Video Όλοι στο Δικαστήριο Λευκωσίας 2/2/15 -Hey you.. Πολιτική Ανυπακοή – Αλληλεγγύη το μόνο μας όπλο – Μπορούμε να αλλάξουμε την μοίρα μας!

Together we stand, divided we fall…. ένα χρονικό της χτεσινής δίκης πολιτικής ανυπακοής και σκέψεις περαιτέρω οργάνωσης Πρωτοβουλίας Κοινωνικού Ελέγχου ΤΚΑ

Έχουν γραφτεί πολλά

Υπάρχουν πολλά βίντεο όπου αναλύονται με μεγάλη λεπτομέρεια τόσο η νομική βάση της πολιτικής ανυπακοής άρνησης καταβολής εισφορών κοινωνικών ασφαλίσεων όσο και η πολιτική και η οικονομική

Η χτεσινή μέρα ήταν πραγματικά πάρα πολύ σημαντική γιατί ακριβώς πλέον τούτη η συλλογική προσπάθεια άρχισε να μορφοποιείται

Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς και αυτό είναι ένα τεράστιο μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις

Παρόντες στο δικαστήριο ήταν ιρανοί πρόσφυγες απεργοί πείνας στο κολαστήριο της Μενόγιας, ανθρώπων που που αφέθηκαν ελεύθεροι μετά και τις κινητοποιήσεις μας έξω από το κολαστήριο και οι οποίοι  ήλθαν να συμπαρασταθούν σε αυτό τον αγώνα γιατί ακριβώς όπως λένε ο αγώνας είναι κοινός, είμαστε ένα! Είμαστε άνθρωποι!

Παρών ήταν ο Χαμπής Χειμώνας με την οικογένεια του από την Ξυλοφάγου ο οποίος αγωνίζεται τόσα χρόνια ενάντια στο εκτρωματικό καθεστώς των βάσεων και αμφισβητεί πλέον έμπρακτα την νομιμότητα με την διαδικασία που βρίσκεται αυτή την στιγμή σε εξέλιξη…

Παρόντες ήταν πολλοί άνθρωποι που πλέον δεν ανέχονται την κοροιδία, που ασφυκτιούν κυριολεκτικά μέσα σε τούτον το περιβάλλον και οι οποίοι καταλαβαίνουν ότι αν δεν αντιδράσουμε πρακτικά εμείς οι ίδιοι κανένας δεν θα το κάνει για μας

Ήταν πάρα πολλά παρήγορη η παρουσία του κόσμου στο δικαστήριο χτες που γέμισε ασφυκτικά την αίθουσα του δικαστηρίου και η οποία βάζει τρομερή πίεση σε όλους όσοι εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση

Ένα σημαντικό μήνυμα για μια ακόμη φορά ήταν η εκκωφαντική απουσία των μέσων μαζικής εξαπάτησης με ΦΩΤΕΙΝΗ εξαίρεση τον λεβέντη αληθινό δημοσιογράφο ρεπόρτερ Μάριο Δημητρίου ο οποίος με τεράστιο κόστος που ο κόσμος αγνοεί και κόντρα στο σάπιο σύστημα πράττει αυτό που του επιτάσσει η συνείδηση του!!

Ο Μάριος Δημητρίου είναι η φωνή μας στον κόσμο κυριολεκτικά αφού είναι αυτονόητο ότι χωρίς τα συμβατικά μέσα μαζικής εξαπάτησης, ειδικά στην Κύπρο, η φωνή σου είναι απολύτως ανύπαρκτη

Τα μέσα μαζικής εξαπάτησης τα οποία ελέγχονται από μεγαλοεπιχειρηματίες και επιβάλλουν την πολιτική ατζέντα ξέρουν να κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους

και μόνο αν θέλουν να παραπλανήσουν και θέλουν να σπιλώσουν ένα κίνημα και μια πολιτική προσπάθεια παίρνουν τις κάμερες του για να δείξουν φυσικά αυτό που θέλει η εξουσία τζαι να εκφοβίσουν τους χρήσιμους ηλίθιους φιλήσυχους φιλειρηνικούς μαλακάκους

Τα μέσα μαζικής εξαπάτησης των μεγαλοεπιχειρηματιών που στηρίζουν τα τραπεζικά τοκογλυφικά καρτέλ και τα δεκανίκια τους της εξουσίας όπως είναι ο ένας εκ των μεγαλοδικηγόρων τους που κάμνει τον πρόεδρο Νίκος (κατά ΧΑΚ Χρυσάνθου) Αναστασιάδης τον έτερο μεγαλοδικηγόρο της πρώην Λαικής Νικολάκη Τάσσσου Παπαδόπουλο έχουν ως αποκλειστικό στόχο να πείσουν ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι

και κάθε πρωί όταν ξυπνάς, ξυπνάς για 

Αυτά τα άθλια ανθρωπάρια που κατέχουν την εξουσία διαχρονικά έχουν κατασπαταλήσει τα 7,5ΔΙΣ των εισφορών των εργαζομένων στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων

Τους ξεμπροστιάζει ένας θεσμός του κράτους τους

και όμως αυτοί απλά σφυρίζουν αδιάφορα…

Σφυρίζουν αδιάφορα ακριβώς γιατί ξέρουν και νοιώθουν ότι δεν έχουν κανένα κόστος από αυτή τους την συμπεριφορά

Δεν τους καθιστά κανένας υπόλογους σε αυτό το φαγοπότι των λεφτών των εργαζομένων

Οι ίδιοι οι ξεφτιλισμένοι αυτοί παραβιάζουν όμορφα και ωραία την βάση του συστήματος που λένε ότι υπηρετούν, το άρθρο 9 του Συντάγματος που επιτάσσει ξεκάθαρα ότι τα λεφτά του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων σύμφωνα με το άρθρο 3 του νόμου ΠΡΕΠΕΙ να αξιοποιούνται ΜΟΝΟ για την αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών, των πτωχών των ανέργων και του θεσμού κοινωνικών ασφαλίσεων….

Έχουν ξεκοκαλλίσει το Ταμείο και δεν υπάρχει ούτε σεντ μέσα, και αυτό δεν είναι καθ υπερβολήν αλλά είναι κυριολεκτικό

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ως πραγματικό αποθεματικό στο Ταμείο, όλες οι συντάξεις και τα επιδόματα πληρώνονται αποκλειστικά και μόνο από τις εισφορές των εργαζομένων

Μιλάμε για ένα σκάνδαλο ολκής, μεγατόνων και όλοι σφυρίζουν αδιάφορα

Χτες στην δίκη μια μισθωτή σκλάβος δικηγόρος σε μια μικρή συνομιλία μέσα στο δικαστήριο μου είπε ότι «δεν είμαι με κανένα»….

Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση του μισθωτού σκλαβάκου, του σκλάβου στα μυαλά…… όταν δεν παίρνεις θέση τότε ξεκάθαρα παίρνεις το μέρος των δυνατών, αυτών που σου διαλύουν την ζωή…

Η ζωή συνεχίζεται….. κάποιοι ανθρωπάκοι απλά λένε ότι παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο…για την παρτούλα τους και μόνο φυσικά

Το θέμα δεν είναι ούτε ηθικό ούτε μεταφυσικό ούτε κάτι που έχει να κάνει με συναίσθημα…είναι απολύτως πρακτικό

Αν δεν διεκδικήσουμε τα λεφτά του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων τότε πολύ απλά  θα σου αυξήσουν τις εισφορές όπως ήδη έγινε πολλές φορές και θα σου μειώσουν ακόμα περισσότερο την σύνταξη και θα ζεις σε συνθήκες μεγαλύτερης φτώχειας

Τα πράγματα δεν αλλάζουν από την μια μέρα στην άλλη

Θέλει τεράστιο κόπο, επιμονή και υπομονή

Η δίκη μου κάποια στιγμή θα τελειώσει,  αγώνας όμως του Κοινωνικού Ελέγχου του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων θα είναι μακροχρόνιος  και αυτό είναι που πρέπει να γίνει κατανοητό

Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις και συνταγές

Θέλει τεράστιο κόπο και προσπάθεια η οργάνωση

Ήδη ως προσωρινή Επιτροπή έχουμε αποφασίσει τις επόμενες κινήσεις που είναι η δημιουργία καταστατικού το οποίο θα καθορίζει τον τρόπο λειτουργίας της, τον αμεσοδημοκρατικό τρόπο από τα μέλη της των αποφάσεων, πράγμα που είναι δύσκολο περίπλοκο και πολύπλοκο

Στην εποχή της κρίσης έχουν εμφανιστεί πολλά και διάφορα φρούτα παντός είδους, τυχοδιώκτες που εκμεταλλευόμενοι τις δύσκολες συνθήκες υπόσχονται φούρνους παξιμάθκια και ότι αυτοί έχουν τις λύσεις για όλα….

Ομάδες και ομαδούλες γκρουπ στα φεισμπουκ κλπ και δώστου επαναστατικότητα του πρηκτολογιου και μεγάλα λόγια του πρωκτού

Έχουμε γεμίσει αρχηγούς και αρχηγίσκους που έχουν τις απαντήσεις για όλα, επί παντός επιστητού

Γελοία και αστεία πράγματα…. ανθρωπάρια που βρήκαν ευκαιρία να εκμεταλλευτούν καταστάσεις για λόγους που μόνο οι ίδιοι ξέρουν

Καμιά προσπάθεια και αγώνας δεν είναι ατομικός

Στην επιτροπή Πρωτοβουλίας Κοινωνικού Ελέγχου ΤΚΑ συμμετέχουν άτομα που ο καθένας έχει ήδη συνεισφέρει πάρα πολλά ο καθένας εκεί που μπορεί με τον τρόπο του

Έχει γίνει συστηματική ανάλυση των οικονομικών του Ταμείου από τον φίλο Α. ο οποίος έχει προσφέρει τεράστια βοηθεία στο ξεμπρόστιασμα των γελοίων ισχυρισμών αυτών που ελέγχουν των Ταμείο

Η κυρία Μαρκέλλα και ο κύριος Ανδρέου έχουν συνεισφέρει πάρα πολλά στην οργανωτική δομή της επιτροπής και ο φίλος Γ. στην ηλεκτρονική προώθηση της

Το μόνο που μπορώ προσωπικά να διαβεβαιώσω είναι ότι αυτός ο αγώνας γίνεται για να έχει ΠΡΑΚΤΙΚΟ αποτέλεσμα και σε καμιά περίπτωση συμβολικό

Ο καθένας κάνει αυτό που μπορεί

Όσοι περισσότεροι έλθουν να συμμετάσχουν στην προσπάθεια τόσες περισσότερες πιθανότητες έχουμε να πετύχουμε αυτά που θέλουμε

Μόνο όλοι μαζί μπορούμε, και αυτό δεν είναι σύνθημα αλλά η πραγματικότητα

H Ροζα Παρκς και η Πολιτική Ανυπακοή ήταν η αρχή..4/4/68 Δολοφονείται η φωνή του ονείρου….. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έκανε πράξη την διεκδίκηση και κέρδισαν όλοι μαζί…Boycott..ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ!!! ΟΛΑ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ

Η Ρόζα Παρκς είναι η γυναίκα σύμβολο που χάριν της Πολιτικής Ανυπακοής της στον ρατσιστικό νόμο που διαχώριζε τους ανθρώπους σε μαύρους και άσπρους μετά και την αλληλεγγύη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που ξεσηκώθηκαν εξανάγκασε και τους δικαστές των ΗΠΑ που μέχρι τότε δεν έβλεπαν κάτι κακό σε αυτόν, να τον κηρύξουν αντισυνταγματικό ….

Πίσω όμως από την Ρόζα Παρκς τον Μάρτιν Λούθερ Κιγκ και κάθε προσωπικότητα που ήταν στα φώτα ο πραγματικός πρωταγωνιστής ήταν οι ίδιοι οι άνθρωποι που μαζί εξανάγκασαν αυτούς που κατέχουν την εξουσία να πράξουν το ηθικό που δεν ήταν άλλο φυσικά από την κατάργηση του ρατσιστικού νόμου…

Όταν η ηθική ταυτίζεται με το νόμιμο τότε η ηθική βγαίνει εκτός νόμου…..

