New York Times:Iceland, Fervent Prosecutor of Bankers, Sees Meager Returns….. Οι ισλανδοί διώκουν ποινικά τους Banksters.. Κανονικά οι Ορφανίδηες Σαρρήες Σιαρλήες Κεραυνοί Σταυράκηδες μπάνκστερ θα έπρεπε να διωχθούν

έγραφα τον μάρτη του 2012 πριν καν το 1,8 ΔΙΣ που πήραν από τις τσέπες μαςγια να το δώκουν στην τοκογλυφική λαική

https://osr55.wordpress.com/2012/03/14

Σύλληψη του Μιχάλη Σαρρή, Μάκη Κεραυνού, Θόδωρου Αριστοδήμου, Τάκη Κληρίδη, Θανάση Ορφανίδη

Δισεκατομύρια οι ζημιές των τοκογλύφων και επιμένουν τα τσιράκια τους ακελδησυένωση βολευτές Παπαγεωργίου και Μαυρίδης να λένε ότι θα πρέπει το κράτος να βοηθήσει τους τοκογλύφους………..

Κρατικοποίηση των ζημιών

αλλά τα κέρδη όλα δικά τους

Αν ισχύουν και ισχύσουν τα όσα λένε οι τοκογλύφοι και οι παρατρεχάμενοι τους βολευτές ακελδησυδηκοεδεκένωση

ότι αν καταρρεύσουν οι τοκογλύφοι θα καταρρεύσει η οικονομία της Κύπρου τότε θα πρέπει άμεσα να συλληφθούν αυτοί που θα έχουν προκαλέσει την οικονομική καταστροφή δηλαδή ο Μιχαλάκης Σαρρής (πρώην υπουργός οικονομικών) ως πρόεδρος της Λαικής που έχει ζημιές 3,3 Δις ο Θόδωρος Αριστοδήμου πρόεδρος της Τράπεζας Κύπρου που έχει 1,1 δις ζημιές Μάκης Κεραυνός (πρώην υπουργός οικονομικών) Τάκης Κληρίδης (πρώην υπουργός οικονομικών) πρόεδρος ελληνικής τράπεζας με ζημιές 100 εκατομυρίων και ο Θανάσης Ορφανίδης ως Διοικητης της Κεντρικής Τράπεζας  αφού με δικές τους ενέργειες και παραλείψεις για ίδιον όφελος θα τα έχουν προκαλέσει

ΝΑ ΜΗΝ ΔΟΘΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ/ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ

απτειτ από απάντηση στον στροβολιώτη

Ας δούμε κάποια ομορφούλικα στοιχεία από την wikipedia όπου όμως υπάρχουν με λινκς όλες οι απαραίτητες πηγές για τους κακόπιστους είτε είναι από επίσημα στοιχεία του κράτους είτε από εφημερίδες ή ειδησογραφικά πρακτορεία πχ Bloomberg

http://en.wikipedia.org/wiki/2008%E2%80%932011_Icelandic_financial_crisis#cite_note-56

At the end of the second quarter 2008, Iceland’s external debt was 9.553 trillion Icelandic krónur (€50 billion), more than 80% of which was held by the banking sector.^[4] This value compares with Iceland’s 2007 gross domestic product of 1.293 trillion krónur (€8.5 billion).^[5] The assets of the three banks taken under the control of the FME totaled 14.437 trillion krónur at the end of the second quarter 2008.^[6]

δηλαδή το δημόσιο χρέος της Ισλανδίας ήταν 50 ΔΙΣ ευρωουλάκια και το 80% το κατείχαν οι τοκογλύφοι

That afternoon, there was a telephone conversation between Icelandic Finance Minister Árni Mathiesen and UK Chancellor of the Exchequer Alistair Darling.^[52] That evening, one of the governors of theCentral Bank of Iceland, Davíð Oddsson, was interviewed on Icelandic public service broadcaster RÚV and stated that “we [the Icelandic State] do not intend to pay the debts of the banks that have been a little heedless”. He compared the government’s measures to the U.S. intervention at Washington Mutual, and suggested that foreign creditors would “unfortunately only get 5–10–15% of their claims”.

