Υπόθεση ξυλοδαρμού Δεκ. 2005-Διαδήλωση 20/3/2003 …….η πραγματικότητα όπως την βλέπετε στις φωτό και η αντίληψη της από την «Δικαιοσύνη» της Κύπρου

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=15271&-V=videos

Η δίκη για την άγρια κακοποίηση των δύο φοιτητών από την αστυνομία συνεχίζεται στο κακουργιοδικείο με τους αστυνομικούς να καλούνται να πουν την δική τους εξιστόρηση για το πώς έγιναν τα γεγονότα…………

 

Θυμάστε τι λέγαμε για το νόμο και τον ιστό της αράχνης;

 Θα προβώ σε μια ριψοκίνδυνη πρόβλεψη….

 Οι  άθλιοι αυτοί τους οποίους βλέπουμε στο βίντεο να σαπίζουν στο ξύλο δύο ανθρώπους δεμένους και ξαπλωμένους και οι οποίοι μάλιστα είχαν το θράσος μέσω του πρώην υπαρχηγού της αστυνομίας Σωτήρη Χαραλάμπους ( ο οποίος ενώ ήταν εν ενεργεία υπαρχηγός ταυτόχρονα ασκούσε και το επάγγελμα του δικηγόρου!!!! Η!! διαπλοκή)

να κινήσουν αγωγή κατά των δύο παιδιών γιατί τους «επιτέθηκαν» και τους προκάλεσαν σωματικές βλάβες!!!!

Ακριβώς δηλαδή ό,τι έγινε και στην υπόθεση της αμερικανικής πρεσβείας και ότι γίνεται συνήθως από την άγια μας αστυνομία

αυτοί οι άθλιοι λοιπόν, στο τέλος θα απαλλαγούν από την άγια δικαιοσύνη μας….. γιατί;

Το θέμα είναι καθαρά νομικό!

Το βίντεο είναι η μόνη μαρτυρία εναντίον των άχρηστων μπάτσων εκτός από τον λόγο των δύο παιδιών (τον λόγο των οποίων η «δικαιοσύνη» φυσικά θα πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων αφού στην αντίπερα όχθη βρίσκεται  το «όργανο»)

Άρα χωρίς αυτό το βίντεο δεν θα υπάρχει επί της ουσία καμιά μαρτυρία εναντίον τους.

Το βίντεο το «τράβηξε» κάποιος πολίτης ο οποίος και παρέδωσε την κασέτα στον «Πολίτη» πρώτα και μετά στον Γενικό Εισαγγελέα

Ο πολίτης αυτός είναι ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΟΣ μάρτυρας στην υπόθεση…….. αλλά….

Ο άνθρωπος αυτός παρά τις επανειλημμένες παρακλήσεις από τον ίδιο τον Γενικό Εισαγγελέα να προβεί σε προφορική μαρτυρία στο δικαστήριο ούτως ώστε να γίνει δεκτό ως τεκμήριο το βίντεο αυτός αρνήθηκε να καταθέσει….

Και ακούστε και τον λόγο: ΦΟΒΑΤΑΙ την αστυνομία!!!!

Ο άνθρωπος αυτό φοβάται την άγια αστυνομία μας λες και είναι η κόζα νόστρα!!

Και είναι φυσικό, όταν βλέπεις 18!!! Άχρηστους μπάτσους να συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο την ίδια ώρα να λες ότι αυτή είναι τακτική τους γενικευμένη και όχι κάτι μεμονωμένο

Λοιπόν, μια φωτογραφία ένα έγγραφο ένα βίντεο κλπ για να γίνει δεκτό ως τεκμήριο και να ισχύει ως μαρτυρία στο δικαστήριο πρέπει να κατατεθεί  από το πρόσωπο το οποίο το συνέταξε ή έβγαλε την φωτογραφία το βίντεο κλπ αλλοιώς έχουμε εξ ακοής μαρτυρία η οποία σε αυτή την συγκεκριμένη ειδικά περιπτωση κατά τη γνώμη μου δεν θα γίνει δεκτή!

Το Ευρωπαικό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μόνο σε δύο περιπτώσεις επέτρεψε σε πρόσωπα να μην καταθέσουν αυτοπροσώπως ή να μην καταθέσουν δημόσια αλλά μέσω βίντεο και άρα να μην υποστούν την διαδικασία της αντεξέτασης, διαδικασία εκ των ων ουκ άνευ για την δίκαιη δίκη

1.     Στην περίπτωση που κάποιο πρόσωπο πάσχει από τόσο σοβαρή ασθένεια βρίσκεται κατάκειτος στο κρεβάτι του πόνου

2.     Για σκοπούς προστασίας της ζωής των μαρτύρων και της οικογένειας στους

Στην περίπτωση μας ο λήπτης του βίντεο επικαλέστηκε τον δεύτερο λόγο ότι δηλαδή φοβάται για την ζωή του και την ακεραιότητα του από την αστυνομία!!!! (καλά ε φοβερό!!!!)

  Και γιαυτό τον λόγο το βίντεο κατέθεσε στο δικαστήριο ο Γενικός Εισαγγελέας Πέτρος Κληρίδης

Συνεχίζουμε, το ΕΔΑΔ επέτρεψε την μη προφορική μαρτυρία μαρτύρων οι οποίοι δεν αντεξετάστηκαν από τους κατηγορούμενους στην περίπτωση μαφιόζων μεγαλεμπορων ναρκωτικών Κολομβιανών

Το ΕΔΑΔ έκρινε ότι η κατάθεση τους και η μαρτυρία τους έπρεπε να γίνει δεκτή έστω και αν δεν αντεξετάστηκαν από τους κατηγορουμένους γιατί ακριβώς ο ΦΟΒΟΣ για την ζωή τους από τους κολομβιανούς μαφιόζους εμπορους  ναρκωτικών ήταν ΕΥΛΟΓΟΣ  και ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΟΣ!

 

Στην περίπτωση μας δηλαδή τι θα πει το δικαστήριο; Ότι ο φόβος που νοιώθει ένας πολίτης από την ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ που υποτίθεται είναι εκεί για να τον προστατεύσει (χαχα εδώ γελάμε) είναι ΕΥΛΟΓΟΣ και ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΟΣ???

Εάν πει τέτοιο πράμα τότε κοπέλια κλείστε το το μαγαζί να πάμεν ούλλοι έσσω μας τζαι κανεί!

 

Κατάληξη: οι άθλιοι αυτοί άχρηστοι υπάνθρωποι οι οποίοι δεν θα διστάσουν να  κάνουν τα ίδια σε σας και στα παιδιά σας οποιαδήποτε στιγμή θα ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΝ όμορφα και ωραία!!!

 

 

apofash-ad-26606-26706-1 Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην οποία δεν γίνεται ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ αναφορά στον εκτελεστικό του Συντάγματος (άρθρο 21Σ) Νόμο δηλαδή τα άρθρα 70 μέχρι 79 Ποινικού Κώδικα τα οποία είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ σχετικά και τα οποία παραβίασε ασύστολα και επανειλημμένως η αστυνομία…..

Στις πιο πάνω φωτογραφίες βλέπουμε τον Άρη Μακρίδη να διαλύει και να σαπίζει στο ξύλο τους δεκάδες κατακαημένους  ανυπεράσπιστους αστυνομικούς!!!!!!!!!!!!

Στις φωτογραφίες αυτές βλέπουμε τον Γιώργο Παπαδόπουλο σαν άλλος superman να κατατροπώνει  τους δεκάδες αστυνομικούς που τον πνίγουν!!!!

• • Πως το Ανώτατο Δικαστήριο αντιλαμβάνεται τα ανθρώπινα δικαιώματα

 

Κριτική της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου ημερομηνίας 4 Ιουλίου 2006

στις Ποινικές Εφέσεις

266/06  Γιώργος Παπαδόπουλος  και 267/06 Άρης Μακρίδης νς Αστυνομίας.

 