Άλλαξε ο νόμος τα πράγματα επί της ουσίας; Ίσως ναι και ίσως όχι… ήταν ένα βήμα το οποίο πλέον κερδίθηκε και δεν μπορούν να το πάρουν πίσω

Σαν σήμερα ο Μάρτιν Λούθερ Κιγκ το 1968 δολοφονείται πληρώνοντας με την ζωή του τους αγώνες του

 

από ένα παλιότερο μου κείμενο

 

4/4/68 Δολοφονείται η φωνή του ονείρου….. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έκανε πράξη την διεκδίκηση και κέρδισαν όλοι μαζί…Boycott..ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ!!! ΟΛΑ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ

 

Μόλις παρακολούθησα μια πολύ συγκλονιστική ταινία που ακριβώς αποδεικνύει περίτρανα ότι όλα τα πράγματα από μόνα τους δεν είναι ούτε κακά ούτε καλά

Είναι απλά εργαλεία και οι άνθρωποι τους προσδίδουν το καλό ή το κακό αντίστοιχα

Το μαχαίρι από μόνο του μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργήσεις και αντίστοιχα να καταστρέψεις, να σκοτώσεις….

Boycott …………… γνώριζα σε γενικές γραμμές την ιστορία από την οποία ξεκίνησαν όλα στις ΗΠΑ με το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα και τον Μάρτιν Λούθερ Κιγκ

Στο Μοντγκόμερι μια πόλη στο νότο των ΗΠΑ υπήρχαν ρατσιστικοί νόμοι που διαχώριζαν τους ανθρώπους σε νέγρους και λευκούς……… ένας τέτοιος νόμος απαγόρευε στους νέγρους να κάθονται στα μπροστινά καθίσματα των λεωφορείων και έπρεπε να παραχωρούν την θέση τους στους λευκούς….. μια γυναίκα όταν της υποδείχθηκε να πράξει έτσι και να παραχωρήσει την θέση της αρνήθηκε σθεναρά και δεν υπέκυψε

Όλη η μαύρη κοινότητα του Μοντγκόμερι την στήριξαν και έτσι άρχισε το κίνημα της μη βίας μέσω του μπουκοταζ των λεωφορείων με ηγέτη τον αιδεσιμότατο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και άλλους ιερείς της κοινότητας

Αμέσως ένας πόλεμος ξέσπασε εναντίον αυτού του κινήματος που ολοένα και μεγάλωνσε……. Όρος απαράβατος ήταν αυτό που έλεγε η βίβλος και ο Χριστός όπως πίστευε ακράδαντα ο Μάρτιν Λούθερ Κιγκ ……….. η βία δεν έχει θέση στο κίνημα μας

Αγαπάτε τα λευκά αδέλφια ………… απαντήστε στο μίσος τους με αγάπη … δείξετε το λάθος των τρόπων τους……………. Οι μασκοφόροι κάφροι της κουκλουξκλαν κτύπησαν το σπίτι του με χειροβομβίδα χωρίς ευτυχώς να τραυματιστεί το παιδί του και η γυναίκα του…….. πλήθος νέγρων μαζεύτηκαν έξω από το σπίτι του για συμπαράσταση με λοστούς όπλα ρόπαλα έτοιμοι για εκδίκηση

Μια σπίθα αρκούσε για να ξεσπάσει η πυρκαγιά του μίσος και η αιματοχυσία με τους πάνοπλους λευκούς αστυνομικούς να ξεκινήσει

Κλονίστηκε η πίστη του Κιγκ αλλά έμεινε σταθερός και κήρυξε άλλη μια φορά την πίστη του στη μη βία

Η βία από τους λευκούς επιχειρηματίες που έχαναν χιλιάδες δολάρια από το μπουκοτάζ που έβλεπαν τις ζημιές να αυξάνονται μεγάλωναν ολοένα και οι προβοκάτσιες συνεχίζονταν

Μασκοφόροι κάφροι έκαψαν το σπίτι ηγετικού μέλους τους κινήματος και χωρίς να μπορούσε να κάνει τίποτα κόχλαζε από μίσος την στιγμή που οι λευκοί πυροσβέστες απλά κάθονταν επιδεικτικά και χαιρέκακα έβλεπαν τις φλόγες να κατακαίει τα πάντα…..

Μίσος!!!!!!!! Το μίσος φούντωνε και μεγάλωνε ………………κοχλασμός ηφαίστιο για τους κάφρουςςςςς……………. Λέει στον ΜΛ Κιγκ ότι δεν πρόκειται να αντέξουμε… η βία θα ξεσπάσει….. δεν θα αντέξουμε πρέπει να απαντήσουμε στην βία με βία…………. Ο Μάρτιν Λούθερ Κιγκ παραθέτει ένα απόσπασμα από την βίβλο και λέει ότι η βία φέρνει μόνο βία και δεν πρόκειται να πέσουμε στο επίπεδο αυτό………….

Οι λευκοί επιχειρηματίες καταφέρνουν να εκδόσουν εντάλματα σύλληψης για όλα τα ηγετικά στελέχη του κινήματος ανάμεσα τους και λευκούς συμπαραστάτες με αυθαίρετες εωλες κατηγορίες………..

Σε όλη την χώρα υπάρχουν κινητοποιήσεις………… το θέμα δεν περιορίζεται φυσικά στο μπουκοτάζ των λεωφορείων………….. επιστολές συμπαράστασης καταφθάνουν από παντού και μια κλωστή κρατάει την οργή των μαύρων χωρίς όμως αυτή να σπάει από τον ηγέτη τους τον Κιγκ που εμμένει ακάθεκτος στις θέσεις της μη βίας

Κρίσιμες στιγμές και για το πώς πρέπει να απαντήσουν στην καφρίλα έκδοσης ενταλμάτων……….. να κρυφτούμε λέει ένας…………. Όχι απαντάει αυτός που ήταν έτοιμος να ξεσπάσει σε βία όταν του κάψαν το σπίτι…………. Μόνο οι εγκληματίες κρύβονται και εδώ δεν έχω τίποτα να κρύψω

Όλοι μαζί πορεύονται προς τον αστυνομικό σταθμό και «παραδίδονται» καταρρίπτωντας και φτύνοντας τους κάφρους μαλακισμένους εντολοδόχους των αφεντικάδων λευκών επιχειρηματιών ……………….. έχουν απογυμνωθεί τελείως

Λαική κατακραυγή σε όλη την χώρα που στηρίζει το κίνημα

Και η οποία ωθεί την τελική μάχη η οποία κερδίζεται στο ανώτατο δικαστήριο το οποίο ακυρώνει τους ρατσιστικούς  νόμους……………………………

Η πρώτη μάχη κερδίθηκε!!!!!!!! Και τελειώνει η ταινία με μια σουρεαλιστική σκηνή με τον ηθοποιό που υποδυόταν τον Μάρτιν Λούθερ Κιγκ να έρχεται στο σήμερα και να περπατάει στον δρόμο ανάμεσα σε λευκούς και μαύρους και την αστυνομία να ρίχνει ματιές στους νέγρους νέους…..

Δυστυχώς ο φασισμός κτυπά πάντα ύπουλα…. Ο Κιγκ ηγήθηκε του παναμερικανικού κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα και το πλήρωσε με την ζωή του αφού στις 4/4/1968 μια σφαίρα τον κτύπησε θανάσιμα πληρώνοντας με την ίδια του την ζωή τα πιστεύω του!!!!

Τιμή μόνο αξίζει σε αυτό τον άνθρωπο ο οποίος εφάρμοσε απολυτα αυτό που πίστευε……… μη βία……….. μακάρι να μπορεί να επέλθει αλλαγή χωρίς βία ειδικά όταν η βία είναι στην πρώτη γραμμή από την αντίπερα όχθη

δεν ξέρω πραγματικά αν μπορεί να απαντηθεί η βία με μη βία……… ο Κιγκ πίστευε σε αυτό γιατί θεωρούσε ότι αυτό έλεγε ο θεός του……… ο θεός του φυσικά στο τέλος αποδείκτικε ότι ήταν ακριβώς η πίστη του ανθρώπου στον αγώνα του και καμιά υπεράλμπρη ουράνια δύναμη δεν ενεμφανίστη μέσα σε λευκό φως …………..

όταν η οργή κοχλάζει…… όταν η αδικία κτυπάει και η οργή μεγαλώνει………. όταν η αδικία σε τσακίζει και χασκογελάει και σκοτώνει και καταστρέφει διαρκώς δεν ξέρω αν αρκεί η επίκληση της μη βίας

και αυτό σχετικό είναι………. όταν σε κτυπάνε πρέπει να απαντήσεις………. όποιος δοκιμάσει να σε κτυπήσει πρέπει να του καταγαμήσεις τα πάτερα τζαι να τον τσακκισεις……….. ο παράδεισος είναι τώρα και δεν χρειαζόμαστε μάρτυρες για μια άλλη ζωή

Τιμή στον Μάρτιν Λουθερ Κιγκ που έπαιρνε δύμαμη από  όλους αυτούς τους ανθρώπους που τον στήριζαν και που χωρίς αυτούς δεν θα ήταν και δεν θα καταφερνε τίποτα

Τιμή μόνο αξίζουν σε αυτούς τους ανθρώπους που μας δείχνουν έμπρακτα ότι ΤΙΠΟΤΑ   ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΈΝΑ

ΟΛΑ  ΜΑ ΟΛΑ  ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=186000&ct=82&dt=06/01/2008

4.4.1968 – 40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ

ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

ΣΤΑΘΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ | Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=186000&ct=82&dt=06/01/2008#ixzz0rofskCqt

Η ΣΦΑΙΡΑ ΕΠΛΗΞΕ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

Η σφαίρα που έπληξε θανάσιμα τον μαύρο ηγέτη Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το απόγευμα της 4ης Απριλίου 1968 στο μπαλκόνι του μοτέλ της Μέμφις του Τενεσί έφερε εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο που προσδοκούσαν οι ανώνυμοι οι οποίοι όπλισαν το χέρι του δολοφόνου του, ενός κοινού κακοποιού του Τζέιμς Ερλ Ρέι. Ηθελαν να πνίξουν το κίνημα των μαύρων της Αμερικής το οποίο είχε πάρει διαστάσεις τη δεκαετία του ’60, βγάζοντας από τη μέση τον άνθρωπο που είχε δώσει νέα δύναμη στον αγώνα τους και είχε επεκτείνει την πολιτική επιρροή του στον λευκό πληθυσμό, με συνθήματα εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ και υπέρ κοινωνικών μέτρων. Η δολοφονία του όχι μόνο δεν ανέκοψε τη δραστηριότητα των μαύρων για ίσα δικαιώματα με τους λευκούς συμπολίτες τους αλλά αντιθέτως προκάλεσε έκρηξη πρωτόφαντης αγωνιστικότητας του έγχρωμου πληθυσμού της Αμερικής, διεύρυνε το αγωνιστικό μέτωπό του και τελικά, σε λιγότερο διάστημα από δέκα χρόνια, ακύρωσε νόμους και ρατσιστικούς θεσμούς που είχαν κατεβάσει τον έγχρωμο πληθυσμό της Αμερικής στο επίπεδο του «πολίτη δίχως δικαιώματα».

