Εργατική εξαθλίωση στο γερμανικό «παράδεισο»

αναδημοσίευση από το Κόντρα http://www.eksegersi.gr/issue/754/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE/20461.%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%B8%CE%BB%CE%AF%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%C2%AB%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BF%C2%BB-3

μέσω του Praxis

http://wwwpraxisred.blogspot.com/2013/12/3.html

 

Εργατική εξαθλίωση στο γερμανικό «παράδεισο» (3)

Οι αντεργατικές νομοθετικές ρυθμίσεις που πολιτογραφήθηκαν με τον τίτλο «Ατζέντα 2010» είχαν στον πυρήνα τους μια σαρωτική αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις που είχαν διαμορφωθεί μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ηταν η απάντηση του γερμανικού κεφαλαίου στην κρίση που πέρασε η Γερμανία στις αρχές της νέας χιλιετίας. Τότε που η αναιμική ανάπτυξη της δεκαετίας του ‘90 μετατράπηκε σε απόλυτη στασιμότητα (το 2002), για να κατρακυλήσει η Γερμανία στην κρίση ένα χρόνο μετά (το 2003), όταν το γερμανικό ΑΕΠ σημείωσε μείωση κατά 0.4%.

Από την κρίση η Γερμανία βγήκε ουσιαστικά τρία χρόνια μετά, το 2006, με μια εντυπωσιακή, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, αύξηση του ΑΕΠ κατά 4% περίπου. Η πρώτη πενταετία της νέας χιλιετίας, ωστόσο, σημαδεύτηκε και από τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας που το 2005 σκαρφάλωσε στο 11%[1].

Τις παραμονές των εκλογών του Σεπτέμβρη του 2002, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Σρέντερ, προκειμένου να εξασφαλίσει τη δεύτερη θητεία της (πράγμα που έγινε), άρχισε να ψάχνει τρόπους για να διαχειριστεί αποτελεσματικότερα την κρίση. Για το σκοπό αυτό διόρισε μια επιτροπή με στόχο να κάνει προτάσεις για ριζικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. Να πως περιέγραφε εκείνη την εποχή τις αντεργατικές ανατροπές που σχεδιάζονταν ένας ερευνητικός οργανισμός της ΕΕ: «Ο Αύγουστος του 2002 είδε τη δημοσίευση μιας έκθεσης της επιτροπής Hartz, που διορίστηκε από τη γερμανική κυβέρνηση για να κάνει προτάσεις για μια ανταγωνιστική λύση στο επίμονο πρόβλημα της ανεργίας στη Γερμανία. Η επιτροπή έχει προτείνει ένα πρόγραμμα, που αν εφαρμοστεί, θα φέρει την πιο σαρωτική εδώ και δεκαετίες μεταρρύθμιση στην πολιτική της Γερμανίας στην αγορά εργασίας. Ο δηλωμένος σκοπός της επιτροπής ήταν να μειώσει στο μισό τον υφιστάμενο αριθμό των 4 εκατομμυρίων ανέργων μέσα σε τρία χρόνια»[2].

Ως γνήσιος τεχνοκράτης ο Hartz (διετέλεσε μεγαλοστέλεχος της Volkswagen μέχρι το 2005, όταν παραιτήθηκε, για να καταλήξει μετά από κάποια χρόνια κατηγορούμενος για διαφθορά[3]) δεν είχε… φιλεργατικές αναστολές: «Για να επιταχύνει τις μετακινήσεις σε θέσεις εργασίας και επομένως να περιορίσει τις δαπάνες για επιδόματα (σ.σ ανεργίας), η επιτροπή προτείνει ότι οι εργάτες πρέπει υποχρεωτικά να ενημερώσουν το τοπικό γραφείο εργασίας τη στιγμή που θα λάβουν την ειδοποίηση τερματισμού της εργασίας και να μην περιμένουν μέχρι να χάσουν τη δουλειά τους. Κάθε άνεργος θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένος να αποδεχτεί δουλειά με χαμηλότερο μισθό από πριν ή να αντιμετωπίσει μία περικοπή στα επιδόματά του, ενώ οι νέοι και άγαμοι άνεργοι να αποδεχτούν τη μετακίνηση οπουδήποτε στη χώρα για να εργαστούν ή να ρισκάρουν μια παρόμοια περικοπή (σ.σ. των επιδομάτων τους)»[2].

Ετσι κι έγινε. Μέσα σε δύο χρόνια (από το 2003 μέχρι το 2005), ψηφίστηκαν τέσσερις νόμοι βάσει των εκθέσεων της επιτροπής Hartz. Οι πρώτοι δύο (Hartz I & II) τέθηκαν σε ισχύ την 1η Γενάρη του 2003, ο Hartz III ένα χρόνο μετά (το 2004) και ο Hartz IV το 2005. Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση παρουσίασε τους νόμους αυτούς σαν το ελιξίριο για το πρόβλημα της ανεργίας. Αυτό όμως δεν ήταν παρά ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα, για να περάσει τα ευρωπαϊκά σύνορα το αμερικάνικο μοντέλο. Το μοντέλο του μοιράσματος μιας θέσης εργασίας σε περισσότερα άτομα και φυσικά με λιγότερα λεφτά.

Στην πρέσα οι άνεργοι

Οπως αναφέραμε στο προηγούμενο φύλλο, οι πρώτοι που στριμώχτηκαν από τους νόμους αυτούς ήταν οι άνεργοι. Αναγκάστηκαν να βρουν εργασία με χαμηλότερους μισθούς, γιατί τα επιδόματά τους πλέον πετσοκόπηκαν. Το πώς έγινε αυτό θα περιγράψουμε αμέσως παρακάτω.

Τα επιδόματα που έπαιρναν οι άνεργοι πριν από τις μεταρρυθμίσεις Hartz ήταν δύο. Πρώτον, το επίδομα ανεργίας, που ισοδυναμούσε με το 67% του τελευταίου μισθού, αν ο εργαζόμενος είχε παιδιά, ή 60%, αν δεν είχε, και χορηγούνταν για χρονική περίοδο από 6 μέχρι 32 μήνες, ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας του απολυμένου. Δεύτερον, το βοήθημα ανεργίας, το οποίο χορηγούνταν μετά τη λήξη του πρώτου επιδόματος και ισοδυναμούσε με το 57% του τελευταίου μισθού για όσους είχαν παιδιά ή 53% για όσους δεν είχαν. Το βοήθημα αυτό το έπαιρνε ο άνεργος αν εργαζόταν λιγότερο από 15 ώρες την εβδομάδα, κερδίζοντας το 20% του βοηθήματος ή 165 ευρώ το πολύ[5]. Για τη λήψη αυτού του βοηθήματος ο άνεργος δε θα έπρεπε να έχει αποταμιεύσεις πάνω από 520 ευρώ για κάθε έτος της ηλικίας του. Δηλαδή, ένας 40χρονος εργαζόμενος που έμενε άνεργος δικαιούνταν το βοήθημα ανεργίας μόνο αν οι αποταμιεύσεις του ήταν κάτω από (40×520=) 20.800 ευρώ, με μέγιστο όριο τα 33.800 ευρώ (ανεξαρτήτως ηλικίας).

Μη φανταστείτε ότι το βοήθημα αυτό ήταν τίποτα τρομερά λεφτά. Το 2004, το 60% των δικαιούχων του βοηθήματος ανεργίας έπαιρνε από 300 μέχρι 600 ευρώ το μήνα, ενώ μόλις ένα 30% έπαιρνε μέχρι 900 ευρώ[5]. Το δεύτερο βοήθημα δίνονταν για όσο χρόνο το δικαιούνταν ο άνεργος, δεν υπήρχε δηλαδή χρονικός περιορισμός όπως για το πρώτο. Αφορούσε δηλαδή τους μακροχρόνια ανέργους. Τα χρήματα για το βοήθημα αυτό προέρχονταν από εισφορές υπέρ ανέργων, που πλήρωναν όλοι οι εργαζόμενοι, αλλά και οι καπιταλιστές.

Ολα αυτά άλλαξαν από το 2005. Το επίδομα ανεργίας χωρίστηκε σε δύο μέρη. Το πρώτο, που ονομάστηκε επίδομα ανεργίας 1 (Arbeitslosengeld I ή ALG I), ήταν το παλιό επίδομα ανεργίας, το οποίο όμως άρχισε να δίνεται για σημαντικά λιγότερο χρόνο. Από τους 32 μήνες που ήταν πριν, η μέγιστη χρονική περίοδος χορήγησης του επιδόματος ανεργίας έπεσε στους 24 μήνες. Επιπλέον, το μέγιστο χρονικό όριο επιδότησης των 24 μηνών ισχύει μόνο για τους εργαζόμενους άνω των 58 ετών, που κατέβαλαν ασφαλιστικές εισφορές τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Για εργαζόμενους οι οποίοι πλήρωναν ασφαλιστικές εισφορές μόνο για ένα από τα προηγούμενα τρία χρόνια, το επίδομα ανεργίας ALG I δίνεται μόνο για ένα εξάμηνο[6].

Το δεύτερο επίδομα ονομάζεται επίδομα ανεργίας 2 (Arbeitslosengeld II ή ALG II) και απετέλεσε τη συγχώνευση του βοηθήματος ανεργίας με το κοινωνικό βοήθημα που δίνονταν σε νοικοκυριά με πολύ χαμηλά εισοδήματα.Σε αντίθεση με το βοήθημα ανεργίας που ίσχυε πριν το 2005, το ποσό του οποίου σχετιζόταν με τον τελευταίο μισθό (57% ή 53% του τελευταίου μισθού για εργαζόμενους με ή χωρίς παιδιά), το επίδομα ανεργίας ALG II αποσυνδέθηκε από το ύψος του μισθού και αποτελεί πλέον ένα φιλανθρωπικό βοήθημα που υπολογίζεται σύμφωνα με τα «ελάχιστα όρια διαβίωσης» (εκτός της στέγασης). Ποια είναι αυτά; Το βασικό επίδομα είναι 382 ευρώ για άγαμους ή μόνους γονείς, ενώ σε περίπτωση ζευγαριού που και οι δύο δικαιούνται το ALG II, ο δεύτερος παίρνει 345 ευρώ. Για τα παιδιά και τους εφήβους που ζουν με τους γονείς τους το ποσό που δικαιούνται κυμαίνεται μεταξύ 224 ευρώ και 306 ευρώ για κάθε προστατευόμενο μέλος[6]. Το μέγιστο όριο των αποταμιεύσεων για να πάρει κανείς αυτά τα λεφτά έπεσε από τα 33.800 ευρώ, που ήταν πριν το 2005, στα 13.000 ευρώ και από τα 520 ευρώ ανά έτος ηλικίας στα 200[7]!

Ετσι, ένας άνεργος 40άρης θα πρέπει να έχει στην τράπεζα λιγότερα από 8.000 ευρώ για να δικαιούται το ALG II. Θα πρέπει δηλαδή να έχει εξαντληθεί οικονομικά για να του δώσουν ένα φιλανθρωπικό βοήθημα που μετά βίας επαρκεί για στοιχειώδη διαβίωση. Σύμφωνα με το υπουργείο Εργασίας της Γερμανίας[7], το επίδομα ανεργίας ΙΙ καλύπτει τη διατροφή, τις καθημερινές προσωπικές ανάγκες, τις δαπάνες επικοινωνίας και συμμετοχής στην πολιτιστική ζωή, το κόστος ηλεκτρισμού, μεταφορών και νοικοκυριού. Οι δαπάνες στέγασης δεν περιλαμβάνονται στο επίδομα αυτό, γιατί καλύπτονται χωριστά. Για παράδειγμα, μία άνεργη μητέρα με ανήλικο 15χρονο παιδί δικαιούται (382 + 306 = ) 688 ευρώ το μήνα για να καλύψει όλες τις παραπάνω δαπάνες! Αυτά τα χρήματα ίσως να φαίνονται «πολλά» για τη σημερινή κινεζοποιημένη Ελλάδα, ας σκεφτούμε όμως ότι ο δείκτης τιμών καταναλωτή είναι στη Γερμανία περίπου 8% υψηλότερος σε σχέση με την Ελλάδα[8].

