To 1995 ήμουν στρατό, ενός χρονού νέος προς παλιος…… το καλοκαίρι του 1995 ήταν η πρώτη πορεία μοτοσυκλετιστών …. τότε είχα μια λαντούα αλλά προφανώς και δεν μπορούσα να πάω με την λαντούα των 49cc οπότε χρησιμοποίησα το δευτερο καλύτερο μετά από αυτό, ήτοι το ποδήλατο μου καθότι ποδηλάτης
από λευκωσία πήγα προς πλατεία ελευθερίας και μετά κατευθύνθηκα προς δάλι, ποταμιά, λύμπια, καλό χωρκό της Λάρνακας τζαι μετά προς δεκέλια αν θυμάμαι καλά…
είχα τσάντα με παπούτσια αθλητικά αφού της ποδηλασίας δεν έκαμναν για την πορεία
όταν έφτασα γινόταν ένας ψιλοχαμός, πλησίασα στον χώρο, ελληνικές σημαίες φωνές κλπ
τεσπα, νύχτωνε οπότε θα έπρεπε να βρω τρόπο να επιστρέψω
και μίλησα σε κάτι παιθκια οι οποίοι με πήραν πίσω με το αυτοκίνητο ….
ήταν φοιτητές θεσσαλονίκη πεοφιτες, εγώ δεν ήξερα τι ήταν η πεοφ αλλα τους είπα ότι θα βρεθούμε όταν απολυθώ τζαι πάω πάνω για σπουδές…..
Το 1996 την μέρα της δολοφονίας του Ισαακ ήμουν υπηρεσία μέσα αφού αν θυμάμαι μετά την ακύρωση της πορείας, την κλήση του Χατζηκωστή προέδρου των μοτοσυκλετιστών στο προεδρικο για να μιλήσει με τον Κληρίδη είμασταν σε επιφυλακή
Θυμάμαι να είμαι στο στρατόπεδο της Κλήρου καρφωμένος πάνω που το ράδιο γιατί δεν ήθελα να πάω να δω τηλεόραση με τους μόνιμους
άκουσα την ριπή και όταν έγινε θεώρησα ότι εφάσιν πάρα πολύν κόσμο……. λέω αμάναμου τζαι εν πολλά σοβαρά τα πράματα
ήμασταν ενός λεπτού ετοιμότητα
φορτώναμε πυρομαχικά στα άρματα τζαι θεωρούσαμε ότι εν πολλά σοβαρά τα πράματα
μετά από δύο μέρες μετά την κηδεία του Ισαακ δολοφονήθηκε ο Σολωμού……..
τι να πεις…….
σχεδόν δύο εβδομάδες μέσα επιφυλακή……
τελικά η ζωή συνεχίστηκε κανονικά και η κύπρος απέκτησε άλλους δύο νεκρούς για να τους μνημονεύει ως ήρωες και να δίνουν οι κυπρέοι νόημα στην νεκρή ζωή τους…
θυμάμαι μετά από καιρό, ίσως το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου το 1997 όντα φοιτητές πλέον, ήμουν με μια λευκωσιατικη φλωροπαρέα από το σχολείο στον Πρωταρα και συζητούσαμε για την δολοφονία του Ισαακ και του Σολωμού
η κοπελιτσα η λευκωσιατισα του λυκείου ακροπολης της φλωροπαρέας που λέγαμε, περιέγραφε πόσο άσχημα ένοιωθε όταν δολοφονήθηκε ο Ισαακ και ο Σολωμού
ήταν λέει αγιάναπα ή πρωταρά εκείνες τις μέρες διακοπές και είχε νοιώσει τόσο άσχημα από όσα γίνοντα που …… δεν μπορούσε λέει να πάει κλαμπ………………
ΝΤΟΟΙΙΓΓΚΚΚΚ
έτσι ακριβώς όπως σας τα λέω
φακ ιτ…..