Ηταν χαρισματική μορφή ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και θαυμάσιος ρήτορας. Γιος κληρικού, γεννημένος στην Ατλάντα της Γεωργίας τον Ιανουάριο του 1929, ακολούθησε τον εκκλησιαστικό δρόμο – τον μόνο που σχετικά ανενόχλητα μπορούσε να ακολουθήσει ένας μαύρος νέος στην καρδιά των ρατσιστικών Πολιτειών, αν και αργότερα πήγε στο πανεπιστήμιο και πήρε διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Το 1953, μόλις 24 ετών, ανέλαβε πάστωρ στην εκκλησία των Βαπτιστών του Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, μιας πόλης που έμελλε να σημαδέψει τη ζωή του. Την 1η Δεκεμβρίου του 1955 μια μαύρη γυναίκα, η Ρόζα Παρκς, συνελήφθη εντός λεωφορείου επειδή αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της σε λευκό άνδρα, όπως απαιτούσε ο διαβόητος Νόμος Τζιμ Κρόου που προέβλεπε ποινή ως και 10 ετών φυλάκιση για «παράβαση ανθρωπίνων και θεϊκών αρχών». Η αντίδραση του μαύρου πληθυσμού υπήρξε έντονη. Η κατάσταση έλαβε νέες διαστάσεις όταν τρεις μήνες αργότερα συνελήφθη για τον ίδιο λόγο η 15χρονη μαθήτρια Κλοντέτ Κάλβιν. Οι μαύροι αποφάσισαν – και σε αυτό πρωτοστάτησε ο Κινγκ – να κηρύξουν μποϊκοτάζ στις συγκοινωνίες. Ηταν το πρώτο μαζικό κίνημα οργανωμένης διαμαρτυρίας στην Αλαμπάμα το οποίο έμεινε στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ ως «μποϊκοτάζ λεωφορείων της Αλαμπάμα». Διήρκεσε 381 ημέρες και έληξε με θρίαμβο. Το Ανώτατο Δικαστήριο, στο οποίο είχαν προσφύγει οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων της Νέας Υόρκης και της Μινεσότα, με μια ιστορικής σημασίας απόφαση έκρινε αντισυνταγματικά τα μέτρα απαγόρευσης των μαύρων στα μέσα συγκοινωνίας. Ηταν η αρχή.

Η επιτυχία της εκδήλωσης και οι δηλώσεις συμπαράστασης που άρχισαν να καταφθάνουν στο Μοντγκόμερι παρακίνησαν τον Κινγκ να ιδρύσει το 1957 συντονιστική επιτροπή αγώνων (των μαύρων), ονόματι «Διάσκεψη της Νότιας Χριστιανικής Ηγεσίας» (ACLC) η οποία έμελλε να γίνει το κύτταρο ανάπτυξης του «απελευθερωτικού κινήματος» των μαύρων και ο οδηγός των εκτός και εντός Κογκρέσου αγώνων τους. Στόχος του Κινγκ ήταν να δημιουργήσει μια «ηθική Αρχή» με βάση τις εκκλησίες και να οδηγήσει τους (μαύρους) πιστούς σε έναν «ήρεμο χωρίς βιαιότητες αγώνα για μεταρρυθμίσεις στα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα». Η φιλοσοφία του, σε αντίθεση με άλλες ομάδες εγχρώμων που αγωνίζονταν για τα ίδια δικαιώματα (Μαύροι Πάνθηρες, Αδελφότητα Αγωνιστών, Χ-Φαρακάντ κ.ά.) είχε ως πρότυπο την τακτική της μη βίας του Μαχάτμα Γκάντι, της Ινδίας, γι’ αυτό και επισκέφθηκε την οικογένειά του το 1959 – ένα ταξίδι που τον επηρέασε σε μεγάλο βαθμό. Αυτή η τακτική της «ανοχής της βίας με μη βία» προκάλεσε σοβαρό ρήγμα στο παναμερικανικό κίνημα των μαύρων.

Η δραστηριότητα του Κινγκ κέντρισε την προσοχή του αρχηγού του FBIΕντγκαρ Χούβερ. Με γραπτή εντολή του υπουργού Δικαιοσύνης Ρόμπερτ Κένεντι έδωσε διαταγή «να παρακολουθείται επί τακτικής βάσεως» ο Κινγκ καθ’ ότι στην οργάνωσή του «υπάρχει σε εξέλιξη διείσδυση κομμουνιστικών στοιχείων» και «να αποτραπεί η ανάδειξή του σε πολιτική μορφή». Πολλά χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε ότι είχε αναληφθεί ολόκληρη επιχείρηση συκοφάντησης και τρομοκράτησης του μαύρου ηγέτη και ότι «σε τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις» πυρπόλησης εκκλησιών στις οποίες θα έκανε κήρυγμα οι δράστες ήταν «πρόσωπα (…) της άμεσης επιρροής» της ομοσπονδιακής αστυνομίας. Αυτά δεν τον επτόησαν, κάθε άλλο μάλιστα. Καθώς το πολιτικό κήρυγμά του – συνήθως στις εκκλησίες – συγκέντρωνε όλο και μεγαλύτερο ακροατήριο, ο Κινγκ τέθηκε επικεφαλής σε πορείες για να δοθεί το εκλογικό δικαίωμα στους μαύρους να έχουν την ίδια αμοιβή εργασίας με τους λευκούς και να διασφαλιστεί το «δικαίωμα (των μαύρων) να έχουν δικαιώματα». Τα περισσότερα από αυτά τα δικαιώματα έγιναν νόμοι, με αποκορύφωμα την έγκριση της Πράξης για τα Πολιτικά Δικαιώματα το 1964 και της Πράξης Εκλογικού Δικαιώματος το 1965.

Αλλά η μεγαλύτερη προβολή, εκείνο που καθιέρωσε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ως ηγέτη στο παναμερικανικό κίνημα των μαύρων ήταν η ιστορική πορεία στην Ουάσιγκτον, στις 23 Αυγούστου του 1963. Επικεφαλής έξι αντιρατσιστικών οργανώσεων που συγκρότησαν στρατιά 250.000 ανδρών και γυναικών μαύρων αλλά και αρκετών χιλιάδων λευκών, η μεγαλύτερη στην ιστορία της Ουάσιγκτον δημόσια εκδήλωση κατέκλυσε τον απέραντο χώρο μπροστά από το Μνημείο του Λίνκολν, προβάλλοντας το αίτημα για κατάργηση κάθε ρατσιστικού μέτρου και κοινωνική απελευθέρωση των εγχρώμων, για δικαίωμα των μαύρων μαθητών να πηγαίνουν σε δημόσια σχολεία, για κατώτερο μεροκάματο 2 δολαρίων, για αυτοδιοίκηση της κοινότητας της Ουάσιγκτον – η οποία τότε, έγχρωμη στην πλειονότητά της, βρισκόταν υπό τη διοίκηση προσώπου που διόριζε το Κογκρέσο κτλ. Η μεγάλη μαύρη προσωπικότητα του λυρικού πανθέου Μάριον Αντερσον ηλέκτρισε τα πλήθη, ψάλλοντας παραλλαγή του εθνικού ύμνου, και ο Μαρτιν Λούθερ Κινγκ εξεφώνησε τον περίφημο λόγο του «Εχω ένα όνειρο» (Ι have a dream), ο οποίος θεωρείται ισάξιος της ιστορικής ομιλίας του Αβραάμ Λίνκολν στο Γκέτισμποργκ. Ας σημειωθεί ότι ο τότε πρόεδρος Τζον Κένεντι ήταν αντίθετος στην πορεία, πιστεύοντας ότι αυτή θα υπονόμευε τη δική του πολιτική για (περιορισμένα) αντιρατσιστικά μέτρα, αλλά μετέβαλε γνώμη όταν διαπίστωσε τον όγκο του πλήθους. Εναν χρόνο αργότερα ο Κινγκ έλαβε το Βραβείο Νομπέλ για τους «αγώνες του υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Ηταν μόλις 35 ετών, ο νεότερος κάτοχος Βραβείου Νομπέλ.

Δεν περιορίστηκε όμως μόνο στα δικαιώματα των μαύρων ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Από το 1965 άρχισε να αμφισβητεί τον ρόλο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και στην ομιλία του σε εκκλησία της Νέας Υόρκης, στις 4 Απριλίου του 1967, ακριβώς έναν χρόνο πριν από τη δολοφονία του, κατήγγειλε ότι η Αμερική«βρίσκεται στο Βιετνάμ ως κατακτητής, για να μεταβάλει τη χώρα σε αποικία της», γεγονός που προκάλεσε την οργή του περιοδικού Time και τηςWashington Post. Ο βιογράφος του Taylor Branch υποστηρίζει ότι η στάση του απέναντι στον πόλεμο του Βιετνάμ «ίσως να μην όπλισε το χέρι του δολοφόνου, ασφαλώς όμως βοήθησε στο να πατήσει τη σκανδάλη».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=186000&ct=82&dt=06/01/2008#ixzz0rofEir9E

http://www.eek.gr/default.asp?pid=947&la=1

 

 

1968: Η ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ ΤΟN ΚΟΣΜΟ
Το κίνημα στις ΗΠΑ
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

Tο 1968, πριν 40 χρόνια, είναι μια ιστορική χρονιά για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Aν και έμβλημά του είναι ο Γαλλικός Mάης και η Άνοιξη της Πράγας, ωστόσο δεν περιορίζεται σε αυτές της δυο περιοχές. Ήταν ένα παγκόσμιο κίνημα που αγκάλιαζε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, και μάλιστα τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.Aπό το Bιετνάμ ως το Mπουένος Άϋρες όλος ο κόσμος συγκλονιζόταν από ένα νέο κίνημα της νεολαίας και της εργατικής τάξης.
Σε προηγούμενο φύλλο της Νέας Προοπτικής παρουσιάσαμε την επίθεση Τετ στο Βιετνάμ. Η Βιετναμέζικη επανάσταση και τα κινήματα διαμαρτυρίας σε όλο τον κόσμο έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην επαναστατική αφύπνιση των φοιτητών και των εργατών.
Συνεχίζουμε το αφιέρωμά μας με το κίνημα στις ΗΠΑ, όπου οι συνθήκες δεν είναι λιγότερο εκρηκτικές. Στο κέντρο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, το κίνημα κατά του πολέμου στο Bιετνάμ ενώνεται με την πάλη κατά του ρατσισμού και για τα ζητήματα της εργατικής τάξης.

H δολοφονία του μαύρου ηγέτη Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τον Aπρίλιο του 1968 είναι ένα από τα γεγονότα που έχουν χαραχτεί στην ιστορία.]

 

 

Ήταν 4 Απριλίου του 1968 όταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες ενός εκτελεστή στο Μέμφις του Τεννεσί. Εκεί είχε πάει για να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε μια απεργία βασικά μαύρων εργατών, οι οποίοι ζητούσαν να μπορούν να είναι μέλη συνδικάτου.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει προσπαθήσει να ενσωματώσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ως έναν «μεγάλο Αμερικανό». Στη δεκαετία του 80 μάλιστα, η επέτειος του θανάτου του έγινε εθνική εορτή και τα αμερικανικά αστικά μέσα προσπαθούν να αποδείξουν πως το ιδεαλιστικό του όραμα περί φυλετικής αρμονίας έχει προχωρήσει περισσότερο από όσο και ο ίδιος ο Κινγκ θα ονειρευόταν.

Μιλώντας για τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είναι αδύνατο να μην σκεφτούμε τη δολοφονία ενός άλλου μαύρου, του Μάλκομ Χ, ο οποίος ήταν πιο «εξτρεμιστής» για τον αμερικάνικο καπιταλισμό. Επίσης είναι αδύνατο να μην συγκρίνουμε τους δυο αυτούς χαρισματικούς ηγέτες.

Οι διαφορές ξεκινούν πρώτα απ’ όλα από τις οικονομικές συνθήκες και το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσαν καθώς και από το «πανεπιστήμιο» που ο καθένας τελείωσε. Ο Μάλκομ Χ «αποφοίτησε» στους δρόμους του Χάρλεμ, ενώ ο Κινγκ από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης με διδακτορικό φιλοσοφίας.

