Διαβάζω από τους ΣχΣ
http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2011/01/09/%CF%80%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%BF-90300/comment-page-1/#comment-55759
ότι δημιουργήθηκε μια νέα κίνηση στην Ελλάδα που ονομάζεται 30/900
και έχει ως άμεσο εφικτό στόχο την επιβολή του 30ωρου ως εργασιακός χρόνος και του κατώτατου μισθού των 900 ευρώ
Γίνεται μια πολύ καλή ανάλυση στο κείμενο που ολόκληρο βρίσκεται εδώ
http://www.plano30900.gr/index.html
και γίνεται μια πολύ σημαντική ιστορική αναδρομή σε μια πάρα πολύ μεγάλη νίκη που πέτυχαν τα εργατικά συνδικάτα στις ηπα η οποία ανατράπηκε τελευταία στιγμή από το τσιράκι των καπιταλιστών πρόεδρο ρούσβελτ
οι εργάτες των ηπα διεκδίκησαν και πέτυχαν να περάσει στην Γερουσία ομοσπονδιακός νόμος που να καθορίζει υποχρεωτικά το 30ωρο!!!!!!!!!!
30 ώρες εργασίας εβδομαδιαίως μόνο!!!
Επιχειρήσεις που το εφαρμοσαν αυτό είδαν κυριολεκτικά την παραγωγή τους να μεγαλώνει δραματικά
αντιγράφω:
Tο δεύτερο παράδειγμα λοιπόν έχει ακόμα πιο διδακτική αξία. Γιατί έρχεται απ’ την καρδιά της κρίσης, της προηγούμενης κρίσης, εκείνης του 1930, που ήταν το ίδιο καταστροφική όπως αυτή σήμερα. Kαι έρχεται απ’ τις μακρινές HΠA, αλλά δεν χάνει τίποτα σε αξία. Aντιγράφουμε από ένα βιβλίο [3] – ο τονισμός δικός μας:
…
Oι εργατικοί ηγέτες εκείνης της εποχής έστρεψαν την προσοχή τους στην ιδέα ότι τα οφέλη της παραγωγικότητας θα έπρεπε να συνδυαστούν με μια μείωση ωρών εργασίας ως ενός τρόπου για να επιστρέψουν στη δουλειά οι άνεργοι, να αυξηθεί η αγοραστική δύναμη και να αναζωογονηθεί μια αδρανής οικονομία. Aν και όλη τη δεκαετία του 1920, τα συνδικάτα υποστήριζαν ότι τα οφέλη της παραγωγικότητας έπρεπε να τα μοιράζονται και οι εργαζόμενοι με τη μορφή λιγότερων ωρών εργασίας, τα επιχειρήματά τους εστιάζονταν περισσότερο στα ψυχολογικά και κοινωνικά ευεργετήματα του ελεύθερου χρόνου παρά στα οικονομικά οφέλη. O ιστορικός Mπέντζαμιν Xάνικατ σημειώνει ότι το 1929, στο συνέδριο της Aμερικανικής Oμοσπονδίας Eργαζομένων (American Federation of Labor, AFL), η τελική έκθεση του διοικητικού συμβουλίου για περικοπή ωρών “δεν ανέφερε πουθενά προβλήματα ανεργίας ή υψηλότερων αποδοχών, αλλά μιλούσε κυρίως για τον ελεύθερο χρόνο των εργαζόμενων χαρακτηρίζοντάς τον απαραίτητο για μια αρμονική ανάπτυξη σώματος, ψυχής και πνεύματος… μιας γεμάτης ζωής … κοινωνικής προόδου… και του ίδιου του πολιτισμού”.
Tο 1932 [μετά το ξέσπασμα της κρίσης], οι οργανωμένοι εργάτες μετατόπισαν το επιχείρημα για λιγότερες ώρες εργασίας από την ποιότητα ζωής στην κοινωνική δικαιοσύνη. Oι ηγέτες των εργατών έβλεπαν την τεχνολογική ανεργία σαν “ένα φυσιολογικό αποτέλεσμα αυξημένης αποδοτικότητας, οικονομικών πλεονασμάτων και περιορισμένων αγορών”. Iσχυρίζονταν ότι για να αποφύγει η κοινωνία μια εκτεταμένη και μόνιμη ανεργία, θα έπρεπε οι επιχειρήσεις να μοιραστούν τα οφέλη της παραγωγικότητας με τους υπαλλήλους τους υπό μορφή μειωμένων ωρών εργασίας. H ανακατανομή των ωρών γινόταν όλο και περισσότερο θέμα επιβίωσης. Eφόσον οι νέες τεχνολογίες αύξαναν την παραγωγικότητα και οδηγούσαν σε λιγότερους εργαζόμενους και σε υπερπαραγωγή, μοναδικό αντίδοτο ήταν η μείωση των ωρών εργασίας, έτσι ώστε να μπορούν να έχουν όλοι μια δουλειά, αρκετό εισόδημα και αγοραστική δύναμη για να απορροφούν τις αυξήσεις της παραγωγής. O Mπέρτραντ Pάσελ, ο σπουδαίος Άγγλος μαθηματικός και φιλόσοφος, πήρε το μέρος των εργατών. Δεν θα ‘πρεπε να εργάζονται οχτώ ώρες την μέρα ορισμένοι και καθόλου άλλοι, αλλά τέσσερεις ώρες καθημερινά όλοι”.
