στο Ανώτατο Δικαστήριο της Κύπρου μας, καταχωρούν προσφυγή και αίτηση για έκδοση διατάγματος που να διατάζει τον ντιβέλοπερ να σταματήσει επιτέλους τις παράνομες εργασίες του αφού δεν έχει Άδεια Οικοδομής.
25 Ιουλίου 2008 καταχωρείται η αίτηση με την οποία ζητείτο το διάταγμα παύσης των παράνομων εργασιών και ορίζεται για ακρόαση 5 Αυγούστου 2008.
4 Αυγούστου 2008 ο ντιβέλοπερ καταχωρεί «ένσταση» στην οποία ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ότι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΔΕΙΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ !!!!
Όπως μπορείτε πεντακάθαρα να δείτε στο έγγραφο 2 στην παράγραφο 4!!!
(βλέπετε και στα έγγραφα που βρίσκονται στο τέλος)
5 Αυγούστου 2008 ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου το οποίο λαμβάνει γνώση ότι ο ντιβέλοπερ παραδέχεται ότι κτίζει χωρίς Άδεια Οικοδομής και ότι προβαίνει σε παράνομες πράξεις.
Η εισαγγελέας λέει «εμμμμ δεν έχω τον φάκελο γιατί είναι διακοπές κλπ κλπ και τότε ο δικαστής του Ανωτάτου της λέει πόσο χρόνο θέλετε, όσο θέλει το δικαστήριο, οκ λέει το δικαστήριο ορίζεται 5 Σεπτεμβρίου 2008!!!!
«Κύριε πρόεδρε, (λέει ο αιτητής) είναι παραδεκτό γεγονός το οποίο είναι ενώπιον σας και το οποίο γνωρίζετε, ότι ο ντιβέλοπερ παραβιάζει το νόμο, ότι ο ντιβέλοπερ παρανομεί, ότι δεν εφαρμόζει το νόμο, αφού παραδέχεται ότι χωρίς να έχει Άδεια Οικοδομής έχει αρχίσει εργασίες ανέγερσης και άρα πρέπει να σταματήσει να παρανομεί.»
«Είπαμε» λέει ο δικαστής «5 Σεπτεμβρίου!!!»
Στο βίντεο βλέπετε ότι ο νεοφεουδάρχης ντιβέλοπερ συνεχίζει μέχρι και αυτή την στιγμή να παρανομεί παραβιάζοντας το νόμο ασύστολα μπροστά στα μάτια του λεγόμενου θεματοφύλακα της νομιμότητας και έχει ήδη κτίσει έναν όροφο, έχει βάλει την πλάκα και πάει για άλλο ένα όροφο…….
5 Σεπτεμβρίου 2008 ο νεοφεουδάρχης συνεχίζει να παρανομεί
5 Σεπτεμβρίου Ανώτατο Δικαστήριο, ο δικαστής δεν εμφανίζεται και μέσω του πρωτοκολλητείου αναβάλει την υπόθεση για άλλο ένα μήνα στις 6 Οκτωβρίου 2008!!!!!!!!! Μέχρι τότε φαντάζομαι ο ντιβέλοπερ θα έχει ολοκληρώσει ακόμα ένα όροφο!!!!!»
το Ανώτατο Δικαστήριο τον Αύγουστο του 2008 γνώριζε ότι από τις 19 Μαίου 2008 ο ντιβέλοπερ κτίζει ΠΑΡΑΝΟΜΑχωρίς να έχει εξασφαλίσει την απαραίτητη Άδεια Οικόδομης από την αρμόδια οικοδομική αρχή που είναι ο Δήμος Λακατάμιας αφού το παραδέχεται ο ίδιος στην ένορκη του δήλωση
και όμως δεν διέταξε να παύσει η παρανομία
δηλαδή ο θεματοφύλακας της νομιμότητας απλά δεν την διαφύλαξε
ήταν σοκκαριστικό αυτό το γεγονός για έναν νέο άνθρωπο που θέλει να θεωρεί ότι τα πράγματα δεν είναι και τόοοοσο ……. κακα (ας το θέσω ήπια)
φυσικά μετά αρκετά αργότερα ήλθε και το πλέον εξωφρενικό γεγονός της διαταγής από το Ανώτατο Δικαστήριο της απελευθέρωσης ενός ανθρώπου και ως να είμαστε σε χούντα την παρακοή και γραψίματος του Δικαστηρίου στα παλαιτόερα των υποδυμάτων του κράτους της αστυνομίας του Υπ Εσωτερικών κλπ
https://osr55.wordpress.com/2011/01/18/
Χ Ο Υ Ν Τ Α ! ! Παρά την τεράστια νίκη με Αποφαση Ανωτάτου στην αίτηση habeas corpus 152/10-Αμεση διαταγή για απελευθέρωση- Παρακοή Αποφασης Ανωτάτου από το Κράτος!!!!!!! ρατσιστές Σαββίδη+Σιακαλή που δεν τον αφήνουν ελεύθερο!!!!Αφηνίασαν!! Χούντα κυριολεκτικά
και έδεσε το πράγμα για μια ακόμη φορά
τα μμεξαπάτησης και στις δύο περιπτώσεις απλά έφκαλαν τον σκασμό ως τσιράκια του οικονομικού συστήματος και των μαστόρων τους που ελέγχουν απόλυτα τους βολευτάες κλπ
ζούμε σε καπιλαστικές συνθήκες φυσικά και δεν μπορούμε απλά να βάλλουμε την κκελέ (κεφαλή) μας μες την άμμο και να παραβλεπουμε την πραγματικότητα υπό την έννοια να πάμε να φυτεύκουμεν αγγούρκα πχ στο βουνό να ζούμε ως ερημίτες ούτως ώστε να λέμε ότι τάχα δεν μετέχουμε στο σύστημα και άλλες φαιδρότητες που κατά καιρούς γράφτηκαν και σε αυτό το blog απο διάφορους σχολιογράφους
άσε που για να κάμεις κάτι τέτοιο αναγκαστικά θα πρέπει να είσαι τζαι ιδιοκτήτης χωραφκιού που στοιχίζει αρκετές χιλιάδες ευρώπουλα ….