Τσουχτερά πρόστιμα

Πέρα από το πετσόκομμα των επιδομάτων ανεργίας, όσοι μένουν άνεργοι στη Γερμανία θα πρέπει να σπεύσουν να το δηλώσουν γρήγορα στο Γραφείο Εργασίας, γιατί αλλιώς τους περιμένουν τσουχτερά πρόστιμα. Τα πρόστιμα ξεκινούν από 7 ευρώ για κάθε μέρα καθυστέρησης (όταν ο άνεργος δικαιούται μέχρι 400 ευρώ), ανεβαίνουν στα 35 ευρώ την ημέρα (όταν δικαιούται μέχρι 700 ευρώ) και φτάνουν τα 50 ευρώ την ημέρα (όταν ο άνεργος δικαιούται πάνω από 700 ευρώ)! Το ποσό του προστίμου περιορίζεται σε ένα διάστημα καθυστέρησης ίσο με 30 μέρες. Δηλαδή, ένας άνεργος που καθυστερεί να καταγραφεί για 10 μέρες θα χάσει από το επίδομα ανεργίας του μέχρι και 500 ευρώ!

Ο στόχος αυτού του εξοντωτικού προστίμου είναι προφανής. Να αναγκαστεί ο άνεργος να καταγραφεί αμέσως στο Κέντρο Εργασίας, με απώτερο στόχο να εξωθηθεί να δουλέψει με χαμηλότερο μισθό σε κάποια από τις δουλειές που το τελευταίο θα του… προσφέρει. 

Σημειώνει ένα ιδιωτικό ερευνητικό ινστιτούτο για θέματα εργασίας[9]: «Κατά τη διάρκεια των πρώτων τριών μηνών, οι άνεργοι μπορούν να απορρίψουν θέσεις εργασίας (σ.σ που τους «προσφέρει» το Γραφείο) που δίνουν λιγότερο από το 80% των προηγούμενων αποδοχών τους. Μπορούν να κάνουν το ίδιο για αμοιβές μέχρι το 70% των προηγούμενων αποδοχών τους μέχρι τον έκτο μήνα της ανεργίας. Τελικά, οι άνεργοι είναι υποχρεωμένοι μετά από έξι (6) μήνες ανεργίας να αποδεχτούν θέσεις εργασίας με εισοδήματα ίσα ή μεγαλύτερα από το επίδομα ανεργίας».

Ταυτόχρονα, οι άνεργοι υποχρεώθηκαν να αποδεχτούν ημερήσιο χρόνο μετακίνησης από και προς την εργασία τους μέχρι και 2.5 ώρες. Αν δεν το αποδεχτούν αυτό, έχουν να αντιμετωπίσουν ποινές που ξεκινούν από τη μείωση του επιδόματος ανεργίας ΙΙ κατά 30% μέχρι και την πλήρη απώλειά του, σε περίπτωση που αρνηθούν τρεις (οποιεσδήποτε) θέσεις εργασίας που θα τους «προσφέρει» το γραφείο Εργασίας μέσα σε ένα χρόνο[7]! Ο κανόνας που ισχύει είναι: «Για τους δικαιούχους του επιδόματος ανεργίας ΙΙ κάθε εργασία είναι εφικτή. Ενας μηχανικός μπορεί να δουλέψει ως συσκευαστής σε μεταφορικές ταινίες»[10].

Μισή απασχόληση

Δεν ήταν, όμως, μόνο το στρίμωγμα των ανέργων να βρουν δουλειά όπου να ‘ναι και με αμοιβή όσο-όσο. Οπως αναφέραμε και στο προηγούμενο φύλλο, οι νόμοι Hartz ώθησαν στην αύξηση της μερικής απασχόλησης.  Αυτό έγινε με τη δημιουργία των λεγόμενων mini & midi jobs. Βασικό χαρακτηριστικό αυτού του τύπου μισθωτής δουλείας είναι ότι δεν έχει κατώτατο όριο αμοιβής, αλλά ανώτατο: το… ιλιγγιώδες ποσό των 400 ευρώ το μήνα! Για να γίνει πιο «δελεαστικό» αυτό το εξευτελιστικό ποσό, οι νομοθέτες έδωσαν ένα  «δωράκι» στους εργαζόμενους που θα διάλεγαν αυτή τη μορφή απασχόλησης. Τους απάλλαξαν από ασφαλιστικές εισφορές και φορολόγηση. Απαρέγκλιτος όρος, οι εργαζόμενοι να αποδεχτούν συμφωνία ελαστικής εργασίας των 400 ευρώ το μήνα, ούτε ευρώ παραπάνω.

Αυτά ήταν τα mini jobs. Η απαλλαγή από ασφαλιστικές εισφορές δεν έκοβε το δικαίωμα της ιατρικής περίθαλψης ή της ασφάλειας έναντι ατυχήματος. Τους στερούσε όμως το δικαίωμα της σύνταξης, αφού τα χρόνια εργασίας στα mini jobs δεν υπολογίζονται για τη σύνταξη.

Σε όσους είχαν… υψηλότερες απαιτήσεις ο νέος νόμος έδωσε τη δυνατότητα να κερδίζουν κάτι παραπάνω (μέχρι και 800 ευρώ), πληρώνοντας όμως κάποιες ασφαλιστικές εισφορές. Αυτά τα ονόμασαν midi jobs. Οι καπιταλιστές θα πλήρωναν εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές και για τις δύο αυτές εργασίες (mini και midi jobs), που ισοδυναμούν με το 25% του μισθού, δηλαδή τρεις μονάδες πάνω από το ποσοστό που πλήρωναν μέχρι τότε (ήταν 22%)[11]. Το συνολικό ποσό των εργοδοτικών εισφορών αυξήθηκε αργότερα στο 30% περίπου[12].

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι οι καπιταλιστές ζημιώθηκαν. Αυτό θα μπορούσε ίσως να ισχυριστεί κάποιος, αν παρέλειπε μια… λεπτομέρεια. Σύμφωνα με την προηγούμενη νομοθεσία, η ελαστική εργασία (είτε αφορολόγητη, κάτω των 325 ευρώ το μήνα, είτε φορολογήσιμη) απαγορευόταν να υπερβαίνει τις 15 ώρες τη βδομάδα. Με το νέο νόμο αυτός ο περιορισμός στις ώρες εργασίας εξαφανίστηκε! Ο εργαζόμενος στα mini jobs μπορεί να εργάζεται για ένα χρονικό διάστημα στον καπιταλιστή που τον προσέλαβε (για όσο τον χρειάζεται) και για ένα άλλο χρονικό διάστημα να μην εργάζεται καθόλου. Με αυτό τον τρόπο, όχι μόνο χάνεται κάθε κανονικότητα στην εργασία, αλλά ο καπιταλιστής έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει την εργατική δύναμη έτσι που να μην του ξεφύγει και η τελευταία ικμάδα της και φυσικά να μην πληρώνει όταν δεν έχει δουλειά.Η απόλυτη εκμετάλλευση δηλαδή.

Δεν ήταν, βέβαια, η πρώτη φορά που μια τέτοιας μορφής απασχόληση χρησιμοποιούνταν σε μαζική κλίμακα για να καλύψει την ανεργία. Το ίδιο είχε γίνει στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν, «μετά την ενοποίηση, τα μέτρα ενεργητικής αγοράς εργασίας έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο στην ανακούφιση των κοινωνικών συνεπειών από την αποσύνθεση της οικονομίας στην Ανατολική Γερμανία. Το 1991, το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού της Ανατολικής Γερμανίας είχε συμμετάσχει σε ένα πρόγραμμα ενεργητικού μέτρου, κυρίως στην κατάρτιση και τα σχήματα δημιουργίας θέσεων στο δημόσιο»[4]. Ομως, τώρα δεν πρόκειται για κάποιο «έκτακτο μέτρο», αλλά για κάτι που ήρθε για να μείνει. Και εξαπλώθηκε ταχύτατα. Σε ορισμένους επαγγελματικούς κλάδους, όπως η καθαριότητα στη βιομηχανία, οι μισοί σχεδόν εργαζόμενοι (το 47.3%) ήταν το 2004 mini jobers, ενώ στο εμπόριο το ποσοστό έφτανε στο 26.3%[13].

Αν όμως το στρίμωγμα των ανέργων και η εξάπλωση της μερικής απασχόλησης (ενέργειες που τα ονομάζουν «ενεργητικά μέτρα» μείωσης της ανεργίας, σε αντίθεση με τα «παθητικά», που είναι τα επιδόματα στους ανέργους) ήταν η μία πλευρά των αντεργατικών ανατροπών, υπάρχει και η άλλη πλευρά. Αυτή έχει να κάνει με την «κανονική εργασία». Γι’ αυτή θα μιλήσουμε στο επόμενο φύλλο.

Παραπομπές

1. Παγκόσμια Τράπεζα – Οικονομικά στοιχεία για την Γερμανία από το 1961 μέχρι το 2012 (http://api.worldbank.org/ datafiles/DEU_Country_MetaData_en_EXCEL.xls).

2. Πρόταση σαρωτικού εκσυγχρονισμού της αγοράς εργασίας – Αρθρο του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος για τις Συνθήκες Εργασίας και Διαβίωσης (Eurofound) – 22/9/2002 (http://www.eurofound.europa.eu/eiro/2002/09/feature/de0209205f.htm).

3. Ο Hartz κατηγορήθηκε για διαφθορά το 2007. Παραδέχτηκε μέσω των δικηγόρων του ότι λάδωσε με 1.9 εκατομμύρια ευρώ τον Κλάους Βόλκερτ, που ήταν πρόεδρος του συνδικάτου της VW! Στις κατηγορίες που του αποδόθηκαν ήταν και ορισμένες «ροζ» περιεχομένου, οι οποίες όμως δεν στοιχειοθετήθηκαν επαρκώς και κατέρρευσαν στο δικαστήριο, όπως ότι πλήρωνε πόρνες με έξοδα της εταιρίας για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε διαμερίσματα επίσης της εταιρίας (http://news.bbc.co.uk/2/hi/business/6269113.stm).

4. Πριν και μετά τις μεταρρυθμίσεις Hartz: Οι επιδόσεις της Πολιτικής Ενεργητικής Αγοράς Εργασίας στη Γερμανία (Before and After the Hartz Reforms: The Performance of Active Labour Market Policy in Germany) – Εκθεση του Ινστιτούτου Μελετών Εργασίας IZA  (http://ftp. iza.org/dp2100.pdf).

5. Κέντρο Ευρωπαϊκών Οικονομικών Ερευνών (ZEW) – Discussion Paper No. 08-006 – Distributional and Behavioural Effects of the German Labour Market Reform (ftp://ftp.zew.de/pub/zew-docs/dp/ dp08006.pdf).

6. Ομοσπονδιακό Πρακτορείο Εργασίας – Διευκρινίσεις για το επίδομα ανεργίας ΙΙ (http://www.arbeitsagentur.de/nn_ 426242/EN/Navigation/zentral/Leistungen/Arbeitslosengeld-II/Arbeitslosengeld-II-Nav.html).

7. Αναλυτική παρουσίαση όλων των νόμων Hartz μπορεί κανείς να βρει (δυστυχώς μόνο στα γερμανικά) στο http://www.hartz-iv-iii-ii-i.de/. Αναλυτική αναφορά στα επιδόματα που ισχύουν σήμερα στη Γερμανία, στο κείμενο του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Θεμάτων (http://www.bmas.de/SharedDocs/Downloads/DE/PDF-Publikationen/a998-social-security-at-a-glance-total-summary.pdf?__blob=publicationFile).

8. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat (http://epp.eurostat.ec.europa.eu/statistics_explained/index.php/
Comparative_price_levels_of_consumer_goods_and_services), ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή στη Γερμανία είναι στο 103% του μέσου δείκτη των 27 χωρών της ΕΕ, ενώ στην Ελλάδα βρίσκεται στο 95%.

9. Employment Regulation and Labor Market Policy in Germany, 1991-2005» – Ινστιτούτο Μελετών Εργασίας IZA (http://ftp.iza.org/dp2505.pdf).

10. Δέκα χρόνια της «Ατζέντας 2010» – Μια μεταρρύθμιση με αποτελέσματα και παρενέργειες – Αφιέρωμα από το κανάλι ARD-1 της γερμανικής τηλεόρασης (http://www.tagesschau.de/inland/agendazwanzigzehn-hintergrund100~_page-2.html).

11. Work Incentives and Labor Supply Effects of the «Mini-Jobs Reform» in Germany (Κίνητρα για εργασία και επιπτώσεις στην απασχόληση από τη μεταρρύθμιση των mini jobs στη Γερμανία) – Discussion paper No. 438, Βερολίνο, Σεπτέμβρης 2004. Γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών (DWI) (http://www.diw.de/documents/publikationen/73/diw_01.c.42409.de/dp438.pdf).

12. Η ιστοσελίδα των mini jobs υπολογίζει αναλυτικά τις εργοδοτικές εισφορές (http://www.minijob.de/en/kosten-und-abgaben-rechner-fuer-400-euro-jobs).

13. Γερμανία: Ευέλικτες μορφές απασχόλησης: «πολύ άτυποι» συμβατικοί διακανονισμοί (http://www.eurofound.europa.eu/ewco/studies/tn0812019s/de0812019q.htm).

