Boycott…… Martin Luther King!!! ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ!!! ΟΛΑ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ

Μόλις παρακολούθησα μια πολύ συγκλονιστική ταινία που ακριβώς αποδεικνύει περίτρανα ότι όλα τα πράγματα από μόνα τους δεν είναι ούτε κακά ούτε καλά

Είναι απλά εργαλεία και οι άνθρωποι τους προσδίδουν το καλό ή το κακό αντίστοιχα

Το μαχαίρι από μόνο του μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργήσεις και αντίστοιχα να καταστρέψεις, να σκοτώσεις….

Boycott …………… γνώριζα σε γενικές γραμμές την ιστορία από την οποία ξεκίνησαν όλα στις ΗΠΑ με το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα και τον Μάρτιν Λούθερ Κιγκ

Στο Μοντγκόμερι μια πόλη στο νότο των ΗΠΑ υπήρχαν ρατσιστικοί νόμοι που διαχώριζαν τους ανθρώπους σε νέγρους και λευκούς……… ένας τέτοιος νόμος απαγόρευε στους νέγρους να κάθονται στα μπροστινά καθίσματα των λεωφορείων και έπρεπε να παραχωρούν την θέση τους στους λευκούς….. μια γυναίκα όταν της υποδείχθηκε να πράξει έτσι και να παραχωρήσει την θέση της αρνήθηκε σθεναρά και δεν υπέκυψε

Όλη η μαύρη κοινότητα του Μοντγκόμερι την στήριξαν και έτσι άρχισε το κίνημα της μη βίας μέσω του μπουκοταζ των λεωφορείων με ηγέτη τον αιδεσιμότατο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και άλλους ιερείς της κοινότητας

Αμέσως ένας πόλεμος ξέσπασε εναντίον αυτού του κινήματος που ολοένα και μεγάλωνσε……. Όρος απαράβατος ήταν αυτό που έλεγε η βίβλος και ο Χριστός όπως πίστευε ακράδαντα ο Μάρτιν Λούθερ Κιγκ ……….. η βία δεν έχει θέση στο κίνημα μας

Αγαπάτε τα λευκά αδέλφια ………… απαντήστε στο μίσος τους με αγάπη … δείξετε το λάθος των τρόπων τους……………. Οι μασκοφόροι κάφροι της κουκλουξκλαν κτύπησαν το σπίτι του με χειροβομβίδα χωρίς ευτυχώς να τραυματιστεί το παιδί του και η γυναίκα του…….. πλήθος νέγρων μαζεύτηκαν έξω από το σπίτι του για συμπαράσταση με λοστούς όπλα ρόπαλα έτοιμοι για εκδίκηση

Μια σπίθα αρκούσε για να ξεσπάσει η πυρκαγιά του μίσος και η αιματοχυσία με τους πάνοπλους λευκούς αστυνομικούς να ξεκινήσει

Κλονίστηκε η πίστη του Κιγκ αλλά έμεινε σταθερός και κήρυξε άλλη μια φορά την πίστη του στη μη βία

Η βία από τους λευκούς επιχειρηματίες που έχαναν χιλιάδες δολάρια από το μπουκοτάζ που έβλεπαν τις ζημιές να αυξάνονται μεγάλωναν ολοένα και οι προβοκάτσιες συνεχίζονταν

Μασκοφόροι κάφροι έκαψαν το σπίτι ηγετικού μέλους τους κινήματος και χωρίς να μπορούσε να κάνει τίποτα κόχλαζε από μίσος την στιγμή που οι λευκοί πυροσβέστες απλά κάθονταν επιδεικτικά και χαιρέκακα έβλεπαν τις φλόγες να κατακαίει τα πάντα…..

Μίσος!!!!!!!! Το μίσος φούντωνε και μεγάλωνε ………………κοχλασμός ηφαίστιο για τους κάφρουςςςςς……………. Λέει στον ΜΛ Κιγκ ότι δεν πρόκειται να αντέξουμε… η βία θα ξεσπάσει….. δεν θα αντέξουμε πρέπει να απαντήσουμε στην βία με βία…………. Ο Μάρτιν Λούθερ Κιγκ παραθέτει ένα απόσπασμα από την βίβλο και λέει ότι η βία φέρνει μόνο βία και δεν πρόκειται να πέσουμε στο επίπεδο αυτό………….