δηλαδή θα πάρουν αγγούρι οι τοκογλύφοι από τα 50 δις

και αφηνίασαν τα τσιράκια των τοκογλύφων δηλαδή η κυβέρνηση του γιουκει της αγγλία και απειλούσαν θεούς και δαίμονες με αντιτρομοκρατικούς νόμους και μαλακίες

The UK Prime Minister, Gordon Brown, announced that the UK government would launch legal action against Iceland over concerns with compensation for the estimated 300,000 UK savers.^[57] Geir Haarde said at a press conference on the following day that the Icelandic government was outraged that the UK government applied provisions of anti-terrorism legislation to it in a move they dubbed an “unfriendly act”.^[58] The Chancellor of the Exchequer also said that the UK government would foot the entire bill to compensate UK retail depositors,^[53] estimated at £4 billion.^[59][60] It is reported that more than £4 billion in Icelandic assets in the UK have been frozen by the UK government.^[61] The UK Financial Services Authority (FSA) also declared Kaupthing Singer & Friedlander, the UK subsidiary of Kaupthing Bank, in default on its obligations,^[53] sold Kaupthing Edge, its Internet bank, to ING Direct,^[62] and put Kaupthing Singer & Friedlander into administration.^[53] Over £2.5 billion of deposits for 160,000 customers were sold to ING Direct.^[63] The scale of the run on Kaupthing Edge deposits had been such that many transactions were not completed until 17 October.^[64] Although Geir Haarde has described the UK government’s actions over Kaupthing Singer & Friedlander as an “abuse of power”^[65] and “unprecedented”,^[66] they were the third such actions taken under the Banking (Special Provisions) Act 2008 in less than ten days, after interventions in Bradford & Bingley and Heritable Bank.

εν τέλει οι τοκογλύφοι πήραν αγγούρι και το imf το ΔΝΤ δηλαδή βλέποντας ότι θα πάρει από τα τρία το μιαλύτερο είπε να συζητήσει με τους όρος της Ισλανδίας σε λογικά πλαίσια

και απλά τους έκαναν ένα δάνειο 2 δις

που εν τα 50 ΔΙΣ τζαι που τα 2 ΔΙΣ ρε φιλούδιν;

Το μπόττομ λαιν που λαλούν τζαι στα εγγλέζικα χωρκά είναι ότι οι ισλανδοί εκαβλιάσαν τους τοκογλύφους τζαι τους ει΄παν να πάτε να γαμηθείτε εν σας πληρώνω τα σπασμένα τα δικά σας
πιάστε τον Π&&*&*()())τσο μου τζαι κλάστε μου τα @@

δηλαδή αυτό που έπρεπε να κάνει το ελληνικό κράτος το ιρλανδικό κράτος κλπ

http://www.new-deal.gr/eponymos/%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82/5543-%CE%A5%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%A7%CE%95%CE%99-%CE%96%CE%A9%CE%97-%CE%9A%CE%91%CE%99-%CE%A7%CE%A9%CE%A1%CE%99%CE%A3-%CE%A4%CE%9F-%CE%94%CE%9D%CE%A4-%CE%99%CE%A3%CE%9B%CE%91%CE%9D%CE%94%CE%99%CE%91-%CE%9C%CE%99%CE%91-%CE%A0%CE%A1%CE%91%CE%93%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A4%CE%97%CE%A4%CE%91-%CE%A0%CE%9F%CE%A5-%CE%94%CE%95%CE%9D-%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%9C%CE%91%CE%96%CE%95%CE%99

=========

Οι Ισλανδοί συνεχίζουν να κάνουν ό,τι δεν κάνει ο υπόλοιπος «πολιτισμένος» κόσμος

Διώκουν ποινικά τους Banksters

http://www.nytimes.com/2013/02/03/world/europe/iceland-prosecutor-of-bankers-sees-meager-returns.html?smid=tw-share&_r=0

>Iceland, Fervent Prosecutor of Bankers, Sees Meager Returns

Ilvy Njiokiktjien for The New York Times

«Greed is not a crime. But the question is: where does greed lead?» said Olafur Hauksson, a special prosecutor in Reykjavik.

<nyt_byline>

By ANDREW HIGGINS

Published: February 2, 2013

<nyt_text><nyt_correction_top>

REYKJAVIK, Iceland — As chief of police in a tiny fishing town for 11 years, Olafur Hauksson developed what he thought was a basic understanding of the criminal mind. The typical lawbreaker, he said, recalling his many encounters with small-time criminals, “clearly knows that he crossed the line” and generally sees “the difference between right and wrong.”

