Τι είναι το Κομπανί; Ο αγώνας μιας κουρδικής πόλης εν μέσω πολέμων για δημιουργία δικτύου αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων άμεσης δημοκρατίας για γυναίκες και άνδρες – Σχετικά άρθρα

Τι είναι το Κομπανί;

Προσωπικά δεν το είχα ξανακούσει μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού περίπου και με αφορμή το νέο φρούτο της εποχής που μέσω των δυτικών μμεξαπάτησης σπέρνει τον τρόμο και τον πανικό, δηλαδή το Ισλαμικό Κράτος ή το ΙΣΙΣ το οποίο πολιορκεί το Κομπανί.

Το Κομπανί είναι μια κουρδική πόλη στα βόρεια σύνορα της Συρίας με την Τουρκία

Ποια είναι η ιδιαιτερότητα αυτής της κουρδικής πόλης σε σχέση με τους υπόλοιπους κούρδους που βρίσκονται διασκορπισμένη σε όλη την ευρύτερη περιοχή, Τουρκία, Συρία, Ιράκ;

Ο αγώνας των κούρδων στον χώρο του τουρκικού και συριακού κουρδιστάν αντίθετα με το βόρειο Ιράκ δεν προσανατολίζεται στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους αλλά στην δημιουργία ενός δίκτυου ελεύθερων αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων στα πρότυπα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού.

Πιο κάτω αναδημοσιεύω κείμενα που περιγράφουν την τεράστια αυτή προσπάθεια των κούρδων που ούτε να φανταστούμε μπορούμε, μέσα σε συνθήκες πολέμου

http://www.eleftheriaki.gr/2013-02-02-11-44-46/12-prokirixeis/64-6-3.html

http://www.anarkismo.net/article/27712

6 σημεία για το Κομπανί

 

και 3 σημεία για την ελευθερία

6 σημεία για το Κομπανί και 3 σημεία για την ελευθερία
Προκήρυξη σχετικά με την πολιορκία του Κομπανί, τον φονταμενταλισμό και τις αυτόνομες κουρδικές περιφέρειες στη βόρεια Συρία.

• Από τα μέσα Σεπτέμβρη η κουρδική πόλη Κομπανί στα βόρεια σύνορα της Συρίας με την Τουρκία πολιορκείται από τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους με αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι να την έχουν εγκαταλείψει ως πρόσφυγες προς την Τουρκία, ενώ τα αντρικά (YPG) και γυναικεία (YPJ) σώματα της πολιτοφυλακής αμύνονται σθεναρά απέναντι στις επιθέσεις του. Το Κομπανί ανήκει στις τρεις αυτόνομες περιφέρειες των Κούρδων στα βόρεια της Συρίας.

• Το Ισλαμικό Κράτος είναι ένα μόρφωμα που εμφανίστηκε στο Ιράκ τα προηγούμενα χρόνια. Εκμεταλλευόμενο την δυσαρέσκεια των σουνιτών κατοίκων του Ιράκ απέναντι στο καθεστώς που επιβλήθηκε στη χώρα μετά την αμερικάνική εισβολή το 2003 και τρέφοντας τους με έναν ισλαμικό φονταμενταλισμό έχει καταφέρει να δημιουργήσει έναν μισθοφορικό στρατό και να καταλάβει πολλές πετρελαιοπαραγωγικές περιοχές της χώρας. Από το 2013 συμμετέχει ενεργά στην προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος του Άσαντ στην Συρία.

• Ο ρόλος των δυτικών κρατών απέναντι στις επεκτατικές κινήσεις του ΙΚ δεν είναι ενιαίος, ούτε ξεκάθαρος, παρά την προσπάθεια να πείσουν την κοινή γνώμη της εκάστοτε χώρας για το αντίθετο. Από την μία πλευρά σχηματίζουν μια διακρατική συμμαχία αντιμετώπισης του, στο όνομα της προάσπισης της ελευθερίας, αλλά από την άλλη οι ισχνές στρατιωτικές επιθέσεις εναντίον του δείχνουν το αντίθετο. Βρίθουν τα στοιχεία για αμερικάνική υποστήριξη προς το ΙΚ, ενώ η Σαουδική Αραβία, πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ, το χρηματοδοτεί. Η Τουρκία έχοντας σαφώς πιο προφανές όφελος από την αποδυνάμωση των κούρδων ανταρτών, φαίνεται να νίπτει τας χείρας της αλλά έμπρακτα στηρίζει τους πολιορκητές. Φυσικά, οι δυτικές δυνάμεις δεν ενδιαφέρονται για την προστασία των ντόπιων πληθυσμών αλλά μονάχα για την βολικότερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους στη Μέση Ανατολή. Το αν το ΙΚ μπορεί να παίξει αυτό τον ρόλο ή όχι θα φανεί στο άμεσο μέλλον.

• Η κοινωνική νομιμοποίηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κατά του ΙΚ επιτυγχάνεται, κυρίως, προβάλλοντας το σαν ένα στρατό οπισθοδρομικών και μισαλλόδοξων ορδών που θα γυρίσει τον κόσμο στον μεσαίωνα (στην καλύτερη περίπτωση). Το φαινόμενο αυτό δεν νέο. Αποτελεί τη φυσική συνέχεια του οριενταλισμού, του επιστημονικού κλάδου που στους κόλπους του αναπτύχθηκαν αντιλήψεις που αξίωναν την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού και αποτέλεσε τον ρητορικό λόγο που νομιμοποίησε ιδεολογικά την εκπολιτιστική επιχείρηση της αποικιοκρατίας. Στο ίδιο μοτίβο, τα δυτικά ΜΜΕ δεν σταματούν να εμφανίζουν στοιχεία για βιασμούς, σταυρώσεις και μαζικές δολοφονίες ή να προβάλλουν βίντεο εκτελέσεων χολυγουντιανής έμπνευσης. Δεν αμφισβητούμε τις φρικαλεότητες που διαπράττουν οι τζιχαντιστές, αλλά όταν αυτό βγαίνει από τα χείλη των εκπροσώπων του φονικότερου μηχανισμού στην παγκόσμια ιστορία, των εκτελεστικών οργάνων του παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτικού καπιταλισμού, είναι τουλάχιστον αφελές να πιστέψουμε τις προθέσεις τους.