Οι λευκοί επιχειρηματίες καταφέρνουν να εκδόσουν εντάλματα σύλληψης για όλα τα ηγετικά στελέχη του κινήματος ανάμεσα τους και λευκούς συμπαραστάτες με αυθαίρετες εωλες κατηγορίες………..

Σε όλη την χώρα υπάρχουν κινητοποιήσεις………… το θέμα δεν περιορίζεται φυσικά στο μπουκοτάζ των λεωφορείων………….. επιστολές συμπαράστασης καταφθάνουν από παντού και μια κλωστή κρατάει την οργή των μαύρων χωρίς όμως αυτή να σπάει από τον ηγέτη τους τον Κιγκ που εμμένει ακάθεκτος στις θέσεις της μη βίας

Κρίσιμες στιγμές και για το πώς πρέπει να απαντήσουν στην καφρίλα έκδοσης ενταλμάτων……….. να κρυφτούμε λέει ένας…………. Όχι απαντάει αυτός που ήταν έτοιμος να ξεσπάσει σε βία όταν του κάψαν το σπίτι…………. Μόνο οι εγκληματίες κρύβονται και εδώ δεν έχω τίποτα να κρύψω

Όλοι μαζί πορεύονται προς τον αστυνομικό σταθμό και «παραδίδονται» καταρρίπτωντας και φτύνοντας τους κάφρους μαλακισμένους εντολοδόχους των αφεντικάδων λευκών επιχειρηματιών ……………….. έχουν απογυμνωθεί τελείως

Λαική κατακραυγή σε όλη την χώρα που στηρίζει το κίνημα

Και η οποία ωθεί την τελική μάχη η οποία κερδίζεται στο ανώτατο δικαστήριο το οποίο ακυρώνει τους ρατσιστικούς  νόμους……………………………

Η πρώτη μάχη κερδίθηκε!!!!!!!! Και τελειώνει η ταινία με μια σουρεαλιστική σκηνή με τον ηθοποιό που υποδυόταν τον Μάρτιν Λούθερ Κιγκ να έρχεται στο σήμερα και να περπατάει στον δρόμο ανάμεσα σε λευκούς και μαύρους και την αστυνομία να ρίχνει ματιές στους νέγρους νέους…..

Δυστυχώς ο φασισμός κτυπά πάντα ύπουλα…. Ο Κιγκ ηγήθηκε του παναμερικανικού κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα και το πλήρωσε με την ζωή του αφού στις 4/4/1968 μια σφαίρα τον κτύπησε θανάσιμα πληρώνοντας με την ίδια του την ζωή τα πιστεύω του!!!!

Τιμή μόνο αξίζει σε αυτό τον άνθρωπο ο οποίος εφάρμοσε απολυτα αυτό που πίστευε……… μη βία……….. μακάρι να μπορεί να επέλθει αλλαγή χωρίς βία ειδικά όταν η βία είναι στην πρώτη γραμμή από την αντίπερα όχθη

δεν ξέρω πραγματικά αν μπορεί να απαντηθεί η βία με μη βία……… ο Κιγκ πίστευε σε αυτό γιατί θεωρούσε ότι αυτό έλεγε ο θεός του……… ο θεός του φυσικά στο τέλος αποδείκτικε ότι ήταν ακριβώς η πίστη του ανθρώπου στον αγώνα του και καμιά υπεράλμπρη ουράνια δύναμη δεν ενεμφανίστη μέσα σε λευκό φως …………..

όταν η οργή κοχλάζει…… όταν η αδικία κτυπάει και η οργή μεγαλώνει………. όταν η αδικία σε τσακίζει και χασκογελάει και σκοτώνει και καταστρέφει διαρκώς δεν ξέρω αν αρκεί η επίκληση της μη βίας

και αυτό σχετικό είναι………. όταν σε κτυπάνε πρέπει να απαντήσεις………. όποιος δοκιμάσει να σε κτυπήσει πρέπει να του καταγαμήσεις τα πάτερα τζαι να τον τσακκισεις……….. ο παράδεισος είναι τώρα και δεν χρειαζόμαστε μάρτυρες για μια άλλη ζωή

Τιμή στον Μάρτιν Λουθερ Κιγκ που έπαιρνε δύμαμη από  όλους αυτούς τους ανθρώπους που τον στήριζαν και που χωρίς αυτούς δεν θα ήταν και δεν θα καταφερνε τίποτα