Today, the burly, 48-year-old former policeman is struggling with a very different sort of suspect. Reassigned to Reykjavik, the Icelandic capital, to lead what has become one of the world’s most sweeping investigation into the bankers whose actions contributed to the global financial crisis in 2008, Mr. Hauksson now faces suspects who “are not aware of when they crossed the line” and “defend their actions every step of the way.”

With the global economy still struggling to recover from the financial maelstrom five years ago, governments around the world have been criticized for largely failing to punish the bankers who were responsible for the calamity. But even here in Iceland, a country of just 320,000 that has gone after financiers with far more vigor than the United States and other countries hit by the crisis, obtaining criminal convictions has proved devilishly difficult.

Public hostility toward bankers is so strong in Iceland that “it is easier to say you are dealing drugs than to say you’re a banker,” said Thorvaldur Sigurjonsson, the former head of trading for Kaupthing, a once high-flying bank that crumbled. He has been called in for questioning by Mr. Hauksson’s office but has not been charged with any wrongdoing.

Yet, in the four years since the Icelandic Parliament passed a law ordering the appointment of an unnamed special prosecutor to investigate those blamed for the country’s spectacular meltdown in 2008, only a handful of bankers have been convicted.

Ministers in a left-leaning coalition government elected after the crash agree that the wheels of justice have ground slowly, but they call for patience, explaining that the process must follow the law, not vengeful passions.

“We are not going after people just to satisfy public anger,” said Steingrimur J. Sigfusson, Iceland’s minister of industry, a former finance minister and leader of the Left-Green Movement that is part of the governing coalition.

Hordur Torfa, a popular singer-songwriter who helped organize protests that forced the previous conservative government to resign, acknowledged that “people are getting impatient” but said they needed to accept that “this is not the French Revolution. I don’t believe in taking bankers out and hanging them or shooting them.”

Others are less patient. “The whole process is far too slow,” said Thorarinn Einarsson, a left-wing activist. “It only shows that ‘banksters’ can get away with doing whatever they want.”

Mr. Hauksson, the special prosecutor, said he was frustrated by the slow pace but thought it vital that his office scrupulously follow legal procedure. “Revenge is not something we want as our main driver in this process. Our work must be proper today and be seen as proper in the future,” he said.

Part of the difficulty in prosecuting bankers, he said, is that the law is often unclear on what constitutes a criminal offense in high finance. “Greed is not a crime,” he noted. “But the question is: where does greed lead?”

Mr. Hauksson said it was often easy to show that bankers violated their own internal rules for lending and other activities, but “as in all cases involving theft or fraud, the most difficult thing is proving intent.”

And there are the bankers themselves. Those who have been brought in for questioning often bristle at being asked to account for their actions. “They are not used to being questioned. These people are not used to finding themselves in this situation,” Mr. Hauksson said. They also hire expensive lawyers.

The special prosecutor’s office initially had only five staff members but now has more than 100 investigators, lawyers and financial experts, and it has relocated to a big new office. It has opened about 100 cases, with more than 120 people now under investigation for possible crimes relating to an Icelandic financial sector that grew so big it dwarfed the rest of the economy.

To help ease Mr. Hauksson’s task, legislators amended the law to allow investigators easy access to confidential bank information, something that previously required a court order.

Parliament also voted to put the country’s prime minister at the time of the banking debacle on trial for negligence before a special tribunal. (A proposal to try his cabinet failed.) Mr. Hauksson was not involved in the case against the former leader, Geir H. Haarde, who last year was found guilty of failing to keep ministers properly informed about the 2008 crisis but was acquitted on more serious charges that could have resulted in a prison sentence.

<nyt_text>

Meanwhile, an investigative commission appointed by Parliament first reported to it in April 2010 and later published a nine-volume account of the financial crash, including a study of what philosophers charged with investigating ethical issues behind the crisis called a “moral void” at the heart of Icelandic finance.

Enlarge This Image

Ilvy Njiokiktjien for The New York Times

A woman initiates a transaction with Arion bank, formerly Kaupthing, a once high-flying bank that crumbled. Iceland has gone after financiers with far more vigor than the United States and others.