αυτοσκοπός δεν είναι η προσωπική μας ψευδαίσθηση ότι τάχα δεν μετέχουμε στο σύστημα ούτως ώστε ως καλοί «χριστιανοί» να κοιμόμαστε αφού κάναμε το καθήκον μας τζαι σικκιμε, δηλαδή εγώ να νοιώθω καλά και ας παραμέμενει η πραγματικότητα που έτσι κι αλλοιώς δεν μας χρειάζεται για να εξαθλιώνει κι άλλο τους ανθρώπους
ναι θα παλέψουμε ΚΑΙ μέσα στο αθλιο αυτό σύστημα με όσα κερδίθηκαν με αγώνες των ανθρώπων δια μέσου των αιώνων
άλλωστε όλα αυτά που ονομάζονται δικαιώματα δεν παραχωρήθηκαν από κανένα αλλά κερδίθηκαν με αγώνες και τόνους αίματος από τους απλούς ανθρώπους ανά τον κόσμο
από την γαλλική επανάσταση του 1789 μέχρι τους εργατικούς αγώνες στο Σικάγο το 1886 την Οκτωβριανή επανάσταστη του 1917 και την εφαρμογή της λεγόμενης ουτοπίας του Αναρχισμού στην Καταλωνία του 1936 και την Ρόζα Πάρκς του Μοντγκόμερι του 1956 και του Μάρτιν Λούθερ Κιγκ και την πρωτομαγιά του 1968 στο Παρίσι καθώς επίσης και όλους τους αγώνες αποτυχημένους ή μη που έβαλαν το λιθαράκι τους ώστε να πιστεψουμε ότι το όποιο σύστημα που καταπιέζει τουα ανθρώπους για μεγιστοποίηση των κερδών των λίγων δεν είναι άτρωτο αν οι άνθρωποι οργανωθούν και συλλογικά αγωνιστούν
προσωπικά ουδέποτε έκρυψα τα πιστεύω μου και πολλές φορές, τις πλείστες όταν τα λέω καθαρω αντιμετωπίζομαι με επιφύλαξη ή ακόμη και ως γραφικός αφού μέσα στον βόθρο της αστικής προπαγάνδας των μμεξαπάτησης αλλά και του συστήματος του αστικού κράτους που ελέγχει τις γνώσεις στα σχολεία ιδίως οι άνθρωποι καταπίνουν αμάσητη την προπαγάνδα περί του μονοδρόμου ταχα αυτού του συστήματος αντιπροσωπευτικής τάχα δημοκρατίας και του καπιταλισμού αφού τάχα τα άλλα συστήματα έχουν αποτύχει
ελευθεριακός κομμουνισμός, προσωπικά αυτό είναι το όραμα μου για τον κόσμο, δηλαδή ενας κόσμος χωρίς κράτη και κυβερνήσεις χωρίς ιεραρχείες χωρίς λεφτά που οι άνθρωποι ελευθερα θα αποφασίζουν για τις δικές τους ανάγκες άμεσα χωρίς αντιπροσώπους κλπ
έχω πάρα πολλές φορές αναπτύξει τον τρόπο με τον οποίο φαντάζομαι ότι μπορεί να λειτουργήσει αυτό το κοινωνικό σύστημα οργάνωσης των ανθρώπων και πάντα με αναφορά στο πρακτικό παράδειγμα της Καταλωνίας της Ισπανίας του 1936 όπου οι άνθρωποι πέραν του 1 εκατομυρίου εφαρμοσαν με διάφορες παραλαγές του τον ελευθεριακό κομουνισμό δηλαδή τον αναρχισμό
μέχρι που κτυπήθηκαν από τις δυναμεις του Φράγκο και την επιβολή δικτατορίας στην χώρα
σήμερα που αποκαλύπτεται τόσο μεγαλόπρεπέστατα και έντονα ακόμη μια φορά μέσα σε λιγότερο από 100 χρόνια η γύμνια αυτού του άθλιου συστήματος που ονομάζεται καπιταλισμός που εξαθλιώνει ολοένα τους ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμου όπου μια συντριπτικά μικρή πλειοψηφία μονοψήφιου αριθμού σε ποσοστό καρπούται το συντριπτικά μεγάλο ποσοστό του πλούτου στον πλανήτη ενώ στις ΗΠΑ μάνα του συστηματος υπάρχουν πέραν των 50 εκατομυρίων ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης και στην ΕΕ πέραν των 80 εκατομυρίων σύμφωνα με την eurostat για να μην πάμε σε άλλες περιοχές του κόσμου που άνθρωποι απλά πεθαίνουν κυριολεκτικά από την πείνα ενώ υπάρχει τόση αφθονία φαγητού όπως είναι η Αφρική η Ασία
είναι πλέον να αρχίσουμε και πάλι να μιλάμε ανοικτά γ ια τα οραμάτα αυτών που λένε ότι έχουν πέραν αυτού του αθλιότατου συστήματος για τον κόσμο
είναι καιρός να πάψουν τα μιλλοσφοτζίσματα από ανθρώπους που λένε ότι είναι τάχα αντικαπιταλιστές κομουνιστές αντιεξουσιαστές και δεν ξέρω και γω ποια ταπέλα βάζουν στον εαυτό τους
στην Κύπρο όλα τα σκιάζει και τα πλακώνει η ιδελογική ρουφήκτρα που ονομάζεται κυπριακό και έχουμε κολλήσει ως κοινωνία εκεί
δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα ιδεολογικά κατά τη γνώμη μου αδιέξοδα που φέρει μαζί της η ενασχόληση με αυτό το υποπροιόν του καπιταλισμού που είναι το κυπριακό
όπως δημιουργησε και αλλού παρόμοια προβλήματα όπως είναι η εισβολή με τις ευλογίες των ΗΠΑ και του Κισιγκερ της Ινδονησίας στο ανατολικό τιμορ το 1975 και η κατοχή της χώρας έκτοτε οι κοινοτικές συγκρούσεις της πλειοψηφίας των Σινχάλι στη πρώην βρεττανική αποικία Σρι Λάνκα με τους καταπιεζόμενους Ταμίλ με τις ευλογίες του διαίρει και βασίλευε άγγλων καπιταλιστών για να πουλούν όπλα κλπ κλπ