Τιμή μόνο αξίζουν σε αυτούς τους ανθρώπους που μας δείχνουν έμπρακτα ότι ΤΙΠΟΤΑ   ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΈΝΑ

ΟΛΑ  ΜΑ ΟΛΑ  ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=186000&ct=82&dt=06/01/2008

4.4.1968 – 40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ

ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

ΣΤΑΘΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ | Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=186000&ct=82&dt=06/01/2008#ixzz0rofskCqt

Η ΣΦΑΙΡΑ ΕΠΛΗΞΕ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

Η σφαίρα που έπληξε θανάσιμα τον μαύρο ηγέτη Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το απόγευμα της 4ης Απριλίου 1968 στο μπαλκόνι του μοτέλ της Μέμφις του Τενεσί έφερε εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο που προσδοκούσαν οι ανώνυμοι οι οποίοι όπλισαν το χέρι του δολοφόνου του, ενός κοινού κακοποιού του Τζέιμς Ερλ Ρέι. Ηθελαν να πνίξουν το κίνημα των μαύρων της Αμερικής το οποίο είχε πάρει διαστάσεις τη δεκαετία του ’60, βγάζοντας από τη μέση τον άνθρωπο που είχε δώσει νέα δύναμη στον αγώνα τους και είχε επεκτείνει την πολιτική επιρροή του στον λευκό πληθυσμό, με συνθήματα εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ και υπέρ κοινωνικών μέτρων. Η δολοφονία του όχι μόνο δεν ανέκοψε τη δραστηριότητα των μαύρων για ίσα δικαιώματα με τους λευκούς συμπολίτες τους αλλά αντιθέτως προκάλεσε έκρηξη πρωτόφαντης αγωνιστικότητας του έγχρωμου πληθυσμού της Αμερικής, διεύρυνε το αγωνιστικό μέτωπό του και τελικά, σε λιγότερο διάστημα από δέκα χρόνια, ακύρωσε νόμους και ρατσιστικούς θεσμούς που είχαν κατεβάσει τον έγχρωμο πληθυσμό της Αμερικής στο επίπεδο του «πολίτη δίχως δικαιώματα».

Ηταν χαρισματική μορφή ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και θαυμάσιος ρήτορας. Γιος κληρικού, γεννημένος στην Ατλάντα της Γεωργίας τον Ιανουάριο του 1929, ακολούθησε τον εκκλησιαστικό δρόμο – τον μόνο που σχετικά ανενόχλητα μπορούσε να ακολουθήσει ένας μαύρος νέος στην καρδιά των ρατσιστικών Πολιτειών, αν και αργότερα πήγε στο πανεπιστήμιο και πήρε διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Το 1953, μόλις 24 ετών, ανέλαβε πάστωρ στην εκκλησία των Βαπτιστών του Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, μιας πόλης που έμελλε να σημαδέψει τη ζωή του. Την 1η Δεκεμβρίου του 1955 μια μαύρη γυναίκα, η Ρόζα Παρκς, συνελήφθη εντός λεωφορείου επειδή αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της σε λευκό άνδρα, όπως απαιτούσε ο διαβόητος Νόμος Τζιμ Κρόου που προέβλεπε ποινή ως και 10 ετών φυλάκιση για «παράβαση ανθρωπίνων και θεϊκών αρχών». Η αντίδραση του μαύρου πληθυσμού υπήρξε έντονη. Η κατάσταση έλαβε νέες διαστάσεις όταν τρεις μήνες αργότερα συνελήφθη για τον ίδιο λόγο η 15χρονη μαθήτρια Κλοντέτ Κάλβιν. Οι μαύροι αποφάσισαν – και σε αυτό πρωτοστάτησε ο Κινγκ – να κηρύξουν μποϊκοτάζ στις συγκοινωνίες. Ηταν το πρώτο μαζικό κίνημα οργανωμένης διαμαρτυρίας στην Αλαμπάμα το οποίο έμεινε στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ ως «μποϊκοτάζ λεωφορείων της Αλαμπάμα». Διήρκεσε 381 ημέρες και έληξε με θρίαμβο. Το Ανώτατο Δικαστήριο, στο οποίο είχαν προσφύγει οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων της Νέας Υόρκης και της Μινεσότα, με μια ιστορικής σημασίας απόφαση έκρινε αντισυνταγματικά τα μέτρα απαγόρευσης των μαύρων στα μέσα συγκοινωνίας. Ηταν η αρχή.