Vilhjalmur Arnason, a philosophy professor at Iceland University who worked on the study, described the exercise as “very important for reasons of justice and for reconciliation” in a society traumatized by a crash so severe that it threatened to capsize the country. But, he added, bankers alone were not responsible, as “the whole society was so intoxicated” by values that put profit ahead of morality, the law and even common sense.

After the crash, the new government pushed to restructure the failed banks, purging their former management and owners and prodding them to write off a big chunk of their loans to homeowners burdened with big mortgages. The government declined to bail out foreign bondholders, who lost about $85 billion. Iceland now has a growing economy.

But it is not entirely clear that Iceland deserves its reputation as a warrior against Wall Street orthodoxy. In time, Iceland won praise from the International Monetary Fund for sharp cuts in spending and tax increases that slashed the government’s deficit and helped put the country back on an even keel.

Certainly Iceland, in contrast to the United States and most other countries, has pursued not only little-known financiers but also many of the country’s biggest names in banking and business. “We have been aiming at the upper levels rather than the lower levels,” Mr. Hauksson said.

His biggest scalp so far is that of Larus Welding, the former chief executive of Glitnir, one of the trio of banks that failed in 2008. Mr. Welding and a second former Glitnir executive were found guilty of fraud over a $70 million loan to a company that owned shares in the bank.

Mr. Welding, who is now standing trial in a second case along with one of the country’s most prominent business tycoons, Jon Asgeir Johannesson, was sentenced in December to nine months in prison, six of which were suspended.

The light sentence enraged many Icelanders, but, Mr. Hauksson said, “the important thing is that we got a conviction.” By contrast in Ireland, which put taxpayers on the hook for tens of billions of dollars owed by failed banks, the former chief of the failed Anglo Irish Bank has been charged with financial irregularities but so far no senior bank executive has yet been found guilty of a crime.

Prosecuting bankers was never going to be easy, particularly in a country like Iceland, which is so small that nearly everybody in the capital has a friend or family member who worked at one time in finance. When Iceland’s Justice Ministry first advertised for applicants for the new post of special prosecutor, nobody responded.

Mr. Hauksson, an outsider with no network of friends and relatives in Reykjavik, was then urged to apply during a second attempt to fill the post and was given the job.

“I thought this was something that had to be looked into,” Mr. Hauksson said. “If we prosecute small cases we also have to look into big cases.” But, he added, this risks “opening up a Pandora’s box” that can escalate even relatively simple cases “into something very big.”

The high stakes have also left some investigators vulnerable to temptation: two former members of Mr. Hauksson’s staff were placed under criminal investigation last year for selling confidential information for 30 million Icelandic krona (around $233,000) to the administrator of a bankrupt company who was trying to locate missing assets.

That episode has not dented Iceland’s heroic image among antibanker campaigners abroad. Mr. Sigfusson, the minister of industry, said he was regularly invited to speak on how Iceland dealt with its banking crisis. Iceland, he said, has “no magic solution” but has managed to push through unpopular cuts in spending in part because it managed to curb public anger by pushing for the prosecution of its bankers.

Today, Iceland’s bankers are both mocked for their recklessness during the boom years and reviled for pushing the country to the brink of economic ruin.

Mr. Sigurjonsson, the former Kaupthing banker, said a “big umbrella of suspicion” has opened up over anybody who worked in finance and unfairly stigmatized “highly educated and very able people who can lend a hand in resurrecting the country.”

He said he was shocked recently when he heard the young daughter of a friend, also a former banker, ask, “Daddy, why are bankers all criminals?”

Advertisement

Τι είναι η «οικονομική κρίση» από που πηγάζει; Τι είναι η «οικοδομική φούσκα» Ανάλυση με απλά λόγια και για τα «δάνεια» με χρήμα αέρα που δημιουργούν οι τράπεζες από το πουθενά

Αλήθεια τι είναι αυτό που ονομάζεται «οικονομική κρίση» και ταλανίζει ολόκληρο τον πλανήτη;