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

 

Advertisement

Το «τέλος του παιχνιδιού» για την Ευρωπαϊκή Κρίση Χρέους

αναδημοσίευση από την σελίδα http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/-l–r——2013021788855/  μέσω του http://wwwpraxisred.blogspot.com/2013/02/blog-post_19.html

 

 

Στη νουβέλα του «το Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου» (Crónica de Una Muerte Anunciada στα Ισπανικά), Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ξεκινάει από το τέλος της ιστορίας, αποκαλύπτοντας σταδιακά τα γεγονότα που οδήγησαν σε μία δολοφονία. Η μη-γραμμική αφήγηση δημιουργεί ασυνήθιστη ένταση. Με την κατάληξη να είναι ήδη γνωστή, τα μόνα που παραμένουν ασαφή είναι τα βήματα τα οποία οδήγησαν στην τραγωδία. 

 

Το πιθανότερο «τέλος του παιχνιδιού» για την Ευρωπαϊκή κρίση χρέους, είναι ήδη γνωστό – η de facto αμοιβαιοποίηση του ευρωπαϊκού χρέους και η μεγαλύτερη ενοποίηση. Ωστόσο, τα ακριβή γεγονότα που θα οδηγήσουν σε αυτό το φινάλε είναι άγνωστα. Η ιστορία εκτυλίσσεται ανάποδα.

Τα Ευρωπαϊκά Προβλήματα ….

Τα προβλήματα της Ευρώπης είναι πλέον πιστοποιημένα. Πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν υψηλά, και σε πολλές περιπτώσεις, μη βιώσιμα επίπεδα χρέους, σε συνδυασμό με ένα σύμπλεγμα από πιέσεις διαρκειών και αξιολογήσεων.

Τα δημόσια οικονομικά είναι αδύναμα. Οι Ευρωπαϊκές τράπεζες είναι εκτεθειμένες στον αδύναμο τομέα των ακινήτων ή στο δημόσιο χρέος. Οι διεκδικήσεις των τραπεζών της ευρωζώνης στον δημόσιο τομέα κυμαίνονται μεταξύ 13% και 38%.

Όντας ήδη υποτονικοί και πριν από την κρίση, οι ρυθμοί ανάπτυξης στην Ευρώπη είναι πολύ χαμηλοί για να διατηρήσουν τα σημερινά επίπεδα χρέους. Σε παγκόσμιο επίπεδο, πολλές ευρωπαϊκές χώρες δεν διαθέτουν βιώσιμη διάρθρωση χρέους.

Μετά τις αποκαλύψεις για τα προβλήματα της Ελλάδας το 2009, έχει αυξηθεί η εξονυχιστική έρευνα των επενδυτών γύρω από τη θέση της Ευρώπης. Αρκετά κράτη έχουν χάσει την πρόσβαση στις εμπορικές πηγές χρηματοδότησης. Το κόστος δανεισμού τους έχει αυξηθεί σε αντιοικονομικά επίπεδα.

Η διάσωση κατέστη αναγκαία για Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία. Η Ισπανία πρόκειται να λάβει χρηματοδότηση για την στήριξη του τραπεζικού της συστήματος. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) έχει αναγκαστεί να χρηματοδοτήσει έθνη και τράπεζες, προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος αθέτησης πληρωμών.

Η κρίση έχει αποκαλύψει ότι το ευρωπαϊκό κοινωνικό συμβόλαιο, το οποίο είναι βασισμένο στις δημόσιες δαπάνες και τις υπηρεσίες πρόνοιας, δεν είναι βιώσιμο με βάση το σημερινό ρυθμό ανάπτυξης και τη φορολογία. Έχει επίσης αναδείξει την ακαμψία  του ενιαίου επιτοκίου και του ενιαίου νομίσματος το οποίο περιορίζει τις επιλογές πολιτικής. Έχει φέρει στην επιφάνεια τις περίπλοκες σχέσεις αλληλεξάρτησης που επιτρέπουν την ταχεία μετάδοση των οικονομικών πιέσεων. Έχει αποκαλύψει την απουσία θεσμικών ρυθμίσεων για την αντιμετώπιση μίας κρίσης, επειδή το όλο πλαίσιο της ΕΕ υπέθετε ότι δε θα μπορούσε να συμβεί.

Ευρωπαϊκές Λύσεις…

Οι απαιτούμενες πολιτικές λύσεις έχουν παραμείνει αμετάβλητες από την αρχή της κρίσης –μείωση του χρέους, προσωρινή χρηματοδότηση για οντότητες που έχουν χάσει την πρόσβαση στην αγορά, και ανακεφαλαιοποίηση των επηρεασμένων τραπεζών. Σχεδόν δύο χρόνια εντός κρίσης, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν αρχίσει να απευθύνονται σε κάθε έναν από αυτούς τους τομείς.

Η μείωση του χρέους μπορεί να επιτευχθεί μέσω της λιτότητας (κατεύθυνση των εσόδων προς την αποπληρωμή του χρέους) ή μέσω της αναδιάρθρωσης του χρέους (εκούσια διαγραφή ή αθέτηση). Τα μέτρα λιτότητας κατοχυρώνονται στο δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, το οποίο απαιτεί από τα μέλη της ευρωζώνης να μειώσουν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού σε κάτω από 3% ανά έτος και την αναλογία χρέους προς ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) σε όχι μεγαλύτερη από 60%.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) έχει αναλάβει την αναδιάρθρωση του χρέους για την Ελλάδα, κατ’ ευφημισμό γνωστή και ως PSI (Private Sector Involvement – Συμμετοχή του Ιδιωτικού Τομέα), διαγράφοντας 100 δις Ευρώ χρέους.

Το Νοέμβριο του 2012, η ΕΕ δεν ήταν διατεθειμένη να επιτρέψει περαιτέρω διαγραφές χρεών για να παράσχει πρόσθετη ελάφρυνση χρέους στην Ελλάδα. Με το 60-70% του ελληνικού χρέους να κατέχεται τώρα από επίσημες υπηρεσίες (κυβερνήσεις, την ΕΚΤ, ευρωπαϊκά ταμεία διάσωσης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο («ΔΝΤ»)), η αναγνώριση των ζημιών ήταν πολιτικά δύσκολη. Αντ’ αυτού, χρησιμοποιήθηκε η επαναγορά του χρέους (που παρέδωσε μεγάλο κέρδος στα hedge funds (αντισταθμιστικά αμοιβαία κεφάλαια) και χαμηλότερα τοκομερίδια (κουπόνια) και μεγαλύτερες διάρκειες υφιστάμενου χρέους.

Η «φαντασία» του μηδενικού τοκομεριδίου για το ελληνικό χρέος, επέτρεψε στην καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ να τιμήσει την υπόσχεσή της ότι οι Γερμανοί δεν θα υποστούν απώλειες από το σχέδιο διάσωσης. Σε παρόμοιες περιπτώσεις ελάφρυνσης του χρέους σε άλλες χώρες υπάρχει αντίσταση, καθώς η περίπτωση της Ελλάδας είναι διαφορετική.

Η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ έχουν συνεργαστεί για να παρέχουν στήριξη της ρευστότητας και χαμηλότερα επιτόκια δανεισμού για τις ασθενέστερες χώρες.

Οι παροχές περιλαμβάνουν τα κεφάλαια διάσωσης – το ΕΤΧΣ (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) το οποίο πρόκειται να αντικατασταθεί από τον ΕΜΣ (Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας). Η ΕΚΤ έχει τον ELA (Μηχανισμός Παροχής Έκτακτης Ρευστότητας), την LTRO (Πράξη Μακροπρόθεσμης Αναχρηματοδότησης), το SMP (Πρόγραμμα Αγοράς Ομολόγων) και το νέο OMT (πρόγραμμα Αγοράς Κρατικών Ομολόγων). Η ΕΕ έχει συμφωνήσει στην έννοια μίας τραπεζικής «ένωσης».

Οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες φαίνεται να έχουν εμμονή με τα ακρωνύμια. Πιστεύουν ότι η κατάλληλη αλληλουχία γραμμάτων μπορεί να λύσει οποιοδήποτε πρόβλημα. Δυστυχώς, η απάντηση αυτή είναι ανεπαρκής.

Το χρέος λιτότητας είναι αυτοκαταστροφικό. Οι περικοπές δαπανών και οι αυξήσεις φόρων οδηγούν σε συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας, αυξάνοντας το έλλειμμα του προϋπολογισμού, καθώς και το χρέος. Τα πρόσθετα μέτρα λιτότητας απλά επιδεινώνουν τον αρνητικό φαύλο κύκλο, καθώς η οικονομία βυθίζεται σε βαθιά ύφεση με αυξημένη ανεργία.

Η διαγραφή του χρέους οδηγεί σε μεγάλες απώλειες για τις τράπεζες και τους επενδυτές. Αυτό απαιτεί κυβερνητική στήριξη, ώστε να διατηρηθεί η ακεραιότητα του συστήματος πληρωμών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αυξάνοντας τα δημοσιονομικά ελλείμματα και το χρέος.

Η ελάφρυνση του χρέους περιπλέκεται από το γεγονός ότι οι διεκδικήσεις είναι διασυνοριακές. Ένα μεγάλο μέρος των περιφερειακών κρατικών ομολόγων, το κατέχουν τράπεζες και επενδυτές στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία, τη Φινλανδία και το Λουξεμβούργο. Αυτά τα κράτη αντιστέκονται στις διαγραφές, φοβούμενα την αποσταθεροποίηση των χρηματοπιστωτικών τους συστημάτων.

Ακόμη, οι πολιτικές αυτές αποτυγχάνουν ως προς τη βελτίωση της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας. Χωρίς την επιλογή της υποτίμησης του νομίσματος, οι πληγείσες χώρες είναι αναγκασμένες να μειώσουν τις δαπάνες, κάτι που επιτείνει τη μείωση της δραστηριότητας.

Και δε φτάνει μόνο αυτό…

Ο Πίνακας Αποτελεσμάτων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το 2012, υπολόγισε ότι μεταξύ Οκτωβρίου 2008 και Δεκεμβρίου 2011, και τα 27 κράτη μέλη της ΕΕ προσέφεραν στις τράπεζες βοήθεια της τάξης του 1,6 τρις ευρώ (περίπου 13% του ΑΕΠ της ΕΕ) για την ενίσχυση της ρευστότητας, του κεφαλαίου και την απομάκρυνση των απομειωμένων περιουσιακών στοιχείων από τους ισολογισμούς. Από το 2011, έχει παρασχεθεί περαιτέρω βοήθεια στις τράπεζες. Υπήρξε και επιπλέον βοήθεια από την ΕΚΤ και το ΔΝΤ για τράπεζες αλλά και κράτη. Αν συμπεριληφθεί και αυτή, τότε το συνολικό ποσό της βοήθειας μέχρι στιγμής, πλησιάζει τα 3,5 τρις ευρώ (30% του ΑΕΠ), που αντιστοιχεί σε 7.000 ευρώ ανά πολίτη της ΕΕ.

Ωστόσο, οι χρηματοδοτικοί πόροι που απομένουν για την αντιμετώπιση της κρίσης μπορεί να είναι ανεπαρκείς. Τα ποσά που διατίθενται δεν έχουν αλλάξει εδώ και δύο χρόνια, και δεν υπάρχει καμία όρεξη για αύξηση των δεσμεύσεων.

Ο ΕΜΣ έχει συνολική δανειοδοτική ικανότητα της τάξης των 500 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η συμφωνημένη χρηματοδοτική βοήθεια για την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, με τη μορφή δανείων και εγγυήσεων, είναι περίπου 294 δις ευρώ. Με περίπου 102 δις να προέρχονται από τον προϋπολογισμό της ΕΕ για τη διμερή βοήθεια της Ελλάδας, τα 192 δις προβλέπονται από το ΕΤΧΣ, το οποίο πρόκειται να απορροφηθεί από τον ΕΜΣ. 100 δις Ευρώ έχουν δεσμευτεί στην Ισπανία για την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού της τομέα. Αυτό αφήνει τον ΕΜΣ με διαθέσιμη δανειοδοτική ικανότητα της τάξης των 208 δις Ευρώ.

Υπάρχουν αυξανόμενοι περιορισμοί στη συμμετοχή του ΔΝΤ, ενισχύοντας τον ΕΜΣ.

Η Ελλάδα, η Ιρλανδία ή η Πορτογαλία μπορεί να χρειαστούν περαιτέρω βοήθεια, καθώς οι οικονομίες τους παραμένουν αδύναμες και η χρηματοδότηση της αγοράς δεν είναι διαθέσιμη ή είναι υπερβολικά ακριβή. Επίσης, είναι πιθανό να χρειαστούν πρόσθετη χρηματοδότηση για την κάλυψη των ληξιπρόθεσμων χρεών και για των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού.