έτσι κι αλλοιώς είναι η γνώμη μου ότι ακόμη και μετά αυτού που ονομάζεται λύση του κυπριακου απλά το κυπριακό θα αλλάξει μορφή και η σύγκρουση θα πάρει άλλα μονοπάτια αφού οι εθνικιστές εκατέρωθεν θα συνεχίσουν τα δικά τους παραμύθκια με τους ε/τ//κ πατριωτάκηδες να ρίχνουν λάδι στην φωτια κάθε φορά που ευκαιρούν
ας μην ξεχνάμε ότι και η δημιουργία αυτού του κράτους το 1960 αποτελούσε λύση του προβλήματος κλπ
τέσπα το θεμα εδώ δεν είναι το κυπριακό και οι παραφυάδες του
το θέμα είναι κατά τη γνώμη μου ότι πρέπει επιτέλους να μιλήσουμε ανοικτά για τα οράματα μας ότι αληθινά πιστεύουμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι πράγματι εφικτός και όχι απλά να κουβαλάμε ταμπέλες
η αφορμή για την συγγραφή αυτού του κειμένου δόθηκε από τον διαλογο που βρίσκεται πιο κάτω
- νεος είπε…
- ……………………
Osr, το θέμα της επανένωσης εγώ το βλέπω πιο απλά: Έχουμε μια νατοϊκή διχοτόμηση με κάποια Α’ δεδομένα τζιαι κάποιες δυνατότητες για το λαό τζιαι με τη λύση θα έχουμε πάλε μια νατοϊκή διχοτόμηση -πιο λάϊτ θέλω να πιστεύω- που θα προσδώσει κάποια Β’ δεδομένα τζιαι δυνατότητες στον λαό, ελληνοκυπρίους τζιαι τουρκοκυπρίους.Από εκεί και πέρα, όποιος αποφασίσει να κάμει διαχείριση των αλληλοσυνδεόμενων συστημάτων εξουσίας, σίγουρα θα πρέπει τζιαι με το Ισραήλ να συνεννοηθεί, τζιαι με την Συρία, τζιαι με την Ρωσία, τζιαι με τη δύση, τζιαι με την ΕΕ τζιαι πάει λέγοντας.Τι προτείνεις; - 26 Αυγούστου 2011 3:37 μ.μ.
- osr είπε…
- φίλε νέε ε/κ στο ερώτημα σουκανένας δεν κατέχει την αλήθεια και κανένας δεν έχει φυσικά την μαγική φόρμουλα για την παγκόσμια επανάσταση για την συντριβή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση (ελευθεριακού ή έστω κρατικού) κομμουνισμού κλπ κλπαπλά θέτω ερωτήματα που μου έρχονται όταν βλέπω κάποια πράγματα από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως αντιεξουσιαστές αναρχικοί κομμουνιστές αντικατπιταλιστές κλπδεν με απασχολεί η προσωπική αντιδικία με κανένα αλλά ψάχνω απαντήσεις και αναμένω και από τους άλλους να αντιδρούν καλόπιστα και να απαντούν με ειλικρίνιαπροσωπικά αυτό είναι το μόνο που ζητώ και δυστυχώς δεν υπάρχει αλλά μάλλον ας το θέσω ήπια, ανειλικρίνια τουλάχιστον….. από άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως ελευθεριακοί αντιεξουσιαστές κλποπότε περνώ και στο ψητό….. δεν μπορώ να αντιληφθώ ειλικρινά πως συμβιβάζεται πχ το γεγονός κάποιος να τοποθετεί τον εαυτό του στον αντιεξουσιαστικό αντικαπιταλιστικό κομμουνιστικό χώρο εν γένει αλλά να παλεύει με νύχια και με δόντια για την επιβολή ως λύσης όλων των προβλημάτων των κατοικων της της λεγόμενης επανένωσης,
να παλεύει και να αναφωνεί κανεί πιον κλπ της επανένωσης ενός αστικού κράτπου που θα λειτουργεί στα πλαίσια του καπιταλισμού στο οποίο θα υπάρχουν σύμφωνα με τις συμφωνίες τουλάχιστον 4 στρατοί, (ελληνικός τουρκικός αγγλικός και ένας διεθνής μάλλον υπό το νάτο)
και ταυτόχρονα να μιλά για διαρκή ειρήνη πχ στα πλαίσια της ΕΕ!!! αφού θα μπει και η τουρκία κλπ κλπτο ερώτημα που θέτω επανειλημμένως και ουδέποτε πήρα απάντηση είναι το εξής:
δηλαδή αν αυτοί που κινούν τα νήματα σε τουρκία κύπρο ελλάδα αγγλία ηπα εε κλπ κλπ αποφασίσουν ότι δεν θα υπάρξει λύση ποτέ κλπ
τότε αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως κομμουνιστές αναρχικοί αντιεξουσιαστές αντικαπιταλιστές κλπ δεν πρόκειται να αρχίσουν ποτέ να μιλάνε ουσιαστικά εναντίον του καπιταλισμού ως την αιτία και την ρίζα όλων των δεινών των σύγχρονων ανθρώπων και ότι ο αγώνας πρέπει να είναι η ταξική συνείδηση για την ανατροπή του καπιταλισμού και την κομουνιστική μετεξέλιξη της κοινωνίας;
και το βασικότερο ερώτημα που δεν τολμά κανένας να απαντήσει είναι το εξής:
εφόσον κάποιος αυτοπροσδιορίζεται ως κομμουνιστής πχ
τότε την επόμενη μέρα μετά την λύση επανένωση κλπ
θα επιδιώκει την ανατροπή αυτού του αστικού κράτους σε συνθήκες καπιταλισμού και την προσπάθεια για κομμουνιστική μετεξέλιξη της κύπρου;
- 30 Αυγούστου 2011 8:59 μ.μ.