Η επιτυχία της εκδήλωσης και οι δηλώσεις συμπαράστασης που άρχισαν να καταφθάνουν στο Μοντγκόμερι παρακίνησαν τον Κινγκ να ιδρύσει το 1957 συντονιστική επιτροπή αγώνων (των μαύρων), ονόματι «Διάσκεψη της Νότιας Χριστιανικής Ηγεσίας» (ACLC) η οποία έμελλε να γίνει το κύτταρο ανάπτυξης του «απελευθερωτικού κινήματος» των μαύρων και ο οδηγός των εκτός και εντός Κογκρέσου αγώνων τους. Στόχος του Κινγκ ήταν να δημιουργήσει μια «ηθική Αρχή» με βάση τις εκκλησίες και να οδηγήσει τους (μαύρους) πιστούς σε έναν «ήρεμο χωρίς βιαιότητες αγώνα για μεταρρυθμίσεις στα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα». Η φιλοσοφία του, σε αντίθεση με άλλες ομάδες εγχρώμων που αγωνίζονταν για τα ίδια δικαιώματα (Μαύροι Πάνθηρες, Αδελφότητα Αγωνιστών, Χ-Φαρακάντ κ.ά.) είχε ως πρότυπο την τακτική της μη βίας του Μαχάτμα Γκάντι, της Ινδίας, γι’ αυτό και επισκέφθηκε την οικογένειά του το 1959 – ένα ταξίδι που τον επηρέασε σε μεγάλο βαθμό. Αυτή η τακτική της «ανοχής της βίας με μη βία» προκάλεσε σοβαρό ρήγμα στο παναμερικανικό κίνημα των μαύρων.

Η δραστηριότητα του Κινγκ κέντρισε την προσοχή του αρχηγού του FBI Εντγκαρ Χούβερ. Με γραπτή εντολή του υπουργού Δικαιοσύνης Ρόμπερτ Κένεντι έδωσε διαταγή «να παρακολουθείται επί τακτικής βάσεως» ο Κινγκ καθ’ ότι στην οργάνωσή του «υπάρχει σε εξέλιξη διείσδυση κομμουνιστικών στοιχείων» και «να αποτραπεί η ανάδειξή του σε πολιτική μορφή». Πολλά χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε ότι είχε αναληφθεί ολόκληρη επιχείρηση συκοφάντησης και τρομοκράτησης του μαύρου ηγέτη και ότι «σε τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις» πυρπόλησης εκκλησιών στις οποίες θα έκανε κήρυγμα οι δράστες ήταν «πρόσωπα (…) της άμεσης επιρροής» της ομοσπονδιακής αστυνομίας. Αυτά δεν τον επτόησαν, κάθε άλλο μάλιστα. Καθώς το πολιτικό κήρυγμά του – συνήθως στις εκκλησίες – συγκέντρωνε όλο και μεγαλύτερο ακροατήριο, ο Κινγκ τέθηκε επικεφαλής σε πορείες για να δοθεί το εκλογικό δικαίωμα στους μαύρους να έχουν την ίδια αμοιβή εργασίας με τους λευκούς και να διασφαλιστεί το «δικαίωμα (των μαύρων) να έχουν δικαιώματα». Τα περισσότερα από αυτά τα δικαιώματα έγιναν νόμοι, με αποκορύφωμα την έγκριση της Πράξης για τα Πολιτικά Δικαιώματα το 1964 και της Πράξης Εκλογικού Δικαιώματος το 1965.

