Video Όλοι στο Δικαστήριο Λευκωσίας 2/2/15 -Hey you.. Πολιτική Ανυπακοή – Αλληλεγγύη το μόνο μας όπλο – Μπορούμε να αλλάξουμε την μοίρα μας!

H Ροζα Παρκς και η Πολιτική Ανυπακοή ήταν η αρχή..4/4/68 Δολοφονείται η φωνή του ονείρου….. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έκανε πράξη την διεκδίκηση και κέρδισαν όλοι μαζί…Boycott..ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ!!! ΟΛΑ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ

Η Ρόζα Παρκς είναι η γυναίκα σύμβολο που χάριν της Πολιτικής Ανυπακοής της στον ρατσιστικό νόμο που διαχώριζε τους ανθρώπους σε μαύρους και άσπρους μετά και την αλληλεγγύη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που ξεσηκώθηκαν εξανάγκασε και τους δικαστές των ΗΠΑ που μέχρι τότε δεν έβλεπαν κάτι κακό σε αυτόν, να τον κηρύξουν αντισυνταγματικό ….

Πίσω όμως από την Ρόζα Παρκς τον Μάρτιν Λούθερ Κιγκ και κάθε προσωπικότητα που ήταν στα φώτα ο πραγματικός πρωταγωνιστής ήταν οι ίδιοι οι άνθρωποι που μαζί εξανάγκασαν αυτούς που κατέχουν την εξουσία να πράξουν το ηθικό που δεν ήταν άλλο φυσικά από την κατάργηση του ρατσιστικού νόμου…

Όταν η ηθική ταυτίζεται με το νόμιμο τότε η ηθική βγαίνει εκτός νόμου…..

Άλλαξε ο νόμος τα πράγματα επί της ουσίας; Ίσως ναι και ίσως όχι… ήταν ένα βήμα το οποίο πλέον κερδίθηκε και δεν μπορούν να το πάρουν πίσω

Σαν σήμερα ο Μάρτιν Λούθερ Κιγκ το 1968 δολοφονείται πληρώνοντας με την ζωή του τους αγώνες του

 

από ένα παλιότερο μου κείμενο

 

4/4/68 Δολοφονείται η φωνή του ονείρου….. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έκανε πράξη την διεκδίκηση και κέρδισαν όλοι μαζί…Boycott..ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ!!! ΟΛΑ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ

 

Μόλις παρακολούθησα μια πολύ συγκλονιστική ταινία που ακριβώς αποδεικνύει περίτρανα ότι όλα τα πράγματα από μόνα τους δεν είναι ούτε κακά ούτε καλά

Είναι απλά εργαλεία και οι άνθρωποι τους προσδίδουν το καλό ή το κακό αντίστοιχα

Το μαχαίρι από μόνο του μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργήσεις και αντίστοιχα να καταστρέψεις, να σκοτώσεις….

Boycott …………… γνώριζα σε γενικές γραμμές την ιστορία από την οποία ξεκίνησαν όλα στις ΗΠΑ με το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα και τον Μάρτιν Λούθερ Κιγκ

Στο Μοντγκόμερι μια πόλη στο νότο των ΗΠΑ υπήρχαν ρατσιστικοί νόμοι που διαχώριζαν τους ανθρώπους σε νέγρους και λευκούς……… ένας τέτοιος νόμος απαγόρευε στους νέγρους να κάθονται στα μπροστινά καθίσματα των λεωφορείων και έπρεπε να παραχωρούν την θέση τους στους λευκούς….. μια γυναίκα όταν της υποδείχθηκε να πράξει έτσι και να παραχωρήσει την θέση της αρνήθηκε σθεναρά και δεν υπέκυψε

Όλη η μαύρη κοινότητα του Μοντγκόμερι την στήριξαν και έτσι άρχισε το κίνημα της μη βίας μέσω του μπουκοταζ των λεωφορείων με ηγέτη τον αιδεσιμότατο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και άλλους ιερείς της κοινότητας

Αμέσως ένας πόλεμος ξέσπασε εναντίον αυτού του κινήματος που ολοένα και μεγάλωνσε……. Όρος απαράβατος ήταν αυτό που έλεγε η βίβλος και ο Χριστός όπως πίστευε ακράδαντα ο Μάρτιν Λούθερ Κιγκ ……….. η βία δεν έχει θέση στο κίνημα μας

Αγαπάτε τα λευκά αδέλφια ………… απαντήστε στο μίσος τους με αγάπη … δείξετε το λάθος των τρόπων τους……………. Οι μασκοφόροι κάφροι της κουκλουξκλαν κτύπησαν το σπίτι του με χειροβομβίδα χωρίς ευτυχώς να τραυματιστεί το παιδί του και η γυναίκα του…….. πλήθος νέγρων μαζεύτηκαν έξω από το σπίτι του για συμπαράσταση με λοστούς όπλα ρόπαλα έτοιμοι για εκδίκηση

Μια σπίθα αρκούσε για να ξεσπάσει η πυρκαγιά του μίσος και η αιματοχυσία με τους πάνοπλους λευκούς αστυνομικούς να ξεκινήσει

Κλονίστηκε η πίστη του Κιγκ αλλά έμεινε σταθερός και κήρυξε άλλη μια φορά την πίστη του στη μη βία

Η βία από τους λευκούς επιχειρηματίες που έχαναν χιλιάδες δολάρια από το μπουκοτάζ που έβλεπαν τις ζημιές να αυξάνονται μεγάλωναν ολοένα και οι προβοκάτσιες συνεχίζονταν

Μασκοφόροι κάφροι έκαψαν το σπίτι ηγετικού μέλους τους κινήματος και χωρίς να μπορούσε να κάνει τίποτα κόχλαζε από μίσος την στιγμή που οι λευκοί πυροσβέστες απλά κάθονταν επιδεικτικά και χαιρέκακα έβλεπαν τις φλόγες να κατακαίει τα πάντα…..

Μίσος!!!!!!!! Το μίσος φούντωνε και μεγάλωνε ………………κοχλασμός ηφαίστιο για τους κάφρουςςςςς……………. Λέει στον ΜΛ Κιγκ ότι δεν πρόκειται να αντέξουμε… η βία θα ξεσπάσει….. δεν θα αντέξουμε πρέπει να απαντήσουμε στην βία με βία…………. Ο Μάρτιν Λούθερ Κιγκ παραθέτει ένα απόσπασμα από την βίβλο και λέει ότι η βία φέρνει μόνο βία και δεν πρόκειται να πέσουμε στο επίπεδο αυτό………….

Οι λευκοί επιχειρηματίες καταφέρνουν να εκδόσουν εντάλματα σύλληψης για όλα τα ηγετικά στελέχη του κινήματος ανάμεσα τους και λευκούς συμπαραστάτες με αυθαίρετες εωλες κατηγορίες………..

Σε όλη την χώρα υπάρχουν κινητοποιήσεις………… το θέμα δεν περιορίζεται φυσικά στο μπουκοτάζ των λεωφορείων………….. επιστολές συμπαράστασης καταφθάνουν από παντού και μια κλωστή κρατάει την οργή των μαύρων χωρίς όμως αυτή να σπάει από τον ηγέτη τους τον Κιγκ που εμμένει ακάθεκτος στις θέσεις της μη βίας

Κρίσιμες στιγμές και για το πώς πρέπει να απαντήσουν στην καφρίλα έκδοσης ενταλμάτων……….. να κρυφτούμε λέει ένας…………. Όχι απαντάει αυτός που ήταν έτοιμος να ξεσπάσει σε βία όταν του κάψαν το σπίτι…………. Μόνο οι εγκληματίες κρύβονται και εδώ δεν έχω τίποτα να κρύψω

Όλοι μαζί πορεύονται προς τον αστυνομικό σταθμό και «παραδίδονται» καταρρίπτωντας και φτύνοντας τους κάφρους μαλακισμένους εντολοδόχους των αφεντικάδων λευκών επιχειρηματιών ……………….. έχουν απογυμνωθεί τελείως

Λαική κατακραυγή σε όλη την χώρα που στηρίζει το κίνημα

Και η οποία ωθεί την τελική μάχη η οποία κερδίζεται στο ανώτατο δικαστήριο το οποίο ακυρώνει τους ρατσιστικούς  νόμους……………………………

Η πρώτη μάχη κερδίθηκε!!!!!!!! Και τελειώνει η ταινία με μια σουρεαλιστική σκηνή με τον ηθοποιό που υποδυόταν τον Μάρτιν Λούθερ Κιγκ να έρχεται στο σήμερα και να περπατάει στον δρόμο ανάμεσα σε λευκούς και μαύρους και την αστυνομία να ρίχνει ματιές στους νέγρους νέους…..

Δυστυχώς ο φασισμός κτυπά πάντα ύπουλα…. Ο Κιγκ ηγήθηκε του παναμερικανικού κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα και το πλήρωσε με την ζωή του αφού στις 4/4/1968 μια σφαίρα τον κτύπησε θανάσιμα πληρώνοντας με την ίδια του την ζωή τα πιστεύω του!!!!

Τιμή μόνο αξίζει σε αυτό τον άνθρωπο ο οποίος εφάρμοσε απολυτα αυτό που πίστευε……… μη βία……….. μακάρι να μπορεί να επέλθει αλλαγή χωρίς βία ειδικά όταν η βία είναι στην πρώτη γραμμή από την αντίπερα όχθη

δεν ξέρω πραγματικά αν μπορεί να απαντηθεί η βία με μη βία……… ο Κιγκ πίστευε σε αυτό γιατί θεωρούσε ότι αυτό έλεγε ο θεός του……… ο θεός του φυσικά στο τέλος αποδείκτικε ότι ήταν ακριβώς η πίστη του ανθρώπου στον αγώνα του και καμιά υπεράλμπρη ουράνια δύναμη δεν ενεμφανίστη μέσα σε λευκό φως …………..