Και ένα ερώτημα: Καλά, όλοι αυτοί οι περιβόητοι «οικονομολόγοι» που βγαίνουν σήμερα ως  ειδικοί και μιλάνε ως ειδήμονες που ήταν προηγουμένως να παρέμβουν για να αποτρέψουν αυτή την λαίλαπα που διαλύει οικονομίες όπως αυτές των ΗΠΑ και της τρίτης εξαγωγικής δύναμης της Ευρώπης  δηλαδή την Ιταλία  του σχεδόν 1 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΥΡΙΟΥ εξαγωγών και απλά βγαίνουν οι πλείστοι σήμερα και το μόνο που λένε είναι ότι θα πρέπει να μειωθούν οι μισθοί;

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι είναι απλά γελοίο κάποιος να ισχυρίζεται ότι αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο , στην Ελλάδα, στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία κλπ είναι αποτέλεσμα δήθεν της ανικανότητας της όποιας  τοπικής κυβέρνησης.

Αυτό που συμβαίνει παγκοσμίως είναι η αναπόφευκτη κατάληξη του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί το οικονομικό σύστημα που επιβάλλεται στον πλανήτη από αυτούς που κατέχουν την δύναμη, δηλαδή τις τράπεζες, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές οι οποίοι κατέχουν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ως εκ τούτου αυτοί επιβάλλουν σε μεγάλο βαθμό το τι θα μάθει και θα σκεφτεί ο κόσμος και ως εκ τούτου είναι αυτοί που ελέγχουν και σε μεγάλο βαθμό τις κυβερνήσεις.

Ας δούμε όμως επιγραμματικά τι είναι αυτό που ονομάζεται «οικονομική κρίση».

Για την έκδοση χρήματος σε παγκόσμιο επίπεδο μέχρι το 1971 ίσχυε το Σύστημα σταθερών ισοτιμιών του Μπρέττον Γουντς που ήταν ένα σύστημα το οποίο προσδιόριζε σταθερές ισοτιμίες μεταξύ των νομισμάτων των χωρών που συμμετείχαν σε αυτό. Ονομάσθηκε έτσι από την ομώνυμη Νομισματική και Χρηματοοικονομική Διάσκεψη στο Μπρέττον Γουντς (αγγλ:BrettonWoods) στο Νιου Χάμσαϊρ των ΗΠΑ η οποία έγινε το από την 1 έως τις 22 Ιουλίου του 1944 και στην οποία συμμετείχαν οι 44 συμμαχικές δυνάμειςοι οποίες είχαν βγει νικήτριες από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Σύστημα σταθερών ισοτιμιών του Μπρέττον Γουντς ίσχυσε έως και το 1971 όταν με απόφαση του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον, οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν την μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό και μαζί μ’ αυτήν το σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Bretton Woods.

Από τότε η λεγόμενη ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ που στην πραγματικότητα είναι μια ιδιωτική τράπεζα η λεγόμενη Federal Reserve καθώς και όλες οι κεντρικές τράπεζες όλων των χωρών απέκτησαν το δικαίωμα να εκτυπώνουν όσο χρήμα ήθελαν, όποτε ήθελαν.

Αυτό το δικαίωμα εκτός από τις κεντρικές τράπεζες των χωρών το απέκτησαν και οι ιδιωτικές  τράπεζες με τον όρο να έχουν απλά ένα ποσοστό του κεφαλαίου για να μπορούν να «δανείζουν» πέραν αυτού.

Στο νόμο περί τραπεζικών εργασιών της Κύπρου πχ μέχρι πολύ πρόσφατα οριζόταν ότι μια τράπεζα μπορεί να δανείσει μέχρι και το 800% της κεφαλαιακής της βάσης, δηλαδή αν η κεφαλαιακή της βάση είναι 1 Δισεκατομύριο τότε μπορεί να «δανείσει» μέχρι και 8 Δις!  Δηλαδή αν έχει 1 ΔΙΣ μπορεί να «δανείσει» 8 ΔιΣ!

Και το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι το εξής: Αφού η τράπεζα έχει μόνο 1 ΔΙΣ τότε πως μπορεί να δανείσει 8 ΔΙΣ αφού δεν τα έχει;

Η απάντηση είναι απλή:  Τα δημιουργεί κυριολεκτικά από το πουθενά.

Όταν λέμε από το πουθενά αυτό είναι απολύτως κυριολεκτικό, δηλαδή οι τράπεζες δεν «δανείζουν» υπό την έννοια ότι τα παίρνουν από το θησαυροφυλάκιο τους που έχουν τα χαρτονομίσματα και τα δίνουν σε μας, αλλά με την σύναψη του δανείου δημιουργούν κυριολεκτικά νέο χρήμα!