Αλλά η μεγαλύτερη προβολή, εκείνο που καθιέρωσε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ως ηγέτη στο παναμερικανικό κίνημα των μαύρων ήταν η ιστορική πορεία στην Ουάσιγκτον, στις 23 Αυγούστου του 1963. Επικεφαλής έξι αντιρατσιστικών οργανώσεων που συγκρότησαν στρατιά 250.000 ανδρών και γυναικών μαύρων αλλά και αρκετών χιλιάδων λευκών, η μεγαλύτερη στην ιστορία της Ουάσιγκτον δημόσια εκδήλωση κατέκλυσε τον απέραντο χώρο μπροστά από το Μνημείο του Λίνκολν, προβάλλοντας το αίτημα για κατάργηση κάθε ρατσιστικού μέτρου και κοινωνική απελευθέρωση των εγχρώμων, για δικαίωμα των μαύρων μαθητών να πηγαίνουν σε δημόσια σχολεία, για κατώτερο μεροκάματο 2 δολαρίων, για αυτοδιοίκηση της κοινότητας της Ουάσιγκτον – η οποία τότε, έγχρωμη στην πλειονότητά της, βρισκόταν υπό τη διοίκηση προσώπου που διόριζε το Κογκρέσο κτλ. Η μεγάλη μαύρη προσωπικότητα του λυρικού πανθέου Μάριον Αντερσον ηλέκτρισε τα πλήθη, ψάλλοντας παραλλαγή του εθνικού ύμνου, και ο Μαρτιν Λούθερ Κινγκ εξεφώνησε τον περίφημο λόγο του «Εχω ένα όνειρο» (Ι have a dream), ο οποίος θεωρείται ισάξιος της ιστορικής ομιλίας του Αβραάμ Λίνκολν στο Γκέτισμποργκ. Ας σημειωθεί ότι ο τότε πρόεδρος Τζον Κένεντι ήταν αντίθετος στην πορεία, πιστεύοντας ότι αυτή θα υπονόμευε τη δική του πολιτική για (περιορισμένα) αντιρατσιστικά μέτρα, αλλά μετέβαλε γνώμη όταν διαπίστωσε τον όγκο του πλήθους. Εναν χρόνο αργότερα ο Κινγκ έλαβε το Βραβείο Νομπέλ για τους «αγώνες του υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Ηταν μόλις 35 ετών, ο νεότερος κάτοχος Βραβείου Νομπέλ.

Δεν περιορίστηκε όμως μόνο στα δικαιώματα των μαύρων ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Από το 1965 άρχισε να αμφισβητεί τον ρόλο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και στην ομιλία του σε εκκλησία της Νέας Υόρκης, στις 4 Απριλίου του 1967, ακριβώς έναν χρόνο πριν από τη δολοφονία του, κατήγγειλε ότι η Αμερική «βρίσκεται στο Βιετνάμ ως κατακτητής, για να μεταβάλει τη χώρα σε αποικία της», γεγονός που προκάλεσε την οργή του περιοδικού Time και της Washington Post. Ο βιογράφος του Taylor Branch υποστηρίζει ότι η στάση του απέναντι στον πόλεμο του Βιετνάμ «ίσως να μην όπλισε το χέρι του δολοφόνου, ασφαλώς όμως βοήθησε στο να πατήσει τη σκανδάλη».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=186000&ct=82&dt=06/01/2008#ixzz0rofEir9E

http://www.eek.gr/default.asp?pid=947&la=1 

 

  

 

 

1968: Η ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ ΤΟN ΚΟΣΜΟ
Το κίνημα στις ΗΠΑ
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

Tο 1968, πριν 40 χρόνια, είναι μια ιστορική χρονιά για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Aν και έμβλημά του είναι ο Γαλλικός Mάης και η Άνοιξη της Πράγας, ωστόσο δεν περιορίζεται σε αυτές της δυο περιοχές. Ήταν ένα παγκόσμιο κίνημα που αγκάλιαζε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, και μάλιστα τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.Aπό το Bιετνάμ ως το Mπουένος Άϋρες όλος ο κόσμος συγκλονιζόταν από ένα νέο κίνημα της νεολαίας και της εργατικής τάξης.

Σε προηγούμενο φύλλο της Νέας Προοπτικής παρουσιάσαμε την επίθεση Τετ στο Βιετνάμ. Η Βιετναμέζικη επανάσταση και τα κινήματα διαμαρτυρίας σε όλο τον κόσμο έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην επαναστατική αφύπνιση των φοιτητών και των εργατών.
Συνεχίζουμε το αφιέρωμά μας με το κίνημα στις ΗΠΑ, όπου οι συνθήκες δεν είναι λιγότερο εκρηκτικές. Στο κέντρο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, το κίνημα κατά του πολέμου στο Bιετνάμ ενώνεται με την πάλη κατά του ρατσισμού και για τα ζητήματα της εργατικής τάξης.

H δολοφονία του μαύρου ηγέτη Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τον Aπρίλιο του 1968 είναι ένα από τα γεγονότα που έχουν χαραχτεί στην ιστορία.]