Σε αντίθεση με τον Μάλκομ Χ, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ποτέ δεν έσπασε από την αντίληψη της μη βίας -αν και προς το τέλος της ζωής του πολλές δηλώσεις του δείχνουν ότι άρχιζε να συνειδητοποιεί τα όρια της πολιτικής αυτής. Παρόλα αυτά, η δολοφονία του οδήγησε σε ένα κύμα εξεγέρσεων μέσα στις πόλεις (σαράντα στον αριθμό) σε μόλις δεκαπέντε μέρες. Επίσης κάποιες από τις απόψεις του είχαν αρχίσει να συγκλίνουν με τις απόψεις του Μάλκομ και από πολλές απόψεις η κριτική του για την αμερικάνικη κοινωνία και κυβέρνηση ήταν πολύ πιο ριζοσπαστική από αυτή που είχε διατυπώσει στη δεκαετία του 50 ή στις αρχές του 60.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ήταν το «αποδεκτό» πρόσωπο της πάλης των μαύρων στις ΗΠΑ και ο ρήτορας της περιβόητης ομιλίας το 1963 «Έχω ένα όνειρο». Ωστόσο, μέσα σ’ ένα κλίμα γενικευμένης ριζοσπαστικοποίησης από το 1965 και μετά, εμφανίζεται μια νέα γενιά μέσα στα γκέτο των μεγαλουπόλεων που θεωρεί τον Κινγκ ξεπερασμένο ή ως τη μοντέρνα εκδοχή του «Μπάρμπα Θωμά». [πρόκειται για τη γενιά που λίγο μετά θα δημιουργήσει τους Μαύρους Πάνθηρες].

Το 1965 μετά την ήττα της καμπάνιας για δικαιώματα ψήφου, τις δυο ρατσιστικές δολοφονίες που τη συνόδευσαν και τις βάρβαρες επιθέσεις των αστυνομικών εναντίον των διαδηλωτών, για πολλούς ο Κινγκ και η οργάνωσή του ήταν τελειωμένη υπόθεση.
Το βασικό λάθος του Κινγκ ήταν ο πασιφισμός του μπροστά στη βία ενός ρατσιστικού κράτους καθώς και η επιμονή του στη μεταρρύθμιση του υπάρχοντος συστήματος. Οι δυο αυτές ιδέες συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους και δεν οδηγούν πουθενά. Οι διαδηλώσεις που οργάνωνε ο Κινγκ, είχαν περιορισμένα μονάχα αποτελέσματα. Μπορούσαν να εξαλείψουν τις χειρότερες μορφές ρατσισμού, όπως το νόμο Τζιμ Κρόου, με κόστος ανάπηρους ή και νεκρούς διαδηλωτές και αγωνιστές. Σήμερα, 40 χρόνια μετά ο καπιταλισμός άλλαξε; Μήπως οι μαύροι ζουν καλύτερα στις ΗΠΑ;

Aυτό μπορεί να αληθεύει για μια σημαντική μεσαία τάξη μαύρων. Στο Χάρλεμ όμως, όπου μεγάλωσε ο Μάλκομ Χ και σε άλλες παρόμοιες περιοχές των ΗΠΑ, ο μέσος όρος ζωής είναι μικρότερος απ’ αυτόν ενός κατοίκου στο Μπαγκλαντές. Το όνειρο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ σίγουρα δεν πραγματοποιήθηκε.

Παρόλα αυτά όμως, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ήταν πάντα έτοιμος να οργανώσει ένα μαζικό κίνημα για τα ιδεώδη που πίστευε, ενώ, π.χ. το Έθνος του Ισλάμ στο οποίο ανήκε ο Μάλκομ Χ, έως ότου έσπασε, απείχε από τη μαζική δράση. Επίσης όπως στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Μάλκομ Χ άρχιζε να αναθεωρεί πολλές από τις απόψεις του, το ίδιο συνέβη και με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ενώ ποτέ δεν έσπασε ουσιαστικά από τον πασιφισμό και το ρεφορμισμό, τα τελευταία δυο χρόνια της ζωής του αναπροσανατόλισε την πολιτική του προς την εργατική τάξη και τους αντιϊμπεριαλιστικούς στόχους.

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση Κένεντι είχε πιέσει τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, να αποστασιοποιηθεί από ένα σύμβουλό του, τον Λέβισον, ο οποίος ήταν προσωπικός φίλος του Κινγκ αλλά και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Αμερικής, για να μην τον θεωρούν «Κομμούνι». Επίσης από τα μέσα του 1965 ο Κινγκ αρχίζει να ασκεί έντονη κριτική στον πόλεμο του Βιετνάμ και στις αρχές του 1967 ήρθε σε ανοιχτή ρήξη με τις φιλοϊμπεριαλιστικές δυνάμεις μέσα στο κίνημά του. Σιγά σιγά οι φιλελεύθεροι στην Αμερική αρχίζουν να αποστασιοποιούνται από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Η ρήξη του με τους φιλελεύθερους εκτείνονταν από το ζήτημα του Βιετνάμ ως τις εξεγέρσεις των μαύρων μέσα στις πόλεις, τις οποίες όμως θεωρούσε «άστοχες και αντιπαραγωγικές». Από το 1965 και μετά ο Κινγκ ταυτιζόταν με την οργή της απόκληρης νεολαίας μέσα στις πόλεις και θεωρούσε μάλιστα ότι οι εξεγέρσεις «προκλήθηκαν από τους καλούς, ευγενικούς, ήπιους λευκούς μετριοπαθείς που ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο εκτός της δικαιοσύνης».

Όπως είπαμε παραπάνω, στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Μάλκομ Χ είχε αναθεωρήσει αρκετές ιδέες του και είχε καταλήξει στο ότι ο ρατσισμός που αντιμετώπιζαν οι μαύροι συνδέονταν άμεσα με τον καπιταλισμό. Σε σχεδόν παρόμοια συμπεράσματα φαίνεται να είχε καταλήξει και ο Κινγκ προς το τέλος της ζωής του, στην πραγματικότητα από το 1966. Είχε αναγνωρίσει ότι το να κερδίσουν οι μαύροι πλήρη δικαιώματα ήταν πια ανεπαρκές και ότι το κίνημα θα έπρεπε να κινητοποιήσει αρκετά διαφορετικούς ανθρώπους γύρω από νέους στόχους.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ήθελε να στρέψει την προσοχή του κινήματος στις αποκρουστικές συνθήκες στέγασης των μαύρων εργατών στο Βορρά. Mετακόμισε σ’ ένα διαμέρισμα μιας φτωχογειτονιάς, απ’ όπου ξεκίνησε μια καμπάνια για ένα νέο στεγαστικό νόμο και σημαντική αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης. Η απάντηση των λευκών αντιδραστικών και της αστυνομίας σ’ αυτή την καμπάνια ήταν απίστευτα βίαιη, όπως φάνηκε όταν επιτέθηκαν σε μια διαδήλωση που ηγούνταν ο Κινγκ.

Αυτή η εμπειρία έδειξε στον Κινγκ ότι δεν πρόκειται να φέρει κανένα αποτέλεσμα απλά η αναφορά στις «δημοκρατικές παραδόσεις της Αμερικής». Την ίδια στιγμή βέβαια δεν έβλεπε ακόμα την αναγκαιότητα για οργανωμένη αυτοάμυνα, ούτε είχε συνειδητοποιήσει τους περιορισμούς που εμπεριείχαν οι μεταρρυθμίσεις, ακόμα και οι πιο ριζοσπαστικές. Τέλος, έμεινε έκπληκτος και σοκαρισμένος από την άθλια κατάσταση που επικρατούσε στα γκέτο του Σικάγο, αλλά την ίδια στιγμή οδηγούνταν πιο κοντά σε μια πιο ταξική κατανόηση του συστήματος που είχε δημιουργήσει τα γκέτο και τις παραγκουπόλεις.

Η πρώτη και ανολοκλήρωτη προσπάθεια ρήξης με τους ίδιους τους ιδεολογικούς περιορισμούς του ήταν σίγουρα η προσπάθεια δημιουργίας ενός εθνικού Κινήματος των Φτωχών. Όταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δολοφονήθηκε, αυτό το κίνημα μόλις έκανε τα πρώτα του βήματα και δεν κατάφερε να επιβιώσει μετά το θάνατο τού ηγέτη του. Το βασικά χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος ήταν οι εξωκοινοβουλευτικές διαμαρτυρίες, το αίτημα για μια μεγάλη επέκταση των δαπανών για το κράτος πρόνοιας καθώς και η αντίθεσή του στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Η προσπάθεια δημιουργίας ενός τέτοιου κινήματος εξηγεί, ίσως, πολλά περισσότερα για τους πραγματικούς λόγους της δολοφονίας του Κινγκ, πέρα από τον παρανοϊκό αντικομουνισμό του αμερικάνικου κράτους και του FBI. Το ζητούμενο δεν είναι απλά ο «απλός» και σίγουρα υπαρκτός αντικομουνισμός του αμερικάνικου καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού, που κατά πάσα πιθανότητα ήταν πίσω από τη δολοφονία του, αλλά το γεγονός ότι αυτός ο χαρισματικός ηγέτης, που στρέφονταν ολοένα και πιο αριστερά, ήταν έτοιμος να τεθεί επικεφαλής ενός πολυφυλετικού, ταξικού κινήματος κατά της φτώχειας και της ανισότητας, που προκαλούνται από τον ίδιο τον καπιταλισμό.

Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που ο αμερικάνικος καπιταλισμός φοβόταν τον Κινγκ. Άλλωστε, σε όλη του την ιστορία, ο αμερικάνικος καπιταλισμός δεν άφησε ποτέ να αναπτυχθούν μαζικές οργανώσεις που θα πάλευαν συνειδητά εναντίον της πραγματικότητας που μας έχει επιβάλλει ο ίδιος ο καπιταλισμός.

Oι κύριοι περιορισμοί που εμπόδιζαν την πολιτική εξέλιξη του Κινγκ ήταν σίγουρα ο Χριστιανισμός και η πολιτική της μη βίας. Δεν κατάφερε να δημιουργήσει μια συνεκτική και ενιαία οργανωμένη δύναμη, η οποία θα μπορούσε να επιβιώσει μετά το χαμό του. Παρόλα αυτά η συνεισφορά του στο συνολικό κίνημα και στο κίνημα του 1968 είναι αδιαμφισβήτητη. Αν και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δεν ήταν Μαρξιστής, το κίνημα διαμαρτυρίας που ηγήθηκε ήταν ένα επαναστατικό κίνημα, το μεγαλύτερο στην αμερικάνικη ιστορία. Τόσο ο Κινγκ όσο και ο Μάλκομ Χ είχαν σημαντικά στοιχεία για τα οποία τους τιμούμε, αλλά και πολλές αδυναμίες. Σήμερα πρέπει να εκτιμήσουμε κριτικά την κληρονομία τους (όπως και αυτή των Μαύρων Πανθήρων) ως μέρος της πάλης μας για ένα μαζικό εργατικό κίνημα και ιδιαίτερα για την Αμερική ένα πολυφυλετικό επαναστατικό κόμμα, που θα παλεύει για μια κοινωνία χωρίς εξαθλίωση, καταπίεση και ταπείνωση.

Aρ. Mα.

VIDEO Συνέντευξη στο Capital TV Άρνηση πληρωμής Κοινωνικών Ασφαλίσεων – Πολιτική Ανυπακοή

 

 

http://www.sigmalive.com/simerini/news/local/586001

Δικηγόρος σε πολιτική ανυπακοή

| 20/12/2013 | ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Δεν καταβάλλει εισφορές στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων
Παροτρύνει τους συμπολίτες μας να κάνουν το ίδιο, «καθότι είναι απαράδεκτο άνθρωποι να μην πάρουν σύνταξη ή μειωμένη σύνταξη, απλά και μόνο γιατί κάποιοι κερδοσκοπούσαν»

Με τη συνειδητή άρνησή του να καταβάλει τις εισφορές των τελευταίων εννιά μηνών προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων ως μια πράξη πολιτικής ανυπακοής, απαντά ο δικηγόρος και πολιτικός ακτιβιστής, Μιχάλης Παρασκευάς, στη φημολογούμενη συμφωνία της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Τρόικα για διαγραφή των οφειλών του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, που ανέρχονται στο ποσό των 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Μάλιστα στην περίπτωση που επιβεβαιωθεί ότι υπήρξε τέτοια συμφωνία, παροτρύνει τους συμπολίτες μας να κάνουν το ίδιο, «καθότι είναι απαράδεκτο άνθρωποι να μην πάρουν σύνταξη ή μειωμένη σύνταξη, απλά και μόνο γιατί κάποιοι κερδοσκοπούσαν», όπως αναφέρει σε επιστολή του προς την Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ζέτα Αιμιλιανίδου.
«Δεν θέλω να ηρωοποιηθώ»…

Ο Μιχάλης Παρασκευάς, όπως πληροφόρησε τη «Σ», πήρε προχθές δικαστική κλήση για να παρουσιαστεί ενώπιον δικαστηρίου στις 13.3.2014, κατηγορούμενος ότι δεν πλήρωσε τις εισφορές του ως αυτοτελώς εργαζόμενος στο ΤΚΑ, από τον περασμένο Μάιο – αμέσως μετά που ψηφίστηκε το Μνημόνιο.