• Αυτό που επίσης αμφισβητούμε είναι η ντετερμινιστική αντίληψη ότι ο αποκλειστικός δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση και ευημερία είναι αυτός που γνώρισε η Δύση από τον Διαφωτισμό και έπειτα. Να προωθούμε μαζί με τους δυνάστες μας αστικές μεταρρυθμίσεις, δικαιώματα και διεκδικήσεις προβάλλοντάς τα σαν τα μόνα προοδευτικά. Τραγικά ιστορικά γεγονότα δεν παύουν να μας θυμίζουν την αντίστροφη πορεία που έχει λάβει ο δυτικός κόσμος (συμπαρασύροντας και τον υπόλοιπο) ή την φενάκη των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών. Γιατί λοιπόν να ακολουθήσει ο υπόλοιπος κόσμος την ίδια αποτυχημένη συνταγή, όταν εμείς οι ίδιοι στους αγώνες που συμμετέχουμε δίνουμε μάχη ενάντια στην αστική ιδεολογία;

• Είναι όμως ο φονταμενταλισμός αποκλειστικά ισλαμικό φαινόμενο; Αυτοί που θέλουν να μας κάνουν να νομίζουμε πως είναι, δεν έχουν άλλη πρόθεση από το να αποκρύψουν τα αντίστοιχα φονταμενταλιστικά κινήματα που έχουν αναπτυχθεί στους κόλπους των δυτικών κοινωνιών των άλλων δύο μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Από τη μία ο χριστιανικός φονταμενταλισμός που ανθεί στις ΗΠΑ (θυμίζουμε τις δηλώσεις πρώην προέδρου τους ότι συνομιλεί με το θεό) ή τον εβραϊκό φονταμενταλισμό που πρόκειται για την επίσημη ιδεολογία του κράτους-τρομοκράτη του Ισραήλ. Επιπρόσθετα έχουν σαν πρόθεση την δημιουργία του νέου εχθρού (εσωτερικού και εξωτερικού) των δυτικών κρατών, τη φιγούρα του ισλαμιστή, που ήρθε να αντικαταστήσει τον κομμουνιστή. Στην Ελλάδα χαρακτηριστική περίπτωση θρησκευτικού φονταμενταλισμού ήταν τα συλλαλητήρια για τις ταυτότητες που συσπείρωσαν μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Η ουσία των κινημάτων αυτών δεν πρέπει να αναζητηθεί στο θρησκευτικό τους προκάλυμμα αλλά να αναδειχθεί ο πολιτικός τους χαρακτήρας. Στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής αυτός συνίσταται στην αντιδυτική και αντιαποικιοκρατική στράτευση των κινημάτων που αντιπαραβάλλουν την θρησκευτική και πολιτισμική διαφοροποίησή τους.

και 3 σημεία για την ελευθερία

• Εδώ και αρκετά χρόνια ο αγώνας των Κούρδων σε Συρία και Τουρκία, αντίθετα με το Βόρειο Ιράκ, δεν προσανατολίζεται στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους αλλά στην δημιουργία ενός δικτύου ελεύθερων αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων στα πρότυπα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού. Ενάντια λοιπόν στην κεντροποίηση της διοίκησης και της ενιαίας εθνικής αφήγησης που απαιτεί η συγκρότηση ενός έθνους-κράτους, ο κουρδικός λαός στη αντιτάσσει τις οριζόντιες αυτοδιοικούμενες κοινότητες εμπνεόμενος και από την παραδοσιακή οργάνωση των πληθυσμών σε κλαν, ξεπερνώντας εθνικούς, θρησκευτικούς ή έμφυλους διαχωρισμούς.

• Με το ξέσπασμα της εξέγερσης στη Συρία για την ανατροπή του δικτάτορα Άσαντ το 2011, οι 3 βόρειες κουρδικές περιφέρειες της χώρας δεν έμειναν αμέτοχες. Οι δυναμικές διαδηλώσεις των κατοίκων και οι μάχες με την αντιπολίτευση στο νότο, ανάγκασαν τον συριακό στρατό να αποσυρθεί από τα βόρεια της χώρας. Οι κάτοικοι των περιοχών αυτών, δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη και αμέσως σχημάτισαν τους δικούς τους θεσμούς αυτοδιοίκησης και τις δικές τους πολιτοφυλακές. Αυτή τη στιγμή στις τρεις περιφέρειες διενεργείται ένα υποσχόμενο πείραμα αυτοδιαχείρισης, οριζόντιο, χωρίς αποκλεισμούς. Μακριά από τη λογική των ενδιάμεσων σταδίων, οι θεσμοί της νέας κοινωνίας αναπτύσσονται συνυπάρχοντας με την υφιστάμενη παρηκμασμένη κρατική εξουσία αλλά ταυτόχρονα στρέφονται ενάντιά της.

• Η τροπή των γεγονότων στη βόρεια Συρία μας δείχνει επίσης ότι καμιά εξέγερση δεν θα στεφθεί με επιτυχία αν δεν καταφέρει να συμπυκνώσει τα αιτήματά της σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα. Αντίθετα με τις άλλες εξεγέρσεις της αραβικής άνοιξης οι κουρδικοί πληθυσμοί προετοιμάζονταν χρόνια για τη μέρα αυτή. Γνώριζαν ότι η επανάστασή τους πρέπει να είναι συνολική, αντικρατική, να ξεκινά από τα κάτω και ότι θα στηρίζεται μόνο στην θέλησή τους για ελευθερία.

ΝΙΚΗ ΣΤΙΣ ΑΜΥΝΟΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΜΠΑΝΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΥΡΔΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΣΥΡΙΑ

No man’s land

11/12/2014

http://eagainst.com/articles/why-is-the-world-ignoring-the-revolutionary-kurds-in-syria/

David Graeber – Γιατί ο κόσμος αγνοεί τους Κούρδους επαναστάτες στη Συρία;

Μεταφραστική Ομάδα in Featured, Αναλύσεις, Ελληνικά, Μεταφράσεις 08/10/2014 4 Comments

Μετάφραση Μ.Θεοδοσιάδης
Μέσω Guardian

Το 1937, ο πατέρας μου προσφέρθηκε εθελοντικά να πολεμήσει στις Διεθνείς Ταξιαρχίες για την υπεράσπιση της Ισπανικής Δημοκρατίας. Ένα επίδοξο φασιστικό πραξικόπημα είχε διακοπεί προσωρινά από μια εξέγερση εργατών, καθοδηγούμενη από αναρχικούς και σοσιαλιστές, και σε μεγάλο τμήμα της Ισπανίας μια πραγματική κοινωνική επανάσταση ακολούθησε, έχοντας ως αποτέλεσμα ολόκληρες πόλεις να περάσουν κάτω από αμεσοδημοκρατική διαχείριση, βιομηχανίες υπό τον έλεγχο των εργαζομένων, και τη ριζοσπαστική ενδυνάμωση των γυναικών.