Τα  φρικιαστικά εγκλήματα του Ισραήλ στο Λίβανο συναγωνίζονται επάξια αυτά των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και αλλού. Το μόνο που μπορούν να αντιτάξουν οι λαοί σε αυτήν την ασυδοσία των ισχυρών της Γης είναι την αλληλεγγύη τους προς τα θύματα.Η Κύπρος, θύμα κι αυτή φασιστικής εισβολής και κατοχής εδαφών της από την Τουρκία, έχει ένα λόγο παραπάνω να συμπαρίσταται. Ένας βασικότατος τρόπος συμπαράστασης είναι η διαδήλωση των αισθημάτων του λαού μας η οποία αποτελεί βασικότατο συνταγματικό δικαίωμα (άρθρο 21Σ) και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (άρθρο 11). Στις 20 Μαρτίου 2003 ημέρα εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ Κύπριοι πολίτες προσπάθησαν να ασκήσουν το δικαίωμα της διαδήλωσης που θεωρητικά τους παρέχει το Σύνταγμα και η ΕΣΔΑ αλλά δυστυχώς μετά από εισβολή της αστυνομίας στη διαδήλωση παράνομα, δηλαδή παρά τις επιταγές του εκτελεστικού νόμου του Συντάγματος αυτό δεν κατέστη δυνατό, αφού η διαδήλωση διαλύθηκε και συνελήφθησαν τέσσερα άτομα εναντίον των οποίων καταχωρήθηκε η Ποινική Υπόθεση 841/2004. H πρώτη καηγορούμενη Κατερίνα Τζαβάρα (μια κοπέλα βάρους λιγότερο των 40 κιλών) κατηγορείτο ότι επιτέθηκε εναντίον αστυνομικού, αλλά απηλλάγηκε των κατηγοριών της για άγνωστο λόγο πριν η υπόθεση φτάσει ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου. Ο κατηγορούμενος 3 Κώστας Μιχαήλ κατηγορείτο ότι επιτέθηκε και προκάλεσε πραγματική σωματική βλάβη στον Μάρτυρα Κατηγορίας 10 υπαστυνόμο Σάββα Χρίστου ο οποίος όμως αθωώθηκε και απηλλάγηκε στην εκ πρώτης όψεως υπόθεση λόγω της ψευδής γραπτής  κατάθεσης του υπαστυνόμου στην οποία υποστήριζε ότι  ο Κώστας Μιχαήλ δήθεν τον κτύπησε, ενώ πιεζόμενος από το εδώλιο του μάρτυρα στην προφορική του μαρτυρία είπε ότι ο Κώστας Μιχαήλ ούτε κάν τον πλησίασε. Οι κατηγορούμενοι 2 και 4, Γιώργος Παπαδόπουλος και Αρης Μακρίδης αντίστοιχα κατηγορούνταν για επίθεση κατά αστυνομικού και πρόκληση πραγματικής σωματικής βλάβης. Το πρωτόδικο δικαστήριο βρήκε ένοχους τους κατηγορούμενους στις κατηγορίες που αντιμετώπιζαν και τους επέβαλε μικρές χρηματικές ποινές, 200 Λίρες Κύπρου στον Γιώργο Παπαδόπουλο και 350 Λίρες Κύπρου στον Αρη Μακρίδη αν και οι ποινές που προβλέπονται για αυτά τα αδικήματα είναι πολύ μεγαλύτερες και επισύρουν ποινές φυλάκισης.  Οι κατηγορούμενοι 2 και 4 θεωρόντας ότι το πρωτόδικο δικαστήριο προέβη σε μια απόφαση με σαφέστατες πολιτικές προεκτάσεις όσον αφορά τα πολιτικά τους φρονήματα , αν και οι ποινές που τους επεβλήθησαν ήταν μηδαμινές καταχώρησαν τις Ποινικές Εφέσεις 266/2005 και 267/2005 αντίστοιχα. Βασικότερος λόγος έφεσης ήταν ο περιορισμός τους συνταγματικού δικαιώματος των κατηγορουμένων του άρθρου 21 Σ του συνέρχεσθαι ειρηνικώς καθώς και σωρεία άλλων λόγων οι οποίοι επεξηγήθηκαν αναλυτικότατα στις αγορεύσεις των συνηγόρων υπεράσπισης. Οι δύο Ποινικές Εφέσεις εκδικάστηκαν την ίδια μέρα και στις 4 Ιουλίου 2006 δόθηκε η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Το Ανώτατο Δικαστήριο μέσα σε μια πολύ αραιογραμμένη απόφαση 7 σελίδων χωρίς να διέλθει ούτε κατ΄ελάχιστον στην ουσία του συνταγματικού δικαιώματος του συνέρχεσθαι ειρηνικώς του άρθρου 21 Σ καθώς επίσης και στον πολύ μεγάλο όγκων μαρτυρικού υλικού που είχε ενώπιον του, απέρριψε τις εφέσεις.    Πριν υπεισέλθουμε στις λεπτομέρειες της συγκεκριμένης μας υπόθεσης, είναι πολύ σημαντικό να γίνει ανάλυση του περιεχομένου και της σημασίας του Μέρους ΙΙ του Συντάγματος «Περί των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών» και ιδιαίτερα του δικαιώματος του «συνέρχεσθαι ειρηνικώς».  Σε διεθνές επίπεδο η διακήρυξη θεμελιωδών δικαιματων του ανθρώπου είναι άρρηκτα συνυφασμένη με το ιστορικό κίνημα του συνταγματισμού, δηλαδή την διεκδίκηση της θέσπισης θεμελιωδών κανόνων για τη νομική οργάνωση και πολύ περισσότερο τον περιορισμό της κρατικής εξουσίας από αυθαίρετες παρεμβάσεις. Για την κατανόηση της νομικής φύσης των συνταγματικών δικαιωμάτων, ιστορικά έπαιξε ρόλο η παραδοσιακή δάκρισή τους σε ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά. Τα ατομικά δικαιώματα συνιστούν αξιώσεις του ατόμου-πολίτη έναντι του κράτους για αποχή από παρεμβάσεις σε μια συνταγματικά κατοχυρωμένη σφαίρα ιδιωτικής αυτονομίας και έκφρασης αυτοπροσδιορισμού.  Το άρθρο 35 Σ ορίζει: «Αι νομοθετικαί, εκτελεστικαί και δικαστικαί αρχαί της Δημοκρατίας υποχρεούνται να διασφαλίζωσι την αποτλεσματικήν εφαρμογή των διατάξεων του παρόντος μέρους, εκάστη εντός των ορίων της αρμοδιότητας αυτής.» Η διάταξη αυτή καθιστά σαφές ότι η εγγύηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων από το κράτος δεν εξαντλείται όμως μόνο σε μια απλή υποχρέωση αποχής, αλλά εκτείνεται και σε υποχρέωση όλων των εξουσιών-οργάνων του να διασφαλίζουν την αποτελεσματική εφαρμογή των διατάξεων του Μέρους ΙΙ του Συντάγματος, η κάθε μια μέσα στα όρια της αρμοδιότητας της . Τούτο μπορεί να απαιτεί ακόμα και ανάληψη πρωτοβουλιών από το Κράτος προκειμένου να προστατευτεί ενεργητικά το δικαίωμα εκείνο το οποίο εγγυάται, όπως είναι το δικαίωμα του συνέρχεσθαι ερηνικώς, ώστε να μην παραμένει η συνταγματική αυτή διάταξη κενό γράμμα χωρίς περιεχόμενο.Αξιοσημείωτη ως προς το σημείο αυτό είναι η απόφαση Plattform “Arzte fur das Leben» 21/6/1988 Α139 του ΕΔΑΔ με την οποία δέχθηκε πως μια πραγματική και αποτελεσματική ελευθερία του ατομικού δικαιώματος της συνάθροισης, δεν διασφαλίζεται μόνο μέσω της απλής αποχής του Κράτους αλλά επιπλέον το άρθρο 11 της ΕΣΔΑ επιβάλλει την λήψη ακόμη και θετικών μέτρων εκ μέρους του Κράτους και της αστυνομίας για την προστασία των διαδηλωτών από βιαιότητες αντιφρονούντων. Με απλά λόγια, όχι μόνο η αστυνομία πρέπει να μην παρεμβαίνει και να απέχει αρνητικά, αλλά ακόμη όταν χρειάζεται οφείλει και πρέπει να παρεμβαίνει θετικά προς την κατεύθυνση της διασφάλισης του δικαιώματος του «συνέρχεσθαι ειρηνικώς» εμποδίζοντας τρίτους από το να παρέμβουν στην συνάθροιση. Ο ρόλος και σκοπός της αστυνομίας σε μια δημοκρατία ως όργανο του Κράτους είναι πάνω απ΄όλα η διασφάλιση της εφαρμογής και απόλαυσης εκ μέρους των πολιτών των συνταγματικών τους δικαιωμάτων.Οι διατάξεις των συνταγματικών θεμελιωδών δικαιωμάτων έχουν αυξημένη τυπική ισχύ και δεν είναι δυνατό να καταργηθούν ούτε απ΄αυτόν τον ίδιο τον εκλελεγμένο νομοθέτη και φυσικά ούτε από οποιεσδήποτε άλλες κρατικές πράξεις και ιδιαίτερα από ένα όργανο υποδεέστερο της Νομοθετικής εξουσίας όπως είναι η αστυνομία. Με άλλα λόγια εφόσον ακόμη και αυτή η ίδια η Βουλή που είναι το ανώτατο νομοθετικό όργανο του κράτους δεν μπορεί να καταργήσει όποιοδήποτε συνταγματικό δικαίωμα αλλά απλώς μπορεί να το περιορίσει υπό πολύ συγκεκριμένες προυποθέσεις μόνο με ειδικό νόμο, τότε είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να έρχεται η αστυνομία και να το καταργεί πλήρως με τις πράξεις της  αυθαίρετα, παραβιάζοντας κατάφωρα το Σύνταγμα την Ευρωπαική Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και όλο το συναφές νομοθετικό πλαίσιο. Οι συνταγματικές επιταγές και οι νομοθετικές διατάξεις που πηγάζουν από αυτές, θέτουν τα νομικά αλλά και τα πραγματικά πλαίσια μέσα στα οποία οφείλουν να κινούνται όλα τα όργανα του κράτους, ιδίως σε ό,τι αφορά τις σχέσεις τους με τους πολίτες αφού βασικότατος σκοπός του Συντάγματος είναι να θέτει όρια στην άσκηση της κρατικής εξουσίας και να απονέμει δικαιώματα στους πολίτες που θεμελιώνουν κυρίως την αξίωση αποχής της επέμβασης της κρατικής εξουσιάς από την άσκηση των ατομικών τους δικαιωμάτων (όπως είναι το συνέρχεσθαι ειρηνικώς). Ξεκάθαρη πάνω σ΄αυτό είναι η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου Προέδρου της Δημοκρατίας ν. Βουλής των Αντιπροσώπων 12/5/2000 την οποία θα δούμε πιο κάτω.Γενικότερα μπορούμε να πούμε ότι εκείνο που προέχει στην κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων είναι ο άνθρωπος ως άτομο αλλά και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου. Με αυτήν την έννοια τα συνταγματικά ατομικά δικαιώματα αποτελούν αυτοσκοπούς του Κράτους. Αντίθετα η κρατική εξουσία σε όλες της τις μορφές όχι μόνο δεν αποτελεί αυτοσκοπό αλλά το μέσο για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Τα δικαιώματα αυτά έτσι δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν ως εργαλεία στα χέρια του κράτους το οποίο τα χρησιμοποιεί αυθαίρετα για την διατήρηση και ενδυνάμωση της εξουσίας του. Η εργαλειακή αντίληψη των συνταγματικών δικαιωμάτων είναι ίδιον χαρακτηριστικό των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Μια δημοκρατική πολιτεία υφίσταται για να υπηρετεί την ευημερία των ανθρώπων και όχι το αντίστροφο, δηλαδή οι άνθρωποι να χρησιμοποιούνται σαν μέσο για την περαιτέρω ενδυνάμωση και συντήρηση της κρατικής εξουσίας εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και των ανθρώπων-πολιτών. Κάτι τέτοιο φαίνεται κυρίως από τον τρόπο που το κράτος χρησιμοποιεί την βία και την αστυνομική καταστολή, αφού αυτή είναι το κυριότερο του όπλο για την επιβολή της εξουσίας του.  Έτσι για να μπορέσουμε να δούμε πότε ένα δημοκρατικό φιλελεύθερο κράτος ρέπει προς τον ολοκληρωτισμο πρέπει να δούμε πότε υπάρχει κατάχρηση της αστυνομικής καταστολής. Κατάχρηση λοιπόν υφίσταται όταν πέρα από την αναγκαία για την συντήρηση της κοινωνίας προστασίας των συνταγματικών δικαιωμάτων και εννόμων αγαθών η αστυνομική καταστολή επεκτείνεται και κατά της χρήσης από τους πολιτες των συνταγματικων τους δικαιωμάτων όταν αυτα συνιστούν απλώς έκφραση ενός ανεπιθύμητου για το κράτος φρονήματος. Με τον τρόπο αυτό η εξουσία που ρέπει προς τον ολοκληρωτισμό χρησιμοποιώντας το δραστικό όπλο της αστυνομικής καταστολής επιχειρεί να ποδηγετήσει την συμπεριφορά των πολιτών προς την ιδεολογικά προσκείμενη σ΄αυτήν κατεύθυνση, ελέγχοντας το φρόνημα τους. Η κατάχρηση της αστυνομικής καταστολής «περνά» στις μάζες πολιτικά μηνύματα τονίζοντας την στάση της κρατικής εξουσίας που ρέπει προς τον ολοκληρωτισμό απέναντι σε ορισμένες κοινωνικές αξίες ή σε ορισμένα γενικά αποδεκτά πρότυπα συμπεριφοράς. Επιδιώξη και όραμα μιας ολοκληρωτικής κρατικής εξουσίας είναι η δημιουργία «φοβισμένων πολιτών» και η δημιουργία τρομοκρατημένων ανθρώπων με δουλική συμπεριφορά.  