 

Ήταν 4 Απριλίου του 1968 όταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες ενός εκτελεστή στο Μέμφις του Τεννεσί. Εκεί είχε πάει για να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε μια απεργία βασικά μαύρων εργατών, οι οποίοι ζητούσαν να μπορούν να είναι μέλη συνδικάτου.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει προσπαθήσει να ενσωματώσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ως έναν «μεγάλο Αμερικανό». Στη δεκαετία του 80 μάλιστα, η επέτειος του θανάτου του έγινε εθνική εορτή και τα αμερικανικά αστικά μέσα προσπαθούν να αποδείξουν πως το ιδεαλιστικό του όραμα περί φυλετικής αρμονίας έχει προχωρήσει περισσότερο από όσο και ο ίδιος ο Κινγκ θα ονειρευόταν.

Μιλώντας για τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είναι αδύνατο να μην σκεφτούμε τη δολοφονία ενός άλλου μαύρου, του Μάλκομ Χ, ο οποίος ήταν πιο «εξτρεμιστής» για τον αμερικάνικο καπιταλισμό. Επίσης είναι αδύνατο να μην συγκρίνουμε τους δυο αυτούς χαρισματικούς ηγέτες.

Οι διαφορές ξεκινούν πρώτα απ’ όλα από τις οικονομικές συνθήκες και το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσαν καθώς και από το «πανεπιστήμιο» που ο καθένας τελείωσε. Ο Μάλκομ Χ «αποφοίτησε» στους δρόμους του Χάρλεμ, ενώ ο Κινγκ από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης με διδακτορικό φιλοσοφίας.

Σε αντίθεση με τον Μάλκομ Χ, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ποτέ δεν έσπασε από την αντίληψη της μη βίας -αν και προς το τέλος της ζωής του πολλές δηλώσεις του δείχνουν ότι άρχιζε να συνειδητοποιεί τα όρια της πολιτικής αυτής. Παρόλα αυτά, η δολοφονία του οδήγησε σε ένα κύμα εξεγέρσεων μέσα στις πόλεις (σαράντα στον αριθμό) σε μόλις δεκαπέντε μέρες. Επίσης κάποιες από τις απόψεις του είχαν αρχίσει να συγκλίνουν με τις απόψεις του Μάλκομ και από πολλές απόψεις η κριτική του για την αμερικάνικη κοινωνία και κυβέρνηση ήταν πολύ πιο ριζοσπαστική από αυτή που είχε διατυπώσει στη δεκαετία του 50 ή στις αρχές του 60.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ήταν το «αποδεκτό» πρόσωπο της πάλης των μαύρων στις ΗΠΑ και ο ρήτορας της περιβόητης ομιλίας το 1963 «Έχω ένα όνειρο». Ωστόσο, μέσα σ’ ένα κλίμα γενικευμένης ριζοσπαστικοποίησης από το 1965 και μετά, εμφανίζεται μια νέα γενιά μέσα στα γκέτο των μεγαλουπόλεων που θεωρεί τον Κινγκ ξεπερασμένο ή ως τη μοντέρνα εκδοχή του «Μπάρμπα Θωμά». [πρόκειται για τη γενιά που λίγο μετά θα δημιουργήσει τους Μαύρους Πάνθηρες].

Το 1965 μετά την ήττα της καμπάνιας για δικαιώματα ψήφου, τις δυο ρατσιστικές δολοφονίες που τη συνόδευσαν και τις βάρβαρες επιθέσεις των αστυνομικών εναντίον των διαδηλωτών, για πολλούς ο Κινγκ και η οργάνωσή του ήταν τελειωμένη υπόθεση.
Το βασικό λάθος του Κινγκ ήταν ο πασιφισμός του μπροστά στη βία ενός ρατσιστικού κράτους καθώς και η επιμονή του στη μεταρρύθμιση του υπάρχοντος συστήματος. Οι δυο αυτές ιδέες συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους και δεν οδηγούν πουθενά. Οι διαδηλώσεις που οργάνωνε ο Κινγκ, είχαν περιορισμένα μονάχα αποτελέσματα. Μπορούσαν να εξαλείψουν τις χειρότερες μορφές ρατσισμού, όπως το νόμο Τζιμ Κρόου, με κόστος ανάπηρους ή και νεκρούς διαδηλωτές και αγωνιστές. Σήμερα, 40 χρόνια μετά ο καπιταλισμός άλλαξε; Μήπως οι μαύροι ζουν καλύτερα στις ΗΠΑ;

 Aυτό μπορεί να αληθεύει για μια σημαντική μεσαία τάξη μαύρων. Στο Χάρλεμ όμως, όπου μεγάλωσε ο Μάλκομ Χ και σε άλλες παρόμοιες περιοχές των ΗΠΑ, ο μέσος όρος ζωής είναι μικρότερος απ’ αυτόν ενός κατοίκου στο Μπαγκλαντές. Το όνειρο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ σίγουρα δεν πραγματοποιήθηκε.

