Τι είναι το Κομπανί; Ο αγώνας μιας κουρδικής πόλης εν μέσω πολέμων για δημιουργία δικτύου αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων άμεσης δημοκρατίας για γυναίκες και άνδρες – Σχετικά άρθρα

Τι είναι το Κομπανί;

Προσωπικά δεν το είχα ξανακούσει μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού περίπου και με αφορμή το νέο φρούτο της εποχής που μέσω των δυτικών μμεξαπάτησης σπέρνει τον τρόμο και τον πανικό, δηλαδή το Ισλαμικό Κράτος ή το ΙΣΙΣ το οποίο πολιορκεί το Κομπανί.

Το Κομπανί είναι μια κουρδική πόλη στα βόρεια σύνορα της Συρίας με την Τουρκία

Ποια είναι η ιδιαιτερότητα αυτής της κουρδικής πόλης σε σχέση με τους υπόλοιπους κούρδους που βρίσκονται διασκορπισμένη σε όλη την ευρύτερη περιοχή, Τουρκία, Συρία, Ιράκ;

Ο αγώνας των κούρδων στον χώρο του τουρκικού και συριακού κουρδιστάν αντίθετα με το βόρειο Ιράκ δεν προσανατολίζεται στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους αλλά στην δημιουργία ενός δίκτυου ελεύθερων αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων στα πρότυπα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού.

Πιο κάτω αναδημοσιεύω κείμενα που περιγράφουν την τεράστια αυτή προσπάθεια των κούρδων που ούτε να φανταστούμε μπορούμε, μέσα σε συνθήκες πολέμου

http://www.eleftheriaki.gr/2013-02-02-11-44-46/12-prokirixeis/64-6-3.html

http://www.anarkismo.net/article/27712

6 σημεία για το Κομπανί

 

και 3 σημεία για την ελευθερία

6 σημεία για το Κομπανί και 3 σημεία για την ελευθερία
Προκήρυξη σχετικά με την πολιορκία του Κομπανί, τον φονταμενταλισμό και τις αυτόνομες κουρδικές περιφέρειες στη βόρεια Συρία.

• Από τα μέσα Σεπτέμβρη η κουρδική πόλη Κομπανί στα βόρεια σύνορα της Συρίας με την Τουρκία πολιορκείται από τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους με αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι να την έχουν εγκαταλείψει ως πρόσφυγες προς την Τουρκία, ενώ τα αντρικά (YPG) και γυναικεία (YPJ) σώματα της πολιτοφυλακής αμύνονται σθεναρά απέναντι στις επιθέσεις του. Το Κομπανί ανήκει στις τρεις αυτόνομες περιφέρειες των Κούρδων στα βόρεια της Συρίας.

• Το Ισλαμικό Κράτος είναι ένα μόρφωμα που εμφανίστηκε στο Ιράκ τα προηγούμενα χρόνια. Εκμεταλλευόμενο την δυσαρέσκεια των σουνιτών κατοίκων του Ιράκ απέναντι στο καθεστώς που επιβλήθηκε στη χώρα μετά την αμερικάνική εισβολή το 2003 και τρέφοντας τους με έναν ισλαμικό φονταμενταλισμό έχει καταφέρει να δημιουργήσει έναν μισθοφορικό στρατό και να καταλάβει πολλές πετρελαιοπαραγωγικές περιοχές της χώρας. Από το 2013 συμμετέχει ενεργά στην προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος του Άσαντ στην Συρία.