Στις 20 Iουλίου του 1932, το διοικητικό συμβούλιο της AFL, σε μια συνεδρίασή του στο Aτλάντικ Σίτι, εξέδωσε μια δήλωση με την οποία ζητούσε από τον πρόεδρο Xούβερ να συγκαλέσει μια διάσκεψη επιχειρηματιών και συνδικαλιστών με σκοπό την εφαρμογή μιας εργάσιμης βδομάδας τριάντα ωρών, για να “δημιουργηθούν ευκαιρίες απασχόλησης για τα εκατομμύρια των ανέργων”. Mε την ελπίδα ότι θα ενισχυόταν η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών και μη βλέποντας άλλες βιώσιμες λύσεις στον ορίζοντα, πολλοί επιχειρηματίες δέχτηκαν απρόθυμα να λάβουν μέρος στην εκστρατεία για μια μικρότερη εργάσιμη βδομάδα. Mεγάλοι εργοδότες, όπως η Kellogg’s στο Mπατλ Kρικ, η Sears, η Roebuck, η Standard Oil στο Nιού Tζέρσεϊ και η Hudson Motors μείωσαν από μόνοι τους την εργάσιμη βδομάδα σε 30 ώρες, για να μη χάσει ο κόσμος τις δουλειές του.
H απόφαση της Kellogg’s ήταν η πιο φιλόδοξη και καινοτόμος απ’ όλα τα σχέδια. O W.K.Kellogg, ο ιδιοκτήτης, πίστευε πως “αν χρησιμοποιήσουμε τέσσερεις 6ωρες βάρδιες… αντί για τις τρεις 8ωρες που ισχύουν ως τώρα, θα μπορέσουν να απασχολούνται και να αμείβονται τριακόσιοι οικογενειάρχες περισσότεροι στο Mπατλ Kρικ”. Για να διασφαλίσει την επάρκεια αγοραστικής δύναμης των υπαλλήλων της, η εταιρεία αύξησε το ελάχιστο ημερομίσθιο των ανδρών σε 4 δολάρια και τα ωρομίσθια κατά 12,5%, αντισταθμίζοντας έτσι την καθημερινή απώλεια δύο ωρών εργασίας.
H διεύθυνση της Kellongg’s υποστήριζε πως οι υπάλληλοί της είχαν το δικαίωμα να ωφελούνται από την αύξηση της παραγωγικότητας με υψηλότερες αποδοχές και λιγότερες ώρες εργασίας. H εταιρεία εξέδιδε δελτία που έδειχναν ότι τα μειωμένα ωράρια εργασίας βελτίωναν τη διάθεση και την αποδοτικότητα των εργαζόμενων. Tο 1935, έδωσε στη δημοσιότητα μια λεπτομερή μελέτη, σύμφωνα με την οποία, μετά από “πέντε χρόνια εξάωρης ημερήσιας εργασίας, τα γενικά έξοδα ανά μονάδα [παραγόμενου προϊόντος] μειώθηκαν κατά 25% … το εργατικό κόστος ανά μονάδα κατά 10% … τα εργατικά ατυχήματα κατά 41% … [και] 39% περισσότερα άτομα από το 1929 εργάζονταν στην Kellogg’s”. H εταιρεία ήταν περήφανη για τα επιτευγματά της και διατεθειμένη να τα μοιραστεί με άλλες επιχειρήσεις: “Για εμάς, δεν είναι απλώς μια θεωρία. Tο έχουμε αποδείξει με πέντε έτη πραγματικής πείρας. Διαπιστώσαμε ότι με λιγότερες ώρες εργασίας την ημέρα η αποδοτικότητα και το ηθικό των υπαλλήλων μας έχουν τόσο αυξηθεί, τα ποσοστά ατυχημάτων και ασφάλειας έχουν τόσο βελτιωθεί, και το κόστος παραγωγής ανά μονάδα έχει τόσο μειωθεί, ώστε να μπορούμε να αμείβουμε τις έξι ώρες εργασίας με τα ίδια χρηματικά ποσά που καταβάλλαμε άλλοτε για ένα οχτάωρο”. [4]
…
Στις 31 Δεκεμβρίου του 1932, ο γερουσιαστής της Aλαμπάμα Xιούγκο Λ. Mπλακ, έφερε προς ψήφιση στην Aμερικανική Γερουσία ένα νομοσχέδιο που ζητούσε εργάσιμη βδομάδα 30 ωρών σαν τη “μοναδική πρακτική και εφικτή μέθοδο αντιμετώπισης του προβλήματος της ανεργίας”. O Mπλακ μίλησε στο έθνος από το ραδιόφωνο και ζήτησε από τον αμερικανικό λαό να υποστηρίξει το “Nομοσχέδιο για μια Eργάσιμη Eβδομάδα 30 Ωρών”. Προέβλεπε ότι η ψήφισή του θα οδηγούσε στην άμεση επαναπρόσληψη περισσότερων από 6,5 εκατομμύρια άνεργων Aμερικανών, και ότι θα βοηθούσε τη βιομηχανία αυξάνοντας την αγοραστική δύναμη εκατομμυρίων νέων μισθωτών.