Ενώ ένα δημοκρατικό φιλελευθερο κράτος για να νοείται ως τέτοιο, πρέπει να προστατεύει και να διασφαλίζει την εφαρμογή των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που το ίδιο το Σύνταγμα προβλέπει. Ο λειτουργικός προορισμός αυτών των δικαιωμάτων αποσκοπεί στο να καταστήσει εφικτή την λειτουργία του δημοκρατικου πολιτεύματος. Παράλληλα η άσκηση τους αποτελεί έναν τρόπο έκφρασης και ανάπτυξης της προσωπικότητας του πολίτη, ο οποίος έτσι αυτοκαθορίζεται από κοινού με τους συμπολίτες του. Υπάρχει λοιπόν αντικειμενικά, ανάγκη θεσμών προστατευτικών της ελευθερίας και των συνταγματικών ατομικών δικαιωμάτων του πολίτη, τα οποία όπως είπαμε αποτελούν αυτοσκοπούς του κράτους. Αυτό επιβάλλεται όχι μόνο για χάρη της μειοψηφίας των διαφωνούντων προς την κρατούσα έννομη τάξη αλλά ιδίως για χάρη και προς το συμφέρον του συνόλου των πολιτών….και αυτό διότι ο κάθε πολίτης ενδέχεται να έχει κάποτε διαφορετική γνώμη από την κράτουσα σε ορισμένη στιγμή και ακόμη διότι η ελευθερία που είναι η Ουσία του δημοκρατικού πολιτευμάτος για να μη νοθεύεται και διακυβευεται πρέπει να είναι αδιαίρετη.  Εν ολίγοις η ελευθερία που αξίζει και έχει πρακτική σημασία δεν είναι τόσο η ελευθερία των συμφωνούντων όσο η ελευθερία των διαφωνούντων, δηλαδή εκείνων που σκέφτονται διαφορετικά. Ελευθερία μόνο για τους κατόχους της εξουσίας των οργάνων της όπως είναι η αστυνομία και τους οπαδούς της όσο πολυάριθμοι και αν είναι δεν είναι ελευθερία, διότι «η ελευθερία χάνει την αποτελεσματικότητα της όταν καταντάει προνόμιο» (Rosa Luxemburg).Η κατοχύρωση λοιπόν της πραγματικής άσκησης των πιο πάνω ατομικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας που θεμελιώνεται στο Σύνταγμα και στην ΕΣΔΑ αποσκοπεί στο κατεξοχήν εκ των ων ούκ άνευ δημοκρατικό δικαίωμα που είναι και η Ουσία της Δημοκρατίας, δηλαδή η ελεύθερη, ουσιαστική και απρόσκοπτη συμμετοχή των πολιτών σε πολιτικά σχήματα ή επιμέρους πολιτικοποιημένες ομάδες όπου από διάφορα βήματα όπως είναι οι συναθροίσεις και οι διαδηλώσεις συμμετέχουν στην λήψη πολιτικών αποφάσεων. Έτσι είναι αναγκαία η θέσπιση φραγμών, περιοριστικών των εκάστοτε ασκούντων την κρατική εξουσία, οι οποίοι να εγγυώνται την ανεμπόδιστη και ανόθευτη άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων και της αυθεντική βούλησης του λαού συνολικά αλλά και μερικά ώστε οι οποιοιδήποτε κρατούντες να μην μπορούν να τον εξαναγκάσουν με τα μέσα που διαθέτουν και ειδικότερα την αστυνομική καταστολή να «θέλει»» ό,τι θέλουν αυτοί.    Φυσικά  τα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες δεν είναι ανεπίδεκτα κάποιων κατ΄εξαίερεση περιορισμών. Ο περιορισμός όμως των ατομικών ελευθεριών που γίνεται σε συνάρτηση με τις ελευθερίες των άλλων, είχε προβλεφθεί ήδη στην γαλλική διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη του 1789 που όριζε στο άρθρο 4 ότι : «η ελευθερία έγκειται στο να μπορεί κανείς να κάνει κάθε τι που δεν βλάπτει τον άλλο, έτσι η άσκηση των φυσικών δικαιωμάτων κάθε ανθρώπουδεν έχει άλλα όρια από εκείνα που εξασφαλίζουν στα άλλα μέλη της κοινωνίας την απόλαυση αυτών των ίδιων δικαιωμάτων» Ετσι η ελευθερία των άλλων δεν είναι μόνο όριο, αλλά και προυπόθεση για την ελευθερία του καθενός, όπως και η ελευθερία του καθενός είναι προυπόθεση για την ελευθερία όλων.  Αν δηλαδή στην παρούσα υπόθεση φανεί ότι παραβιάστηκαν τα βασικότατα συνταγματικά δικαιώματα και ελευθερίες του Άρη Μακρίδη, και του Γιώργου Παπαδόπουλου με την ανοχή του κράτους σε όλες του τις μορφές : διοικητική-αστυνομικής , δικαστικής και νομοθετική  η οποία νομοθετική απλώς θα περιορίζεται στο να ψηφίζει νόμους κενού περιεχομένου αφού το γράμμα τους δεν θα γίνεται σεβαστό από τις υπόλοιπες εξουσίες, τότε οδεύουμε ολοταχώς σε πολύ δύσβατα μονοπάτια που ενδεχομένως θα μας οδηγήσουν στην πλήρη αυθαιρεσία των ασκούντων την εξουσία  κρατικών οργάνων όπου πλέον κανένας δεν θα είναι ασφαλής απο αυτήν. Αν τώρα φανεί ότι παραβιάστηκαν με την ανοχή του κράτους τα συνταγματικά δικαιώματα πολιτών οι οποίοι ασκούσαν αυτά τους τα συνταγματικά δικαιώματα μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας , τότε άυριο με την ανοχή και  την σφραγίδα του κράτους πάλι κανένας πολίτης δεν θα είναι πλεον βέβαιος ότι παρόλο που ζει και λειτουργεί μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας ασκώντας ενεργά τα συνταγματικά του δικαιώματα δεν θα έρθει η αστυνομία η οποία χωρίς να τηρεί το Σύνταγμα και τις διαδικασίες που θέτει ο εκτελεστικός του συντάγματος νόμος, να τον συλλάβει αυθαίρετα γιατι ήταν ύποπτος πχ κατοχής μπουκαλιού με μπογια (!!) όπως μας ενημέρωσε στην κατάθεση και στην προφορική του μαρτυρία του ο κύριος Μάρτυρας Κατηγορίας 10 υπαστυνόμος Σάββα Χρίστος. Αυτή ακριβώς η νοοτροπία της διοίκησης εν γένει και ειδικότερα της αστυνομίας είναι που πρέπει να αλλάξει και να τεθεί ένας αποτελεσματικός φραγμός στην ανονιμοποίητη δράση της. Και αυτό γιατί όταν η αστυνομική καταστολή επεκτείνεται όπως και στην περίπτωση μας σε έναν απίθανο κύκλο ενεργειών εκ μέρους των πολιτών όπως το να θεωρείται  κάποιος «ύποπτος» για κατοχή μπουκαλιού με μπογιά  και την αναγάγει η αστυνομία σε ψευτο-έγκλημα και σαν πρόσχημα για να παραβιάσει τα θεμελιώδη συνταγματικά δικαίωματα του πολίτη, τότε αυτή η συμπεριφορά της αστυνομίας μπαίνει σαν σφήνα στην καρδιά του νομικού μας πολιτισμού τον οποίο και κτυπά θανάσιμα, αφού πλέον παραβιάζεται κατάφωρα η βασικότατη-θεμελιώδης συνταγματική επιταγή του Συντάγματος για την διασφάλιση της ελευθερίας και αξιοπρέπειας του ανθρώπουπου ορίζει ότι όλοι έχουν δικαιώμα στην ελευθερία και στην προσωπική ασφάλεια όπως ορίζει το άρθρο 11 Σ και το άρθρο 5 ΕΣΔΑ και ουδείς στερείται αυτά του τα δικαιώματα εκτός όπως ορίζει ο Νόμος.  Ξεκάθαρη όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, ως προς την έννοια και την ουσία των ατομικών συνταγματικών δικαιωμάτων που κατοχυρώνει το Μέρος ΙΙ του Συντάγματος είναι η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου ημερ 12 Μαίου 2000 μεταξύ του Προέδρου της Δημοκρατίας νς Βουλής των Αντιπροσώπων λέει το ΑΔ σελ 4 « Το άρθρο 15.1 του Σ κατοχυρώνει το δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής ώς θεμελιώδες δικαίωμα του ατόμου. Ανάλογη προστασία παρέχεται από το άρθρο 8(2) της Ευρωπαικής Σύμβασης για την προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών που ενσωματώθηκε στο ημεδαπό δίκαιο με την κύρωση της της Σύμβασης –(βλ. Ν 39/62)Περιορισμός του δικαιώματος της ιδιωτικής ζωής και κάθε δικαιώματος που κατοχυρώνει το Μέρος ΙΙ του Συντάγματος, χωρεί μόνο κάτω από τους όρους και τις αυστηρές προυποθέσεις που θέτει το ίδιο το  Σ.  Το δικαίωμα που διασφαλίζει το άρθρο 15.1 του Σ απαγορεύει την διείσδυση κάτω από οποιοδήποτε πρόσχημα στην ιδιωτική ζωή του ανθρώπου.»   Στην επόμενη παράγραγραφο λέει το ΑΔ  «Στην άσκηση του δικαιώματος που κατοχυρώνει το άρθρο 15.1 δε χωρεί επέμβαση. Επέμβαση χωρεί μόνο εφόσον εξουσιοδοτείται από το νόμο και είναι αποκλειστικά αναγκαία για ένα ή περισσότερους σκοπούς που καθορίζονται στην ίδια διάταξη του Συντάγματος»  Στην σελ 8 υπάρχει ο τίτλος : «άρθρο 15 του Συντάγματος – Το δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής – Πότε χωρεί επέμβαση;» ……………τα δικαιώματα που κατοχυρώνει το Σ προσιδιάζουν στο άτομο και έχουν ως επίμετρο την φύση του ανθρώπου. Φορέας των δικαιωμάτων που κατουχρώνει το Μέρος ΙΙ του Σ είναι το άτομο. Τα θεμελιώδη δικαιώματα του ατόμου μπορεί να περιοριστούν με τον τρόπο που επιτρέπει και μόνο για τους λόγους που καθορίζει το Σύνταγμα. Περιορισμός μπορεί να τεθεί και η επέμβαση να επιτραπεί με Νόμο, εφόσον αυτά κρίνονται αναγκαία και στο βαθμό που η ανάγκη το επιβάλλει.. βλ μεταξύ άλλων Police and Theodoros Nicola Hondron and Another 3 RSCC 82 και Πρόεδρος της Δημοκρατίας ν. Βουλής (Αρ. 2) (1992) 3 ΑΑΔ 165)Δεν είναι οποιασδήποτε μορφής ανάγκη που μπορεί να δικαιολογήσει περιορισμό ή επέμβαση σε θεμελιώδες δικαίωμα του ατόμου. Από τη νομολογία του Ευρωπαικόυ Δικαστηρίου και της Ευρωπαικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων προκύπτει ότι η ανάγκη πρέπει να είναι όχι μόνο υπαρκτή αλλά και να έχει χαρακτήρα πιεστικής κοινωνικής ανάγκης, αποτιμούμενης στο πλαίσιο δημοκρατικής κοινωνίας….(βλ Platform)  Η νομολογία του Δικαστηρίου και της Επιτροπής Ανθρ. Δικαιωμάτων για τη φύση της ανάγκης και το πλαίσιο μέσα στο οποίο αποτιμάται εξηγούνται στο σύγγραμμα…………… Όμοια κατ΄ουσίαν είναι και η προσέγγιση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στη Διαπίστωση της ύπαρξης και τον προσδιορισμό της φύσης της ανάγκης που μπορεί να δικαιολογήσει τον περιορισμό θεμελιώδους δικαιώματος του ατόμου- Police vs Ekdodiki Eteria (1982) 2 CLR 63. Πρώτο, πρέπει να υπάρχει άμεσος σχέση μταξύ του περιορισμού του δικαιώματος και της ανάγκης η οποία τον επιβάλλει. Δεύτερο πρέπει να καταδεικνύεται η ύπαρξη σοβαρού αν όχι αναπόφευκτου κινδύνου ότι ένας ή περισσότεροι από τους σκοπούς ή λειτουργίες της πολιτείεας για τους οποίους μπορεί να περιοριστεί το δικαίωμα, θα τεθούν σε κίνδυνο»  Στην επόμενη παράγραφο: « Εναπόκειται στη Νομοθετική Εξουσία να στοιχειοθετήσει την ανάγκη η οποία δικαιολογεί τον περιορισμό θεμελιώδους δικαιώματος του ατόμου. Αναγνωρίζεται κατ΄αρχήν κάποιο περιθώριο εκτίμησης (margin of appreciation) στο Νομοθέτη ως προς την ύπαρξη κοινωνικής ανάγκης για την θεσμοθέτησςη του κανόνος δικαίου. Η εμβέλεια της αρχής αυτή είναι περιορισμένη όπως αναγνωρίζει η νομολογία του Δικαστηρίου και της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Δεν υπερβαίνει τα όρια της καλοπροαίρετης βούλησης του νομοθετικού σώματος για τη νομοθετική ρύθμιση του θέματος. Για τον περιορισμό ή την εξουσιοδότηση επέμβασης στην άσκηση θεμελιώδους δικαιωμάτος η ανάγκη πρέπει να τεκμηριώνεται και η ρύθμιση να είναι ανάλογη προς την ανάγκη.»Στην μεθεπόμενη παράγραφο:  « Η εντύπωση η οποία αφήνεται είναι ότι η Βουλή των Αντιπροσώπων θεωρεί γενικά επιθυμητό τον έλεγχο, ο οποίος καθιερώνεται, ανεξάρτητα από την επέμβαση που συνεπάγεται στο θεμελιώδες δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής και ανεξάρτητα από τη δυνατότητα περιορισμού του, για τους λόγους που καθιστά παραδεκτούς το άρθρο 15.2 του Σ.