Κάλεσμα προς όποιον/όποιαν ενδιαφέρεται να συνεισφέρει σε επιχειρήματα κατά του καθεδρικού εκτρώματος
υπήρξαν αρκετά blogs που ενδιαφέρθηκαν για την αποτροπή του καθεδρικού εκτρώματος
στην συνάντηση που έγινε στο Πολυδύναμο Κέντρο
http://politispittas.blogspot.com/2010/05/blog-post_18.html
όπου μίλησε ο καθηγητής Στρατής με επιχειρήματα αρχιτεκτονικής αλλά και εκπρόσωπος του τμήματος αρχαιοτήτων εκφράστηκαν εμπεριστατωμένες απόψεις με επιχειρήματα εναντίον αυτού του εγχειρήματος
εναντίον επίσης είναι και το ΕΤΕΚ ο σύνδεσμος αρχιτεκτόνων Κύπρου και άλλοι σχετικοί φορείς
αυτό το εγχείρημα της μεγαλύτερης επιχείρησης του τόπου δηλαδή της εκκληshάς λτδ με συνέταιρο τον δεύτερο τη τάξη μετά τον Σιακόλα ο οποίος θα πατήσει στην παρέκκλιση αυτή ως προηγούμενο για να το επικαλεστεί όταν θέλει να κτίσει παρόμοι έκτρωμα τύπου μολ σε περιοχές προστατευόμενες όπως είναι η παλιά Λευκωσία
αυτό το εγχείρημα λοιπόν εμπεριέχει και συμπυκνώνει όλη την ουσία αυτού του συστήματος στο οποίο είμαστε εγκλωβισμένοι όλοι
η δημοκρατία του κέρδους με εξαγορά «συνειδησέων» των εκλελεγμένων κάθε 5 πέντε χρόνια που φτύνουν κατάμουτρα τους ψηφοφόρους τους
όποιος έχει στοιχεία τεκμηριωμένα αρχιτεκτονικά από απόψεως πολεοδομίας είτε ως αρχιτέκτονας είτε ως πολιτικός μηχανικός είτε ως ιστορικός κλπ με οιανδήποτε ιδιότητα
δηλαδή να παραπέμψει σε σχετικές μελέτες στοιχεια τεκμηριωμένα ας παραπέμψει σε αυτό το ποστ ώστε να γίνει μια πρακτική κίνηση που ετοιμάζεται
Πιο κάτω είναι η αγόρευση στην προσφυγή ενώπιον του Ανωτάτου
Ο νόμος είναι όπως τον ιστό της αράχνης………… νέο VIDEO – έγγραφα
https://osr55.wordpress.com/2008/09/05/
με γεγονότα ανάλογα και παρόμοια της αυθαιρεσίας του δήμου λευκωσιας που έβγαλε απόφαση χωρίς να έχει ενώπιον του τίποτα ούτε περιβαλλοντική έκθεση που προβλέπεται ρητά και βάση της «αρχής της προφύλαξης» μιας νομικής αρχής που καθιερώθηκε στο ευρωπαικό κοινοτικό δίκαιο από την Συνθήκη Μάαστριχτ 7.2.1997 άρθρο 130 Π και τηρείται ευλαβικά από το Δικαστήριο Ευρωπαικών Κοινοτήτων όπως αναλύεται πιο κάτω
υπάρχουν πάρα πολλά στοιχεία και όποιος ενδιαφέρεται με μεγάλη όρεξη 😉 καθότι 20 σελίδες σχεδόν μπορεί να την διαβάσει:
πάντως πάρα πολύ σημαντικό στοιχείο είναι το γεγονός ότι σύμφωνα με το άρθρο 12Δ του περί πολεοδομίας νόμου κάθε ενδιαφερόμενο πρόσωπο δηλαδή ώς ορίζεται στο νόμο οδών και οικοδομών αλλά και σύμφωνα με νομολογία του ανωτάτου δικαστηρίου είναι κάθε περίοικος της ευρύτερης περιοχής όχι αναγκαστικά ιδιοκτήτηας ή κάτοχος ακινήτου που γειτνιάζει
κάθε ενδιαφερομενο πρόσωπο κατά τη γνώμη μου ώς ερμηνεύω το νόμο δικαιούται να υποβάλει αίτηση για δημόσια ακρόαση ώστε να ακουστούν οι ενστάσεις του πριν προβεί σε έκδοση πολεοδομικής άδειας
το δημοτικό συμβούλιο δεν έχει προβεί σε πολεοδομική άδεια άρα δεν έχει προβεί σε έκδοση διοικητικής πράξης αν έχω αντιληφθεί σωστά αλλά σε μια εκ πρώτης απόφαση που δίδεται η άδεια στην εκκλησία να παρεκκλίνει από το τοπικό σχέδιο
πολεοδομική άδεια για να εκδοθεί πρέπει να είναι πλήρως τεκμηριωμένη με αρχιτεκτονικά σχέδια περιβαλλοντική μελέτη κλπ
οπότε μια πρώτη κίνηση είναι να γίνει αίτηση από τους περιοικους για δημόσια ακρόαση
αναλύεται και αυτό το δικαίωμα
Γ.1 Παραβίαση και μη λήψη υπόψη των ορισμών του άρθρου 11 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας νόμου σε σχέση με την προσβαλλόμενη διοικητική πράξη η οποία ως εκ τούτου λήφθηκε κατά παράβαση ουσιώδους παράγοντα-2ος και 3ος λόγος ακυρώσεως
- Σε σχέση και με τις προδικαστικές ενστάσεις των καθών ευσεβάστως εισηγούμαι ότι η παρούσα προσφυγή είναι εμπρόθεσμη καθ΄ότι ως αναφέρεται ως άνω στα γεγονότα και στην αίτηση ακυρώσεως στα γεγονότα, οι αιτητές έλαβαν γνώση για τη παραχώρηση της Πολεοδομικής Άδειας ……………..ημερομηνίας 20/12/2007 στην εταιρεία ……………. Ltd και/ή στον πολιτικό μηχανικό …………………. την 19/5/2008 και η Αίτηση ασκήθηκε εμπρόθεσμα στις 25/7/2008.
Παραπέμπω στην απόφαση 291/2004 ημερ. 12/1/2006 Ανδρεανή Βασιλείου ν. 1. Κυπριακής Δημοκρατίας , μέσω Διευθυντή Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως 2. Δήμου Στροβόλου στην οποία αποφασίστηκαν τα εξής:
«Εγείρεται και δεύτερη προδικαστική ένσταση ότι η προσφυγή είναι εκπρόθεσμη. Η γνώση της πράξης που εκκινεί την προθεσμία για προσβολή της με προσφυγή πρέπει να είναι πλήρης, δηλαδή να επιτρέπει στον ενδιαφερόμενο να διαγνώσει με βεβαιότητα την υλική και ηθική ζημιά την οποία υφίσταται. Εδώ, η αιτήτρια έλαβε πλήρη γνώση των αδειών που είχαν εκδοθεί στο ενδιαφερόμενο μέρος με την απαντητική επιστολή ημερ. 27.12.03 με την οποία ο Δήμος Στροβόλου, πληροφόρησε την αιτήτρια ότι το ενδιαφερόμενο μέρος εξασφάλισε πολεοδομική άδεια και άδεια οικοδομής γιατί «η αίτηση της ήταν απόλυτα σύμφωνη με την νομοθεσία και τους σχετικούς Κανονισμούς». Η προσφυγή καταχωρήθηκε στις 5.3.04 και ενόψει των πιο πάνω, είναι εμπρόθεσμη.»
Περαιτέρω ευσεβάστως εισηγούμαι ότι σαφέστατα οι αιτητές έχουν έννομο συμφέρον για την άσκηση της παρούσας προσφυγής καθότι η ακίνητη περιουσία των Αιτητών 1-6 εφάπτεται με την ακίνητη περιουσία του ενδιαφερόμενου μέρους και η ακίνητη περιουσία του αιτητή 7 γειτνιάζει γεγονός που τους προσδίδει έννομο συμφέρον όπως έχει επισημανθεί επανειλημμένως σε σωρεία αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Παραπέμπω στην απόφαση 291/2004 ημερ. 12/1/2006 Ανδρεανή Βασιλείου ν. 1. Κυπριακής Δημοκρατίας , μέσω Διευθυντή Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως 2. Δήμου Στροβόλου στην οποία αποφασίστηκαν τα εξής:
«Με την παρούσα προσφυγή η αιτήτρια επιδιώκει την ακύρωση των αδειών που χορηγήθηκαν στο ενδιαφερόμενο μέρος.
Ο καθ΄ ου η αίτηση Δήμος Στροβόλου πρόβαλε προδικαστική ένσταση ότι η αιτήτρια στερείται εννόμου συμφέροντος προσβολής των επίδικων αποφάσεων/αδειών, επειδή η αιτήτρια δεν προσκόμισε αποδεικτικά στοιχεία ότι η διαβίωσή της στην κατοικία θα υποστεί δυσμενή επηρεασμό. Η θέση του Δήμου Στροβόλου είναι ότι οι αόριστοι ισχυρισμοί της αιτήτριας ότι θα επηρεαστεί δυσμενώς το φως και ο αέρας που απολαμβάνει η κατοικία της δεν επαρκούν για τη θεμελίωση εννόμου συμφέροντος στην έννοια του άρθρου 146.2 του Συντάγματος, για την προώθηση της προσφυγής.