Οι Ισπανοί επαναστάτες ήλπιζαν να δημιουργήσουν ένα όραμα για μια ελεύθερη κοινωνία, που όλος ο κόσμος θα μπορούσε να ακολουθήσει. Αντ ‘αυτού, παγκόσμιες δυνάμεις προτίμησαν μια πολιτική «μη παρέμβασης» και διατήρησαν έναν αυστηρό αποκλεισμό στη δημοκρατία, ακόμα αφότου ο Χίτλερ και τον Μουσολίνι (που δήθεν είχαν υπέγραψει συμφωνία) άρχισαν να στέλνουν στρατεύματα με στόχο να ενισχύσουν τη φασιστική πλευρά. Το αποτέλεσμα ήταν ένας χρόνιος εμφύλιος πόλεμος, που έληξε με την καταστολή της επανάστασης και μερικές από τις πιο αιματηρές σφαγές ενός αιματηρού αιώνα.

Ποτέ στη ζωή μου δεν σκέφτηκα ότι το ίδιο πράγμα θα μπορούσε ξανά να συμβεί. Προφανώς, δεν υπάρχει ιστορικό γεγονός που συμβαίνει ποτέ πραγματικά δύο φορές. Υπάρχουν χιλιάδες διαφορές μεταξύ του τι συνέβη στην Ισπανία το 1936 και του τι συμβαίνει στηΡοζάβα, τις τρεις ευρέως Κουρδικές επαρχίες της βόρειας Συρίας, σήμερα. Αλλά μερικές από τις ομοιότητες είναι τόσο εντυπωσιακές και τόσο θλιβερές, που θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μου – όντας κάποιος που μεγάλωσε σε μια οικογένεια της οποίας οι πολιτικές πεποιθήσεις ποικιλοτρόπως καθορίστηκαν από την ισπανική επανάσταση – να πω ότι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε το ίδιο τέλος και πάλι.

Η αυτόνομη περιοχή της Ροζάβα, όπως υπάρχει σήμερα, είναι ένα από τα λίγα φωτεινά σημεία – εν τούτοις ένα πολύ φωτεινό – που αναδύεται από την τραγωδία της συριακήςεπανάστασης. Έχοντας εκδιώξει πράκτορες του καθεστώτος Άσαντ το 2011, και παρά τηνεχθρότητα από σχεδόν όλους τους γείτονές της, η Ροζάβα έχει όχι μόνο διατηρήσει την ανεξαρτησία της, αλλά αποτελεί ένα αξιόλογο δημοκρατικό πείραμα. Λαϊκές συνελεύσειςέχουν δημιουργηθεί, ως το απόλυτο όργανο λήψης αποφάσεων, συμβούλια έχουν επιλεγεί μεπροσεκτική εθνοτική ισορροπία (σε κάθε δήμο, για παράδειγμα, τα τρία κορυφαία στελέχηπρέπει να περιλαμβάνουν έναν Κούρδο, έναν Άραβα και έναν Ασσύριο ή Αρμένιο Χριστιανό,και τουλάχιστον το ένα από τα τρία άτομα πρέπει να είναι μια γυναίκα), υπάρχουν συμβούλια γυναικών και νεολαίας, και, σε μια αξιοσημείωτη αντήχηση της ένοπλης Mujeres Libres(Ελεύθερες Γυναίκες) της Ισπανίας, ένας φεμινιστικός στρατός, η πολιτοφυλακή του “YJAStar” – “Ένωση των Ελεύθερων Γυναικών“ (το αστέρι εδώ αναφέρεται στην αρχαία θεά τηςΜεσοποταμίας, την Ιστάρ), έχει αναλάβει ένα μεγάλο ποσοστό πολεμικών επιχειρήσεωνεναντίον των δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους.

Πώς μπορεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει και να εξακολουθεί να αγνοείται σχεδόν εξ ολοκλήρουαπό τη διεθνή κοινότητα, ακόμη, και σε μεγάλο βαθμό, από τη Διεθνή Αριστερά; Κυρίως,φαίνεται ότι, επειδή το επαναστατικό κόμμα της Ροζάβα, το PYD, εργάζεται συμμαχικά με το Τουρκικό Κόμμα των Κούρδων Εργατών (PKK), ένα μαρξιστικό αντάρτικο κίνημα που έχειαπό τη δεκαετία του 1970 εμπλακεί σε μακροχρόνιο πόλεμο εναντίον του τουρκικού κράτους. Το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ επισήμως το κατέταξαν στις «τρομοκρατικές» οργανώσεις. Εν τω μεταξύ, οι αριστεροί σε μεγάλο βαθμό το διαγράφουν θεωρώντας το σταλινικό.

Αλλά, στην πραγματικότητα, το ίδιο το PKK δεν έχει πλέον καμία σχέση με το παλιό, πάνω–κάτω λενινιστικό κόμμα, που ήταν κάποτε. Η δική του εσωτερική εξέλιξη καθώς και η θεωρητική μεταστροφή του δικού του ιδρυτή, Aμπουλάχ Οτσαλάν, που έλαβε χώρα ενώ ο ίδιος βρίσκεται φυλακισμένος σε ένα τουρκικό νησί από το 1999, είχε ως αποτέλεσμα νααλλάξει εντελώς τους στόχους και την τακτική του.

Το PKK έχει δηλώσει ότι δεν επιδιώκει πια να δημιουργήσει ένα κουρδικό κράτος. Αντ ‘αυτού, εμπνευσμένο εν μέρει από το όραμα της κοινωνικής οικολογίας του αναρχικού ΜάρεϊΜπούκτσιν, έχει υιοθετήσει το όραμα του «ελευθεριακού κοινοτισμού», καλώντας τους Κούρδους να δημιουργήσουν ελεύθερες αυτοδιοικούμενες κοινότητες με βάση τις αρχές τηςάμεσης δημοκρατίας, οι οποίες [κοινότητες] θα έρθουν κοντά η μία με την άλλη ξεπερνώνταςτα εθνικά σύνορα, για τα οποία υπάρχει η πίστη ότι με την πάροδο του χρόνου θα χάσουν όλο και περισσότερο το νόημά τους. Έτσι λοιπόν, πρότεινε τον κουρδικό αγώνα ο οποίος θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο για ένα παγκόσμιο κίνημα προς την πραγματική δημοκρατία, τη συνεργατική οικονομία, και τη σταδιακή διάλυση του γραφειοκρατικούκράτους-έθνους.