όταν η οργή κοχλάζει…… όταν η αδικία κτυπάει και η οργή μεγαλώνει………. όταν η αδικία σε τσακίζει και χασκογελάει και σκοτώνει και καταστρέφει διαρκώς δεν ξέρω αν αρκεί η επίκληση της μη βίας

και αυτό σχετικό είναι………. όταν σε κτυπάνε πρέπει να απαντήσεις………. όποιος δοκιμάσει να σε κτυπήσει πρέπει να του καταγαμήσεις τα πάτερα τζαι να τον τσακκισεις……….. ο παράδεισος είναι τώρα και δεν χρειαζόμαστε μάρτυρες για μια άλλη ζωή

Τιμή στον Μάρτιν Λουθερ Κιγκ που έπαιρνε δύμαμη από  όλους αυτούς τους ανθρώπους που τον στήριζαν και που χωρίς αυτούς δεν θα ήταν και δεν θα καταφερνε τίποτα

Τιμή μόνο αξίζουν σε αυτούς τους ανθρώπους που μας δείχνουν έμπρακτα ότι ΤΙΠΟΤΑ   ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΈΝΑ

ΟΛΑ  ΜΑ ΟΛΑ  ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=186000&ct=82&dt=06/01/2008

4.4.1968 – 40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ

ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

ΣΤΑΘΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ | Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=186000&ct=82&dt=06/01/2008#ixzz0rofskCqt

Η ΣΦΑΙΡΑ ΕΠΛΗΞΕ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

Η σφαίρα που έπληξε θανάσιμα τον μαύρο ηγέτη Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το απόγευμα της 4ης Απριλίου 1968 στο μπαλκόνι του μοτέλ της Μέμφις του Τενεσί έφερε εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο που προσδοκούσαν οι ανώνυμοι οι οποίοι όπλισαν το χέρι του δολοφόνου του, ενός κοινού κακοποιού του Τζέιμς Ερλ Ρέι. Ηθελαν να πνίξουν το κίνημα των μαύρων της Αμερικής το οποίο είχε πάρει διαστάσεις τη δεκαετία του ’60, βγάζοντας από τη μέση τον άνθρωπο που είχε δώσει νέα δύναμη στον αγώνα τους και είχε επεκτείνει την πολιτική επιρροή του στον λευκό πληθυσμό, με συνθήματα εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ και υπέρ κοινωνικών μέτρων. Η δολοφονία του όχι μόνο δεν ανέκοψε τη δραστηριότητα των μαύρων για ίσα δικαιώματα με τους λευκούς συμπολίτες τους αλλά αντιθέτως προκάλεσε έκρηξη πρωτόφαντης αγωνιστικότητας του έγχρωμου πληθυσμού της Αμερικής, διεύρυνε το αγωνιστικό μέτωπό του και τελικά, σε λιγότερο διάστημα από δέκα χρόνια, ακύρωσε νόμους και ρατσιστικούς θεσμούς που είχαν κατεβάσει τον έγχρωμο πληθυσμό της Αμερικής στο επίπεδο του «πολίτη δίχως δικαιώματα».

Ηταν χαρισματική μορφή ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και θαυμάσιος ρήτορας. Γιος κληρικού, γεννημένος στην Ατλάντα της Γεωργίας τον Ιανουάριο του 1929, ακολούθησε τον εκκλησιαστικό δρόμο – τον μόνο που σχετικά ανενόχλητα μπορούσε να ακολουθήσει ένας μαύρος νέος στην καρδιά των ρατσιστικών Πολιτειών, αν και αργότερα πήγε στο πανεπιστήμιο και πήρε διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Το 1953, μόλις 24 ετών, ανέλαβε πάστωρ στην εκκλησία των Βαπτιστών του Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, μιας πόλης που έμελλε να σημαδέψει τη ζωή του. Την 1η Δεκεμβρίου του 1955 μια μαύρη γυναίκα, η Ρόζα Παρκς, συνελήφθη εντός λεωφορείου επειδή αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της σε λευκό άνδρα, όπως απαιτούσε ο διαβόητος Νόμος Τζιμ Κρόου που προέβλεπε ποινή ως και 10 ετών φυλάκιση για «παράβαση ανθρωπίνων και θεϊκών αρχών». Η αντίδραση του μαύρου πληθυσμού υπήρξε έντονη. Η κατάσταση έλαβε νέες διαστάσεις όταν τρεις μήνες αργότερα συνελήφθη για τον ίδιο λόγο η 15χρονη μαθήτρια Κλοντέτ Κάλβιν. Οι μαύροι αποφάσισαν – και σε αυτό πρωτοστάτησε ο Κινγκ – να κηρύξουν μποϊκοτάζ στις συγκοινωνίες. Ηταν το πρώτο μαζικό κίνημα οργανωμένης διαμαρτυρίας στην Αλαμπάμα το οποίο έμεινε στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ ως «μποϊκοτάζ λεωφορείων της Αλαμπάμα». Διήρκεσε 381 ημέρες και έληξε με θρίαμβο. Το Ανώτατο Δικαστήριο, στο οποίο είχαν προσφύγει οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων της Νέας Υόρκης και της Μινεσότα, με μια ιστορικής σημασίας απόφαση έκρινε αντισυνταγματικά τα μέτρα απαγόρευσης των μαύρων στα μέσα συγκοινωνίας. Ηταν η αρχή.

Η επιτυχία της εκδήλωσης και οι δηλώσεις συμπαράστασης που άρχισαν να καταφθάνουν στο Μοντγκόμερι παρακίνησαν τον Κινγκ να ιδρύσει το 1957 συντονιστική επιτροπή αγώνων (των μαύρων), ονόματι «Διάσκεψη της Νότιας Χριστιανικής Ηγεσίας» (ACLC) η οποία έμελλε να γίνει το κύτταρο ανάπτυξης του «απελευθερωτικού κινήματος» των μαύρων και ο οδηγός των εκτός και εντός Κογκρέσου αγώνων τους. Στόχος του Κινγκ ήταν να δημιουργήσει μια «ηθική Αρχή» με βάση τις εκκλησίες και να οδηγήσει τους (μαύρους) πιστούς σε έναν «ήρεμο χωρίς βιαιότητες αγώνα για μεταρρυθμίσεις στα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα». Η φιλοσοφία του, σε αντίθεση με άλλες ομάδες εγχρώμων που αγωνίζονταν για τα ίδια δικαιώματα (Μαύροι Πάνθηρες, Αδελφότητα Αγωνιστών, Χ-Φαρακάντ κ.ά.) είχε ως πρότυπο την τακτική της μη βίας του Μαχάτμα Γκάντι, της Ινδίας, γι’ αυτό και επισκέφθηκε την οικογένειά του το 1959 – ένα ταξίδι που τον επηρέασε σε μεγάλο βαθμό. Αυτή η τακτική της «ανοχής της βίας με μη βία» προκάλεσε σοβαρό ρήγμα στο παναμερικανικό κίνημα των μαύρων.

Η δραστηριότητα του Κινγκ κέντρισε την προσοχή του αρχηγού του FBIΕντγκαρ Χούβερ. Με γραπτή εντολή του υπουργού Δικαιοσύνης Ρόμπερτ Κένεντι έδωσε διαταγή «να παρακολουθείται επί τακτικής βάσεως» ο Κινγκ καθ’ ότι στην οργάνωσή του «υπάρχει σε εξέλιξη διείσδυση κομμουνιστικών στοιχείων» και «να αποτραπεί η ανάδειξή του σε πολιτική μορφή». Πολλά χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε ότι είχε αναληφθεί ολόκληρη επιχείρηση συκοφάντησης και τρομοκράτησης του μαύρου ηγέτη και ότι «σε τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις» πυρπόλησης εκκλησιών στις οποίες θα έκανε κήρυγμα οι δράστες ήταν «πρόσωπα (…) της άμεσης επιρροής» της ομοσπονδιακής αστυνομίας. Αυτά δεν τον επτόησαν, κάθε άλλο μάλιστα. Καθώς το πολιτικό κήρυγμά του – συνήθως στις εκκλησίες – συγκέντρωνε όλο και μεγαλύτερο ακροατήριο, ο Κινγκ τέθηκε επικεφαλής σε πορείες για να δοθεί το εκλογικό δικαίωμα στους μαύρους να έχουν την ίδια αμοιβή εργασίας με τους λευκούς και να διασφαλιστεί το «δικαίωμα (των μαύρων) να έχουν δικαιώματα». Τα περισσότερα από αυτά τα δικαιώματα έγιναν νόμοι, με αποκορύφωμα την έγκριση της Πράξης για τα Πολιτικά Δικαιώματα το 1964 και της Πράξης Εκλογικού Δικαιώματος το 1965.

Αλλά η μεγαλύτερη προβολή, εκείνο που καθιέρωσε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ως ηγέτη στο παναμερικανικό κίνημα των μαύρων ήταν η ιστορική πορεία στην Ουάσιγκτον, στις 23 Αυγούστου του 1963. Επικεφαλής έξι αντιρατσιστικών οργανώσεων που συγκρότησαν στρατιά 250.000 ανδρών και γυναικών μαύρων αλλά και αρκετών χιλιάδων λευκών, η μεγαλύτερη στην ιστορία της Ουάσιγκτον δημόσια εκδήλωση κατέκλυσε τον απέραντο χώρο μπροστά από το Μνημείο του Λίνκολν, προβάλλοντας το αίτημα για κατάργηση κάθε ρατσιστικού μέτρου και κοινωνική απελευθέρωση των εγχρώμων, για δικαίωμα των μαύρων μαθητών να πηγαίνουν σε δημόσια σχολεία, για κατώτερο μεροκάματο 2 δολαρίων, για αυτοδιοίκηση της κοινότητας της Ουάσιγκτον – η οποία τότε, έγχρωμη στην πλειονότητά της, βρισκόταν υπό τη διοίκηση προσώπου που διόριζε το Κογκρέσο κτλ. Η μεγάλη μαύρη προσωπικότητα του λυρικού πανθέου Μάριον Αντερσον ηλέκτρισε τα πλήθη, ψάλλοντας παραλλαγή του εθνικού ύμνου, και ο Μαρτιν Λούθερ Κινγκ εξεφώνησε τον περίφημο λόγο του «Εχω ένα όνειρο» (Ι have a dream), ο οποίος θεωρείται ισάξιος της ιστορικής ομιλίας του Αβραάμ Λίνκολν στο Γκέτισμποργκ. Ας σημειωθεί ότι ο τότε πρόεδρος Τζον Κένεντι ήταν αντίθετος στην πορεία, πιστεύοντας ότι αυτή θα υπονόμευε τη δική του πολιτική για (περιορισμένα) αντιρατσιστικά μέτρα, αλλά μετέβαλε γνώμη όταν διαπίστωσε τον όγκο του πλήθους. Εναν χρόνο αργότερα ο Κινγκ έλαβε το Βραβείο Νομπέλ για τους «αγώνες του υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Ηταν μόλις 35 ετών, ο νεότερος κάτοχος Βραβείου Νομπέλ.