Καθώς έχει ειπωθεί, η ακίνητη περιουσία της αιτήτριας εφάπτεται του υπό εκμετάλλευση κτήματος του ενδιαφερόμενου μέρους και συνεπώς εύλογα η αιτήτρια θεωρείται ως «περίοικος». Η νομιμοποίηση του περίοικου να αμφισβητήσει την εγκυρότητα άδειας για ανάπτυξη γειτονικού του τεμαχίου, αναγνωρίζεται από τη νομολογία. (Βλ. Thanos Club Hotels Ltd. v. ΕΤΕΚ (2000) 3 ΑΑΔ 323, Βασιλείου κα ν. Δημοκρατίας (2002) 3 ΑΑΔ 485). Στην προκείμενη περίπτωση, η αιτήτρια εύλογα ισχυρίζεται ότι με τις προσβαλλόμενες αποφάσεις θίγονται έννομα συμφέροντά της ως περίοικος. Δεν απαιτείται απόδειξη ότι πράγματι θίγεται έννομο συμφέρον αλλά αρκεί η πιθανολόγηση η οποία και αποτελεί προϋπόθεση του παραδεκτού της προσφυγής. Η θεμελίωση της νομιμοποίησης ανήκει στην ουσιαστική θεμελίωση της προσφυγής ενώ η έλλειψή της, καθιστά την προσφυγή αβάσιμη, όχι όμως μη παραδεκτή. Βλ. Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας (Αρ. 1) (1996) 3 ΑΑΔ 73.»
Οι Αιτητές είναι εν πάση περιπτώσει πρόσωπα τα οποία συνήθως διαμένουν εντός της περιοχής στην οποία βρίσκεται η ιδιοκτησία σχετικά με την οποία εκδόθηκε η άδεια και ως εκ τούτου εν πάση περιπτώσει είναι «ενδιαφερόμενα πρόσωπα» όπως ορίζεται στο άρθρο 4 παράγραφος 4 του Ρύθμισης Οδών και Οικοδομών Νόμος Κεφ. 96
- Η προσβαλλόμενη πράξη θίγει άμεσα τα έννομα συμφέροντα των αιτητών καθότι έχει και θα έχει άμεσες επιπτώσεις στην υγεία και την ευημερία τους. Ειδικότερα οι αιτητές 1, 2, 3, 4 , 5 και 6 οι οικίες των οποίων εφάπτονται επακριβώς επί του ακινήτου επηρεάζονται δυσμενώς η υγεία και η ευημερία τους και συγκεκριμένα οι όροι διαβίωσης τους σε σχέση με την παντελή αποκοπή του φωτός και του αέρα προς τις οικίες τους (ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΚΓ).
Θα προκαλείται οχληρία σε όλους τους αιτητές που επηρεάζει δυσμενέστατα την υγεία και ευημερία τους και την εν γένει ποιότητα ζωή τους καθότι όταν κατοικηθούν τα 18 διαμερίσματα στις δύο πολυκατοικίες θα προκαλείται έτι περισσότερος θόρυβος, τόσο από τους ένοικους οι οποίοι θα επιβαρύνουν την ήδη πυκνοκατοικημένη γειτονιά, όσο και τα αυτοκίνητα τα οποία θα είναι πολύ περισσότερα από 20 που προβλέπεται για πάρκινγκ.
Τα αυτοκίνητα θα προκαλούν έτι περισσότερη μόλυνση από τις εξατμίσεις τους στην ήδη πυκνοκατοικημένη γειτονιά και ήδη βεβαρημένη με πάρα πολλά αυτοκίνητα τα οποία επίσης θα καταλαμβάνουν έτι περισσότερους χώρους στάθμευσης με αποτέλεμσα να πλήτττεται άμεσα η ευημερία των αιτητών και επ΄αυτού.
- Η έκδοση της προσβαλλόμενης διοικητικής πράξης είναι παντελώς αναιτιολόγητη καθότι πουθενά δεν φαίνεται το σκεπτικό με το οποίο εκδόθηκε η απόφαση αυτή. Δεν υπάρχει πουθένα πολεοδομική έκθεση η οποία να αναφέρει οτιδήποτε σε σχέση με το κατά πόσο η χορήγηση της θα επηρέαζε το γύρω περιβάλλον παρά το γεγονός ότι ήδη από τις 24/10/2007 ημερομηνία λήψης επιστολής των αιτητών (ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ι) από τους καθών και πιο συγκεκριμένα στις 25/10/2007 ως φαίνεται στην μονογραφή της ημερομηνίας 25/10/2007 (ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Κ) δύο μήνες πριν την έκδοση της υπήρχε σαφέστατη και ρητή ένσταση εκ μέρους των αιτητών ότι θα επηρεαστούν τα δικαιώματα τους.
Απολύτως σχετική στο σημείο αυτό είναι η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου Θεκλού Παναγιώτη Μαυραντώνου ν. Δήμου Πάφου Υπόθεση αρ. 420/2002 ημερ. 20/1/2004:
«…Προβάλλεται μεταξύ άλλων ως λόγος ακυρώσεως ότι η επίδικη απόφαση είναι αναιτιολόγητη κατά παράβαση των άρθρων 26, 27 και 28 του περί Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου 158(1)/99. Σύμφωνα με την εισήγηση της δικηγόρου της αιτήτριας ούτε από το σώμα της επίδικης απόφασης αλλά ούτε και από το σχετικό διοικητικό φάκελο (Τεκμήριο 1) προκύπτει επαρκής αιτιολογία.
Ο προβαλλόμενος λόγος ακυρώσεως ευσταθεί.
Έχω διεξέλθει το σχετικό διοικητικό φάκελο (Τεκμήριο 1). Η πολεοδομική έκθεση (Ερ. 1-3) δεν αναφέρει ότιδήποτε σε σχέση με το κατά πόσο η τυχόν χορήγηση της άδειας στο ενδιαφερόμενο μέρος θα επηρέαζε το γύρω περιβάλλον, παρά το γεγονός ότι στο τοπογραφικό σχέδιο (Ερ. 6) φαίνεται εκ πρώτης όψεως να επηρεάζεται μέρος της κατοικίας της αιτήτριας. Τέτοια αναφορά δεν υπάρχει ούτε στα πρακτικά της πολεοδομικής απόφασης (Ερ. 9) ούτε στα πρακτικά της Επιτροπής Πολεοδομίας, Χωροταξίας και Τεχνικών Θεμάτων (Ερ. 10-11 και 14-16). Στο τέλος δεν του Ερ. 16 αναφορικά με την τελική απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου σημειώνεται απλώς ότι «οι εισηγήσεις εγκρίθηκαν από το Δημ. Συμβούλιο στη συνεδρία του ημερ. 27.12.2001 χωρίς τροποποιήσεις». Δε θίγεται πουθενά το ερώτημα εάν και κατά πόσο, με τη χορήγηση της άδειας θα επηρεασθεί ή όχι το γύρω περιβάλλον, όπως η κατοικία της αιτητριας και σε ποιο βαθμό.
Η επίδικη απόφαση ακυρώνεται λόγω ανεπαρκούς αιτιολογίας.»
Σχετική επί του σημείου αυτού και η απόφση του Συμβουλίου της Επικρατείας 3589/1990 στην οποία κρίθηκε ότι :
«….Επειδή στην παρούσα υπόθεση δεν υπάρχει η προβλεπόμενη από τις διατάξεις του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού έκθεση του μελετητή μηχανικού στο φάκελο της προσβαλλόμενης οικοδομικής άδειας που απέστειλε στο Συμβούλιο της Επικρατείας η Διεύθυνση Πολεοδομίας της Νομαρχίας Ανατολικής Αττικής, ούτε αποδεικνύεται από τον παρεμβαίνοντα ότι είχε υποβληθεί στην αρμόδια πολεοδομική υπηρεσία τέτοια έκθεση πριν εκδοθεί η προσβαλλόμενη άδεια, η δε Διοίκηση δεν αμφισβητεί την έλλειψη της έκθεσης αν και με την κρινόμενη αίτηση προβάλλεται σχετικός λόγος ακύρωσης. Με τα δεδομένα αυτά και ενόψει των όσων διαλαμβάνονται στην προηγούμενη σκέψη η προσβαλλόμενη οικοδομική άδεια παρίσταται πλημμελής από την παραπάνω άποψη και για τον λόγο αυτό, τον οποίο βασίμως προβάλλουν οι αιτούντες είναι ακυρωτέα, αποβαίνει δε αλυσιτελής η έρευνα των λοιπών προβαλλόμενων λόγων ακύρωσης. Πρέπει λοιπόν να γίνει δεκτή κρινόμενη αίτηση και να απορριφθεί η παρέμβαση» σελ 75 βιβλίου Το Δίκαιο της Δόμησης του Δημ. Γ. Χριστοφιλόπουλου
Επίσης με την ανέγερση Υπουσταθμού της ΑΗΚ για τον οποίο δεν υπάρχει καμιά μελέτη για τις επιπτώσεις που θα έχουν τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα στους αιτητές αλλά και εν γένει στους περίοικους θα παραβιάζει σαφώς την κοινοτική «αρχή της προφύλαξης» όπως αυτή στο άρθρο 174 της Συνθ της ΕΕ (αρ. 174 Συνθήκης του Άμστερνταμ της 2.10.1997.
Ορίζεται ότι η πολιτική της Κοινότητας στον τομέα του περιβάλλοντος: α) Συμβάλλει στην επίτευξη των στόχων: αα) Της διατήρησης, προστασίας και βελτιώσεως του περιβάλλοντος ββ) Της προστασίας της υγείας του ανθρώπου γγ) της συνετής και ορθολογιστικής χρήσεως φυσικών πόρων δδ) της προωθήσεως σε διεθνές επίπεδο μέτρων για την αντιμετώπιση των περιφερειακών ή παγκόσμιων περιβαλλοντικών προβλημάτων
Β) Αποβλέπει σε υψηλό επίπεδο προστασίας και στηρίζεται στις αρχές της προφυλάξεως και της προληπτικής δράσεως, της επανορθώσεως των καταστροφών του περιβάλλοντος κατά προτεραιότητα στην πηγή καθώς και στην αρχή ο ρυπαίνων πληρώνει.