==>  Εφόσον νομοθέτημα περιοριστικό ανθρώπινου δικαιώματος της ιδιωτικής ζωής σ΄αυτήν την περίπτωση δε θεμελιώνεται σε υπαρκτή άμεση και πιεστική ανάγκη αυτό απολήγει σε παραβίαση του δικαιώματος , επιζήμια για τον άνθρωπο και το κοινωνικό χώρο στον οποίο λειτουργεί. Τα ανθρώπινα δικαιώματα οριοθετούν το πλαίσιο λειτουργίας της Πολιτείας από τα οποία δεν χωρεί παρέκκλιση εκτός για τους εξαιρετικούς λόγους που διαγράφει το ίδιο το Σύνταγμα»Το ΑΔ είναι ξεκάθαρο σ΄αυτό που λέει: Ναι μεν το Σύνταγμα ορίζει ότι τα ανθρώπινα συνταγματικά- ατομικά δικαιώματα μπορούν να υποστούν περιορισμούς από τη Νομοθετικής εξουσία που ψηφίζει τέτοιο νόμο, αλλά ακόμη κι αυτή η νομοθετική εξουσία υφίσταται προληπτικά και κατασταλτικά ασφυκτικούς περιορισμούς όσον αφορά τα πλαίσια  που μπορεί να κινηθεί. Δεν μπορεί έτσι η Νομοθετική εξουσία να περιορίσει ένα συνταγματικό ατομικό δικαίωμα που λειτουργεί σαν ασπίδα και προμετωπίδα στην αυθαίρετη επέμβαση του Κράτους, ούτε καν με νόμο, εάν αυτός ο νόμος δεν θεμελιώνεται πάνω στη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, από τα οποία δεν χωρεί παρέκκλιση εκτός όπως ορίζει το Σύνταγμα. Βλέπουμε δηλαδή με πόση αυστηρότητα αντιμετωπίζει το Ανώτατο Δικαστήριο ακόμη κι αυτήν την ίδια την Βουλή των Αντιπροσώπων, όταν σχεδόν την επιπλήτει λέγοντας εν ολίγοις ότι απεκόμισε την εντύπωση ότι η Βουλή είχε στην υπόθεση εκείνη σαν απώτερο σκοπό και σαν αυτοσκοπό της, άλλο από εκείνο που της επιτάσσει το Σύνταγμα, δηλαδή την προστασία των ατομικών συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών και προχωρεί έτσι στην ευθεία παραβίαση του ανεξάρτητα από την επέμβαση που συνεπάγεται αυτό σε ένα θεμελιώδες συνταγματικό ανθρώπινο δικαίωμα. Υπόθεση Κλεάνθους και άλλοι ν. Αρχής Τηλεπικοινωνιών Κύπρου 29/8/91 ==> «Ακόμη σημαντικότερο οι υποχρεώσεις που επιβάλλει το άρθρο 28 και γενικότερα το Μέρος ΙΙ του Συντάγματος και η εκπλήρωση τους, αποτελεί αναλλοίωτη και διαχρονική υποχρέωση κάθε αρχής και οργάνου της Δημοκρατίας, όπως ρητά ορίζεται στο άρθρο 35. Δε χωρεί συμβιβασμός με τα θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες του ανθρώπου, είτε από το ίδιο το άτομο ή από αρχή ή όργανο της Δημοκρατίας.»Υπόθεση Ηλία Κυριακίδη ν. Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω Υπουργικού Συμβουλίου 26/11/1997 «Απόκλιση από τις υποχρεώσεις που επιβάλλει στην Πολιτεία το Μέρος ΙΙ του Συντάγματος (Κατοχύρωση Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και Ελευθεριών) δεν χωρεί. Η εκπλήρωση τους αποτελεί αναλλοιώτη και διαχρονική υποχρέωση κάθε αρχής και οργάνου της Δημοκρατίας όπως ρητά ορίζεται στο άρθρο 35 Σ.»  Αλήθεια, ποια πρέπει τότε να είναι η αντίδραση της Δικαστικής Εξουσίας που είναι ο κύριος θεματοφύλακας της Συνταγματικής τάξης σε μια δημοκρατική κοινωνία, έναντι ενός οποιουδήποτε υποδεέστερου της νομοθετικής εξουσίας διοικητικού οργάνου το οποίο αυθαίρετα και αδιαφορώντας για τις Συνταγματικές επιταγές τις παραβιάζει ασύστολα τσαλαπατώντας τις; Προσωπικά θεωρώ ότι η Δικαστική Εξουσία  πρέπει να είναι αμείλικτη και να εξαντλήσει την αυστηρότητα της πάνω στο πολιτειακό κρατικό εκείνο όργανο που δεν σέβεται την Συνταγματική τάξη και αυθαιρετεί έναντι των πολιτών.   Ας δούμε λοιπόν αν στην υπόθεση μας η αστυνομία, ένα σαφέστατα υποδεέστερο της Νομοθετικής Εξουσίας όργανο του Κράτους που θεωρείται ο προασπιστής της Συνταγματικής τάξης σεβάστηκε το Σύνταγμα και τους νόμους που πηγάζουν από αυτό. Είναι ξεκάθαρο ότι ο λόγος για τον οποίον εισέβαλε η αστυνομία στον χώρο της διαδήλωσης είναι αποκλειστικά και μόνο η ρίψη ενός μπουκαλιού με κόκκινη μπογιά που απλώς έσπασε στο περιτοίχισμα της πρεσβείας.Το ίδιο το Πρωτόδικο Δικαστήριο στην απόφασή του στην σελίδα 16 γραμμή 14 λέει:«Η αστυνομία αντέδρασε μόνο όταν ερίφθη μπουκάλι με μπογιά στον τοίχο της πρεσβείας. Δεν φαίνεται, εκ των υστέρων, η αστυνομία να είχε πρόθεση να συλλάβει το άτομο που έριξε την μπογιά Εξάλλου δεν κατηγορήθηκε ο κατηγορούμενος 2 για το ρίξιμο της μπογιάς στον τοίχο της πρεσβείας»  Το ίδιο το πρωτόδικο δικαστήριο δέκτηκε ότι ο λόγος που εισέβαλε η αστυνομία ήταν η ρίψη ΕΝΟΣ μπουκαλιού με μπογιά στον τοίχο της πρεσβείας. Μάλιστα το πρωτόδικο δικαστήριο δέκτηκε ότι η ρίψη του ενός μπουκαλιού στον τοίχο της πρεσβείας δεν ήταν κάτι παράνομο αφού λέει ότι η αστυνομία δεν εισέβαλε στην διαδήλωση για να συλλάβει αυτό που το έριξε, χωρίς όμως να δίδει εναλλακτική εξήγηση για τον λόγο που εισέβαλε η αστυνομία. Άρα αυτό και μόνο το γεγονός δεικνύει το αβάσιμο της εισβολής και το παράνομο της πράξης της αστυνομίας  Ολοι ανεξαιρέτως οι Μάρτυρες Κατηγορίας της αστυνομίας παραδέκτηκαν ότι ο λόγος που έγινε η εισβολη της αστυνομίας ήταν διότι ο Γιώργος Παπαδόπουλος έριξε ένα μπουκάλι με κόκκινη μπογιά που έσπασε σε χώρο που δεν υπήρχε κανένας, πάνω σε περιτοίχισμα έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ:Ο ΜΚ3 Αστ. 5476 Χρίστος Σαμαράς γράφει στην γραπτή του κατάθεση τεκμ. 7 «Σε μια στιγμή είδα ένα διαδηλωτή με μακρυά μαλλιά και μούσι να ρίχνει προς την πρεσβεία μια φιάλη σκούρου χρώματος η οποία χτύπησε πάνω στο προστατευτικό περιτοίχισμα και αφού έσπασε χύθηκε κόκκινη μπογιά που περιείχε. Τότε είδα τον Αν.Αν Υπαστυνόμο Σάββα Χρίστου μαζί με 3-4 αστυνομικούς να περνούν από το συρματόπλεγμα και να κατευθύνονται προς τους διαδηλωτές προφανώς για να συλλάβουν το πρόσωπο που έριξε την φιάλη. Όταν έφτασε εκεί έγινε επεισόδιο μεταξύ των αστυνομικών και των διαδηλωτών.» Στην προφορική του μαρτυρία ο ΜΚ3 στην σελίδα 20 των πρακτικών της δίκης λέει :«Ε. Πριν την ρίψη του μπουκαλιού η πορεία ήταν ομαλή;Α. Απ΄ότι βλέπω ήταν ομαλή.Ε. Στο σημείο που πήγαν οι αστυνομικοί ήταν ομαλή;Α. ΝαιΕ. Ποιες ήταν οι διαταγές σας όταν εσεις πήγατε μέσα στο πλήθος;Α. Να βοηθήσουμε τους συναδέλφους μας να απομακρύνουν από το πλήθος τους πιθανούς δράστες που ρίξαν το μπουκάλι.»Ο ΜΚ4 αστ. 3874 Κυριάκος Θεοκλής στην γραπτή του κατάθεση γράφει:«Περί ώρα 1800 περίπου ο Ανώτερος υπαστυνομος Σάββας μου εφώναξε μαζί με άλλους συναδέλφους για να ελέγξουμεν κάποιον πρόσωπον που έριχνε διάφορα αντικείμενα και μπουκάλες προς την είσοδο της πρεσβείας.». Στην προφορική του μαρτυρία ο ΜΚ4 λέει στις σελίδες 29-30 των πρακτικών της Δίκης:«Ε. Στην κατάθεση σας λέτε, «επειδή έριχναν μπουκάλλια μπήκαμε μέσα.»Α. Οι διαταγές ήταν γιατί έριχναν μπουκάλια και πήγαμε να τους κάμουμε να μην ρίχνουν τα μπουκάλια.Ε. Ο λόγος που μπήκατε στην διαδηλωση ήταν για να ελέγξετε αυτούς που έριχναν τα μπουκάλια;Α. Μάλιστα.Στην κατάθεση σας κάνετε λόγο για κάποιο πρόσωπο που είχε κάτι κάτω από το σακάκι του οποίου αναγνωρίζετε τούτο το πρόσωπο.Α. Ο ο κ. Σάββας μας το υπέδειξε αυτό το πρόσωπο . Μας φώναξε ο κ. Σάββας να πάμε εκεί που έριχναν τα μπουκάλια.Ε. Πριν το επεισόδιο, δηλαδή η συμπλογκή με τους κατηγορούμενους πριν την είσοδο της αστυνομίας η διαδήλωση ήταν ομαλή.Α. Φώναζαν διάφορα συνθήματα, ήταν ομαλή.Ε. Και οι συμπλοκές άρχισαν με το που μπήκε η αστυνομία στο χώρο της διαδήλωσης.Α. Μας υπέδειξε κάποιο που είχε κάτι κάτω από το σακάκι του και τότε επεμβήκαν άλλοι.Ε. Έπεσαν τα μπουκάλια φώναζαν συνθήματα εσείς ελάβατε διαταγή να πάτε στο χώρο όπου έπεσαν τα μπουκάλια φώναζαν συνθήματα και άρχισαν οι συμπλοκές;Α. ΝαιΕ. Πριν από αυτό το γεγονός δεν υπήρχαν συμπλοκές;Α. Μάλιστα.»Ο ΜΚ5 αστ. 4795 Μιχάλης Οδυσσέως στην προφορική του μαρτυρία στη σελίδα 35 των πρακτικών της δίκης λέει:«Α. Κάποιος έριξε μπογιές. Έτσι άρχισε η συμπλοκή.»Στην σελίδα 36 των πρακτικών ο ΜΚ5 λέει:«Ε. Πως άρχισε η συμπλοκή; Α. Ρίξαν κάποιοι μπογιές και επιτέθηκαν στους αστυνομικούς.Ε. Πως το ξέρειις ότι άρχισαν έτσι;Α. Εριξε κάποιος μπογιές, ποιος τις έριξε δεν γνωρίζωΕ. Δηλαδή προηγήθηκε το ρίξιμο των μπογιών και μετά επιτέθηκαν οι αστυνομικοί;Α. Ναι»Ο ΜΚ10 Αν. Υπαστυνόμος Σάββας Χρίστου γράφει στην γραπτή του κατάθεση: «Σε κάποια στιγμή από την άκρη των διαδηλωτών που ήταν έξω από το συρματόπλεγμα έπεσε μπουκάλι με κόκκινη μπογιά μπροστά από την Πρεσβεία και δίπλα από τους αστυνομικούς. Τότε ο υπέυθυνος της επιχείρησης Αστυνόμος Λ. Μιχαήλ με διέταξε να πάρω 4-5 αστυνομικούς και να πάω στην άκρη αριστερά της διαδήλωσης που ήταν ένα πρόσωπο με γένι και μαλλια κακρυά κότσο και να εξετάσω καθ΄ότι τον είδα να ρίχνει αυτό το μπουκάλι με την μπογιά. Πήρα μαζί μου 4 αστυνομικούς και πλησιάσα το εν λόγω πρόσωπο.» . Στην προφορική του μαρτυρία ο ΜΚ10 λέει στις σελίδες 63-64 των πρακτικών της Δίκης:«Ε. Πως άρχισαν τα επεισόδια; Α. Είχε ριχθεί κάποιο αντικείμενο εκτός από κάποιο μπουκάλι με μπογιά και κάποια αυγά., δεν θυμουμαι επειδή εκείνη τη μέρα είχε τρεις διαδηλώσεις κάποια αντικείμενα πέσαν δίπλα από την πρεσβεία. Ο αξιωματικός υπεύθυνος που ήταν παρών μου φώναξε και όπως αναφέρω στην κατάθεσή μου μου έδειξε με το χέρι, ήταν σχεδόν απέναντί μας, από τη μέσα πλευρά των σωμάτων, στην άκρια, κάποια άτομα μεταξύ αυτών και τον κατηγορούμενο 3 και μου είπε να πάω να ελέγξω.»  Και όμως, το Α.Δ. χωρίς να αναφερθεί σε καμμιά απολύτως μαρτυρία και παρακάμπτωντας παντελώς τα συμπεράσματα του πρωτόδικου δικαστηρίου ώστε να αιτιολογήσει που βασίζει το συμπέρασμα του είπε τα εξής στην απόφαση του στην σελίδα 2 γραμμή 5:  «Η διαδήλωση ήταν ειρηνική, με την έννοια ότι δεν προκλήθηκε διαταραχή της δημόσιας τάξης ή τέθηκε σε κίνδυνο η ασφάλεια των πολιτών μέχρι τη στιγμή που άρχισαν να ρίχνονται αντικείμενα προς το χώρο και το κτίριο της πρεσβείας, όπως μπουκάλια με κόκκινη μπογιά»Στην σελίδα 6 της απόφασής του στην παράγραφο 3, 5η γραμμή το Α.Δ. είπε τα εξής:«Η Αστυνομία επενέβη μόνο όταν άρχισαν να ρίχνονται αντικείμενα προς το χώρο της πρεσβείας. Η ρίψη αντικειμένων συνιστούσε σαφή εκτροπή από τη νόμιμη μέχρι τότε συμπεριφορά των διαδηλωτών. Η Αστυνομία κινήθηκε μόνο προς το σημείο της διαδήλωσης όπου είχε εντοπιστεί η ρίψη των αντικειμένων» και αμέσως μετά το Α.Δ. χωρίς να αιτιολογεί καθόλου πως κατέληξε σ΄αυτό το συμπέρασμα λέει: «Η επέμβαση της Αστυνομίας ήταν στην κρίση μας απόλυτα δικαιολογημένη. Πρέπει δε να ληφθεί επίσης υπόψη πως τα αντικείμενα ρίχνονταν στον χώρο πρεσβείας ξένης χώρας στον τόπο μας και η πολιτεία έχει καθήκον να προστατεύει τις πρεσβείες» Είναι σαφές ότι το ρίξιμο ενός μπουκαλιού με κόκκινη μπογιά που όχι μόνο δεν τραυμάτισε κανένα άλλα απλώς έσπασε και χύθηκε σε περιτοίχισμα σαφέστατα και δεν συνιστά  πρόκληση διαταρχής της δημόσιας τάξης ή έθεσε σε κίνδυνο την ασφάλεια των πολιτών όπως ακριβώς δέκτηκε και το πρωτόδικο δικαστήριο το οποίο δεν την θεώρησε καν παράνομη πράξη.  