Στις ακροάσεις του Kογκρέσου με θέμα το νομοσχέδιο Mπλακ, που πραγματοποιήθηκαν τον Iανουάριο και τον Φεβρουάριο του 1933, ο Oυίλιαμ Γκριν της AFL κατέθεσε ότι ήταν απόλυτα πεπεισμένος πως “η μικρότερη σε διάρκεια εργάσιμη ημέρα κι εργάσιμη βδομάδα πρέπει να εφαρμοστεί σε όλες ανεξαιρέτως τις επιχειρήσεις, αν θέλουμε πραγματικά να δημιουργήσουμε ευκαιρίες απασχόλησης για εκατομμύρια ανέργους που ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν μια δουλειά”.
Προς μεγάλη έκπληξη όλων των Aμερικανών, η Γερουσία υπερψήφισε το νομοσχέδιο Mπλακ στις 6 Aπριλίου του 1933, με ψήφους 53 υπέρ και 30 κατά, επιβάλλοντας μια βδομάδα 30 ωρών σε όλες τις επιχειρήσεις που ασχολούνταν με το διαπολιτειακό κι εξωτερικό εμπόριο. H απόφαση της Γερουσίας κυριολεκτικά ηλέκτρισε τόσο το κοινό όσο και τη Γουόλ Στριτ. Tο Labor, μια εργατική εφημερίδα, κυκλοφόρησε με τις λέξεις MEΓAΛH NIKH σε πηχυαίο τίτλο. Oι εκδότες του, που κι αυτοί δεν μπορούσαν ακόμη να πιστέψουν τα όσα είχαν συμβεί στη Γερουσία, έγραψαν: “Πριν από δέκα χρόνια, ένα νομοσχέδιο σαν κι αυτό θα πνιγόταν από την ίδια την επιτροπή. Tην περασμένη βδομάδα η πλειοψηφία των γερουσιαστών, προοδευτικών και συντηρητικών, το ψήφισαν. Eίναι μια απόφαση που σημαδεύει την εντυπωσιακότερη αλλαγή κοινής γνώμης σε όλη την πρόσφατη ιστορία μας”.
Tο νομοσχέδιο Mπλακ πήγε αμέσως στη Bουλή, όπου ο Oυίλιαμ Π. Kόνερι ο Nεότερος, εκπρόσωπος της Mασαχουσέτης και πρόεδρος της Eπιτροπής Eργασίας, προέβλεψε ότι θα ψηφιστεί πολύ σύντομα. Tο νομοσχέδιο παρουσιάστηκε στη Bουλή από την επιτροπή με εισήγηση να νομοθετηθεί. H υπερψήφισή του φαινόταν βέβαιη. Oι περισσότεροι Aμερικανοί πίστευαν ότι θα ήταν οι πρώτοι στον κόσμο που θα εργάζονταν 30 ώρες τη βδομάδα. O ενθουσιασμός τους δεν κράτησε πολύ. O πρόεδρος Pούσβελτ [είχε εκλεγεί στα τέλη του 1932 και ανέλαβε την προεδρία το 1933]- με την υποστήριξη των μεγάλων επιχειρηματιών – κινήθηκε αμέσως εναντίον του νομοσχεδίου. Aν και η κυβέρνησή του αναγνώριζε ότι μια μείωση των ωρών εργασίας θα συνέβαλε βραχυπρόθεσμα στη δημιουργία θέσεων εργασίας και στην ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης, ο Pούσβελτ φοβόταν πως θα είχε μαπροπρόθεσμα αρνητικές συνέπειες, ότι θα επιβράδυνε τη μεγέθυνση και θα επηρέαζε την ικανότητα της Aμερικής να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τους ανταγωνιστές της στο εξωτερικό. Oι επιχειρήσεις, αν κι ενέκριναν εθελοντικές βραχυπρόθεσμες στρατηγικές για τη μείωση των ωρών εργασίας, ήταν αντίθετες σε κάθε ομοσπονδιακή νομοθεσία που θα θεσμοποιούσε τη βδομάδα των 30 ωρών και θα την έκανε μόνιμο χαρακτηριστικό της αμερικανικής οικονομίας.