Παρόλα αυτά όμως, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ήταν πάντα έτοιμος να οργανώσει ένα μαζικό κίνημα για τα ιδεώδη που πίστευε, ενώ, π.χ. το Έθνος του Ισλάμ στο οποίο ανήκε ο Μάλκομ Χ, έως ότου έσπασε, απείχε από τη μαζική δράση. Επίσης όπως στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Μάλκομ Χ άρχιζε να αναθεωρεί πολλές από τις απόψεις του, το ίδιο συνέβη και με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ενώ ποτέ δεν έσπασε ουσιαστικά από τον πασιφισμό και το ρεφορμισμό, τα τελευταία δυο χρόνια της ζωής του αναπροσανατόλισε την πολιτική του προς την εργατική τάξη και τους αντιϊμπεριαλιστικούς στόχους.

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση Κένεντι είχε πιέσει τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, να αποστασιοποιηθεί από ένα σύμβουλό του, τον Λέβισον, ο οποίος ήταν προσωπικός φίλος του Κινγκ αλλά και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Αμερικής, για να μην τον θεωρούν «Κομμούνι». Επίσης από τα μέσα του 1965 ο Κινγκ αρχίζει να ασκεί έντονη κριτική στον πόλεμο του Βιετνάμ και στις αρχές του 1967 ήρθε σε ανοιχτή ρήξη με τις φιλοϊμπεριαλιστικές δυνάμεις μέσα στο κίνημά του. Σιγά σιγά οι φιλελεύθεροι στην Αμερική αρχίζουν να αποστασιοποιούνται από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Η ρήξη του με τους φιλελεύθερους εκτείνονταν από το ζήτημα του Βιετνάμ ως τις εξεγέρσεις των μαύρων μέσα στις πόλεις, τις οποίες όμως θεωρούσε «άστοχες και αντιπαραγωγικές». Από το 1965 και μετά ο Κινγκ ταυτιζόταν με την οργή της απόκληρης νεολαίας μέσα στις πόλεις και θεωρούσε μάλιστα ότι οι εξεγέρσεις «προκλήθηκαν από τους καλούς, ευγενικούς, ήπιους λευκούς μετριοπαθείς που ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο εκτός της δικαιοσύνης».

Όπως είπαμε παραπάνω, στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Μάλκομ Χ είχε αναθεωρήσει αρκετές ιδέες του και είχε καταλήξει στο ότι ο ρατσισμός που αντιμετώπιζαν οι μαύροι συνδέονταν άμεσα με τον καπιταλισμό. Σε σχεδόν παρόμοια συμπεράσματα φαίνεται να είχε καταλήξει και ο Κινγκ προς το τέλος της ζωής του, στην πραγματικότητα από το 1966. Είχε αναγνωρίσει ότι το να κερδίσουν οι μαύροι πλήρη δικαιώματα ήταν πια ανεπαρκές και ότι το κίνημα θα έπρεπε να κινητοποιήσει αρκετά διαφορετικούς ανθρώπους γύρω από νέους στόχους.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ήθελε να στρέψει την προσοχή του κινήματος στις αποκρουστικές συνθήκες στέγασης των μαύρων εργατών στο Βορρά. Mετακόμισε σ’ ένα διαμέρισμα μιας φτωχογειτονιάς, απ’ όπου ξεκίνησε μια καμπάνια για ένα νέο στεγαστικό νόμο και σημαντική αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης. Η απάντηση των λευκών αντιδραστικών και της αστυνομίας σ’ αυτή την καμπάνια ήταν απίστευτα βίαιη, όπως φάνηκε όταν επιτέθηκαν σε μια διαδήλωση που ηγούνταν ο Κινγκ.   