Η Ισπανία και η Ιταλία μπορεί να χρειαστούν προγράμματα βοηθείας. Η Ισπανία έχει χρέος 800 δις (74% του ΑΕΠ). Η Ιταλία έχει χρέος 1.9 τρις (121% του ΑΕΠ). Και οι δύο χώρες έχουν σημαντικά ληξιπρόθεσμα χρέη στο εγγύς μέλλον. Η Ισπανία έχει υποχρεώσεις αποπληρωμής αρχικού κεφαλαίου και τόκων, της τάξης των 160 δις το 2013 και των 120 δις το 2014. Η Ισπανική κυβέρνηση έχει ανακοινώσει ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης της τάξης των 260 δις για το 2013. Η Ιταλία έχει υποχρεώσεις αποπληρωμής αρχικού κεφαλαίου και τόκων, της τάξης των 350 δις το 2013 και των 220 δις το 2014.

Ένα σημαντικό πρόβλημα είναι η φυγή κεφαλαίων από τις ευρωπαϊκές χώρες της περιφέρειας. Οι τράπεζες της περιφέρειας έχουν χάσει μεταξύ 10% και 20% των καταθέσεών τους, αντανακλώντας την ανησυχία σχετικά με τη φερεγγυότητα και τον κίνδυνο μετατροπής του νομίσματος.  Μπορεί να χρειαστούν πρόσθετοι πόροι για την χρηματοδότηση ενός συστήματος εγγύησης καταθέσεων, ώστε να σταματήσει η φυγή κεφαλαίων.

Οι συνολικές τραπεζικές καταθέσεις στην Ευρώπη αντιστοιχούν περίπου σε 8 τρισεκατομμύρια ευρώ, συμπεριλαμβανομένων 6 τρις ευρώ ιδιωτικών καταθέσεων. Γύρω στο 1,5 με 2 τρισεκατομμύρια αυτών των καταθέσεων βρίσκονται σε τράπεζες των περιφερειακών χωρών. Ένα αποτελεσματικό σύστημα καταθέσεων θα χρειαζόταν να καλύπτει γύρω στο 1 με 1,5 τρις καταθέσεων, τοποθετώντας μεγάλες απαιτήσεις στα διαθέσιμα κεφάλαια.

Η Ευρώπη μπορεί να χρειαστεί ικανότητα διάσωσης της τάξης των 3 τρισεκατομμυρίων ευρώ για να είναι αξιόπιστη. Οι πιθανές απαιτήσεις υπερβαίνουν τους διαθέσιμους πόρους.

Το Μεγάλο Όπλο της Ευρώπης…

Η μόνη άλλη πιθανή πηγή χρηματοδοτικής στήριξης είναι η ΕΚΤ. Έχει ήδη παράσχει πάνω από 1 τρις ευρώ σε βραχυπρόθεσμες χρηματοδοτήσεις στις τράπεζες, μόνο μέσω του προγράμματος LTRO. Αυτά τα προγράμματα λήγουν στο τέλος του 2014 και στις αρχές του 2015. Μπορεί να χρειαστεί να αυξηθούν ή να επεκταθούν για τη χρηματοδότηση του αδύναμου τραπεζικού συστήματος.

Η ΕΚΤ έχει αγοράσει περίπου 210 δις ευρώ σε κρατικά ομόλογα υπό το Πρόγραμμα Αγοράς Ομολόγων SMP. Τον Ιούλιο του 2012, η ΕΚΤ ανακοίνωσε το πρόγραμμα OMT (Αγοράς Κρατικών Ομολόγων) που επιτρέπει την αγορά απεριόριστων ποσοτήτων κρατικών ομολόγων. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι ανακοίνωσε ότι: «στο πλαίσιο εντολής μας, η ΕΚΤ είναι έτοιμη να κάνει ότι χρειαστεί για να διατηρηθεί το ευρώ». Οι αγορές και οι επενδυτές υπέθεσαν ότι αυτό είναι το «μεγάλο όπλο» -μια ευρωπαϊκή εκδοχή της ποσοτικής χαλάρωσης «QE» και νομισματοποίησης του χρέους όπως είχε γίνει στις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η ανακοίνωση του ΕΚΤ επέφερε σχετική σταθερότητα στην Ευρώπη για το δεύτερο εξάμηνο του 2012.

Ωστόσο το πρόγραμμα OMT έχει προϋποθέσεις. Η δράση της ΕΚΤ εξαρτάται από τη σχετική κυβέρνηση που ζητά επίσημα βοήθεια και συμφωνεί να συμμορφωθεί με τους όρους που ισχύουν σύμφωνα με τον ΕΜΣ και το ΕΤΧΣ. Αντί για την αποφυγή των πιέσεων της αγοράς, η ενεργοποίηση του μηχανισμού απαιτεί να χειροτερέψουν τα προβλήματα χρηματοδότησης των χωρών «υψηλού κινδύνου», προτού αναλάβει δράση η ΕΚΤ.

Η αγορές της ΕΚΤ θα περιοριστούν σε μικρές ή ενδιάμεσες διάρκειες. Αυτός ο όρος έχει σχεδιαστεί για να κάνει την παρέμβαση παρόμοια με την παραδοσιακή νομισματική πολιτική. Είναι επίσης σχεδιασμένος ώστε να μειώσει το κόστος των τραπεζικών δανείων που καθοδηγείται από τα πιο βραχυπρόθεσμα επιτόκια.

Η ΕΚΤ μπορεί επίσης να ορίσει ανώτατο όριο για την απόδοση ή το μέγεθος των αγορών της, πριν από κάθε παρέμβαση. Υπάρχει αβεβαιότητα ως προς το αν η ΕΚΤ πρόκειται να παραιτηθεί από τη θέση της ως προτιμώμενος πιστωτής για τέτοιου είδους αγορές, σε περίπτωση αθέτησης ή αναδιάρθρωσης.

Το πρόγραμμα OMT αποκάλυψε σημαντικές διαιρέσεις εντός της ΕΚΤ. Ο Jens Weidmann, επικεφαλής της γερμανικής Bundesbank και πρώην σύμβουλος της καγκελαρίου, αντιτάχθηκε σε αυτό το μέτρο. Είναι γνωστό ότι και άλλα μέλη της ευρωζώνης νιώθουν άβολα με αυτό.

Η νομική βάση του προγράμματος OMT παραμένει αβέβαιη. Το Άρθρο 123 της Συνθήκης της Λισαβόνας απαγορεύει από την ΕΚΤ την απευθείας αγορά του εθνικού χρέους των κυβερνήσεων. Δε μπορούμε να αποκλείσουμε μελλοντικές νομικές προκλήσεις. Η υπέρβαση των νομικών ζητημάτων θα απαιτούσε χρονοβόρες τροποποιήσεις της Συνθήκης, και η υποστήριξη για κάτι τέτοιο δεν είναι εξασφαλισμένη.

Το OMT δεν έχει ενεργοποιηθεί μέχρι σήμερα. Το 2008, ο Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Χανκ Πόλσον είπε ότι αν όλοι γνωρίζουν ότι αν έχεις ένα «μπαζούκα» στην τσέπη σου μπορεί να μη χρειαστεί να το χρησιμοποιήσεις. Η ΕΚΤ έχει ποντάρει στο ότι η ανακοίνωση ότι είναι προετοιμασμένη να παρέμβει, θα αποκαταστήσει την πρόσβαση των περιφερειακών δανειοληπτών στην αγορά, και θα μειώσει τα επιτόκια που απαιτεί η αγορά. Το κόστος δανεισμού των πιο αδύναμων χωρών παραμένει πάνω από τα βιώσιμα επίπεδα. Η πραγματική πρόσβαση στην αγορά παραμένει αβέβαιη, λόγω της δραστηριότητας των τραπεζών που αγοράζουν κρατικά ομόλογα τα οποία μπορούν να χρηματοδοτηθούν με κέρδος από την ΕΚΤ.

Οι δηλώσεις του Προέδρου της ΕΚΤ κυριαρχούνται από δύο λέξεις: «μπορεί» και «επαρκής». Ο αναλυτής της αγοράς Carl Weinberg συνοψίζοντας τις δηλώσεις αυτές είπε: «Πρόκειται για μια υπόσχεση να γίνει κάτι απροσδιόριστο, σε μία απροσδιόριστη χρονική στιγμή, το οποίο περιλαμβάνει προγράμματα και θεσμούς οι οποίοι δεν έχουν εφευρεθεί ακόμα, με τρόπο που δεν έχει αποφασιστεί ακόμα».

Ο Κύριος Ντράγκι, ο οποίος χρίστηκε Πρόσωπο της Χρονιάς για το 2013 από τους Financial Times, δήλωσε μελοδραματικά για το πρόγραμμα OMT: «Πιστέψτε με, θα είναι αρκετό». Αναμφισβήτητα, οι αγορές θα τεστάρουν την αποφασιστικότητα της ΕΚΤ. Όπως ήξερε κι ο αθλητής Γιόγκι Μπέρα: «Στη θεωρία δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ θεωρίας και πράξης. Στην πράξη όμως υπάρχει.»

Αθόρυβη ενοποίηση…

Η κλίμακα των προβλημάτων, η ανεπάρκεια των διαθέσιμων χρηματοδοτικών πόρων και οι πολιτικές δυσκολίες, σημαίνουν ότι είναι απίθανο να δούμε αποφασιστικές ενέργειες για την επίλυση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Η πιο πιθανή πορεία γεγονότων περιλαμβάνει βαθύτερη οικονομική δυσπραγία, και για τις χώρες υψηλού κινδύνου αλλά και για τις πιο ισχυρές οικονομίες της ευρωζώνης.

Το πιθανότερο είναι να παραμείνει αδύναμη η πραγματική οικονομία -που βρίσκεται ήδη σε ύφεση- με χαμηλή ανάπτυξη και υψηλή και συνεχώς αυξανόμενη ανεργία. Οι βασικές επιρροές θα είναι τα προγράμματα λιτότητας και το αδύναμο παγκόσμιο περιβάλλον, συμπεριλαμβανομένων των επιβραδύνσεων στις αναδυόμενες οικονομίες. Άλλοι παράγοντες περιλαμβάνουν τον συνεχή περιορισμό της πίστωσης, καθώς οι ευρωπαϊκές τράπεζες αναδιαρθρώνονται και «ξεφορτώνονται» περιουσιακά στοιχεία.

Τα χαμηλά επίπεδα οικονομικής δραστηριότητας θα είναι ιδιαίτερα έντονα στις οικονομίες της περιφέρειας. Η αδυναμία αυτή θα μεταδοθεί στις ισχυρότερες οικονομίες, εξαιτίας της αδυναμίας εξαγωγών. Δεδομένου ότι οι μεγαλύτερες αγορές τους είναι εντός Ευρώπης και σε ύφεση, η Γερμανία και η Γαλλία θα αντιμετωπίσουν επίσης επιβραδύνσεις. Οι αυξημένες οικονομικές πιέσεις από την ανάγκη στήριξης των ασθενέστερων χωρών θα συμβάλλιυν επίσης στη συρρίκνωση.

Οι κυβερνήσεις στις υπό ρίσκο οικονομίες, δε θα φτάσουν τους στόχους ελλείμματος ή επιπέδου χρέους. Οι τράπεζες θα έρθουν αντιμέτωπες με αυξημένες απώλειες λόγω των χρεών και θα χρειαστούν εγχύσεις κεφαλαίου.  Και για τις κυβερνήσεις, και για τις τράπεζες, η πρόσβαση στις χρηματοπιστωτικές αγορές θα παραμείνει περιορισμένη. Το κόστος της εμπορικής χρηματοδότησης θα παραμείνει πάνω από τα προσιτά επίπεδα. Μπορεί να χρειαστεί περαιτέρω ενίσχυση της χρηματοδότησης.

Τα μέλη της ευρωζώνης παραμένουν δεσμευμένα στην αποφυγή των αγνώστων κινδύνων της αθέτησης και της αποχώρησης χωρών από το ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι η βοήθεια είναι επικείμενη, αν και παραμένει αβέβαια η μορφή της καθώς και οι όροι που θα τη συνοδεύουν.

Οι χώρες της περιφέρειας θα αναγκαστούν να βασιστούν στον ΕΜΣ και την ΕΚΤ για την παροχή χρηματοδότησης. Εκτός και αν αυξηθεί το μέγεθος του ΕΜΣ, η ΕΚΤ θα αναγκαστεί να παρέχει χρηματοδότηση άμεσα και έμμεσα. Στην έμμεση περίπτωση, η ΕΚΤ θα παρέχει φθηνά κεφάλαια σε τράπεζες για να αγοράσουν κρατικά ομόλογα τα οποία θα χρησιμοποιηθούν ως ενέχυρο για τη χρηματοδότηση της κεντρικής τράπεζας.