- osr είπε…
- εσύ προσωπικά φίλε νέε ε/κ την επόμενη μέρα της επανένωσης πχ θα παλεύεις για την εύρυθμη λειτουργία αυτού του κράτους που θα έχει 4 στρατούς πχ; τι ακριβώς θα επιδιώκεις;όταν λες:«Osr, το θέμα της επανένωσης εγώ το βλέπω πιο απλά: Έχουμε μια νατοϊκή διχοτόμηση με κάποια Α’ δεδομένα τζιαι κάποιες δυνατότητες για το λαό τζιαι με τη λύση θα έχουμε πάλε μια νατοϊκή διχοτόμηση -πιο λάϊτ θέλω να πιστεύω- που θα προσδώσει κάποια Β’ δεδομένα τζιαι δυνατότητες στον λαό, ελληνοκυπρίους τζιαι τουρκοκυπρίους.»δηλαδή ότι αυτό που ονομάζεται λύση θα δημιουργήσει καλύτερα δεδομένα……αλλά για ποιο πράμα; δεδομένα για τι; για να συνεχίζεται πχ το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος από τις ρωσικές εταιρείες να ρέει το χρήμα άφθονο στην κύπρο με τραφικιγκ με δουλεμπόριο λευκής σαρκός τζαι ούλλοι οι κυπρέοι να είμαστε χάππι με φτηνά κινέζικά προιόντα από ανθρώπους που δουλεύουν 15 ώρες την ημέρα για ψίχουλα κλπ;
πότε επιτέλους θα μιλήσουμε ανοικτά για το όραμα που λέμε ότι έχουμε για τον κόσμο;
εννα το φέρουμε λάου λάου δηλαδή;
πότε ακριβώς θα αρχίσει ο αντικαπιταλιστικός αγώνας με ουσιαστικό αντικαπιταλιστικό λόγο τζαι όι μιλλοσφοτζίσματα;
αυτή την στιγμή ο καπιταλισμός τρώει τις σάρκες του για την σωτηρία του
και όπως είπε πολύ όμορφα ο λένιν
οι καπιταλιστές θα αγοράζουν την έξοδο τους από κάθε κρίση όσο βάζουν τους εργάτες να την πληρώνουν
δηλαδή αν σήμερα με όσα απιστευτα γίνονται στον κόσμο με τις χρεωκοπίες κρατών που μετακυλιουν τα οικονομικά βάρη στους εργαζομένους την στιγμή που οι καπιταλιστές και οι εκπροσώποι τους πλουτίζουν ολοένα και περισσότερο κλπ
το μόνο που μπορούμε να αρθρώσουσε στα όσα γίνονται είναι απλά λύση τζαι θωρούμε
ε τότε οκ πάσο…….
- 30 Αυγούστου 2011 9:11 μ.μ.
- εδώ ένα παρα πολύ καλό κείμενο που βρήκα μέσω του συναθροιστή http://synelefsi.blogspot.com/
- εδώ
http://disdaimona.blogspot.com/2011/08/blog-post_28.html#comment-form
και εδώ η πηγή του κειμένου
Ο Καπιταλισμός είναι ανικάνος
http://arxeiothrafstis.blogspot.com/2011/08/blog-post_1914.html
Ο Καπιταλισμός είναι ανίκανος
»Στο παρελθόν οι εθνικές οικονομίες και τα εθνικά χρηματοπιστωτικά συστήματα μπορούσαν να ρυθμισθούν από τις εθνικές κυβερνήσεις. Σήμερα όμως η παγκόσμια οικονομία δεν μπορεί πλέον να ρυθμισθεί παρά μόνο από μια παγκόσμια διακυβέρνηση, η οποία δεν υπάρχει».
Η διαπίστωση αυτή (»Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 14-8-2011) ανήκει στον Ναπολέοντα Μαραβέγια (Ναπολέων, αν διπλά μπερδεύεστε), καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος βέβαια δεν είναι η επιτομή του επαναστατικού στοιχείου. Κοινή σε πολλούς αστούς οικονομολόγους και μη, η παραπάνω άποψη απηχεί την πραγματικότητα, μέσα από τα μάτια ενός τίμιου και ειλικρινούς φιλελεύθερου. Ο παγκοσμιοποιούμενος καπιταλισμός σήμερα, δεν μπορεί να ελεγχθεί, παρά μόνο υπό την αίρεση μιας »παγκόσμιας διακυβέρνησης».
