Πράττεις αυτό που πιστεύεις και ελπίζεις για το καλύτερο

Βασικά μια είναι η φιλοσοφία μου

ακούεις τον εαυτό σου τζαι τις ανάγκες σου αυτούσιες όπως είναι προσπαθώντας συνέχεια να τις φιλτράρεις που τους κοινωνικούς και άλλους καθορισμούς τζαι πράττεις τζείνα που πιστεύκεις ελπίζοντας για το καλύτερο αλλά τζαι περιμένοντας το χειρότερο

 

πόσοι άνθρωποι θυσιάστηκαν κυριολεκτικά για τα πιστεύω τους, πόσοι έχασαν τα νιάτα τους σε φυλάκες υπέστησαν βασανιστήρια από ανθρωπόμορφα τέρατα τα οποία συγχώρεσαν και τελικά έφυγαν από την ζωή χωρίς την πολυπόθητη κατάληξη που ήθελαν και επιθυμούσαν

χρόνης μισσιος

πήγε χαμένη όλη αυτή η ενέργεια αυτού του ανθρώπου; πάει χαμένο τίποτα τελικά;

δεν υπάρχει τίποτα το πολύ βαθυστόχαστο στο απλό γεγονός της επιδίωξης αξιοπρεπούς διαβίωσης όσο περισσότερο ανθρώπων γίνεται

είναι απλό

αυτό που επιθυμείς για σένα να το επιδιώκεις και για τους άλλους

για όλους τους άλλους

απλό μα ταυτόχρονα και δύσκολο

μπορείς να βάλεις όσες σάλτσες θέλεις και όσα πασαλίματα θέλεις αλλά στην ουσία αυτό είναι που έχει σημασία

η προσφορά στον άλλον στον όποιον άλλο

είναι η αλληλεγγύη έμφυτη στον άνθρωπο;

εξαρτάται

και αυτό το εξαρτάται κρύβει μια τεράστια συζήτηση περί κοινωνικού καθορισμού συνθηκών βιολογίας κλπ κλπ

τι μας δείχνει η ιστορία;

αναλόγως για ποια ιστορία μιλάμε φυσικά

η ιστορία μας μιλά για την εξέλιξη του ανθρώπινου όντος

η τεχνολογική έκρηξη και τα πόσα μπορεί να πετύχει ή να καταστρέψει τόσο εύκολα σήμερα

και όμως η εξαθλίωση των ανθρώπων είναι ο κανόνας στον πλανήτη την στιγμή που τεχνολογικά είναι δυνατόν να κάνεις την Αφρική πράσινη πχ

δεν χρειάζεται να επαναληφθούν οι αιτίες αυτού του αυταπόδεικτου γεγονότος το οποίο ο καθένας βλέπει στην καθημερινότητα του σε όποιο σημείο του πλανήτη και να ζει

πράττεις αυτό που πιστεύεις και ελπίζεις για το καλύτερο

μόνος δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτα

πράττεις και λες αυτό που πιστεύεις για να βρεις και άλλους με τα ίδια πιστεύω

ο καθείς έχει το δικό του σύστημα αξιών που στην τελική όμως αν δεν καταλήγει στην προσπάθεια

για ευημερία όσο περισσότερων ανθρώπων τότε αυτός είναι απλά εχθρός

αυτός μπορεί να είναι ο απλός άνθρωπος κυρ παντελής πχ

http://www.youtube.com/watch?v=5YPj0PZLUXE

ο οποίος θεωρητικά είναι μαζί με τους υπόλοιπους απλούς ανθρώπους

δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά

μικρότερος και χωρίς να έχω μπει μέσα στην κοινωνία και την σαπίλα της θεωρούσα ότι όλοι αυτοί οι απλοί άνθρωποι έχουν αλληλεγγύη οι πλείστοι ο ένας για τον άλλο

διαπιστώνω δυστυχώς καθημερινά πόσο λάθος έκανα

βλέποντας φάτσες στον δρόμο βλέπω το μίσος και τον φθόνο στους ανθρώπους

μίσος και φθόνο η προσωπική τους επιβίωση πάνω από όλα

όλα αυτά είναι συνεπεία πολλών παραγόντων ειδικά στην Κύπρο του αρότρου που μέσα σε 50 χρόνια μπήκε στην εποχή του διαστήματος και δεν πρόλαβε αυτή η άρρωστη κοινωνία να αφομοιώσει τίποτα ούτε να σκεφτεί και συσκεφτεί με τον εαυτό της

έγινε απλά ένα μια κακέκτυπη εισαγωγή των πάντων από αλλού χωρίς η ίδια η κοινωνία να ανακαλύψει τον εαυτό της και όλα αυτά που έχουν αληθινή σημασία