Το TARGET2 («Διευρωπαϊκό Αυτοματοποιημένο Σύστημα Ταχείας Μεταφοράς Κεφαλαίων σε Συνεχή Χρόνο») είναι ένα σύστημα πληρωμών για τον διακανονισμό της ροής κεφαλαίων μεταξύ χωρών της ευρωζώνης. Πριν από το 2008, τα ελλείμματα των μεμονωμένων κρατών χρηματοδοτούνταν από τράπεζες και επενδυτές. Από την αρχή της κρίσης, η έλλειψη εμπορικής χρηματοδότησης σημαίνει ότι οι κεντρικές τράπεζες στις ισχυρότερες χώρες έχουν χρησιμοποιήσει το TARGET2 για να χρηματοδοτήσουν τις χώρες της περιφέρειας, χωρίς πρόσβαση σε χρηματαγορές για τη χρηματοδότηση των εμπορικών ελλειμμάτων και της φυγής κεφαλαίων. Η διαδικασία αυτή θα συνεχιστεί.

Με τον καιρό, η χρηματοδότηση θα συγκεντρωθεί στα επίσημα όργανα της ευρωζώνης, την ΕΚΤ και το σύστημα TARGET2. Ο κίνδυνος θα μετατοπιστεί από τις περιφερειακές χώρες στον πυρήνα της ευρωζώνης, ιδιαίτερα στη Γερμανία και στη Γαλλία. Το γεγονός αυτό αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα ότι οι ισχυρότερες χώρες είναι αυτές που βρίσκονται πίσω από κάθε μηχανισμό στήριξης.

Ο ΕΜΣ βασίζεται κυρίως στην στήριξη τεσσάρων χωρών: της Γερμανίας (27,1%), της Γαλλίας (20,4%), της Ιταλίας (17,9%) και της Ισπανίας (11,9%). Ο αναλυτής της αγοράς Grant Williams περιγράφει πεζά τις υπόλοιπες χώρες που στηρίζουν τον ΕΜΣ ως την «Ελλάδα, μια άλλη άσχετη, μία άλλη χώρα με την οποία δεν ασχολείται κανείς, ποιος νοιάζεται, δεν έχει καμία σημασία, κάπου κοντά στην Πολωνία, άκυρη, πάνω εκεί ψηλά, πρώην κάτι, φορολογικό καταφύγιο και κάπου με βουνά.» Αν η Ισπανία ή η Ιταλία χρειαστούν βοήθεια, τότε η ενδεχόμενη δέσμευση των υπολοίπων χωρών, ιδιαίτερα της Γαλλίας και της Γερμανίας, θα αυξηθεί. Μία παρόμοια διαδικασία ισχύει και στην περίπτωση της ΕΚΤ.

Η Γερμανία είναι μακράν ο μεγαλύτερος πιστωτής του TARGET2. Η Ολλανδία, η Φινλανδία και το Λουξεμβούργο είναι οι άλλοι πιστωτές, με τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης να είναι οφειλέτες στο πλαίσιο του συστήματος. Η τρέχουσα έκθεση της Bundesbank σε άλλες κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης είναι άνω των 750 δις ευρώ.

Οι καθαρές απαιτήσεις του TARGET2 δεν αποτελούν πραγματικό μέτρο του κινδύνου της Bundesbank. Το καθαρό υπόλοιπο θα χανόταν μόνο σε περίπτωση διάλυσης της ευρωζώνης και αν οι εθνικές κεντρικές τράπεζες αρνηθούν να εξοφλήσουν τα χρέη τους. Ο κίνδυνος είναι δύσκολο να υπολογιστεί. Ωστόσο υπάρχει σαφής μετάβαση του κινδύνου χρηματοδότησης προς τις ισχυρότερες χώρες. Αυτό αποδυναμώνει, εν τέλει, την οικονομική τους θέση.

Η Γερμανία αποτελεί ένδειξη του μεγέθους του έργου. Οι γερμανικές εγγυήσεις που στηρίζουν το ΕΔΧΣ είναι 211 δις ευρώ. Ο ΕΜΣ θα απαιτεί εισφορά κεφαλαίου από τη Γερμανία. Αν ο ΕΜΣ δανείσει την πλήρη δέσμευσή του των 500 δις ευρώ και οι συμμετέχοντες αθετήσουν το χρέος τους, η ευθύνη της Γερμανίας θα μπορούσε να φτάσει μέχρι και στα 280 δις ευρώ. Υπάρχει επίσης έμμεση έκθεση μέσω των διεκδικήσεων της ΕΚΤ και του TARGET2.

Το μέγεθος των ανοιγμάτων αυτών είναι μεγάλο, και σε σχέση με το ΑΕΠ της Γερμανίας (περίπου 2,5 δις ευρώ) και σε σχέση με τα ιδιωτικά γερμανικά περιουσιακά στοιχεία που εκτιμώνται σε 4,7 τρις ευρώ. Ακόμη, η Γερμανία έχει σημαντικά επίπεδα δικού της χρέους (περίπου 81% του ΑΕΠ). Η αύξηση των δεσμεύσεων ή των επιπέδων χρέους θα απορροφήσει και τις γερμανικές αποταμιεύσεις, παραλύοντας την οικονομία. Τα δημογραφικά στοιχεία της Γερμανίας, με τη γήρανση του πληθυσμού, προσθέτουν στα προβλήματά της.

Με την πάροδο του χρόνου, η μεταβίβαση των κινδύνων θα σημαίνει την εκ των πραγμάτων αμοιβαιοποίηση του ευρωπαϊκού χρέους και κρυφές οικονομικές μεταφορές.

Αυτό είναι ακριβώς το αποτέλεσμα που έχουν προσπαθήσει να αποφύγουν η Γερμανία και οι σύμμαχοί της.

Ένας κόσμος Πόνου…

Η de facto ενοποίηση μπορεί να βοηθήσει ώστε το Ευρωπαϊκό πρόβλημα του χρέους να γίνει πιο εύκολα διαχειρίσιμο.

Ως ενιαία μονάδα, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της ευρωζώνης είναι σχεδόν ισορροπημένο, το εμπορικό ισοζύγιό της έχει ένα μικρό πλεόνασμα, το συνολικό δημοσιονομικό έλλειμμα είναι μικρό και το συνολικό επίπεδο χρέους, αν και υψηλό, είναι αρκετά διαχειρίσιμο. Περίπου 75% των εμπορικών συναλλαγών γίνονται μεταξύ κρατών-μελών, με τη βοήθεια της άρσης των εμπορικών φραγμών και του ενιαίου νομίσματος. Η Γερμανία, η μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ και ένας από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς παγκοσμίως, πωλεί πάνω από 60% των προϊόντων της εντός της κοινής αγοράς, ένα μεγάλο μέρος σε άλλα μέλη της ευρωζώνης.

Ωστόσο, οι σημαντικές διαφορές μεταξύ των επιμέρους μελών της ευρωζώνης στα επίπεδα εισοδημάτων, τα δημόσια οικονομικά, τα εξωτερικά ισοζύγια και τα επίπεδα χρέους, θα κάνουν απαραίτητη τη μεταφορά καθαρού πλούτου από τα πλουσιότερα στα ασθενέστερα κράτη-μέλη. Τα ισχυρότερα, και πιο φερέγγυα, μέλη θα χρειαστεί επίσης να εγγυηθούν τα δάνεια των ασθενέστερων χωρών. Παρά την εναντίωση σε τέτοιου είδους αλληλέγγυες υποχρεώσεις των καθαρών δανειστών όπως η Γερμανία, η Φινλανδία και η Ολλανδία, η διαδικασία αυτή φαίνεται να αποτελεί και την πιο πιθανή έκβαση.

Η αθόρυβη ενοποίηση θα έχει σημαντικό κόστος. Για τις περιφερειακές χώρες, η χρηματοδότηση θα είναι διαθέσιμη, αν και σε δόσεις οι οποίες θα κρατούν την χώρα-παραλήπτη ίσα-ίσα εν ζωή και θα παρατείνουν την ταλαιπωρία της. Θα χρειαστεί η τήρηση αυστηρών πολιτικών λιτότητας, οι οποίες μπορεί να βουλιάξουν τις οικονομίες σε βαθιά ύφεση.

Το βιοτικό επίπεδο θα μειωθεί από την εσωτερική υποτίμηση. Στην περίοδο από την εισαγωγή του ευρώ, το μοναδιαίο κόστος εργασίας στη Γερμανία αυξήθηκε κατά 7-8% σε σχέση με 30% στην Ιταλία, 35% στην Ισπανία και 42% στην Ελλάδα. Οι αυξήσεις αυτές πρέπει να αντιστραφούν για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα. Οι συνθήκες απασχόλησης, οι συνταξιοδοτικές παροχές και οι κοινωνικές παροχές που παρέχονται από το κράτος θα γίνουν λιγότερο γενναιόδωρες. Οι φόροι θα αυξηθούν, μειώνοντας το εισόδημα μετά το φόρο.

Στις ισχυρότερες χώρες, οι αποταμιευτές θα δουν την αξία των αποταμιεύσεών τους να πέφτει. Θα υποστούν και αυτοί τις απώλειες των κοινωνικών υποδομών καθώς οι αποταμιεύσεις και το εισόδημα, κατευθύνονται στην στήριξη πιο αδύναμων μελών της ευρωζώνης. Καθώς η ενοποίηση θα γίνεται πραγματικότητα, οι απλοί Γερμανοί θα ανακαλύψουν την πραγματικότητα μιας παλιάς παροιμίας: «αν μείνεις θα σε φάει το θηρίο, αν τρέξεις να σωθείς θα σε πιάσει».

Η Ευρώπη θα βρεθεί «κλειδωμένη» σε μία περίοδο υποτονικής οικονομικής δραστηριότητας και υψηλής ανεργίας. Η χώρες του πυρήνα της Ευρωζώνης, κυρίως η Γερμανία και η Γαλλία, επηρεάζονται όλο και περισσότερο από τα προβλήματα της υπόλοιπης Ευρώπης. Στις αρχές του 2013, ο Joerg Asmussen, μέλος του συμβουλίου της ΕΚΤ, προέβλεψε ότι η Γερμανία μπορεί να γίνει ο «Ασθενής της Ευρώπης» αν τα προβλήματα συνεχιστούν.

Η στεγνή γλώσσα της οικονομίας κρύβει πίσω της έναν κόσμο ανθρώπινου πόνου, καθώς η ζωή θα μετατραπεί σε έναν ζοφερό αγώνα για επιβίωση. Τα ποσοστά ανεργίας, που σε ορισμένες χώρες πλησιάζουν το 30% και το 50% για άτομα κάτω των 25 ετών, θα τροφοδοτήσουν την αύξηση της αστάθειας. Η κοινωνική αναταραχή και οι συγκρούσεις είναι πιθανές. Η αγωνιστική αντιπολίτευση στη λιτότητα και οι πτώσεις στο βιοτικό επίπεδο θα συνεχιστούν.

Δημοσκοπήσεις τοποθετούν τα μεγάλα πολιτικά κόμματα σε πολλές χώρες κάτω από το 50% της συνολικής ψήφου, οδηγώντας σε ασταθείς συνασπισμούς που κάνουν δύσκολη τη λήψη αποφάσεων. Όπως σημείωσε ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Ζαν Κλοντ Γιούνκερ: «Όλοι γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε, απλά δεν ξέρουμε πώς να επανεκλεγούμε αφού το κάνουμε.»

Το πολιτικό περιβάλλον ευνοεί τα πολιτικά κόμματα που υποστηρίζουν πιο ριζοσπαστικές δράσεις, όπως την εγκατάλειψη του ευρώ ή την αθέτηση του χρέους. Η εναντίωση στη μετανάστευση και τις πολιτισμικές μειονότητες, πολλές φορές παίρνει τη μορφή βίαιης δράσης, και αυξάνεται. Αυτές είναι οι πραγματικότητες που μπορεί να καθορίσουν το μέλλον της Ευρώπης, περισσότερο από ότι τα οικονομικά.

Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες είναι όλο πιο αισιόδοξοι στα λόγια: η κρίση της ευρωζώνης είναι «στο παρελθόν»· τα προβλήματα έχουν «επιλυθεί». Μόνο η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ ακούγεται επιφυλακτική, υποστηρίζοντας ότι η κρίση είναι πιθανό να συνεχιστεί για πολλά χρόνια. Αυτή μπορεί να είναι μία τακτική αναγνώρισης του κόστους της κρίσης για τη Γερμανία. Μπορεί επίσης να είναι μία στρατηγική για να προετοιμάσει τους Γερμανούς για την σκληρή πραγματικότητα του πιθανού φινάλε.