Στο ίδιο άρθρο διατυπώνονται θέσεις για την ερμηνεία της κρίσης, με πρώτο-πρώτο το διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στην παραγόμενη από την »πραγματική» οικονομία αξία, και την αξία των διάφορων χρηματοπιστωτικών »προιόντων», ομολόγων, παραγώγων κ.ο.κ, »προϊόντα» τα οποία ανταλλάσσονται έναντι αμύθητων ποσών, »χωρίς καμία αναφορά στην πραγματικότητα κατά την φάση ανόδου ή κατά την φάση καθόδου των »τιμών» των προιόντων αυτών». Δεν αντανακλούν δηλαδή οι τίτλοι αυτοί πραγματικό πλούτο, με αποτέλεσμα να χάνονται εν μία νυκτί τεράστια ποσά, που όμως δεν υπήρξαν ποτέ στην σφαίρα των πραγματικών αγαθών.
Η ίδια η διάκριση σε »πραγματική» και »εικονική» οικονομία, είναι αμφισβητούμενο ζήτημα. Στην προκειμένη περίπτωση, το »εικονικό» είναι πολύ αληθινό, έχει την ικανότητα να προκαλεί πραγματικές βλάβες σε όλο το σύστημα, μετατοπίζει από χέρι σε χέρι με ταχύτατο τρόπο αξία (αν και δεν δημιουργεί αξία) και έχει υπαγάγει την »πραγματική» οικονομία στον εαυτό του. Η »εικονικότητά» προκύπτει από την όλο και μεγαλύτερη και πολλαπλότερη διαμεσολάβηση των κεφαλαιοκρατικών παραγωγικών σχέσεων από ολοένα και πιο έμμεσες μορφές δικαιωμάτων και εξουσιών ελέγχου τους, που ριζώνουν στο έδαφος της διανομής των προιόντων της παραγωγικής εργασίας και της κυκλοφορίας τους. Αν αναλογιστούμε πως η πρωτοβάθμια διαμεσολάβηση των εμπορευματικών συναλλαγών από το χρήμα, δημιουργεί τον »φετιχισμό» του εμπορεύματος και την απατηλή ταύτισή του με τον πραγματικό πλούτο εν γένει, τότε δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε πώς οι χρηματοπιστωτικές διαμεσολαβήσεις πολλαπλού βαθμού, που διαρκώς απομακρύνονται από την καθεαυτό παραγωγή (αυτό που ονομάζουν »πραγματική» οικονομία»), είναι σχεδόν απόλυτα φετιχισμένες, »φασματικές». Για αυτό και είναι αδύνατη η »γείωσή» τους στην όντως ούσα παραγωγική δραστηριότητα, με την οποία βρίσκονται σε τέτοια αναντιστοιχία, ώστε να αποσταθεροποιείται η ομαλή λειτουργία του συστήματος. Οι προσπάθειες θεσμικών τους »γειώσεων» με την παραπάνω έννοια (όπως διάφορα είδη φορολόγησής τους, κεντρικοπολιτικά ελεγχόμενα »προιόντα» τους, όπως »ευρωομόλογα», απόπειρες οικοδόμησης »διεθνούς οικονομικού δικαίου»), δεν μπορούν να αποτρέψουν μεσοπρόθεσμα τα δομικά στρεβλωτικά τους αποτελέσματα.
Η δραστηριότητα συναλλαγών στην χρηματοπιστωτική σφαίρα συνεχίζεται, και τώρα που »μιλάμε» και παρά την κρίση που έχει ξεσπάσει, χωρίς τον παραμικρό έλεγχο. Και τέτοιος δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει, καθώς θα απαιτούσε μια »παγκόσμια διακυβέρνηση» και ένα ενιαίο οικονομικό θεσμικό πλαίσιο. Η αστική πολιτική όμως δεν στέκεται απέναντι στην κεφαλαιοκρατική οικονομία, αλλά υπάγεται σε αυτήν, και αυτό ξεχνούν όσοι αυταπατώνται πως κάποιος »ικανός ηγέτης», »αριστερός» κτλ, θα θέσει φραγμό »με νόμους». Ο φετιχισμός της πολιτικής, των κρατών και των νόμων, που παρουσιάζονται ως αμερόληπτες και ανεπηρέαστες από την οικονομική κίνηση οντότητες, που μπορούν τάχα να μεταρρυθμίσουν και να δημιουργήσουν έναν καπιταλισμό »με ανθρώπινο πρόσωπο».
Και όμως, η διόγκωση της χρηματοπιστωτικής σφαίρας σήμερα είναι δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, και δεν υπάρχει γυρισμός. Έτσι έχει διαρθρωθεί η κεφαλαιοκρατική οικονομία, ώστε να κάνει ο κάθε πολυεθνικός όμιλος »αρπαχτές», άλλωστε πρόκειται για κέρδη »εύκολα» για όσους έχουν πολλά καλή δικτύωση και πολλά να ποντάρουν, κέρδη »εν μία νυκτί». Ωστόσο, ο κάθε μεμονωμένος κεφαλαιοκρατικός όμιλος που κερδίζει, δεν υπολογίζει ότι το »παιχνίδι» αυτό (που δεν είναι καθόλου παιχνίδι) θα έχει καταστροφικές επιπτώσεις για το καπιταλιστικό »κοσμοσύστημα»(με όρους Wallerstein) συνολικά. Αυτό που λείπει από τα ξεχωριστά κεφάλαια που ανταγωνίζονται μετά μανίας το ένα το άλλο, είναι η συλλογική ταξική αυτοσυνείδηση.
