τόλμησαν οι άπιστοι σατανιστές αντίχριστοι να ειρωνευτούν
ΑΜΕΣΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ αποκατάστασης της ηθικής ημών και υμων αγαπητοί εν λεφτώ αδελφοί!
ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΜΩΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΤΡΑΠΕΖΙΤΗ ΗΜΩΝ ΤΟΜ ΒΟΥ ΤΟΥ GOLDENMOUTH
ΧΑ!
Η αποστομωτική απάντηση του Τόμη Βου GoldenMouth προς τους υβριστάς της πίστεως ημών! =€ΧΟΥΜ€=
Filed under ας πούμε, καλλιτεχνικά ;)
-osr- τίποτε δεν χαρίζεται..... όλα κερδίζονται μόνο όταν τα διεκδικούμε και τα θέλουμε αληθινά 
Φίλε osr, το δημοσίευμα που ξετρύπωσες με το πείραμα του Wörgl είναι πολύ ενδιαφέρον και κάποια στιγμή θα το ψάξω περισσσότερο. Προς το παρόν διαβάζω τα στοιχεία της υπόθεσης “First National Bank of Montgomery vs Jerome Daly”. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πολλή χρόνο αυτό τον καιρό, αλλά κάνω ότι μπορώ. Κάποιες πρώτες παρατηρήσεις:
1) Το Zeitgeist μας παραπλανεί, προβάλλοντας την υπόθεση με ένα τρόπο που την κάνει να φαίνεται σημαντικότερη από ότι είναι στην πραγματικότητα.
2) Η επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται βασίζεται στο αμερικανικό σύνταγμα και το σύνταγμα της πολιτείας της Μινεσσότας. Μου φαίνεται ότι η ίδια επιχειρηματολογία δεν είναι εφαρμόσιμη στην περίπτωση της Κύπρου, αλλά σίγουρα είσαι σε καλύτερη θέση από μένα να το κρίνεις αυτό. Για παράδειγμα το αμερικανκό σύνταγμα θέτει ως τα μόνα νόμιμα νομίσματα αυτά που αποτελούνται από ασήμι ή χρυσάφι. Δεν νομίζω να ισχύει κάτι τέτοιο στο κυπριακό σύνταγμα.
Παρόλα αυτά, αν το ζήτημα είναι να αναδείξουμε αναδείξουμε το παιγνίδι που παίζουν οι τράπεζες ενάντια στους ανθρώπους, υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον υλικό εδώ, που εμβαθύνει κάπως περισσότερο από την αρχική απόφαση του δικαστηρίου στο τραπεζικό σύστημα:
Click to access 1969-01-23findingsoffactconclusionsoflawandjudgment.pdf
Θα επανέλθω σ’ αυτό όταν είμαι έτοιμος
Θα αναπτύξω το πρώτο σημείο εδώ, αφού το έναυσμα για την εξέταση αυτής της υπόθεσης μας δόθηκε από την συγκεκριμένη ταινεία, και είναι καλό να τοποθετήσουμε τα πράγματα στην πραγματική τους θέση. Κατ’ αρχήν να αναφέρουμε το ψέμα ότι ο Jerome Daly “τελικά κράτησε το σπίτι του”, ενώ στην πραγματικότητα ούτε για σπίτι επρόκειτω ούτε η υπόθεση επικράτησε στο ανώτατο δικαστήριο. Όμως η ατμόσφαιρα φορτίζεται πιο έντονα κι’ εμείς ταυτιζόμαστε περισσότερο με τον πρωταγωνιστή, αν νομίζουμε ότι είναι ένας καημένος που αγωνίστηκε ενάντια στο σύστημα, έπεισε το δικαστήριο και κατάφερε να σώσει το σπίτι του. Στην πραγματικότητα η υπόθεση είναι εντελώς ασήμαντη, και πάει κάπως έτσι:
Ο Jerome Daly, ένας δικηγόρος φανατικός με το Αμερικανικό σύνταγμα, συμμάχισε με ένα άλλο συμπατριώτη του, επίσης φανατικό, τον Martin Vincent Mahoney, μικροαγρότη και ξυλουργό στο επάγγελμα, ο οποίος όμως εκτελούσε και χρέη δικαστή για μικροϋποθέσεις σε μια επαρχιακή περιοχή που δεν καλυπτόταν από ένα πιο επίσημο δικαστήριο, για να δημιουργήσουν φασαρία σε σχέση με το γεγονός ότι το χρήμα που κυκλοφορεί στη χώρα έχει την μορφή χαρτονομισμάτων ή επιταγών αντί ασήμι και χρυσάφι όπως προνοεί το σύνταγμα. Μάλιστα ο Daly περιμένει ότι τα μιλίσια (πολιτοφυλακές) της περιοχής θα υπερασπιστούν την περιουσία του ένοπλα, ενώ ο Mahoney θεωρούσε ότι το ανώτατο δικαστήριο δεν είχε περισσότερη δικαιοδοσία από τον ίδιο. Τελικά η υπόθεση έπεσε και αργότερα, οταν το δίδυμο συνέχισε να κάνει φασαρία με αφορμή άλλες υποθέσεις, ο μεν Daly έχασε την άδεια να ασκεί το δικηγορικό επάγγελμα, ενώ ο Mahoney πιθανότατα θα καθερείτω αν δεν προλάβαινε να πεθάνει πριν βγει η σχετική απόφαση.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ο Mahoney ήταν διορισμένος ως “justice of the peace”: πρόκειται για κατώτερου βαθμού δικαστές που εκλέγονται ή διορίζονται ούτως ώστε να “διατηρούν την ειρήνη” σε ορισμένες περιοχές, χωρίς να έχουν κατ΄ ανάγκη ιδιαίτερη μόρφωση και ανάλογο δίπλωμα (http://en.wikipedia.org/wiki/Justice_of_the_Peace). Είναι δηλαδή μια λύση ανάγκης για περιοχές με αραιό πληθυσμό για τις οποίες δεν υπάρχει επίσημο δικαστήριο και μπορούν να εκδικάζουν μόνο μικροϋποθέσεις:
The 1967/1968 Minnesota Legislative Manual states:
«Justices of the peace are elected for two-year terms in townships and in cities and villages which do not have municipal courts. Justices of the peace have jurisdiction over actions arising within a county when the amount involved does not exceed $100 for civil cases, and when the punishment or fine does not exceed $100 or three months’ imprisonment in criminal cases.»
http://www.lawlibrary.state.mn.us/creditriver.html
Πρόκειται για ένα θεσμό η ιστορία του οποίου ξεκινά από την Αγγλία τον καιρό του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου, ο οποίος όριζε ιππότες υπέυθυνους να “διατηρούν την ειρήνη” σε περιοχές που δεν ελέγχονταν από άλλες δυνάμεις του βασιλιά, ενώ θεσμοθετήθηκε επίσημα το 1327 και αφορούσε “καλούς και νομοταγείς άνδρες”, οι οποίοι είχαν την περιορισμένη εξουσία να επιστούν την προσοχή στο νόμο σε άτομα που υπήρχαν λόγοι να πιστεύεται ότι επρόκειτω να προβούν σε πράξεις βίας ή άλλες άνομες ενέργειες. Δεν ήταν καν δικαστική εξουσία αφού δεν μπορούσαν να επιβάλουν ποινές (βλ. wikipedia).