Στην απόφαση του Π.Πλ Λαρίσης 100/2007 σελ. 587 Νομική Βιβλιοθήκη ΙΙα Τόμος 2007 η κοινοτική αρχή της προφύλαξης.:
«αφορά την διαχείριση της επιστημονικής αβεβαιότητας ως προς την ύπαρξη και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των κινδύνων που μπορούν να προκληθούν, ιδίως από την κυκλοφορία αγαθών, ή την ανάπτυξη έργων ή δραστηριοτήτων. Η αρχή αυτή εφαρμόζεται όταν υπάρχει αληθής αβεβαιότης ως προς την διακινδύνευση και σε περιπτώσεις όπου υφίσταται επαρκής επιστημονική βάση για την αξιολόγηση της διακινδύνευσης και την ύπαρξη και το βαθμό του κινδύνου. Σύμφωνα δε με την αρχή της προφύλαξης υπό την αυστηρότερη εκδοχή της, μόνη η ύπαρξη ενδείξεων ως προς τους πιθανούς κινδύνους σοβαρής βλάβης, μη δυναμένους να αποκλεισθούν με βάση τα επιστημονικά πορίσματα επιβάλλει την λήψη περιοριστικών μέτρων στην κυκλοφορία αγαθών ή στην ανάπτυξη δραστηριοτήτων και υπό προυποθέσεις δημιουργεί τεκμήριο ύπαρξης κινδύνων.
Επίσης:
«Επομένως το δικαίωμα του ανθρώπου στη χρήση και την απόλαυση των ωφελειών του ζωτικού χώρου του αποτελεί την ιδιωτικού δικαίου έκφανση της κατοχύρωσης από το άρ. 24 παρ. 1 Συντάγματος του κοινωνικού δικαιώματος στο περιβάλλον που τριτενεργεί στις ιδιωτικές έννομες σχέσεις μέσω των διατάξεων των άρθρων 57 και 967 επ Αστικού Κώδικα, 25 παρ. 1 εδάφ. 3 Συντάγματος. Η με οποιοδήποτε τρόπο προσβολή του στοιχείου του ζωτικού χώρου του ανθρώπου (ακτινοβολία, ρύπανση της ατμόσφαιρας) συνιστά προσβολή θεμελιώδους συνταγματικού του δικαιώματος, της αξίας του προσώπου την οποία δεν μπορεί να νομιμοποιεί οποιαδήποτε κανονιστική διάταξη της κοινής νομοθεσίας αφού μια τέτοια διάταξη θα είναι αντισυνταγματική και παράνομη (Ολομέλεια Αρείου Πάγου 40/1998 ΕλΔ 1999, 46)
Επίσης:
Αρχή Προφυλάξεως: Συνθήκη Μάαστριχτ 7.2.1997 άρθρο 130 Π
Σε σχέση με την αρχή της προφυλάξεως εκδόθηκε η απολύτως σχετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας 4503/1997 , στην οποία σημειώθηκε ότι το επίμαχο θέμα της επίδρασης των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων στο ανθρωπογενές περιβάλλον και στην υγεία των κατοίκων οικισμού δεν είναι μόνο θέμα που άπτεται του φυσικού περιβάλλοντος ούτε και αμιγώς τεχνικό ζήτημα αλλά κυρίως είναι θέμα που αφορά στην ανθρώπινη υγεία, το οποίο έχει τέτοια κρίσιμη σημασία «ώστε το Ευρωπαϊκόν Κοινοβούλιον εις το από 5.5.1994 ψηφισμά του, λαμβάνον υπ` όψιν, μεταξύ άλλων
«… την αρχήν της προφύλαξης που περιέχεται στο άρθρο 130 Π της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς και την αρχή «Οσο το δυνατόν χαμηλότερα στα πλαίσια του ευλόγως επιτευκτού (As Low as Reasonαbly Achievoble), σύμφωνα με την οποία πρέπει στη συγκεκριμένη περίπτωση, να επιδιώκεται βελτιστοποίηση της έκθεσης στις ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες..»
Επιπρόσθετα, στην απόφαση 438ΑΜ/2001 (ασφαλιστικά μέτρα) του Πρωτοδικείου Σύρου οι αιτούντες υποστήριξαν ότι εκτελούνταν εργασίες εγκατάστασης εναέριας γραμμής μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας υψηλής τάσεως και ότι με την εκτέλεση του έργου αυτού υπήρχε άμεσος κίνδυνος οικολογικής καταστροφής της Τήνου και προσβολής της προσωπικότητάς τους και ιδίως του δικαιώματός τους στην ανεμπόδιστη χρήση των περιβαλλοντικών αγαθών, ζητώντας, ανάμεσα σ’ άλλα, την υποχρέωση για προσωρινή διακοπή των εργασιών και την παράλειψή τους στο μέλλον σε ολόκληρο το έδαφος της Τήνου.
Στην απόφαση αυτή λέχθηκε ότι το δικαίωμα της προσωπικότητας αποτελεί πλέγμα αγαθών που συνθέτουν την υπόσταση του προσώπου και είναι μ` αυτό αναπόσπαστα συνδεδεμένα και τέτοια αγαθά είναι – μεταξύ των άλλων – τα σωματικά αγαθά (υγεία, σωματική ακεραιότητα κ.λ.π.), τα ψυχικά αγαθά (ψυχική υγεία, συναισθηματικός κόσμος), η τιμή κάθε ανθρώπου και η ελευθερία, η οποία περιλαμβάνει τη δυνατότητα της ακώλυτης ανάπτυξης κάθε ανθρώπινης ενέργειας.
Επίσης, αναφέρθηκε ότι για τα πιο σημαντικά περιβαλλοντικά αγαθά, όπως ο ατμοσφαιρικός αέρας, η θάλασσα, τα νερά, οι πλατείες και λοιπά κοινόχρηστα πράγματα παρέχεται στο άτομο δικαίωμα χρήσεως και απολαύσεώς τους, το οποίο αποτελεί αυτοτελή εκδήλωση της προσωπικότητας και ότι πρόκειται για την ιδιωτικού δικαίου έκφανση του δικαιώματος στο περιβάλλον, το οποίο είναι έννομο αγαθό σύνθετο, συλλογικό, πρωτογενές, μοναδικό και αναντικατάστατο και έχει κατοχυρωθεί με το άρθρο 24 του Συντάγματος, όπως τούτο έμμεσα τριτενεργεί μέσω των άρθρων 57 και 966 επ. του Αστικού Κώδικα.
Συναφώς, σημειώθηκε ότι το δίκαιο προστασίας του περιβάλλοντος έχει υιοθετήσει νέες αρχές, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται η αρχή της πρόληψης και κατ` εξαίρεση της καταστολής και η αρχή της αποτελεσματικότητας, καθώς και η αρχή ότι σε περίπτωση αμφιβολίας ή εξαίρεσης συντρέχει τεκμήριο υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος.
Περαιτέρω, στην απόφαση αυτή πιθανολογήθηκε ότι η κατασκευή στην Τήνο του επίδικου έργου θα επιφέρει αλλοίωση και βάναυση προσβολή του περιβάλλοντος στον παραδοσιακό οικισμό Ταμπακάδο, γνωστού, σύμφωνα με την απόφαση, για τη συστάδα των ονομαστών περιστεριώνων, καθώς και ρύπανση του ατμοσφαιρικού αέρα από τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία (Η/Μ) που δημιουργούνται στις περιοχές, απ` όπου διέρχονται οι γραμμές μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας και στα οποία θα εκτίθενται οι αιτούντες, κάτοικοι Τήνου, καθώς και οι επισκέπτες του νησιού. Περαιτέρω, κρίθηκε από το Δικαστήριο, ότι επαπειλούνταν πράγματι σοβαρός κίνδυνος προσβολής της προσωπικότητας των αιτούντων αφού αυτοί θα παρεμποδίζονταν να χρησιμοποιούν και απολαμβάνουν ακώλυτα και χωρίς κίνδυνο για την υγεία τους πράγματα κοινής χρήσεως, δηλαδή τον ατμοσφαιρικό αέρα και τα λοιπά κοινής χρήσεως πράγματα της υπόψη περιοχής (δρόμους, πλατείες, μονοπάτια κ.λ.π.) καθώς και τα ακίνητα ιδιοκτησίας τους αλλά και ότι ανεξάρτητα από το ότι σύμφωνα με αρχή του δικαίου του περιβάλλοντος σε περίπτωση αμφιβολίας συντρέχει τεκμήριο υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος, το δικαίωμα χρήσεως των περιβαλλοντικών αγαθών δεν συναρτάται μόνο με την προσβολή της ανθρώπινης υγείας αλλά είναι αυτοτελές και αποτελεί την ιδιωτικού δικαίου έκφανση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος στο περιβάλλον.
Στην απόφαση του Ευρωπαικού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Lopez Ostra κατά Ισπανίας, 9.12.1994, Προσφυγή αρ. 16798/90 σειρά Α, αρ. 303-C
Το ΕΔΑΔ αχολήθηκε επισταμένως επί της υποχρεώσεως των κρατών αλλά και των ιδιωτών να σέβονται το δικαίωμα κατοικίας και οικογενειακής ζωής σύμφωνα με το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ και την ισορροπία που πρέπει να υπάρχει μεταξύ δημοσίου συμφέροντος και απόλαυσης δικαιώματος στην κατοικία
Το Δικαστήριο έκρινε ότι η σοβαρή μόλυνση του περιβάλλοντος μπορεί να επηρεάσει την ευεξία των ατόμων και να τους εμποδίσει να απολαύσουν την κατοικία τους, σε βάρος της ιδιωτικής και οικογενειακής τους ζωής, χωρίς μάλιστα να θέτει απαραίτητα σε σοβαρό κίνδυνο την υγεία τους.
το Δικαστήριο έκρινε ότι το ζήτημα έπρεπε να λυθεί με βάση τη στάθμιση των εκατέρωθεν αναγκών (αφενός της λειτουργίας βιολογικού καθαρισμού των λυμάτων και αφετέρου της προστασίας των ιδιωτικών κατοικιών και της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής) και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι Ισπανικές αρχές δεν έλαβαν όλα τα δυνατά και αναγκαία μέτρα (αστικές και ποινικές διαδικασίες), προκειμένου να αποτρέψουν την επέμβαση, επομένως υπήρξε στη συγκεκριμένη περίπτωση παραβίαση του δικαιώματος σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής της προσφεύγουσας, που προστατεύεται από το άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).