Ωστόσο, η συνείδηση αυτή που θα συγκροτούσε τα κεφάλαια ως αστική τάξη και θα επέτρεπε την χάραξη ενιαίας στρατηγικής ώστε να διασφαλιστεί η αναπαραγωγή του συνολικού πλαισίου, είναι σήμερα αδύνατη. Ενώ ήταν σε ένα βαθμό δυνατή μέσω του εθνικού κράτους, το οποίο παρενέβαινε για να ενισχύσει το τραπεζικό σύστημα, να μειώσει τους φόρους στις επιχειρήσεις, να αναλάβει μη κερδοφόρες αλλά αναγκαίες για τον καπιταλισμό δραστηριότητες (εκπαίδευση, δημόσια έργα, μεταφορές κτλ), η καθολικοποίηση των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων σε παγκόσμια κλίμακα, ξέφυγε από τα όρια των κρατών, τα οποία πλέον δεν μπορούν να ασκήσουν τον »ρυθμιστικό», κατά το μέτρο του δυνατού, ρόλο τους. Σε διεθνές επίπεδο, ζητείται από τα διαφορετικά υπερεθνικά κεφαλαιοκρατικά να ασκήσουν μια »κοινή στρατηγική», να ορίσουν ένα »κοινό θεσμικό πλαίσιο». Επειδή βέβαια το κάθε μεμονωμένο κεφάλαιο, και ιδίως αυτά που έχουν μονοπωλιακή θέση στην αγορά, δεν θα αυτο-περιορίσει για το »καλό της οικουμένης» την μεγέθυνσή του (κάτι τέτοιο δεν θα το εκτόπιζε απλώς από τις υψηλότερες βαθμίδες της ιεραρχίας, αλλά θα το κατέστρεφε και θα οδηγούσε στην απορρόφησή του), οι αγωνιώδεις κραυγές των αστών που πραγματικά μετέχουν στην συλλογική συνείδηση της τάξης τους, απευθύνονται τελικά στους πολιτικούς. Τα μεμονωμένα κράτη όμως, τα οποία άλλοτε επιτελούσαν τον ρόλο τους, σήμερα είναι υπερχρεωμένα στις ίδιες τις τράπεζες, που πρέπει να ελέγξουν, και καμία κευνσιανή πολιτική δεν μπορούν να ασκήσουν (η οποία προυποθέτει ένα εύρωστο κράτος το οποίο μπορεί να τονώνει όσο πρέπει την ζήτηση, να κόβει χρήμα μέσω των εθνικοποιημένων τραπεζών του κτλ). Επιπλέον, ανέστιοι οίκοι »αξιολόγησης», σε αγαστή συνεργασία με τις διάφορες κεφαλαιοκρατικές συνομαδώσεις, βυθίζουν ολόκληρες ηπείρους σε κρίση με το πάτημα ενός κουμπιού, που τιμωρεί »κακούς» οφειλέτες με χαμηλότερο βαθμό αξιοπιστίας.
Ο κλήρος λοιπόν πέφτει στους πολιτικούς, τις εθνικές κυβερνήσεις, που καλούνται να άρουν τον εαυτό τους σε ένα ανώτερο επίπεδο, σε μια σειρά υπερεθνικών μετασχηματισμών που καταλήγουν στην ποθούμενη »παγκόσμια διακυβέρνηση». Ποθούμενη από ποιούς όμως? Τα ισχυρότερα κράτη, που εκπροσωπούν πολιτικά τις ισχυρότερες ενώσεις κεφαλαίων, σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελαν να χάσουν την κυριαρχική τους σχέση μέσα από μια διαδικασία ενοποίησης με ασθενέστερους οικονομικούς σχηματισμούς. Μια ομοσπονδοποίηση, για παράδειγμα, της Ε.Ε, θα επέβαλε την δημιουργία ενός διαρκούς μηχανισμού σταθεροποιητικών χρηματοοικονομικών ροών στα »αδύναμα» ομόσπονδα κρατίδια και θα απαιτούσε οι »ισχυρότεροι» να πληρώνουν ένα βαρύ τίμημα, ενώ οι ασθενέστεροι να απολέσουν την εθνική ανεξαρτησία τους, υπαγόμενοι σε ένα συγκεντρωτικό κέντρο λήψης αποφάσεων, μακριά από οποιαδήποτε νομιμοποίηση. Το κοινό νόμισμα που σήμερα επιτρέπει την μεταφορά αξίας από τους ασθενέστερους σε ανταγωνιστικότητα-παραγωγικότητα κοινωνικούς σχηματισμούς, στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, θα έχανε αυτήν την επωφελή για χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία λειτουργία του, αν θα έπρεπε οι μεσογειακές περιφέρειες να ενισχύονται οικονομικά όχι με δάνεια (σπουδαία »ενίσχυση»!), αλλά με τεχνολογικό εξοπλισμό, υποδομές, κεντρικά σχεδιασμένες παραγωγικές επενδύσεις. Όλα αυτά είναι όμως όνειρα θερινής νυκτός, που και αν υλοποιούνταν παρά τα αντικειμενικά συμφέροντα των ευρωπαϊκών κεφαλαίων που αναπαράγονται χάρη στις σημερινές αντιφάσεις, πάλι θα οδηγούσαν σε ανισομέρεια και συγκεντροποιήσεις κεφαλαίων εντός της ομοσπονδίας. Άλλωστε, το παράδειγμα των ΗΠΑ δεν είναι ενθαρρυντικό, ούτε για το επίπεδο της διαβίωσης των ανθρώπων, ούτε για την κοινωνική πρόνοια, ούτε για την βιωσιμότητα της οικονομίας, όπως αποδεικνύεται τελευταία.