ΚαθοριστικήγιατοσημείοαυτόείναιηαπόφασητουΕΔΑΔστηνυπόθεση Plattform “Arzte fur das Leben 21-6-88 όπουστηνπαράγραφο 37 λέειταεξής: “Lastly no damage was done nor were there any serious clashes; the counter-demonstrators chanted slogans, waved banners and threw eggs or clubs of grass which did not prevent the procession conclusion;”  Το ΕΔΑΔ αποφάσισε ότι το συνεχές ρίξιμο κομματιών και από χορτάρι και πολλών αυγών τα οποία σίγουρα βρήκαν σαν στόχο και κάποιους πολίτες ή αστυνομικούς δεν συνιστά οποιαδήποτε ζημιά ή κάποια σοβαρή σύγκρουση ή δυσαρμονία της εκδήλωσης που να δικαιολογούσε την επέμβαση της αστυνομίας. ΕνσυνεχείατοΕΔΑΔ  συνεχίζει: “ special riot-control units placed themselves between the opposing groups when tempers had risen to the point where violence threatened to break out”Ειδικές μονάδες της αστυνομίας απλώς τοποθετήθηκαν μεταξύ της διαδήλωσης και της εξ αρχής παράνομης το τονίζω αντιδιαδήλωσης μόνο όταν απειλήθηκε να ξεσπάσει βία.  Ξεκάθαρα το ΕΔΑΔ απεφάσισε ότι το ρίξιμο πολλών αυγών και κομματιών από γρασίδι δεν συνιστούσε βία και ούτε δικαιολογούσε επέμβαση της αστυνομίας αλλά και όταν απειλήθηκε να ξεσπάσει βία τότε και πάλι η αστυνομία όχι μόνο δεν εισέβαλε μέσα στους διαδηλωτές ώστε να οξύνει περισσότερο τα πνεύματα και να προκαλέσει η ίδια εκ του μηδενός συμπλοκές όπως ακριβώς έπραξε η κυπριακή αστυνομία στην υπόθεσή μας, αλλά απλώς μπήκε ανάμεσα στα αντετιθέμενα μέρη της διαδήλωσης και της αντιδιαδήλωσης ώστε να μην επιτεθεί το ένα κατά του άλλου, ώστε να εξασφαλίσει με αυτό τον τρόπο το συνταγματικό δικαίωμα του συνέρχεσθαι ειρηνικώς στους πολίτες που συμμετείχαν στη νόμιμη διαδήλωση.  Η αστυνομία μάλιστα δεν εισέβαλε βιαίως ούτε στην αντιδιαδήλωση που προκαλούσε τους διαδηλωτές και η οποία όχι μόνο δεν ενημέρωσε τις αρχές όπως προνοούσε ο τοπικός νόμος, αλλά ακόμη περισσότερο όπως λέει το ΕΔΑΔ στην παρ. 37 όταν ζητήθηκε άδεια σε προηγούμενη ημερομηνία για αντιδιαδήλωση αυτή δεν δόθηκε αλλά αντίθετα απαγορεύτηκε ρητώς.  Περαιτέρω το ΕΔΑΔ στην παρ. 32 λέει ότι σε μια δημοκρατία το δικαίωμα της αντιδιαδήλωσης δεν μπορεί να επεκτείνεται στο σημείο που να περιορίζει το δικαίωμα στην διαδήλωση. Σ΄αυτή την περίπτωση μάλιστα λέει το ΕΔΑΔ ότι επηρεάζεται γνήσια το δικαίωμα του συνέρχεσθαι ειρηνικώς και έτσι η η απλή αγνή (purely)  αρνητική αποχή δεν θα ήταν συμβατή με το άρθρο 11 της ΕΣΔΑ (συνέρχεσθαι ειρηνικώς) και το Κράτος μέσω της αστυνομίας κάποτε θα πρέπει να παίρνει θετικά μέτρα, ακόμη και μέσα στην σφαίρα των σχέσων μεταξύ ατόμων-ιδιωτών αν χρειάζεται.  “ A demonstration may annoy or give offence to persons opposed to the ideas or claims that it is seeking to promote. The participants must, however be able to hold the demonstration without having to fear that they will be subjected to physical violence by their opponents; such a fear would be liable to deter associations or other groups supporting common ideas or interests from openly expressing their opinions on highly controversial issues  affecting the community. In a democracy the right to counter-demonstrate cannot extend to inhibiting the exercise of the right to demonstrate.Genuine, effective freedom of peaceful assembly cannot, therefore, be reduced to a mere duty on the part of the state not to interfere: a purely negative conception would not be comparative with the object and purpose of article 11. Like article 8, article 11 sometimes requires positive measures to be taken, even in the sphere of relations between individuals, if need be (see mutatis mutandis the X and Y v. The Netherlands, Judgment of 26 March 1985, series A, no. 91, p 11par 23).Ακόμη όμως και σε αυτή την περίπτωση που η αυστριακή αστυνομία νομιμοποιείτο να παρέμβει θετικά όπως και το έπραξε, αυτή της η παρέμβαση ( που είχε την επιδοκιμασία του ΕΔΑΔ) δεν έφτασε στο σημείο να εισβάλει μέσα στον πυρήνα της αντιδιαδήλωσης (η οποία όπως είπαμε ήταν και απαγορευμένη ρητά από την Διοίκηση αλλά και αντίβαινε στις αρχές που έθεσε το ΕΔΑΔ για την εφαρμογή του άρθρου 11 ΕΣΔΑ) και να αρχίσει να συμπλέκεται με τους αντιδιαδηλωτές, αλλά απλώς μπήκε ανάμεσα στην διαδήλωση και στην αντιδιαδήλωση όπου προσπάθησε να αποτρέψει τις συγκρούσεις μεταξύ των. è Με άλλα λόγια η αυστριακή αστυνομία στην υπόθεση Plattform όπως απεφάσισε το ΕΔΑΔ, είχε το δικαίωμα να παρέμβει θετικά μόνο για να προστατεύσει το δικαίωμα των διαδηλωτών απο αντιδιαδηλωτές οι οποίοι μάλιστα έριχναν πολλά αυγά και όχι ένα καθώς επίσης και κομμάτια από χορτάρι, κάτι όμως που δεν θεωρήθηκε σαν κάτι σοβαρό που προκαλούσε οποιανδήποτε ζημιά και ότι εμπόδιζε την συνάθροιση των νομίμων διαδηλωτών.   Και όμως παρ΄όλ΄αυτά, η αυστριακή αστυνομία έχοντας όλα αυτά ενώπιόν της, σε καμμιά στιγμή δεν εισέβαλε στον χώρο αμφοτέρων των διαδηλώσεων, αλλά απλώς επενέβη θετικά ανάμεσα στους αντιδιαδηλωτές και διαδηλωτές ώστε να αποφευχθούν επιθέσεις και συμπλοκές. Στην δική μας υπόθεση τι είχαμε; Είχαμε το ρίξιμο ενός μπουκαλιού με μπογιά σε κενό χώρο από ένα άτομο το οποίο μπουκάλι απλώς έσπασε σε περιτοίχισμα χωρίς να συμβεί ότιδήποτε άλλο. Το ΕΔΑΔ στην απόφασή του στην Plattform  όχι μόνο θεώρησε σαν κάτι ανάξιο αστυνομικής ασχολίας το ρίξιμο πολλών αυγών και κομματιών από χορτάρι, αλλά και σαν κάτι απολύτως φυσιολογικό που συμβαίνει στα πλαίσια μιας διαδήλωσης όπως ακριβώς είναι η εκφώνηση συνθημάτων και το παιάνισμα πανό. Σε πολύ μικρότερη κλίμακα βεβαίως κάτι ανάλογο είναι και το ρίξιμο ενός μπουκαλιού με κόκκινη μπογιά το οποίο προφανέστατα και ο πιο αδαής άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί ότι είχε συμβολικό χαρακτήρα. Η συγκεκριμένη πράξη μόνο σαν ένας τρόπος έκφρασης των αντιπολεμικών αισθημάτων του συγκεκριμένου διαδηλωτή μπορεί να εκληφθεί  Παρ΄όλ΄αυτά όμως ας δούμε τι ορίζει ο εκτελεστικός του Συντάγματος νόμος και ειδικότερα εν σχέσει με το αν το ρίξιμο ενός μπουκαλιού με μπογιά μπορεί να ερμηνευθεί ότι επιτρέπει την εισβολή της αστυνομίας στην διαδήλωση και να την διαλύσει, όπως έγινε στην περίπτωσή μας.Στην περίπτωση μας λοιπόν, ο εκτελεστικός του Συντάγματος νόμος είναι σαφέστατος για το πότε μπορεί η αστυνομία να παρέμβει κατ΄εξαίρεση στο συνταγματικό δικαίωμα της ειρηνικής συνάθροισης στα άρθρα 70-79 του Ποινικού Κώδικα: Καταρχήν το άρθρο 70παρ. 2 ορίζει ότι «..μια συνάθροιση που άρχισε νόμιμα θεωρείται παράνομη όπως ορίζεται στο άρθρο 70παρ.1 ΠΚ. Ετσι μια συνάθροιση είναι παράνομη όταν πέντε (5) ή περισσότερα πρόσωπα συναθροίζονται με πρόθεση να διαπράξουν κάποιο ποινικό αδίκημα ή τα οποία συναθροίστικαν με πρόθεση να εκτελέσουν κάποιο κοινό σκποό και συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο που διεγείρει στα πρόσωπα που βρίσκονται στην περιοχή, εύλογο φόβο ότι συναθροίστηκαν με αυτό τον τρόπο με σκοπό να διασαλεύσουν την ειρήνη ή ότι με τέτοια συνάθροιση άσκοπα και χωρίς επαρκή λόγο προκαλούν άλλα πρόσωπα σε διασάλευση της ειρήνης.» 70παρ.1 ΠΚ: «Παράνομη είναι η συνάθροιση πέντε ή περισσοτέρων προσώπων συναθροισμένων με πρόθεση να διαπράξουν κάποιο ποινικό αδίκημα…» Στην υπόθεση μας όπως δέκτηκε το ΑΔ δεν υπήρξε καμιά απολύτως μαρτυρία για πέντε άτομα που προέβησαν σε αξιόποινες πράξεις. Ακόμη όμως και τότε δεν παρεμβαίνει η αστυνομία. Άρθρο 73: «Επαρχος επαρχίας ή στην απουσία αυτού οποιοσδήποτε αστυνομικός βαθμού Υπαστυνόμου ή ανωτέρου ενώπιον του οποίου δώδεκα ή περισσότεροι είναι συναθροισμένοι οχλαγωγικά… δύναται να προβεί σε προκήρυξη… η οποία διατάσσει τους οχλαγωγούς… να διαλυθούν ειρηνικά». Αρθρο 74: «Αν μετά την πάροδο εύλογου χρονικού διαστήματος όταν έγινε τέτοια προκήρυξη… ΔΩΔΕΚΑ ή περισσότεροι εξακολουθούν να είναι οχλαγωγικά συναθροισμένοι… δύναται να διαπράξει ό,τι είναι αναγκαίο για διάλυση των συναθροισμένων… ». Καμιά μαρτυρία ούτε για ΠΕΝΤΕ ούτε για ΔΩΔΕΚΑ άτομα που οχλαγωγούσαν υπήρξε ούτε και μαρτυρία εκ μέρους της αστυνομίας ότι τήρησε αυτό που υποχρεούται να κάνει από το Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ, δηλαδή να τηρήσει πιστά τον εκτελεστικό του Συντάγματος νόμο των άρθρων 70-79 ΠΚ.  Το Ανώτατο Δικαστήριο απεφάνθη επ’ αυτού, δηλαδή επί του θέματος της ρίψης ενός μπουκαλιού με μπογιά που έσπασε στο περιτοίχισμα κάτι που προκάλεσε την εισβολή της αστυνομίας όπως φάνηκε από όλη την μαρτυρία των Μαρτύρων Κατηγορίας ως εξής στην σελίδα 7 γραμμή 2: «Η επέμβαση της Αστυνομίας ήταν στην κρίση μας απόλυτα δικαιολογημένη. Πρέπει δε να ληφθεί επίσης υπόψη πως τα αντικείμενα ρίχνονταν στο χώρο πρεσβείας ξένης χώρας στον τόπο μας και η Πολιτεία έχει καθήκον να προστατεύει τις πρεσβείες».  Το Aνώτατο Δικαστήριο το οποίο αποτελεί έναν εκ των τριών πυλώνων του πολιτεύματος μας και μια εκ των τριών εξουσιών του κράτους μαζί με τη Νομοθετική και την Εκτελεστική, σαφέστατα και αποτελεί μέρος της Πολιτείας το οποίο μάλιστα  είναι και ο κατεξοχήν θεματοφύλακας και προστάτης των Συνταγματικών Δικαιωμάτων των πολιτών οι οποίοι έχουν και αυτοί δικαιώματα όπως και οι πρεσβείες.Δυστυχώς το Ανώτατο Δικαστήριο χωρίς να προβεί σε καμμιά απολύτως ανάλυση, χωρίς καμμιά απολύτως δικαιολογία ως προς το Δίκαιο-Νόμο που ακολούθησε και χωρίς καμμιά απολύτως αιτιολογία ως προς τα γεγονότα-αιτίες που αποδέκτηκε σε σχέση με το Νόμο, κατέληξε στο πιο πάνω απόσπασμα των τριών γραμμών και στο ότι η επέμβαση της Αστυνομίας ήταν όχι απλώς δικαιολογημένη αλλά μάλιστα όπως εμφαντικά δήλωσε απόλυτα δικαιολογημένη. Το Ανώτατο Δικαστήριο δυστυχώς για κάποιους λόγους δεν θεώρησε σκόπιμο να αναλύσει και να επεξηγήσει ποιες είναι οι προυποθέσεις που απαιτούνται για να περιοριστεί ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα το οποίο μάλιστα εμπίπτει και στο Μέρος ΙΙ του Συντάγματος, όπως έγινε στην υπόθεση μας με την επέμβαση της Αστυνομίας. Ναι μεν έκρινε δικαιολογημένη αυτή την επέμβαση, αλλά το γεγονός του περιορισμού του Συνταγματικού Δικαιώματος του άρθρου 21 παραμένει σαν γεγονός και έτσι από τη στιγμή που ο βασικότερος λόγος Έφεσης ήταν ακριβώς ο περιορισμός αυτού του βασικότατου για την εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας Συνταγματικού δικαιώματος των κατηγορουμένων, το Ανώτατο Δικαστήριο θα έπρεπε και υποχρεούτο να προβεί σε ενδελεχή ανάλυση για την ουσία αυτού του δικαιώματος και το βασικότερο όλων σε ανάλυση του εκτελεστικού νόμου που το περιορίζει.ώστε να καταδειχθεί ότι πράγματι η επέμβαση της Αστυνομίας που περιόρισε αυτό το Συνταγματικό Δικαίωμα ήταν δικαιολογημένη και μάλιστα απόλυτα όπως εμφαντικά τόνισε. Η παράλειψη αυτή του Ανωτάτου Δικαστηρίου έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τις γενικές αρχές για την δομή και το περιεχόμενο των δικαστικών αποφάσεων αλλά και με αποφάσεις του ιδίου του Ανωτάτου Δικαστηρίου:

 

Πρόεδρος της Δημοκρατίας νς Βουλή των Αντιπροσώπων 12/5/2000

«Περιορισμός του δικαιώματος της ιδιωτικής ζωής και κάθε δικαιωμάτος που κατοχυρώνει το Μέρος ΙΙ του Συντάγματος χωρεί μόνο κάτω από τους όρους και τις αυστηρές προυποθέσεις που θέτει το ίδιο το Σύνταγμα…….Φορέας των δικαιωμάτων που κατοχυρώνει το Μέρος ΙΙ του Συντάγματος είναι το άτομο. Τα θεμελιώδη δικαιώματα του ατόμου μπορεί να περιοριστούν με τον τρόπο που επιτρέπει και μόνο για τους λόγους που καθορίζει το Σύνταγμα. Περιορισμός μπορεί να τεθεί και η επέμβαση να επιτραπεί με Νόμο, εφόσον αυτά κρίνονται αναγκαία και στο βαθμό που η ανάγκη το επιβάλει……….….Πρώτο πρέπει να υπάρχει άμεσος σχέση μεταξύ του περιορισμού του δικαιωμάτος και της ανάγκης η οποία τον επιβάλλει. Δεύτερο πρέπει να καταδεικνύεται η ύπαρξη σοβαρού αν όχι αναπόφευκτου κινδύνου ότι ένας ή περισσότεροι από τους σκοπούς ή τις λειτουργίες της πολιτείας για τους οποίους μπορεί να περιοριστεί το δικαίωμα θα τεθούν σε κίνδυνο…………..…………..Τα ανθρώπινα δικαιώματα οριοθετούν το πλαίσιο λειτουργίας της Πολιτείας από τα οποία δεν χωρεί παρέκκλιση εκτός για τους εξαιρετικούς λόγους που διαγράφει το ίδιο το Σύνταγμα.». Στην μόλις εφτά σελίδων απόφασή του το Ανώτατο Δικαστήριο σε καμμιά απολύτως περίπτωση δεν κατέδειξε ποια ήταν η άμεση σχέση μεταξύ του περιορισμού του συνταγματικού δικαιώματος των κατηγορουμένων, δηλαδή η διάλυση της διαδήλωσης, με την ανάγκη που υπήρξε για αυτό, δηλαδή η ρίψη ΕΝΟΣ μπουκαλιού με μπογιά που έσπασε απλώς σε περιτοίχισμα   Επιπλέον σε καμμιά απολύτως περίπτωση δεν καταδείχθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο η ύπαρξη σοβαρού αν όχι μάλιστα αναπόφευκτου κινδύνου ότι ένας ή περισσότεροι από τους σκοπούς ή τις λειτουργίες της πολιτείας για τους οποίους θα περιοριστεί το δικαίωμα θα τεθεί σε κίνδυνο, δηλαδή με απλά λόγια με ποιο τρόπο η ρίψη ΕΝΟΣ μπουκαλιού με μπογιά που έσπασε σε περιτοίχισμα έθεσε σε κίνδυνο ένα ή περισσότερους σκοπούς ή λειτουργίες της Πολιτείας. Το Ανώτατο Δικαστήριο δεν αιτιολόγησε καθόλου με πιο τρόπο διαταράχθηκε η δημόσια τάξη ή τέθηκε σε κίνδυνο η ασφάλεια των πολιτών όπως λέει στην απόφαση του, με τη ρίψη ΕΝΟΣ μπουκαλιού με κόκκινη μπογιά που απλά έσπασε σε κενό χώρο που δεν υπήρχε κανείς, σε περιτοίχισμα την στιγμή μάλιστα που το ίδιο το πρωτόδικο δικαστήριο απεφάνθη ότι η ρίψης του ΕΝΟΣ μπουκαλιού σε τοίχο δεν ήταν παράνομη πράξη και γι΄αυτό άλλωστε και δεν κατηγορήθηκε κανείς γι΄αυτή την πράξη. Το Ανώτατο Δικαστήριο δηλαδή θεώρησε ότι μια πράξη που δεν ήταν καν παράνομη μπορούσε να θεωρηθεί μάλιστα ως διατάραξη της δημόσιας τάξης ή ότι έθεσε τάχα σε κίνδυνο την ασφάλεια των πολιτών; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό και για τα κριτήρια με τα οποία απεφάνθη το Ανώτατο Δικαστήριο φαίνεται ξεκάθαρα μέσα από την απόφαση του στην σελίδα 7 γραμμή 3: «Πρέπει δε να ληφθεί υπόψη πως τα αντικείμενα ρίχνονταν στο χώρο πρεσβείας ξένης χώρας στον τόπο μας και η πολιτεία έχει καθήκον να προστατεύει τις πρεσβείες». Και φυσικά η πρεσβεία αυτή δεν ήταν οποιαδήποτε πρεσβεία αλλά η πρεσβεία της μόνης υπερδύναμης στον κόσμο που καθορίζει την παγκόσμια πολιτική σκηνή. Το πιο σημαντικό στοιχείο αυτής της αναιτιολόγητης απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου είναι ότι αυτό παρέκαμψε παντελώς τόσο τις Συνταγματικές επιταγές του άρθρου 21 Σ  αφού δεν το ανέλυσε ουτε κατ΄ελάχιστον, αλλά και τον εκτελεστικό νόμο του Συντάγματος αφού όχι μόνο δεν ανέλυσε το Νόμο αλλά τον αγνόησε παντελώς αφού δεν ανέφερε ούτε καν λεκτικά τα άρθρα 70-79 του Πονικού Κώδικα. Σχολιάζοντας την εν γένει αξιοπιστία των Μαρτύρων Κατηγορίας το Α.Δ είπε τα εξής στην απόφαση του στην σελίδα 7 παραγραφο 2 :  «Όπως είπαμε πιο πριν οι δικήγοροι των εφεσειόντων έκαναν επίσης ευρύτατη αναφορά στη μαρτυρία για να δείξουν πως το πρωτόδικο δικαστήριο δεν έπρεπε να πιστέψει τους μάρτυρες κατηγορίας, γιατί η μαρτυρία τους ήταν αντιφατική και αντικειμενικά ανυπόστατη. Υπέδειξαν δε διάφορα σημεία που αναφέρονται σε μικρολεπτομέρειες στην παράθεση των γεγονότων τα οποία όμως δεν πλήττουν στην κρίση μας τον κυρίως κορμό της μαρτυρίας ή οποία όπως έχουμε πει πολλές φορές εξετάζεται στη βάση της παγκοίνως αποδεκτής λογικής ως της μόνης διαδικασίας σκέδψης που οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα. Είχαμε την ευκαιρία να εξετάσουμε και αυτή τη πτυχή της υπόθεσης με προσοχή. Δεν πεισθήκαμε όμως πως υπάρχει λόγος επέμβασής μας στις διαπιστώσεις στις οποίες προέβει το πρωτόδικο δικαστήριο» Ας δούμε όμως ποιες ήταν αυτές οι «μικρολεπτομέρειες» που επικαλέστηκαν οι δικηγόροι των εφεσειόντων: Όπως έχει ήδη λεχθεί και πιο πάνω, ο κατηγορούμενος 3 Κώστας Μιχαήλ αθωώθηκε και απαλλάγηκε από τις κατηγορίες του ακριβώς λόγω της απίστευτης και ενδεχομένως κακόβουλης αντίφασης στην οποίαν περιέπεσε ο ΜΚ10 υπαστυνόμος Σάββας Χρίστου, αφού ενώ στην γραπτή του κατάθεση γράφει ότι ο κατηγορούμενος 3 Κώστας Μιχαήλ τον κτύπησε μαζί με τον κατηγορούμενο 4 Αρη Μακρίδη, ο ίδιος αυτοαναιρείται και παραδέχεται το τεραστίων διαστάσεων ψεύδος του, αφού στην προφορική του μαρτυρία ενώπιον του δικαστηρίου παραδέκτηκε ότι όχι μόνο ο κατηγορούμενος 3 Κώστας Μιχαήλ δεν τον κτύπησε αλλά ούτε καν τον πλησίασε.  Ετσι λόγω αυτής της τεράστιας αντίφασης η οποία φυσικά και δεν θεωρείται «μικρολεπτομέρεια», το πρωτόδικο δικαστήριο τον βρήκε αναξιόπιστο μάρτυρα. Το εξωφρενικό αυτού του γεγονότος ήταν όμως ότι τοσο το Πρωτόδικο Δικαστήριο όσο και το Ανώτατο θεώρησαν τον ΜΚ10 Σάββα Χρίστου πλήρως αναξιόπιστο όσον αφορά μόνο τον κατηγορούμενο 3,  ενώ ως προς τον κατηογορούμενο 4 Άρη Μακρίδη έτσι αυθαίρετα αν και αφορούσε τα ίδια γεγονότα και την ίδια ακριβώς μαρτυρία του ΜΚ10 Σάββα Χρίστου τον βρήκε αξιόπιστο και καταδίκασε μόνο τον κατηγορούμενο 4 Αρη Μακρίδη.Τόσο το πρωτόδικο δικαστήριο όσο και το Α.Δ. δεν έκανε καμμιά απολύτως αναφορά στο γεγονός αυτό και δεν επεξήγησε γιατί παρ΄όλο που απάλλαξε και αθώωσε κατά το στάδιο της απόδειξης εξ πρώτης όψεως υπόθεσης λόγω της αντίφασης που υπέπεσε ο ΜΚ10 Σάββα Χρίστος με την ίδια μαρτυρία βρήκε ένοχο τον κατηγορούμενο 4. Μια εντελώς αναιτιολόγητη δεκτότητα μαρτυρίας από το Α.Δ. όσον αφορά τον κατηγορούμενο 4 Άρη Μακρίδη και μια παντελώς αναιτιολόγητη απόρριψη μαρτυρίας είναι η εξής στην σελίδα 4 στην γραμμή 5 της απόφασης του: «Αλλος μάρτυρας ανέφερε πως ένα πρόσωπο, ο 4ος κατηγορούμενος επετέθη εναντίον του Αν.Αν. Υπαστυνόμου Σάββα Χρίστου τον οποίο κτύπησε με τα χέρια στο πρόσωπο…»  Είναι δυνατόν το Α.Δ. να δέχεται μαρτυρία από άγνωστο πρόσωπο για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα που αφορά την ζωή και την υπόληψη ενός πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας; Ο ΜΚ4 Αστ 3874 Κυριάκος Θεοκλής στα πρακτικά σελίδα 28 γραμμή 30 λέει ότι:«Τον κ. Σάββα είδα ότι είναι ο Παύλος που τον κτύπησε»  Ο ΜΚ4 λέει ότι τον ΜΚ10 υπαστυνόμο Σάββα Χρίστου βασικότατο ΚΑΙ αναξιόπιστο Μάρτυρα Κατηγορίας τον κτύπησε κάποιος Παύλος και όχι ο κατηγορούμενος 4 Άρης Μακρίδης αλλά  παρ΄όλ΄αυτά το Α.Δ. προτίμησε την μαρτυρία ενός άγνωστου «άλλου μάρτυρα» τον οποίο δεν κατονομάζει χωρίς να εξηγεί γιατί.  Το Α.Δ. στην απόφαση του στην σελίδα 4  παράγραφο 2 γραμμή 6 λέει τα ακόλουθα:«Μαρτυρία πως το μπουκάλι με κόκκινη μπογιά το έριξε ο 2ος κατηγορούμενος έδωσε και ο αστυνομικός Χ. Χαραλάμπους που είδε τον κατηγορούμενο να ρίχνει το μπουκάλι από απόσταση 2, 3 μέτρων.» Στα πρακτικά της εξέτασης των Μαρτύρων Κατηγορίας στην σελίδα στην σελίδα 44 στην πρώτη γραμμή λέει ο ΜΚ 8 Χ. Χαραλάμπους:«Ε. Τι ώρα έγινε αυτό το περιστατικό που ρίχθηκε κάτι στην πρεσβεία; Α. 15.30 πήγαμε εκεί. Περί τις 3.30» Στην σελίδα 45 στην γραμμή 9:«Ε.Οι συνθήκες του χώρου πως ήταν, τι ώρα ήταν; Α. 3.30 περίπου. Ε. Σου υποβάλλω ότι λες ψέματα και ότι υπήρχε σκοτάδι τη στιγμή εκείνη επειδή η ώρα ήταν πολύ περασμένη από την ώρα που είπετε και σου υποβάλλω ότι λες ψέματα με σκοπό να ενοχοποιήσεις τον κατηγορούμενο ότι έριξε κάτι. Α. Την ώρα που έγινε το συμβάν είχε φως.» Στην σελίδα 13 των πρακτικών εξέτασης των Μαρτύρων Κατηγορίας κατά την εξέταση του ΜΚ3 Αστ Χρίστου Σαμαρά λέει:Α. Που θέλεις να ξέρω; Εγώ είδα ότι την έριξε ο κύριος.Ε. Πόσο μακριά ήσουν όταν σου την έριξε;Ε. ¨Ηταν βράδυ; Α. Όχι απόγευμα 6.30» Πιο κάτω στην σελίδα 14 των πρακτικών στην γραμμή 3 λέει ο ΜΚ3:Α. Υπήρχε επαρκής φωτισμός στην περιοχή, υπήρχαν λαμπτήρες της ηλεκτρικής και είδα τον κατηγορούμενο καθαρά.»Ο ίδιος ΜΚ3 γράφει στην γραπτή του κατάθεση:«Στις 20/3/03 και περί ώρα 18.30 βρισκόμουν καθήκον μπροστά από την αμερικανική πρεσβεία……… Σε μια στιγμή είδα ένα διαδηλωτή με μακρυά μαλλιά και μούσι να ρίχνει προς την πρεσβεία μια φιάλη σκούρου χρώματος η οποία χτύπησε πάνω στο προστατευτικό περιτοίχισμα….» Στην γραπτή του κατάθεση ο ΜΚ5 Αστ Μ. Οδυσσέως γράφει: «…….Στις 18.30 απέναντι από την αμερικανική πρεσβεία ενώ ήμουν τοποθετημένος μαζί με αλλους συναδέλφους μεταξύ των διαδηλωτών οι οποίοι ανέρχονταν στους χίλιους περίπου άρχισε συμπλοκή μεταξύ των διαδηλωτών και αστυνομικών» Ο ΜΚ10 υπαστυνόμος Σάββας Χρίστου γράφει στην γραπτή του κατάθεση:«Γύρω στις 18.00 έφθασαν στο μέρος περίπου 500 διαδηλωτές και ξεκίνησε η διαδήλωση.Σε κάποια στιγμή από την άκρη των διαδηλωτών που ήταν έξω από το συρματοπλεγμα έπεσε μπουκάλι με κόκκινη μπογιά….» H μαρτυρία που έδωσε ο ΜΚ8 Χ.Χαραλάμπους ότι το συμβάν έγινε κατά την διάρκεια της ημέρας που είχε φως του ήλιου στις 15.30  έρχεται σε πλήρη αντίφαση με όλους τους Μάρτυρες κατηγορίας οι οποίοι τόσο στις γραπτές τους καταθέσεις όσο και στις προφορικές τους μαρτυρίες είπαν ότι το συμβάν έγινε στις 18.30 ενώ είχε ήδη σκοτεινιάσει και είχαν τεθεί σε λειτουργία οι φωτεινοί λαμπτήρες της ΑΗΚ. Το Ανώτατο Δικαστήριο χωρίς να αιτιολογήσει για ποιο λόγο, δέκτηκε αυτή την μαρτυρία και απέρριψε όλες τις άλλες.  Αυτή η αντίφαση σε καμμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί «μικρολεπτομέρεια» διότι το Α.Δ. βασίστηκε σ΄αυτήν για να δεκτεί ότι το μπουκάλι με την μπογιά το έριξε ο κατηγορούμενος 2 Γιώργος Παπαδόπουλος που ήταν και ο λόγος για τον οποίο έγινε η παράνομη εισβολή της αστυνομίας στην διαδήλωση .  Ένα στοιχείο κρισιμότατο όσον αφορά την έλλειψη στοιχειώδους αιτιολόγησης εκ μέρους του Α.Δ.είναι ειδικότερα όπως αναλύθηκε επισταμένως πιο πάνω ο λόγος για τον οποίο εισέβαλε η αστυνομία  ο οποίος ήταν αποκλειστικά και μόνο η ρίψη ΕΝΟΣ μπουκαλιού με μπογιά που έσπασε στο περιτοίχισμα. Το Α.Δ. δεν έκανε καιμιά απολύτως αναφορά στις μαρτυρίες όλων ανεξαιρέτως των Μαρτύρων Κατηγορίας αλλά έτσι γενικά το Α.Δ. έκανε λόγο για ρίψη πολλών αντικειμένων όπως λέει στην απόφαση του στη σελίδα 7 γραμμή 1: «Η Αστυνομία κινήθηκε μάλιστα μόνο προς το σημείο της διαδήλωσης όπου είχε εντοπιστεί η ρίψη των αντικειμένων» Στην ίδια όμως απόφαση του, το Α.Δ. αυτοαναιρείται αφού σε άλλο σημείο στην σελίδα 3 παραγραφο 2 γραμμή 2 δέχεται ότι υπήρξε ρίψη μόνο ΕΝΟΣ μπουκαλιού με μπογιά: «Ο αστυνομικός Χρ. Σαμαράς είναι αυτός που είδε ένα διαδηλωτή με μακριά μαλλιά και μούσι, όπως τον περιέγραψε, να ρίχνει προς το μέρος της πρεσβείας ΕΝΑ μπουκάλι το οποίο αφού έσπασε στο προστατευτικό περιτοίχισμα της πρεσβείας χύθηκε από αυτό κοκκινη μπογιά. Είναι τότε που δυο τρια άλλα μέλη της αστυνομικής δύναμης προχώρησαν προς το σημείο της διαδήλωσης, από όπου εκσφενδονίστηκε ΤΟ μπουκάλι για να σταματήσουν περαιτέρω επεισόδια αυτού του είδους.» Δηλαδή το Α.Δ. ενώ αλλού δέχεται αναιτιολόγητα ότι ο λόγος που εισέβαλε η αστυνομία ήταν η ρίψη πολλων αντικειμένων σε άλλο σημείο της απόφασης του λέει ότι ο λόγος που εισέβαλε η αστυνομία ήταν για να πάει προς το σημείο που εκσφενδονίστηκε ΤΟ ΈΝΑ  μπουκάλι ώστε να μην ριχθούν και άλλα αντικείμενα εκτος από αυτό το ΕΝΑ. Η πλέον αναιτιολόγητη δεκτότητα μαρτυρίας από το Α.Δ η οποία  όμως δεν δόθηκε ποτέ, είναι αυτή του ΜΚ10 Υπαστυνόμου Σάββα Χρίστου βάσει της οποίας δήθεν ο Υπαστυνόμος είδε τον κατηγορούμενο 2 Γιώργο Παπαδόπουλο να ρίχνει το μπουκάλι ενώ αντίθετα ο υπαστυνόμος είπε στην γραπτή του κατάθεση ότι είδε τον κατηγορούμενο 3 Κώστα Μιχαήλ να ρίχνει το μπουκάλι. Λέει το Α.Δ. στην απόφαση του σελίδα 4 παράγραφο 2 γραμμή 4:«Εκτός από τον ίδιο τον Υπαστυνόμο, που επιβεβαίωσε τα πιο πάνω, σχετική ήταν και η κατάθεση της αστυφύλακος Χρυστάλλας Τσίγκη. Μαρτυρία πως το μπουκάλι με κόκκινη μπογιά έριξε ο 2ος κατηγορούμενος (Γιώργος Παπαδόπουλος) έδωσε και ο αστυνομικός Χ. Χαραλάμπους που ειδε τον κατηγορούμενο να ρίχνει το μπουκάλι από απόσταση 2, 3 μέτρων.» Ο ΜΚ10 Υπαστυνόμος Σάββα Χρίστος στην γραπτή του κατάθεση τεκμήριο 16 γράφει στη σελίδα 2 γραμμή 9 και 10 «το εν λόγω πρόσωπο που ήταν ύποπτο για κατοχή μπουκάλια με μπογιά και μου είχε επιτεθεί όταν ήμουν στο έδαφος, μιλώ το πρόσωπο που με κτύπησε και του ζήτησα να τον οδηγήσει στον σταθμό». Εδώ ο ΜΚ10 αναφέρεται στον κατηγορούμενο 3 Κώστα Μιχαήλ όπως προκύπτει και από την γραπτή του κατάθεση σελίδα 2, 5 γραμμές από το τέλος : «ο πρώτος συλληφθείς που παράδωσα στον Ε/Αστ 7014 όπως έμαθα αργότερα είναι ο Κωστάκης Μιχαήλ.» και λέει ότι του είχε επιτεθεί. Σε πλήρη αντίθεση με την γραπτή του κατάθεση ο ΜΚ10 στην προφορική του μαρτυρία λέει στα πρακτικά σελίδα 62 γραμμή 12 από το τέλος:«Α.¨Οπως ανέφερα στην κατάθεσή μου δέχθηκα κτύπημα από τον 4ο κατηγορούμενο.Ε. Μόνο από τον 4ο;Α. Μόνο» επίσης  στην σελίδα 63 των πρακτικών περίπου στο μέσό «Ε. Ο κατηγορούμενος που είδετε να ρίχνει το μπουκάλι σας κτύπησε;Α. Όχι»Ακριβώς λόγω αυτής της πολύ μεγάλης αντίφασης του ΜΚ10 το πρωτόδικο δικαστήριο απάλλαξε στην απόφαση για εκ πρώτης όψεως υπόθεση τον κατηγορούμενο 3 Κώστα Μιχαήλ όπως γράφει στην απόφασή του στα πρακτικά σελίδα 75 γραμμή 31