Από το 2005 το ΡΚΚ, εμπνευσμένο από τη στρατηγική των ανταρτών Ζαπατίστας στην Τσιάπας, κήρυξε μονομερή κατάπαυση του πυρός με το τουρκικό κράτος και άρχισε ναεπικεντρώνει τις προσπάθειές του στην ανάπτυξη δημοκρατικών δομών στις περιοχές πουήδη ελέγχει. Ορισμένοι αμφισβητούν πόσο σοβαρά όλα αυτά είναι πραγματικά. Σαφώς,αυταρχικά στοιχεία παραμένουν. Αλλά το τι συνέβη στη Ροζάβα, όπου η Συριακή επανάστασηέδωσε στους Κούρδους ριζοσπάστες την ευκαιρία για διεξαγωγή τέτοιων πειραμάτων σε έναμεγάλο και συναφή έδαφος, αποτελεί κάτι πολύ περισσότερο από προσπάθεια επίδειξης.Συμβούλια, συνελεύσεις και λαϊκές πολιτοφυλακές έχουν σχηματιστεί, το καθεστώςιδιοκτησίας έχει μετατραπεί σε εργατική διαχείριση συνεταιρισμών – και όλα αυτά παρά τις συνεχείς επιθέσεις των ακροδεξιών δυνάμεων της ISIS. Τα αποτελέσματα ανταποκρίνονταιστον ορισμό μιας κοινωνικής επανάστασης. Στη Μέση Ανατολή, τουλάχιστον, αυτές οι προσπάθειες έχουν παρατηρηθεί: ιδιαίτερα αφότου οι δυνάμεις του PKK και της Ροζάβαπαρενέβησαν πολεμώντας νικηφόρα στο δρόμο τους μέσω του εδάφους της ISIS στο Ιράκ για να σώσουν χιλιάδες Γεζίντι πρόσφυγες που είχαν εγκλωβιστεί στο όρος Σινχάρ αφότου οιτοπικοί πεσμεργκά εγκατέλειψαν το πεδίο. Αυτές οι ενέργειες ευρέως γιορτάζονταν στην περιοχή, αλλά και αξιοσημείωτα έχουν περάσει σχεδόν απαρατήρητες από τον Ευρωπαϊκό ή το Βορειο–αμερικανικό Τύπο.

Τώρα η ISIS έχει επιστρέψει, με σειρές από Αμερικανικής κατασκευής άρματα μάχης καιβαρύ πυροβολικό που λαμβάνει από τις ιρακινές δυνάμεις, για να πάρει εκδίκηση ενάντια σε πολλές από αυτές τις ίδιες επαναστατικές πολιτοφυλακές στο Κομπάνι, δηλώνοντας την πρόθεσή της να σφαγιάσει και να υποδουλώσει – ναι, κυριολεκτικά να υποδουλώσει – το σύνολο του άμαχου πληθυσμού. Εν τω μεταξύ, ο τουρκικός στρατός βρίσκεται στα σύνοραεμποδίζοντας ενισχύσεις ή πυρομαχικά να φτάσουν στους υπερασπιστές, και τα αεροπλάνα των ΗΠΑ βουίζουν από ψηλά, πραγματοποιώντας περιστασιακά, συμβολικά, πολύ μικρά χτυπήματα – προφανώς, μόνο και μόνο για να είναι σε θέση να πουν ότι σαν μια ομάδα που ισχυρίζεται πως είναι σε πόλεμο με αυτούς που προσπαθούν να συντρίψουν τουςυπερασπιστές ενός μεγάλου δημοκρατικού πειράματος στον κόσμου, δεν έμειναν απολύτως απαθείς.

Αν σήμερα υφίσταται κάτι παράλληλο με τους επιφανειακά κατανυκτικούς δολοφονικούςΦαλαγγίτες του Φράνκο, τί άλλο θα μπορούσε να είναι εκτός από την ISIS; Αν υπάρχει ένας παραλληλισμός με την Mujeres Libres της Ισπανίας, ποιός άλλος θα μπορούσε να είναι, πέρα από τις θαρραλέες γυναίκες που υπερασπίζονται τα οδοφράγματα στο Κομπάνι; Πρόκειται ο κόσμος – και αυτή τη φορά πιο σκανδαλωδώς από όλα, η διεθνής αριστερά – πραγματικά να καταστεί συνένοχος αφήνοντας την ιστορία επαναληφθεί;

 

 

 

http://eagainst.com/articles/freedom-and-democratic-autonomy/

 

Kurdistan – a people’s quest for freedom and democratic autonomy

Πρόκειται για μετάφραση του κειμένου “A people’s quest for freedom and democratic autonomy“. Μετάφραση και επιμέλεια από mitsubishi.

Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύτηκε το Μάρτιο του 2014 από το Εθνικό Κογκρέσο του Κουρδιστάν (KNK). Το ΚΝΚ είναι ένας συνασπισμός οργανισμών από όλη την Ευρώπη, που σχηματίστηκε από εξόριστους Κούρδους πολιτικούς, δικηγόρους και ακτιβιστές οι οποίοι δουλεύουν για να προωθήσουν μια ειρηνική πολιτική λύση στο Κουρδικό Ζήτημα. Τα κεντρικά γραφεία του ΚΝΚ βρίσκονται στις Βρυξέλλες, αλλά διαθέτει επίσης γραφεία σε πολλές μεγάλες πόλεις, φέρνοντας έτσι σε επαφή αντιπροσώπους από όλες τις Κουρδικές περιοχές για να ασκήσουν πίεση σε κυβερνήσεις χωρών, στην Ε.Ε, στα Ηνωμένα Έθνη και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς. Στόχος του ΚΝΚ είναι να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για την κατάσταση στο Κουρδιστάν μέσω των Μ.Μ.Ε. και των δημοσίων φόρουμς και να δουλέψει με πολιτικούς, ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ΜΚΟ, για να επιστήσει την προσοχή σε πολιτικά ζητήματα και παραβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Κουρδιστάν[1].

Η κατάσταση στη Συρία είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Σε αυτό τον εμφύλιο πόλεμο τα στρατόπεδα δεν είναι μόνο δύο. Από τη μία η κυβέρνηση Άσαντ και από την άλλη όλοι όσοι επιθυμούν την ανατροπή της, έχοντας ο καθένας διαφορετικές σκοπιμότητες. Οι Κούρδοι της Συρίας όμως εν μέσω αυτής της σύρραξης, παίρνουν την απόφαση να οργανωθούν και δημιουργήσουν μια πιο δίκαιη για αυτούς κοινωνία. Η ήδη πολύχρονη κυβερνητική καταστολή και οι συνεχιζόμενες απόπειρες εξάλειψής τους, ακόμα και πριν πάρει η οικογένεια Άσαντ την εξουσία στη Συρία, ο κυριολεκτικός βομβαρδισμός τους από τους υποστηρικτές του Ισλαμικού Κράτους και οι αμέτρητες απώλειες ανθρώπινων ζωών που αυξάνονται μέρα με τη μέρα, κάνουν την προσπάθειά τους ακόμα πιο δύσκολη.