• Ο ρόλος των δυτικών κρατών απέναντι στις επεκτατικές κινήσεις του ΙΚ δεν είναι ενιαίος, ούτε ξεκάθαρος, παρά την προσπάθεια να πείσουν την κοινή γνώμη της εκάστοτε χώρας για το αντίθετο. Από την μία πλευρά σχηματίζουν μια διακρατική συμμαχία αντιμετώπισης του, στο όνομα της προάσπισης της ελευθερίας, αλλά από την άλλη οι ισχνές στρατιωτικές επιθέσεις εναντίον του δείχνουν το αντίθετο. Βρίθουν τα στοιχεία για αμερικάνική υποστήριξη προς το ΙΚ, ενώ η Σαουδική Αραβία, πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ, το χρηματοδοτεί. Η Τουρκία έχοντας σαφώς πιο προφανές όφελος από την αποδυνάμωση των κούρδων ανταρτών, φαίνεται να νίπτει τας χείρας της αλλά έμπρακτα στηρίζει τους πολιορκητές. Φυσικά, οι δυτικές δυνάμεις δεν ενδιαφέρονται για την προστασία των ντόπιων πληθυσμών αλλά μονάχα για την βολικότερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους στη Μέση Ανατολή. Το αν το ΙΚ μπορεί να παίξει αυτό τον ρόλο ή όχι θα φανεί στο άμεσο μέλλον.

• Η κοινωνική νομιμοποίηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κατά του ΙΚ επιτυγχάνεται, κυρίως, προβάλλοντας το σαν ένα στρατό οπισθοδρομικών και μισαλλόδοξων ορδών που θα γυρίσει τον κόσμο στον μεσαίωνα (στην καλύτερη περίπτωση). Το φαινόμενο αυτό δεν νέο. Αποτελεί τη φυσική συνέχεια του οριενταλισμού, του επιστημονικού κλάδου που στους κόλπους του αναπτύχθηκαν αντιλήψεις που αξίωναν την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού και αποτέλεσε τον ρητορικό λόγο που νομιμοποίησε ιδεολογικά την εκπολιτιστική επιχείρηση της αποικιοκρατίας. Στο ίδιο μοτίβο, τα δυτικά ΜΜΕ δεν σταματούν να εμφανίζουν στοιχεία για βιασμούς, σταυρώσεις και μαζικές δολοφονίες ή να προβάλλουν βίντεο εκτελέσεων χολυγουντιανής έμπνευσης. Δεν αμφισβητούμε τις φρικαλεότητες που διαπράττουν οι τζιχαντιστές, αλλά όταν αυτό βγαίνει από τα χείλη των εκπροσώπων του φονικότερου μηχανισμού στην παγκόσμια ιστορία, των εκτελεστικών οργάνων του παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτικού καπιταλισμού, είναι τουλάχιστον αφελές να πιστέψουμε τις προθέσεις τους.

• Αυτό που επίσης αμφισβητούμε είναι η ντετερμινιστική αντίληψη ότι ο αποκλειστικός δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση και ευημερία είναι αυτός που γνώρισε η Δύση από τον Διαφωτισμό και έπειτα. Να προωθούμε μαζί με τους δυνάστες μας αστικές μεταρρυθμίσεις, δικαιώματα και διεκδικήσεις προβάλλοντάς τα σαν τα μόνα προοδευτικά. Τραγικά ιστορικά γεγονότα δεν παύουν να μας θυμίζουν την αντίστροφη πορεία που έχει λάβει ο δυτικός κόσμος (συμπαρασύροντας και τον υπόλοιπο) ή την φενάκη των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών. Γιατί λοιπόν να ακολουθήσει ο υπόλοιπος κόσμος την ίδια αποτυχημένη συνταγή, όταν εμείς οι ίδιοι στους αγώνες που συμμετέχουμε δίνουμε μάχη ενάντια στην αστική ιδεολογία;

• Είναι όμως ο φονταμενταλισμός αποκλειστικά ισλαμικό φαινόμενο; Αυτοί που θέλουν να μας κάνουν να νομίζουμε πως είναι, δεν έχουν άλλη πρόθεση από το να αποκρύψουν τα αντίστοιχα φονταμενταλιστικά κινήματα που έχουν αναπτυχθεί στους κόλπους των δυτικών κοινωνιών των άλλων δύο μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Από τη μία ο χριστιανικός φονταμενταλισμός που ανθεί στις ΗΠΑ (θυμίζουμε τις δηλώσεις πρώην προέδρου τους ότι συνομιλεί με το θεό) ή τον εβραϊκό φονταμενταλισμό που πρόκειται για την επίσημη ιδεολογία του κράτους-τρομοκράτη του Ισραήλ. Επιπρόσθετα έχουν σαν πρόθεση την δημιουργία του νέου εχθρού (εσωτερικού και εξωτερικού) των δυτικών κρατών, τη φιγούρα του ισλαμιστή, που ήρθε να αντικαταστήσει τον κομμουνιστή. Στην Ελλάδα χαρακτηριστική περίπτωση θρησκευτικού φονταμενταλισμού ήταν τα συλλαλητήρια για τις ταυτότητες που συσπείρωσαν μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Η ουσία των κινημάτων αυτών δεν πρέπει να αναζητηθεί στο θρησκευτικό τους προκάλυμμα αλλά να αναδειχθεί ο πολιτικός τους χαρακτήρας. Στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής αυτός συνίσταται στην αντιδυτική και αντιαποικιοκρατική στράτευση των κινημάτων που αντιπαραβάλλουν την θρησκευτική και πολιτισμική διαφοροποίησή τους.