Δεν περιορίστηκε όμως μόνο στα δικαιώματα των μαύρων ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Από το 1965 άρχισε να αμφισβητεί τον ρόλο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και στην ομιλία του σε εκκλησία της Νέας Υόρκης, στις 4 Απριλίου του 1967, ακριβώς έναν χρόνο πριν από τη δολοφονία του, κατήγγειλε ότι η Αμερική«βρίσκεται στο Βιετνάμ ως κατακτητής, για να μεταβάλει τη χώρα σε αποικία της», γεγονός που προκάλεσε την οργή του περιοδικού Time και τηςWashington Post. Ο βιογράφος του Taylor Branch υποστηρίζει ότι η στάση του απέναντι στον πόλεμο του Βιετνάμ «ίσως να μην όπλισε το χέρι του δολοφόνου, ασφαλώς όμως βοήθησε στο να πατήσει τη σκανδάλη».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=186000&ct=82&dt=06/01/2008#ixzz0rofEir9E

http://www.eek.gr/default.asp?pid=947&la=1

 

 

1968: Η ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ ΤΟN ΚΟΣΜΟ
Το κίνημα στις ΗΠΑ
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

Tο 1968, πριν 40 χρόνια, είναι μια ιστορική χρονιά για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Aν και έμβλημά του είναι ο Γαλλικός Mάης και η Άνοιξη της Πράγας, ωστόσο δεν περιορίζεται σε αυτές της δυο περιοχές. Ήταν ένα παγκόσμιο κίνημα που αγκάλιαζε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, και μάλιστα τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.Aπό το Bιετνάμ ως το Mπουένος Άϋρες όλος ο κόσμος συγκλονιζόταν από ένα νέο κίνημα της νεολαίας και της εργατικής τάξης.
Σε προηγούμενο φύλλο της Νέας Προοπτικής παρουσιάσαμε την επίθεση Τετ στο Βιετνάμ. Η Βιετναμέζικη επανάσταση και τα κινήματα διαμαρτυρίας σε όλο τον κόσμο έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην επαναστατική αφύπνιση των φοιτητών και των εργατών.
Συνεχίζουμε το αφιέρωμά μας με το κίνημα στις ΗΠΑ, όπου οι συνθήκες δεν είναι λιγότερο εκρηκτικές. Στο κέντρο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, το κίνημα κατά του πολέμου στο Bιετνάμ ενώνεται με την πάλη κατά του ρατσισμού και για τα ζητήματα της εργατικής τάξης.

H δολοφονία του μαύρου ηγέτη Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τον Aπρίλιο του 1968 είναι ένα από τα γεγονότα που έχουν χαραχτεί στην ιστορία.]

 

 

Ήταν 4 Απριλίου του 1968 όταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες ενός εκτελεστή στο Μέμφις του Τεννεσί. Εκεί είχε πάει για να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε μια απεργία βασικά μαύρων εργατών, οι οποίοι ζητούσαν να μπορούν να είναι μέλη συνδικάτου.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει προσπαθήσει να ενσωματώσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ως έναν «μεγάλο Αμερικανό». Στη δεκαετία του 80 μάλιστα, η επέτειος του θανάτου του έγινε εθνική εορτή και τα αμερικανικά αστικά μέσα προσπαθούν να αποδείξουν πως το ιδεαλιστικό του όραμα περί φυλετικής αρμονίας έχει προχωρήσει περισσότερο από όσο και ο ίδιος ο Κινγκ θα ονειρευόταν.

Μιλώντας για τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είναι αδύνατο να μην σκεφτούμε τη δολοφονία ενός άλλου μαύρου, του Μάλκομ Χ, ο οποίος ήταν πιο «εξτρεμιστής» για τον αμερικάνικο καπιταλισμό. Επίσης είναι αδύνατο να μην συγκρίνουμε τους δυο αυτούς χαρισματικούς ηγέτες.

Οι διαφορές ξεκινούν πρώτα απ’ όλα από τις οικονομικές συνθήκες και το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσαν καθώς και από το «πανεπιστήμιο» που ο καθένας τελείωσε. Ο Μάλκομ Χ «αποφοίτησε» στους δρόμους του Χάρλεμ, ενώ ο Κινγκ από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης με διδακτορικό φιλοσοφίας.

Σε αντίθεση με τον Μάλκομ Χ, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ποτέ δεν έσπασε από την αντίληψη της μη βίας -αν και προς το τέλος της ζωής του πολλές δηλώσεις του δείχνουν ότι άρχιζε να συνειδητοποιεί τα όρια της πολιτικής αυτής. Παρόλα αυτά, η δολοφονία του οδήγησε σε ένα κύμα εξεγέρσεων μέσα στις πόλεις (σαράντα στον αριθμό) σε μόλις δεκαπέντε μέρες. Επίσης κάποιες από τις απόψεις του είχαν αρχίσει να συγκλίνουν με τις απόψεις του Μάλκομ και από πολλές απόψεις η κριτική του για την αμερικάνικη κοινωνία και κυβέρνηση ήταν πολύ πιο ριζοσπαστική από αυτή που είχε διατυπώσει στη δεκαετία του 50 ή στις αρχές του 60.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ήταν το «αποδεκτό» πρόσωπο της πάλης των μαύρων στις ΗΠΑ και ο ρήτορας της περιβόητης ομιλίας το 1963 «Έχω ένα όνειρο». Ωστόσο, μέσα σ’ ένα κλίμα γενικευμένης ριζοσπαστικοποίησης από το 1965 και μετά, εμφανίζεται μια νέα γενιά μέσα στα γκέτο των μεγαλουπόλεων που θεωρεί τον Κινγκ ξεπερασμένο ή ως τη μοντέρνα εκδοχή του «Μπάρμπα Θωμά». [πρόκειται για τη γενιά που λίγο μετά θα δημιουργήσει τους Μαύρους Πάνθηρες].

Το 1965 μετά την ήττα της καμπάνιας για δικαιώματα ψήφου, τις δυο ρατσιστικές δολοφονίες που τη συνόδευσαν και τις βάρβαρες επιθέσεις των αστυνομικών εναντίον των διαδηλωτών, για πολλούς ο Κινγκ και η οργάνωσή του ήταν τελειωμένη υπόθεση.
Το βασικό λάθος του Κινγκ ήταν ο πασιφισμός του μπροστά στη βία ενός ρατσιστικού κράτους καθώς και η επιμονή του στη μεταρρύθμιση του υπάρχοντος συστήματος. Οι δυο αυτές ιδέες συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους και δεν οδηγούν πουθενά. Οι διαδηλώσεις που οργάνωνε ο Κινγκ, είχαν περιορισμένα μονάχα αποτελέσματα. Μπορούσαν να εξαλείψουν τις χειρότερες μορφές ρατσισμού, όπως το νόμο Τζιμ Κρόου, με κόστος ανάπηρους ή και νεκρούς διαδηλωτές και αγωνιστές. Σήμερα, 40 χρόνια μετά ο καπιταλισμός άλλαξε; Μήπως οι μαύροι ζουν καλύτερα στις ΗΠΑ;

Aυτό μπορεί να αληθεύει για μια σημαντική μεσαία τάξη μαύρων. Στο Χάρλεμ όμως, όπου μεγάλωσε ο Μάλκομ Χ και σε άλλες παρόμοιες περιοχές των ΗΠΑ, ο μέσος όρος ζωής είναι μικρότερος απ’ αυτόν ενός κατοίκου στο Μπαγκλαντές. Το όνειρο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ σίγουρα δεν πραγματοποιήθηκε.

Παρόλα αυτά όμως, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ήταν πάντα έτοιμος να οργανώσει ένα μαζικό κίνημα για τα ιδεώδη που πίστευε, ενώ, π.χ. το Έθνος του Ισλάμ στο οποίο ανήκε ο Μάλκομ Χ, έως ότου έσπασε, απείχε από τη μαζική δράση. Επίσης όπως στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Μάλκομ Χ άρχιζε να αναθεωρεί πολλές από τις απόψεις του, το ίδιο συνέβη και με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ενώ ποτέ δεν έσπασε ουσιαστικά από τον πασιφισμό και το ρεφορμισμό, τα τελευταία δυο χρόνια της ζωής του αναπροσανατόλισε την πολιτική του προς την εργατική τάξη και τους αντιϊμπεριαλιστικούς στόχους.

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση Κένεντι είχε πιέσει τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, να αποστασιοποιηθεί από ένα σύμβουλό του, τον Λέβισον, ο οποίος ήταν προσωπικός φίλος του Κινγκ αλλά και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Αμερικής, για να μην τον θεωρούν «Κομμούνι». Επίσης από τα μέσα του 1965 ο Κινγκ αρχίζει να ασκεί έντονη κριτική στον πόλεμο του Βιετνάμ και στις αρχές του 1967 ήρθε σε ανοιχτή ρήξη με τις φιλοϊμπεριαλιστικές δυνάμεις μέσα στο κίνημά του. Σιγά σιγά οι φιλελεύθεροι στην Αμερική αρχίζουν να αποστασιοποιούνται από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Η ρήξη του με τους φιλελεύθερους εκτείνονταν από το ζήτημα του Βιετνάμ ως τις εξεγέρσεις των μαύρων μέσα στις πόλεις, τις οποίες όμως θεωρούσε «άστοχες και αντιπαραγωγικές». Από το 1965 και μετά ο Κινγκ ταυτιζόταν με την οργή της απόκληρης νεολαίας μέσα στις πόλεις και θεωρούσε μάλιστα ότι οι εξεγέρσεις «προκλήθηκαν από τους καλούς, ευγενικούς, ήπιους λευκούς μετριοπαθείς που ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο εκτός της δικαιοσύνης».

Όπως είπαμε παραπάνω, στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Μάλκομ Χ είχε αναθεωρήσει αρκετές ιδέες του και είχε καταλήξει στο ότι ο ρατσισμός που αντιμετώπιζαν οι μαύροι συνδέονταν άμεσα με τον καπιταλισμό. Σε σχεδόν παρόμοια συμπεράσματα φαίνεται να είχε καταλήξει και ο Κινγκ προς το τέλος της ζωής του, στην πραγματικότητα από το 1966. Είχε αναγνωρίσει ότι το να κερδίσουν οι μαύροι πλήρη δικαιώματα ήταν πια ανεπαρκές και ότι το κίνημα θα έπρεπε να κινητοποιήσει αρκετά διαφορετικούς ανθρώπους γύρω από νέους στόχους.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ήθελε να στρέψει την προσοχή του κινήματος στις αποκρουστικές συνθήκες στέγασης των μαύρων εργατών στο Βορρά. Mετακόμισε σ’ ένα διαμέρισμα μιας φτωχογειτονιάς, απ’ όπου ξεκίνησε μια καμπάνια για ένα νέο στεγαστικό νόμο και σημαντική αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης. Η απάντηση των λευκών αντιδραστικών και της αστυνομίας σ’ αυτή την καμπάνια ήταν απίστευτα βίαιη, όπως φάνηκε όταν επιτέθηκαν σε μια διαδήλωση που ηγούνταν ο Κινγκ.