Με λίγα λόγια ο όρος δεν αναφέρεται σε ένα πραγματικό δικαστή, αλλά σε ένα άτομο που του αναλαμβάνει ορισμένες δικαστικές λειτουργίες:
“In some US states, the Justice of the Peace is a judge of a court of limited jurisdiction, a magistrate, or a quasi-judicial official with certain statutory or common law magisterial powers. The Justice of the Peace typically presides over a court that hears misdemeanor cases, traffic violations, and other petty criminal infractions. The Justice of the Peace may also have authority over cases involving small debts, landlord and tenant disputes, or other small claims court proceedings. Proceedings before Justices of the Peace are often faster and less formal than the proceedings in other courts. In some jurisdictions a party convicted or found liable before a Justice of the Peace may have the right to a trial de novo before the judge of a higher court rather than an appeal strictly considered”.
http://en.wikipedia.org/wiki/Justice_of_the_Peace
Ο Mahoney ήταν ξυλουργός και μικροκαλλιεργητής που εκτελούσε τέτοιες δικαστικές λειτουργείες: “… by Justice Martin V. Mahoney, who by occupation is a dirt farmer and a carpenter and who is not dependent upon the fraudulent Federal Reserve Mob for his sustenance…”
Click to access 1968-12-27letterJDtoPFfirstpageonly.pdf
dirt farmer (plural dirt farmers)
1. A subsistence farmer; a farmer with no hired hands.
2. A farmer who is too poor to use, or unable to use, irrigation.
http://en.wiktionary.org/wiki/dirt_farmer
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Παρόλα αυτά, ο Daly θεωρεί ότι το δικαστήριο του Mahoney είναι η ανώτατη δικαστική εξουσία στην περιοχή, λέει ότι όλοι οι άλλοι δικαστές είναι πουλημένοι επειδή εξαρτώνται από το τραπεζικό σύστημα και πιστεύει ότι σε περίπτωση που οποιοδήποτε άλλο δικαστήριο, συμπεριλαμβανομένου του ανώτατου δικαστηρίου των ΗΠΑ παραβιάζοντας το σύνταγμα πάρει διαφορετική απόφαση, τότε αυτός θα απευθυνθεί στις τοπικές πολιτοφυλακές που θα σπεύσουν να του επιστρέψουν την περιουσία του – προφανώς με την δύναμη των όπλων. Και μάλιστα, φαίνεται να πιστεύει πως αυτό θα γίνει πράγματι και πως τα μιλισια μπορούν να φρονίσουν να την διατηρήσει! Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα γραφικό τρελλάρα:
“In truth and in fact the Justice of the peace Court is the highest Court in the land as it is the closest to the People. Every Judge who is dependent upon this fraudulent Federal Reserve, National an State Banking System for his sole support is disqualified because of self interest and has no jurisdiction to sit in review of this Judgment. If any Appellate Court, including the Supreme Court of the United States, in the review of this Judgment, perpetrates a fraud upon the People by defying the Constitutional Law of the United States Mahoney has resolved that he will convene another Jury in Credit River Township to try the issue of the Fraud on the part of any State or Federal Judge, and in an action on my part to recover the possession if the Jury decides in my favor, the Constable and the Citizens Militia of Credit River Township will, pursuant to the law, deliver me back into possession. So you see this Justice of the Peace can keep the peace in Scott County, Minnesota, not with the help of these State and Federal Judges who have fled reality, but in spite of them. Thus Thomas Jefferson’ s prophesy with reference to Chattel Slavery once again rings true; “God’s Justice will not sleep for ever”.
Click to access 1968-12-27letterJDtoPFfirstpageonly.pdf
Φυσικά έχει δίκαιο σχετικά με το τι προβλέπει το σύνταγμα, και προφανώς έχει δίκαιο για το ότι οι δικαστές που είναι εξαρτημένοι από το σύστημα δεν θα μπορούσαν ποτέ να τον δικαιώσουν. Το θέμα είναι πως ζει σε ένα δικό του φανταστικό κόσμο. Την εποχή που οι ΗΠΑ έστελναν τον πρώτο άνθρωπο στο φεγγάρι, για να αποκαταστήσουν το χαμένο τους κύρος από το Σοβιετικό προβάδισμα στο διάστημα, ο Daly νόμιζε ότι στο Scott County της Minnesota θα ζούσε με βάση όσα υποσχέθηκαν οι πατέρες του έθνους δυο αιώνες προηγουμένως: να μην πληρώνει φόρους, να χρησιμοποιεί χρήματα από ασήμι και χρυσάφι και να υπερασπίζεται το σύνταγμα με τις πολιτοφυλακές.
The defendant, Jerome Daly, was a longtime tax protester. He was convicted of willfully failing to file federal income tax returns for the years 1967 and 1968. In rejecting his appeal, the United States Court of Appeals for the Eighth Circuit noted: «Defendant’s fourth contention involves his seemingly incessant attack against the federal reserve and monetary system of the United States. His apparent thesis is that the only ‘Legal Tender Dollars’ are those which contain a mixture of gold and silver and that only those dollars may be constitutionally taxed. This contention is clearly frivolous.»
http://en.wikipedia.org/wiki/First_National_Bank_of_Montgomery_vs_Jerome_Daly
Τα ίδια όμως ισχύουν για τον δικαστή Mahoney. Εδώ (http://www.lawlibrary.state.mn.us/CreditRiver/1969-01-06noticeofrefusaltoallowappeal.pdf) αρνείται να τηρήσει την διαδικασία έφεσης, αρνείται να δώσει τα πραχτικά της δίκης στο επαρχιακό δικαστήριο και αρνείται να δεχτεί τα χρήματα που το ίδιο το δικαστήριο απαίτησε διότι αυτά δεν ήταν από χρυσό και ασήμι αλλά χαρτονομίσματα που εξέδωσε η Federal Reserve Bank, που δεν έχουν καμία αξία σύμφωνα με το σύνταγμα. Φυσικά το δικαστήριο κάλεσε τον Mahoney να δώσει εξηγήσεις: http://www.lawlibrary.state.mn.us/CreditRiver/1969-01-08ordertoshowcause.pdf. Μετά ο Mahoney εξηγεί στο δικαστήριο ότι δεν δέχτηκε να καταχωρήσει την αίτηση για έφεση επειδή τα $2 που την συνόδευαν δεν ήταν νόμιμα σύμφωνα με το σύνταγμα του κράτους: http://www.lawlibrary.state.mn.us/CreditRiver/1969-01-24returntoordertoshowcause.pdf.