Το κείμενο αυτό είναι γραμμένο από Κούρδους που δε βρίσκονται στη Ροζάβα και πιθανόν η γνώμη τους να μην εκφράζει απόλυτα τους κατοίκους της. Ωστόσο και μόνο ως πηγή πληροφόρησης το “ντοσιέ” (όπως το ονομάζουν) αυτό είναι μια χρήσιμη αναδρομή στο σύγχρονο Κουρδικό Ζήτημα στη Συρία. Από τα σημαντικότερα σημεία του κειμένου είναι τα παραδείγματα των μέσων που χρησιμοποίησε το καθεστώς Άσαντ για τον αφανισμό των Κούρδων σε όλα τα επίπεδα και η παρουσίαση του τρόπου με τον οποίο οργανώθηκαν οι Κούρδοι τον τελευταίο χρόνο. Χαρακτηριστικά όπως η δημιουργία των αυτόνομων καντονίων, που είναι ένα είδος ομοσπονδιακών άτυπων κρατών (αν και η λέξη κράτος δεν αρμόζει στην περίπτωση αυτή), η επιθυμία συνύπαρξης διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκειών, η (φαινομενικά τουλάχιστον) ισχυρή θέση των γυναικών, που καταλαμβάνουν τις ίδιες πολιτικές θέσεις με τους άντρες και δημιουργούν δική τους μονάδα προστασίας (YPJ), και η συχνή επανεκλογή αντιπροσώπων προς αποφυγή του σφετερισμού εξουσίας, δίνουν τις βάσεις για μια αρκετά ελευθεριακή κοινωνία. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα εξελιχθεί η περίπτωση της Ροζάβα, αλλά προς το παρόν δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε πως αξίζει να προσέξουμε παραπάνω την περίπτωσή της.

Πηγές:

1.Peace in Kurdistan: “Kurdistan National Congress (KNK)”, (2/12/2014)

Αναδημοσίευση από blackuroi.gr

 

 

 

και ένα κείμενο με pdf από κείμενα των Καστοριάδη και Μπούκτσιν για την άμεση δημοκρατία και την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση

 

http://eagainst.com/articles/autonomous-action/

 

Αυτόνομη Δράση – Άμεση δημοκρατία, και γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση

 

Eagainst in Βιβλία, Βιβλιοθήκη 14/11/2014 0

{…} ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Δημοσιεύουμε σ’αυτό το τεύχος τρία κείμενα γύρω από το ζήτημα της Αμεσης Δημοκρατίας και της Γενικευμένης Κοινωνικής Αυτοδιεύθυνσης, μέσα από διαφορετικές το καθένα προσεγγίσεις. Διαφορετικές στα επιμέρους αφού η κάθε μία προσπαθεί ν’ απαντήσει και σε μιά ιδιαίτερη πλευρά του ζητούμενου. Παράλληλα όμως και οι τρεις συγκλίνουν στα θέματα ουσίας, δηλαδή το ζήτημα της άμεσης δημοκρατίας διαχωρισμένο από την αυτοδιεύθυνση της εργασίας, του χώρου και του χρόνου σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο είναι μιά νέα φενάκη. Φαινάκη που θυμίζει φιλολογικές συζητήσεις αστικοφιλελεύθερου περιεχομένου γύρω από την δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας τον τέταρτο αιώνα δουλοκτητικής, πατριαρχικής, γι’ αυτό και μισής. Όπως μισή στις μέρες μας είναι η δημοκρατία που μας προβάλουν οι θιασώτες του ιδιωτικού αλλά και του κρατικού καπιταλισμού.

Η διεύρυνση και η υπέρβαση αυτής της “Δημοκρατίας” σε όλες τις πλευρές της ατομικής και κοινωνικής ζωής σαν πανανθρώπινο και οικουμενικό αίτημα είναι η θέληση και επιθυμία των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων της σημερινής εποχής. Εποχής που ανοίγει την αυλαία της στα τέλη του αιώνα που διανύουμε φέρνοντας στο προσκήνιο τα κοινωνικά κινήματα βάσης ενάντια στην εκμετάλλευση και εξουσία ανθρώπου από άνθρωπο, στον τεχνολογικό και οικονομικό ολοκληρωτισμό.

Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε στις Ελληνικές συνθήκες αυτά τα αιτήματα, θα τα σχηματοποιούσαμε ως εξής: ούτε αφεντικά / ούτε εργάτες / ούτε διευθυντές / ούτε διευθυνόμενοι. ΑΓΩΝΑΣ για την αυτοδιεύθυνση της εργασίας του χώρου και του χρόνου μας.

“Δε θεωρώ τον Ανθρωπο σαν καρκίνο του Πλανήτη. Οι άνθρωποι είναι ένα σωρό διαφορετικά πλάσματα: εργάτες και εκμεταλλευτές, γυναίκες και άνδρες, ομοφυλόφιλοι και ετερόφυλοι, λεσβίες και συντηρητικές γυναίκες, έγχρωμοι και λευκοί και πάνω απ’ όλα καταπιεζόμενοι και καταπιεστές. Ο πραγματικός καρκίνος που τρώει τον Πλανήτη είναι ο Καπιταλισμός και η Ιεραρχία και ανησυχώ πολύ στο μέτρο που ένα κομμάτι του οικολογικού κινήματος αποσπά το κό­σμο από αυτά τα θέματα, έστω και αν ανακυκλώνει ένα μεγάλο μέρος από την “αναρχίστικη, αριστερίστικη, μαρξιστική” κριτική του Κα­πιταλισμού κάτω από τον ασφαλή όρο “εκβιομηχάνιση”. Δε πιστεύω πως μπορούμε να βασιζόμαστε σε προσευχές, τελετές και θετικές δονήσεις για να ξεριζώσουμε αυτό τον καρκίνο. Εκείνο που πιστεύω είναι ότι πρέπει να τον πολεμήσουμε ενεργά και με όλη τη δύναμη που διαθέτουμε…” (Μάρραιη Μπούκτσιν).

Συνέντευξη του καθηγητή ανθρωπολόγου και αναρχικού ακτιβιστή David Graeber Χρέος κρίση και παγκόσμια επανάσταση

http://eleftheriakos.gr/node/450

Υποβλήθηκε από eleftheriakoskosmos στις Δευ, 10/09/2012 – 11:40.

O David Graeber*είναι σήμερα ο πιο πολυδιαβασμένος αναρχικός ακτιβιστής και επιστήμονας στον κόσμο. Ανθρωπολόγος καθηγητής με συμμετοχή στην διαμόρφωση των πολιτικών θέσεων και την εξέλιξη των αντικαθεστωτικών κινημάτων από την εποχή του κινήματος της αντι-παγκοσμιοποίησης έως το Occupy Wall Street μοιράζετε μαζί μας τις ελπίδες και τον αγώνα για την παγκόσμια κοινωνική απελευθέρωση. Με αφορμή τις ομιλίες του στο φεστιβάλ Occupy Planet Earth που διοργανώθηκε στο Πολυτεχνείο από το Κενό Δίκτυο, το περιοδικό Βαβυλωνία και την συνέλευση του BFest ο Τάσος Σαγρής συναντήθηκε και συζήτησε με τον David Graeber.