Αλλεπάλληλες ολοκληρώσεις που θα οδηγούσαν σε μια παγκόσμια διακυβέρνηση, είναι αντικειμενικά αδύνατες. Και δεν αναφέρθηκαν καν οι ισχυροί επίσης »ιδεολογικοί»(αλλά θεμελιώδεις με την κυριολεκτική έννοια) λόγοι. Το έθνος-κράτος είναι πυρήνας συνοχής και έμβλημα της ηγεμονίας της αστικής τάξης, και υπερεθνικές ανομιμοποίητες από την »λαϊκή κυριαρχία» διακυβερνήσεις, θα διατάρασσαν τα θεμέλια του συστήματος. Αλλά για να μείνουμε στο αυστηρά οικονομικό πεδίο, όπως έχει διαπιστωθεί από την εποχή των κλασικών του μαρξισμού, είναι αδύνατον οι ξεχωριστές μερίδες της αστικής τάξης να αποκτήσουν μια συμπαγή συλλογική ταξική αυτοσυνείδηση. Και όσο ο καπιταλισμός παγκοσμιοποιείται, τόσο τα κράτη-διαιτητές θα είναι ανίκανα να διαδραματίσουν το ρόλο του συντονιστή.
Ο νεοφιλελευθερισμός σήμερα είναι συστημικός και μόνη δυνατή επιλογή της πολιτικής αστικής τάξης και οποιασδήποτε άλλης πολιτικής κατεύθυνσης επιθυμεί να εκδιπλωθεί εντός των ορίων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, σε αντίθεση με όσα χωρίς αιδώ προπαγανδίζονται και υπονοούν πως είναι δυνατός σήμερα ένας »άλλος» καπιταλισμός. Η λεγόμενη »κευνσιανή πολιτική» σήμερα θα απαιτούσε υπερεθνικές συσπειρώσεις, αν όχι μια παγκόσμια διακυβέρνηση, πράγμα για το οποίο ο καπιταλισμός είναι ανίκανος. Σε αυτό οφείλεται και η »σχεδόν πλήρης αδυναμία συντονισμού έγκαιρων ρυθμιστικών παρεμβάσεων των πλουσιότερων κρατών του κόσμου, των G8 και G20, μπροστά σε μια απολύτως παγκοσμιοποιημένη χρηματοπιστωτική αγορά, η οποία λειτουργεί με ταχύτητα χωρίς να συναντά κανένα εθνικό ή άλλο θεσμικό περιορισμό στη διεθνή αναζήτηση κέρδους ή στην αποφυγή ζημίας»(στο άρθρο που αναφέρθηκε στην αρχή). Η ίδια η πρόταση όμως αυτή του κ.Μαραβέγια περιέχει μια αντίφαση. Ζητά από τους G8 και G20 να ομογενοποιηθούν σε μια »παγκόσμια διακυβέρνηση» που θα ασκήσει ενιαία πολιτική, όταν ακριβώς η ίδια η σύστασή τους (είναι 8 και 20) μας δείχνει πως αυτοί οι οργανισμοί δεν είναι ενιαίοι ούτε καν στο εσωτερικό τους, είναι ολιγαρχίες φαινομενικά ενωμένες απέναντι στις »όχι πλουσιότερες χώρες του κόσμου», αλλά πρόκειται για σύνολα ενδογενώς βαθιά κατακερματισμένα. Και αυτό είναι μια άλυτη αντίφαση, στην οποία αντανακλάται ο ανταγωνισμός των ηγεμονικών κεφαλαίων, που το γεγονός ότι αυτά κατέχουν ηγεμονική θέση στην αγορά, δεν σημαίνει καθόλου ότι αναπτύσσουν »αρμονικές» σχέσεις μεταξύ τους. Κάθε άλλο, συμβαίνει το εντελώς αντίθετο.
Πρέπει να περιμένουμε, και στο προσεχές μέλλον, ολιστικές, »ολοκληρωσιακές» προσεγγίσεις από την αστική τάξη, και στο επίπεδο της θεωρίας και στο επίπεδο της πρακτικής. Αλλά αυτές είναι καταδικασμένες, για τους λόγους που αναφέρθηκαν, να αποτυγχάνουν οικτρά, και να καταλήγουν το πολύ σε ευκαιριακές συμπτώσεις στρατηγικών επιλογών και εκπονήσεις βραχυπρόθεσμων »σχεδίων» (οικονομικών και θεσμικών), που διαρκώς θα αναθεωρούνται εξαιτίας της αφέλειας και της ανορθολογικότητάς τους. Αυτό αποδεικνύουν προσπάθειες όπως οι σύνοδοι κορυφής και τα »πακέτα διάσωσης» της Ελλάδας (δηλαδή του ευρώ). Όλα αυτά μας καλούν να επιστρέψουμε στα βασικά του παλιού καλού μαρξισμού, και σε μεταγενέστερα έργα όπως αυτό του Λούκατς.
Ο Λούκατς λοιπόν, τον οποίο αποστρέφονται πολλοί »ορθόδοξοι» μαρξιστές και »αλτουσεριανοί», στο κορυφαίο έργο του »Ιστορία και Ταξική Συνείδηση», πολλοί σωστά είχε επισημάνει πως ολιστική προσέγγιση του κοινωνικού είναι μπορεί να αναπτύξει μοναχά η εργατική τάξη. Η επιμονή του (σε πολλά σημεία υπερβολική), στην κατηγορία του »κοινωνικού όλου», αυτό που αποκλήθηκε και »εγελομαρξισμός», του επιτρέπει να δει πως, αφενός ο κατακερματισμός των διαφόρων γνωστικών πεδίων στον καπιταλισμό, αφετέρου η ταξική θέση του προλεταριάτου, είναι δύο παράγοντες που εξηγούν την ανικανότητα του καπιταλισμού να αποκτήσει γνώση της κοινωνικής ολότητας, και την δυνητική ικανότητα του προλεταριάτου για ακριβώς αυτό. Τα γνωστικά πεδία στον καπιταλισμό κατακερματίζονται, καθώς, με ριζικό αίτιο τον ανταγωνισμό ξεχωριστών κεφαλαίων, ο καταμερισμός εργασίας, η υπερεξειδίκευση και η ανάγκη ολοένα και μεγαλύτερου τεχνικού ελέγχου όσο και εξοικονόμησης χρόνου (» ο χρόνος είναι χρήμα»), κάνουν τους αστούς κοινωνικούς »επιστήμονες» να εμμένουν σε μια κοντόφθαλμη αμεσότητα του αντικειμένου που έχουν επιφορτιστεί. Αυτό οδηγεί σε αυταπάτες ότι μπορεί η οικονομία, το δίκαιο, η κοινωνιολογία, η ανθρωπολογία, να μελετηθούν μέσα στα όριά τους με αυτάρκεια και »επιστημονικά», ως ξεχωριστά συστήματα. Όμως, όλα αυτά τα πεδία του επιστητού, δεν είναι παρά διαφορετικές όψεις, διαστάσεις, της κοινωνικής ολότητας, και κάθε έρευνα πρέπει να σπάζει τα φράγματα που θέτει η »αρχή της συστηματοποίησης», συνδέοντας όλα τα νήματα και καταλήγοντας σε μια ολιστική θεώρηση.