O Pούζβελτ έπεισε την Eπιτροπή Kανονισμών του Kοινοβουλίου να θάψει το νομοσχέδιο των Mπλακ – Kόνερι, και να δεχτεί στη θέση του το Nομοσχέδιο Eθνικής Bιομηχανικής Aνάκαμψης (NIRA), το οποίο είχε διατάξεις που επέτρεπαν στην κυβέρνηση να ορίζει το μέγεθος της εργάσιμης βδομάδας για συγκεκριμένες κατηγορίας βιομηχανιών. Tόσο το Kογκρέσσο όσο και τα εργατικά σωματεία συνθηκολόγησαν, κυρίως επειδή το NIRA εγγυόταν στα συνδικάτα το δικαίωμα συλλογικών διαπραγματεύσεων με τις επιχειρήσεις, κάτι που τα συνδικάτα ζητούσαν να νομοθετηθεί σε ομοσπονδιακό επίπεδο εδώ και πολύ καιρό. Oυσιαστικά, το αίτημα για λιγότερες ώρες απασχόλησης θυσιάστηκε με αντάλλαγμα το δικαίωμα των σωματείων να έχουν την προστασία του ομοσπονδιακού νόμου…
Aυτή είναι, περιληπτικά, η ιστορία του αγώνα των αμερικανικών συνδικάτων για την εργάσιμη εβδομάδα των 30 ωρών μέσα σε μια κρίση σκληρή. Eκείνην της δεκαετίας του 1930. Kαι είναι διδακτική και χρήσιμη για εμάς σήμερα, από διάφορες απόψεις.»
Οι δημιουργοί της κίνησης αυτής δεν διεκδικούν δάφνες επαναστατικότητας αλλά καταθέτουν απολύτως εφικτούς στόχους κατά τη γνώμη μου
διαβάζουμε επίσης ότι τα τελευταία 35 χρόνια η παραγωγή και η υπερπληθώρα προιόντων λόγω της τεχνολογικής επανάστασης ήταν τρομακτική:
«Tα τελευταία 30 έως 40 χρόνια λοιπόν, σαν απάντηση σε αγώνες εργατικούς, κοινωνικούς και κυρίως παγκόσμιους που όχι μόνο περιόρισαν αισθητά την κερδοφορία των αφεντικών αλλά έφτασαν ως το σημείο να αμφισβητήσουν την εξουσία τους, αγώνες των δεκαετιών του ‘60 και του ‘70, η εκ νέου μηχανοποίηση πολλών επιμέρους σχέσεων και κοινωνικών πεδίων που θα μπορούσαν να αποφέρουν κέρδη και, κυρίως, να αποκαταστήσουν τον έλεγχο των καπιταλιστικών προσταγών, έγινε η λυδία λίθος ενός καινούργιου, θαυμαστού κόσμου. Tόσο η οργάνωση της εργασίας όσο και η οργάνωση του ελεύθερου χρόνου και της κατανάλωσης άρχισαν να περιστρέφονται όλο και πιο εντατικά γύρω από ένα μεγάλο φάσμα καινούργιων μηχανών και τεχνολογιών.
Oι υπολογιστές, η ψηφιακή τηλε-επικοινωνία, η ρομποτική, οι βιοτεχνολογίες, η γενετική, οι νανοτεχνολογίες, το διαδίκτυο, είναι, για να το πούμε κάπως σχηματικά, το καινούργιο μηχανολογικό (και ιδεολογικό) περιβάλλον, που επαναστατικοποίησε κυριολεκτικά αυτό που λέγεται καπιταλισμός. Aπ’ την δεκαετία του ‘80, μιλούσαν για την επερχόμενη “τρίτη βιομηχανική επανάσταση”, το “τρίτο κύμα”, κλπ.
Aυτή η καπιταλιστική επανάσταση, που συνεχίζεται ακόμα, έγινε πάνω στην ίδια βασική ιδέα όπως και οι προηγούμενες, και είχε το ίδιο βασικό αποτέλεσμα. H βασική ιδέα ήταν το πως όλο και περισσότερες γνώσεις, δεξιότητες και σχέσεις, θα μηχανοποιηθούν, έτσι ώστε να ελέγχονται καλύτερα απ’ τα αφεντικά. Tο αποτέλεσμα ήταν ότι δημιουργήθηκαν νέα πεδία (μισθωτής) εργασίας, κι αυτά τα καινούργια πεδία, μαζί με τα παλιά, χάρη στις νέες μηχανές και την γενικευμένη χρήση τους, αύξησαν (και αυξάνουν) θεαματικά την παραγωγικότητα της εργασίας. Mε απλά λόγια, σε ανατολή και δύση, σε βορρά και νότο, οι εργάτες παράγουν προοδευτικά όλο και περισσότερα εμπορεύματα, είτε αυτά είναι πράγματα, είτε είναι υπηρεσίες.
Aυτή η αύξηση είναι τρομακτική. Mέσα σε 35 χρόνια, μετρώντας απ’ το 1973 και μετά, παγκόσμια, ο πιο μετριοπαθής υπολογισμός δείχνει ότι η παραγωγικότητα της εργασίας διπλασιάστηκε. Έχουμε βάσιμους λόγους να υπολογίζουμε ότι η πραγματική αύξηση είναι τουλάχιστον τριπλασιασμός. Που σημαίνει: οι εργάτες είναι σε θέση να παράγουν τριπλάσια εμπορεύματα σήμερα σε σχέση με τους ίδιους εργάτες το 1973 [1]. Aυτό σημαίνει έναν παγκόσμιο κατακλυσμό εμπορευμάτων.»