Εντομεταξύ στην απόφασή του ο Mahoney δεν αναγνωρίζει την δικαιοδοσία οποιουδήποτε άλλου δικαστηρίου πάνω στο ζήτημα, εκτός από του δικού του:
“5. That any provision in the Minnessota Constitution and any Minnesota Statute limiting the Jurisdiction of this Court is repugnant to the Constitution of the United States and to the Bill of Rights of the Minnesta Constitution and is null and void and that this Court has Jurisdiction to render complete Justice in this Cause”.
και:
“Nothing in the Constitution of the United States limits the Jurisdiction of this Court, which is one of original Jurisdiction with right of trial by Jury guaranteed. This is a Common Law Action. Minnesota cannot limit or impair the power of this Court to render Complete Justice between the parties. Any provisions in the Constitution and laws of Minnesota which attempt to do so are repugnant to the Constitution of the United States and are void”.
Click to access 1968-12-09judgmentanddecree.pdf
Όλα αυτά είναι κατανοητά ως μια προσπάθεια δύο ανθρώπων να δώσουν το μύνημά τους που έχει να κάνει με την παραβίαση του συντάγματος (και ειδικά o Mahoney φαίνεται πως δεν είχε τίποτα να χάσει ούτως η άλλως). Δεν λέω ότι Daly ή ο Mahoney κακώς έπραξαν, λέω όμως ότι δεν πρόκειται για την περίπτωση που ένας απλός πολίτης πείθει ένα ουδέτερο δικαστήριο ότι το σύστημα τον αδίκησε. Πρόκειται για δύο ιδεολόγους, ουσιαστικά δύο ακτιβιστές που προσπαθούν να περάσουν ένα μύνημα, και που ο ένας έτυχε να εκτελεί και ορισμένες λειτουργίες δικαστή, πράγμα που χρησιμοποίησε ως μέσο για να πετύχει τον σκοπό του. Πολλές τέτοιες υποθέσεις πήγαν στα δικαστήρια των ΗΠΑ, αλλά κανένα πρωτόδικο δικαστήριο δεν έβγαλε παρόμοια απόφαση.
Παρόλα αυτά το Zeitgeist κλείνει το ζήτημα επισημένοντας πόσο σημαντικές είναι οι συνέπειες αυτής της δίκης, η οποία υποτίθεται ότι έχει κερδηθεί. Αλλά τέτοιες συνέπειες δεν υπάρχουν, καθώς πρόκειται για μια δίκη ενός μικρής υπόστασης δικαστηρίου που έπεσε αμέσως μόλις το ζήτημα πέρασε στην επόμενη δικαστική βαθμίδα, και της οποίας επομένως η απόφαση δεν έχει καμιά νομική ισχύ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
πάρα πολλά σημαντική η έρευνα που έκανες φίλε!!!!
τζαι τελικα πρέπει να είμαστε πολλά επιφυλακτικοί με τις πληροφορίες που μαζεύουμε από το ιντερνετ και είναι πολλά καλό που το επισημαίνεις συνέχεια αυτό με την διασταύρωση των πληροφοριών αφού όπως λέεις το zeitgeist παραπλανείς μας σε τούντο πολύ σοβαρό θέμα
στο zeitgeist πάντως αυτό που λέει αν θυμάμαι καλά είναι ότι το δικαστήριο ακύρωσε την υποθήκη κλπ γιατί τελικά δεν υπήρχε αντιπαροχή εκ μέρους της τράπεζας, δηλαδή δεν του έδωσε λεφτά επί της ουσίας
αυτό που λέει είναι μια γενική αρχή των συμβάσεων, δηλαδή για να είναι νόμιμη μια σύμβαση πρέεπι να υπάρχει παροχή και αντιπαροχή
αλλοιώς έχουμε δωρέα για την οποία υπάρχουν συγκεκριμένες προυποθέσεις περισσότερο για φορολογικούς λόγους
οπότε αυτή είναι η βασική αρχή στην οποία θα στηρικτούμε για την υπόθεση την οποία έχουμε πει
δηλαδή ότι η τράπεζα όταν σου δίνει το χαρτούι που ονομάζεται επιταγή ΔΕΝ σου δίνει χρηματα δηλαδή δεν σου δίνει αντιπαροχή σε σχέση με την μηνιαία δόση/παροχή που της δίνεις εσύ καθε μήνα
και αυτό μπορεί να φανεί από το ενεργητικό που είχε την ημέρα που σου έδωσε το χαρτί/επιταγή σε σχέση με το ενεργητικό που είχε την επόμενη μέρα
αν το ενεργητικό δεν άλλαξε απλά αποδεικνυεται ότι δεν έγινε καμιά κίνηση λεφτών
απλοικό αλλά έτσι είναι
νασαι καλά
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Λες ότι:
1. Για να είναι νόμιμη μια σύμβαση πρέπει να υπάρχει παροχή και αντιπαροχή
2. Η τράπεζα όταν σου δίνει το χαρτούι που ονομάζεται επιταγή ΔΕΝ σου δίνει χρηματα δηλαδή δεν σου δίνει αντιπαροχή σε σχέση με την μηνιαία δόση/παροχή που της δίνεις εσύ καθε μήνα
Το χαρτούι δεν είναι χρήμα; Σύμφωνα με ποιόν ορισμό του χρήματος; Πάντως σίγουρα όχι με βάση αυτόν:
“Money is any object or record that is generally accepted as payment for goods and services and repayment of debts in a given country or socio-economic context”. (en.wikipedia).
Αλλά ούτε με βάση αυτόν:
“Σήμερα ο ορισμός του τι είναι χρήμα σε μια οικονομία είναι πολύ συγκεκριμένος: Χρήμα είναι το σύνολο των κερμάτων, τραπεζογραμματίων και καταθέσεων. Οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτά τα τρία δεν είναι χρήμα. Ο όρος τραπεζογραμμάτιο είναι συνώνυμος με τον όρο χαρτονόμισμα. Το σύνολο κερμάτων και χαρτονομισμάτων ονομάζεται σύνολο νομισματικής κυκλοφορίας. Χρήμα όμως δεν είναι μόνο η νομισματική κυκλοφορία. Οι καταθέσεις είναι καταθέσεις των ιδιωτών στις εμπορικές τράπεζες και καταθέσεις των εμπορικών τραπεζών στην κεντρική τράπεζα. Ο σύγχρονος ορισμός του χρήματος σημαίνει για παράδειγμα ότι οι επιταγές είναι χρήμα (αρκεί βέβαια το ποσό της επιταγής να υπάρχει διαθέσιμο στο λογαριασμό καταθέσεων του εκδότη, και η επιταγή αντιπροσωπεύει ακριβώς μια άμεση εγγραφή στο λογαριασμό καταθέσεων χωρίς την ανάγκη μεταφοράς χαρτονομισμάτων). Επίσης χρήμα είναι η χρέωση πιστωτικών και χρεωστικών καρτών. Αντίθετα, για παράδειγμα, τα ομόλογα και άλλα παρόμοια χρεόγραφα, τα αμοιβαία κεφάλαια και αξιόγραφα όπως οι μετοχές δεν είναι χρήμα (παρότι καταρχήν θα μπορούσε να γίνει απευθείας ανταλλαγή για παράδειγμα ακίνητων περιουσιακών στοιχείων με μετοχές ή ομόλογα, η χρήση τέτοιων αξιογράφων για πληρωμές δεν είναι βέβαια ευρέως αποδεκτή).