εγώ συνέχισα τα δικά μου όπως κάμνω τζαι τωρά
πήγαινα στο οδόφραγμα του λήδρα πάλας με το ποδήλατο συνήθως και προσπαθούσα να μεταπείσω τουρίστες να μην πάνε στους κακούς τούρκους των κατεχομένων κλπ κλπ
μια μέρα μάλιστα πέρασα το οδόφραγμα για να μιλήσω σε δύο τουρίστες που πέρασαν και οι αστυνομικοί έτρεξαν τζαι με άρπαξαν με μανία που το λαιμό, εγώ τους φοήτσιασα ότι σπούδαζα δικηγόρος τζαι ότι δεν ήμουν υποχρεωμένος να έχω ταυτότητα πάνω μου αλλά μόνο αν υπάρχει εύλογη υπόνοια μπορούν να ζητήσουν εξακρίβωση κλπ
ξαναείχα επαφή με μπάτσους το 1992 μάλλον όταν σε πορεία που ήμουν λύκειο έφαγα γκλοπιά στην πλάτη
αλλά εκει΄νη ήταν η πρώτη φορά που ασκήθηκε βία χωρίς να υπάρχει λόγος αφού εγώ δεν έκανα τίποτα αλλά τους ακολούθησα κανονικά, αυτοί έριξαν κάτω το ποδήλατο μου τζαι με τραβο΄σαν
τεσπα
μιλούσαμε, ρωτούσαν τι έκανα, τους εξήγησα τα πατριωτικοτέτοια αισθήματα μου και μου έλεγαν ότι καταλαβαίναν και μπράβο μου αλλά έπρεπε να κάνουν ό,τι έκαναν για να με προστατεύσουν κλπ
κάλεσαν το πατέρα μου στο τηλέφωνο του σπιτιού και μετά έφυγα και όλα καλά
το ίδιο καλοκαίρι μέσω των αστυνομικών ενημέρωσαν ένα
συνεργείο από τη Νότια Αφρική που έκανε έρευνα για την Κύπρο
με πήραν τηλέφωνο και κανονίσαμε να βρεθούμε και να μιλήσουμε σε κάποιο ξενοδοχείο στην παλιά λευκωσία
μαζί μου ήταν και κάπιοος τουρκοκύπριος δημοσιογράφος με ίδιο όνομα και επίθετο που έλεγε τα δικά του και εγώ έλεγα τα δικά μου ότι δηλαδή έγινε εισβολή παράνομη, παρέθετα πηγές του Συμβουλίου Ασφαλείας και του διεθνούς δικαιόυ ερμηνεύοντας το δικαίωμα στην αυτοάμυνα το οποίο μπορούσε να ασκήσει μόνο η Κύπρος και φυσικά όχι η τουρκία κλπ
ότα τελειώσαμε ήμουν πολύ συναισθηματικά φορτισμένος και ο δημοσιογράφος με ιρλανδική καταγωγή όπως μου ειπε συγκινήθηκε οπότε του εξιστο΄ρησα μια προσωπική μου ιστορία που σημάδεψε την ζωή μου ανεξίτηλα όταν το 1994 μια μέρα πριν πάω στρατό είχα οργανώσει ολόκληρη επιχείρήση και μπήκα στα κατεχόμενα στα τείχη της λευκωσιάς στο ραουνταπατου του φυλάκιου της Συτα και έριξα κάτω την σημαία του ψευδοκ΄ρατους
12 Ιουλίου 1994 ξημερώματα….. ήταν η μόνη μέρα που η σημαία του ψευδοκράτους έπεσε……
του ειπα ότι το χωριό του πατέρα μου είναι η μια μηλιά η οποία φαίνεται ξεκάθαρα από το οδόφραγμα της μια μηλιας στο Καιμακλί και το σπίτι του πατέρα μου είναι λίγα μέτρα από εκεί