 

1. Το χρέος είναι υποδούλωση

Τάσος Σαγρής: Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού το 2011 όλες οι κύριες πόλεις αυτού του πλανήτη αντιμετώπισαν μαζικές ταραχές και διαδηλώσεις. Σε όλη αυτή την διάρκεια το Κενό Δίκτυο διέδιδε παντού το γκράφιτι «Να μην Ζήσουμε σαν Δούλοι». Στο βιβλίο σας «Χρέος, τα πρώτα 5000 χρόνια»προσπαθήσατε να γράψετε Ιστορία για ανθρώπους χωρίς ιστορία και να παρατηρήσετε συνηθισμένα θέματα με ασυνήθιστους τρόπους. Μπορείτε να μας εξηγήσετε εν συντομία πως η Εργασία, το Χρήμα και το Χρέος είναι ιστορικοί τρόποι υποδούλωσης, εκμετάλλευσης και βίαιης κυριαρχίας όπως ήταν για χιλιάδες χρόνια τώρα;

David Graeber: Μία διαπίστωση πραγματικά με τρόμαξε, όταν έκανα έρευνα για το βιβλίο. Η διαπίστωση αυτή είναι, ότι καθ’ όλη την ανθρώπινη ιστορία, οι περισσότεροι άνθρωποι ζήσαν χρεωμένοι. Σκεφτείτε το αυτό για λίγο. Μπορεί η πλειοψηφία της ανθρώπινης φυλής να είναι σπάταλα αποτυχημένη και ανίκανη να διαχεριστεί τις υποθέσεις τις και για αυτό απλά να εξαρτάται από τους πλούσιους; Φυσικά όχι. Μάλλον, τα κράτη και οι ελίτ πάντα συνωμοτούσαν ώστε να εξασφαλίσουν ότι οι υποτελείς τους θα είναι πάντα χρεωμένοι. Το κυριότερο, επειδή το χρέος είναι ο εύκολος τρόπος να μετατρέψεις μια σχέση βίαιης ανισότητας, βίαιης απόσπασης και κλοπής, να φαίνεται όχι μόνο ηθική, αλλά και εμφανίζοντας αυτόν ο οποίος είναι ο θύτης ως το θύμα της υπόθεσης. Για αυτό το λόγο οι Μαφιόζοι πάντα παραποιούν την γλώσσα του εκβιασμού σε γλώσσα του χρέους.

 

Αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους κατακτητικούς στρατούς και σταδιακά φαίνεται ότι όλες οι κυρίαρχες τάξεις αρχίζουν να καταλαβαίνουν αυτό το κόλπο. Έτσι το χρέος παράγει μια μορφή δουλείας που φαίνεται εθελούσια, μιας και άλλωστε «δεν ήταν απαραίτητο να πάρεις αυτό το δάνειο για να ξεκινήσεις την δουλειά σου, έτσι δεν είναι ;» Όμως στην πραγματικότητα, η τεράστια πλειοψηφία των δανείων στην ιστορία, δεν ήταν εμπορικά δάνεια που πάρθηκαν εθελούσια, αλλά δάνεια που πάρθηκαν για επιβίωση από μικρούς αγρότες ή τεχνίτες που είχαν χάσει τα δίκτυα αμοιβαίας αλληλοβοήθειας που μπορούσαν να τους επιτρέπουν να επιβιώνουν στους δύσκολους καιρούς ή δάνεια που πάρθηκαν από ανθρώπους για να πληρώσουν φόρους ή κάποια άλλη παρόμοια κυβερνητική κλοπή. Στον αποικιακό κόσμο μπορούμε να δούμε αυτό να συμβαίνει αρκετά ξεκάθαρα, επειδή οι αποικιακές κυβερνήσεις ήταν πολύ σαφείς στο να χρησιμοποιούν την πολιτική φόρων για να χρεώνουν τους πάντες, έτσι ώστε να τους αναγκάζουν να δουλέψουν όλο και περισσότερο.

 

Το ίδιο συμβαίνει και με τα ημερομίσθια κατά κάποιο τρόπο. Τεχνικά, τα δάνεια και τα ημερομίσθια είναι παρόμοιοι μηχανισμοί. Και οι δύο μηχανισμοί βασίζονται στην αυταπάτη της ισότητας, μιας και θα πρέπει να υποκριθούμε ότι δύο ανεξάρτητα και ισότιμα σύμφωνα με τον νόμο άτομα, υπογράφουν ένα συμβόλαιο έτσι ώστε να μην είναι πλέον ισότιμα. Στην μία περίπτωση, μπαίνεις σε αυτή την κατάσταση όντας χρεωμένος μέχρι το δάνειο να αποπληρωθεί και στην άλλη ζώντας σαν εργάτης. Προφανώς, σε κάθε περίπτωση, το χρήμα ρέει προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αλλά, όταν αρχίζεις να εξερευνείς εις βάθος τις ιστορικές προελεύσεις του καθενός από αυτούς τους μηχανισμούς καταλήγεις και στις δύο περιπτώσεις πάλι στη δουλεία. Το χρέος χρησιμοποιήθηκε σαν ο κύριος τρόπος για να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε δούλους, ή να τους αναγκάσουν να ξεπουλήσουν μέλη των οικογενειών τους σαν δούλους. Αλλά, κυρίως οι πρώτοι ημερομίσθιοι εργάτες ήταν στην πραγματικότητα δούλοι.

 

Αυτό πράγματι συνέβαινε από τις πόλεις στην Αρχαία Ελλάδα έως τις Μεσαιωνικές πόλεις και τα λιμάνια του Ινδικού Ωκεανού. Οι ελεύθεροι άνθρωποι σχεδόν πάντα αρνούνταν να δουλέψουν για ημερομίσθια (εκτός ίσως από την δημοκρατική Αθήνα όπου οι άνθρωποι δούλευαν για το κράτος, δηλαδή για τους δήμους που εμπεριείχαν και τους εαυτούς τους). Οι πρώτοι ημερομίσθιοι εργάτες ήταν πάντα δούλοι που ενοικιάζονταν από τα αφεντικά τους, ο ιδιοκτήτης έπαιρνε το μισό του ημερομισθίου και ο δούλος το υπόλοιπο για την συντήρηση του. Με μια μαγευτική ιδεολογική στροφή, οι καπιταλιστές κατάφεραν να μας παρουσιάσουν αυτό που πάντα θεωρούνταν δουλεία σαν την ίδια την ουσία της ανθρώπινης ελευθερίας.