και 3 σημεία για την ελευθερία

• Εδώ και αρκετά χρόνια ο αγώνας των Κούρδων σε Συρία και Τουρκία, αντίθετα με το Βόρειο Ιράκ, δεν προσανατολίζεται στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους αλλά στην δημιουργία ενός δικτύου ελεύθερων αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων στα πρότυπα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού. Ενάντια λοιπόν στην κεντροποίηση της διοίκησης και της ενιαίας εθνικής αφήγησης που απαιτεί η συγκρότηση ενός έθνους-κράτους, ο κουρδικός λαός στη αντιτάσσει τις οριζόντιες αυτοδιοικούμενες κοινότητες εμπνεόμενος και από την παραδοσιακή οργάνωση των πληθυσμών σε κλαν, ξεπερνώντας εθνικούς, θρησκευτικούς ή έμφυλους διαχωρισμούς.

• Με το ξέσπασμα της εξέγερσης στη Συρία για την ανατροπή του δικτάτορα Άσαντ το 2011, οι 3 βόρειες κουρδικές περιφέρειες της χώρας δεν έμειναν αμέτοχες. Οι δυναμικές διαδηλώσεις των κατοίκων και οι μάχες με την αντιπολίτευση στο νότο, ανάγκασαν τον συριακό στρατό να αποσυρθεί από τα βόρεια της χώρας. Οι κάτοικοι των περιοχών αυτών, δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη και αμέσως σχημάτισαν τους δικούς τους θεσμούς αυτοδιοίκησης και τις δικές τους πολιτοφυλακές. Αυτή τη στιγμή στις τρεις περιφέρειες διενεργείται ένα υποσχόμενο πείραμα αυτοδιαχείρισης, οριζόντιο, χωρίς αποκλεισμούς. Μακριά από τη λογική των ενδιάμεσων σταδίων, οι θεσμοί της νέας κοινωνίας αναπτύσσονται συνυπάρχοντας με την υφιστάμενη παρηκμασμένη κρατική εξουσία αλλά ταυτόχρονα στρέφονται ενάντιά της.

• Η τροπή των γεγονότων στη βόρεια Συρία μας δείχνει επίσης ότι καμιά εξέγερση δεν θα στεφθεί με επιτυχία αν δεν καταφέρει να συμπυκνώσει τα αιτήματά της σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα. Αντίθετα με τις άλλες εξεγέρσεις της αραβικής άνοιξης οι κουρδικοί πληθυσμοί προετοιμάζονταν χρόνια για τη μέρα αυτή. Γνώριζαν ότι η επανάστασή τους πρέπει να είναι συνολική, αντικρατική, να ξεκινά από τα κάτω και ότι θα στηρίζεται μόνο στην θέλησή τους για ελευθερία.