Ενώ η εκ των πραγμάτων ενοποίηση είναι η πιθανή έκβαση, η ομαλή μετάβαση δεν είναι εγγυημένη. Οι ταμειακές εκροές των πραγματικών μετρητών στα πολιορκούμενα έθνη, οι πρώτες απαιτήσεις για το γερμανικό προϋπολογισμό, οι σημαντικές υποβαθμίσεις των κρατών του πυρήνα της ευρωζώνης, ή μία αύξηση του πληθωρισμού και των τιμών μπορεί να αλλάξουν γρήγορα την δυναμική. Αν οι ψηφοφόροι στη Γερμανία και σε άλλα ισχυρά κράτη συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα της συγκέντρωσης του χρέους και τις διαρθρωτικές μεταφορές πλούτου, τότε το αποτέλεσμα μπορεί να είναι διαφορετικό. Η συνεχιζόμενη επιδείνωση της οικονομικής δραστηριότητας που απαιτεί περαιτέρω διασώσεις, καθώς και τα μη βιώσιμα επίπεδα ανεργίας και η κοινωνική κατάρρευση, μπορεί να προκαλέσουν ακόμα και την αποκήρυξη των χρεών, αθετήσεις ή την κατάρρευση του ευρώ και της ευρωζώνης.

Αντιπολεμικός λόγος βετεράνου του Ιρακ…Ποιος είναι ο εχθρός; Ο ιστορικός Howard Zinn για τον πόλεμο και την ανθρώπινη φύση

το αντιπολεμικό βίντεο το βρήκα εδώ

http://wwwpraxisred.blogspot.com/2013/01/a.html

 

και στο βίντεο πιο κάτω από το 2.53 ο ιστορικός Howard Zinn o οποίος συμμετείχε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μιλάει για τον πόλεμο και την λεγόμενη ανθρώπινη φύση που τον προκαλεί

 

 

 

Ανθρώπινη φύση…. Ανθρωπος, προκαθορισμένος ή κοινωνικά καθορισμένος Video-ντοκυμαντέρ

https://osr55.wordpress.com/2010/06/12/

Από που πηγάζει τελικά η συμπεριφορά των ανθρώπων;

Τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο άγριο θηρίο;

Τι είναι αυτό που κάνει κάποιον άλλο άνθρωπο να αδιαφορεί ή να μην κάνει τίποτα για να προστατεύσει την ζωή ενός άλλου ανθρώπου;

Τι ειναι αυτό που έκανε την γιατρό Λίντα Πινο να αρνηθεί να σώσει την ζωή ενός ανθρώπου; … εξοινομώντας μισό εκατομύριο δολάρια για την εταιρεία η οποία τις έδινε παχουλούς μισθούς με εξαψήφια νούμερα;

Σε σχέση με τα πιο πάνω εκανα μια ταινία σαν κολλάζ από ένα  κολλάζ από ντοκυμαντέρ τα οποία έφτιαξε αρχικά ο ανεξάρτητος αμερικάνος δημοσιογράφος

http://www.youtube.com/user/mr1001nights που έχει κανάλι στο you tube με τίτλο The evileness of power

την μετάφραση και τον υποτιτλισμό τον έκανε ο φίλος Cres45 ο οποίος είχε κανάλι στο you tube αλλά χωρίς να γνωρίζω τον λόγο ο λογαριασμός του έχει απενεργοποιηθεί  και το ντοκυμαντέρ “Κατασκευάζοντας συναίνεση”  Manufacturing consent”  http://www.youtube.com/watch?v=3U_IiUL4ws0  το οποίο μετέφρασε ο φίλος http://www.youtube.com/user/graikylos που έχει κανάλι στο you tube

 

Το σύνδρομο Νταχάου της ελληνικής κοινωνίας. Του Δ. Καζάκη – Το κατά τα άλλα σοβαρό ιστόλογιο PRAXIS που μιλά με συνθήματα…Τι έγραφε ο Δ. Καζάκης ήδη από το 2010 για έξοδο από το ευρώ ως το πρώτο βήμα και όλοι τον έλεγαν γραφικό

Ο Καζάκης ήταν ο πρώτος που δημόσια βγήκε και μίλησε για την ανάγκη εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ ως το πρώτο βήμα για απεγκλωβισμό από αυτή την συνεχιζόμενη εξαθλίωση και όλοι οι σοβαροφανείς οικονομολόγοι των έβγαζαν τρελό γραφικό κλπ κλπ

Από τους πρώτους που στήριξε με σθένος την άμεση παύση πληρωμών των χρεών

Η τεράστια διαφορά που έχει ο Καζάκης από τους διάφορους άλλους που εμπίπτουν στην έννοια του γραφικού είναι ότι ο Καζάκης τεκμηριώνει αυτά που λέει και το πιο σημαντικό μετά από 3 χρόνια συνεχώς επιβεβαιώνεται και ήταν ο πρώτος που προέβλεψε το περιβόητο κούρεμα του χρέους

εδώ τι έλεγε τον Μάιο του 2010

http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/05/blog-post_5312.html#more

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε εκατοντάδες ανάλογες εκτιμήσεις από κάθε είδους αναλυτή της διεθνούς αγοράς, των τραπεζών και των θεσμικών επενδυτών, που καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα: η αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας είναι ζήτημα χρόνου! Γι’ αυτό και η αγορά φέρεται αδυσώπητα απέναντι στην Ελλάδα ώστε οι κερδοσκόποι ομολογιούχοι να ισχυροποιήσουν τη θέση τους σε αναμονή μιας αναδιαπραγμάτευσης, που πάντα προηγείται της αναδιάρθρωσης του χρέους.»

Τι είχε προτείνει ήδη από το 2010 για αντιμετώπιση της λαίλαπας που διέλυε τα πάντα και πλέον τα έχει παρασύρει όλα;

«Τι όπλο διαθέτει ένα κράτος για να εκβιάσει ή να πιέσει τους δανειστές του, ιδίως όταν πρόκειται για διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους; 

Μόνο ένα: την άρνηση της πληρωμής του χρέους.»

Τι σημαίνει όμως άρνηση της πληρωμής του χρέους;

Η κυβέρνηση επίσημα επιχειρεί να το ταυτίσει με την πτώχευση της χώρας, που έτσι ή αλλιώς προετοιμάζει. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα, σημαίνει άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές. 

 

Με απλά λόγια γλυτώνουμε τα 8 με 11 δις ευρώ που έχουμε να πληρώσουμε στις 19 Μαΐου και για τα οποία η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αναγκάστηκε να αποδεχτεί τα σκληρά μέτρα που ζήτησε η «τρόικα». Γλυτώνουμε τα πάνω από 80 δις ευρώ που είμαστε αναγκασμένοι να καταβάλουμε κάθε χρόνο στους δανειστές μας και για τα οποία είμαστε υποχρεωμένοι να δανειζόμαστε συνεχώς διογκώνοντας το δημόσιο χρέος.

 

Μα δεν θα έχουμε λεφτά να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Ψέματα. Το 97% όσων δανειστήκαμε την τελευταία δεκαετία πήγαν στην εξυπηρέτηση παλιότερων δανείων. Μόλις το 3% κάλυψε ελλείμματα του δημοσίου. Δεν δανειζόμαστε δηλαδή για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, αλλά για να πληρώνουμε παλιότερα δάνεια. Αυτή είναι η αλήθεια.

Ήταν ίσως ο μόνος που μιλούσε πεντακάθαρα για έξοδο από το ευρώ

Όμως μια επαναφορά στο εθνικό νόμισμα δεν σημαίνει διαρκείς υποτιμήσεις και γενικά οικονομική καταστροφή; 

Δεν είναι αλήθεια. Η Ελλάδα πριν μπει στο ευρώ υπέστη με τους χειρότερους δυνατούς όρους πάνω από 12 επίσημες υποτιμήσεις της δραχμής σε ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο. Καμιά απ’ αυτές δεν την οδήγησε στη χρεωκοπία. Η επαναφορά στο εθνικό νόμισμα δεν θα γίνει για να την διαθέσουμε βορά στους κερδοσκόπους της παγκόσμιας αγοράς συναλλάγματος, όπως έκαναν ανέκαθεν οι κυβερνήσεις αυτής της χώρας. Γίνεται για να λυτρωθούμε από τις διαρκείς πιέσεις της κερδοσκοπίας, για να ελέγξουμε την οικονομία μας, για να χρηματοδοτήσουμε την παραγωγική της ανάπτυξη, για να στηρίξουμε το λαϊκό εισόδημα, για να αναπροσανατολίσουμε το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας.»

Του Καζάκη μπορεί κάποιος να του καταλογίσει πολλά μέσα από το δικό του πρίσμα οπτικής, αυτό που όμως δεν μπορεί να του καταλογίσει κανένας είναι ότι δεν τεκμηριώνει όσα λέει και μάλιστα επιβεβαιώνεται εκ των υστέρων για αυτά που έλεγε

Διάβασα πρόσφατα από ένα σοβαρό κατά τα άλλα κομουνιστικό ιστολόγιο το εξής άρθρο

http://wwwpraxisred.blogspot.com/2013/01/blog-post_4.html

Δανία: Τι σημαίνει σήμερα στην ευρώπη αριστερή κυβέρνηση εντός του καπιταλισμού (και με «εθνικό» νόμισμα)

Η Δανία, η οποία μάλιστα έχει επιλέξει να μην υιοθετήσει το ευρώ (που η αντικαπιταλιστική αριστερά προβάλει την έξοδο απο αυτό, όπως και πιο πρίν απο αυτό το δημόσιο χρέος, σαν τον «κρίκο» που θα μας οδηγήσει στο σοσιαλισμό) και έχει και αριστερή κυβέρνηση και πιο ανεπτυγμένο «παραγωγικό μοντέλο» (θυμάστε την «Δανία του Νότου», το όραμα του ΓΑΠ;) προχωράει και αυτή στα δικά της μνημόνια. Οι αυταπάτες τελείωσαν και μαζί τους και η αριστερά που θα επιλέξει να συνεχίσει να τις συντηρεί.

και μετά το ιστολόγιο αυτό που υποστηρίζει το ΚΚΕ και την συμμετοχή του σε αστικές εκλογές μας λέει ποια είναι η πρόταση του

Πάλη για την εξουσία των εργαζομένων. Κάτω όλες οι αστικές κυβερνήσεις, δεξιές και αριστερές, που εφαρμόζουν την σφαγή των εργατικών δικαιωμάτων.

 

Έξω η Ελλάδα απο την Ευρωπαική Ένωση. Διεθνιστική πάλη των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη ανεξάρτητη απο το κεφάλαιο και τους «αριστερούς» κυβερνητικούς συνεργάτες του.

 

Μαζικοί, ταξικοί αγώνες για να μην περάσουν τα αντεργατικά μέτρα.