«Πήρα τις αποφάσεις μου και είμαι έτοιμος να επωμιστώ το κόστος των επιλογών μου», μας είπε, «παρόλο που ως δικηγόρος ρισκάρω πολλά, αφού μπορεί να αντιμετωπίσω ακόμα και πειθαρχικές συνέπειες, αν δεν εκπληρώσω υποχρεώσεις μου προς το κράτος και αποφάσεις δικαστηρίων. Αλλά, το κάνω για να υπάρξει αντίδραση από τον κόσμο και συμπαράσταση, όχι προς εμένα, αλλά για το γενικό καλό. Πρέπει να οργανωθεί μια μαζικότερη κοινωνική αντίδραση, γιατί δεν το κάνω για να προστατευτώ μόνον εγώ. Δεν μπορεί κανείς να αντιδρά ως μονάδα και να επωμίζεται, μόνος, όλο το κόστος, γιατί δεν θα έχει νόημα.

Ως δικηγόρος, κυριολεκτικά απελευθερώνω ανθρώπους από φυλακές και κρατητήρια της Αστυνομίας. Αν χάσω την άδειά μου, δεν θα μπορώ να ζήσω και δεν θα μπορώ να βοηθήσω άλλους ανθρώπους. Αλλά δεν με νοιάζει να πάω φυλακή, φτάνει να έχει ένα αποτέλεσμα η προσπάθειά μου. Αν η κοινωνία δεν αντιδράσει, δεν γίνεται αγώνας. Εμένα ο στόχος μου ως ακτιβιστή, είναι να εμπλακούν και άλλοι στον αγώνα. Δεν είναι στόχος μου να γίνω μάρτυρας, ούτε να ηρωοποιηθώ, αλλά να προσφέρω και να έχει η προσφορά μου αποτέλεσμα στην κοινωνία. Ξέρω ότι το σύστημα είναι παντοδύναμο και δεν μπορώ να σηκώσω μόνος μου το βάρος αυτής της προσπάθειας»…

Παρότρυνση προς συμπολίτες μας
Σε επιστολή του στις 7 Μαΐου 2013 προς την Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ζέτα Αιμιλιανίδου, ο Μ. Παρασκευάς αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: «Ως έγινε γνωστό από τον Τύπο, περί τα τέλη Νοεμβρίου 2012 η Τρόικα είχε θέσει όρο προς το κυπριακό κράτος για την υπογραφή του Μνημονίου Συναντίληψης, την ολοκληρωτική διαγραφή των οφειλών του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ήτοι του ποσού των 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Μετά και την ψήφιση του Μνημονίου Συναντίληψης από την Κυπριακή Βουλή στις 30 Απριλίου 2013 και αφού διεξήλθα τις πρόνοιές του, δεν μπόρεσα να βρω οιανδήποτε σχετική πρόνοια σχετικά με τη, σύμφωνα με τον Τύπο, συμφωνία της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Τρόικα. Αν εν τέλει η συμφωνία αυτή με την Τρόικα ισχύει και έχει επέλθει ολική διαγραφή του χρέους του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ήτοι του ποστού των 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ, αντιλαμβάνεστε τις κολοσσιαίες συνέπειες που θα έχει αυτό το γεγονός στα δικαιώματα όλων των πολιτών και όλων των ασφαλισμένων στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αφού ουσιαστικά αυτό θα σημαίνει, εν ολίγοις, απλά την κατάρρευση του Ταμείου και καθιστά αμφίβολη, ακόμη και την καταβολή σύνταξης στους δικαιούχους που εκπλήρωναν τις υποχρεώσεις τους και κατέβαλλαν ανελλιπώς το οφειλόμενο ποσόν.

Θα ήθελα να απευθύνω θερμότατη παράκληση όπως με ενημερώσετε αν έχουν διαγραφεί όλες ή μερικές από τις οφειλές του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Σας ενημερώνω ότι δεν προτίθεμαι να καταβάλω ξανά οφειλές κοινωνικών ασφαλίσεων, μέχρι να τύχω ενημέρωσης στο πιο πάνω ερώτημά μου και επίσης να σας ενημερώσω ότι αν, παρ’ ελπίδα, έχουν διαγραφεί οι οφειλές του κράτους προς το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, προσωπικά δεν πρόκειται να καταβάλω ξανά οιοδήποτε ποσόν προς τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις, διότι δεν προτίθεμαι να καταβάλω εισφορές απλά για να τις αρπάξουν αυτοί οι οποίοι αποκομίζουν κέρδη από τόκους, ήτοι οι τοκογλύφοι/τραπεζίτες για τους οποίους ήδη η οικονομία της Κύπρου έχει δεχτεί ανεπανόρθωτο πλήγμα. Θα ήθελα επίσης να σας ενημερώσω ότι αυτή η επιστολή μου θα τύχει δημοσιότητας και θα αποτελέσει παρότρυνση προς συμπολίτες μας να πράξουν το ίδιο, καθότι είναι απαράδεκτο άνθρωποι να μην πάρουν σύνταξη ή μειωμένη σύνταξη, απλά και μόνο γιατί κάποιοι κερδοσκοπούσαν».

Περιορισμός δημοσιονομικής επιδότησης
Σε απάντησή του στις 29 Αυγούστου 2013, ο Διευθυντής Υπηρεσιών Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Θεοφάνης Τρύφωνος, πληροφορεί τον Μιχάλη Παρασκευά, μεταξύ άλλων, ότι «το Γενικό Σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων αποτελεί και θα συνεχίσει να αποτελεί στο μέλλον την κύρια πηγή συνταξιοδοτικού εισοδήματος στην Κύπρο, συνεισφέροντας έτσι στη διατήρηση του βιοτικού επιπέδου.

Ενόψει των πιο πάνω και σε αναμονή της ολοκλήρωσης της αναλογιστικής ανασκόπησης και της αξιολόγησής της από την ΕΕ, αντιλαμβάνεστε ότι η Συμφωνία Διευκόλυνσης Χρηματοδοτικής Στήριξης της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, δεν προνοεί διαγραφή οποιωνδήποτε οφειλών στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αλλά περιορισμό της δημοσιονομικής επιδότησης του Γενικού Συστήματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Με την ευκαιρία αυτή επιθυμώ να σας υπενθυμίσω ότι, σύμφωνα με τη νομοθεσία Κοινωνικών Ασφαλίσεων, κάθε εργαζόμενος στην Κύπρο υποχρεούται να εισφέρει στο ΤΚΑ ανάλογα με την κατηγορία ασφάλισής του και ότι, ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε πρόνοιες του Μνημονίου Συναντίληψης, το κράτος καταβάλλει τη συνεισφορά του ως γενικός εισφορέας στο ΤΚΑ».

Ο Μιχάλης Παρασκευάς δήλωσε στη «Σ» ότι ο κ. Τρύφωνος «κατέφυγε σε υπεκφυγές» και ότι δεν τον ικανοποίησε η απάντησή του. «Όταν το κράτος δανείζεται από εσωτερικούς δανειστές, στη συγκεκριμένη περίπτωση από τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις, το δάνειο δεν γράφεται ως δημόσιο χρέος· πληροφορούμαι ότι δεν περιλήφθηκε στον προϋπολογισμό και διαγράφηκε. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος πήρε το τεράστιο ποσόν 7,2 δις ευρώ από εμάς που καταβάλλουμε κοινωνικές ασφαλίσεις, δεν ξέρουμε πώς δαπανήθηκε και δεν γνωρίζουμε αν θα μας επιστραφεί. Υποθέτω ότι δόθηκε στις τράπεζες…

»Θεωρώ ότι, αυτό, δίνει στους πολίτες το δικαίωμα της πολιτικής ανυπακοής. Υπάρχει ένα κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ των πολιτών και του κράτους και δεν μπορεί το κράτος να παραβιάζει τις υποχρεώσεις του έναντι συμφερόντων τρίτων, αντί να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του, ώστε να εξασφαλίζει αξιοπρεπή διαβίωση στους πολίτες».

Η περίπτωση της Ρόζα Παρκς
Την περίπτωση της Ρόζα Παρκς, ως παράδειγμα πολιτικής ανυπακοής, μας ανέφερε ο Μ. Παρασκευάς. Ήταν μια έγχρωμη μοδίστρα, που έμελλε να μείνει στην ιστορία όταν, την 1η Δεκεμβρίου 1955, στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό, αντιστεκόμενη στην τότε πολιτική φυλετικού διαχωρισμού των ΗΠΑ που απαιτούσε από τους έγχρωμους πολίτες να κάθονται στο πίσω μέρος του λεωφορείου και να παραχωρούν τη θέση τους στους λευκούς. Άλλο παράδειγμα πολιτικής ανυπακοής, ήταν η άρνηση πολιτών των ΗΠΑ να υπηρετήσουν στον πόλεμο του Βιετνάμ στις δεκαετίες 1960-70.

Χένρυ Ντειβιτ Θορώ – Πολιτική Ανυπακοή

http://www.aformi.gr/2009/11/χένρυ-ντέιβιντ-θορώ-–-πολιτική-ανυπακ/

Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ – Πολιτική Ανυπακοή

aformi | 9 Νοεμβρίου 2009 | 0 σχόλια

Ανυπακοή, µια λέξη που ίσως, να ακούγεται ξεχασµένη και κάπως ροµαντική. Μια λέξη όµως, που το νωθρότερο ψέλλισµά της στα χείλη εκείνων που γνώρισαν την αδικία και την υπεροψία της σύγχρονης κοινωνίας, µπορεί να προκαλέσει σήµερα αµηχανία στα κοπάδια των «αγνών» αµνών αυτού του συστήµατος, αλλά κυρίως αποστροφή στη «στρατιά» των θεµελιωτών των «ιερών» νόµων του.

Δεν θα παρουσιάσω µια εκτενή ανάλυση του βιβλίου, απλά θα προσπαθήσω να επισηµάνω τους λόγους για τους οποίους, η «Πολιτική Ανυπακοή» (Εκδόσεις Ερατώ – 2009), του Θορώ, θεωρείται ένα από τα σηµαντικότερα δοκίµια της αµερικανικής λογοτεχνίας. Η αµεσότητα του κειµένου, µε άφησε πραγµατικά εµβρόντητο µε το βαθιά πολιτικό της λόγο και τη διαχρονική του αξία, αφού δηµοσιεύτηκε για πρώτη φορά, το 1849. Από το κείµενο αναδύεται το µεγαλείο της συνείδησης ενός ανθρώπου και η δύναµη της ελεύθερης ψυχής του καθώς εκφράζουν µε δύναµη την αντίθεσή τους απέναντι σε μια άπληστη κοινωνία που το µόνο που πρεσβεύει, είναι η εκµετάλλευση των πολλών προς όφελος µιας µικρής µειοψηφίας. Η προσωπική ευθύνη του καθενός από εµάς, για την ανοχή µας σε πολιτικές που µας καταδυναστεύουν, αποτελούν στόχο για τον αντιρρησία Θορώ. Ταυτόχρονα ζητά απ’ όλους εµάς να αντιδράσουµε, να δράσουµε, καθώς και να προσφέρουµε νέες ιδέες για µια άλλη κοινωνία. Σηµαντικό στοιχείο της συγκεκριµένης έκδοσης, αποτελεί και η ανάλυση του κειµένου από τον Λόρενς Ροσενβαλτ αλλά και η βιογραφία του συγγραφέα που ακολουθούν, προσθέτοντας µία σφαιρική εικόνα του όλου αριστουργήµατος.