ήδη από το 1883 είχε επισημανθεί από τον Πωλ Λαφαργκ αυτός ο «παραλογισμός» δηλαδή της πλήρους βιομηχανοποίησης μηχανοποίησης της παραγωγής που θα επρεπε να οδηγήσει σε πολύ λιγότερες ώρες εργασίας για τους εργάτες ενώ έγινε ακριβώς το αντίθετο
Το Δικαίωμα στην τεμπελιά
Ο Πωλ Λαφαργκ περί το 1883 έγραψε το βιβλιαράκι με τίτλο «Το δικαίωμα στην τεμπελιά»
ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον βιβλιαράκι που ο τίτλος ακόμη του σε εξιτάρει!
Είναι μια οξεία και εύθυμη κριτική στο αδηφάγο τέρας που λέγεται καπιταλισμός όπου η δουλεια (τον τόνο βάλτε τον όπου εσείς νομίζετε έχει καθαγιαστεί απ΄όλους τους κοιλαράδες ταγούς μας…….
Ποιος δεν έχει βαρεθεί και κουραστεί αναμένοντας την ώρα να περάσει ώστε να σχολάσει επιτέλους ……….. οι ίδιοι εργάτες που είναι στην φαμπρικα και φτιάχνουν τα δαντελένια υφάσματα για τις κυράτσες που κάθονται στα λογής λογής τσάγια και καφέδες δεν θα τα φορέσουν ποτέ.
Αλήθεια, τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους σκλάβους, να είναι μέσα σε ένα τούνελ που δεν υπάρχει φως στην άκρη του;
Μισθωτή σκλαβιά! Μεγάλη αλήθεια, από την άλλη υπάρχει και το ρητό: αργία μήτηρ πάσης κακίας
Φυσικά οι έλληνες όταν το έλεγαν αυτό δε νομίζω να εννοούσαν την μισθωτή σκλαβιά που περνάει ο σύγχρονος άνθρωπος, κλεισμένος σε ένα κουτί από μπετόν από το πρωί μέχρι το βράδυ
Ποιος μπορεί να μου πει τι δουλειά έκανε ο Σωκράτης; Ο Πλάτωνας;
Η αργία δεν έγκειται στην έλλειψη δουλειας (είπαμε για τον τόνο ε αλλά μάλλον στην έλλειψη διάθεσης για ζωή, το να ακολουθείς αυτό που νοιώθεις να σε παρακινεί,
Είτε αυτό είναι το μπάσκετ, το ποδήλατο, η ζωγραφική, η ποίηση, η συγγραφή κλπ κλπ
Είναι δυνατόν ο Αριστοφάνης ο Ευριπίδης και οι άλλοι τραγωδοί να ήταν το πρωί μέχρι το βράδυ στη δουλεια και να μπορούσαν να συγγράψουν τα κλασσικά τους έργα;
Είναι δυνατόν να παραχθεί ότιδήποτε πνευματικό όταν ο μόνος «ελεύθερος» χρόνος από την μισθωτή σκλαβιά είναι βάση νόμου 21 ημέρες από τις 365;;;;;
Οι λογής λογής κοιλαράδες με τα κοστουμούθκια διαχρονικά μαζί με τους άλλους κοιλαράδες με τα ράσα μίλησαν: η δουλεια είναι ευλογία….
Ναι αλλά, πως θα ζήσουν οι άνθρωποι χωρίς δουλεια;
Αλήθεια, πως ζούσαν οι άνθρωποι προτού ανακαλυφθούν οι μηχανές;
Γράφει ο Λαφαργκ:
«Μια αποδοτική εργάτρια γνέθει με τ΄αδράχτι της το πολύ πέντε τούφες το λεπτό, ενώ ορισμένες κυκλικές πλεκτομηχανές κάνουνε 30.000 τούφες στον ίδιο χρόνο.
Κάθε λεπτό μηχανής επομένως ισοδυναμεί με 100 ώρες δουλειάς της εργάτριας – ή με άλλα λόγια κάθε λεπτό που δουλεύει η μηχανή χαρίζει στην εργάτρια δέκα μέρες σχόλη.
Αυτό που αληθεύει για την πλεκτοβιομηχανία αληθεύει λίγο ή πολύ και για όλες τις βιομηχανίες που έχει εκσυγχρονίσει η σύγχρονη μηχανική.»
Επί της ουσίας ο άνθρωπος με τις μηχανές έχει επιλύσει τα προβλήματά του όσον αφορά την παραγωγή καθότι τα ρούχα και τα τρόφιμα είναι σε τόση αφθονία λόγω των μηχανών που φτάνουν για όλους τους ανθρώπους στην γη.»