Παράδειγμα: αν πάτε στην τράπεζα της γειτονιάς σας και ζητήσετε ένα δάνειο πχ 100 χιλιάδες ευρώ για να αγοράσετε ένα μονάρι διαμέρισμα η τράπεζα δεν παίρνει 100 χιλιάδες ευρώ από κάπου που τα έχει φυλαγμένα και σας τα δίνει, αλλά τα δημιουργεί από το πουθενά.

Αυτό που κάνει είναι να πιστώνει, δηλαδή να εγγράφει στον νέο λογαριασμό με το όνομα σας 100 χιλιάδες ολόφρεσκα digital ευρώ και να σας δίνει ένα κομμάτι χαρτί με διάφορα σχεδιάκια και σφραγίδες το οποίο ονομάζουμε επιταγή.

Η τράπεζα της γειτονιάς σας, έχει μόλις δημιουργήσει από το πουθενά 100 χιλιάδες ευρώ τα οποία δείχνει στα οικονομικά της αρχεία και έχει την «πίστη»  ότι εσείς μετά από 30 ή  40 χρόνια θα της τα καταβάλλετε μαζί με τον τόκο που σας χρεώνει για λεφτά που απλά δημιούργησε από το πουθενά.

Και φαντάζομαι τις αντιδράσεις κάποιου που διαβάζει όλα αυτά τα πέρα για πέρα αληθινά.

Υπερβολικό; Αποκλείεται να είναι έτσι;

Ας δούμε επιγραμματικά και πάλι τι είναι αυτό που πυροδότησε αυτή την άνευ προηγουμένου, απολύτως αναπόφευκτη όμως συστημική κρίση σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Οι τράπεζες δημιουργώντας χρήμα από το πουθενά δεν είχαν κανένα πρόβλημα να «δανείζουν» όλο τον κόσμο με χιλιάδες χιλιάδων ευρώ δολάρια κλπ .

Η ευκολία με την οποία ο οιοσδήποτε μπορούσε να εξασφαλίσει χρήμα μέσω «δανείου» είχε πολλές παρενέργειες με μεγαλύτερη όλων τις τιμές των ακινήτων.

Οι ντιβέλοπερς και όλοι αυτοί που ασχολούνταν με το real estate ανέβαζαν τις τιμές τους χωρίς κανένα απολύτως άλλο λόγο παρά μόνο για την δική τους κερδοσκοπία, αφού γνώριζαν ότι οι τράπεζες εύκολα και χωρίς ουσιαστικά κανένα δισταγμό «δάνειζαν» ακόμα και ανθρώπους παντελώς αφερέγγυους οι οποίοι είχαν πενιχρά εισοδήματα ή είχαν εισοδήματα που σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαν να ξοφλήσουν ποσά του ύψους των 100 ή 200 χιλιάδων δολαρίων κλπ.

Οι τράπεζες «δάνειζαν» ανθρώπους με μισθό 2000 ευρώ/δολάρια με ποσά πχ  των 200 χιλιάδων δολαρίων  για την αγορά σπιτιών και διαμερισμάτων.

Αυτό ακριβώς το φαινόμενο το γνωρίσαμε και στην Κύπρο πολύ έντονα ειδικά μετά και την κατάργηση του νόμου περί Τόκου που δεν επέτρεπε την υπέρβαση του αρχικού κεφαλαίου πέραν του διπλασίου (πχ ένα δάνειο ύψους 2000 χιλιάδων λιρών δεν μπορούσε να ξεπεράσει τις 4000 λίρες και να διεκδικηθεί από την τράπεζα με αγωγή)  με το νόμο περί φιλελευθεροποιήσεως του 1999 που τέθηκε σε ισχύ το 2001 που επέτρεπε πλέον στις τράπεζες να χρεώνουν για πάντα και κατά το δοκούν ό,τι επιτόκιο ήθελαν.

Έτσι ενώ το 2003 πχ ένα τριάρι διαμέρισμα στην Λευκωσία μπορεί να στοίχιζε 60 χιλιάδες λίρες, έφτασε το ίδιο τριάρι το 2007 ελέω της οικοδομικής φούσκας να στοιχίζει 120 χιλιάδες λίρες.