Επίσης, στην υπόθεση Guerra κατά Ιταλίας, ημ. 19.2.1998 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων Ανθρώπου διαπίστωσε ότι το ιταλικό κράτος παραβίασε το δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής των προσφευγόντων, το οποίο περιλαμβάνει το δικαίωμά τους να ζουν σε ένα ασφαλές και υγιεινό περιβάλλον
Συναφώς στις αποφάσεις του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Σάμου (ΠΠΡ ΣΑΜ) αρ. 58/2008 (ασφαλιστικά μέτρα) Μονομελούς Πρωτοδικείου Λάρισας (ΜΠΡ ΛΑΡ) αρ. 3867/2005 (ασφαλιστικά μέτρα), Μονομελούς Πρωτοδικείου Ηρακλείου (ΜονΠρΗΡΑΚ) αρ. 802/2003 (ασφαλιστικά μέτρα) και Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (ΜονΠρAθ) αρ. 2361/2000 (ασφαλιστικά μέτρα) υπογραμμίσθηκε ότι το αγαθό της υγείας του ανθρώπου είναι ανεκτίμητο και δεν επιδέχεται πειραματισμό ή αντιπαράθεση με αμφίβολα υλικά αγαθά της σύγχρονης τεχνολογίας, των οποίων η εξασφάλιση συνήθως προϋποθέτει τη διακινδύνευσή της (της υγείας).
Σε άμεση σχέση με τα ως άνω αναφέρθησαν με το έννομο συμφέρον σε συνάρτηση με το περιβάλλον ευρύτερα στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου Σοφούλα Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας της Κύπρου μέσω του Υπουργικού Συμβουλίου και/ή άλλων (ΑΡ. 1) Αναθεωρητική Έφεση 1425 ημερομηνίας 29/2/1996 αποφάσισε τα ακόλουθα:
«Έννομο συμφέρον.
Σύμφωνα με τον Π.Δ. Δαγτόγλου, Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο, Δεύτερη έκδοση αναθεωρημένη και συμπληρωμένη, 1994, παρα. 537 – 545:
«Έννομο είναι το συμφέρον που όχι μόνο δεν αντίκειται στο δίκαιο, αλλά και αναγνωρίζεται από αυτό ως άξιο έννομης προστασίας … Έτσι, ο ιδιώτης έχει έννομο συμφέρον στην τήρηση κανόνων δικαίου, π.χ. περί προστασίας του περιβάλλοντος ή πολεοδομίας οι οποίοι επιβάλλουν υποχρεώσεις στην διοίκηση, χωρίς να του παρέχουν (υποκειμενικά) δικαιώματα, αλλά των οποίων η τήρηση δημιουργεί ή διασφαλίζει μια ευμενή γι’ αυτόν κατάσταση… Το έννομο συμφέρον πρέπει να είναι άμεσο, δηλαδή να ανήκει απευθείας στον ασκούντα το ένδικο βοήθημα και όχι σε τρίτο πρόσωπο και εμμέσως μόνο στον αιτούντα … Το έννομο συμφέρον, τέλος, πρέπει να είναι παρόν (ενεστώς), δηλαδή υπαρκτό κατά τον χρόνο ασκήσεως του ένδικου βοηθήματος … ‘Παρόν’ όμως θεωρείται και το συμφέρον που απειλείται με βεβαιότητα στο άμεσον μέλλον.»
Στο Δαγτόγλου (πιο πάνω) επιχειρείται διάκριση μεταξύ εξουσίας ασκήσεως ένδικου βοηθήματος και ενεργητικής νομιμοποιήσεως. Η διάκριση τίθεται ως πιο κάτω στην παρα. 549:
«… … … … … … … … … … … … … …
Για τη θεμελίωση της εξουσίας ασκήσεως ένδικου βοηθήματος αρκεί ο εύλογος (δηλαδή όχι προφανώς ασύστατος) ισχυρισμός ότι η προσβαλλόμενη πράξη θίγει έννομο συμφέρον του προσφεύγοντος· δεν απαιτείται δηλαδή απόδειξη,
79
αλλ’ αρκεί η πιθανολόγηση, η οποία και αποτελεί προϋπόθεση του παραδεκτού της προσφυγής. Για την θεμελίωση της νομιμοποιήσεως απαιτείται, αντιθέτως, να αποδειχθεί ότι το θιγόμενο έννομο συμφέρον ανήκει πράγματι στον ασκούντα το ένδικο βοήθημα (ενεργητική νομιμοποίηση) και ότι εθίγει πράγματι από την εναγομένη διοίκηση (παθητική νομιμοποίηση)· επομένως η νομιμοποίηση ανήκει στην ουσιαστική θεμελίωση της προσφυγής και η έλλειψή της καθιστά το ένδικο βοήθημα όχι απαράδεκτο, αλλά αβάσιμο…»
Διάκριση επιχειρείται και ως προς το βαθμό απόδειξης του έννομου συμφέροντος μεταξύ της περίπτωσης εκείνου στον οποίο αφορά η προσβαλλόμενη πράξη και εκείνου τον οποίο δεν αφορά η προσβαλλόμενη πράξη. Σύμφωνα με τις παρα. 551 – 555:
«Η ύπαρξη εννόμου συμφέροντος τεκμαίρεται από τον ίδιο το νόμο αν η αίτηση ακυρώσεως ασκείται από αυτόν τον οποίον ‘αφορά’ η προσβαλλόμενη πράξη, αυτόν δηλαδή στον οποίο απευθύνεται ονομαστικώς ή υπό την ιδιότητα του ως ιδιοκτήτη συγκεκριμένου ακινήτου ή οχήματος… Αντιθέτως, εκείνος τον οποίο δεν ‘αφορά’ η προσβαλλόμενη πράξη πρέπει πάντοτε να πιθανολογήσει έννομο συμφέρον… Όταν ο αιτών δεν είναι ο αποδέκτης της πράξεως, αλλά τρίτος, πρέπει να ισχυρισθεί ευλόγως ότι εντούτοις θίγονται δικά του συμφέροντα. Στην περίπτωση αυτήν πρέπει να γίνει διάκριση ανάλογη με τον ευμενή ή δυσμενή για τον αποδέκτη της χαρακτήρα της πράξεως.
Ευμενείς για τον αποδέκτη τους πράξεις μπορεί να έχουν δυσμενή αποτελέσματα για τρίτους, τα συμφέροντα των οποίων βρίσκονται αντικειμενικά σε άμεση αντίθεση με τα συμφέροντα του αποδέκτη της ευμενούς πράξεως. Τις πράξεις αυτές έχουν έννομο συμφέρον να προσβάλλουν οι τρίτοι με την αιτιολογία της αντικειμενικής παρανομίας. Έτσι π.χ. γείτονες ενός ακινήτου για το οποίο εγκρίθηκε η εγκατάσταση εργοστασίου ή λειτουργία επιχειρήσεως, οι επιχειρηματικοί ή επαγγελματικοί ανταγωνιστές του αποδέκτη μιας άδειας λειτουργίας επιχειρήσεως ή ασκήσεως επαγγέλματος, οι συνυποψήφιοι κατά την κατάληψη μιας θέσεως ή την παραχώρηση ενός προνομίου, οι συμμετέχοντες σε μια δημοπρασία κ.ο.κ. έχουν έννομο συμφέρον να προσβάλουν την ευμενή για τον αποδέκτη της πράξη (οικοδομική άδεια, άδεια εγκαταστάσεως βιομηχανίας, λειτουργίας επιχειρήσεως, ασκήσεως επαγγέλματος, διορισμό σε δημόσια θέση, παραχώρηση προ-
80
νομίου, κατακύρωση δημοπρασίας κ.ο.κ.).
Δυσμενείς για τον αποδέκτη τους πράξεις θεμελιώνουν το έννομο συμφέρον του αποδέκτη για την προσβολή τους. Έννομο συμφέρον μπορεί όμως, να έχουν και τρίτοι, στους οποίους επεκτείνεται ή επιρρίπτεται το δυσμενές αποτέλεσμα της προσβαλλόμενης πράξεως.»
Στην Κύπρο το ζήτημα του εννόμου συμφέροντος διέπεται από το άρθρο 146.2 του Συντάγματος το οποίο, όπως έχει υποδειχθεί στην Νεοφύτου ν. Δημοκρατίας (1964) Α.Α.Δ. 280, 292, είναι ανάλογο με την αντίστοιχη ελληνική νομοθετική διάταξη η οποία αποτελείται από το άρθρο 48 του Νόμου 3713/1928 (βλ. και Χρυσοστομίδης ν. Ελληνικής Κοινοτικής Συνελεύσεως (1962) Α.Α.Δ. 297, 402 και Παπασάββας ν. Δημοκρατίας (1967) 3 Α.Α.Δ. 111, 122).
Στην Παπασάββας (πιο πάνω) υποδεικνύεται ότι εξέταση της εξέλιξης της ελληνικής νομολογίας, η οποία αναφέρεται στην εφαρμογή της πιό πάνω νομοθετικής διάταξης, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το άρθρο 146.2 του Συντάγματος αποτελεί πρόνοια η οποία αναπαραγάγει σε μεγάλο βαθμό τις σχετικές αρχές της ελληνικής νομολογίας. Επομένως η ελληνική νομολογία αποτελεί πολύ μεγάλο βοήθημα. Έχει νομολογηθεί ότι το συμφέρον το οποίο απαιτείται από το άρθρο 146.2 για τη νομιμοποίηση προσώπου να προσφύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο πρέπει να έχει νομικό έρεισμα (Βλ. Κ. & Μ. (Tranport) Ltd και Άλλοι ν. Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών, Α.Ε. 1233, 18.5.93).
Οι όροι «ίδιον ενεστώς συμφέρον» στο άρθρο 146.2 καθιστούν την άμεση προσβολή υφιστάμενου συμφέροντος του αιτητή που απορρέει από το Νόμο, προϋπόθεση για την άσκηση προσφυγής. (Νικόλας ν. Δημοκρατίας, Υπ. αρ. 701/93,2.2.95).