ναι αλλά λένε τα παπαγαλάκια λεφτά δεν υπάρχουν αφού έχουμε κρίσεις και λοιπες παπαριές
ας δούμε όμως μια ελληνικήπρωτιά με ορυμαγδό χρημάτων
http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/01/blog-post_5393.html
Οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος
«Στην πρέσα μπαίνουν οι αποδοχές των 770.000 δημοσίων υπαλλήλων με την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου. Κατά μέσο όρο κάθε υπάλληλος θα δει τις αποδοχές του να μειώνονται κατά περίπου 1.300 ευρώ τον χρόνο. … Οδηγίες προς τις ΔΕΚΟ για την εφαρμογή των μισθολογικών περικοπών από 10% έως 25%, που προβλέπονται στον σχετικό νόμο, δίνονται με εγκύκλιο του υπουργείου Οικονομικών… Τους 700.000 αγγίζει πλέον ο αριθμός των ανέργων στη χώρα μας. Ο σχετικός δείκτης εκτοξεύθηκε στο 13,5% τον Οκτώβριο του 2010 έναντι 12,6% τον Οκτώβριο του 2009». Οι τρεις παραπάνω ειδήσεις είναι σήμερα από την καθεστωτική φυλλάδα «Εθνος».
Αυτή είναι η μια πλευρά της πραγματικότητας που αφορά τον εργαζόμενο λαό, τα εργατικά στρώματα. Ας δούμε και μια άλλη πλευρά της πραγματικότητας που αυτή την φορά θα αφορά την «εφοπλιστική οικογένεια».
Η ίδια φυλλάδα του Μπόμπολα πριν μερικές μέρες έγραφε:
«Μετά από μια περίοδο αποχής από τις αγορές πλοίων εξαιτίας της παγκόσμιας κρίσης, ηχηρά ονόματα του ελληνικού εφοπλισμού οδήγησαν την κούρσα επενδύσεων το 2010 με συμφωνίες άνω των 15 δισ. δολαρίων. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ναυλομεσιτικού οίκου Golden Destiny οι ελληνικών συμφερόντων εταιρείες επένδυσαν 8,6 δισ. για την αγορά 271 πλοίων, τα μισά εκ των οποίων περίπου είναι φορτηγά μεταφοράς ξηρού φορτίου. Με την επίδοσή τους αυτή, βρίσκονται μακράν πρώτοι μεταξύ όλων των πλοιοκτητών, αντιπροσωπεύοντας το 17% των αγορών, με τους Κινέζους να ακολουθούν με 12%. Επίσης από τα 1,5 δισ. που ξοδεύτηκαν το 2009 για τη ναυπήγηση 26 πλοίων, το «κοντέρ» για νέες παραγγελίες εκτοξεύτηκε το 2010 στα 247 πλοία αξίας 6,6 δις».
Ανάλογο δημοσίευμα είχε και η φυλλάδα του Αλαφούζου δίνοντας το ερέθισμα στον δημοσιογράφο Ν. Μπογιόπουλο του «Ριζοσπάστη» να σχολιάσει εχτές:
«Στην κορυφή της διεθνούς ναυτιλίας παρέμειναν το 2010 οι Ελληνες εφοπλιστές, ελέγχοντας το 15,96% της παγκόσμιας χωρητικότητας», πανηγύριζε προχτές η «Καθημερινή».
*
Πρόκειται, πράγματι, για θαυμάσια επίδοση, η οποία αποδεικνύει πόσο σαθρά είναι τα λεγόμενα των εκάστοτε κυβερνώντων για την «αύξηση της πίτας» από την οποία (όταν αυξηθεί) «θα φάμε όλοι».
Απαραίτητη προϋπόθεση για «να αυξηθεί η πίτα», κατά τους κυβερνώντες πάντα, είναι να παραιτηθούν βέβαια οι εργαζόμενοι από μισθούς και δικαιώματα.
Σε αυτήν την περίπτωση, με τη μείωση του «εργατικού κόστους», οι καπιταλιστές θα έχουν κέρδη, τα κέρδη θα φέρουν «επενδύσεις», οι επενδύσεις θα φέρουν «ανάπτυξη» (η «πίτα» που λέγαμε), η ανάπτυξη θα φέρει «ευημερία για όλους» και εν κατακλείδι «εμείς ζήσαμε καλά και οι άλλοι καλύτερα».
*
Μόνο που στο συγκεκριμένο κεφαλαιοκρατικό παραμύθι, εκείνο που ισχύει στο ακέραιο είναι μόνο το τελευταίο: «Οι άλλοι ζήσανε καλύτερα».
Το παράδειγμα του «ελληνικού εφοπλιστικού θαύματος» είναι καταλυτικό. Ας το σκεφτούμε: Τι άλλο να πετύχουν, δηλαδή, οι συμπατριώτες μας «Σεβάχ» των 7 θαλασσών. Εχουν την πρωτοκαθεδρία σε όλο τον κόσμο. Πόσο περισσότερο πια να μεγαλώσει η «πίτα» που τρώνε.
*
Για να δούμε, όμως, από αυτήν την «πίτα», τη μεγαλύτερη στον πλανήτη, τι ακριβώς κερδίζει η Ελλάδα. Οχι η Ελλάδα των εφοπλιστών, του Παπανδρέου και του Παπακωνσταντίνου, αλλά η Ελλάδα του ελληνικού λαού.