«Δεν αποτελεί καθήκον κανενός, όπως είναι φυσικό, να αφιερωθεί στην εξάλειψη κακών, ακόµη και των πιο µεγάλων, ίσως να έχει το ίδιο καλά δεσµευθεί µε κάποια άλλα ενδιαφέροντα, µα έχει τουλάχιστον καθήκον να νίψει τας χείρας του από το άδικο, και αν πλέον σταµατήσει να το έχει στο µυαλό του, να µην του παρέχει την υποστήριξη του. Εάν προσηλωθώ σε άλλες επιδιώξεις και προσανατολισµούς, πρέπει πρώτα να βεβαιωθώ τουλάχιστον ότι δεν τους υπηρετώ καθήµενος πάνω στους ώµους κάποιου άλλου. Τότε, θα πρέπει κατ’ αρχάς να κατέβω από τους ώµους του ανθρώπου εκείνου για να αφήσω και αυτόν να ακολουθήσει τα δικά του σχέδια. Κοιτάξτε µία κατάφωρη ασυνέπεια που γίνεται ανεκτή. Έχω ακούσει συµπολίτες µου να λένε «Θα έπρεπε να τους άφηνα να µε διατάξουν να καταστείλω µία εξέγερση ή να βαδίσω κατά του Μεξικού, για να δούµε αν θα το έκανα.» και την ίδια στιγµή ο ίδιος από αυτούς τους απλούς ανθρώπους έχει άµεσα, την υπακοή που τηρεί στην κυβέρνηση και έµµεσα, τουλάχιστον µε τα χρήµατά του, προσφέρει υποκατάστατα. Ο στρατιώτης που αρνείται να υπηρετήσει σε έναν άδικο πόλεµο επικροτείται από αυτούς που δεν αρνούνται να στηρίξουν την άδικη κυβέρνηση που κάνει τον πόλεµο, από αυτούς, των οποίων την πράξη και το κύρος εκείνος περιφρονεί και δεν λαµβάνει υπόψη. Σαν το Κράτος να ήθελε να εξιλεωθεί σε τέτοιο βαθµό βάζοντας κάποιον να το χτυπά µε το φραγγέλιο ενόσω αδικοπραγεί, µα όχι σε βαθµό που να σταµατήσει να ανοσιουργεί έστω και για µία στιγµή. Εποµένως, στο όνοµα της Τάξης και της Πολιτικής Εξουσίας, είµαστε όλοι προορισµένοι να τιµούµε και να υποστηρίζουµε την αθλιότητά µας. Ύστερα από την πρώτη έκρηξη ανοµίας έρχεται η αδιαφορία γι’ αυτήν και από ανήθικη γίνεται, καθώς ήταν, αήθης και όχι εντελώς περιττή για τη ζωή που έχουµε υφάνει».

Αυτό που χαρακτηρίζει τη «Πολιτική Ανυπακοή» είναι ότι αποτελεί είναι πολιτικό δοκίµιο, ίσως ένα πρώιµο αναρχικό µανιφέστο της εποχής. Είναι µία πράξη αντίστασης, µε την ερµηνεία του κειµένου να προκείπτει ανάλογα µε τον τρόπο ανάγνωσης του και εποµένως διαφορετικοί αναγνώστες να το αντιλαµβάνονται µε διαφορετικό τρόπο. Ο Θορώ από τη µία, στο µεγαλύτερο µέρος του, στοιχειοθετεί και προκηρύττει µία «ειρηνική επανάσταση» και την επιλογή στη µη χρήση βίας, αλλά από την άλλη, ανάµεσα σε διφορούµενες προτάσεις, µας µιλά για την άµεση δράση του ατόµου και για το αίµα που χύνεται σε ένα µεταφορικό πλαίσιο. Είναι όµως ξεκάθαρο ότι και ο ίδιος επιθυµεί να βρεθεί µάρτυρας µπροστά σε πραγµατικό αίµα, την ώρα που γράφει την «Πολιτική Ανυπακοή». Το δοκίµιο αυτό ήταν το αποτέλεσµα της οργής, αλλά και του κλονισµού του συγγραφέα µετά τον εγκλεισµό του σε κρατητήριο της κωµόπολης Κόνκορντ της Μασαχουσέτης, τον Ιούλιο του 1846, αρνούµενος να πληρώσει φόρους στη δηµοτική αρχή που προορίζονταν για την εκπαίδευση των στρατιωτών για τον πόλεµο µε το Μεξικό. Εκτός από την κριτική που ασκεί στο κράτος και τους θεµελιώδεις θεσµούς και µηχανισµούς των Η.Π.Α., ο Θορώ αρνείται ανοιχτά και το αυθαίρετο δικαίωµα της εκκλησίας να επιβάλει φόρους, διερωτόµενος ειρωνικά:

«Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει ο δάσκαλος να φορολογείται για να στηρίξει τον ιερέα και όχι ο ιερέας το δάσκαλο».

Στρέφεται µε µένος κατά της δουλείας καθώς δεν είχε καταργηθεί ακόµη και του πολέµου µε το Μεξικό που την υπέθαλπε και ο οποίος κηρύχτηκε στο όνοµα της επεκτατικής πολιτικής των Η.Π.Α., και αφορούσε τα νέα εδάφη του νότου (η πολιτεία του Τέξας αλλά και τεράστια κοµµάτια γης που φτάνουν µέχρι την Καλιφόρνια, προσαρτίστηκαν στις Η.Π.Α. µετά το τέλος του δίχρονου πολέµου το 1848), λέγοντας χαρακτηριστικά:

«Ο λαός αυτός πρέπει να σταµατήσει να διατηρεί σκλάβους και να διεξάγει πόλεµο στο Μεξικό, έστω και αν κάτι τέτοιο θα του στοιχίσει την ύπαρξή του ως λαού».

«Υπάρχουν χιλιάδες που είναι στη γνώµη αντίθετοι στη δουλεία και στον πόλεµο, που όµως στην πράξη δεν κάνουν τίποτε για να τα σταµατήσουν και οι οποίοι, θεωρώντας τον εαυτό τους παιδιά του Ουάσιγκτον και του Φραγκλίνου, κάθονται µε τα χέρια στις τσέπες και διατείνονται ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν και τίποτε δεν κάνουν, που ακόµη αναγάγουν το ζήτηµα της ελευθερίας σε ζήτηµα ελεύθερου εµπορίου και διαβάζουν ήσυχα τις διακυµάνσεις των τιµών µαζί µε τις τελευταίες ειδήσεις από το Μεξικό, ίσως πριν αποκοιµηθούν, επάνω και στα δύο, µετά το δείπνο. Ποια είναι η διακύµανση της τιµής ενός έντιµου ανθρώπου και ενός πατριώτη σήµερα; Διστάζουν και λυπούνται και κάποτε αιτούνται, µα τίποτε δεν κάνουν µε ζήλο και αποτελεσµατικότητα. Θα περιµένουν καλοπροαίρετα, άλλους να θεραπεύσουν το κακό, και ίσως να µην χρειαστεί να στεναχωριούνται πλέον. Εν τέλει, δίνουν µονάχα µία φθηνή ψήφο, µία ανεπαρκή έγκριση και ένα αδύναµο κατευόδιο στο δίκαιο, για εκεί που πηγαίνει µε τη συνδροµή τους. Υπάρχουν εννιακόσιοι ενενήντα εννέα προστάτες της αρετής για κάθε ενάρετο άνδρα. Μα είναι πιο εύκολο να έρθεις σε επικοινωνία µε τον πραγµατικό ιδιοκτήτη ενός πράγµατος απ’ ότι µε τον προσωρινό του φύλακα».

Η «Πολιτική Ανυπακοή» του Θορώ είναι γεµάτη από δράση και ηλεκτρισµό, που απορρέει από την όλη στάση και γραφή του συγγραφέα. Από τη µεριά του ο αναγνώστης την ερµηνεύει, την αναλύει και τη µετατρέπει µε τη σειρά του σε δράση. Η «Πολιτική Ανυπακοή», επηρέασε σε µεγάλο βαθµό την πορεία και το έργο ανθρώπων µε πολύ διαφορετικές καταβολές. Άνθρωποι µεγάλης θρησκευτικής αφοσίωσης, ηγέτες συλλογικών εξορµήσεων αλλά και µέλη αντιστασιακών κινηµάτων, ακόµα και ανθρώπους του αναρχικού χώρου. Από τον Μαχάτµα Γκάντι, µέχρι τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τον Τολστόι και έναν σκόπιµα ανώνυµο µαχητή της Δανικής Αντίστασης. Για τους περισσότερους, το έργο αυτό πρεσβεύει την αντίσταση µέσω της µη-βίας, αφήνοντας στον αναγνώστη την επιλογή της αντίστασης ή της υποταγής.

Η «Πολιτική Ανυπακοή» είναι η επιλογή της δράσης όταν δεν έχεις άλλη επιλογή. Δεν είναι απλός µια πράξη, αλλά είναι αναγκαία πράξη, από εκείνους που είτε την κάνουν σ’ ένα συνειδητό επίπεδο αντίστασης είτε σε ένα επίπεδο ηθικής και σεβασµού απέναντι στους άλλους αλλά κυρίως στον εαυτού τους. Είναι το παράδειγµα του ίδιου του συγγραφέα, ο οποίος αρνούµενος να πληρώσει τον οποιονδήποτε φόρο και να συµµετάσχει σε οποιαδήποτε µορφή κοινότητας, η οποία ήταν η προέκταση της εκµετάλλευσης και της αδικίας του κράτους, έθεσε εαυτόν εκτός όλων εκείνων που εκπροσωπούσαν, συντάσσοντας την παρακάτω δήλωση:

«Διά της παρούσης, γνωρίζω σε όλους ότι εγώ, ο Χενρυ Θορώ, δεν επιθυµώ να θεωρούµαι µέλος της οιαδήποτε αναγνωρισµένης κοινότητας στην οποία δεν συµµετέχω».

Είναι η πράξη και η στάση ζωής της Ρόζα Παρκς, που πολλές δεκαετίες αργότερα, το 1955, αρνήθηκε να δώσει τη θέση της σε έναν λευκό επιβάτη λεωφορείου στο Μοντγκόµερι της Αλαµπάµα, µε σκοπό όχι να συλληφθεί αλλά γιατί απλώς ήθελε να επιστρέψει στο σπίτι της.

Στον αντίποδα όµως αυτής της άποψης, βλέπουµε τον Γκάντι να παραδέχεται στο «Satyagraha – Μη-Βίαιη Αντίσταση» ότι: «Ο Θορώ, δεν ήταν ίσως πέρα για πέρα, υπέρµαχος της µη-βίας». Κατά τον Ροσενβαλτ, ο Θορώ δεν είναι εναντίον του κράτους σε ένα γενικό πλαίσιο, είναι εναντίον του άδικου κράτους, εναντίον του άδικου πολέµου, εναντίον των άδικων φόρων, εναντίον των άδικων φυλακών. Το ερώτηµα που προκύπτει όµως, από αυτήν την οπτική, είναι ποιο κράτος από την σύστασή του, σε παγκόσµιο επίπεδο, υπήρξε δίκαιο απέναντι στους πολίτες; Φυσικά κανένα, και αυτό το γνώριζε πάρα πολύ καλά ο συγγραφέας, άρα ο όρος αδικία είναι συνυφασµένος µε το κράτος, δίνοντας µία διφορούµενη λύση στο ίδιο κείµενο που ίσως, να παραπέµπει και σε µη-ειρηνικές πρακτικές όπως:

«Εάν ο γείτονάς σας σάς αφαιρέσει µε απάτη ένα δολάριο… θα κινηθείτε αµέσως αποτελεσµατικά για να σας αποδοθεί το ποσό στο ακέραιο και θα εξετάσετε πώς δεν θα πέσετε θύµα απάτης στο µέλλον».