Στην Ελλάδα όπου υπάρχει ειδική συνταγματική ρύθμιση για την προστασία του περιβάλλοντος (βλ. άρθρο 24 του Συντάγματος) το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει να επιδείξει μια ολοκληρωμένη νομολογία σε ζητήματα συνταγματικής προστασίας του περιβάλλοντος την οποία ο Νομοθέτης δεν είναι πλέον δυνατόν να αγνοεί. Η νομολογία αυτή αφορά πλείστα ζητήματα από την χωροταξία και την πολεοδομία, μέχρι την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας. (Βλ. Ιωάννου Δ. Σαρμά, Η Συνταγματική και Διοικητική Νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, Β έκδοση, 1994, σελ. 157 – 58). Έχει νομολογη-
81
θεί δε ότι:
1. Το άρθρο 24 του Συντάγματος εισάγει «υποχρέωση του Νομοθέτου όπως απέχει εκ της θεσπίσεως πολεοδομικών κανόνων που ευρίσκονται εκτός του διαγεγραμμένου πλαισίου της ομαλής, λειτουργικής αναπτύξεως των οικισμών των πόλεων (ΣτΕ 1876/1980, Σαρμά (πιό πάνω), σελ. 673).
2. Μια τροποποίηση της ισχύουσας πολεοδομικής ρυθμίσεως, προκειμένου περί οικισμού με εγκεκριμένο σχέδιο πόλεως δεν μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την επιδείνωση του υφιστάμενου φυσικού και οικιστικού περιβάλλοντος και να προκαλεί επιδείνωση των όρων διαβιώσεως των κατοίκων που είχαν διαμορφωθεί υπό το ήδη τροποποιημένο καθεστώς. (Στ.Ε 10/88 και Σαρμά (πιό πάνω) σελ. 799).
Πρέπει να τονισθεί ότι η παρούσα έφεση δεν εξετάζεται από την σκοπιά της προστασίας του περιβάλλοντος ως αυτοτελούς δικαιώματος εκπηγάζοντος, όπως στην Ελλάδα από το Σύνταγμα, επειδή δεν έχουμε παρόμοια συνταγματική διάταξη και επειδή η προσφυγή δε θεμελιώνεται πάνω σε λόγο που αναφέρεται στην προστασία του περιβάλλοντος. Εξετάζεται, όμως, το περιβάλλον υπό την σκοπιά του συμφέροντος του προσφεύγοντος για την προστασία των όρων διαβίωσης του στη συγκεκριμένη περιοχή και των περιουσιακών του δικαιωμάτων στο βαθμό που επηρεάζονται από την επίδικη πράξη. Η αναφορά στην ελληνική νομολογία έγινε για να καταδειχθεί η ευαισθησία της σε θέματα που έχουν σχέση με τους όρους διαβιώσεως.
Η ίδια ευαισθησία έχει επιδειχθεί και από την Κυπριακή Νομολογία, αλλά από άλλη οπτική γωνιά. Στην Κοινότητα Πυργών και Άλλων ν. Δημοκρατίας, Υποθ. 671/91, 7.11.91, αποφασίσθηκε ότι το δικαίωμα της ζωής επεκτείνεται και στους περιβαλλοντικούς όρους διαβίωσης. Δεν θα μας απασχολήσει η αρχή αυτή δεδομένου ότι η παρούσα υπόθεση δε βασίζεται πάνω σε δικαίωμα για περιβαλλοντική διαμόρφωση αλλά σε δικαίωμα για τη χρήση ιδιοκτησίας κάτω από παραδεκτούς όρους και σε συνάρτηση με την προστασία των περιουσιακών δικαιωμάτων»
Απολύτως σχετική είναι και η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου Σωματείο οι Φίλοι του Ακάμα κ.α. ν. Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω 1. Υπουργικού Συμβουλίου 2. Διευθυντή Πολεοδομίας και Οικήσεως 3. Επάρχου Πάφου υπό την ιδιότητα του ως κατά νόμο αρμόδιου για έκδοση άδειας οικοδομής στην περιοχή νέου χωριού Πάφου Αρ. Υπ. 359/96 ημερομηνίας 16/9/1998:
«Το έννομο συμφέρον φυσικού προσώπου πρέπει να είναι προσωπικό, άμεσο και ενεστώς. Όμως, όπως παρατηρεί και η Γλυκερία Σιούτη στη μελέτη η Συνταγματική Κατοχύρωση της Προστασίας του Περιβάλλοντος, σελ. 65 και επ., στην περίπτωση της προστασίας του περιβάλλοντος παρατηρείται μια δυνατότητα, αλλά και μια αναγκαιότητα διεύρυνσης της έννοιας των χαρακτηριστικών αυτών στοιχείων του εννόμου συμφέροντος. Η θέση αυτή οδηγεί στην αποσύνδεση ή έστω στη χαλάρωση της προϋπόθεσης προσβολής ενός προσωπικού και άμεσου συμφέροντος του αιτούντος στην περίπτωση άσκησης αίτησης ακυρώσεως και στη σύνδεση του παραδεκτού της με την έννοια του κινδύνου να προσβληθούν έστω και εμμέσως δικαιώματα ή συμφέροντα του ανθρώπου (Α. Τάχος, Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο, Τέταρτη Έκδοση, 1982, σελ. 300).
Το φυσικό περιβάλλον είναι άρρηκτα συνυφασμένο με το δικαίωμα στη ζωή που διακηρύσσει το Άρθρο 7.1 του Συντάγματος που έχει ως πρότυπο το άρθρο 2(1) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Δημοκρατία ν. Κοινότητας Πυργών (1996) 3 Α.Α.Δ. 503). Το δικαίωμα αυτό δημιουργεί και το απαραίτητο έννομο συμφέρον για την προσβολή απόφασης που καταπονεί το περιβάλλον που συναρτάται εν προκειμένω με την ποιότητα ζωής. Στην ίδια απόφαση κρίθηκε ότι το δικαίωμα δεν είναι μόνο ατομικό, αλλά και συλλογικό. Το έννομο συμφέρον δεν απαιτείται να ανήκει μόνο στον προσφεύγοντα, Μπορεί να είναι επίσης κοινό σε ορισμένο κύκλο προσώπων που συνδέονται μεταξύ τους με στενούς γεωγραφικούς, οικονομικούς, πολιτιστικούς και άλλους δεσμούς.
Διατάξεις για προστασία του περιβάλλοντος βρίσκουμε όχι μόνο σε πολλά σύγχρονα Συντάγματα, αλλά ακόμα και σε διατάξεις του Ρωμαϊκού Δικαίου. Όπως παρατηρεί και ο Αλ. Σακελλαρόπουλος στη μελέτη του Σκέψεις για το πρόβλημα του περιβάλλοντος από τη νομική σκοπιά, Τόμος Τιμητικός του Συμβουλίου της
775
Επικρατείας, 1929-1979, Τόμος 2, σελ. 223, 304, η αρχικά περιορισμένη έννοια του γειτονικού χώρου έχει ξεπεραστεί και έδωσε τη θέση της στην οικολογική γειτνίαση.
Το δικαίωμα της ζωής αναμφίβολα εκτείνεται στο δικαίωμα της προσωπικότητας. Κάθε άτομο δεν αποτελεί μόνο μια βιολογική μονάδα, αλλά μια προσωπικότητα που ζει και δρα μέσα στο περιβάλλον του. Η εξέλιξη της τεχνολογίας και ο τρόπος με τον οποίο κάθε δυσμενής αλλαγή του περιβάλλοντος μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας, ακόμα κι’ αν η πηγή της μόλυνσης είναι στην άλλη άκρη της γης, μεγαλώνει την εμβέλεια του δικαιώματος αυτού.
Η έννοια του εννόμου συμφέροντος πρέπει να διευρύνεται όταν τα προσβαλλόμενα αγαθά είναι βασικά φυσικά περιβαλλοντικά αγαθά που ανήκουν στο κοινωνικό σύνολο και που από την προσβολή τους επηρεάζεται ο τρόπος ζωής, αλλά και η υγεία, τα κατ’ εξοχήν καθοριστικά κριτήρια “του οικολογικού υπαρξιακού ελάχιστου” γεγονός που προσδίδει σ’ αυτά μια αντικειμενική υπόσταση (Γλυκερία Σιούτη, ανωτέρω, σελ.68).
Όσον αφορά τα θέματα προστασίας του περιβάλλοντος πολλοί συγγραφείς τείνουν να εισηγηθούν τη δημιουργία λαϊκής αγωγής (actio popularis) (βλέπε μεταξύ άλλων Αλ. Σακελλαρόπουλος, ανωτέρω, ο οποίος θεωρεί τη λαϊκή αγωγή για την προστασία του περιβάλλοντος “έμπρακτη εφαρμογή της δημοκρατικής αρχής”, Κ. Γιαννακόπουλος, Η Νομική Προστασία του Περιβάλλοντος, 1981, σελ. 43, και Γ. Σιούτη, ανωτέρω).
Επισημαίνεται ότι η Νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας παρουσιάζει μια διαρκή τάση διεύρυνσης του εννόμου συμφέροντος, ιδίως στα θέματα προστασίας του περιβάλλοντος. Έτσι κρίθηκε ότι έχουν έννομο συμφέρον για προσβολή πράξεων που αφορούν και βλάπτουν το περιβάλλον τους, όχι μόνο οι κάτοικοι και οι δημότες μιας περιοχής (ΣτΕ 2233/79, 89/81), ή οι κάτοικοι γειτονικής περιοχής (ΣτΕ 4576/77), ή της περιοχής γενικώς (ΣτΕ 2233/79, 89/81), ή οι θιγόμενοι από δωρεά δημοτικού ή κοινοτικού κτήματος τρίτοι (ΣτΕ 89/81), αλλά και η οικολογική κίνηση της περιοχής (ΣτΕ 4665/96), ή η μη κερδοσκοπική εταιρεία για προστασία της άγριας φύσης (ΣτΕ 366/93).