 

Προφανώς υπάρχει μια ψιλοσχιζοφρένια στα μυαλά των κατά τα άλλα σοβαρών ιστολόγων

Αντιλαμβάνομαι ότι δεν αντιμετωπίζουν την εκλογική νίκη του ΚΚΕ ως αυτοσκοπό όταν μιλάνε για εξουσία εργαζομένων αλλά πέφτουν στην παγίδα που θέλουν να αποφεύγουν οι ίδιο όταν λένε ότι αυτοσκοπός δεν είναι η εκλογική νίκη του ΚΚΕ κλπ

Ποιος ισχυρίστηκε ότι αυτοσκοπός είναι το εθνικό νόμισμα έτσι γενικά και αορίστως πχ;

Ποιος ισχυρίστηκε ότι με την εισαγωγή του εθνικού νομίσματος αυτόματα θα επέλθει η τεράστια αλλαγή και αυτόματα θα λυθούν τα πάντα;

Διέρχονται επιχειρήματα που απλά μένουν στο επίπεδο της συνθηματολογίας

Προφανώς και το εθνικό νόμισμα από μόνο του δεν επιλύει τίποτα αφού αν το χρησιμοποιείς προς όφελος των μονοπωλίων και των τραπεζών πάλι θα έχεις τα ίδια αποτελέσματα όπως συμβαίνει στην Δανία

Το παράδειγμα όμως της Ισλανδίας πχ απαντά πολύ απλά στα όσα τόσο επιπόλαια αναφέρουν οι κατά τα άλλα σοβαροί ιστολόγοι του Praxis

Η Ισλανδία με το εθνικό της νόμισμα το οποίο υποτίμησε και χρησιμοποίησε με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να μπορεί να διαπραγματευτεί δεν τα έδωσε όλα στους τραπεζίτες αλλά πήγε σε δημοψήφισμα και 93% έστειλαν στον θκιάολο τους τοκογλύφους

Και αυτή την στιγμή η καπιταλιστική οικονομία ναι, της Ισλανδία βρίσκεται σε ανάπτυξη χωρίς να σημαίνει φυσικά ότι τα πρόβληατα των ανθρώπων λύθηκαν ως δια μαγείας κλπ

Δεν είναι όμως το ίδιο με αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα η οποία βιώνει συνθήκες εξαθλίωσης τόσο τεράστιας που έχει το θράσσος ο κάθε Δούκας πλέον να μιλά ανοικτά για …ταξιαρχίες ανέργων που θα δουλεύουν εντελώς δωρεάν χωρίς ούτε καν να τους δίνουν ένα πιάτο φαί που ακόμα και σε συνθήκες σκλαβιάς υπάρχει

Δεν πρόκειται να επέλθουν λύσεις με μαγικό τρόπο και δεν πρόκειται τίποτα να γίνει μεμιάς

Η κάθε πολιτική επιλογή όπως είναι πχ η έξοδος από το ευρώ και το πως θα χρησιμοποιήσεις το εθνικό νόμισμα και μετά η έξοδος από την ΕΕ θα έχει κατακλυσμιαίες συνέπειες και όχι μόνο για την Ελλάδα

http://dimitriskazakis.blogspot.com/2013/01/blog-post_8.html

Τρίτη, 8 Ιανουαρίου 2013

Το σύνδρομο Νταχάου της ελληνικής κοινωνίας…

Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε όλοι μια πολύ ωραία παρέα. Όλοι μέσα στην καλή χαρά. Η οικονομία πάει πια σταθεροποιήθηκε κι ας συνεχίζει να πέφτει κατακόρυφα. Τι σημασία έχει πια; Κάποτε θα πιάσει πάτο και ύστερα θα αρχίσουν τα γκελ. Τι σήμερα, τι αύριο. Πάντως η ανάπτυξη έρχεται. Τα μαγαζιά και η αγορά αναθάρρησαν, έστω κι αν συνεχίζουν να κλείνουν και να πέφτει ο τζίρος ακόμη και μέσα στις γιορτές. Ο προϋπολογισμός παρουσίασε πρωτογενές πλεόνασμα (ζήτω!) έστω κι αν το κράτος έφτασε να δανείζεται με μηνιαία έντοκα γραμμάτια που μόνο σε πολεμικές περιόδους το έκανε με την δραχμή. Οι θέσεις εργασίας όπου να ‘ναι να σκάνε μύτη, έστω κι αν οι επενδύσεις συνεχίζουν να είναι σε ελεύθερη πτώση και η ανεργία να καλπάζει σε πρωτοφανή επίπεδα.

ΣΕ ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Το βασικό είναι να έχουμε να λέμε μπούρδες στον κοσμάκη δια τηλεοράσεως και μέσων μαζικής αποβλάκωσης, ώστε να μην σκέφτεται την κατάστασή του, αλλά και να νομίζει ότι κάνοντας λίγο ακόμη υπομονή κάτι θα γίνει. Το σύνδρομο του Νταχάου σε πλήρη εξέλιξη. Ένα κομμάτι μισθωτών και συνταξιούχων κυρίως έχει φτάσει σε τέτοια κατάντια ώστε να πιστεύει ότι προκειμένου να εξασφαλίσω εγώ ένα κομμάτι ψωμί, ας πουλήσουν, ας εξολοθρεύσουν, ας ανασκολοπίσουν ολόκληρη την χώρα. Τι με νοιάζει; Εμένα θα μου δίνουν το ξεροκόμματο; Από κει και πέρα ας γίνουν όλα στάχτη και μπούλμπερη. Η ιδεολογία του περιθωρίου σε ολόκληρο το μεγαλείο του εκφρασμένο πολιτικά από τις δυο πιο ακραίες πολιτικές εκδοχές του. Τον φασισμό της ΧΑ και τον σεχταριστικό αναχωρητισμό της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς με πρώτο το ΚΚΕ.

Τι μας νοιάζει ρε φίλε εμάς τι θα γίνει. Έτσι κι αλλιώς τίποτε δεν γίνεται. Δεν ξέρω εγώ περί γενικού συμφέροντος και τα τοιαύτα. Ούτε και με ενδιαφέρουν. Εμένα με ενδιαφέρει να μου βρεις δουλειά και φαί. Τα άλλα άστα για τους χορτασμένους. Έτσι μιλούσε ανέκαθεν το κοινωνικό περιθώριο, όσοι οδηγημένοι στην ανέχεια έχαναν την κοινωνική τους ταυτότητα και αντικαθιστούσαν την αξιοπρέπειά τους με τα ζωώδη ένστικτα της επιβίωσης. Σ’ αυτά ποντάρει ο φασισμός, αλλά και οι ταξικές αναλύσεις των ηγεσιών της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς, με πρώτη του ΚΚΕ, που μπερδεύουν την πολιτική αδιαφορία με την ταξική συνείδηση.

Από την άλλη ενισχύονται εκείνα τα στρώματα που ξέρουν να επιβιώνουν από την παρασιτική οικονομία των επιδοτήσεων και της εξάρτησης από τις ανοιχτές αγορές. Σύγχρονοι αργυραμοιβοί, τρωκτικά κονδυλίων και δανείων, επιστήμονες της λούφας και του λουφέ, παρατρεχάμενοι μηχανισμών, επιχειρήσεις «εισαγωγαί-εξαγωγαί» και επί παντός επιστητού, βιτρίνες ξεπλύματος χρήματος και μαφίας, ειδικοί της αρπαχτής και επιχειρηματίες της κομπίνας. Ποτέ ξανά η ελληνική οικονομία δεν είχε την μορφή που παίρνει σήμερα. Ολόκληρος ο υπόκοσμος της οικονομίας, επιχειρηματικός και άλλος, αναδεύεται και βγαίνει στην επιφάνεια. Ο κόσμος του μαυραγορητισμού όλων των ειδών επί ποδός πολέμου.

Σ’ αυτά τα κοινωνικά στρώματα επιδιώκει να στηριχθεί και το καθεστώς της νέας κατοχής.

2,5 ΔΙΣ ΕΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΤΕπ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΗΤΙΣΜΟΥ

Δείτε για παράδειγμα την ανακοίνωση του Υπουργείου Οικονομικών στις 10/12 σχετικά με πρόγραμμα εκταμίευσης 750,5 εκ. ευρώ από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων προς τη χώρα μας, από Τρίτη 11/12 έως Παρασκευή 21/12/2012.

Το ποσό των εκταμιεύσεων από την ΕΤΕπ προς τη χώρα μας, εντός του 2012, θα ανέλθει συνολικά σε908,2 εκ. ευρώ, συμπεριλαμβανομένου του προγράμματος που αρχίζει

Συγκεκριμένα το πρόγραμμα εκταμίευσης έχει ως εξής:

Τρίτη, 11/12/2012, θα εκταμιευτούν 200 εκ. ευρώ για τη χρηματοδότηση του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς 2007-2013. Βλέπε ημέτερα τρωκτικά κονδυλίων χωρίς αντίκρυσμα.

Την Τετάρτη, 12/12/2012, και την Παρασκευή, 14/12/2012, θα εκταμιευτούν 148 εκ. ευρώ για τη χορήγηση 5 δανείων στη ΔΕΗ. Πώς αλλιώς η ΔΕΗ θα επιδοτεί τους αεριτζήδες επενδυτές παροχής ρεύματος;

Τη Δευτέρα, 17/12/2012, θα εκταμιευτούν 250 εκ. ευρώ προς την ΑΤΤΙΚΟ  ΜΕΤΡΟ για το Μετρό Θεσσαλονίκης. Πάλι ημέτεροι ειδικευμένοι στην βρώση κονδυλίων δίχως αντίκρισμα.

Την Τρίτη, 18/12/12, θα εκταμιευτούν 50 εκ. ευρώ προς τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων. Χρωστούμενα προς ημέτερους εργολάβους.

Την Τετάρτη,  19/12/2012, θα εκταμιευτούν  30 εκ. ευρώ προς τη ΔΕΣΦΑ. Πάλι προς βρώσιν των ημετέρων.

Την Πέμπτη, 20/12/2012, θα εκταμιευτούν  60 εκ. ευρώ προς την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος για δάνεια σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Οι μόνες μικρομεσαίες που θα δουν δάνεια είναι της γνωστής κατηγορίας «πάρε τα λεφτά και τρέχα».

Την Παρασκευή, 21/12/2012, θα εκταμιευτούν 12,5 εκ. ευρώ  προς την Παγκρήτια Συνεταιριστική Τράπεζα για δάνεια σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Βλέπε βαθύ ΠΑΣΟΚ. Αναμένεται, επίσης, η εκταμίευση, εντός Δεκεμβρίου, 140 εκ. ευρώ προς την Alpha Βank για δάνεια σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Μια από τα ίδια.

Το ποσό των εκταμιεύσεων από την  ΕΤΕπ προς τη χώρα μας, εντός του 2012, θα ανέλθει συνολικά σε 908,2 εκ. ευρώ, συμπεριλαμβανομένου του προγράμματος που αρχίζει αύριο. Υπενθυμίζεται ότι, ήδη εντός του έτους, δόθηκαν 17,7 εκ. ευρώ σε παραχωρησιούχο για τον αυτοκινητόδρομο Κόρινθος-Τσακώνα-Καλαμάτα. Ο οποίος το μόνο που έκανε είναι να πάρει τα λεφτά και να παραδώσει μόνο το κομμάτι εκείνο του δρόμου που είχε έτοιμο εδώ και πάνω από ένα χρόνο. Τα λεφτά έγιναν καπνός στο εξωτερικό και ο παραχωρησιούχος απέκτησε το δικαίωμα για ένα ακόμη σταθμό διοδίων.

Επιπλέον, για το 2013, αναμένεται:

Να εκταμιευτούν 250 εκ. ευρώ, προς την  ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ για το  Μετρό της Αθήνας, το διάστημα Φεβρουαρίου-Μαρτίου. Να υπογραφεί σύμβαση 300 εκ. ευρώ με την ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, το πρώτο τρίμηνο του έτους. Κι όλα αυτά μήπως και επιτρέψει η συγκεκριμένη εταιρεία να ανοίξουν οι σταθμοί του Μετρό που είναι εδώ και πάνω από ένα χρόνο έτοιμοι έως το Ελληνικό. Ούτε ευρώ από όλα αυτά δεν πρόκειται να πάει σε εργοτάξιο. Πρόκειται για χρηματοδότηση επιχειρηματικής και κομματικής αρπαχτής με πρόφαση τους έτοιμους σταθμούς που δεν δίνονται στην κυκλοφορία.

Να εκταμιευτούν τουλάχιστον 200 εκ. ευρώ προς τη  ΔΕΗ, με την υπογραφή των συμβάσεων εντός Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου. Νέα επιδότηση της αρπαχτής με το ρεύμα προς όφελος επιχειρηματικών κυκλωμάτων της κομπίνας.

Να γίνει η υπογραφεί σύμβασης 100 εκ. ευρώ για τον ΟΣΚ. Κι από τον ΟΣΚ στα θυλάκια των κομματικών εργολάβων για έργα που δεν έγιναν, ούτε πρόκειται να γίνουν ποτέ.

Να αρχίσει η σταδιακή εκταμίευση προς τις τράπεζες ΕΘΝΙΚΗ, ΠΑΓΚΡΗΤΙΑ, ΠΕΙΡΑΙΩΣ καιEUROBANK για δάνεια σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Ο δανεισμός αυτός είναι μια ακόμη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Όσο θα δουν δάνεια οι μικρομεσαίες – με εξαίρεση την γνωστή κατηγορία του «πάρε το χρήμα και τρέχα» – άλλο τόσο θα δει ανάπτυξη η Ελλάδα μέσα στο 2013.

Η εκταμίευση 650 εκ. ευρώ για τους αυτοκινητόδρομους, με την προϋπόθεση ότι θα ολοκληρωθούν όλες οι συμφωνίες του ελληνικού δημοσίου με τους παραχωρησιούχους.

Η εκταμίευση επιπλέον 42,2 εκ. ευρώ σε παραχωρησιούχο για τον αυτοκινητόδρομο Κόρινθος-Τσακώνα-Καλαμάτα.