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CE%BC%CE%B1
“στο zeitgeist πάντως αυτό που λέει αν θυμάμαι καλά είναι ότι το δικαστήριο ακύρωσε την υποθήκη κλπ γιατί τελικά δεν υπήρχε αντιπαροχή εκ μέρους της τράπεζας, δηλαδή δεν του έδωσε λεφτά επί της ουσίας”
Ναι, αλλά ο λόγος που επικαλέστηκε το δικαστήριο για να δείξει ότι δεν υπήρχε αντιπαροχή, είναι το γεγονός ότι το σύνταγμα προνοούσε ότι μόνο τα χρήματα που αποτελούνται από ασήμι και χρυσάφι είναι νόμιμα, οπότε για το δικαστήριο ούτε τα χαρτονομίσματα ούτε οι επιταγές είναι νόμιμο χρήμα. Γι’ αυτό και δεν αναγνωρίζει ούτε τα χαρτονομίσματα του $1.
To Zeitgeist αποκρύβει εντελώς αυτό το γεγονός, παρουσιάζει το θέμα με τρόπο που φαίνεται ότι δικαστής επικαλέστηκε μόνο την λειτουργεία των τραπεζών και του fractional reserve.
http://vimeo.com/13770061 (00:19:25)
“THE CONSTITUTION OF THE UNITED STATES
SECTION 10. No State shall enter into any Treaty, Alliance, or Confederation; grant Letters of Marque or Reprisal; coin Money; emit Bills of Credit; make any Thing but gold and silver Coin a Tender In Payment of Debts; pass any Bill of Attainder, ex post facto Law, or Law impairing the Obligation of Contracts, or grant any Title of Nobility”.
Click to access 1969-01-23findingsoffactconclusionsoflawandjudgment.pdf
tender (plural tenders)
1. A means of payment such as a check or cheque, cash or credit card.
http://en.wiktionary.org/wiki/tender
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
“και αυτό μπορεί να φανεί από το ενεργητικό που είχε την ημέρα που σου έδωσε το χαρτί/επιταγή σε σχέση με το ενεργητικό που είχε την επόμενη μέρα
αν το ενεργητικό δεν άλλαξε απλά αποδεικνυεται ότι δεν έγινε καμιά κίνηση λεφτών”
Δεν είναι σωστό ότι η μή αλλαγή του ενεργητικού σημαίνει ότι δεν κινήθηκαν λεφτά:
Πρώτον, η τράπεζα εκτός από το ενεργητικό της έχει και τις καταθέσεις των πελατών της – άσχετα αν είναι υπό μορφήν χαρτονομισμάτων ή υπό άλλη μορφή. Τις καταθέσεις αυτές αναλαβάνει να τις επενδύσει παρέχοντας σου ένα μέρος από τα κέρδη – δηλαδή τον τόκο. Οπότε ο δανεισμός των χρημάτων των καταθετών γίνεται μέσα σε αυτό το πλαίσιο, και αυτό δεν έχει να κάνει με το ενεργητικό.
Δεύτερον, όταν η τράπεζα σου δίνει μια επιταγή με ποσό ας πούμε 100 ευρώ, τότε, έστω με λογιστικό τρόπο 100 ευρώ έφυγαν από την τράπεζα. Μόνο αν ξανακαταθέθεί η επιταγή στην ίδια τράπεζα μπορείς να πεις ότι δεν άλλαξε κάτι. Αλλά για να δείξεις ότι δεν έγινε κάποια αλλαγή στην γενική περίπτωση, πρέπει να μιλήσεις για το σύνολο των τραπεζών.
Δηλαδή, για να δείξεις ότι δημιουργείται χρήμα με το fractional reserve system, δεν αρκεί να εξετάσεις μια μεμονωμένη τράπεζα, αλλά το τραπεζικό σύστημα γενικά. Αυτό περιλαμβάνει φυσικά και την κεντρική τράπεζα.
Αν θυμάσαι ακόμα και το φιλμάκι “money as debt” για να εξηγήσει το σύστημα έκανε την απλούστευση ότι οι διάφορες τράπεζες λειτουργούν ως μία, εφόσον οι επιταγές που εκδίδει η μια καταλήγουν στις άλλες και αντίστροφα. Το ίδιο ακριβώς σκεπτικό χρησιμοποιεί και ο Mahoney:
FINDINGS OF FACT, CONCLUSIONS OF LAW, JUDGMENT AND DETERMINATION
1. That the Federal Reserve Banking Corporation is a United States Corporation with twelve (12) banks throughout the United States, including New York, Minneapolis and San Francisco. That the First National Bank of Montgomery is also a United States Corporation, incorporated and existing under the laws of the United States and is a member of the Federal Reserve System, an more specifically, of the Federal Reserve Bank of Minneapolis.
2. That because of the interlocking activities, transactions an practices, the Federal Reserve Banks and the National Banks are for all practical purposes, in the law, one and the same bank
Click to access 1969-01-23findingsoffactconclusionsoflawandjudgment.pdf
Νομίζω ότι αυτό το στοιχείο – η ενότητα του τραπεζικού συστήματος – αναπόφευκτα πρέπει να περιέχεται στην υπεράσπιση, αν είναι τελικά δυνατόν να γίνει πάνω σ’ αυτή την βάση.
Το θέμα είναι ότι σήμερα το χρήμα δεν είναι υλικό όπως παλιά. Δεν είναι ένα χρήσιμο προϊόν που ανταλλάζεται με άλλα. Στην υπόθεση Credit River, χρησιμοποιήθηκε μια απηρχειωμένη πρόνοια του αμερικανικού συντάγματος, ότι το χρήμα πρέπει να είναι υλικό και συγκεκριμένα από ασήμι και χρυσάφι. Αλλά σήμερα το χρήμα είναι πληροφορία. Όταν λέμε ότι δημιουργείται χρήμα, δεν πρέπει να έχουμε στο νου τα χαρτονομίσματα. Τα διάφορα φιλμάκια παίζουν με αυτό το γεγονός, λέγοντας από την μια ότι η τράπεζα δημιουργεί χρήμα από το μηδέν (οπότε δέχονται την επιταγή ως χρήμα) και μετά λένε ότι η τράπεζα δεν σε πλήρωσε (οπότε δεν δέχονται την επιταγή ως χρήμα). Αλλά δεν γίνεται να ισχύουν και τα δύο, έτσι;
Είναι σημαντικό να έχουμε πάντα στο μυαλό όταν εξετάζουμε αυτά τα θέματα ότι το χρήμα είναι μόνο πληροφορία, αλιώς δεν βγαίνουμε από μέσα. Ακόμα και το χαρτονόμισμα είναι πληροφορία, αφού δεν είναι παρά τραπεζογραμμάτιο, είναι σαν επιταγή της κεντρικής τράπεζας ας πούμε:
“Το χαρτονόμισμα (αγγλ. banknote) είναι ένα είδος αξιόγραφου, γραμμάτιου, ή υποσχετικής στην οποία ο εκδότης αναγράφει το ποσόν και το είδος του νομίσματος το οποίο θα καταβάλει στον κομιστή. Εκδίδεται συνήθως από πιστωτικά ιδρύματα όπως είναι οι τράπεζες και γι αυτό είναι ευρέως γνωστό και ως τραπεζογραμμάτιο. Σπανιότερα και ανάλογα με την νομοθεσία της κάθε χώρας ή τις ειδικές συνθήκες που επικρατούν μπορεί να εκδοθεί και από άλλους όπως από το ίδιο το κράτος, τον στρατό, επιχειρήσεις ή και ιδιώτες. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1”
Νομίζω ότι το πρώτο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι να δούμε τι προνοεί το σύνταγμα και η νομοθεσία στην Κύπρο και την Ε.Ε. όσον αφορά το νόμισμα: ποιος εξουσιοδοτείται να το εκδίδει, τι μορφή προνοείται να έχει κλπ. Αν τα βρεις γράψε τα να ενημερωθώ κι εγώ.