Γ.2 Παράβαση του δικαιώματος ακρόασης που είχαν οι αιτητές σύμφωνα με το άρθρο 12Δ του περί Πολεοδομίας κα Χωροταξίας νόμου και το άρθρο 26 του ίδιου νόμου, το άρθρο 10 της ΕΣΔΑ, το άρθρο 19 Συντάγματος στο άρθρο 43 του περί Γενικών Αρχών Διοικητικού Δικαίου και άρθρο 29 του Συντάγματος-Λόγοι ακυρώσεως 1, 4, 5 και 6
Η απόφαση των Καθών η αίτηση για παραχώρηση της Πολεοδομικής Άδειας ΛΕΥ/1754/07 ημερομηνίας 20/12/2007 στην εταιρεία Ourania Real Estates Developments Ltd και/ή στον Πολιτικό Μηχανικό Γιώργο Κουντούρη για ανέγερση δύο Πολυκατοικιών 18 διαμερισμάτων, μιας πισίνας, ενός υποσταθμού της Α.Η.Κ με υπόγεια ηλεκτροφόρα καλώδια, μιας μεγάλης εμβέλειας κεραίας, χώρου στάθμευσης τουλάχιστον 20 αυτοκινήτων σε χωράφι με μια μόνο είσοδο όπισθεν των οικιών των αιτητών 1, 2, 3, 4, 5 και 6 αντιβαίνει στο άρθρο 12Δ του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου καθότι αυτή εκδόθηκε χωρίς προηγουμένως να δοθεί στους αιτητές το δικαίωμα να καταθέσουν τις ενστάσεις τους ως προς την ανέγερση των πολυκατοικιών, τις παραστάσεις και τις απόψεις τους ως ενδιαφερόμενοι για την εκπόνηση και/ή τροποποίηση του Τοπικού Σχεδίου και/ή Σχεδίου της Περιοχής διαμονής τους σε δημόσια ακρόαση ενώπιον του Υπουργού Εσωτερικών και/ή της Τοπικής Πολεοδομικής Αρχής Λευκωσίας και/ή άλλης αρμόδιας δημόσιας αρχής, αν και οι αιτητές υπέβαλαν έγκαιρα, νομότυπα σχετική αίτηση προς τους καθών η αίτηση ήδη από τις 24/10/2007 ήτοι 2 μήνες πριν την παραχώρηση της ως άνω Πολεοδομικής Άδειας ημερομηνίας 20/12/2007.
Όπως ορίζει το άρθρο 12Δ του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμος του 1972
«Τηρουμένων των διατάξεων των άρθρων 12Α και 12Γ, κατά την εκπόνηση ή τροποποίηση Τοπικού Σχεδίου, σύμφωνα με το άρθρο 15, ο Υπουργός λαμβάνει υπόψη τις παραστάσεις που είναι δυνατό να κατατεθούν από κάθε ενδιαφερόμενο σε δημόσια ακρόαση που πραγματοποιείται σύμφωνα με διαδικασία που καθορίζεται με Εντολή που εκδίδεται από τον Υπουργό: Νοείται ότι η δημόσια ακρόαση δεν μπορεί να διαρκέσει πέραν των σαράντα πέντε εργάσιμων ημερών, από την ημερομηνία έναρξής της:
Νοείται περεταίρω ότι ……»
Όπως ορίζει το άρθρο 14 (1) του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμος του 1972
«Κάθε Τοπικό Σχέδιο και Σχέδιο Περιοχής τελεί υπό διαρκή αναθεώρηση και αποτελεί το θέμα έκθεσης που δημοσιεύεται από τον Υπουργό, κατά διαστήματα που δεν υπερβαίνουν τα πέντε χρόνια από την ημερομηνία δημοσίευσης της γνωστοποίησης σύμφωνα με το εδάφιο (8) του άρθρου 18 ή τα επτά χρόνια από την ημερομηνία δημοσίευσης της γνωστοποίησης σύμφωνα με το εδάφιο (2) του άρθρου 18, οποιοδήποτε από τα δύο είναι μικρότερο……»
Όπως ορίζει το άρθρο 15 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμος του 1972
«(1) Οιονδήποτε Τοπικό Σχέδιο και οιονδήποτε Σχέδιο Περιοχής τροποποιούνται ως ο Υπουργός ήθελε από καιρό εις καιρόν διατάξει, Τοπικό δε Σχέδιο θεωρείται ως τροποποιηθέν υφ΄οιουδήποτε Σχεδίου Περιοχής καθ΄ην έκταση το τελευταίον τούτο διαφέρει του Τοπικού Σχεδίου.
(2) Τοπικό Σχέδιο ή Σχέδιο Περιοχής που τροποποιείται σύμφωνα με το άρθρο αυτό θεωρείται ως νέο σχέδιο»
Στο άρθρο 24 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας νόμου ορίζεται ότι:
(1) Ο Υπουργός δύναται δια Διατάγματος εν οιαδήποτε συγκεκριμένη περιπτώσει ή εν οιαδήποτε κατηγορία περιπτώσεων και ως προς οιανδήποτε περιοχήν γενικώς να απαιτήση όπως ειδοποίησις περί οιασδήποτε αιτήσεως δια πολεοδομικήν άδειαν επιδοθή εις οιοδνήποτε πρόσωπον ή πρόσωπα ή δημοσιευθή εν τοιούτω τύπω και τρόπω οίοι ήθελον ειδικώς ορισθή εν τω Διατάγματι.
(2) Αποφασίζουσα επί πάσης τοιάυτης αιτήσεως δια πολεοδομικήν άδειαν προς ανάπτυξιν, η Πολεοδομική Αρχή λαμβάνει υπ΄οψιν οιασδήποτε παραστάσεις εν σχέσει προς την εν λόγω αίτησιν ληφθείσας υπ αυτής εντός της εν τη ειδοποιήσει οριζομένης προθεσμίας, δημοσιεύει δε ειδοποίησιν περί της αποφάσεως της κατά τον αυτόν τρόπον ως εδημοσιεύθη ειδοποίησις περί της αιτήσεως.
Στο άρθρο 25 παρ. 8 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας ορίζεται ότι:
(8) Επί τη λήψει γραπτής ερωτήσεως συνοδευομένης ή υποστηριζομένης υπό τοιούτων στοιχείων ή αποδείξεως και συμμορφούμενης προς υποχρέωσιν προς επίδοσιν τοιούτων ειδοποιήσεων ως αυτή ήθελεν απαιτήσει, η Πολεοδομική Αρχή δύναται να παράσχη εις το πρόσωπον το οποίον υπέβαλε την ερώτησιν έκφρασιν των προκαταρκτικών απόψεων της Αρχής επί των εν τη ερωτήσει οριζομένων προτάσεων δι ανάπτυξιν και ενδείξεις υφιστάμενων προτάσεων δι εκπόνησιν ή τροποποίησιν οιουδήποτε σχεδίου αναπτύξεως. Η τοιάυτη έκφρασις απόψεων δεν συνιστά πολεοδομικήν άδειαν ουδέ δεσμεύει κατά νόμον την Αρχή ή οιονδήποτε των λειτουργών της.
Ευσεβάστως εισηγούμαι προς το Σεβαστό Δικαστήριο ότι ως εκ των ως άνω νομοθετικών προνοιών συνάγεται, οι Αιτητές ως «ενδιαφερόμενα πρόσωπα» σύμφωνα και με τους ορισμούς του νόμου περί Οδών και Οικοδομών Κεφάλαιο 96 άρθρο 4 παράγραφο 4 ε καθότι είναι πρόσωπα που διαμένουν εντός της περιοχής της ιδιοκτησίας στην οποία δόθηκε πολεοδομική άδεια, είχαν και έχουν συνεχώς το δικαίωμα να καταθέτουν τις παραστάσεις τους σε δημόσια ακρόαση ενώπιον του Υπουργού όσον αφορά την κατάρτιση του Τοπικού Σχεδίου και Σχεδίου Περιοχής της περιοχής που διαμένουν εφόσον ο νόμος σαφέστατα ορίζει ότι αυτά είναι υπό διαρκή και συνεχή αναθεώρηση και τροποποιούνται ως ο Υπουργός ήθελε από καιρό εις καιρό διατάξει, ως εκ τούτου υπήρχε σαφής υποχρέωση της Διοίκησης από την στιγμή που έλαβε γνώση για την επιστολή των αιτητών ημερομηνίας 24/10/2007 (ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ι) και ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΚΓ) ειδοποίησης των αιτητών σχετικά με την πρόθεση απόδοσης της προσβαλλόμενης διοικητικής πράξης και υποχρέωσης τους να δώσουν το δικαίωμα ακροάσεως στους αιτητές ώστε να υποβάλουν τις ενστάσεις και εισηγήσεις τους.
Δ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ο Σόλων ο Αθηναίος μέγας νομομαθής και νομοθέτης της αρχαιότητας τον 6ο αιώνα προ Χριστού είχε πει το εξής:
«Ο Νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης, παγιδεύει στον ιστό της μόνο τα μικρά έντομα ενώ τα μεγάλα τον ξεσκίζουν και τον διαπερνούν».
Προφανέστατη η ερμηνεία του παραλληλισμού που έκανε ο αρχαίος νομομαθής χιλιάδες χρόνια πριν, καθότι τα μεγάλα έντομα και λοιπά ζωύφια ή ζώα, απλά ξεσκίζουν τον ιστό της αράχνης δηλαδή το Νόμο ο οποίος «παγιδεύει» μόνο τους μικρούς και αδύνατους.
Χιλιάδες χρόνια μετά την εύστοχη παρατήρηση του Σόλωνα τα πράγματα μάλλον δεν έχουν αλλάξει.
- Στις 7/11/2005 στην Υπόθεση Αρ. 324/2004 το Ανώτατο Δικαστήριο μέσω του Δικαστή Γ. Κωνσταντινίδη απεφάνθη ότι η υιοθέτηση από το Υπουργικό Συμβούλιο της εισήγησης του Συμβουλίου Μελέτης Παρεκκλίσεων (ΣΥΜΕΠΑ) με την οποία ενέκρινε την αίτηση της Ιεράς Μονής Κύκκου για χορήγηση πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση από τις πρόνοιες του τοπικού σχεδίου Λευκωσία προς επέκταση του Kykko Bowling είναι άκυρη.
Η Ιερά Μονή Κύκκου μάλιστα χωρίς να λάβει υπόψη το Νόμο προτού καν υποβάλει την ως άνω ακυρωθείσα από το Δικαστήριο εν πάσει περιπτώσει αίτηση της κατά σαφέστατη παράβαση του Νόμου είχε ήδη πραγματοποιήσει την «ανάπτυξη»!