Πρόκειται για χαμένα λεφτά τα οποία δίνονται ως προϊόν ωμού εκβιασμού από τους παραχωρησιούχους για έργα το κόστος των οποίων έχουν ήδη προεισπράξει – από το ελληνικό δημόσιο και από τα διόδια – αλλά δεν έχουν κατασκευάσει. Τα χρήματα αυτά όπως θα εισπραχθούν, έτσι θα βγουν εκτός Ελλάδας για να ενισχύσουν την κεφαλαιακή επάρκεια των εταιρειών για δουλειές που διεκδικούν σε άλλες χώρες.

Ούτε μια θέση εργασίας και μάλιστα σταθερής απασχόλησης δεν πρόκειται να προσθέσουν όλα αυτά τα εκατομμύρια. Οι κυβερνώντες τα δανείζονται για να πληρώσουν ανοιχτά συμβόλαια με τους δικούς τους κομματικούς φίλους, ημετέρους και επιχειρηματίες της αρπαχτής. Με το αζημίωτο βέβαια για τους ίδιους και τα κομματικά ταμεία τους. Να πώς λειτουργεί η δική τους «δημοκρατία».

ΠΟΙΟΥΣ ΤΡΕΜΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ;

Ανάμεσα στις δυο συμπληγάδες συνθλίβονται τα πιο παραγωγικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία υποφέρουν και απαξιώνονται, αλλά κρατάνε ακόμη και αποτελούν την μοναδική ελπίδα. Πρόκειται για το πιο επιστημονικά και τεχνικά εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό μαζί με τους ελευθεροεπαγγελματίες που βρίσκονται έξω από τα κυκλώματα της αρπαχτής, αλλά και τους μικρομεσαίους που στηρίζονται στην παραγωγή και στην αγοραστική δύναμη των λαϊκών στρωμάτων. Αυτά τα στρώματα δεν έχουν αποδεχτεί την ήττα τους, ούτε θεωρούν ότι πρέπει να ξεπουληθούν για ένα κομμάτι ψωμί. Ούτε οι ίδιοι, ούτε η πατρίδα τους. Είναι τα μόνα κοινωνικά στρώματα τα οποία κυμαίνονται αυτή την στιγμή γύρω στο 60% και διαθέτουν κοινωνική συνείδηση η οποία ξεκινά από το ελάχιστο, την διεκδίκηση της πατρίδας τους. Κι αυτά μπορούν να κάνουν την μεγάλη τομή. Να φέρουν τα πάνω κάτω μόλις βρουν κοινό βηματισμό και κοινή κοινωνικοπολιτική έκφραση.

Αυτά τρέμει και το επίσημο καθεστώς. Γι’ αυτό και προσπαθεί να τα διεμβολίσει αξιοποιώντας κοινωνικές, επαγγελματικές και ιδεολογικές αντιθέσεις. Άλλο εργάτης, άλλο μικρομεσαίος, άλλο υπάλληλος, άλλο ελευθεροεπαγγελματίας, άλλο αριστερός, άλλο δεξιός. Προσπαθεί να υπονομεύσει τον μοναδικό τρόπο στη βάση του οποίου μπορούν να ενωθούν τόσο διαφορετικές κοινωνικές κατηγορίες και στρώματα του λαού, δηλαδή τον πατριωτισμό τους. Από την μια με τον φασισμό που σήμερα εκπορεύεται από την ευρωένωση και συνίσταται στην άρνηση κάθε έννοιας δημοκρατίας, μιας και σκόπιμα ταυτίζεται με την σημερινή κατάσταση της εξαγοράς και της διαφθοράς. Κι από την άλλη με τις ταξικές αναλύσεις της αριστεράς που αρνούνται κάθε έννοια πατριωτικού και εθνικού καθήκοντος απέναντι στις δυνάμεις των αγορών και του σύγχρονου ιμπεριαλισμού.

ΑΠΌ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ… ΠΛΗΜΜΕΛΗΜΑ

Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα σ’ όλον αυτόν τον ορυμαγδό καμιά λεγόμενη αντιμνημονιακή δύναμη δεν βρήκε το κουράγιο ή την ευαισθησία να καταγγείλει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας, το οποίο από 1/1/2013 τέθηκε σε ισχύ στην ευρωένωση. Λες και δεν συνέβη τίποτε το σημαντικό. Έχουν σημαντικότερα να ασχοληθούν. Όπως με την παραπομπή του Παπακωνσταντίνου για πλημμέλημα. Εδώ έχουμε την χαρακτηριστική περίπτωση ενός οικονομικού δολοφόνου που εκτέλεσε συμβόλαιο εναντίον της χώρας και του λαού της, που πιάστηκε στα πράσα να χειραγωγεί τα στοιχεία της Στατιστικής μαζί με τον κολλητό του τον Γεωργίου μόνο και μόνο για να τεθεί η χώρα υπό καθεστώς κατοχής, που υπέγραψε συμβάσεις που προσιδιάζουν σε εσχάτη προδοσία και τα ξεχνάμε όλα αυτά μόνο και μόνο για την παραποίηση της λίστας Λαγκάρντ.

Δηλαδή του χαρίζουμε την εσχάτη προδοσία και τον τραβολογάμε για ένα πλημμέλημα. Αυτό σημαίνει μίνι «κάθαρση» τύπου 1989 κατά το πρότυπο του Αλ Καπόνε. Όταν θέλησε το οργανωμένο έγκλημα στις ΗΠΑ της ποταπαγόρευσης να γίνει legit, δηλαδή να γίνει νομότυπο και έτσι να πλατύνει τους ορίζοντες των επιχειρήσεών του, έδωσε το πιο διαβόητο αφεντικό της ως εξιλαστήριο θύμα. Τον Αλ Καπόνε τον έπιασαν για φοροδιαφυγή και όχι για το πλήθος των εγκλημάτων του. Κι αυτό γιατί πολύ απλά έπρεπε να φύγει από την μέση ήσυχα κι ωραία, χωρίς να ξηλωθεί ολόκληρο το δίχτυο που είχε στηθεί και συνένωνε την μαφία, το οργανωμένο έγκλημα με το δικαστικό και πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ. Έτσι και με τον Παπακωνσταντίνου. Κλείνουμε την υπόθεση της εσχάτης για την οποία θα έπρεπε να λογοδοτήσει ακόμη και η αντιπολίτευση και τον κυνηγάμε για παραποίηση εγγράφου.

ΧΡΕΟΣ… ΠΟΙΟ ΧΡΕΟΣ;

Την ίδια ώρα καταφέρνουμε να αποπροσανατολίσουμε τον κόσμο από τα φλέγοντα ζητήματα που τον αφορούν άμεσα. Και υπάρχει πιο φλέγον ζήτημα από το δημόσιο χρέος; Ναι, υπάρχει. Το εξωτερικό της χρέος, που αισίως έχει ξεπεράσει τα 413 δις ευρώ το τρίτο τρίμηνο του 2012 και μάλλον θα τερματίσει πάνω από τα 440 δις ευρώ στο τέλος του έτους. 100 δις ευρώ περισσότερα από το 2009. Όμως μην ανησυχείτε το χρέος της χώρας βρίσκεται στα κατάλληλα χέρια, στα χέρια των τοκογλύφων οι οποίοι κάθε φορά που θα βλέπουν ότι η οικονομία σβήνει τελειωτικά, θα κάνουν κάποιο ελάχιστο σκόντο μόνο και μόνο για να βάζει σε διαδικασία πληρωμής ξανά ολόκληρη την χώρα. Τέτοια επιτυχία.

Με κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους που έχουν εκ προοιμίου αποδεχτεί ότι όποιος χρωστά δεν μπορεί να διαθέτει εθνική κυριαρχία, είναι η καλύτερή τους. Ποτέ ξανά στην ιστορία του κρατικού ή δημόσιου χρέους από τον 19ο αιώνα και μετά δεν βρέθηκε κράτος που να έχει αποδεχτεί με τόσο προκλητικό και θεσμοθετημένο τρόπο ότι δεν διαθέτει εθνική κυριαρχία μπροστά στους δανειστές του. Ούτε καν η Ελλάδα που γεννήθηκε ως χρεοκοπημένο κράτος (1827 η πρώτη επίσημη χρεοκοπία της) με τα κράτη των δανειστών της ως προστάτιδες δυνάμεις. Κι αυτό δεν φαίνεται να ενοχλεί κανέναν από τους επίσημους ταγούς της πολιτικής σε συμπολίτευση και αντιπολίτευση. Από την στιγμή που χρωστάς δεν μπορείς να έχεις εθνική κυριαρχία, σου λένε και σ’ αφήνουν εμβρόντητο. Ξεχνώντας φυσικά ότι μια τέτοια δήλωση στην ουσία αρνείται στον οφειλέτη κάθε δικαίωμα στην ζωή και στην περιουσία του από την στιγμή που χρωστά. Κι αν το αποδέχονται για μια ολόκληρη χώρα, φανταστείτε τι είναι έτοιμοι να αποδεχτούν για τα νοικοκυριά, τους ελευθεροεπαγγελματίες και τους μικρομεσαίους που βρίσκονται στα χέρια των τραπεζών.

Όλοι αυτοί που μας έφεραν σ’ αυτήν την κατάντια μας διαβεβαιώνουν ότι όλα πέρασαν. Θα κάνουν και την αυτοκάθαρσή τους ελέω μιας ανύπαρκτης δικαιοσύνης και όλα μέλι-γάλα. Γιατί λοιπόν διαμαρτύρεστε; Αφήστε που μ’ αυτόν τον τρόπο πολύ γρήγορα θα μας οδηγήσουν στις κάλπες και μέχρι να το καταλάβουμε η ύφεση θα ξαναχτυπά την πόρτα μας ακόμη πιο βαθιά και απόκοσμη, η καταστροφή θα συνεχίσει να συσσωρεύει εκατόμβες θυμάτων με όρους μαζικής ανεργίας και εξαθλίωσης, ενώ το χρέος θα καλπάζει.

Όμως μην ανησυχείτε. «Μα τι θέλετε δηλαδή; Να βγούμε από το ευρώ;» τους ακούω να μας λένε ήδη από σήμερα και καβάλα σε νέα πλουμιστά πολιτικά σχήματα είναι έτοιμοι να μας φορτωθούν, εξαγνισμένοι, άσπιλοι και δικαιωμένοι! Κι όλα αυτά γιατί ποντάρουν στα σίγουρα: όποιος αποδέχεται το χρέος και την παραμονή της χώρας στο ευρώ δεν έχει άλλη επιλογή, παρά μόνο την ισοπέδωση της κοινωνίας και το ξεπούλημα της χώρας. Ποντάρουν δηλαδή στην ανοησία, την αφέλεια, το δόλο και φυσικά στον κομματικό πατριωτισμό, που δίκαια πρέπει να του αποδώσουμε τον αφορισμό του Σάμιουελ Τζόνσον ότι «είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων».

Κι ενώ ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, έχει φορέσει τα καλά του και ετοιμάζεται για εκλογές, το χρέος έχει εξαφανιστεί από την ατζέντα τους. Λες και δεν υπάρχει. Δεν υφίσταται. Όλοι προσποιούνται ότι το θέμα θεωρείται λήξαν. Κοινή συναινέσει. Βλέπετε, κανέναν δεν συμφέρει να μιλά ο λαός για τα δύσκολα. Κανέναν δεν συμφέρει να ρωτά ο λαός το προφανές: τι θα γίνει με το χρέος και μάλιστα εντός ευρώ; Πώς μπορείς να κοροϊδέψεις κάποιον όταν αυτός αντιλαμβάνεται ότι με το χρέος και με το ευρώ είναι αδύνατον να δει άσπρη μέρα; Πώς μπορείς να εξαπατήσεις κάποιον και να του τάξεις λαγούς με πετραχήλια όταν αυτός σε ρωτά επίμονα τι θα κάνεις με το χρέος και που θα βρεις τα χρήματα με το ευρώ; Κι έτσι, ελέω μνημονιακών και αντιμνημονιακών, έχει επιβληθεί η σιωπή των αμνών. Για το μόνο που επιτρέπεται να συζητά το αμνοερίφιο είναι για το «μνημόνιο», δηλαδή μόνο για την μέθοδο της σφαγής. Η σφαγή αυτή καθαυτή θεωρείται δεδομένη. Αρκεί το θύμα να μην το αντιληφθεί.

Όπως λέει κι ο ποιητής: Τις αγελάδες τα καμιόνια | Τις μπαρκάρουν τρεις-τρεις | Ήρεμος τραμπαλίζεται | Ο λαιμός τους και βαρύς |… Μα να τους εξηγήσει δεν μπορεί | Γλώσσα καμία | Πως είν’ μεσάνυχτα | Και πως τις πάνε στα σφαγεία.

Δημοσιεύτηκε Στο Χωνί, 6/1/2013

Αναρτήθηκε από ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ στις 8:55 π.μ.