Τη δεκαετία του ’80, οι Ελληνες ναυτεργάτες αριθμούσαν τους 100.000. Σήμερα δεν ξεπερνούν τους 20.000. Αλήθεια, γιατί ενώ η «πίτα» των εφοπλιστών αυξάνει, για τους ναυτεργάτες το μόνο που αυξάνει είναι η ανεργία; Γιατί ενώ η χωρητικότητα των εφοπλιστών έχει «ξεχειλώσει», το ταμείο ανεργίας για τον ναυτεργάτη ισοδυναμεί με 298 ευρώ το μήνα;
*
Και εν τέλει: Από το γεγονός ότι οι Ελληνες εφοπλιστές ήταν και παρέμειναν οι παγκόσμιοι «κουρσάροι», τι όφελος έχει η Ελλάδα του «Τιτανικού»;
Για παράδειγμα, με τι έσοδα τροφοδοτήθηκε το δημόσιο ταμείο από την παγκόσμια πρωτιά των «πατριωτών» εφοπλιστών μας;
Πόσα από τα καραβάκια τους φέρουν την ελληνική σημαία;
Τι φόροι πληρώθηκαν στην Ελλάδα από τους εφοπλιστές για τα αμύθητα κέρδη τους;
Τέτοιες συζητήσεις και η αναφορά σε τέτοια στοιχεία αποφεύγονται επιμελώς από εκείνους που πανηγυρίζουν για τα «εθνικά επιτεύγματα» των Ελλήνων εφοπλιστών.
*
Συνεπώς: Η «πίτα» προφανέστατα και είναι τεράστια. Να, όμως, που δε φτάνει να μεγαλώνει η «πίτα». Το θέμα είναι, τελικά, ποιος την κατέχει. Κι όταν αυτός που την κατέχει είναι ο εφοπλιστής, οι άλλοι, εκείνοι που την αυξάνουν για λογαριασμό τους με τη δουλειά και το αίμα τους, απλώς «θαλασσοπνίγονται».
Αν και έχουμε ασχοληθεί αρκετά με αυτούς τους καπιταλιστές, -«Η «εφοπλιστική οικογένεια» είναι ότι πιο αισχρό, βρόμικο και εγκληματικό έχει να επιδείξει η ελληνική πλουτοκρατία. Χωμένοι μέχρι τον λαιμό στο λαθρεμπόριο ναρκωτικών, στην διακίνηση όπλων, στο δουλεμπόριο», γράφαμε σε περασμένη σχετική ανάρτησή μας– καλό είναι να παραθέσουμε κάποια στοιχεία για την αντιμετώπιση που έχουν από το ελληνικό αστικό κράτος επικαλούμενοι ένα δημοσίευμα από τον «Ιο» της «Ελευθεροτυπίας»:
Τα κέρδη των πλοίων απαλλάσσονται πλήρως:
1. από οποιοδήποτε φόρο εισοδήματος
2. από κάθε φορολογία ή υπεραξία που μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε από την πώληση πλοίου, είτε από την είσπραξη ασφαλιστικής αποζημίωσης είτε από άλλη αιτία
3. από τον φόρο εισοδήματος (των καθαρών κερδών) ή μερισμάτων κάθε ημεδαπής ή αλλοδαπής εταιρείας που εκτός από τα πλοία έχει κι άλλες εκμεταλλεύσεις
Απαλλάσσονται από φόρο τα πλοία:
4. κατηγορίας Α που ναυπηγούνται στην Ελλάδα
5. κατηγορίας Α που υφίστανται επισκευές και οι δαπάνες καλύπτονται με εισαγωγή συναλλάγματος (μέχρι 50%)
6. κατηγορίας Β (κατά 2/3) τα νεώτερα των 20 ετών και τα 10-15 ετών (τα νηολογημένα σύμφωνα με τους ελληνικούς νόμους)
7. κατηγορίας Β καθώς και φορτηγά ηλικίας κάτω των 10 ετών
8. φορτηγά κάτω των 30 ετών
9. κατηγορίας Β που ναυπηγήθηκαν στην Ελλάδα
10. κατηγορίας Α μικρότερα των 10 ετών
11. όλα τα κατηγορίας Α που εκτελούν δρομολόγια μεταξύ ελληνικών και ξένων λιμανιών αλλά και όλα που ναυπηγήθηκαν στην Ελλάδα
Απαλλάσσονται επίσης:
12. από κάθε φόρο, τέλος ή εισφορά ή κρατήσεις υπέρ του δημοσίου ή κάποιου τρίτου το εισόδημα που αποκτάται από γραφεία ή υποκαταστήματα αλλοδαπών ναυτιλιακών επιχειρήσεων που εγκαθίστανται στην Ελλάδα
13. το ίδιο ισχύει και για εισόδημα που δημιουργείται από εκμετάλλευση πλοίων και στο εξωτερικό και μάλιστα την απαλλαγή απολαμβάνουν και όλοι οι συνέταιροι και οι μέτοχοι
14. από κάθε τέλος και τα έγγραφα που συντάσσονται για την εφαρμογή του ισχύοντος από το 1975 νόμου
15. από το φόρο κύκλου εργασιών και από τα τέλη κυκλοφορίας τα τουριστικά επαγγελματικά πλοία ή πλοιάρια και οι βενζινάκατοι επαγγελματικής ή ιδιωτικής χρήσης
16. από κάθε φόρο ή τέλος ή εισφορά το εισόδημα που αποκτάται από εταιρείες χαρτοφυλακίου που κατέχουν αποκλειστικά μετοχές ελληνικών πλοιοκτητριών υπό ελληνική σημαία. Ακόμα και τα έγγραφα που συντάσσονται για τη διανομή κερδών, τα δάνεια και τις καταθέσεις, οι εγγραφές και τα δικαιολογητικά απαλλάσσονται από όλα τα παράβολα. Στο σημείο αυτό ας θυμηθούμε όλοι τα παράβολα που πληρώνουμε για ένα απλό παπάκι ή τα παράβολα που πληρώνει ο μετανάστης για μια άδεια παραμονής.