Σίγουρα τα χαρτονομίσματα προνοούνται στο Κυπριακό σύνταγμα, αφού το άρθρο 3 παρ. 7 λέει: “Επί των νομισμάτων, χαρτονομισμάτων και γραμματοσήμων γίνεται χρήσις των δύο επισήμων γλωσσών”.
Στα άρθρα 118 – 121 που αφορούν την κεντρική τράπεζα δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι σχετικό, αν και υπάρχουν παραγράφοι που καταργήθηκαν το 2002 που δεν ξέρω τι προνοούσαν.
Επίσης, το άρθρο 1Α που προστέθηκε το 2006 θέτει τους κανονισμούς της Ε.Ε. υπεράνω του συντάγματος. Επομένως ότι προνοεί η νομοθεσία της Ε.Ε. αυτό ισχύει. Αμφιβάλλω όμως ότι θα υπάρχει κάτι που καθιστά το “commercial bank money” (πχ τις επιταγές) άνευ αξίας.
Click to access %CE%A4%CE%BF%20%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CF%85%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82.pdf
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ο πυρήνας της υπόθεσης Credit River
Η ουσία της υπόθεσης μπορεί να αποδοθεί περιληπτικά στις ακόλουθες τρεις προτάσεις:
“Τα χρήματα ξεκινούν την ύπαρξή τους όταν τα δημιουργούν [οι τράπεζες] μέσα στα βιβλία τους με καταχωρήσεις αριθμών. Οι τράπεζες τα δημιουργούν από το μηδέν. Δεν αντιπροσωπεύουν μια ποσότητα χρυσού ή ασημιού ή οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο ή πηγή αξίας”.
Ελέυθερη απόδοση του αποσπάσματος:
“The first time that the money comes into existance is when they create it on their bank books by bookkeeping entry. The banks create it out of nothing. No substantial fund of gold or silver is back of it, or any fund at all”.
Αυτή η δημιουργία από το μηδέν ξεκινά από την κεντρική τράπεζα. Η κεντρική τράπεζα εκδίδει το νόμισμα και το χαρτονόμισμα (τραπεζογραμμάτιο).
Η διαφορά με τις παλαιότερες μορφές χρήματος ήταν πως αυτές αποτελούσαν προϊόντα που είχαν αξία λόγω των ιδιοτήτων τους και όχι μόνο επειδή χρησιμοποιούνταν ως χρήμα. Αλλά ακόμα και υλικά όπως το χρυσό και το ασήμι πήραν πολύ μεγαλύτερη αξία από αυτήν που θα είχαν μόνο από την χρησιμότητά τους ως πρώτες ύλες, αφού η ζήτησή τους αυξήθηκε όταν άρχισαν να παίζουν το ρόλο του υλικού φορέα της αξίας, εκείνου δηλαδή του προϊόντος που ανα πάσα στιγμή είναι ανταλλάξιμο με οτιδήποτε άλλο.
Το γεγονός πως οτιδήποτε μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο, ακόμα και ένα κομμάτι χαρτί, έγινε σιγά σιγά κατανοητό από τους ανθρώπους και έτσι άρχισαν να χρησιμοποιούν έγγραφα αντί για προϊόντα. Φυσικά στην αρχή τα έγγραφα ήταν τίτλοι ιδιοκτησίας μιας ποσότητας ενός προϊόντος.
Όλη αυτή η ιστορία με το “money out of nothing” και το “money from thin air” δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από το γεγονός ότι δίνεται η εξουσία σε μιαν αρχή, ένα οργανισμό – την κεντρική τράπεζα – να εκδίδει χρήμα το οποίο δεν αντιπροσωπεύει κάποιο συγκεκριμένο υλικό αγαθό, και συγκεκριμένα, ότι δεν αντιπροσωπεύει πλέον τον χρυσό.
Όμως αυτό δεν είναι τόσο φοβερό όσο ακούγεται, γιατί στην πραγματικότητα το νόμισμα αντιπροσωπεύει ένα ποσοστό από όλα τα αγαθά γενικώς. Δηλαδή αν μια χώρα παράγει Χ αξία προϊόντων και υπηρεσιών και εκδίδει Υ ποσό νομισμάτων, η ανταλλαχτική αξία της νομισματικής μονάδας, απλουστευτικά μιλώντας θα είναι Χ/Υ. Φυσικά στην πραγματικότητα είναι πολλοί παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψιν (π.χ. η ζήτηση του νομίσματος από τις διεθνείς αγορές). Άρα: μπορεί το χρήμα που παράγει η κεντρική τράπεζα να μην αντιστοιχεί σε μια ποσότητα χρυσού που βρίσκεται κλεισμένη στα χρηματοκιβώτια, αντιστοιχεί όμως στο σύνολο της παραγωγής της χώρας.