ΝΙΚΗ ΣΤΙΣ ΑΜΥΝΟΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΜΠΑΝΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΥΡΔΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΣΥΡΙΑ

No man’s land

11/12/2014

http://eagainst.com/articles/why-is-the-world-ignoring-the-revolutionary-kurds-in-syria/

David Graeber – Γιατί ο κόσμος αγνοεί τους Κούρδους επαναστάτες στη Συρία;

Μεταφραστική Ομάδα in Featured, Αναλύσεις, Ελληνικά, Μεταφράσεις 08/10/2014 4 Comments

Μετάφραση Μ.Θεοδοσιάδης
Μέσω Guardian

Το 1937, ο πατέρας μου προσφέρθηκε εθελοντικά να πολεμήσει στις Διεθνείς Ταξιαρχίες για την υπεράσπιση της Ισπανικής Δημοκρατίας. Ένα επίδοξο φασιστικό πραξικόπημα είχε διακοπεί προσωρινά από μια εξέγερση εργατών, καθοδηγούμενη από αναρχικούς και σοσιαλιστές, και σε μεγάλο τμήμα της Ισπανίας μια πραγματική κοινωνική επανάσταση ακολούθησε, έχοντας ως αποτέλεσμα ολόκληρες πόλεις να περάσουν κάτω από αμεσοδημοκρατική διαχείριση, βιομηχανίες υπό τον έλεγχο των εργαζομένων, και τη ριζοσπαστική ενδυνάμωση των γυναικών.

Οι Ισπανοί επαναστάτες ήλπιζαν να δημιουργήσουν ένα όραμα για μια ελεύθερη κοινωνία, που όλος ο κόσμος θα μπορούσε να ακολουθήσει. Αντ ‘αυτού, παγκόσμιες δυνάμεις προτίμησαν μια πολιτική «μη παρέμβασης» και διατήρησαν έναν αυστηρό αποκλεισμό στη δημοκρατία, ακόμα αφότου ο Χίτλερ και τον Μουσολίνι (που δήθεν είχαν υπέγραψει συμφωνία) άρχισαν να στέλνουν στρατεύματα με στόχο να ενισχύσουν τη φασιστική πλευρά. Το αποτέλεσμα ήταν ένας χρόνιος εμφύλιος πόλεμος, που έληξε με την καταστολή της επανάστασης και μερικές από τις πιο αιματηρές σφαγές ενός αιματηρού αιώνα.

Ποτέ στη ζωή μου δεν σκέφτηκα ότι το ίδιο πράγμα θα μπορούσε ξανά να συμβεί. Προφανώς, δεν υπάρχει ιστορικό γεγονός που συμβαίνει ποτέ πραγματικά δύο φορές. Υπάρχουν χιλιάδες διαφορές μεταξύ του τι συνέβη στην Ισπανία το 1936 και του τι συμβαίνει στηΡοζάβα, τις τρεις ευρέως Κουρδικές επαρχίες της βόρειας Συρίας, σήμερα. Αλλά μερικές από τις ομοιότητες είναι τόσο εντυπωσιακές και τόσο θλιβερές, που θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μου – όντας κάποιος που μεγάλωσε σε μια οικογένεια της οποίας οι πολιτικές πεποιθήσεις ποικιλοτρόπως καθορίστηκαν από την ισπανική επανάσταση – να πω ότι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε το ίδιο τέλος και πάλι.

Η αυτόνομη περιοχή της Ροζάβα, όπως υπάρχει σήμερα, είναι ένα από τα λίγα φωτεινά σημεία – εν τούτοις ένα πολύ φωτεινό – που αναδύεται από την τραγωδία της συριακήςεπανάστασης. Έχοντας εκδιώξει πράκτορες του καθεστώτος Άσαντ το 2011, και παρά τηνεχθρότητα από σχεδόν όλους τους γείτονές της, η Ροζάβα έχει όχι μόνο διατηρήσει την ανεξαρτησία της, αλλά αποτελεί ένα αξιόλογο δημοκρατικό πείραμα. Λαϊκές συνελεύσειςέχουν δημιουργηθεί, ως το απόλυτο όργανο λήψης αποφάσεων, συμβούλια έχουν επιλεγεί μεπροσεκτική εθνοτική ισορροπία (σε κάθε δήμο, για παράδειγμα, τα τρία κορυφαία στελέχηπρέπει να περιλαμβάνουν έναν Κούρδο, έναν Άραβα και έναν Ασσύριο ή Αρμένιο Χριστιανό,και τουλάχιστον το ένα από τα τρία άτομα πρέπει να είναι μια γυναίκα), υπάρχουν συμβούλια γυναικών και νεολαίας, και, σε μια αξιοσημείωτη αντήχηση της ένοπλης Mujeres Libres(Ελεύθερες Γυναίκες) της Ισπανίας, ένας φεμινιστικός στρατός, η πολιτοφυλακή του “YJAStar” – “Ένωση των Ελεύθερων Γυναικών“ (το αστέρι εδώ αναφέρεται στην αρχαία θεά τηςΜεσοποταμίας, την Ιστάρ), έχει αναλάβει ένα μεγάλο ποσοστό πολεμικών επιχειρήσεωνεναντίον των δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους.