 

2. Παγκόσμιο Κίνημα και Άμεση Δημοκρατία

 

Τάσος Σαγρής: Οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές πρόσφεραν πολλά μέχρι σήμερα στα κινήματα των καιρών μας. Ανάμεσα σε άλλα, τα πιο δημοφιλή είναι η ποικιλομορφία των Αμεσο- Δημοκρατικών τρόπων οργάνωσης, η μη-ιεραρχική διαδικασία λήψης αποφάσεων, η αυτοοργάνωση, η ομοφωνία, η μη-αντιπροσώπευση και η ασυμβίβαστη μη-διαπραγμάτευση με την εξουσία. Αν και φαίνετε ότι οι αναρχικοί πραγματικά αυτή την στιγμή στερούνται σαφών πολιτικών προτάσεων για την λύση των καθημερινών προβλημάτων της ζωής του αιώνα μας ή μια σαφή στρατηγική για την καταστροφή του καπιταλισμού του 21ου αιώνα… ποιος μπορεί να είναι ο τρόπος να φέρουμε το κίνημα των κινημάτων στο επόμενο στάδιο, προς την κατεύθυνση της πραγματικής κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής απελευθέρωσης;

 

David Graeber: Στις ΗΠΑ τουλάχιστον, προσπαθούμε να χτίσουμε μια γνήσια δημοκρατική κουλτούρα – δημιουργώντας συνήθειες και θέτοντας ζητήματα αντιεραρχικής, οριζόντιας λήψης αποφάσεων, δημιουργώντας κοινωνικές δεξιότητες και ικανότητες που πράγματι δεν υπήρξαν ποτέ πριν παρά μόνο ανάμεσα σε κάποιους πολύ απομονωμένους πληθυσμούς όπως οι Κουακέροι και οι Ιθαγενικοί λαοί της Αμερικανικής ηπείρου. Το σημαντικό δεν είναι κυρίως οι θεσμοί (μιας και αυτοί μπορούν πάντα να αλλάξουν όποτε το χρειαζόμαστε) αλλά οι κοινωνικές συνήθειες. Οι περισσότεροι από τους αμερικανούς πολίτες δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ώστε να διαχειρίζονται τους εαυτούς τους δημοκρατικά. Ακόμη περισσότερο δεν ξέρουν πώς να σκέφτονται δημοκρατικά – όπως για παράδειγμα, δεν έχουν την αίσθηση της «δημόσιας γνώμης». «Γνώμη» είναι αυτό που έχεις όταν δεν έχεις εξουσία. Οι κυβερνώντες δεν έχουν γνώμες. Έχουν πολιτικές αποφάσεις.

 

Πολιτικές αποφάσεις είναι αυτό που έχεις όταν επιβάλλεσαι πάνω σε ανθρώπους που δεν έχουν λόγο για αυτές τις αποφάσεις αλλά μόνο γνώμες σχετικά με αυτές. Χρειάζεται να απαλλαγούμε και από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις και από τις αποφάσεις τους. Όταν τα πράγματα αρχίζουν να γκρεμίζονται και μπούμε στην τελικό στάδιο της κρίσης, οι άνθρωποι θα πρέπει να αποφασίσουν προς τα πού να στραφούν: προς τη δεξιά, που θα προσφέρει κάποια νέα μορφή βίαιου μετά-αποκαλυπτικού αυταρχισμού ή προς κάποιο είδος μαφίας ή προς μια οριζόντια λύση ισότητας.

 

Όσοι συνεχίσουν να πιστεύουν στην ανισότητα θα μπορούν να προσφέρουν κάποια μορφή έντονης αποδοτικότητας, όμως τέτοια συστήματα τελικά αποδεικνύονται τελείως ηλίθια και άκαμπτα επειδή δεν έχουν καμία φαντασία. Τα δικά μας προτεινόμενα συστήματα θα είναι σίγουρα πολύ πιο ευφυή, αλλά δεν θα είμαστε ποτέ τόσο ικανοί όσο αυτοί που πιστεύουν στην ανισότητα στο να τα επιβάλλουμε με την βία, μιας και κάτι τέτοιο είναι έξω από τις προθέσεις μας. Θα πρέπει να αναπτύξουμε κάποιες πραγματικά πολύ ιδιαίτερες ικανότητες για να επιτύχουμε την αποτελεσματική δημοκρατική οργάνωση, και πρέπει να μπορούμε να το κάνουμε όλο αυτό ευχάριστο, διασκεδαστικό και ικανοποιητικό καθώς επίσης και αποτελεσματικό για να μπορέσουμε να κερδίσουμε παρόλη την βία που θα συνεχίζουν να εξασκούν οι θιασώτες της ανισότητας.

 

3. Πολιτική Βία και Τακτικές Αγώνα

 

Tάσος Σαγρής: Οι Αναρχικοί κατηγορούν σε όλο τον κόσμο τους ειρηνιστές ότι προκαλούν θυματοποίηση και ηττοπάθεια στα κινήματα. Οι Φιλελεύθεροι στην Αμερική κατηγορούν τους Αναρχικούς ότι απομονώνουν κοινωνικά τα κινήματα με τις βίαιες πρακτικές τους και την άμεση δράση τους. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παντού στον πλανήτη απλώνουν μαζική αποβλάκωση. Στην βόρεια Αφρική η «Αραβική Άνοιξη» περιπλανιέται χαμένη μέσα στους καπνούς των ένοπλων συγκρούσεων στους δρόμους, τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και τις παρεμβάσεις συμμοριών και κομμάτων πλούσιων ισλαμιστών φανατικών. Στις Δυτικές μητροπόλεις η κρίση γίνεται η καλύτερη δικαιολογία για να εκφραστούν τα χειρότερα ρατσιστικά και δολοφονικά ένστικτα, επανεμφανίζεται ο νεοναζισμός και η αγελαία νεανική βία στους δρόμους γίνεται ανεξέλεγκτη. Το μίσος και η οργή βασιλεύουν παντού, μπορείς να το νιώσεις. Μπορούμε να προσφέρουμε πολιτική κατεύθυνση σε αυτή την οργή; Τι είναι αυτό που ιστορικά εκφράζει την διαφοροποίηση ανάμεσα στην πολιτική βία και τον μητροπολιτικό χουλιγκανισμό;

 

David Graeber: Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές σχετικά με τον ρόλο της Βίας. Η Βία είναι το πιο δυνατό χαρτί που έχει στα χέρια του για να παίξει ο αντίπαλος και επίσης η Βία –ειδικά η οργανωμένη Βία –είναι μια μορφή ηλιθιότητας που όταν επικρατεί κάνει αδύνατη κάθε πιθανότητα να απαντήσεις σε αυτήν με κάποια μορφή ευφυΐας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κατά βάθος η Βία είναι μια μορφή ηλιθιότητας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να την χρησιμοποιούμε. Υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις που αυτή είναι η μοναδική πιθανή μας επιλογή απέναντι στην μαζική βία της ηλιθιότητας του παρόντος κυρίαρχου συστήματος. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν πρόκειται ποτέ να νικήσουμε με αυτό τον τρόπο. Γιατί επίσης η Βία τείνει να είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που είναι πιο αποτελεσματική όταν εφαρμόζεται σε ιεραρχική δομή εντολών «από πάνω – προς τα κάτω».