Τον Σεπτέμβριο του 2008 ελέω και λόγω της τεράστιας οικοδομικής φούσκας που έσπασε στις ΗΠΑ κατέρρευσε η περιβόητη τράπεζα Λιμαν Μπράδερς η οποία πυροδότησε αυτή την συστημική και ως εκ τούτου αναπόφευκτη κρίση που διέρχεται ολόκληρος ο πλανήτης.

Τι σημαίνει όμως έσπασε η οικοδομική φούσκα;

Όπως είπαμε οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα από το πουθενά και τα «δάνειζαν» σε ολοένα και πιο αφερέγγυους ανθρώπους για αγορά οικίας.

Οι τράπεζες έτσι ενέγραφαν στα βιβλία τους τεράστια ποσά από αυτά που δημιουργούσαν από το πουθενά.

Δηλαδή μια τράπεζα που είχε πχ κεφάλαιο 1 ΔΙΣ μπορούσε να «δανείζει» μέχρι και 8 ΔΙΣ, πράγμα που έκανε και σταδιακά με την εισροή νέων κεφαλαίων από τις δόσεις των «δανειζομένων» έκανε και αύξηση κεφαλαίου ώστε να μπορεί να «δανείζει» ακόμα περισσότερα λεφτά από το πουθενά.

Όταν όμως οι «δανειζόμενοι» λόγω οικονομικών πιέσεων λόγω ανεργίας λόγω μειώσεων μισθών κλπ  σταμάτησαν κατά χιλιάδες και εκατομμύρια να πληρώνουν τις δόσεις τους η ροή αληθινών χρημάτων σταμάτησε στις τράπεζες.

Αυτόματα ένα «δάνειο» το οποίο έκανε πχ στον αφερέγγυο  άνεργο Τζον ύψους 200 χιλιάδες δολάρια και το οποίο φαινόταν μέσα στα βιβλία της τράπεζας ως χρήμα 200 χιλιάδων δολαρίων κυριολεκτικά χανόταν αφού ο Τζον και οι χιλιάδες χιλιάδων  Τζον σταμάτησαν να πληρώνουν τις δόσεις τους.

Ενώ η τράπεζα είχε δημιουργήσει και εγγράψει στον λογαριασμό του Τζον 200 χιλιάδες δολάρια ο οποίος είχε πληρώσει πχ μέχρι κάποια στιγμή μόνο 15 χιλιάδες δολάρια και μετά σταμάτησε, με την παύση πληρωμών της δόσης η τράπεζα έμεινε με «ζημιά» ύψους 185 χιλιάδων δολαρίων.

Αυτόματα με όλη αυτή την μαζική παύση πληρωμών των δανείων η αξία των ακινήτων που υποθήκευσαν οι διάφοροι αφερέγγυοι «δανειζόμενοι» κατέρρευσε και αν πχ το σπίτι είχε εκτιμηθεί πριν το «δάνειο» 200 χιλιάδες δολάρια πλέον άξιζε λιγότερα από 100 χιλιάδες δολάρια, άρα ακόμη και να το βγάλει η τράπεζα σε πληστηριασμό πάλι δεν θα μπορέσει να εισπράξει αυτό που φαινόταν στα βιβλία της ως ποσό ύψους 200 χιλιάδων δολαρίων.

Έτσι έσπασε η φούσκα και δισεκατομμύρια δολάρια που ούτως ή άλλως δεν υπήρχαν παρά μόνο στους υπολογιστές των τραπεζών εξανεμίστηκαν σε μια στιγμή κυριολεκτικά.

Οι κυπριακές τράπεζες αυτή την στιγμή που μιλάμε έχουν μη εξυπηρετούμενα δάνεια, δηλαδή δάνεια που οι δανειζόμενοι δεν καταβάλλουν τις δόσεις τους ύψους 23 ΔΙΣ και κάτω από ρίσκο σύμφωνα με το ΔΝΤ 152 ΔΙΣ!