Πώς μπορεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει και να εξακολουθεί να αγνοείται σχεδόν εξ ολοκλήρουαπό τη διεθνή κοινότητα, ακόμη, και σε μεγάλο βαθμό, από τη Διεθνή Αριστερά; Κυρίως,φαίνεται ότι, επειδή το επαναστατικό κόμμα της Ροζάβα, το PYD, εργάζεται συμμαχικά με το Τουρκικό Κόμμα των Κούρδων Εργατών (PKK), ένα μαρξιστικό αντάρτικο κίνημα που έχειαπό τη δεκαετία του 1970 εμπλακεί σε μακροχρόνιο πόλεμο εναντίον του τουρκικού κράτους. Το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ επισήμως το κατέταξαν στις «τρομοκρατικές» οργανώσεις. Εν τω μεταξύ, οι αριστεροί σε μεγάλο βαθμό το διαγράφουν θεωρώντας το σταλινικό.

Αλλά, στην πραγματικότητα, το ίδιο το PKK δεν έχει πλέον καμία σχέση με το παλιό, πάνω–κάτω λενινιστικό κόμμα, που ήταν κάποτε. Η δική του εσωτερική εξέλιξη καθώς και η θεωρητική μεταστροφή του δικού του ιδρυτή, Aμπουλάχ Οτσαλάν, που έλαβε χώρα ενώ ο ίδιος βρίσκεται φυλακισμένος σε ένα τουρκικό νησί από το 1999, είχε ως αποτέλεσμα νααλλάξει εντελώς τους στόχους και την τακτική του.

Το PKK έχει δηλώσει ότι δεν επιδιώκει πια να δημιουργήσει ένα κουρδικό κράτος. Αντ ‘αυτού, εμπνευσμένο εν μέρει από το όραμα της κοινωνικής οικολογίας του αναρχικού ΜάρεϊΜπούκτσιν, έχει υιοθετήσει το όραμα του «ελευθεριακού κοινοτισμού», καλώντας τους Κούρδους να δημιουργήσουν ελεύθερες αυτοδιοικούμενες κοινότητες με βάση τις αρχές τηςάμεσης δημοκρατίας, οι οποίες [κοινότητες] θα έρθουν κοντά η μία με την άλλη ξεπερνώνταςτα εθνικά σύνορα, για τα οποία υπάρχει η πίστη ότι με την πάροδο του χρόνου θα χάσουν όλο και περισσότερο το νόημά τους. Έτσι λοιπόν, πρότεινε τον κουρδικό αγώνα ο οποίος θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο για ένα παγκόσμιο κίνημα προς την πραγματική δημοκρατία, τη συνεργατική οικονομία, και τη σταδιακή διάλυση του γραφειοκρατικούκράτους-έθνους.