Το προλεταριάτο (το σύγχρονο προλεταριάτο, η σύγχρονη εργατική τάξη), έχει »καταστατικό» ταξικό συμφέρον την ανατροπή του συστήματος συνολικά, την ολοκληρωσιακή καθορισμένη άρνηση (καθορισμένη γιατί δεν αρνείται αφηρημένα το υπάρχον, αλλά καταφάσκει και ένα συγκεκριμένο, στις βασικές του γραμμές, κοινωνικό σύστημα), διαθέτει μια ταξική θέση που δίνει την δυνατότητα για μια ταξικά προσδιορισμένη (και όχι »ουδέτερη» αξιολογικά) σκοπιά του κοινωνικού γίγνεσθαι. Έχει την δυνατότητα να ανατρέψει τον καπιταλισμό αλλά και αναδρομικά κάθε μορφή ταξικής και μη εκμετάλλευσης, χειραφετώντας έτσι, μαζί με τον εαυτό του, αναγκαία, και όλη την ανθρωπότητα. Και αυτό γιατί, με την διατήρηση του καπιταλισμού, που από εδώ και πέρα θα τρώει ολοένα και περισσότερο από τις σάρκες του για να αυτοαναπαραχθεί, κινδυνεύει όχι μοναχά το ένα ή το άλλο κοινωνικό στρώμα, η μία ή η άλλη τάξη, αλλά η ύπαρξη της ανθρωπότητας και της κοινωνίας. Η αυτοσυνείδηση του προλεταριάτου και η κομμουνιστική επανάσταση γίνονται σήμερα αναγκαιότητα, όχι με την έννοια του αναπόφευκτου μοιραίου προστάγματος της Ιστορίας, αλλά με την έννοια ότι η εναλλακτική μας είναι ο καπιταλισμού που θα σημάνει την βαρβαρότητα και την καταστροφή.
Και ήδη, η ομολογημένη από τις πιο »συνειδητές» φωνές της αστικής τάξης (και από τους »κομμουνιστές» Κινέζους αξιωματούχους που κάλεσαν σε παγκόσμια συνεννόηση, για να μην ξεχνιόμαστε), ανάγκη για συνολική σχεδιοποίηση και ορθολογική διακυβέρνηση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη. Τη μεγαλύτερη απόδειξη της ζωτικής πλέον, αναδυόμενης από το αντικειμενικό γίγνεσθαι, ανάγκης για ορθολογικό, συνειδητό σχεδιασμό της παγκόσμιας οικονομίας, ανάγκη αναντίρρητη που δεν είναι κάποιο παράλογο αίτημα σοσιαλιστικών, »αποτυχημένων» ουτοπιών και ξεφτισμένων ονείρων. Η ανθρωπότητα τείνει να ενοποιηθεί σαν ένας οργανισμός, για αυτό και πρέπει να αποκτήσει εγκέφαλο. Ο ανεγκέφαλος και ανίκανος να καλύψει τις ανάγκες των ανθρώπων καπιταλισμός, πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια. Οι πολυσύνθετες διακλαδώσεις στο κυκλοφοριακό του σύστημα είναι τόσο ευαίσθητες, που αρκεί μία θρόμβωση στην χρηματοπιστωτική σφαίρα για να διακοπεί η αιμοδοσία της αγοράς και να βυθιστεί ολόκληρος ο κόσμος σε κρίση.
Στο προσεχές μέλλον, όσοι ανήκουμε είτε στην εργατική τάξη, είτε στα σύμμαχα μικροαστικά στρώματα, είτε συνειδητά τασσόμαστε υπέρ της συνολικής χειραφέτησης, θα πρέπει να ξεπεράσουμε την καθημερινή αλλοτρίωση και τους φόβους μας, γιατί απλά δεν υπάρχει άλλη λύση. Οι καταστάσεις θα πολώνονται, οι υποτιθέμενοι »μεσαίοι» χώροι θα ακροβολίζονται στο ένα ή το άλλο στρατόπεδο, κάθε επιμέρους ζήτημα θα τίθεται με τη μορφή διαζευκτικού διλήμματος, αναγόμενου στην συνολική, συλλογική μας υπόθεση. Η προτροπή για πραγματική υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της ανθρωπότητας, θάρρος και αυτοσυνείδηση, απευθύνεται σε όλους, με πρώτο και καλύτερο τον γράφοντα. Και η προτροπή για θεωρητική ανάπτυξη των ελλειμματικών μας εργαλείων, επίσης
-osr- τίποτε δεν χαρίζεται..... όλα κερδίζονται μόνο όταν τα διεκδικούμε και τα θέλουμε αληθινά 