 

«Ο τρίτος κατηγορούμενος είναι ο Κώστας Μιχαήλ. Ο Κώστας Μιχαήλ αντιμετωίζει την 11η κατηγορία επίθεση εναντίον αστυνομικού. Ο Σάββας Χρίστου στο τεκμήριο 16 που είναι η κατάθεσή του αναφέρει τα εξής: κάνει αναφορά ότι κτυπήθηκε στο πρόσωπο από τον κατηγορούμενο 3 αλλά στα πρακτικά στην αντεξέταση ως μάρτυρας κατηγορίας λέει τα εξής: «Ο κατηγορούμενος 3 δεν με πλησίασε, μου τον υπέδειξαν σαν το πρόσωπο που έριξε την μπογιά.» Βρήκα ότι με τη μαρτυρία αυτού του μάρτυρα δεν αποδεικνύεται με οποιοδήποτε τρόπο η επίθεση ούτε υπάρχει μαρτυρία που να αποδεικνύεται η επίθεση που είναι συστατικό στοιχείο του αδικήματος στην 11η κατηγορία.

 

Όσον αφορά την 12η κατηγορία και πάλι το συστατικό στοιχείο της επίθεσης και την πρόκλησης σωματικής βλάβης αποδεικνύεται με επακόλουθο να μην αποδεικνύεται ούτε η 14η κατηγορία που είναι η ανησυχία.

 

Βρίσκω ότι εναντίον του κατηγορούμενου 3 δεν υπάρχει οποιαδήποτε μαρτυρία. Ο κατηγορούμενος 3 θα αθωωθεί και απαλλαχθεί στο στάδιο αυτής της διαδικασίας.»

 

Ο ΜΚ10 ουδέποτε ισχυρίστηκε τόσο στην γραπτή του κατάθεση όσο και στην προφορική του μαρτυρία ότι είδε τον κατηγορούμενο 2 Γιώργο Παπαδόπουλο να ρίχνει το μπουκάλι,  αλλά στην γραπτή του κατάθεση στη σελίδα 1 γραμμή 12 από το τέλος αναφέρει ότι :

«να πάω στην άκρη αριστερά της εκδήλωσης που ήταν ένα πρόσωπο με γένι και μαλλιά μακρυά κότσο και να εξετάσω καθότι τον είδα να ρίχνει αυτό το μπουκάλι με την μπογία.»

ενώ στην προφορική του μαρτυρία στην σελίδα 61 των πρακτικών 5 γραμμές από το τέλος μετά από ερώτηση λέει :

«Ε. Εσείς έίδετε τον κατηγορούμενο 3 να ρίχνει μπογιά;

Α. ¨Οχι.

Ε. Γιατί στην κατάθεση σας αναφέρετε: «πήρα μαζί μου……» (διαβάζει). «είδα ένα άτομο με μακριά μαλλιά και κότσο……μπογιά». Είπετε έτσι πράγμα στην κατάθεση σας;

Α. Όχι. Στην κατάθεση μου δεν είπα έτσι πράγμα.

Ε. Σου ξαναδιαβάζω. «με διέταξε ο υπεύθυνος μου……..μαλλιά» (διαβάζει)

Α. Δεν αναφέρω ότι τον είδα εγώ. Μου υποδείχθηκε.

Προσπαθούμε να γελοιοποιηθούμε στο δικαστήριο.

Ε. Στην κατάθεση σου λες «τον είδα» όχι «το είδαν»

Α. Δεν τον είδα εγώ. Τον είδαν και μου τον υπέδειξαν.

Ε. Δηλαδή αυτό που λες στην κατάθεσή σου δεν είναι σωστό;

Α. Στην κατάθεσή μου λέω το σωστό. Ότι μου υπέδειξε ο υπεύθυνος μου κάποιο άτομο. Δεν βλέπω να λέω έτσι πράγμα εδώ. Εγω προσωπικά δεν τον είδα. Μου τον υπέδειξαν.

Ε. Σας υποβάλλω ότι ο κ. Μιχαήλ κατηγορούμενος 3 ουδέποτε έριξε μπογιά και ούτε υπήρχε λόγος να τον πλησιάσετε ή να τον πλησιάσετε ή να τον ελέγξετε και το εκάνετε κατά παράβαση των καθηκόντων σας.

Α. Όπως ανέφερα λέω την αλήθεια. Δεν λέω ότι τον είδα και δεύτερον εκτελούσα διαταγές.»

 

Το Πρωτόδικο Δικαστήριο απορρίπτωντας τον γελοίο αυτό ισχυρισμό του ΜΚ10 με τον οποίον προσπαθησε να μας πείσει ότι όταν γράφει στην γραπτή του κατάθεση «είδα» στην πραγματικότητα εννοούσε ότι μου τον υπέδειξαν, αναφέρει στην απόφαση του σελίδα 5, 10 γραμμές από το τέλος :

«Τότε πήρε οδηγίες να πάει στο άκρον αριστερά της εκδήλωσης που ήταν ένα πρόσωπο με γένι και μακριά μαλλιά καθότι τον είδε να ρίχνει αυτός το μπουκάλι με την μπογιά»

 

Παρόλο όμως ότι το Πρωτόδικο Δικαστήριο αποδέκτηκε ότι επι της ουσίας της μαρτυρίας του ΜΚ10 υπάρχει ακόμη μια πολύ σοβαρή αντίφαση μεταξύ της γραπτής του κατάθεσης και της προφορικής του μαρτυρίας, παρ΄όλα αυτα το πρωτόδικο δικαστήριο βρήκε τον κύριο αυτό ΜΚ10 αξιόπιστο, χωρίς να σχολιάσει καθόλου τις αντιφάσεις αυτές.

 

Το Ανώτατο Δικαστήριο όμως προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και δέκτηκε μάλιστα ότι ο ΜΚ10 Υπαστυνόμος Σάββα Χρίστος είδε τον κατηγορούμενο 2 Γιώργο Παπαδόπουλο να ρίχνει το μπουκάλι ενώ ο ΜΚ10 υπαστυνόμος Σάββας Χρίστου ουδέποτε έκανε αναφορά στον κατηγορούμενο 2 Γιώργο Παπαδόπουλο αλλά στον κατηγορούμενο 3 Κώστα Μιχαήλ για τον οποίο έγραψε στην κατάθεσή του ότι τον είδε να ρίχνει το μπουκάλι κάτι που εν πάσει περιπτώσει έρχεται σε πλήρη αντιθεση με όλους τους Μάρτυρες Κατηγορίας.

 

Όσον αφορά την μαρτυρία των Μαρτύρων Υπεράσπισης το Α.Δ. επιλεκτικά όπως το ίδιο θεωρούσε ότι ταιριάζει στην απόφαση του και χωρίς καμμιά τεκμηρίωση και αιτιολογία έκανε αναφορά σε πολύ μικρά αποσπάσματα της μαρτυρίας των Μαρτύρων Υπεράσπισης.

 

Το Α.Δ στην πρώτη σελίδα γραμμή 2 λέει τα εξής:

«Σύμφωνα με το μάρτυρα υπεράσπισης αρ. 1 Κωστάκη Μιχαήλ  η διαδήλωση οργανώθηκε από άτομα οπυ ανήκουν στον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο…..»

 

Το Α.Δ. δεν αναφέρει αν δέχεται αυτή την μαρτυρία και σε τι αποσκοπεί αυτή η αναφορά την στιγμή μάλιστα που στην διαδήλωση αυτή συμμετείχαν πολλοί βουλευτές της Κυπριακής Βουλής και οι οποίοι φυσικά και δεν ανήκουν στον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο. Δύο βουλευτές εξ αυτών μάλιστα ήταν Μάρτυρες Υπεράσπισης.

 

Ο ΜΥ 2 Γιώργος Περδίκης στην σελίδα 95 γραμμή 6 των πρακτικών λέει:

«Ε. Πέστε μας την ιδιότητα σας

Α. Είμαι μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Ε. Στις 20.3.03 που ακριβώς βρισκόσουν την ώρα της διαδήλωσης;

Α. Στις 20.3.03 συμμετείχα σε μια εκδήλωση διαμαρτυρίας η οποία ξεκίνησε από την Πλατεία Ελευθερίας. Η πορεία κατέληξε στην Αμερικάνικη Πρεσβεία.

Ε. Εσύ που βρισκόσουν;

Α. Κατά τη διάρκεια της πορείας βρισκόμουν μπροστά από την πορεία ως πρόεδρος της πορείας.»

 

Το Α.Δ για κάποιους λόγους δεν θεώρησε σκόπιμο να αναφερθεί σε αυτή την μαρτυρία ενός βουλευτή της Δημοκρατίας την οποία προφανώς θεώρησε αναξιόπιστη και ανάξια σχολιασμού.

 

Στην σελίδα 96 των πρακτικων γραμμή 19 ο ίδιος ΜΥ2:

«Ε. Είχετε κατευθυνθεί στο σημείο των συμπλοκών μετά;

Α. Στη συνέχεια παρατήρησα ότι από τη δεξιά πλευρά εμφανιστηκε ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας κια γινοταν πάλι εκει καποια φασαρία, πλησίασα κοντά και εκεί είδα τον δεύτερο κατηγορούμενο (εννοεί τον Αρη Μακρίδη) να τον κρατούν οι αστυνομικοί να είναι στο έδαφος να τον κρατούν και να έχει μαζευτεί γύρω όχλος διαδηλωτών και γινόταν μια μικρή συμπλοκή. Είδα και τον γιατρο κ. Φάντη εκεί και απ΄ότι αντελήφθηκα ο κατηγορούμενος 2 (δείχνει όπως είναι στο εδώλιο) απ΄ότι θυμουμαι κ Αρης Μακρίδης ήταν στο έδαφος και τον κρατούσαν αστυνομικοί οι οποίοι προσπαθούσαν να τον βάλουν μέσα στο αυτοκίνητο της αστυνομίας.