Αυτή η εμπειρία έδειξε στον Κινγκ ότι δεν πρόκειται να φέρει κανένα αποτέλεσμα απλά η αναφορά στις «δημοκρατικές παραδόσεις της Αμερικής». Την ίδια στιγμή βέβαια δεν έβλεπε ακόμα την αναγκαιότητα για οργανωμένη αυτοάμυνα, ούτε είχε συνειδητοποιήσει τους περιορισμούς που εμπεριείχαν οι μεταρρυθμίσεις, ακόμα και οι πιο ριζοσπαστικές. Τέλος, έμεινε έκπληκτος και σοκαρισμένος από την άθλια κατάσταση που επικρατούσε στα γκέτο του Σικάγο, αλλά την ίδια στιγμή οδηγούνταν πιο κοντά σε μια πιο ταξική κατανόηση του συστήματος που είχε δημιουργήσει τα γκέτο και τις παραγκουπόλεις.

Η πρώτη και ανολοκλήρωτη προσπάθεια ρήξης με τους ίδιους τους ιδεολογικούς περιορισμούς του ήταν σίγουρα η προσπάθεια δημιουργίας ενός εθνικού Κινήματος των Φτωχών. Όταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δολοφονήθηκε, αυτό το κίνημα μόλις έκανε τα πρώτα του βήματα και δεν κατάφερε να επιβιώσει μετά το θάνατο τού ηγέτη του. Το βασικά χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος ήταν οι εξωκοινοβουλευτικές διαμαρτυρίες, το αίτημα για μια μεγάλη επέκταση των δαπανών για το κράτος πρόνοιας καθώς και η αντίθεσή του στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Η προσπάθεια δημιουργίας ενός τέτοιου κινήματος εξηγεί, ίσως, πολλά περισσότερα για τους πραγματικούς λόγους της δολοφονίας του Κινγκ, πέρα από τον παρανοϊκό αντικομουνισμό του αμερικάνικου κράτους και του FBI. Το ζητούμενο δεν είναι απλά ο «απλός» και σίγουρα υπαρκτός αντικομουνισμός του αμερικάνικου καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού, που κατά πάσα πιθανότητα ήταν πίσω από τη δολοφονία του, αλλά το γεγονός ότι αυτός ο χαρισματικός ηγέτης, που στρέφονταν ολοένα και πιο αριστερά, ήταν έτοιμος να τεθεί επικεφαλής ενός πολυφυλετικού, ταξικού κινήματος κατά της φτώχειας και της ανισότητας, που προκαλούνται από τον ίδιο τον καπιταλισμό.

Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που ο αμερικάνικος καπιταλισμός φοβόταν τον Κινγκ. Άλλωστε, σε όλη του την ιστορία, ο αμερικάνικος καπιταλισμός δεν άφησε ποτέ να αναπτυχθούν μαζικές οργανώσεις που θα πάλευαν συνειδητά εναντίον της πραγματικότητας που μας έχει επιβάλλει ο ίδιος ο καπιταλισμός.

Oι κύριοι περιορισμοί που εμπόδιζαν την πολιτική εξέλιξη του Κινγκ ήταν σίγουρα ο Χριστιανισμός και η πολιτική της μη βίας. Δεν κατάφερε να δημιουργήσει μια συνεκτική και ενιαία οργανωμένη δύναμη, η οποία θα μπορούσε να επιβιώσει μετά το χαμό του. Παρόλα αυτά η συνεισφορά του στο συνολικό κίνημα και στο κίνημα του 1968 είναι αδιαμφισβήτητη. Αν και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δεν ήταν Μαρξιστής, το κίνημα διαμαρτυρίας που ηγήθηκε ήταν ένα επαναστατικό κίνημα, το μεγαλύτερο στην αμερικάνικη ιστορία. Τόσο ο Κινγκ όσο και ο Μάλκομ Χ είχαν σημαντικά στοιχεία για τα οποία τους τιμούμε, αλλά και πολλές αδυναμίες. Σήμερα πρέπει να εκτιμήσουμε κριτικά την κληρονομία τους (όπως και αυτή των Μαύρων Πανθήρων) ως μέρος της πάλης μας για ένα μαζικό εργατικό κίνημα και ιδιαίτερα για την Αμερική ένα πολυφυλετικό επαναστατικό κόμμα, που θα παλεύει για μια κοινωνία χωρίς εξαθλίωση, καταπίεση και ταπείνωση.

Aρ. Mα.

Το ζήτημα της οργάνωσης- Κάποιες σκέψεις με αφορμή την συζήτηση στην Λεμεσό – Προς το παρόν δεν υπάρχει «εμείς», στόχοι, τι συνιστά επιτυχία; video

Στις 12/2/2014 στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αγίου Αθανασίου έγινε συζήτηση για το θέμα της διαγραφής από το κράτος, της κρατικής του οφειλής ύψους 7,2 ΔΙΣ  προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, δηλαδή προς όλους εμάς τους εργαζομένους που εισφέρουμε τα λεφτά μας στο Ταμείο.

Στην συζήτηση ξεκαθαρίστηκε ότι ο καθένας που βρίσκεται εκεί μιλά για τον εαυτό του και μόνο.

Ο καθένας εκφράζει τον εαυτό του και τις απόψεις του

Πήρε την πρωτοβουλία ο φίλος Χριστόδουλος με τον οποίο υπάρχει μια μίνιμουμ συμφωνία θέσεων ειδικά σε σχέση με το θέμα που αφορά την διαγραφή κούρεμα των 7,2 ΔΙΣ και όσον αφορά τον τρόπο διεκδίκησης με πολιτική ανυπακοή

Από κει και πέρα, λόγω του ότι οι άνθρωποι πάνω στον ενθουσιασμό στην οργή και ορμή τους θέλουν να πιστεύουν ότι επειδή υπάρχει την συγκεκριμένη εκείνη στιγμή μια έντονη δυναμική και ακούν και άλλους ανθρώπους να εκφράζονται το ίδιο, νομίζουν ότι  ναι δαμέ είμαστεν εννα αλλάξουμεν το κόσμο εννα κάμουμεν τζείνο τζαι το άλλο κλπ κλπ

Και φυσικά αυτό εξανεμίζεται μόλις η όποια συνάντηση συζήτηση συγκέντρωση τελειώσει και ο καθένας επιστρέψει σπίτι του και στον μικρόκοσμο του με τα προβλήματα του

Το ζήτημα της αυτοοργάνωσης το έχω ζήσει σε υπερθετικό βαθμό,

Έχω συμμετάσχει σε πολλές τέτοιες προσπάθειες και αυτό που πλέον γνωρίζω πάρα πολύ καλά είναι ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο

Η οργάνωση μιας ομάδας ανθρώπων είναι πολύ δύσκολη γιατί υπάρχουν πάρα πολλές παράμετροι που πρέπει να συντείνουν μεταξύ τους και αν μια ή δύο ή περισσότερες δεν, τότε το όλο εγχείρημα απλά εξαερώνεται γιατί δεν στέκει σε στέρεες βάσεις

Κατά τη γνώμη μου και όπως τα έχω βιώσει έντονα όλα αυτά τα χρόνια, για να υπάρξει μια πρώτη απόπειρα μορφής οργάνωσης μεταξύ ανθρώπων θα πρέπει να υπάρχει ένα τουλάχιστον μίνιμουμ ξεκάθαρο πλαίσιο συμφωνίας σε συγκεκριμένα θέματα

Θα πρέπει να συμφωνηθεί ότι εμείς που θα οργανωθούμε πιστεύουμε αυτό, αυτό και εκείνο

Αυτό είναι το πρώτο

Το δεύτερο που θα πρέπει να γίνει είναι ότι  θα πρέπει να συμφωνηθεί  τι ακριβώς επιδιώκουμε να πετύχουμε στα πολύ συγκεκριμένα θέματα που συμφωνήσαμε αρχικά

Δηλαδή πρέπει να τεθούν αρχικά τουλάχιστον κάποιοι άμεσοι και πολύ σύντομοι δηλαδή βραχυπρόθεσμοι στόχοι

Και επίσης μπορεί και ένα τεθεί ένας μακροπρόθεσμος στόχος που να αποτελεί το όραμα και το ιδανικό αυτής της ομάδας ανθρώπων που όμως αυτό για να γίνει θα πρέπει να υπάρξουν τεράστιες αλλαγές κλπ

Το πλέον σημαντικό πλέον όμως για το ζήτημα της οργάνωσης είναι η συμφωνία των ανθρώπων που αποτελούν την ομάδα για τον τρόπο λειτουργίας της και φυσικά το πλέον κρίσιμο τον τρόπο με τον οποίο θα λαμβάνονται οι αποφάσεις

Το τρίτο αυτό σημείο είναι το πλέον και το απόλυτα σημαντικό

Φυσικά δεν σημαίνει ότι μια ομάδα ανθρώπων που αποφασίζουν να συμπορευθούν σε συγκεκριμένα θέματα θα πρέπει να κάτσει άμεσα και να τα βάλει κάτω όλα αυτά αλλοιώς θα διαλυθεί ή όχι

Μπορεί στο μεταξύ φυσικά να υπάρχουν πρωτοβουλίες από άτομα τα οποία να καθορίζουν μια γενική ατζέντα και πολλοί άνθρωποι που συμφωνούν με αυτήν και το γενικό πλαίσιο να ακολουθήσουν αυτές τις πρωτοβουλίες

Είναι καλό όμως να γίνει κατανοητό ότι η οργάνωση των ανθρώπων θέλει κόπο και θέλει μια μίνιμουμ συνέπεια και αφοσίωση και να είσαι έτοιμος να αφιερώσεις χρόνο και κόπο

Το ζήτημα της οργάνωσης είναι το πλέον σημαντικό, και δυστυχώς πάνω σε αυτό υπάρχει συνέχεια αποτυχία

και αυτό είναι φυσικό γιατί δυστυχώς ο κόσμος δεν έχει μάθει να αυτοοργάνωνεται

ειδικά στην Κύπρο που δεν υπάρχει απολύτως καμιά κουλτούρα συλλογικότητας αλλά σε τεράστιο βαθμό η ατομικότητα και η αποκλειστικά και μόνο αυτοσυντήρηση

επίσης ο κόσμος αποζητά εύκολες λύσεις και εκ του ασφαλούς υπό την έννοια και του χρόνου και του είδους αφοσίωσης «αγώνα»

Για να αλλάξουν κάποια πράγματα δεν αρκεί να τα λέμε στα ιντερνετ και ειδικά στο fb το οποίο είναι γεμάτο από ομάδες και κόντρα ομάδες αγώνα αγωνιστικές και μεγάλα λόγια