Σήμερα, αν η κεντρική τράπεζα εκδόσει ένα ποσό χρήματος Χ, σε οποιαδήποτε μορφή και να είναι αυτό, μέσω του fractional reserve system το ποσό αυτό θα πολλαπλασιαστεί κατά ένα παράγοντα 1/R, όπου R το ποσοστό των ελάχιστων αποθεματικών (reserve ratio) που προνοεί η νομοθεσία. Με αυτό τον τρόπο, η αξία της νομισματικής μονάδας αντί Χ/Υ θα είναι (Χ/R)/Υ. Αλλά αυτό από μόνο του δεν έχει μεγάλη σημασία εφόσον και πάλι είναι η κεντρική τράπεζα που ελέγχει το ποσό του χρήματος που βρίσκεται σε κυκλοφορία: αφού η κεντρική τράπεζα καθορίζει το ποσό Χ και η νομοθεσία το R, η ποσότητα X/R δεν καθορίζεται από της εμπορικές τράπεζες, παρόλο που είναι οι εμπορικές τράπεζες που δημιουργούν το περισσότερο χρήμα: η κεντρική τράπεζα καθορίζει το ποσό που πρόκειται να δημιουργήσουν. Το πρόβλημα με αυτή την διαδικασία, δεν είναι καθόλου το γεγονός ότι οι τράπεζες “δημιουργούν χρήμα από το τίποτα”, αλλά οι υπέρογκοι τόκοι που καρπούνται δανείζοντας ξανά και ξανά το ίδιο ποσό, μέχρι να φτάσει στα όριά της η δυνατότητα του πολλαπλασιασμού. Αυτό συν το γεγονός ότι οι αποφάσεις της κεντρικής τράπεζας δεν συνδέονται τόσο με τις ανάγκες τις κοινωνίας όσο με ιδιωτικά συμφέροντα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εν πάσει περιπτώση, για να επιστρέψουμε πίσω στην υπόθεση, το δικατήριο θεωρεί πρώτον ότι μόνο τα πραγματικά προϊόντα έχουν αξία, και όχι οι επιταγές και τα γραμμάτια – ακόμα και αν τα εκδίδει η κεντρική τράπεζα, όπως συμβαίνει με τα χαρτονομίσματα, και συγκεκριμένα ότι μόνο ο χρυσός και το ασήμι μπορούν να χρησιμοποιούνται ως νόμισμα, διότι αυτό δηλώνεται ρητά στο σύνταγμα.
Με αυτή την έννοια μόνο είναι που κάνει δηλώσεις όπως “The banks create it out of nothing” και “Only God can created something of value out of nothing”. Αυτές οι δηλώσεις αφορούν τόσο τις επιταγές των εμπορικών τραπεζών όσο και τα χαρτονομίσματα.
Για παράδειγμα το δικαστήριο αναφέρεται επανελημένα στην αξία των πιστωτικών σημειωμάτων που εκδίδει η κεντρική τράπεζα, συμπεριλαμβανομένων των χαρτονομισμάτων, που δεν ξεπερνούν το 1 σεντ, όσο αξίζει το χαρτί και το μελάνι που τα αποτελούν. Για το δικαστήριο τα γραμμάτεια δεν νοείται να έχουν άλλη αξία, αφού μάλιστα δεν αποτελούν τίτλους ιδιοκτησίας ποσοτήτων χρυσού και ασημιού:
“The Federal Reserve Bank of Minneapolis obtains Federal Reserve Notes in denominations of One ($1.00) Dollar, Five, Ten, Twenty, Fifty, One Hundred, Five Hundred, One Thousand, Ten Thousand, and One Hundred Thousand Dollars for the cost of the printing of each note, which is less than one cent”.
Πιο αναλυτικά το σκεπτικό του δικαστηρίου φαίνεται εδώ:
The Federal Reserve Notes in question in this case are unlawful and void upon the following grounds:
A. Said Notes are fiat money, not redeemable in gold or silver coin upon their face, not backed by gold or silver, and the notes are in want of some real or substantial funk being provided for their payment in redemption. There is no mode provided for enforcing the payment of the same. There is no mode providing for the enforcement of the payment of the Notes in anything of value.
B. The Notes are obviously not gold or silver coin.
C. The sole consideration paid for the One Dollar Federal Reserve Notes is in the neighborhood of nine-tenths of one cent, and therefore, there is no lawful consideration behind said Notes.
Επειδή ο δημιουργός της ταινείας Zeitgeist δεν ήταν υπέρ της επιστροφής στα χρυσά νομίσματα, αφαίρεσε αυτό το κομμάτι από την παρουσίαση της υπόθεσης, που όμως αποτελεί την ουσία της. Συνδιάζοντας το αυτό με όσα μας είπε για το fractional reserve system, έφτιαξε μια παραπλανητική εκδοχή της ιστορίας.
Όλα τα αποσπάσματα είναι μέρη του εκτεταμένου αποσπάσματος που ακολουθεί, και η πηγή του: http://www.lawlibrary.state.mn.us/CreditRiver/1969-01-23findingsoffactconclusionsoflawandjudgment.pdf.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
FINDINGS OF FACT, CONCLUSIONS OF LAW, JUDGMENT AND DETERMINATION
1. That the Federal Reserve Banking Corporation is a United States Corporation with twelve (12) banks throughout the United States, including New York, Minneapolis and San Francisco. That the First National Bank of Montgomery is also a United States Corporation, incorporated and existing under the laws of the United States and is a member of the Federal Reserve System, an more specifically, of the Federal Reserve Bank of Minneapolis.
2. That because of the interlocking activities, transactions an practices, the Federal Reserve Banks and the National Banks are for all practical purposes, in the law, one and the same bank.
3. As is evidenced from the book “The Federal Reserve System; Its Purposes and Functions”, put out by the Board of Governors of the Federal Reserve System, Washington, D.C., 1963, and from other evidence adduced herein, the said Federal Reserve Banks and National Banks create money and credit upon their books and exercise the ultimate prerogative of expanding and reducing the supply of money or credit in the United States. To illustrate the admission of their activity, pages 74 through 78 are attached hereto as pages 21, 22 & 23.
The creation of this money or credit constitutes the creation of fiat money upon the books of these banks.
When the Federal Reserve Banks and National Bands acquire United States Bonds and Securities, State Bods and Securities, State Subdivision Bonds and Securities, mortgages on private Real property and mortgages on private personas property, the said banks create the money and credit upon their books by bookkeeping entry. The first time that the money comes into existance is when they create it on their bank books by bookkeeping entry. The banks create it out of nothing. No substantial fund of gold or silver is back of it, or any fund at all.
The mechanics followed in the acquisition of United States Bonds are as follows: The Federal Reserve Bank places its name on a United States Bond and goes to its banking books and credits the United States Government for an equal amount of the face value of the Bonds. The money or credit first comes into existance when they create it on the books of the bank.
The Federal Reserve Bank of Minneapolis obtains Federal Reserve Notes in denominations of One ($1.00) Dollar, Five, Ten, Twenty, Fifty, One Hundred, Five Hundred, One Thousand, Ten Thousand, and One Hundred Thousand Dollars for the cost of the printing of each note, which is less than one cent. The Federal Reserve Bank must deposit with the Treasurer of the United States a like amount of Bonds for the Notes it receives. The Bonds are without lawful consideration, as the Federal Reserve Bank created the money and credit upon the books by which they acquired the Bond.
The net effect of the entire transaction is that the Federal Reserve Bank obtains Federal Reserve Notes comparable to the ones they placed on file with the Clerk of the District Court, and a specimen of which is above, for the cost of printing only. Title 31 U.S.C., Section 462/ (See page 41) attempts to make Federal Reserve Notes a legal tender for all debts, public and private. From 1913 down to date, the Federal Reserve Banks and the National Banks are privately owned. As of March 18, all gold backing is removed from the said Federal Reserve Notes. No gold or Silver backs up these notes.