Ε. Γνωρίζετε αυτή την σκηνή;

Α Ναι ήμουν εκεί

Ε Πως συμπεριφέρονταν οι αστυνομικοί;

Α. Κατά την άποψη μου με τρόπο βίαιο.

Ε. Εσείς αντιληφθήκατε σε κάποια στιγμή τον κατηγορούμενο να κτυπά τους αστυνομικούς;

Α. Ο κατηγορούμενος εξ όσων θυμούμαι ήταν ακίνητος είχε σταυρώσει τα χέρια του έτσι (δείχνει) και δεν εκινείτουν καθόλου.

Ε. Πόσοι αστυνομικοί ήταν πάνω από τον κατηγορούμενο;

Α. Αρκετοί 5-6. Όταν πλησίασα κοντά τον έσπρωχναν οι αστυνομικοί άκουε ακόμα και βρισιές.

Ε Η συμπεριφορά εν ολλίγοις των αστυνομικών προς τον κατηγορούμενο θα την χαρακτηρίζατε παραδεκτή ότι έτσι πρέπει να συμπεριφέρονται;

Α. Νομίζω ήταν κατά παραπάνω από την απαιτούμενη βία τη δεδομένη στιγμή.»

 

Πιο κάτω στην ίδια σελίδα στην γραμμή 28:

«Ε. Είχετε αντιληφθεί ότι ήταν κτυπημένος;

Α. Δεν αντελήφθηκα να φέρει τραύματα αλλά είχε στα μαλλιά του κόκκινη μπογιά.

Ε. Θεωρήσετε απαραίτητο να καλέσετε ασθενοφόρο;

Α. Υπήρχε η αμφιβολία ότι πιθανό να είχε πρόβλημα υγείας. Εξ όσων θυμούμαι ο Άρης δεν μιλούσε, δεν αντιδρούσε.

Ε. Και από πάνω του ποιοι ήταν;

Α. Αρκετοί αστυνομικοί οι οποίοι έσπρωχναν και τον ίδιο και οποιονδήποτε προσπαθούσε να πλησιάσει.

Ε. Βρίζοντάς τον;

Α. Ναι

Ε. Απο την όλη συμπεριφορά των κατηγορουμένων πιστεύετε ότι κινδύνευσε σε κάποια στιγμή η ακεραιότητα είτε αστυνομικών είτε πολιτών;

Α. Δεν είδα καμιά βίαιη πράξη ή επίθεση διαδηλωτών εναντίον αστυνομικών.»

 

Η ΜΥ4 Ελένη Μαύρου στα πρακτικά σελίδα 106 γραμμή 5 λέει:

«Α. Ονομάζομαι Ελένη Μαύρου, βουλευτής  της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ε. Μπορείτε να αρχίσετε να μας λέτε πως ακριβώς βρεθήκατε στην πορεία, τι θυμάστε; Να πάμε στο επίμαχο σημείο, ποιος κατά τη γνώμη σας ήταν ο λόγος που άρχισε να δημιουργείται ένταση στον χώρο;

Α. Στην δική μου αντίληψη την ευθύνη για την πρόκληση των επεισοδίων και έντασης στην πορεία την είχε η αστυνομία. Φτάνοντας η πορεία στο χώρο που θα γινόταν η διαδήλωση πρεπει να πω ότι φτάνοντας η πορεία στο χώρο υπήρχε απόλυτη τάξη οι διαδηλωτές βρίσκοντα όλοι πίσω από το περιτοίχισμα και συνεχίστηκε η εκδήλωση διαδηλώνοντας κανονικά με συνθήματα όπως συνηθίζεταιΕ. Κατά τη διάρκεια της πορείας είχατε δεχθεί κάποια παράπονα;Α. Όχι κατά τη διάρκεια της πορείας. Αλλά φτάνοντας στο χώρο κάποιοι διαδηλωτές ήρθαν και παραπονέθηκαν για τους μυστικούς αστυνομικούς. Προσεγγίσαμε μιλήσαμε με τους υπεύθυνους της περιφρούρησης της διαδήλωσης υποδεικνύοντας ότι δημιουργεί ένταση η παρουσία τους κια θα ήταν καλυτερα να απομακρυνθούν. Σε κάποια στιγμή της εκδήλωσης της διαμαρτυρίας είδα αρκετούς αστυνομικούς που βρίσκονταν πίσω από το περιτοίχισμα να περνούν μέσα στους διαδηλωτές χωρίς να έχω αντιληφθεί οποιοδήποτε λόγο για την κίνηση αυτή.Ε. Δεν είχατε αντιληφθεί κάποια πρόκληση;Α. Λέχθηκε ότι έριξαν κάποιοι διαδηλωτές ένα μπουκάλι με μπογιά το οποίο δεν θεωρώ ως λόγο για την κίνηση που ακολούθησε η αστυνομία. Εφόσον η κίνηση προκάλεσε ένταση και συμπλοκές μεταξύ των διαδηλωτών προσπαθήσαμε και πάλι με κάποιους από τους υπεύθυνους της περιφρούρησσης να τους πείσουμε ότι η παρουσία τους δεν βοηθά κια θα ήταν καλύτερα να απομακρυνθούν και να αφήσουν την ομάδα περιφρούσρησης για να κρατούν την τάξη.Προσεγγίσαμε κάποιους αστυνομικούς οι ίδιοι είπαν ότι αυτές ήταν οι οδηγίες.Ε. Θυμάστε κάποιο συγκεκριμένο αστυνομικό;Α. Όχι προσωπικά αλλά είδα από μακριά τον υπεύθυνο αξιωματικό ενώ έδινε οδηγίες με χειρονομίες έντονες σε πολλούς αστυνομικούς να προχωρήσουν.Ε Είναι αυτός εδώ; (δείχνει στη μάρτυρα μια φωτογραφία)Α Ναι ( η μάρτυρας αναγνωρίζει από την φωτογραφία τον κύριο Σάββα Χρίστο. Με  έντονες χειρονομίες καλούσε και άλλους αστυνομικούς να εισέλθουν μεταξύ των διαδηλωτών.Ε Τι εννοείτε καλούσε;

 

Α. Επαρότρυνε τους.

Ε Δεν προσπαθησε να έρθει σε συνεννόηση;

Α Οχι σε καμμιά μαζί με τους υπεύθυνους της περιφρούρησης που αρχικά είχαν συνεννοηθεί με την αστυνομία, σε κάποια στιγμή στη συνέχεια ήρθαν οι διαδηλωτές φωνάζοντας ότι κάποιος κτυπήθηκε κια η αστυνομία αρνείται να τον πάρει στο Νοσοκομείο προχώρησα προς το σημείο που ήταν ο κτυπημένος είναι ο ένας κατηγορούμενος τον είδα κάτω στην ασφαλτο να τον κρατούν με τα χέρια πίσω.

Ε Είδετε τον κατηγορούμενο 4 να κτυπά οποινδήποτε αστυνομικό;

Α. Όχι και αμφιβάλλω εάν ήταν σε θέση να κτυπήσει κάποιο αστυνομικό, ήταν φανερό ότι ήταν ζαλισμένος, προσπαθούσα εκείνη την ώρα να τους πείσω ότι θα έπρεπε να τον πάρουν στο Νοσοκομείο και υπήρξε αρχική άρνηση.

Ε. Εκ μέρους των αστυνομικών;

Α. Ναι……..

 

Λίγο πιο κάτω στην σελίδα 108 των πρακτικών πρώτη γραμμή συνεχίζει η ΜΥ4:

« Λίγη ώρα μετά πήγα στο Νοσοκομείο για να δω τι γίνεται με τον κύριο Άρη Μακρίδη, τον είδα στο φορείο με τη συνοδεία αστυνομίας. Όπως με ενημέρωσε η Ιατρός φαινόταν ότι είχε υποστεί διάσειση, με δυσκολία επικοινωνόύσε»

 

Το Α.Δ παντελώς αναιτιολόγητα και αυθαίρετα επίσης απέρριψε το τεκμήριο 42 που είναι το ιατρικό πιστοποιητικό του Άρη Μακρίδη κατηγορούμενου 4 όπου αναγράφεται σαν ιατρική διάγνωση Κρανιο Εγκεφαλική Κάκωση και εγκεφαλική διάσειση μετά απο ξυλοδαρμό. Ενδεικτικό της σοβαρότητας των τραυμάτων που υπέστει ο κατηγορούμενος 4 συνεπεία του ξυλοδαρμού και της βίας που ασκήθηκε εις βάρος του από τους αστυνομικούς είναι και η σύσταση του γιατρού όπως λάβει άδεια απουσίας εργασίας δύο εβδομάδων από τις 20/3/2003 μέχρι και την 5/4/2003

Τόσο το πρωτόδικο δικαστήριο όσο και δυστυχώς το Ανώτατο Δικαστήριο θεώρησε ανάξιο σχολιασμού το ιατρικό πιστοποιητικό που είναι άλλωστε και επίσημο έγγραφο της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν αιτιολόγησε και δεν αναφέρθηκε καθόλους στους λόγους για τους οποίους δεν το έλαβε υπ΄όψιν καθώς επίσης και δεν αναφέρθηκε καθόλου στους τραυματισμούς του κατηγορούμενου 4 και πόθεν αυτοί προήλθαν.

 

To A.Δ. δεν έκανε καμμιά απολύτως αναφορά στην καθοριστική μαρτυρία του ΜΥ3 Σόλωνα Αντάρτη ο οποίος είδε ολόκληρη την σκηνή του ξυλοδαρμού του Άρη Μακρίδη από τον Υπαστυνόμο Σάββα Χρίστου και άλλους αστυνομικούς που ήταν από πάνω του.

 

Η μαρτυρία του ΜΥ3 Σόλωνα Αντάρτη σε συνδυασμό με την μαρτυρία της ΜΥ4 Ελένης Μαύρου είναι ενδεικτική και αποκαλυπτική για τον ρόλο που έπαιξε στην διαδήλωση ο βασικότατος ΜΚ10 υπαστυνόμος Σάββας Χρίστου καθώς επίσης  και για τον λόγο για τον οποίο η αστυνομία κινήθηκε εναντίον του Άρη Μακρίδη, που δεν ήταν άλλος από τα πολιτικά φρονήματα που θεωρούσαν ότι έχει ο Άρης, δηλαδή ότι ήταν αναρχικός:

 

στην σελίδα 103 γραμμή 1 των πρακτικών:

«Α. Υπέδειξε κάποιο πρόσωπο το οποίο εγώ δεν μπορούσαν να δω ποιο υπέδειξε αλλά άκουσα καθαρά και τον είδα να τον δείχνει «πιάστε τον τούτον είναι αναρχικός» οπότε γύρισα προς την κατεύθυνση που έδειχνε και είδα τον κατηγορούμενο 4 να κινείται προς την μέση του χωραφιού προς τα πίσω που είναι η αμερικανική πρεσβεία και πίσω του πολύ κοντα βρίσκονταν 2-3 αστυνομικοί εκ των οποίων ο ένας τον έριξε στο έδαφος.

Ε,.Μπορείς να μας δείξεις ποιος ειναι

Α. Ο αστυνομικός με τα γκρίζα μαλλιά (δείχνει τον αστυνόμο Σάββα Χρίστου.) Αμέσως δημιουργήθηκε γύρω του ένας κλοιός από αστυνομικούς οι οποίοι προσπαθούσαν να τον συλλάβουν.

Ε. Πόσοι αστυνομικοί ήταν από πάνω του;

Α. Τέσσερις έως πέντε. Ο κατηγορούμενος ήταν μπρούμητα στο έδαφός και προσπαθούσαν παρασύροντάς τον να τον συλλάβουν.

Ε. Εσείς είδετε σε οποιαδήποτε στιγμή τον κατηγορούμενο να κτυπα πάνω στον αστυνομικό.

Α. Όχι……»

 

 

Το Α.Δ χωρίς να δώσει καμμιά απολύτως εξήγηση για ποιο λόγο και παντελώς αυθαίρετα απέρριψε ολόκληρη την μαρτυρία που έδωσαν οι πιο πάνω Μάρτυρες Υπεράσπισης παρά το γεγονός ότι περιέχει συγκλονιστικά στοιχεία για τον ρόλο της αστυνομίας γενικότερα στο εν λόγω συμβάν και ειδικότερα  για την συμπεριφορά του ΜΚ10 υπαστυνόμου Σάββα Χρίστου ο οποίος εν ολλίγοις εκτός από ψεύτης και ως εκ τούτου παντελώς  αναξιόπιστος μάρτυρας όπως τον βρήκε το πρωτόδικο δικαστήριο  ο οποίος ενέπλεξε αυθαίρετα έναν πολίτη της Κυπριακης Δημοκρατίας σε μια τέτοια υπόθεση ήταν σύμφωνα με την μαρτυρία της ΜΥ4 βουλετού Ελένης Μαύρου ένας κοινος προβοκάτορας ο οποίος προκάλεσε για λόγους που μόνο ο ίδιος ξέρει τα επεισόδια.

Το Α.Δ δεν έκανε καμμιά απολύτως αναφορά σε αυτά τα συνταρακτικά στοιχεία που είχε ενώπιον του και παντελώς αναιτιολόγητα έτσι απλά τα απέρριψε.

 

Η πιο πάνω υπόθεση έχει ήδη πάρει τον δρόμο της προς το Ευρωπαικό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το οποίο ευελπιστούμε ότι θα δικαιώσει τον ρόλο του ως προασπιστή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και όπως καταδικάσει ρητά και απερίφραστα τον ρόλο που παίζουν όλες ανεξαιρέτως οι εξουσίες του κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας, της δικαστικής μη εξαιρουμένης ως προς την προστασία που τυγχάνουν τα Ανθρωπίνα Δικαιώματα στην Κύπρο.