Προς το τέλος του δεύτερου βίντεο με αφορμή μια ερώτηση για το τι «επιδιώκουμε» και αν «είμαστε» εναντίον της……… κυβέρνησης ξεκαθαρίζεται ακόμα μια φορά αυτό που τέθηκε εξ αρχής σε αυτή την κουβέντα αλλά πιο εμπεριστατωμένα ειδικά για το θέμα της οργάνωσης

Δεν υπάρχει «εμείς» εδώ

Εδώ υπάρχει μια πρωτοβουλία που πάρθηκε από τον φίλο τον Χριστόδουλο ο οποίος μιλά για τον εαυτό του όπως και εγώ μιλώ εκ μέρους μου και μόνο

Είναι απλά μια συνάντηση μεταξύ ανθρώπων στο πολιτιστικό κέντρο του δήμου αθανασίου και μόνο

τίποτε περισσότερο

Για να γίνει κάτι περισσότερο θα πρέπει αυτοί που λένε ότι το θέλουν να έρθουν μέσα, να επικοινωνήσουν να θέσουν τις απόψεις του και θωρούμεν τζαι κάμνουμεν

Προσωπικά κρατώ πάρα πολύ μικρό καλάθι

Όλα αυτά τα μεγαλεπίβολα και τα θα κάνουμε τούτον τζαι τζείνο ακούσαμεν τα 334ι39302 φορές

Βάζεις πολύ μικρούς στόχους και προσπαθείς να τους πετύχεις

Πρώτος άμεσος στόχος είναι η αυτομόρφωση σου, εσύ ο ίδιος να προσπαθήσεις να μάθεις πως λειτουργεί το περιβάλλον σου και μετά να δεις πως θα λειτουργήσεις εσύ και αν μπορείς και με άλλους ανθρώπους

Για μένα στόχος αυτή την στιγμή είναι ο κόσμος να υπογράψει την συγκεκριμένη επιστολή προς την υπουργό εργασίας με την οποία δηλώνει συνειδητά ότι αρνείται να καταβάλει κοινωνικές ασφαλίσεις

Μέχρι στιγμής έχουν μαζευτεί περί τις 70 επιστολές!!

70 άνθρωποι με το ονοματεπώνυμο τους επίσημα δηλώνουν ότι ασκούν πολιτική ανυπακοή!

Πολιτικό Βαρόμετρο είναι το πόσος κόσμος θα μαζευτεί έξω από το δικαστήριο στις 13/3/2014

Μέχρι στιγμής τα μηνύματα είναι πάρα πολύ ενθαρυντικά

Αλλά είπαμε, τα λόγια είναι του αέρα

Κρατώ πάρα πολύ μικρό καλάθι

Αν όμως έξω από το δικαστήριο λευκωσίας στις 13/3/2014 γίνει χαμός και μαζευτεί πολύς κόσμος τότε υπάρχει μια πρώτη τεράστια νίκη

Για πρώτη φορά οι απλοί άνθρωποι χωρίς να υπάρχει κανένα καπέλο από κάποιο οργανωμένο σύνολο θα έχουν συμφωνήσει σε κάτι πολύ σημαντικό που τους αφορά

Τι συνιστά επιτυχία; Ποιος είναι ο στόχος που θα θεωρηθεί ότι υπήρξε επιτυχής;

Προσωπικά επιτυχία και μάλιστα μεγατόνων για μένα θα είναι το εξής:

Αυτή την στιγμή αυτό το κορυφαίο ζήτημα που αφορά το αστρονομικό ποσό των 7,2 ΔΙΣ των εργαζομένων και των εισφορών τους αντιμετωίζεται από τα μμε ως ανύπαρκτο

Μόνο ο πολύ καλός δημοσιογράφος και φίλος Μάριος Δημητρίου το ανέδειξε αυτό το θέμα σε τεράστιο βαθμό και σε αυτόν οφείλεται σε συντριπτικό ποσοστό όλη αυτή η κινητοποίηση που υπήρξε καθώς επίσης και ο Θωμάς Παίσης σε μια εκπομπή του

Από κει και πέρα όλα τα μμεξαπάτησης κουκουλώνουν το θέμα και σε συμπαίγνια με τα επιχειρηματικά συμφέροντα των καναλαρχών που είναι σε απολυτη αρμονία με την πολιτική εξουσία προσπαθούν να το αφήσουν να πεθάνει

Θέλουν να το αφήσουν να ξεφουσκώσει και ελπίζουν ότι αυτό θα γίνει

Πότε θα αρχίσουν να σε λαμβάνουν υπόψη;

Αυτή την στιγμή υπάρχει ΜΟΝΟ 1 επιστολή ενώπιον του υπουργού εργασίας με την οποία δηλώνεται η συνειδητή άρνηση καταβολής εισφορών

Είπαμε:  70 άλλες επιστολές υπογεγραμμένες θα καταχωρηθούν επισήμως στο υπουργείο εργασίας

Αυτό είναι ήδη μια μικρή νίκη και θα τους κάνει να αρχίσουν να ανησυχούν ότι τα πράγματα παίρνουν τροπή που δεν θα μπορούν να ελέγξουν

Όσο οι επιστολές που θα καταχωρούνται επίσημα θα αυξάνονται τόσο και η ανησυχία τους θα μεγαλώνει

Αν στις 13/3/2014 έξω από τα δικαστήρια μαζευτεί πολύς κόσμος που θα δώσει το μήνυμα ότι είμαστε πολλοί και δεν θα ανεκτούμε άλλο την συμπαίγνια σας

και οι επιστολές συνεχίζουν να ρέουν τότε η πρόβλεψη μου είναι ότι πλέον δεν θα μπορούν να αγνοοήσουν όλη αυτή την δυναμική

Όταν πλέον 100, 500, 1000 κλπ άνθρωποι συνειδητά δηλώσουν πολιτική ανυπακοή και πρακτικά σταματήσουν να καταβάλλουν εισφορές στο ταμείο κοινωνικών ασφαλίσεων που αυτό θα έχει ως συνέπεια και άλλοι βλεποντας όλη αυτή την δυναμική και την ποσότητα του όγκου θα αναθαρήσουν και θα πράξουν το ίδιο

Επιτυχία για μένα θα είναι ο εξαναγκασμός τους, του υπουργείου να αναγκαστεί να έλθει σε διαπραγμάτευση

Ναι αλλά διαπραγμάτευση με ποιον;;;;

Αυτό θα είναι η τεράστια επιτυχία αυτού του εγχειρήματος

Απέναντι τους πλέον για πρώτη φορά θα έχουν μόνο απλούς ανθρώπους χωρίς καπελώματα

Από κει και πέρα θα εξαρτηθεί από εμάς τους ίδιους

http://www.sigmalive.com/simerini/news/100872

Οι ανυπάκουοι έγιναν δεκάδες

Email Facebook Tweet| <a «=»»>Εκτύπωση | 14 Φεβρουάριος 2014, 06:59 | ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Μετά την πρωτοβουλία του δικηγόρου Μ. Παρασκευά
Υπέγραψαν επιστολή-δήλωση προς την Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων ότι δεν καταβάλλουν εισφορές στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων ως πράξη πολιτικής ανυπακοής

Δεκάδες πολίτες -περισσότεροι από 60- υπέγραψαν επώνυμα πανομοιότυπη επιστολή προς την Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ζέτα Αιμιλιανίδου, με την οποία την πληροφορούν ότι συνειδητά δεν καταβάλλουν τις εισφορές τους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ως μια πράξη πολιτικής ανυπακοής. Την ενέργεια αυτή, συνδέουν με τη φημολογούμενη συμφωνία της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Τρόικα για διαγραφή των οφειλών του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, που ανέρχονται στο ποσό των 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ. Με την επιστολή, ζητούν πρόσβαση σε όλες τις πληροφορίες που αφορούν την οφειλή του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων.

Νέα συνάντηση στη Λεμεσό
Τις επιστολές έχει στην κατοχή του ο δικηγόρος Μιχάλης Παρασκευάς, ο οποίος και θα τις αποστείλει στο Υπουργείο Εργασίας, όπως ανέφερε στη «Σ». Να υπενθυμίσουμε ότι η απόφαση για τη συγγραφή αυτής της επιστολής είχε ληφθεί στις 22 Ιανουαρίου 2014 σε παγκύπρια συνέλευση ενδιαφερόμενων πολιτών στη Χοιροκοιτία, μετά από πρωτοβουλία του δικηγόρου και πολιτικού ακτιβιστή Μιχάλη Παρασκευά. Είχε προηγηθεί άλλη συνέλευση στο πλαίσιο της διεύρυνσης της πολιτικής ανυπακοής για το συγκεκριμένο ζήτημα, στις 14 Ιανουαρίου 2014, επίσης στη Χοιροκοιτία.

Όπως αναφέραμε σε προηγούμενο ρεπορτάζ μας, οι «πολιτικά ανυπάκουοι» εξέλεξαν γραμματεία για συντονισμό των επόμενων βημάτων τους, όπου συμμετέχουν, εκτός από τον Μιχάλη Παρασκευά, οι Χαράλαμπος Λαζάρου, Χριστόδουλος Χριστοδούλου, Ματθαίος Αναστασίου, Σταύρος Αλαμπρίτης και Γρηγόρης Σολωμού.

Νέα συνέλευση για το θέμα αυτό πραγματοποιήθηκε προχθές βράδυ (12.2.2014) στην πολιτιστική αίθουσα Δήμου Αγίου Αθανασίου Λεμεσού όπου παρέστησαν δεκάδες πολίτες, κυρίως Λεμεσιανοί, αλλά και αντιπροσωπία από την Πάφο, της Κίνησης για τη σωτηρία της Πάφου, όπως μας πληροφόρησε ο Μιχάλης Παρασκευάς.

Νομικά και πολιτικά επιχειρήματα
«Στη διάρκεια της συζήτησης», μας είπε ο κ. Παρασκευάς, «ανέφερα ότι όραμά μου είναι η αυτο-οργάνωση των πολιτών και ο κοινωνικός έλεγχος, εκ μέρους των εργαζομένων, των χρημάτων του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Έχουμε όλα τα νομικά, πολιτικά και ευρύτερα κοινωνικά επιχειρήματα για να στηρίξουμε την υπόθεσή μας. Τα χρήματα του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στους εργαζομένους και δεν μπορεί κανένας διορισμένος από τον υπουργό, να αποφασίζει για τις δικές μας ανάγκες. Τις ανάγκες μας τις γνωρίζουμε μόνο εμείς που δουλεύουμε και παράγουμε τον πλούτο αυτού του τόπου. Αυτό είναι το αίτημά μας, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Οι άνθρωποι μπορούν να διαχειρίζονται μόνοι τους τις τύχες τους».