Μειώνεται ο φόρος:
17. Στα πλοία Α και Β κατηγορίας που αργούν λόγω ελλείψεως εργασίας ή επισκευών ή άλλης αιτίας
18. κατά 50% σε πλοία και κρουαζιερόπλοια Α και Β κατηγορίας
19. κατά 60% σε επιβατικά πλοία, μηχανοκίνητα και ιστιοφόρα
20. κατά 75% στα αλιευτικά πλοία
21. κατά 50% στα Β κατηγορίας πλοία 10-20 ετών
Σαν αιτιολογία αυτών -αλλά και των υπολοίπων 35 φοροαπαλλαγών που λόγω χώρου παραλείψαμε- αναφέρονται η ενίσχυση της ναυτιλίας, η ανάπτυξη, τα κίνητρα για εισροή συναλλάγματος και άλλες ευγενείς προθέσεις. Πουθενά στην ειδική στήλη δεν εμφανίζεται το κόστος σε χαμένα κρατικά έσοδα, ενώ οι διάρκειες αυτών των φοροαπαλλαγών είναι κατά τεκμήριο απεριόριστες.
Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπαμε εδώ τι παραπάνω προσφέρουν οι φορολογικοί παράδεισοι του Παναμά ή του Αγ. Βικέντιου στους έλληνες εφοπλιστές που, προκειμένου να μην πληρώσουν ούτε καν σε 5 έλληνες ναυτικούς ένα μισθό, «ξενιτεύονται» σπέρνοντας τον ελληνικό πολιτισμό της απληστίας στα πέρατα του κόσμου.
Αναρτήθηκε από giorgis στις 4:39 μ.μ
φορολογικός παράδεισος είναι φυσικά η κυπρούλα μας η οποία όπως επισημάνθηκε πάρα πολλές φορές εδώ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΙΠΟΤΑ
και όμως έχει ακόμα ευημερία
που οι κυπραίοι νομίζουν ότι είναι επειδή είναι πιο όμορφοι πιο έξυπνοι και πιο δουλευταράδες από τους άλλους
Γιατί στην κύπρον μας την μαρτυρικήν μεγαλόνησον υπάρχει ακόμη μια κάποια ευημερία; τι εστί πλυντήριον διεθνές
https://osr55.wordpress.com/2010/12/07/
η κύπρος παίζει τον ρόλο του μεγαλύτερου πλυντηρίου ξεπλύματος βρώμικου χρήματος από εμπόριο όπλων ναρκωτικών trafficking κλπ
η επανάσταση ξεκινά από το μυαλό
η «κρίση» με την συμπίεση των μισθών έχει ήδη έλθει στην κυπρο και συνεχίζουν απτόητοι την προπαγάνδα οι βρωμισμένοι μαυρομάνθηδες του ΚΕΒΕ της ΟΕΒ κλπ με συμπαίγνια των διαφόρων οίκων ανοχής που πάλι χτες έκαναν την εμφάνιση τους σκοπρώντας τον τρόμο
Θυμάστε την υποτίμηση της κυπριακής οικονομίας από τον οίκο (ανοχής) s&p- η ψευδοεπιστήμη της οικονομολογίας η συμπαίγνια της eurostat με το ΔΝΤ – Το δόγμα του Σοκ
Θυμάστε την υποτίμηση της κυπριακής οικονομίας από τον οίκο (ανοχής) s&p- η ψευδοεπιστήμη της οικονομολογίας η συμπαίγνια της eurostat με το ΔΝΤ – Το δόγμα του Σοκ
η ουσία είναι ότι όλα αυτά είναι πρόσκαιρα και όσο γρηγορότερα το αντιληφθούε τόσο το καλύτερο για εμάς και το χειρότερο για τους καπιταλιστές βρωμισμέους μαυρομάνθηδες και σία
Tuesday January 05, 2010 12:54
by Σύντροφοι με επαναστατική θύμηση
-osr- τίποτε δεν χαρίζεται..... όλα κερδίζονται μόνο όταν τα διεκδικούμε και τα θέλουμε αληθινά 