 

Δεν πρόκειται ποτέ να νικήσουμε την Αμερικάνική Αεροπορία με μια οδομαχία. Και ούτως ή άλλως οι αντίπαλοι μας έχουν πυρηνικά όπλα! Έτσι, το τέλος του παιχνιδιού πρέπει με κάποιο τρόπο να έρθει από μια δικιά μας κίνηση στην οποία με κάποιο τρόπο ο εχθρός δεν θα μπορεί να απαντήσει στέλνοντας τους στρατιώτες μας να μας σκοτώσουν όλους γιατί μάλλον οι στρατιώτες του θα αρνηθούν να κάνουν κάτι τέτοιο ή απλά θα πάνε σπίτια τους ή θα περάσουν στην δικιά μας πλευρά. Φυσικά, δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρουμε να κάνουμε ποτέ αυτή την κίνηση απέναντι στον εχθρό ούτε αν ακολουθούμε κατά γράμμα την «μη-βία» του Γκάντι. Προσωπικά συμφωνώ απόλυτα με την απάντηση που έδωσε σε αυτό το θέμα η εξέγερση της Οαχάκα και το κίνημα των δασκάλων εκεί: και οι δύο πλευρές, και η τύπου Γκάντι «μη-βία» και η νικηφόρα ένοπλη εξέγερση (τουλάχιστον αν διαιωνιστεί), είναι σίγουρο ότι καταλήγουν σε κάθετες ιεραρχικές δομές και καταστρέφουν τελικά την δημοκρατία. Όμως, υπάρχει μια απέραντη περιοχή ανάμεσα σε αυτές τις δύο θέσεις που πρέπει να εξερευνηθεί.

 

Τώρα, σχετικά με τον χουλιγκανισμό, δυστυχώς το άλλο μεγάλο πρόβλημα με την Βία είναι πως είναι φρικτά σαγηνευτική. Αφού ξεπεράσεις κάποιες αρχικές αναστολές έχει σχεδόν τις ίδιες εθιστικές ποιότητες με κάποια είδη ναρκωτικών. Πιστεύω πως η ανθρωπολογία μπορεί να μας βοηθήσει να εμβαθύνουμε σε αυτό το θέμα αποδεικνύοντας ότι ομάδες που αποτελούνται αποκλειστικά από νεαρούς άντρες ηλικίας 15 έως 25 χρονών πολύ συχνά οδηγούν σε πολύ προβληματικές συμπεριφορές (χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτό είναι η φρικτή δράση των κρατικών στρατών). Το σημαντικότερο πράγμα λοιπόν που πρέπει κάποιος να παίρνει υπόψη του πριν αποφασίσει να συμμετάσχει σε συγκρουσιακές τακτικές είναι να βεβαιώνεται ότι η συγκεκριμένη ομάδα με την οποία συμπράττει περιλαμβάνει ανθρώπους από διαφορετικές ηλικιακές ομάδες και διαφορετικά φύλλα όπως επίσης ότι σίγουρα τα μέλη πρέπει να συνεργάζονται και για έναν ευρύ αριθμό από πολλές άλλες πρακτικές εκτός από την επιτέλεση βίαιων δράσεων.

 

4. Η Παγκόσμια Επανάσταση

 

Τάσος Σαγρής: Αν «το μέλλον είναι αβέβαιο και το τέλος είναι πάντα κοντά» (ειδικά αν αναλογιστούμε τις επιπτώσεις της Κλιματικής Αλλαγής στο πιθανό μέλλον της Γης), μπορούμε να θεωρήσουμε τα κινήματα του 2011-2012 σαν τις απαρχές μιας νέας παγκόσμιας επαναστατικής εποχής ή σαν τις τελευταίες εκλάμψεις ενός «ένδοξου» επαναστατικού παρελθόντος λίγο πριν την εγκαθίδρυση μιας μακράς περιόδου απόλυτης παγκόσμιας κυριαρχίας του Καπιταλισμού;

 

David Graeber: Διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσο τα επερχόμενα χρόνια θα μοιάζουν με αυτό ακριβώς που πιστεύουμε ότι πρέπει να μοιάζει μια επανάσταση. Άλλωστε, σχεδόν σίγουρα και οι επαναστάσεις του παρελθόντος για αυτούς που τις έζησαν δεν μοιάζανε και πολύ με αυτό που νομίζουμε ότι θα έπρεπε να μοιάζουν. Συμφωνώ με την θέση του Immanuel Wallersteinότι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα μιλούν για την «παγκόσμια επανάσταση του 2011» σχεδόν με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο αναφέρονται στο 1848 ή το 1968, επαναστάσεις οι οποίες επίσης δεν επέτυχαν την άμεση κατάληψη της εξουσίας και την εγκατάσταση επαναστατικών καθεστώτων. Και άλλωστε ποια μπορούν να είναι τα κριτήρια ενός αναρχικού πάνω σε αυτό το θέμα;

 

Επαναστάσεις σαν αυτές που αναφέραμε μεταμορφώνουν την πολιτική κοινή λογική, επεκτείνουν τους ορίζοντες των δυνατοτήτων και των πιθανοτήτων μας και προσωπικά πιστεύω ότι αυτό ήταν που συνέβη το 2011. Όμως και ακόμα περισσότερο, πιστεύω ότι οι ιστορικοί θα θυμούνται αυτές τις στιγμές ως τις απαρχές της διάλυσης της στρατικο-οικονομικής αυτοκρατορίας των Η.Π.Α. Γιατί σίγουρα θα διαλυθεί. Οι αγώνες της εποχής μας είναι για το ποια μορφή θα πάρει η επόμενη κατάσταση.

 

* Ο David Graeber είναι ανθρωπολόγος καθηγητής στο πανεπιστήμιο Goldsmiths του Λονδίνου. Σημαντικότερα έργα του: Debt: the first 5,000 years, Possibilities: essays on hierarchy, rebellion, and desire, Direct action: an ethnography.Στην Ελλάδα βιβλία του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΣΤΑΣΕΙ ΕΚΠΙΠΤΟΝΤΕΣ

Πηγή: Void Network