The Federal Reserve Notes in question in this case are unlawful and void upon the following grounds:
A. Said Notes are fiat money, not redeemable in gold or silver coin upon their face, not backed by gold or silver, and the notes are in want of some real or substantial funk being provided for their payment in redemption. There is no mode provided for enforcing the payment of the same. There is no mode providing for the enforcement of the payment of the Notes in anything of value.
B. The Notes are obviously not gold or silver coin.
C. The sole consideration paid for the One Dollar Federal Reserve Notes is in the neighborhood of nine-tenths of one cent, and therefore, there is no lawful consideration behind said Notes.
D. That said Federal Reserve Notes do not conform to Title 12, United States Code, Sections 411 and 418. Title 31 USC, Section 462, insofar as it attempts to make Federal Reserve Notes and circulating Notes of Federal Reserve Banks and National Baning Associations a legal tender for all debts, public and private, it is unconstitutional and void, being contrary to Article 1, Section 10, of the Constitution of the United States, which prohibits any State from making anything but gold or silver coin a tender, or impairing the obligation of contracts.
IN CONCLUSION, it is therefore the further judgment and determination of this Court:
1. That the original Judgment entered herein on December 9, 1968 is in all respects confirmed.
2. That the Federal Reserve Notes on deposit with the Clerk of the Court are not lawful money of the United States; are in violation of the Constitution of the United States and are not for any purpose.
That M.S.A. 532.38 requiring $2.00 to be deposited with the Clerk of District Court within ten (10) days of the entry of Judgment was not complied with. That the conditions prerequisite to this Court allowing an appeal have not been complied with. That this Court’ s Notice of its Refusal to Allow Appeal dated January 6, 1969 is hereby made absolute.
That following memorandum is attached and made a part of this decision.
… … …
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
φίλε απίστευτη δουλειά!!!! τεράστια βοήθεια!!!
νασαι καλά!!! όταν βρω χρόνο θα τα διαβάσω γιατί είναι πολύ σημαντικά και πρέπει να εμβαθύνουμε κι αλλο!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ευχαριστώ, και αφού οι οικονομολόγοι δεν φταχνουν μια προσιτή σε μας εικόνα για την πραγματικότα, μια εικόνα εύκολα κατανοητή από τους πολλούς, – και όχι μόνο αυτό αλλά αντίθετα έχουν βαλθεί να κατασκευάζουν για μας ψευδαισθήσεις και οφθαλμαπάτες, είμαστε αναγκασμένοι να την φτιάξουμε εμείς οι ίδιοι, σιγά σιγά, με τις δικές μας δυνάμεις. Συλλέγοντας πληροφορίες, διασταυρώνοντάς τες, αναλύοντάς τες και συνθέτοντάς τες σε εικόνες τις οποίες πρέπει να αντιπαραβάλουμε με την πραγματικότητα, να τις συγκρίνουμε με αυτήν για να δούμε κατά πόσον την περιγράφουν σωστά. Έτσι κι αλιώς είναι πλέον φανερό ότι δεν μπορούμε να αφήνουμε αυτή την διαδικασία στους “ειδικούς”, και να περιμένουμε από αυτούς καθοδήγηση, γιατί αυτοί υπερβολικά συχνά είτε εξαγοράζονται από την εξουσία, οπότε μας καθοδηγούν όχι για το δικό μας ώφελος αλλά για το δικό της, είτε η εξουσία δεν χρειάζεται καν να τους εξαγοράσει, γιατί έχει φροντήσει να τους “μορφώσει”, ή καλύτερα να τους διαμορφώσει με τρόπο που να υπερασπίζονται τα δικά της συμφέροντα ως να ήταν οι υπέρτατες πανανθρώπινες αξίες.
Πιο κάτω επιχειρώ μια κάπως πιο αφηρημένη / φιλοσοφική προσέγγιση του θέματος, σε συντομία και έχοντας υπόψιν πως ακόμα είμαστε στα αρχικά στάδια και ότι ενδεχομένως να υπάρχουν λάθη και παρανοήσεις εκ μέρους μου. Θεωρώ όποιον καλοπροαίρετα προσπαθήσει να που επιστήσει την προσοχή σ’ αυτά τα λάθη, σύμμαχό μου στην προσπάθεια κατανόησης. Μόνο με αυτό το πνεύμα και μόνο συλλογικά μπορούμε να οργανώσουμε τον κυκεώνα της πληροφορίας που μας περιβάλλει, και μόνο οργανώνοντας αυτόν τον κυκεώνα μπορούμε να κατανοήσουμε τον κόσμο μας στο παρόν, αν υπάρχει οποιαδήποτε ελπίδα επιτέλους εμείς οι ίδιοι να είμαστε σε θέση να διαμορφώνουμε το μέλλον μας.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Only God can created something of value out of nothing
Τί είναι η αξία; Είναι κάτι που το συναντούμε στον εξωτερικό κόσμο, όπως τα υλικά σώματα; Έχει αντικειμενική υπόσταση; Ή είναι κάτι το οποίο το συναντούμε στον εσσωτερικό μας κόσμο, όπως τα συναισθήματα, οι πεποιθήσεις κλπ, είναι δηλαδή κάτι το υποκειμενικό;
Τα όντα του εξωτερικού κόσμου, αυτά που έχουν αντικειμενική υπόσταση, υπάρχουν ανεξάρτητα από το αν τα παρατηρούμε ή όχι και από το τι πιστεύουμε εμείς γι’ αυτά. Αντίθετα, τα όντα του εσωτερικού μας κόσμου υφίστανται μόνο στο βαθμό που τα αντιλαμβανόμαστε και εξαρτώνται από το τι πιστεύουμε. Που στέκει η αξία των εμπορευμάτων και του χρήματος;
Για τον δικαστή Mahoney και την υπεράσπιση/κατηγορούμενο Daly, προφανώς η αξία έχει αντικειμενική υπόσταση, ανήκει στον εξωτερικό κόσμο και γι’ αυτό μόνο ο Θεός μπορεί να την δημιουργήσει από το μηδέν. Η άποψη των Mahoney/Daly είναι συμβατή με το αμερικανικό σύνταγμα που προνοεί ότι το χρήμα μπορεί να αποτελείται μόνο από χρυσάφι και ασήμι, που είναι υλικές ουσίες. Και στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του, το χρήμα είχε υλική μορφή.
Αλλά το χρήμα ήταν πάντα μόνο το μέσο, ο φορέας της αξίας. Η ίδια η αξία είχε πάντα υποκειμενικές ρίζες, αντανακλούσε τις ανάγκες και τις επιθυμίες των ανθρώπων. Ένα υλικό αντικείμενο δεν έχει καμιά αξία για όποιον δεν το χρειάζεται και δεν το θέλει. Η αξία χρήσης είναι ένα από τα στοιχεία της αξίας των εμπορευμάτων.