Από το 2005 το ΡΚΚ, εμπνευσμένο από τη στρατηγική των ανταρτών Ζαπατίστας στην Τσιάπας, κήρυξε μονομερή κατάπαυση του πυρός με το τουρκικό κράτος και άρχισε ναεπικεντρώνει τις προσπάθειές του στην ανάπτυξη δημοκρατικών δομών στις περιοχές πουήδη ελέγχει. Ορισμένοι αμφισβητούν πόσο σοβαρά όλα αυτά είναι πραγματικά. Σαφώς,αυταρχικά στοιχεία παραμένουν. Αλλά το τι συνέβη στη Ροζάβα, όπου η Συριακή επανάστασηέδωσε στους Κούρδους ριζοσπάστες την ευκαιρία για διεξαγωγή τέτοιων πειραμάτων σε έναμεγάλο και συναφή έδαφος, αποτελεί κάτι πολύ περισσότερο από προσπάθεια επίδειξης.Συμβούλια, συνελεύσεις και λαϊκές πολιτοφυλακές έχουν σχηματιστεί, το καθεστώςιδιοκτησίας έχει μετατραπεί σε εργατική διαχείριση συνεταιρισμών – και όλα αυτά παρά τις συνεχείς επιθέσεις των ακροδεξιών δυνάμεων της ISIS. Τα αποτελέσματα ανταποκρίνονταιστον ορισμό μιας κοινωνικής επανάστασης. Στη Μέση Ανατολή, τουλάχιστον, αυτές οι προσπάθειες έχουν παρατηρηθεί: ιδιαίτερα αφότου οι δυνάμεις του PKK και της Ροζάβαπαρενέβησαν πολεμώντας νικηφόρα στο δρόμο τους μέσω του εδάφους της ISIS στο Ιράκ για να σώσουν χιλιάδες Γεζίντι πρόσφυγες που είχαν εγκλωβιστεί στο όρος Σινχάρ αφότου οιτοπικοί πεσμεργκά εγκατέλειψαν το πεδίο. Αυτές οι ενέργειες ευρέως γιορτάζονταν στην περιοχή, αλλά και αξιοσημείωτα έχουν περάσει σχεδόν απαρατήρητες από τον Ευρωπαϊκό ή το Βορειο–αμερικανικό Τύπο.

Τώρα η ISIS έχει επιστρέψει, με σειρές από Αμερικανικής κατασκευής άρματα μάχης καιβαρύ πυροβολικό που λαμβάνει από τις ιρακινές δυνάμεις, για να πάρει εκδίκηση ενάντια σε πολλές από αυτές τις ίδιες επαναστατικές πολιτοφυλακές στο Κομπάνι, δηλώνοντας την πρόθεσή της να σφαγιάσει και να υποδουλώσει – ναι, κυριολεκτικά να υποδουλώσει – το σύνολο του άμαχου πληθυσμού. Εν τω μεταξύ, ο τουρκικός στρατός βρίσκεται στα σύνοραεμποδίζοντας ενισχύσεις ή πυρομαχικά να φτάσουν στους υπερασπιστές, και τα αεροπλάνα των ΗΠΑ βουίζουν από ψηλά, πραγματοποιώντας περιστασιακά, συμβολικά, πολύ μικρά χτυπήματα – προφανώς, μόνο και μόνο για να είναι σε θέση να πουν ότι σαν μια ομάδα που ισχυρίζεται πως είναι σε πόλεμο με αυτούς που προσπαθούν να συντρίψουν τουςυπερασπιστές ενός μεγάλου δημοκρατικού πειράματος στον κόσμου, δεν έμειναν απολύτως απαθείς.

Αν σήμερα υφίσταται κάτι παράλληλο με τους επιφανειακά κατανυκτικούς δολοφονικούςΦαλαγγίτες του Φράνκο, τί άλλο θα μπορούσε να είναι εκτός από την ISIS; Αν υπάρχει ένας παραλληλισμός με την Mujeres Libres της Ισπανίας, ποιός άλλος θα μπορούσε να είναι, πέρα από τις θαρραλέες γυναίκες που υπερασπίζονται τα οδοφράγματα στο Κομπάνι; Πρόκειται ο κόσμος – και αυτή τη φορά πιο σκανδαλωδώς από όλα, η διεθνής αριστερά – πραγματικά να καταστεί συνένοχος αφήνοντας την ιστορία επαναληφθεί;

 

 

 

http://eagainst.com/articles/freedom-and-democratic-autonomy/

 

Kurdistan – a people’s quest for freedom and democratic autonomy

Πρόκειται για μετάφραση του κειμένου “A people’s quest for freedom and democratic autonomy“. Μετάφραση και επιμέλεια από mitsubishi.

Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύτηκε το Μάρτιο του 2014 από το Εθνικό Κογκρέσο του Κουρδιστάν (KNK). Το ΚΝΚ είναι ένας συνασπισμός οργανισμών από όλη την Ευρώπη, που σχηματίστηκε από εξόριστους Κούρδους πολιτικούς, δικηγόρους και ακτιβιστές οι οποίοι δουλεύουν για να προωθήσουν μια ειρηνική πολιτική λύση στο Κουρδικό Ζήτημα. Τα κεντρικά γραφεία του ΚΝΚ βρίσκονται στις Βρυξέλλες, αλλά διαθέτει επίσης γραφεία σε πολλές μεγάλες πόλεις, φέρνοντας έτσι σε επαφή αντιπροσώπους από όλες τις Κουρδικές περιοχές για να ασκήσουν πίεση σε κυβερνήσεις χωρών, στην Ε.Ε, στα Ηνωμένα Έθνη και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς. Στόχος του ΚΝΚ είναι να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για την κατάσταση στο Κουρδιστάν μέσω των Μ.Μ.Ε. και των δημοσίων φόρουμς και να δουλέψει με πολιτικούς, ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ΜΚΟ, για να επιστήσει την προσοχή σε πολιτικά ζητήματα και παραβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Κουρδιστάν[1].

Η κατάσταση στη Συρία είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Σε αυτό τον εμφύλιο πόλεμο τα στρατόπεδα δεν είναι μόνο δύο. Από τη μία η κυβέρνηση Άσαντ και από την άλλη όλοι όσοι επιθυμούν την ανατροπή της, έχοντας ο καθένας διαφορετικές σκοπιμότητες. Οι Κούρδοι της Συρίας όμως εν μέσω αυτής της σύρραξης, παίρνουν την απόφαση να οργανωθούν και δημιουργήσουν μια πιο δίκαιη για αυτούς κοινωνία. Η ήδη πολύχρονη κυβερνητική καταστολή και οι συνεχιζόμενες απόπειρες εξάλειψής τους, ακόμα και πριν πάρει η οικογένεια Άσαντ την εξουσία στη Συρία, ο κυριολεκτικός βομβαρδισμός τους από τους υποστηρικτές του Ισλαμικού Κράτους και οι αμέτρητες απώλειες ανθρώπινων ζωών που αυξάνονται μέρα με τη μέρα, κάνουν την προσπάθειά τους ακόμα πιο δύσκολη.

Το κείμενο αυτό είναι γραμμένο από Κούρδους που δε βρίσκονται στη Ροζάβα και πιθανόν η γνώμη τους να μην εκφράζει απόλυτα τους κατοίκους της. Ωστόσο και μόνο ως πηγή πληροφόρησης το “ντοσιέ” (όπως το ονομάζουν) αυτό είναι μια χρήσιμη αναδρομή στο σύγχρονο Κουρδικό Ζήτημα στη Συρία. Από τα σημαντικότερα σημεία του κειμένου είναι τα παραδείγματα των μέσων που χρησιμοποίησε το καθεστώς Άσαντ για τον αφανισμό των Κούρδων σε όλα τα επίπεδα και η παρουσίαση του τρόπου με τον οποίο οργανώθηκαν οι Κούρδοι τον τελευταίο χρόνο. Χαρακτηριστικά όπως η δημιουργία των αυτόνομων καντονίων, που είναι ένα είδος ομοσπονδιακών άτυπων κρατών (αν και η λέξη κράτος δεν αρμόζει στην περίπτωση αυτή), η επιθυμία συνύπαρξης διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκειών, η (φαινομενικά τουλάχιστον) ισχυρή θέση των γυναικών, που καταλαμβάνουν τις ίδιες πολιτικές θέσεις με τους άντρες και δημιουργούν δική τους μονάδα προστασίας (YPJ), και η συχνή επανεκλογή αντιπροσώπων προς αποφυγή του σφετερισμού εξουσίας, δίνουν τις βάσεις για μια αρκετά ελευθεριακή κοινωνία. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα εξελιχθεί η περίπτωση της Ροζάβα, αλλά προς το παρόν δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε πως αξίζει να προσέξουμε παραπάνω την περίπτωσή της.