«Σε ένα καθεστώς που φυλακίζει αδίκως, η θέση του δίκαιου ανθρώπου είναι επίσης στη φυλακή. Η κατάλληλη θέση, η µόνη θέση που η Μασαχουσέτη έχει προβλέψει για τα πιο ελεύθερα και λιγότερο αποθαρρυντικά πνεύµατά της είναι στις φυλακές της, να τα πετάει και να τα κλειδώνει έξω από τον πολιτειακό της βίο, µε δική της απόφαση, όπως και τα ίδια, άλλωστε, έχουν βγει ήδη απ’ έξω, λόγω των αρχών τους. Είναι εκεί που ο φυγάς σκλάβος, ο ελευθερώµενος επί το λόγο της τιµής του Μεξικανός και ο Ινδιάνος, που έχει έρθει να παραπονεθεί για το άδικο που µαστίζει τη φυλή του, θα τα συναντήσουν στον διαχωριζόµενο αλλά πιο ελεύθερο και τιµηµένο εκείνο χώρο όπου η Πολιτεία στέλνει εκείνους που δεν είναι µαζί της, αλλά εναντίον της – το µόνο οίκηµα σε ένα δουλικό Κράτος όπου ένας ελεύθερος άνδρας µπορεί να κατοικίσει χωρίς να ατιµαστεί. Όποιος νοµίζει ότι η δύναµή τους θα χαθεί εκεί µέσα και οι φωνές τους δεν θα φτάνουν πια στα αυτιά του Κράτους, ότι θα εξουδετερωθούν από εχθρούς τους εντός των τειχών, δεν γνωρίζει πόσο η αλήθεια είναι ισχυρότερη από το σφάλµα, ούτε πόσο πιο εύγλωττα και αποτελεσµατικά µπορεί να πολεµήσει την αδικία που λίγο µόνο έχει γνωρίσει ο ίδιος. Ψηφίστε ολοκληρωτικά, όχι απλά µε ένα κοµµάτι χαρτί, µα µε όλη σας την ισχύ. Μία µειοψηφία είναι ανίσχυρη όταν συµµορφώνεται µε την πλειοψηφία, τότε δεν είναι ούτε καν µειοψηφία, τουναντίον, είναι ακατανίκητη όταν συσσωρεύεται όλη της η δύναµη. Εάν οι λύσεις είναι είτε να πάνε όλοι οι άνθρωποι στη φυλακή είτε να εγκαταλειφθούν ο πόλεµος και η δουλεία, η Πολιτεία δεν θα έχει κανένα δισταγµό ως προς το τι θα επιλέξει. Εάν χίλιοι εφέτος δεν πλήρωναν το φόρο τους, αυτό δεν θα ήταν ένα βάρβαρο και αιµατηρό µέτρο όπως αν το πλήρωναν και έδιναν στην Πολιτεία τα µέσα να διαπράττει αγριότητες και να χύνει αθώο αίµα. Αυτός είναι τελικά και ο ορισµός της ειρηνικής επανάστασης, εάν µπορεί ποτέ να γίνει».

Η «Πολιτική Ανυπακοή» είναι μία κλασική πολιτική πραγματεία, η οποία εξετάζει πώς οι άνθρωποι υπακούουν στους νόµους, ακόµα και αν ξέρουν ότι στην ουσία είναι άδικοι και αποσκοπούν στα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. Η Αντιγόνη του Σοφοκλή θα έβρισκε ένα δεύτερο πατέρα στην ουσία της ανυπακοής του Θορώ (ο οποίος ήταν άριστος γνώστης της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας), όταν γράφει «σε ένα καθεστώς που φυλακίζει αδίκως, η θέση του δίκαιου ανθρώπου είναι επίσης στη φυλακή» αν και το αίτηµά της ήταν ηθικό και όχι πολιτικό. Στο κείµενο όµως του Θορώ, ηθική και πολιτική είναι ένα και το αυτό. Έτσι βλέπουµε την πράξη της µη-βίας να παίρνει σάρκα και οστά, καθώς ο άνθρωπος βάζει πρώτα την ηθική και τη συνείδησή του, ώστε να σταµατήσει να είναι συνένοχος είτε ενεργητικά, είτε µε απλή συναίνεση, σε µια κρατική εξουσία η οποία συνεχίζει µε σφοδρότητα να υπονοµεύει αξίες, όπως η ελευθερία και η δικαιοσύνη ανάµεσα στους λαούς, ανάµεσα στους πολίτες, ανάµεσα στους ανθρώπους. Ο Θορώ όµως πάνω απ’ όλα, είναι ένας πολίτης ο οποίος αρνείται συνειδητά να αποκοπεί από την κοινωνία, απλά δεν παρέχει καµία υποστήριξη στην εξουσία. Ζητά ταυτόχρονα από τους υπόλοιπους πολίτες να κάνουν κριτική και να αντιδράσουν στην εξουσία, να συνειδητοποιήσουν ότι µπορούν να αντισταθούν, και να σταµατήσουν να τροφοδοτούν µε το αίµα τους (είτε µεταφορικά είτε ρεαλιστικά, το αφήνω στην κρίση σας) τους µηχανισµούς της.

Η σηµασία της ανυπακοής του Θορώ σίγουρα βρίσκεται στην ουσία του περιεχοµένου των ανατρεπτικών του ιδεών, όµως έγκειται και στην επιδραστικότητα που άσκησε στα εκατοµµύρια των ανθρώπων, που θέλησαν να ορθώσουν το ανάστηµά τους, ζητώντας δικαιοσύνη και ελευθερία απέναντι σ’ ένα καταπιεστικό µηχανισµό, ο οποίος έχει καταρρεύσει στις συνειδήσεις µας, αλλά αποµένει να καταρρεύσει και στην πραγµατικότητά µας.

«Ήρθα στον κόσµο αυτόν όχι για να τον µετατρέψω σε ένα καλό µέρος για να ζήσει κανείς, αλλά για να ζήσω εγώ σ’ αυτόν είτε καλός είτε κακός».

Anti.

Μόνο η ΑΝΥΠΑΚΟΗ φέρνει αλλαγή 1/12/1955 – Η Ροζα Παρκς ΠΡΑΤΤΕΙ κατά του ρατσισμού -Boycott…… Martin Luther King!!! ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ!!! ΟΛΑ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%8B%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%AC%CE%B6_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%BB%CE%B5%CF%89%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%85_(1955)

Μποϋκοτάζ των λεωφορείων στο Μοντγκόμερυ (1955)

 

Το λεωφορείο Νο 2857 στο οποίο συνελήφθη η επιβάτις Ρόζα Πάρκς. Βρίσκεται σήμερα στον εκθεσιακό χώρο του Μουσείου Χένρι Φορντ.

Προκάλεσε τις διαδηλώσεις: Η επιβάτις Ρόζα Παρκς δίπλα στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1955

Μέχρι το Νοέμβριο του 1956, στα λεωφορεία του Μοντγκόμερυ στην Αλαμπάμα των ΗΠΑίσχυε ο φυλετικός διαχωρισμός. Σύμφωνα με το σχετικό νόμο, οι λευκοί επιβάτες που έμπαιναν σε ένα λεωφορείο κάθονταν στις μπροστινές θέσεις, ενώ οι μαύροι επιβάτες στις πίσω θέσεις και έπρεπε να υπάρχει πάντα μια κενή σειρά ανάμεσα στα δύο μέρη, ώστε αυτά να διαχωρίζονται. Αν το λεωφορείο ήταν γεμάτο και έμπαινε ένας λευκός επιβάτης, οι μαύροι επιβάτες που κάθονταν στην πρώτη σειρά του πίσω μέρους, έπρεπε να σηκωθούν προκειμένου αυτός να καθίσει και να δημιουργηθεί μια νέα κενή σειρά. Οι συγκεκριμένοι μαύροι επιβάτες παρέμεναν όρθιοι όπως και εκείνοι που ανέβαιναν σε ένα γεμάτο λεωφορείο. Ο νόμος αυτός κηρύχθηκε αντισυνταγματικός από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, τον Νοέμβριο του 1956, ύστερα από το μποϋκοτάζ των λεωφορείων που κράτησε περισσότερο από ένα χρόνο. Αφορμή για το μποϋκοτάζ ήταν η άρνηση μιας μαύρης επιβάτιδος, της Ρόζας Παρκς, να παραχωρήσει τη θέση της σε ένα λευκό επιβάτη.

 

Πίνακας περιεχομένων

[Απόκρυψη]

• 1 Η ενέργεια της Παρκς και η απόφαση για το μποϋκοτάζ
• 2 Η επιτυχία του μποϋκοτάζ και η απόφαση για συνέχισή του
• 3 Κατάληξη
• 4 Εξωτερικοί σύδεσμοι

 

Η ενέργεια της Παρκς και η απόφαση για το μποϋκοτάζ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Την 1 Δεκεμβρίου του 1955,η 42χρονη ράφτρα Ρόζα Παρκς, γραμματέας του παραρτήματος του NAACP (National Association for the Advancement of Colored People) στο Μοντγκόμερυ, αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό άντρα, με αποτέλεσμα να συλληφθεί. Την επομένη αφέθηκε ελεύθερη αφού πλήρωσαν την εγγύηση ο E.D.Nixon, πρόεδρος του τοπικού παραρτήματος του NAACP και ο Clifford Durr. Ο Nixon ήθελε να χρησιμοποιήσει τη σύλληψη της Παρκς, που είχε κύρος και φήμη στην μαύρη κοινότητα του Μοντγκόμερυ, προκειμένου να ξεσηκώσει τους μαύρους συμπολίτες του κατά των νόμων που επέβαλαν το φυλετικό διαχωρισμό σε διάφορες εκφάνσεις της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Την ίδια μέρα η θρησκευτική ηγεσία του μαύρου πληθυσμού στο Μοντγκόμερυ συγκεντρώθηκε στην εκκλησία όπου ήταν πάστορας ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ για να αποφασίσει αν θα προχωρούσαν σε μποϋκοτάζ των λεωφορείων. Προτάθηκε να γίνει το μποϋκοτάζ, με αίτημα, όμως, όχι την κατάργηση συνολικά της νομοθεσίας που επέβαλε το φυλετικό διαχωρισμό, αλλά η διαχωριστική γραμμή στα λεωφορεία να είναι σταθερή και να μην υποχρεώνονται οι μαύροι επιβάτες να δίνουν τη θέση τους στους λευκούς.Η ηγεσία των μαύρων κατοίκων του Μοντγκόμερυ έκανε αυτή τη συμβιβαστική πρόταση,γιατί πίστευε ότι το αίτημα για πλήρη κατάργηση του φυλετικού διαχωρισμού στα λεωφορεία δε θα γινόταν εύκολα αποδεκτό από την πλευρά των λευκών.Συγχρόνως τέθηκαν και άλλα αιτήματα μεταξύ των οποίων να συμπεριφέρονται ευγενικά οι οδηγοί σε όλους τους επιβάτες και να προσληφθούν και μαύροι οδηγοί στα λεωφορεία.Η πρόταση έγινε δεκτή και αποφασίστηκε το μποϋκοτάζ να γίνει στις 5 Δεκεμβρίου,την ημέρα της δίκης της Ρόζας Παρκ.Επίσης αποφασίστηκε να ηγηθούν του μποϋκοτάζ η οργάνωση Montgomery Improvement Association(MIA) και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.Για να ενημερωθούν οι μαύροι κάτοικοι του Μοντγκόμερυ για το μποϋκοτάζ αποφασίστηκε να διανεμηθούν φυλλάδια στις εκκλησίες,την Κυριακή πριν την 5η Δεκεμβρίου.Ήδη το βράδυ της σύλληψης της Παρκς,η οργάνωση Women`s Political Council είχε τυπώσει και διανείμει 35 χιλιάδες φυλλάδια με τα οποία καλούνταν οι Αφροαμερικανοί να μην χρησιμοποιήσουν τα λεωφορεία την ημέρα της δίκης.