Φυσικά (για να κάνουμε μια παρένθεση) από μόνη της δεν αρκεί για να την καθορίσει συνολικά. Το πετρέλαιο είναι ένα καλό παράδειγμα. Την παλιά εποχή το πετρέλαιο ήταν απλώς ένα βρωμερό υγρό και όποιος είχε την ατυχία να βγάλει πετρέλαιο σε μια γεώτρηση που αποσκοπούσε στο να ποτίσει τα χωράφια του, ήταν ιδιαίτερα δυστυχής και ήθελε να το απαλλαχθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Τα πράγματα άλλαξαν από την στιγμή που επινοήθηκαν οι μηχανές εσωτερικής καύσης που μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το πετρέλαιο για καύσιμο. Τότε το πετρέλαιο έγινε χρήσιμο και απέκτησε αξία.
Από την άλλη, το πιο χρήσιμο πράγμα που υπάρχει στον κόσμο είναι ο αέρας. Χωρίς τον αέρα πεθαίνουμε σχεδόν αμέσως. Όμως, ο αέρας δεν έχει (ακόμα) αξία ως υλικό, γιατί βρίσκεται παντού και είναι προσιτό στον καθένα χωρίς καμιά προσπάθεια.
Αυτοί οι δύο πόλοι δεν είναι άλλοι από την προσφορά και την ζήτηση, στην σχέση των οποίων βασίζεται η (ανταλλακτική) αξία των εμπορευμάτων.
Αλλά ας μείνουμε ακόμα στη ζήτηση και την αξία χρήσης.
Για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά η αξία χρήσης είναι καθαρά υποκειμενική. Ακόμα και αν εξαρτάται η ζωή του από αυτη την χρήση, μόνο για τον ίδιο αυτό είναι σημαντικό, ο ίδιος ο υλικός κόσμος δεν έχει “σημαντικότητες”. Από αυτή την οπτική γωνία λοιπόν, η αξία χρήσης ανήκει στον εσωτερικό κόσμο και είναι υποκειμενική.
Με μια διαφορά: για το άτομο που έκανε την γεώτρηση και το οποίο είχε την ιδιοκτησία της γής, το πετρέλαιο μπορεί να μην ήταν καθόλου χρήσιμο, τουλάχιστον στην μορφή και στην ποσότητα που το βρήκε. Αρκούσε όμως που ήταν χρήσιμο για άλλους για να έχει αξία.
Για το κάθε άτομο ξεχωριστά, οι επιθυμίες των άλλων δεν αποτελούν μέρος του εσωτερικού του κόσμου. Είναι γι’ αυτόν κάτι το εξωτερικό. Έτσι, για τον γεωργό που βρήκε πετρέλαιο αντί για νερό, η αξία του υλικού αυτού δεν ήταν καθόλου υποκειμενική, αφού δεν είχε καμιά σημασία η προσωπική του γνώμη. Με τον ίδιο τρόπο, εγώ δεν έχω καθόλου χρυσάφι και αν μου δώσουν δεν μπορώ να σκεφτώ μια προσωπική χρήση που μπορώ να του κάνω – δεδομένου μάλιστα του ότι δεν μου αρέσουν τα κοσμήματα, ωστόσο αναγνωρίζω την αξία του από το γεγονός ότι το θέλουν τόσοι πολλοί άλλοι – και θα είμουν πολύ ευχαριστημένος αν κάποιος μου το προμήθευε. Η αξία του χρυσού είναι για μένα καθαρά αντικειμενική, ανήκει στον εξωτερικό μου κόσμο, αλλά την ίδια στιγμή είναι υποκειμενική, γιατί αν κανείς δεν το θέλει τότε δεν έχει καμιά απολύτως αξία για κανένα.
Ή μπορούμε να πούμε ότι η αξία δεν είναι ούτε υποκειμενική ούτε αντικειμενική, αφού ούτε είναι μέρος του υλικού κόσμου, ούτε είναι μέρος κατ’ ανάγκην του εσωτερικού κόσμου για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά, αλλά έχει μια άλλου είδους υπόσταση: κοινωνική.
Στην πραγματικότητα λοιπόν, δεν είναι ο Θεός που έχει την δυνατότητα να δημιουργεί αξία από το μηδέν, αλλά η κοινωνία. Στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του το χρήμα είχε υλική μορφή, αλλά αυτή η υλική μορφή ήταν πάντα μονο ο φορέας της αξίας. Στην πορεία της ιστορικής εξέλιξης η κοινωνία αντιλήφθηκε ότι εκείνη η ίδια είναι που δίνει αυτή την αξία στον φορέα και ως εκ τούτου μπορεί να δώσει αξία σε οτιδήποτε. Αν η κοινωνία, σαν σύνολο πιστεύει ότι μια επιταγή έχει αξία, τότε η επιταγή έχει πράγματι αξία, ενώ ότι και να πιστεύει ένα μεμονωμένο μέλος της, όπως εγώ ή εσύ, δεν αλλάζει αυτό το γεγονός. Αυτό είναι και η ουσία του σύγχρονου ορισμού του χρήματος:
“Money is any object or record that is generally accepted as payment for goods and services and repayment of debts in a given country or socio-economic context”. (en.wikipedia).
Οπότε δεν υπάρχει κανένας απολύτως τρόπος να δείξεις ότι η τράπεζα δεν σε πληρώνει, από την στιγμή που όλοι θεωρούν πως η επιταγή που σου δίνει έχει αξία.
Δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας απέναντι στο σύστημα με βάση αυτό τον απλοϊκό τρόπο. Το πραγματικό ζήτημα έγγειται αλλού: ότι ένα μικρό μέρος της κοινωνίας απέκτησε την δυνατότητα να ορίζει εκείνο για ολόκληρη την κοινωνία, τη έχει αξία και τι όχι – και μάλιστα να το ορίζει με τρόπο που εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα και εις βάρος τον υπολοίπων. Αυτό είναι που ανέδειξε τους τραπεζίτες ως τον μεγαλύτερο εχθρό της κοινωνίας.
Αλλά αυτό είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να αναδειχθεί μέσα από μια δικαστική διαδικασία.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
φιλε credit river case, όλα αυτά που έγραψες είναι πολύ κατατοπιστικα και μπραβο σου. έχεις κάποιο blog στο οποίο αναλύεις περισσότερο τα θέματα αυτά? επίσης θα ήθελα να σε ρωτήσω αν μπορείς να μου εξηγήσεις
τον περιβόητο κανόνα του 1 προς 9 , ότι δηλαδή η τράπεζα μπορεί να δανείζει 9 φορές επί ποίου ακριβώς πράγματος, του ενεργητικόυ της ή των καταθέσεων των πελατών της? Φυσικά αν αναλογιστούμε ότι και οι κατάθεσεις θεωρούνται χρήματα που ανήκουν στην τράπεζα τότε εν πάση περιπτώσει και αυτές είναι μέρος του ενεργητικού της? Αν όμως το 1 προς 9 ισχύει για το ενεργητικό της τότε γιατι να μην θεωρηθεί ότι τα υπόλοιπα 8/9 που δανείζει είναι αέρας κουπανιστός? αν είναι ετσι τότε σαφώς τίθεται θέμα μη αντιπαροχής αφού σου δανείζει λεφτα τα οποία δεν έχει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!