Ορόσημο η 13η Μαρτίου 2014
Ο Μιχάλης Παρασκευάς δίκαια εκτιμά ότι ορόσημο και πολιτικό βαρόμετρο για την επιτυχία ή όχι της πολιτικής ανυπακοής, που ο ίδιος ξεκίνησε σε ατομικό επίπεδο, θα είναι η ημερομηνία 13 Μαρτίου 2014, οπότε κλήθηκε για να παρουσιαστεί ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, κατηγορούμενος ότι δεν πλήρωσε τις εισφορές του ως αυτοτελώς εργαζόμενος στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, από τον Μάιο 2013 – αμέσως μετά που ψηφίστηκε το Μνημόνιο.

«Αν εκείνη τη μέρα», μας είπε, «παρουσιαστεί πλήθος πολιτών έξω από τα δικαστήρια για να στηρίξει αυτή την προσπάθεια και σε συνάρτηση με τη μαζικότητα των επιστολών προς την Υπουργό Εργασίας, για άρνηση καταβολής εισφορών, με πλήρη συνείδηση των συνεπειών, αφού όλοι γνωρίζουν ότι είναι ποινικό αδίκημα, να είστε σίγουροι ότι το κράτος δεν θα μπορεί να μας αγνοεί όπως κάνει τώρα. Επιτυχία για μένα θα είναι όταν η Κυβέρνηση εξαναγκαστεί να έρθει σε διαπραγμάτευση μαζί μας, με ανθρώπους απλούς, που δεν έχουν κανένα κομματικό ή άλλο καπέλωμα. Θα είναι η πρώτη φορά που αυτοί που ελέγχουν την εξουσία, θα διαπραγματευτούν με απλούς πολίτες και αυτό θα δείξει ότι όταν ο κόσμος είναι ενωμένος και πράττει συλλογικά, μπορεί να αναγκάσει την εξουσία να έρθει σε διαπραγμάτευση μαζί του».

Να τι γράφουν στη Ζέτα
Η επιστολή που συνέταξε ο Μιχάλης Παρασκευάς και υπέγραψαν δεκάδες συμπολίτες μας προς την Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής:
«Ως έγινε γνωστό από τον Τύπο, περί τα τέλη Νοεμβρίου 2012, η Τρόικα είχε θέσει όρο προς το κυπριακό κράτος για την υπογραφή του Μνημονίου Συναντίληψης, την ολοκληρωτική διαγραφή των οφειλών του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ήτοι του ποσού των 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ. Μετά και την ψήφιση του Μνημονίου Συναντίληψης από την Κυπριακή Βουλή των Αντιπροσώπων στις 30 Απριλίου 2013 και αφού διεξήλθα τις πρόνοιές του, δεν μπόρεσα να βρω οιανδήποτε σχετική πρόνοια σχετικά με τη, σύμφωνα με τον Τύπο, συμφωνία της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Τρόικα.

»Αν εν τέλει η συμφωνία αυτή με την Τρόικα ισχύει και έχει επέλθει ολική διαγραφή της οφειλής/χρέους του Κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ήτοι του ποσού των 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ, αντιλαμβάνεστε τις κολοσσιαίες συνέπειες που θα έχει αυτό το γεγονός στα δικαιώματα όλων των πολιτών και όλων των ασφαλισμένων στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αφού ουσιαστικά αυτό θα σημαίνει, εν ολίγοις, απλά την κατάρρευση του Ταμείου και καθιστά αμφίβολη ακόμη και την καταβολή σύνταξης στους δικαιούχους που εκπλήρωναν τις υποχρεώσεις τους και κατέβαλλαν ανελλιπώς το οφειλόμενο ποσό.

Λαμβάνοντας επίσης υπόψη το παραδεκτό γεγονός από όλα τα μέρη, όπως αυτό καταγράφεται ρητά στο Μνημόνιο Συναντίληψης, ότι δηλαδή οι τραπεζίτες και οι τράπεζες είναι αυτοί που με πράξεις και παραλείψεις τους οδήγησαν τα οικονομικά πράγματα στο κατάντημα αυτό της χώρας, θα ήθελα να απευθύνω θερμότατη παράκληση όπως με ενημερώσετε αν έχουν διαγραφεί όλες ή μερικές από τις οφειλές του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων.

»Λαμβάνοντας, επίσης, υπόψη τη σαφέστατη υποχρέωση του Κράτους να παρέχει απρόσκοπτη πρόσβαση στους πολίτες σε επίσημα δημόσια έγγραφα και πληροφορίες, ιδίως σε θέματα που τους αφορούν άμεσα ή έμμεσα, υποχρέωση η οποία πηγάζει τόσον από το ίδιο το Σύνταγμα στο άρθρο 19, αλλά πολύ περισσότερο από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο άρθρο 10 που περιλαμβάνει το δικαίωμα λήψεως πληροφοριών χωρίς την επέμβαση των δημόσιων Αρχών, καθώς επίσης και στο άρθρο 11 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ περί της Ελευθερίας Έκφρασης και Πληροφόρησης, το οποίο θεμελιώνει το δικαίωμα απρόσκοπτης πρόσβασης των πολιτών σε δημόσια έγγραφα χωρίς την ανάμειξη των δημόσιων Αρχών (απολύτως σχετική και πάρα πολύ κατατοπιστική η εμπεριστατωμένη Τοποθέτηση της Επιτρόπου Διοικήσεως ως Εθνική Ανεξάρτητη Αρχή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναφορικά με το δικαίωμα πρόσβασης σε πληροφορίες – Δράση 9/2013 ημερομηνίας 9 Δεκεμβρίου 2013), θα ήθελα ως εκ των άνω να μου δώσετε πρόσβαση σε όλες τις σχετικές πληροφορίες που αφορούν την οφειλή/χρέος του Κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων.

»Σας ενημερώνω ότι δεν προτίθεμαι να καταβάλω ξανά οφειλές κοινωνικών ασφαλίσεων μέχρι να τύχω ενημέρωσης στα πιο πάνω ερωτήματά μου και επίσης να σας ενημερώσω ότι αν παρ΄ ελπίδα έχουν διαγραφεί οι οφειλές του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, προσωπικά δεν πρόκειται να καταβάλω ξανά οιονδήποτε ποσό προς τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις, διότι δεν προτίθεμαι να καταβάλω εισφορές απλά για να τις αρπάξουν αυτοί οι οποίοι αποκομίζουν κέρδη από τόκους, ήτοι οι τοκογλύφοι/τραπεζίτες, για τους οποίους ήδη η οικονομία της Κύπρου έχει δεχτεί ανεπανόρθωτο πλήγμα.

Θα ήθελα επίσης να σας ενημερώσω ότι αυτή η επιστολή μου θα τύχει δημοσιότητας και θα αποτελέσει παρότρυνση προς συμπολίτες μας να πράξουν το ίδιο, καθότι είναι απαράδεκτο άνθρωποι να μην πάρουν σύνταξη ή μειωμένη σύνταξη, απλά και μόνο γιατί κάποιοι κερδοσκοπούσαν

 

 

http://www.sigmalive.com/simerini/columns/eks-aformis/101395

Στα μικρά γράμματα της Ιστορίας

Email Facebook Tweet| <a «=»»>Εκτύπωση | 16 Φεβρουάριος 2014, 07:00 | Με τον Μάριο Δημητρίου

Αυτό το άρθρο άρχισε να γράφεται στο μυαλό μου στις 18 Ιανουαρίου 2014, όταν ο νευρολόγος – ψυχίατρος από τη Θεσσαλονίκη, Κλεάνθης Γρίβας, βασικός ομιλητής στην ημερίδα που οργάνωσαν οι νεολαίες των Οικολόγων και της ΕΔΕΚ για τις χρήσεις της κάνναβης στην ιατρική και τη βιομηχανία, ξεκίνησε την τοποθέτησή του με μιαν εκπληκτική αμφισβήτηση της ίδιας της επιστήμης του!

«Θα σας μιλήσω», είπε, «αφενός ως επιστήμονας, δηλαδή ως νευρολόγος, αφετέρου δε ως δαιμονολόγος, δηλαδή ως ψυχίατρος, αφού η ψυχιατρική δεν μπορεί να αποτελεί κλάδο της ιατρικής επιστήμης, απ΄ αφορμή το γεγονός ότι είναι ο μόνος δήθεν κλάδος που δεν δεσμεύεται από την υποχρέωση της απόδειξης. Δηλαδή, με άλλα λόγια, στο επίπεδο της ιατρικής, ισχύει ό,τι εκβάλλεται από το γεμάτο ή άδειο κεφάλι του ψυχίατρου…».

Σήκωσα το κεφάλι και κοίταξα καλύτερα αυτόν τον ισχνό 70χρονο άντρα και ήξερα πως είχα μπροστά μου έναν ξεχωριστό άνθρωπο, αποφασισμένο να κάνει τη διαφορά.

Το άρθρο συνέχισε να γράφεται στο μυαλό μου στις 13 Φεβρουαρίου 2014, όταν άκουγα στο τηλέφωνο τον 37χρονο δικηγόρο από τη Λευκωσία Μιχάλη Παρασκευά να μου μιλά για τη συγκέντρωση πολιτών την προηγούμενη νύχτα στη Λεμεσό, όπου τους ανέπτυξε την απόφασή του να επιδείξει πολιτική ανυπακοή απέναντι στο κράτος, ρισκάροντας να χάσει ακόμα και τη δουλειά του, μη καταβάλλοντας τις εισφορές του στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον τρόπο διαχείρισης του Ταμείου από την Κυβέρνηση.

«Ρώτησα τους παρευρισκομένους κατά πόσον ήξεραν τι έγινε στην Καταλονία το 1936, αλλά δεν επεκτάθηκα σε αυτό», μου είπε γελώντας ο Μιχάλης.

Ένιωσα την ίδια στιγμή ότι μιλούσα με έναν ακόμα ξεχωριστό άνθρωπο, αποφασισμένο να κάνει τη διαφορά. Που επίσης αμφισβητεί, έμπρακτα, το κατεστημένο του δικού του επαγγελματικού χώρου, ολόκληρο το νομικό σύστημα, με όραμα την επαναστατική επιδίωξη της αυτοδιαχείρισης και της ελευθερίας – ατομικής και κοινωνικής.