Πηγές:

1.Peace in Kurdistan: “Kurdistan National Congress (KNK)”, (2/12/2014)

Αναδημοσίευση από blackuroi.gr

 

 

 

και ένα κείμενο με pdf από κείμενα των Καστοριάδη και Μπούκτσιν για την άμεση δημοκρατία και την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση

 

http://eagainst.com/articles/autonomous-action/

 

Αυτόνομη Δράση – Άμεση δημοκρατία, και γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση

 

Eagainst in Βιβλία, Βιβλιοθήκη 14/11/2014 0

{…} ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Δημοσιεύουμε σ’αυτό το τεύχος τρία κείμενα γύρω από το ζήτημα της Αμεσης Δημοκρατίας και της Γενικευμένης Κοινωνικής Αυτοδιεύθυνσης, μέσα από διαφορετικές το καθένα προσεγγίσεις. Διαφορετικές στα επιμέρους αφού η κάθε μία προσπαθεί ν’ απαντήσει και σε μιά ιδιαίτερη πλευρά του ζητούμενου. Παράλληλα όμως και οι τρεις συγκλίνουν στα θέματα ουσίας, δηλαδή το ζήτημα της άμεσης δημοκρατίας διαχωρισμένο από την αυτοδιεύθυνση της εργασίας, του χώρου και του χρόνου σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο είναι μιά νέα φενάκη. Φαινάκη που θυμίζει φιλολογικές συζητήσεις αστικοφιλελεύθερου περιεχομένου γύρω από την δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας τον τέταρτο αιώνα δουλοκτητικής, πατριαρχικής, γι’ αυτό και μισής. Όπως μισή στις μέρες μας είναι η δημοκρατία που μας προβάλουν οι θιασώτες του ιδιωτικού αλλά και του κρατικού καπιταλισμού.

Η διεύρυνση και η υπέρβαση αυτής της “Δημοκρατίας” σε όλες τις πλευρές της ατομικής και κοινωνικής ζωής σαν πανανθρώπινο και οικουμενικό αίτημα είναι η θέληση και επιθυμία των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων της σημερινής εποχής. Εποχής που ανοίγει την αυλαία της στα τέλη του αιώνα που διανύουμε φέρνοντας στο προσκήνιο τα κοινωνικά κινήματα βάσης ενάντια στην εκμετάλλευση και εξουσία ανθρώπου από άνθρωπο, στον τεχνολογικό και οικονομικό ολοκληρωτισμό.

Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε στις Ελληνικές συνθήκες αυτά τα αιτήματα, θα τα σχηματοποιούσαμε ως εξής: ούτε αφεντικά / ούτε εργάτες / ούτε διευθυντές / ούτε διευθυνόμενοι. ΑΓΩΝΑΣ για την αυτοδιεύθυνση της εργασίας του χώρου και του χρόνου μας.

“Δε θεωρώ τον Ανθρωπο σαν καρκίνο του Πλανήτη. Οι άνθρωποι είναι ένα σωρό διαφορετικά πλάσματα: εργάτες και εκμεταλλευτές, γυναίκες και άνδρες, ομοφυλόφιλοι και ετερόφυλοι, λεσβίες και συντηρητικές γυναίκες, έγχρωμοι και λευκοί και πάνω απ’ όλα καταπιεζόμενοι και καταπιεστές. Ο πραγματικός καρκίνος που τρώει τον Πλανήτη είναι ο Καπιταλισμός και η Ιεραρχία και ανησυχώ πολύ στο μέτρο που ένα κομμάτι του οικολογικού κινήματος αποσπά το κό­σμο από αυτά τα θέματα, έστω και αν ανακυκλώνει ένα μεγάλο μέρος από την “αναρχίστικη, αριστερίστικη, μαρξιστική” κριτική του Κα­πιταλισμού κάτω από τον ασφαλή όρο “εκβιομηχάνιση”. Δε πιστεύω πως μπορούμε να βασιζόμαστε σε προσευχές, τελετές και θετικές δονήσεις για να ξεριζώσουμε αυτό τον καρκίνο. Εκείνο που πιστεύω είναι ότι πρέπει να τον πολεμήσουμε ενεργά και με όλη τη δύναμη που διαθέτουμε…” (Μάρραιη Μπούκτσιν).