συγκινήθηκε ο δημοσιογράφος και μου είπε ότι θέλει να πω την ιστορία μου στο χωριό του πατέρα μου
μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και πάμε με το συνεργείο στο οδόφραγμα
εκεί πήγαμε στο φυλάκιο όπου ήταν ένας τύπος ο οποίος μόλις του είπα το όνομα μου, έδωκεν μου έναν π΄τσο τζαι λαλεί μου, ρε μα είσαι γιος του Αντώνη; ναι λαλώ του, τζαι εμίλησε μου για τον χωρκανό του κλπ
μπροστά στο οδόφραγμα διηγήθηκα την ιστορία ενός 17χρονου που νόμισε ότι μπορούσε να ταράξει τα νερά τζαι να κάμει κάτι πρακτικό για τούτα που επιστεφκε
ήταν πολλά έντονες στιγμές τζαι όταν ετέλειωσα την αφήγηση ο δημοσιογράφος ο Ιρλανδός αγκάλιασε με τζαι λέει μου «I feel you, i feel you»
τελικά δεν έμαθα αν παίκτηκε κάπου το βιντεο με τις συνεντεύξεις μου αν και προσπάθησα να μάθω μετα από κανένα χρόνο
στις 20 Ιουλίου 1998 συνέχισα τα δικά μου
είχε εκείνη την μέρα εγκαίνια το Zoo το γνωστό….
εγώ στήθηκα τη νύχτα έξω από το κλαμπ και έδινα φυλλάδια….
ο πελλός που την πόρτα…..
είδα και συμμαθητές μου, ο ένας μάλιστα εκατέβηκε τζαι υποψήφιος με πατριωτικοτέτοιο κομμα τωρά τζαι λαλεί μου ρε παρασκευά μα είσαι τέλεια πελλός…. εγώ εγέλασα τζαι λέω του ε άτε ρε μαλάκα τι να κάμουμε ρε γαμώ το αφού έτσι έχουν τα πράματα κάτι πρέπει να κάμουμεν
ο νυν υποψήφιος βουλευτής επήεν στο κλαμπ τζαι εγώ εσυνέχισα να δίνω φυλλάδια
δεν θυμάμαι αν είναι την ίδια χρονιά ή την επόμενη, στις 20 ιουλίου ήλθε ο πατέρας ενός εκ των πιλότων που κατέπεσαν στα Ιμια
ενώ ανέλαβαν άλλοι να τον παρουν τελικά πήγα τον πήρα και μπαίναμε στην Λευκωσία, ο άνθρωπος μου είπε ότι δεν το περίμενε αυτό που έβλεπε
θεωρούσε ότι στις 20 Ιουλίου θα είχαμε λέει κρεμασμένες μαύρες σημαίες έξω από τα σπιτια μας κλπ
τεσπα…..
εν τέλει πέρασα μια αρκετά μεγάλη πορεία για να καταλήξω εδώ που κατέληξα
γιατί τα γράφω αυτά;
έπεσε στην αντίληψη μου ένα βιντεάκι με τίτλο Πορεία από Βερολινο μνήμης Ισαακ και Σολωμού
https://www.youtube.com/watch?v=s5YsJLZABVY&feature=youtu.be
αληθινά νοιώθω μια ψιλοαηδία
οι κυπρέοι είμαστε κυριολεκτικά για τα παναυρκα
ψεύτες υποκριτές βολεμένοι ξεφτιλισμένοι
ήβραν ευκαιρία να κάμουν τουρινγκ τα κοπέλια όπως έκαμαν τζαι τότε
με πασαλείμματα πατριωτικοπαπαριάς
τζαι μετά να διηγούνται τα κατορθώματα τους στις μπυραρίες της ρεκλες ή της αγιάναπας τζαι του πρωταρά
κυπρέοι
…….
-osr- τίποτε δεν χαρίζεται..... όλα κερδίζονται μόνο όταν τα διεκδικούμε και τα θέλουμε αληθινά 