Η Ιερά Μονή Κύκκου μέχρι σήμερα συνεχίζει όχι απλά να παραβιάζει το Νόμο αλλά και να διαπράττει συνεχιζόμενα το ποινικό αδίκημα της παρακοής διατάγματος καθότι έτσι απλά δεν εφαρμόζει την Απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου ημερομηνίας 7/11/2005 υπ.324/2004 αφού το Kykko Bowling με την παράνομη «ανάπτυξη» του βρίσκεται εκεί για να μας υπενθυμίζει ότι προφανώς ο εκάστοτε προϊστάμενος της Ιεράς Μονής Κύκκου εντάσσεται στα μεγάλα έντομα ζωύφια ή και ζώα τα οποία απλά ξεσκίζουν τον ιστό της αράχνης και ο Νόμος δεν ισχύει για αυτόν.
Επισυνάπτεται η ως άνω απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου και φωτογραφίες του έτους 2010 που φαίνεται το παράνομο κτίσμα το οποίο δεν κατεδαφίστηκε
- Με την απόφαση του αρ. 46.844 ημερομηνίας 17/11/1997 το Υπουργικό Συμβούλιο ενέκρινε την αίτηση της εταιρείας ITTL Trade Tourist and Leisur Park Ltd με αρ. ΛΕΥ/1960/95 για πολεοδομική άδεια ανέγερσης στα τεμάχια της με αρ.177, 178, 218, 2445, 2306, 168 και 169 Φ/σχ. ΧΧΧ.&W1, 7W2, 6E2 στο Στρόβολο,
«…..διεθνούς πάρκου εμπορίου (εμπορικό, τουριστικό, πολιτιστικό /συνεδριακό, ψυχαγωγικό…..» κατά παρέκκλιση του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας το οποίο θα περιλάμβανε σύμφωνα με την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου και επιστολή του Διευθυντή του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως στο Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών ημερ. 24/10/2005:
- Ξενοδοχείο μέχρι 300 κλίνες
- Υπεραγορά με εμβαδό 6500
- Κατάστημα Woolworth εμβαδού 4000 τ.μ. στο οποίο δεν θα διεξαγόταν λιανικό εμπόριο τροφίμων.
- Αποθήκες για τις ανάγκες μόνο του λιανικού εμπορίου
- Εκθεσιακούς χώρους
- Κινηματογράφο
- Συνεδριακό/ Πολιτιστικό Κέντρο
Σύμφωνα με την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, «….. Η όλη ανάπτυξη θα παραμείνει ενιαία και λειτουργεί κάτω από ενιαία ιδιοκτησία, διοίκηση και διαχείριση……»
Στις 4/3/2005 σύμφωνα με τα στοιχεία που περιέχονται στην επιστολή του Διευθυντή του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως στο Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών ημερ. 24/10/2005 η εταιρεία ζήτησε από το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως την τροποποίηση εκ βάθρων της ανάπτυξης που είχε εγκριθεί από το μόνο όργανο που μπορούσε να προβεί στην κατά παρέκκλιση άδεια ήτοι το Υπουργικό Συμβούλιο:
- Κατάργηση του ξενοδοχείου
- Ανέγερση του εμπορικού κέντρου με ορισμένες τροποποιήσεις στο υπό δημιουργία οικόπεδο με αρ.1 (τεμάχια αρ. 177, 178, 218, 2445, 2306, 168 και 169) το οποίο θα είναι μεγαλύτερο από τα οικόπεδα με αρ. D και Ε, στα οποία είχε εγκριθεί από το Υπουργικό Συμβούλιο κατά παρέκκλιση του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας, η χωροθέτηση του ξενοδοχείου και του εμπορικού κέντρου.
- Μείωση του συνολικού μήκους και πλάτους του κτιρίου του εμπορικού κέντρου από 203 και 104 μέτρα, σε 193 και 91 μέτρα αντίστοιχα
- Αναδιαρύθμιση / Τροποποίηση της διάταξης, έκτασης και κατανομής των επί μέρους χρήσεων, χωρίς να διαφοροποιείται η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου.
Με την αίτηση για τροποποίηση της ανάπτυξης που υποβλήθηκε το 2005 η εταιρεία ζητούσε την κατάργηση του ξενοδοχείου που ήταν το πλέον ουσιώδες μέρος της ανάπτυξης αυτής η οποία όπως αποφάσισε ρητά το Υπουργικό Συμβούλιο πρέπει να αντιμετωπίζεται ενιαία ως σύνολο δηλαδή με όλη την προτεινόμενη κατά το χρόνο της έγκρισης της υποδομή και τις χρήσεις που αντιστοιχούσαν σε αυτήν.
Κατά συνέπεια το μόνο όργανο το οποίο μπορούσε να ανακαλέσει την αρχική του απόφαση και να εγκρίνει την εκ βάθρων τροποποίηση της «ανάπτυξης» αυτής ήταν μόνο το Υπουργικό Συμβούλιο.
Κατά συνέπεια ο Υπουργός Εσωτερικών δεν νομιμοποίητο να συμφωνήσει στην έγκριση της αίτησης, ούτε το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως στην έκδοση της πολεοδομικής άδειας και ως εκ τούτου η τροποποιητική πολεοδομική άδεια είναι παράνομη λόγω του ότι εκδόθηκε από αναρμόδιο όργανο και κατά παράβαση του Κανονισμού 30 των περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας (Παρεκκλίσεις) Κανονισμών.
Παρ όλη την σαφέστατη παρανομία η οποία αποτυπώνεται ανάγλυφα, παραστατικά και με μεγάλη λεπτομέρεια στην επισυναφθείσα Έκθεση της Επιτρόπου Διοικήσεως αναφορικά με το παράπονο με αρ. Α/Π 3112/2005 κατά του Υπουργείου Εσωτερικών και του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως ημερομηνίας 21/2/2007 όλος ο κόσμος είδε στους τηλεοπτικούς δέκτες του το ίδιο το κράτος όχι απλά να εγκρίνει την παρανομία και τον εμπαιγμό της νομιμότητας αλλά να την επιβραβεύει χαρούμενα με 4 Υπουργούς της Κυπριακής Δημοκρατίας στην παρουσία του παρανομούντος ιδιώτη να εγκαινιάζουν κτυπώντας καμπανάκια, το παράνομο του κτίσμα.
Προφανώς ο ιδιώτης αυτός εμπίπτει στην κατηγορία που είχε υπόψη του ο Σόλων.
- Περί το έτος 2000 η Πολεοδομική Αρχή χορήγησε τις πολεοδομικές άδειες με αρ. ΛΕΥ/714/2000 και ΛΕΥ/715/2000 με τις οποίες επέτρεψε την αλλαγή χρήσης μέρους του κτιρίου IMC κατά παρέκκλιση του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας και σύμφωνα με την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου αρ. 52.432 έθεσε μεταξύ άλλων τους ακόλουθους όρους:
«…(502) Η χρήση της ανάπτυξης και των επί μέρους χώρων της να είναι σύμφωνα με τα σχέδια που εγκρίθηκαν (τμήμα του υπογείου, τμήμα του ισογείου και ολόκληρος ο δεύτερος όροφος σε Χρηματιστήριο Αξιών Κύπρου και η υπόλοιπη οικοδομή σε Κέντρο Διαμετακομιστικού Χονδρικού Εμπορίου).
(508) Θα τηρηθεί πιστά η διαφύλαξη της νομιμότητας της οικοδομής σε ότι αφορά τη χρήση σύμφωνα και με την Ειδική Συμφωνία με αρ. 2 που έγινε με βάση τις πρόνοιες του άρθρου 43(1) του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου και η οποία αποτελεί επίσης αναπόσπαστο τμήμα της άδειας αυτής.
(515) Το μέρος της οικοδομής πέραν του χώρου που καταλαμβάνεται από το Χρηματιστήριο θα χρησιμοποιείται αποκλειστικά σαν Κέντρο Διαμετακομιστικού Χοντρικού Εμπορίου. Σε περίπτωση που θα τεθεί αυθαίρετα σε άλλη μη επιτρεπόμενη χρήση τότε η χορηγηθείσα πολεοδομική άδεια καθίσταται αμέσως ανενεργώς…».
Σύμφωνα με το Επιστημονικό Τεχνολογικό Επιμελητήριο Κύπρου οι πιο πάνω όροι παραβιάζονται από τις αρχές του 2001 καθότι στο κτίριο λειτουργούν καταστήματα λιανικού εμπορίου τα οποία μάλιστα διαφημίζονται ευρέως από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Το Τμήμα Πολεοδομίας επέδωσε στον ιδιοκτήτη ειδοποίηση επιβολής εναντίον της οποίας υποβληθηκε μεν Ιεραρχική Προσφυγή η οποία όμως απορρίφθηκε. Το Τμήμα ενημερώθηκε από τον Ιανουάριο 2004 ωστόσο έκτοτε σε καμιά άλλη ενέργεια δεν προέβη για αποκατάσταση της νομιμότητας.
Ο Πρόεδρος του ΕΤΕΚ με επιστολή του ημερ. 14/9/2005 ενημέρωσε τον Υπουργό Εσωτερικών για την εν λόγω παράλειψη του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως επισημαίνοντας επίσης ότι οι πολεοδομικές άδειες που χορηγήθηκαν κατά το 2000 έληξαν.
Στον Πρόεδρο του ΕΤΕΚ απάντησε με επιστολή του ημερ. 2/12/2005 ο Διευθυντής του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως και του ανέφερε ότι «….. θα πραγματοποιηθεί προσεχώς επιτόπια επίσκεψη για εκ νέου διαπίστωση της υφιστάμενης κατάστασης. Σε περίπτωση που η παρανομία συνεχίζεται, το θέμα θα παραπεμφθεί στον Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας για λήψη νομικών μέτρων εναντίον των παρανομούντων……».