Η επιτυχία του μποϋκοτάζ και η απόφαση για συνέχισή του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πράγματι στις 5 Δεκεμβρίου του 1955 ελάχιστοι μαύροι χρησιμοποίησαν τα λεωφορεία στην πρωτεύουσα της Αλαμπάμα. Η επιτυχία του μποϋκοτάζ οδήγησε στην απόφαση για συνέχιση του.Το μποϋκοτάζ των λεωφορείων στο Μοντγκόμερυ κράτησε συνολικά 381 ημέρες. Οι περισσότεροι μαύροι της περιοχής το διάστημα αυτό πήγαιναν στις δουλείες τους και γενικότερα μετακινούνταν είτε με ιδιωτικά αυτοκίνητα είτε με κάρα και ποδήλατα είτε με τα πόδια. Εκείνες τις ημέρες πολύ συνηθισμένο ήταν το φαινόμενο να χρησιμοποιούν πολλοί άνθρωποι μαζί ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο (car-pooling) .Όταν, δε, οι αρχές τις πόλης, για να εμποδίσουν το συγκεκριμένο τρόπο μετακίνησης, ζήτησαν από τις τοπικές ασφαλιστικές εταιρίες να μην ασφαλίζουν τα εν λόγω αυτοκίνητα, η ηγεσία των μαύρων του Μοντγκόμερυ στράφηκε στο Lloyd`s στο Λονδίνο. Επίσης οι μαύροι ταξιτζήδες χρέωναν την κούρσα μόλις 10 σεντς, όσο δηλαδή κόστιζε το εισιτήριο στα λεωφορεία. Όταν αυτό έγινε γνωστό, οι αρχές της πόλης αποφάσισαν να επιβάλλονται πρόστιμα σε όσους χρέωναν την κούρσα λιγότερο από 45 σεντς.
Η συνέχιση του μποϋκοτάζ και η μεγάλη συμμετοχή σε αυτό είχε ως συνέπεια και την αύξηση της συμμετοχής λευκών κατοίκων της πόλης, που ήταν αντίθετοι στην κατάργηση του φυλετικού διαχωρισμού ή πλήττονταν οικονομικά από το μποϋκοτάζ, στο White Citizen’s Council. Άτομα που συμμετείχαν στο μποϋκοτάζ έγιναν πολλές φορές στόχος επιθέσεων. Εμπρηστικές επιθέσεις έγιναν και εναντίον των σπιτιών των Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Ralph Abernathy`s αλλά και εναντίον τεσσάρων εκκλησιών της μαύρης κοινότητας του Μοντγκόμερυ.
Κατά τη διάρκεια του μποϋκοτάζ συνελήφθησαν για παρακώληση συγκοινωνιών 156 άτομα μεταξύ των οποίων και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Καταδικάστηκε σε πρόστιμο 500$ ή φυλάκιση 386 ημερών.Τελικά έμεινε στη φυλακή δύο εβδομάδες.

Κατάληξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 4 Ιουνίου του 1956 τοπικό δικαστήριο της Αλαμπάμα έκρινε αντισυνταγματικό τον νόμο για το φυλετικό διαχωρισμό στα λεωφορεία.Εναντίον της απόφασης αυτής ασκήθηκε έφεση και στις 13 Νοεμβρίου του ίδιου έτους το Ανώτατο δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής δέχτηκε την απόφαση του τοπικού δικαστηρίου.Έτσι υποχρεώθηκαν οι αρχές του Μοντγκόμερυ να επιτρέψουν στους μαύρους επιβάτες των λεωφορείων να καθονται οπουδήποτε.
Το μποϋκοτάζ στο Μοντγκόμερυ αποτέλεσε μια από της πρώτες νίκες του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες και ανέδειξε ως ηγετική του μορφή τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Εξωτερικοί σύδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• montgomeryboycott.com (αγγλικά)
• Übersicht über einige Teilnehmer am Boykott (αγγλικά)
• Συλλογή άρθρων περί του μπουκοτάζ (γερμανικά)

Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Montgomery Bus Boycott της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0. (ιστορικό/συντάκτες).

Κατηγορίες:

• Ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών
• Ρατσισμός
• Αλαμπάμα

https://osr55.wordpress.com/2010/06/25/boycott-martin-luther-king-

Στο Μοντγκόμερι μια πόλη στο νότο των ΗΠΑ υπήρχαν ρατσιστικοί νόμοι που διαχώριζαν τους ανθρώπους σε νέγρους και λευκούς……… ένας τέτοιος νόμος απαγόρευε στους νέγρους να κάθονται στα μπροστινά καθίσματα των λεωφορείων και έπρεπε να παραχωρούν την θέση τους στους λευκούς….. μια γυναίκα όταν της υποδείχθηκε να πράξει έτσι και να παραχωρήσει την θέση της αρνήθηκε σθεναρά και δεν υπέκυψε

Όλη η μαύρη κοινότητα του Μοντγκόμερι την στήριξαν και έτσι άρχισε το κίνημα της μη βίας μέσω του μπουκοταζ των λεωφορείων με ηγέτη τον αιδεσιμότατο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και άλλους ιερείς της κοινότητας

Αμέσως ένας πόλεμος ξέσπασε εναντίον αυτού του κινήματος που ολοένα και μεγάλωνσε……. Όρος απαράβατος ήταν αυτό που έλεγε η βίβλος και ο Χριστός όπως πίστευε ακράδαντα ο Μάρτιν Λούθερ Κιγκ ……….. η βία δεν έχει θέση στο κίνημα μας

Αγαπάτε τα λευκά αδέλφια ………… απαντήστε στο μίσος τους με αγάπη … δείξετε το λάθος των τρόπων τους……………. Οι μασκοφόροι κάφροι της κουκλουξκλαν κτύπησαν το σπίτι του με χειροβομβίδα χωρίς ευτυχώς να τραυματιστεί το παιδί του και η γυναίκα του…….. πλήθος νέγρων μαζεύτηκαν έξω από το σπίτι του για συμπαράσταση με λοστούς όπλα ρόπαλα έτοιμοι για εκδίκηση

Μια σπίθα αρκούσε για να ξεσπάσει η πυρκαγιά του μίσος και η αιματοχυσία με τους πάνοπλους λευκούς αστυνομικούς να ξεκινήσει

Κλονίστηκε η πίστη του Κιγκ αλλά έμεινε σταθερός και κήρυξε άλλη μια φορά την πίστη του στη μη βία

Η βία από τους λευκούς επιχειρηματίες που έχαναν χιλιάδες δολάρια από το μπουκοτάζ που έβλεπαν τις ζημιές να αυξάνονται μεγάλωναν ολοένα και οι προβοκάτσιες συνεχίζονταν

Μασκοφόροι κάφροι έκαψαν το σπίτι ηγετικού μέλους τους κινήματος και χωρίς να μπορούσε να κάνει τίποτα κόχλαζε από μίσος την στιγμή που οι λευκοί πυροσβέστες απλά κάθονταν επιδεικτικά και χαιρέκακα έβλεπαν τις φλόγες να κατακαίει τα πάντα…..

Μίσος!!!!!!!! Το μίσος φούντωνε και μεγάλωνε ………………κοχλασμός ηφαίστιο για τους κάφρουςςςςς……………. Λέει στον ΜΛ Κιγκ ότι δεν πρόκειται να αντέξουμε… η βία θα ξεσπάσει….. δεν θα αντέξουμε πρέπει να απαντήσουμε στην βία με βία…………. Ο Μάρτιν Λούθερ Κιγκ παραθέτει ένα απόσπασμα από την βίβλο και λέει ότι η βία φέρνει μόνο βία και δεν πρόκειται να πέσουμε στο επίπεδο αυτό………….

Οι λευκοί επιχειρηματίες καταφέρνουν να εκδόσουν εντάλματα σύλληψης για όλα τα ηγετικά στελέχη του κινήματος ανάμεσα τους και λευκούς συμπαραστάτες με αυθαίρετες εωλες κατηγορίες………..

Σε όλη την χώρα υπάρχουν κινητοποιήσεις………… το θέμα δεν περιορίζεται φυσικά στο μπουκοτάζ των λεωφορείων………….. επιστολές συμπαράστασης καταφθάνουν από παντού και μια κλωστή κρατάει την οργή των μαύρων χωρίς όμως αυτή να σπάει από τον ηγέτη τους τον Κιγκ που εμμένει ακάθεκτος στις θέσεις της μη βίας

Κρίσιμες στιγμές και για το πώς πρέπει να απαντήσουν στην καφρίλα έκδοσης ενταλμάτων……….. να κρυφτούμε λέει ένας…………. Όχι απαντάει αυτός που ήταν έτοιμος να ξεσπάσει σε βία όταν του κάψαν το σπίτι…………. Μόνο οι εγκληματίες κρύβονται και εδώ δεν έχω τίποτα να κρύψω

Όλοι μαζί πορεύονται προς τον αστυνομικό σταθμό και «παραδίδονται» καταρρίπτωντας και φτύνοντας τους κάφρους μαλακισμένους εντολοδόχους των αφεντικάδων λευκών επιχειρηματιών ……………….. έχουν απογυμνωθεί τελείως

Λαική κατακραυγή σε όλη την χώρα που στηρίζει το κίνημα

Και η οποία ωθεί την τελική μάχη η οποία κερδίζεται στο ανώτατο δικαστήριο το οποίο ακυρώνει τους ρατσιστικούς  νόμους……………………………

Η πρώτη μάχη κερδίθηκε!!!!!!!! Και τελειώνει η ταινία με μια σουρεαλιστική σκηνή με τον ηθοποιό που υποδυόταν τον Μάρτιν Λούθερ Κιγκ να έρχεται στο σήμερα και να περπατάει στον δρόμο ανάμεσα σε λευκούς και μαύρους και την αστυνομία να ρίχνει ματιές στους νέγρους νέους…..

Δυστυχώς ο φασισμός κτυπά πάντα ύπουλα…. Ο Κιγκ ηγήθηκε του παναμερικανικού κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα και το πλήρωσε με την ζωή του αφού στις 4/4/1968 μια σφαίρα τον κτύπησε θανάσιμα πληρώνοντας με την ίδια του την ζωή τα πιστεύω του!!!!

Τιμή μόνο αξίζει σε αυτό τον άνθρωπο ο οποίος εφάρμοσε απολυτα αυτό που πίστευε……… μη βία……….. μακάρι να μπορεί να επέλθει αλλαγή χωρίς βία ειδικά όταν η βία είναι στην πρώτη γραμμή από την αντίπερα όχθη

δεν ξέρω πραγματικά αν μπορεί να απαντηθεί η βία με μη βία……… ο Κιγκ πίστευε σε αυτό γιατί θεωρούσε ότι αυτό έλεγε ο θεός του……… ο θεός του φυσικά στο τέλος αποδείκτικε ότι ήταν ακριβώς η πίστη του ανθρώπου στον αγώνα του και καμιά υπεράλμπρη ουράνια δύναμη δεν ενεμφανίστη μέσα σε λευκό φως …………..

όταν η οργή κοχλάζει…… όταν η αδικία κτυπάει και η οργή μεγαλώνει………. όταν η αδικία σε τσακίζει και χασκογελάει και σκοτώνει και καταστρέφει διαρκώς δεν ξέρω αν αρκεί η επίκληση της μη βίας

και αυτό σχετικό είναι………. όταν σε κτυπάνε πρέπει να απαντήσεις………. όποιος δοκιμάσει να σε κτυπήσει πρέπει να του καταγαμήσεις τα πάτερα τζαι να τον τσακκισεις……….. ο παράδεισος είναι τώρα και δεν χρειαζόμαστε μάρτυρες για μια άλλη ζωή

Τιμή στον Μάρτιν Λουθερ Κιγκ που έπαιρνε δύμαμη από  όλους αυτούς τους ανθρώπους που τον στήριζαν και που χωρίς αυτούς δεν θα ήταν και δεν θα καταφερνε τίποτα

Τιμή μόνο αξίζουν σε αυτούς τους ανθρώπους που μας δείχνουν έμπρακτα ότι ΤΙΠΟΤΑ   ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΈΝΑ

ΟΛΑ  ΜΑ ΟΛΑ  ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