Αυτή η εμπειρία έδειξε στον Κινγκ ότι δεν πρόκειται να φέρει κανένα αποτέλεσμα απλά η αναφορά στις «δημοκρατικές παραδόσεις της Αμερικής». Την ίδια στιγμή βέβαια δεν έβλεπε ακόμα την αναγκαιότητα για οργανωμένη αυτοάμυνα, ούτε είχε συνειδητοποιήσει τους περιορισμούς που εμπεριείχαν οι μεταρρυθμίσεις, ακόμα και οι πιο ριζοσπαστικές. Τέλος, έμεινε έκπληκτος και σοκαρισμένος από την άθλια κατάσταση που επικρατούσε στα γκέτο του Σικάγο, αλλά την ίδια στιγμή οδηγούνταν πιο κοντά σε μια πιο ταξική κατανόηση του συστήματος που είχε δημιουργήσει τα γκέτο και τις παραγκουπόλεις.

Η πρώτη και ανολοκλήρωτη προσπάθεια ρήξης με τους ίδιους τους ιδεολογικούς περιορισμούς του ήταν σίγουρα η προσπάθεια δημιουργίας ενός εθνικού Κινήματος των Φτωχών. Όταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δολοφονήθηκε, αυτό το κίνημα μόλις έκανε τα πρώτα του βήματα και δεν κατάφερε να επιβιώσει μετά το θάνατο τού ηγέτη του. Το βασικά χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος ήταν οι εξωκοινοβουλευτικές διαμαρτυρίες, το αίτημα για μια μεγάλη επέκταση των δαπανών για το κράτος πρόνοιας καθώς και η αντίθεσή του στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Η προσπάθεια δημιουργίας ενός τέτοιου κινήματος εξηγεί, ίσως, πολλά περισσότερα για τους πραγματικούς λόγους της δολοφονίας του Κινγκ, πέρα από τον παρανοϊκό αντικομουνισμό του αμερικάνικου κράτους και του FBI. Το ζητούμενο δεν είναι απλά ο «απλός» και σίγουρα υπαρκτός αντικομουνισμός του αμερικάνικου καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού, που κατά πάσα πιθανότητα ήταν πίσω από τη δολοφονία του, αλλά το γεγονός ότι αυτός ο χαρισματικός ηγέτης, που στρέφονταν ολοένα και πιο αριστερά, ήταν έτοιμος να τεθεί επικεφαλής ενός πολυφυλετικού, ταξικού κινήματος κατά της φτώχειας και της ανισότητας, που προκαλούνται από τον ίδιο τον καπιταλισμό.

Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που ο αμερικάνικος καπιταλισμός φοβόταν τον Κινγκ. Άλλωστε, σε όλη του την ιστορία, ο αμερικάνικος καπιταλισμός δεν άφησε ποτέ να αναπτυχθούν μαζικές οργανώσεις που θα πάλευαν συνειδητά εναντίον της πραγματικότητας που μας έχει επιβάλλει ο ίδιος ο καπιταλισμός.        

Oι κύριοι περιορισμοί που εμπόδιζαν την πολιτική εξέλιξη του Κινγκ ήταν σίγουρα ο Χριστιανισμός και η πολιτική της μη βίας. Δεν κατάφερε να δημιουργήσει μια συνεκτική και ενιαία οργανωμένη δύναμη, η οποία θα μπορούσε να επιβιώσει μετά το χαμό του. Παρόλα αυτά η συνεισφορά του στο συνολικό κίνημα και στο κίνημα του 1968 είναι αδιαμφισβήτητη. Αν και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δεν ήταν Μαρξιστής, το κίνημα διαμαρτυρίας που ηγήθηκε ήταν ένα επαναστατικό κίνημα, το μεγαλύτερο στην αμερικάνικη ιστορία. Τόσο ο Κινγκ όσο και ο Μάλκομ Χ είχαν σημαντικά στοιχεία για τα οποία τους τιμούμε, αλλά και πολλές αδυναμίες. Σήμερα πρέπει να εκτιμήσουμε κριτικά την κληρονομία τους (όπως και αυτή των Μαύρων Πανθήρων) ως μέρος της πάλης μας για ένα μαζικό εργατικό κίνημα και ιδιαίτερα για την Αμερική ένα πολυφυλετικό επαναστατικό κόμμα, που θα παλεύει για μια κοινωνία χωρίς εξαθλίωση, καταπίεση και ταπείνωση.

Aρ. Mα.