Το ΕΤΕΚ σε επιστολή του στον Υπουργό Εσωτερικών ημερ. 11/1/2006 χαρακτήρισε την απάντηση αυτή ως «….εμπαιγμό, προσβολή και ύβρη προς το Νόμο, τους θεσμούς, την πολιτεία και την κοινωνία…….» επειδή όπως επεσήμανε η διεξαγωγή λιανικού εμπορίου στο κτίριο ουδέποτε τερματίστηκε και διαφημίζεται επίσης στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Η παρανομία αυτή συνέχισε να υφίσταται τουλάχιστον μέχρι την 26/6/2006 ημερομηνία κατά την οποία εκδόθηκε η λεπτομερέστατη επισυναπτόμενη Έκθεση της Επιτρόπου Διοικήσεως αναφορικά με το παράπονο με αρ. Α/Π 3151/2005 κατά του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως.
Προφανώς και ο ιδιώτης αυτός εμπίπτει στην κατηγορία που είχε υπόψη του ο Σόλων.
- Αρχές Νοεμβρίου 2009 παντελώς παράνομα χωρίς καν υποβολή Πολεοδομικής Άδειας στις αρμόδιες αρχές το κτίριο IMC πρώην ΧΑΚ μετατράπηκε σε άλλο ένα παράνομο εμπορικό κέντρο στην περιοχή του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας με το όνομα Madison το οποίο διαφημίζεται ευρέως παράνομα σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης καθώς και σε γιγαντοαφίσες σε οδικές πινακίδες.
Το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως όπως συναφώς πληροφορούμαστε από τον Τύπο δύο φορές επέδωσε ειδοποίηση επιβολής λόγω της παράνομης λειτουργιάς του παράνομου εμπορικού κέντρου η λειτουργία του οποίου φυσικά συνεχίζεται απρόσκοπτα όπως μπορεί να διαπιστώσει οποιοσδήποτε το επισκεφθεί αποφέροντας κέρδη από παράνομες πράξεις στους ιδιοκτήτες ιδιώτες του.
- Το Ανώτατο Δικαστήριο στην απόφαση του ημερομηνίας 12/1/2006 για την υπόθεση 291/2004 Ανδρεανή Βασιλείου ν. 1. Κυπριακής Δημοκρατίας , μέσω Διευθυντή Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως 2. Δήμου Στροβόλου ακύρωσε την Πολεοδομική Άδεια και Άδεια Οικοδομής που εκδόθηκαν για την ανέγερση διώροφης οικοδομής που θα περιελάμβανε 2 καταστήματα στο ισόγειο γραφεία και ένα διαμέρισμα στον πρώτο όροφο οι οποίες είχαν δοθεί στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο την 31.3.2003 και 19.12.2003 αντίστοιχα.
Όπως φαίνεται καθαρά στις φωτογραφίες που επισυνάπτονται το κτίσμα για το οποίο ακυρώθηκαν από το ίδιο το Ανώτατο Δικαστήριο οι σχετικές άδειες έχει ολοκληρωθεί και λειτουργεί πλήρως.
Τα ως άνω δεν αναφέρονται ώστε το Δικαστήριο να αποφανθεί επί αυτών, άλλωστε ειδικά στις 2 περιπτώσεις υπάρχει πεντακάθαρη απόφαση Δικαστών του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αλλά για να φανεί πεντακάθαρα ο τρόπος με τον οποίο (δεν) εφαρμόζεται ο Νόμος στο Κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας ως άλλος ιστός της αράχνης.
Ο κάθε πολίτης έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης απέναντι στην εύρυθμη λειτουργία του κράτους και την εφαρμογή ή όχι των Νόμων που θεωρητικά τίθενται για να εμποδίζουν την αυθαιρεσία ανθρώπων που εκμεταλλευόμενοι την οικονομική ή άλλη τους δύναμη και επιρροή καθίστανται κράτος εν κράτη εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και του κοινού καλού.
Πόσο μάλλον οι πολίτες που κατέχουν αξιώματα εξ ονόματος του κοινού καλού και των πολιτών και έχουν υποχρέωση βάσει του υπέρτατου Νόμου που είναι το Σύνταγμα όχι απλά να μην παραβιάζουν το νόμο αλλά αντίθετα να τον προστατεύουν και όπου υπάρχει παραβίαση να ενεργούν θετικά με πράξεις ώστε να τερματιστεί αυτή η παραβίαση.
Στις πιο πάνω περιπτώσεις που τέθηκαν είναι σαφές ότι το Κράτος με όλες τους τις εξουσίες απέτυχε οικτρά να εκτελέσει την θεωρητική αποστολή του.
Η Δικαστική εξουσία ιδίως μέσω των 13 Δικαστών του Ανωτάτου Δικαστηρίου έχει τεράστια ευθύνη απέναντι στους πολίτες και θεωρητικά είναι εκεί για να αποτελεί τον θεματοφύλακα της νομιμότητας και το ανάχωμα στις αυθαιρεσίες ιδιωτών και κρατικών αξιωματούχων που ηθελημένα ή από παράλειψη παραβαίνουν τους νόμους.
Υπάρχει η τάση να λέγεται ότι οι εξουσίες είναι απρόσωπες και ότι υπάρχουν Θεσμοί υπεράνω προσώπων.
Εδώ και πολλά χρόνια ίσως και εκατοντάδες από τότε που τα κράτη έχουν αυτή την μορφή που έχει σήμερα και η Κυπριακή Δημοκρατία έχει καθιερωθεί δικαίως η πολιτική ευθύνη των ανθρώπων που κατέχουν κρατικά αξιώματα τα οποία ασκούν ελλιπώς ή δολίως τα παραβαίνουν είτε για ίδιον όφελος είτε για αλλότριους σκοπούς πέραν του κοινού καλού.
Οι δύο εξουσίες η Εκτελεστική και η Νομοθετική μάλιστα κάθε 5 χρόνια τίθενται εκ νέου υπό τη νομιμοποίηση των πολιτών οι οποίοι αναγνωρίζοντας την πολιτική τους ευθύνη ή ανευθυνότητα έχουν την ευχέρεια να τους καταψηφίσουν και να τους δώσουν ένα σαφές μήνυμα αποδοκιμασίας.
Μήνυμα το οποίο ονομάζεται πολιτικό κόστος και ως εκ τούτου απώλεια της εξουσίας.
Οι θεσμοί αυτοί φυσικά και δεν είναι απρόσωποι αλλά ασκούνται από πολύ συγκεκριμένα πρόσωπα τα οποία και κρίνονται για την ανεπάρκεια ή την δολιότητα τους.
Με το ίδιο σκεπτικό έχει πλειστάκις λεχθεί ότι ο θεσμός της «Δικαιοσύνης», η «Δικαιοσύνη» είναι απρόσωπη, υπό την έννοια ότι οι Δικαστές, ιδίως αυτοί που αποτελούν τον τρίτο πυλώνα του Κράτους και θεωρητικά θεματοφύλακα της νομιμότητας, ήτοι οι 13 Δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου ως ενιαίο σώμα αποφασίζουν από κοινού.
Αν αυτό φυσικά ήταν αλήθεια τότε όλες οι αποφάσεις τους θα ήταν ομόφωνες κάτι που ως γνωστόν δεν συμβαίνει αφού η «Δικαιοσύνη» αποτελείται από ανθρώπους με την δική τους ιδιοσυγκρασία και αντίληψη για το τι εστί «δικαιοσύνη».
Ουδείς πολίτης που κατέχει αξιώματα εξ ονόματος του κοινού καλού δεν μπορεί να αποποιηθέι τις ευθύνες τους μέσα από λεγόμενους απρόσωπους «θεσμούς».
Το Ανώτατο Δικαστήριο μέσω του Δικαστή Γ. Κωνσταντινίδη στην υπόθεση 324/2004 εξέδωσε την απόφαση του με την οποία διαπίστωσε ότι η εκτελεστική εξουσία μέσω των διοικητικών οργάνων της παρέβηκε το νόμο και ως εκ τούτου ακύρωσε προς όφελος των πολιτών (δηλαδή της πόλης και του κοινού καλού) την παράνομη διοικητική πράξη η οποία εκδόθηκε προς όφελος ενός ιδιώτη (idiot το κράτησαν οι αγγλοσάξωνες υπό την έννοια ότι ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του).
Ο Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου Κωνσταντινίδης Γ. εκπλήρωσε εν τέλει το καθήκον του ως μέλος της Δικαστικής Εξουσίας και ως θεματοφύλακας της Νομιμότητας;
Από τις 7/11/2005 υπάρχει απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου που διατάσσει το Κράτος μέσω των θεσμών του να την εφαρμόσει, ήτοι ο ιδιώτης, η Ιερά Μονή Κύκκου να κατεδαφίσει το παράνομο κτίσμα.
Το Κράτος μέσω των εξουσιών του απλά δεν εφαρμόζει την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου το οποίο τυπικά έπραξε το καθήκον αλλά επί της ουσίας είτε υπάρχει αυτή η απόφαση είτε όχι ο Νόμος απλά δεν εφαρμόζεται.
Ποιος εν τέλει ευθύνεται που δεν εφαρμόζεται ο Νόμος σε αυτή την περίπτωση;
Τι πρέπει να πράξει η Δικαστική Εξουσία όταν βλέπει τις αποφάσεις της έτσι απλά να μην εκτελούνται;
Ρητορικά ίσως τα ερωτήματα αλλά απολύτως πρακτικά για αυτούς που κατέχουν αξιώματα εξ ονόματος του κοινού καλού.
Με βάση όλα όσα αναφέραμε πιο πάνω ευσεβάστως υποβάλλουμε ότι η προσβαλλόμενη πράξη και/ή απόφαση των καθ’ ων η αίτηση είναι άκυρη και/ή στερείται οποιουδήποτε εννόμου αποτελέσματος βάσει του Άρθρου 146.4β του Συντάγματος.
(Υπ)…….….…………………………………….
………………………………………….
Δικηγόρος Αιτητών
Καταχωρήθηκε την……/……./
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
-osr- τίποτε δεν χαρίζεται..... όλα κερδίζονται μόνο όταν τα διεκδικούμε και τα θέλουμε αληθινά 