βασικά αυτή η κοινωνία έχει μάθει μόνο να μισά

να μισά τον άλλο τον όποιον άλλο και να ακούει ηγέτες που της μοιάζουν

δηλαδή παρτάκηδες ανθρωπάκους

νοιώθει άνετα με αυτούς για σε αυτούς βλέπει τον εαυτό της

δεν είναι τυχαίο που στην κύπρο οι μόνες εναλλακτικές σε εισαγωγικά ή και μη φωνές ακούγονται όχι από τον χώρο που σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο βγάζει αλλά από τον άλλο χώρο

εν τέλει

πράττεις αυτό που πιστεύεις και ελπίζεις για το καλύτερο

Εφυγε ο Xρόνης Μίσσιος. (video) εκπομπής «Προσωπικά»

 

ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικά καθορισμένος και εμπεριέχει και το κακό και το καλό αναλόγως συνθηκών

όπως και το εκτελώ εντολές κλπ που οδήγησε στην θανάτωση στους θαλάμους αερίων εκατομυρίων ανθρώπων και όταν ρωτούσαν τους στρατιώτες αυτοί έλεγαν ότι εγώ απλά εκτελούσαν εντολές
πάντα όταν θέλω να δώσω ένα παράδειγμα για τα πιο πάνω αναφέρω το απόσπασμα από το βιβλίο του Χρόνη Μίσιου το Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς

όταν οι αστυνόμοι μαντρόσκυλα της εξουσίας τον βασάνιζαν κάνοντας του φάλλαγγα βρίζοντας τον φτύνωντας τον και εξευτελίζοντας
ο ένας εκ των δύο…….. κουράστηκε από τους βασανισμούς και ενώ ξεκουραζόταν πήρε τηλέφωνο την γυναίκα του

και ο Χρόνης Μίσιος περιγράφει πως αυτό το ανθρώπινο τέρας που λίγα δευτερόλεπτα προηγουμένως τον βασάνιζε με μίσος μεταμορφώθηκε σε έναν καλοκάγαθο σύζυγο που μιλούσε τόσο γλυκά στην γυναίκα του και ρωτώντας για τα παιδιά τους ως ο καλύτερος πατέρας
και μετά από αυτό ξαναμεταμορφώθηκε σε τέρας και συνέχισε την ….δουλειά που του ανατέθηκε εκτελώντας εντολές

όταν απελευθερώθηκε τον βρήκε ένας εκ των βασανιστών του και κλαίγοντας με λυγμούς του ζητούσε συγχώρεση και ο Χρόνης Μίσσιος λέει ότι ήταν και αυτοί θύματα!!!!!

Μεγαλείο ψυχής ο άνθρωπος!!!!
ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει το νεκρό του σώμα!!!!!!

 

από το μπλοκ της Έλβας

 

20.11.12

Εφυγε ο Xρόνης Μίσσιος. (video) εκπομπής «Προσωπικά»

Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε το 1930 στην Καβάλα, από γονείς καπνεργάτες, και έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στα Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες, καπνεργάτες από τη Θάσο και παράνομους κομμουνιστές κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά.

Αυτή την περίοδο, η οικογένειά του καταφεύγει στη Θεσσαλονίκη και ο Μίσσιος δουλεύει μικροπωλητής, με κασελάκι, στο λιμάνι. Το σχολείο το σταμάτησε στη δεύτερη τάξη του δημοτικού.

Από τα Γιαννιτσά, όπου τον στέλνει ο Ερυθρός Σταυρός μαζί με άλλα παιδιά για να γλιτώσουν από την πείνα της Κατοχής, περνάει στους αντάρτες.

Με την απελευθέρωση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και οργανώνεται στον Δημοκρατικό Στρατό Πόλεων.

Το 1947 συλλαμβάνεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο.

Έζησε εννιά μήνες περιμένοντας κάθε πρωί να τον εκτελέσουν και γλίτωσε τον θάνατο χάρη σ’ένα τυχαίο γεγονός.

Έκτοτε, μέχρι και τον Αύγουστο του 1973 (αμνηστία του Παπαδόπουλου) περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε φυλακές και εξορίες, ως πολιτικός κρατούμενος (Μακρονήσι, Άι- Στράτης, Αβέρωφ, Κέρκυρα, Κορυδαλλός, κ.ά.) Εκεί μαθαίνει ανάγνωση και γραφή.

Ένα “διάλειμμα” ελευθερίας, μεταξύ 1962 και 1967, τον βρίσκει στέλεχος της νεολαίας της ΕΔΑ, μέλος της πενταμελούς γραμματείας της Δ.Ν. Λαμπράκη και, στη συνέχεια, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΜ.

Το πρώτο του βιβλίο “Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς… ” (Γράμματα, 1985) τον καθιέρωσε από τους πρώτους μήνες της κυκλοφορίας του ως συγγραφέα στη συνείδηση κριτικής και κοινού.

Την ίδια ανταπόκριση βρήκε και το δεύτερο βιβλίο του “Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;” (Γράμματα, 1988).

“Κοσμοκαλόγερος”, σαν τους ήρωες ορισμένων από τα βιβλία του, ο Χρόνης Μίσσιος ζουσε  μεχρι προσφατα στο Καπανδρίτι.

Πηγη