Και αναπόφευκτα το ενδιαφέρον μου γι’ αυτούς τους δύο σύγχρονους αντικομφορμιστές, τον Μιχάλη Παρασκευά και τον Κλεάνθη Γρίβα, με οδήγησε σε δύο παλιούς Εμφύλιους Πολέμους και σε δύο παλιούς επαναστάτες που έχω την εντύπωση ότι τους εμπνέουν: στον μηχανικό σιδηροδρόμων Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι (Buenaventura Durruti), δολοφονημένο στα 40 του στον Ισπανικό Εμφύλιο το 1936, και στον γιατρό Δημοσθένη Γρίβα (πατέρα του Κλεάνθη), δολοφονημένο στα 35 του στον Ελληνικό Εμφύλιο το 1947.

Γιατί, βέβαια, ηγετική μορφή της «Καταλονίας του 1936» που ο Μιχάλης Παρασκευάς ανέφερε στη συγκέντρωση της Λεμεσού, ήταν ο φλογερός ηγέτης της αναρχοσυνδικαλιστικής Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας της Ισπανίας, της θρυλικής Confederacion Nacional del Trabajo (CNT), σκοτωμένος από σφαίρα φασιστών του Φράνκο, σε οδόφραγμα στη Μαδρίτη.

Η μοναδική περιουσία που είχε όταν πέθανε, ήταν «δύο αλλαξιές, δύο πιστόλια, ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου κι ένα ζευγάρι κιάλια».

Ο Δημοσθένης Γρίβας από την Καρδίτσα, γιατρός του αριστερού ΕΛΑΣ στη διάρκεια της Αντίστασης και στη συνέχεια του κομμουνιστικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, είχε αναγκαστεί να βγει αντάρτης στο βουνό λόγω της «λευκής τρομοκρατίας» των εθνικιστών, που μετά την αποχώρηση των Γερμανών οργίαζε στη χώρα, απέναντι στην «κόκκινη τρομοκρατία» των κομμουνιστών, παρά το ότι διαφώνησε με την απόφαση του ΚΚΕ για Εμφύλιο Πόλεμο.

Πιάστηκε αιχμάλωτος από τον κυβερνητικό στρατό, πέρασε έκτακτο στρατοδικείο και εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες τον Ιούνιο 1947 (Ο γιος του, Κλεάνθης, ήταν τότε μωρό τριών χρόνων). Οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα με τις πιτζάμες του, γιατί είχε χαρίσει το κοστούμι και το πανωφόρι του σε συγκρατούμενούς του. Δύο αποσπάσματα με στρατιώτες από την Καρδίτσα, που τον γνώριζαν και τον σέβονταν για την εντιμότητά του, αρνήθηκαν να πυροβολήσουν και αντικαταστάθηκαν από στρατιώτες από άλλα μέρη της Ελλάδας.

Η μοναδική περιουσία που είχε όταν πέθανε, ήταν τα γυαλιά του, το δακτυλίδι, η ταυτότητα, η βέρα, το ρολόι, η τσιγαροθήκη, ο αναπτήρας, τα ξυριστικά εργαλεία, το πουλόβερ, το στυλό του και ένα χειροποίητο σκάκι.

Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι και Δημοσθένης Γρίβας. Γραμμένα με μικρά γράμματα τα ονόματά τους στην Ιστορία, όμως εμείς τους θυμόμαστε με εγκαρδίωση, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με τις ιδέες που τους οδήγησαν στον θάνατο.

Μόνο η ΑΝΥΠΑΚΟΗ φέρνει αλλαγή 1/12/1955 – Η Ροζα Παρκς ΠΡΑΤΤΕΙ κατά του ρατσισμού -Boycott…… Martin Luther King!!! ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ!!! ΟΛΑ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%8B%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%AC%CE%B6_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%BB%CE%B5%CF%89%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%85_(1955)

Μποϋκοτάζ των λεωφορείων στο Μοντγκόμερυ (1955)

 

Το λεωφορείο Νο 2857 στο οποίο συνελήφθη η επιβάτις Ρόζα Πάρκς. Βρίσκεται σήμερα στον εκθεσιακό χώρο του Μουσείου Χένρι Φορντ.

Προκάλεσε τις διαδηλώσεις: Η επιβάτις Ρόζα Παρκς δίπλα στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1955

Μέχρι το Νοέμβριο του 1956, στα λεωφορεία του Μοντγκόμερυ στην Αλαμπάμα των ΗΠΑίσχυε ο φυλετικός διαχωρισμός. Σύμφωνα με το σχετικό νόμο, οι λευκοί επιβάτες που έμπαιναν σε ένα λεωφορείο κάθονταν στις μπροστινές θέσεις, ενώ οι μαύροι επιβάτες στις πίσω θέσεις και έπρεπε να υπάρχει πάντα μια κενή σειρά ανάμεσα στα δύο μέρη, ώστε αυτά να διαχωρίζονται. Αν το λεωφορείο ήταν γεμάτο και έμπαινε ένας λευκός επιβάτης, οι μαύροι επιβάτες που κάθονταν στην πρώτη σειρά του πίσω μέρους, έπρεπε να σηκωθούν προκειμένου αυτός να καθίσει και να δημιουργηθεί μια νέα κενή σειρά. Οι συγκεκριμένοι μαύροι επιβάτες παρέμεναν όρθιοι όπως και εκείνοι που ανέβαιναν σε ένα γεμάτο λεωφορείο. Ο νόμος αυτός κηρύχθηκε αντισυνταγματικός από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, τον Νοέμβριο του 1956, ύστερα από το μποϋκοτάζ των λεωφορείων που κράτησε περισσότερο από ένα χρόνο. Αφορμή για το μποϋκοτάζ ήταν η άρνηση μιας μαύρης επιβάτιδος, της Ρόζας Παρκς, να παραχωρήσει τη θέση της σε ένα λευκό επιβάτη.

 

Πίνακας περιεχομένων

[Απόκρυψη]

• 1 Η ενέργεια της Παρκς και η απόφαση για το μποϋκοτάζ
• 2 Η επιτυχία του μποϋκοτάζ και η απόφαση για συνέχισή του
• 3 Κατάληξη
• 4 Εξωτερικοί σύδεσμοι

 

Η ενέργεια της Παρκς και η απόφαση για το μποϋκοτάζ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Την 1 Δεκεμβρίου του 1955,η 42χρονη ράφτρα Ρόζα Παρκς, γραμματέας του παραρτήματος του NAACP (National Association for the Advancement of Colored People) στο Μοντγκόμερυ, αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό άντρα, με αποτέλεσμα να συλληφθεί. Την επομένη αφέθηκε ελεύθερη αφού πλήρωσαν την εγγύηση ο E.D.Nixon, πρόεδρος του τοπικού παραρτήματος του NAACP και ο Clifford Durr. Ο Nixon ήθελε να χρησιμοποιήσει τη σύλληψη της Παρκς, που είχε κύρος και φήμη στην μαύρη κοινότητα του Μοντγκόμερυ, προκειμένου να ξεσηκώσει τους μαύρους συμπολίτες του κατά των νόμων που επέβαλαν το φυλετικό διαχωρισμό σε διάφορες εκφάνσεις της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Την ίδια μέρα η θρησκευτική ηγεσία του μαύρου πληθυσμού στο Μοντγκόμερυ συγκεντρώθηκε στην εκκλησία όπου ήταν πάστορας ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ για να αποφασίσει αν θα προχωρούσαν σε μποϋκοτάζ των λεωφορείων. Προτάθηκε να γίνει το μποϋκοτάζ, με αίτημα, όμως, όχι την κατάργηση συνολικά της νομοθεσίας που επέβαλε το φυλετικό διαχωρισμό, αλλά η διαχωριστική γραμμή στα λεωφορεία να είναι σταθερή και να μην υποχρεώνονται οι μαύροι επιβάτες να δίνουν τη θέση τους στους λευκούς.Η ηγεσία των μαύρων κατοίκων του Μοντγκόμερυ έκανε αυτή τη συμβιβαστική πρόταση,γιατί πίστευε ότι το αίτημα για πλήρη κατάργηση του φυλετικού διαχωρισμού στα λεωφορεία δε θα γινόταν εύκολα αποδεκτό από την πλευρά των λευκών.Συγχρόνως τέθηκαν και άλλα αιτήματα μεταξύ των οποίων να συμπεριφέρονται ευγενικά οι οδηγοί σε όλους τους επιβάτες και να προσληφθούν και μαύροι οδηγοί στα λεωφορεία.Η πρόταση έγινε δεκτή και αποφασίστηκε το μποϋκοτάζ να γίνει στις 5 Δεκεμβρίου,την ημέρα της δίκης της Ρόζας Παρκ.Επίσης αποφασίστηκε να ηγηθούν του μποϋκοτάζ η οργάνωση Montgomery Improvement Association(MIA) και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.Για να ενημερωθούν οι μαύροι κάτοικοι του Μοντγκόμερυ για το μποϋκοτάζ αποφασίστηκε να διανεμηθούν φυλλάδια στις εκκλησίες,την Κυριακή πριν την 5η Δεκεμβρίου.Ήδη το βράδυ της σύλληψης της Παρκς,η οργάνωση Women`s Political Council είχε τυπώσει και διανείμει 35 χιλιάδες φυλλάδια με τα οποία καλούνταν οι Αφροαμερικανοί να μην χρησιμοποιήσουν τα λεωφορεία την ημέρα της δίκης.

Η επιτυχία του μποϋκοτάζ και η απόφαση για συνέχισή του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πράγματι στις 5 Δεκεμβρίου του 1955 ελάχιστοι μαύροι χρησιμοποίησαν τα λεωφορεία στην πρωτεύουσα της Αλαμπάμα. Η επιτυχία του μποϋκοτάζ οδήγησε στην απόφαση για συνέχιση του.Το μποϋκοτάζ των λεωφορείων στο Μοντγκόμερυ κράτησε συνολικά 381 ημέρες. Οι περισσότεροι μαύροι της περιοχής το διάστημα αυτό πήγαιναν στις δουλείες τους και γενικότερα μετακινούνταν είτε με ιδιωτικά αυτοκίνητα είτε με κάρα και ποδήλατα είτε με τα πόδια. Εκείνες τις ημέρες πολύ συνηθισμένο ήταν το φαινόμενο να χρησιμοποιούν πολλοί άνθρωποι μαζί ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο (car-pooling) .Όταν, δε, οι αρχές τις πόλης, για να εμποδίσουν το συγκεκριμένο τρόπο μετακίνησης, ζήτησαν από τις τοπικές ασφαλιστικές εταιρίες να μην ασφαλίζουν τα εν λόγω αυτοκίνητα, η ηγεσία των μαύρων του Μοντγκόμερυ στράφηκε στο Lloyd`s στο Λονδίνο. Επίσης οι μαύροι ταξιτζήδες χρέωναν την κούρσα μόλις 10 σεντς, όσο δηλαδή κόστιζε το εισιτήριο στα λεωφορεία. Όταν αυτό έγινε γνωστό, οι αρχές της πόλης αποφάσισαν να επιβάλλονται πρόστιμα σε όσους χρέωναν την κούρσα λιγότερο από 45 σεντς.
Η συνέχιση του μποϋκοτάζ και η μεγάλη συμμετοχή σε αυτό είχε ως συνέπεια και την αύξηση της συμμετοχής λευκών κατοίκων της πόλης, που ήταν αντίθετοι στην κατάργηση του φυλετικού διαχωρισμού ή πλήττονταν οικονομικά από το μποϋκοτάζ, στο White Citizen’s Council. Άτομα που συμμετείχαν στο μποϋκοτάζ έγιναν πολλές φορές στόχος επιθέσεων. Εμπρηστικές επιθέσεις έγιναν και εναντίον των σπιτιών των Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Ralph Abernathy`s αλλά και εναντίον τεσσάρων εκκλησιών της μαύρης κοινότητας του Μοντγκόμερυ.
Κατά τη διάρκεια του μποϋκοτάζ συνελήφθησαν για παρακώληση συγκοινωνιών 156 άτομα μεταξύ των οποίων και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Καταδικάστηκε σε πρόστιμο 500$ ή φυλάκιση 386 ημερών.Τελικά έμεινε στη φυλακή δύο εβδομάδες.

Κατάληξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 4 Ιουνίου του 1956 τοπικό δικαστήριο της Αλαμπάμα έκρινε αντισυνταγματικό τον νόμο για το φυλετικό διαχωρισμό στα λεωφορεία.Εναντίον της απόφασης αυτής ασκήθηκε έφεση και στις 13 Νοεμβρίου του ίδιου έτους το Ανώτατο δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής δέχτηκε την απόφαση του τοπικού δικαστηρίου.Έτσι υποχρεώθηκαν οι αρχές του Μοντγκόμερυ να επιτρέψουν στους μαύρους επιβάτες των λεωφορείων να καθονται οπουδήποτε.
Το μποϋκοτάζ στο Μοντγκόμερυ αποτέλεσε μια από της πρώτες νίκες του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες και ανέδειξε ως ηγετική του μορφή τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Εξωτερικοί σύδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• montgomeryboycott.com (αγγλικά)
• Übersicht über einige Teilnehmer am Boykott (αγγλικά)
• Συλλογή άρθρων περί του μπουκοτάζ (γερμανικά)

Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Montgomery Bus Boycott της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0. (ιστορικό/συντάκτες).

Κατηγορίες:

• Ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών
• Ρατσισμός
• Αλαμπάμα

https://osr55.wordpress.com/2010/06/25/boycott-martin-luther-king-

Στο Μοντγκόμερι μια πόλη στο νότο των ΗΠΑ υπήρχαν ρατσιστικοί νόμοι που διαχώριζαν τους ανθρώπους σε νέγρους και λευκούς……… ένας τέτοιος νόμος απαγόρευε στους νέγρους να κάθονται στα μπροστινά καθίσματα των λεωφορείων και έπρεπε να παραχωρούν την θέση τους στους λευκούς….. μια γυναίκα όταν της υποδείχθηκε να πράξει έτσι και να παραχωρήσει την θέση της αρνήθηκε σθεναρά και δεν υπέκυψε

Όλη η μαύρη κοινότητα του Μοντγκόμερι την στήριξαν και έτσι άρχισε το κίνημα της μη βίας μέσω του μπουκοταζ των λεωφορείων με ηγέτη τον αιδεσιμότατο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και άλλους ιερείς της κοινότητας

Αμέσως ένας πόλεμος ξέσπασε εναντίον αυτού του κινήματος που ολοένα και μεγάλωνσε……. Όρος απαράβατος ήταν αυτό που έλεγε η βίβλος και ο Χριστός όπως πίστευε ακράδαντα ο Μάρτιν Λούθερ Κιγκ ……….. η βία δεν έχει θέση στο κίνημα μας

Αγαπάτε τα λευκά αδέλφια ………… απαντήστε στο μίσος τους με αγάπη … δείξετε το λάθος των τρόπων τους……………. Οι μασκοφόροι κάφροι της κουκλουξκλαν κτύπησαν το σπίτι του με χειροβομβίδα χωρίς ευτυχώς να τραυματιστεί το παιδί του και η γυναίκα του…….. πλήθος νέγρων μαζεύτηκαν έξω από το σπίτι του για συμπαράσταση με λοστούς όπλα ρόπαλα έτοιμοι για εκδίκηση

Μια σπίθα αρκούσε για να ξεσπάσει η πυρκαγιά του μίσος και η αιματοχυσία με τους πάνοπλους λευκούς αστυνομικούς να ξεκινήσει

Κλονίστηκε η πίστη του Κιγκ αλλά έμεινε σταθερός και κήρυξε άλλη μια φορά την πίστη του στη μη βία

Η βία από τους λευκούς επιχειρηματίες που έχαναν χιλιάδες δολάρια από το μπουκοτάζ που έβλεπαν τις ζημιές να αυξάνονται μεγάλωναν ολοένα και οι προβοκάτσιες συνεχίζονταν

Μασκοφόροι κάφροι έκαψαν το σπίτι ηγετικού μέλους τους κινήματος και χωρίς να μπορούσε να κάνει τίποτα κόχλαζε από μίσος την στιγμή που οι λευκοί πυροσβέστες απλά κάθονταν επιδεικτικά και χαιρέκακα έβλεπαν τις φλόγες να κατακαίει τα πάντα…..

Μίσος!!!!!!!! Το μίσος φούντωνε και μεγάλωνε ………………κοχλασμός ηφαίστιο για τους κάφρουςςςςς……………. Λέει στον ΜΛ Κιγκ ότι δεν πρόκειται να αντέξουμε… η βία θα ξεσπάσει….. δεν θα αντέξουμε πρέπει να απαντήσουμε στην βία με βία…………. Ο Μάρτιν Λούθερ Κιγκ παραθέτει ένα απόσπασμα από την βίβλο και λέει ότι η βία φέρνει μόνο βία και δεν πρόκειται να πέσουμε στο επίπεδο αυτό………….

Οι λευκοί επιχειρηματίες καταφέρνουν να εκδόσουν εντάλματα σύλληψης για όλα τα ηγετικά στελέχη του κινήματος ανάμεσα τους και λευκούς συμπαραστάτες με αυθαίρετες εωλες κατηγορίες………..

Σε όλη την χώρα υπάρχουν κινητοποιήσεις………… το θέμα δεν περιορίζεται φυσικά στο μπουκοτάζ των λεωφορείων………….. επιστολές συμπαράστασης καταφθάνουν από παντού και μια κλωστή κρατάει την οργή των μαύρων χωρίς όμως αυτή να σπάει από τον ηγέτη τους τον Κιγκ που εμμένει ακάθεκτος στις θέσεις της μη βίας

Κρίσιμες στιγμές και για το πώς πρέπει να απαντήσουν στην καφρίλα έκδοσης ενταλμάτων……….. να κρυφτούμε λέει ένας…………. Όχι απαντάει αυτός που ήταν έτοιμος να ξεσπάσει σε βία όταν του κάψαν το σπίτι…………. Μόνο οι εγκληματίες κρύβονται και εδώ δεν έχω τίποτα να κρύψω

Όλοι μαζί πορεύονται προς τον αστυνομικό σταθμό και «παραδίδονται» καταρρίπτωντας και φτύνοντας τους κάφρους μαλακισμένους εντολοδόχους των αφεντικάδων λευκών επιχειρηματιών ……………….. έχουν απογυμνωθεί τελείως

Λαική κατακραυγή σε όλη την χώρα που στηρίζει το κίνημα

Και η οποία ωθεί την τελική μάχη η οποία κερδίζεται στο ανώτατο δικαστήριο το οποίο ακυρώνει τους ρατσιστικούς  νόμους……………………………

Η πρώτη μάχη κερδίθηκε!!!!!!!! Και τελειώνει η ταινία με μια σουρεαλιστική σκηνή με τον ηθοποιό που υποδυόταν τον Μάρτιν Λούθερ Κιγκ να έρχεται στο σήμερα και να περπατάει στον δρόμο ανάμεσα σε λευκούς και μαύρους και την αστυνομία να ρίχνει ματιές στους νέγρους νέους…..

Δυστυχώς ο φασισμός κτυπά πάντα ύπουλα…. Ο Κιγκ ηγήθηκε του παναμερικανικού κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα και το πλήρωσε με την ζωή του αφού στις 4/4/1968 μια σφαίρα τον κτύπησε θανάσιμα πληρώνοντας με την ίδια του την ζωή τα πιστεύω του!!!!

Τιμή μόνο αξίζει σε αυτό τον άνθρωπο ο οποίος εφάρμοσε απολυτα αυτό που πίστευε……… μη βία……….. μακάρι να μπορεί να επέλθει αλλαγή χωρίς βία ειδικά όταν η βία είναι στην πρώτη γραμμή από την αντίπερα όχθη

δεν ξέρω πραγματικά αν μπορεί να απαντηθεί η βία με μη βία……… ο Κιγκ πίστευε σε αυτό γιατί θεωρούσε ότι αυτό έλεγε ο θεός του……… ο θεός του φυσικά στο τέλος αποδείκτικε ότι ήταν ακριβώς η πίστη του ανθρώπου στον αγώνα του και καμιά υπεράλμπρη ουράνια δύναμη δεν ενεμφανίστη μέσα σε λευκό φως …………..

όταν η οργή κοχλάζει…… όταν η αδικία κτυπάει και η οργή μεγαλώνει………. όταν η αδικία σε τσακίζει και χασκογελάει και σκοτώνει και καταστρέφει διαρκώς δεν ξέρω αν αρκεί η επίκληση της μη βίας

και αυτό σχετικό είναι………. όταν σε κτυπάνε πρέπει να απαντήσεις………. όποιος δοκιμάσει να σε κτυπήσει πρέπει να του καταγαμήσεις τα πάτερα τζαι να τον τσακκισεις……….. ο παράδεισος είναι τώρα και δεν χρειαζόμαστε μάρτυρες για μια άλλη ζωή

Τιμή στον Μάρτιν Λουθερ Κιγκ που έπαιρνε δύμαμη από  όλους αυτούς τους ανθρώπους που τον στήριζαν και που χωρίς αυτούς δεν θα ήταν και δεν θα καταφερνε τίποτα

Τιμή μόνο αξίζουν σε αυτούς τους ανθρώπους που μας δείχνουν έμπρακτα ότι ΤΙΠΟΤΑ   ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΈΝΑ

ΟΛΑ  ΜΑ ΟΛΑ  ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