Και ο καθείς αντιλαμβάνεται το πρόβλημα που έχουν οι κυπριακές τράπεζες (και όχι ο πολίτης) για τις οποίες ήδη οι πολίτες με ομόφωνη απόφαση όλων των κομμάτων στην βουλή τον Μάιο του 2012 με το διάταγμα της 18^ης Μαίου 2012 σύμφωνα με το νόμο περί χρηματοοικονομικών κρίσεων  έχουν δώσει 1,8 Δις σε μια ιδιωτική κερδοσκοπική τράπεζα χωρίς να έχει καμιά απολύτως ωφέλεια αλλά το αντίθετο συνεχίζει αυτός να πληρώνει τα «δάνεια» του την στιγμή που αυτή η τράπεζα πήρε από τις τσέπες του τα λεφτά του.

Ορίστε οι «θεσμοί» που περιμένεις να σε σώσουν φιλήσυχε φιλειρηνικέ πατριωτάκη: reuters: Ο κεντρικός τραπεζίτης της (ιδιωτικών συμφερόντων) Τράπεζας της Ελλάδας έλαβε 3,4 εκατομύρια από την Πειραιώς ενώ είχε μετοχοδάνειο 5 εκατομύρια και τελικά έχασε 2,4 πουλώντας την πειραιώς

αναδημοσίευση από

http://athenstock.blogspot.com/2012/10/reuters-34-5-24.html

 

12.10.12

Reuters: Ο Προβόπουλος έλαβε άγνωστη αποζημίωση αποχώρησης €3.4εκ. από την Πειραιώς ενώ είχε μετοχοδάνειο €5εκ. και τελικά έχασε €2.4εκ. πουλώντας ΠΕΙΡ – αδιάφορο να είσαι ο ΤτΕ και να έχεις τραπεζομετοχές! [Υπερβολές! Τι να μας πουν και αυτοί από δημοσιογραφία…]

The governor of the Bank of Greece was given a severance payment of 3.4 million euros when he left his former employer, a major bank that he now regulates, documents seen by Reuters show.
George Provopoulos was awarded the sum when he stepped down as vice-chairman of Piraeus Bank to become governor of Greece’s central bank and a member of the board of the European Central Bank in 2008. The scale of the pay-off, previously unknown to most Greeks, is likely to prove controversial, amounting to nearly 2.8 million euros ($3.6 million) after tax.
As governor of the central bank, Provopoulos, now 62, has played a key role in propping up Greece’s banking system, which has received billions of euros in liquidity from the ECB and is in line for up to 50 billion euros of new capital from the bailout provided by euro zone countries and the International Monetary Fund.
The Greek central bank has also faced criticism over the recent rescue of the country’s troubled state-run Agricultural Bank (ATE), whichleft-wing Greek MPs described as the «robbery of the century.» In that deal the authorities decided to place ATE’s non-performing loans into a ‘bad bank’ and hand the rest of ATE to Piraeus.
The Bank of Greece said Provopoulos faced no conflict of interest from his severance deal and had fully informed the authorities of the payment. When Reuters sent questions to Provopoulos, the Bank of Greece legal department responded: «In compliance with the applicable Greek law, Governor Provopoulos declared the severance payment to all pertinent tax and judicial authorities.»
In a letter to Reuters, Dr Vassilios Kotsovilis, the bank’s legal director, added: «The severance payment, having been agreed upon at an earlier time and under very different (pre-crisis) circumstances, was neither of an arbitrary nature nor of an extra-ordinary nature.»
Kotsovilis said details of the payment were reported in «the press and blogs of the period.» However, Reuters was unable to find mention of the payment despite extensive searches in both Greek and English.
Piraeus, which is suing Reuters over a previous report about the bank, said in a statement: «In view of legal proceedings… we consider it inappropriate to comment in any detail.»
It added: «It goes without saying that Piraeus Bank has always fully complied with the rules and regulations governing the Greek banking sector.»BOARD APPROVAL
Provopoulos, a former chief executive at Emporiki Bank, Greece’s fifth largest bank, joined Piraeus, the fourth largest, on October 18, 2006. As a vice-chairman and managing director, he was entitled to a net salary of 580,000 euros, plus expenses and a bonus.

On May 22, 2008 he resigned from Piraeus after 19 months service. Documents seen by Reuters indicate that, on the day before he left the bank, its directors approved a severance payment of 2,775,000 euros, in addition to his pay of 325,704 euros for five months work that year.

 

The Bank of Greece confirmed the severance payment was 3.46 million euros before tax and was paid to Provopoulos that month. It amounted to more than two million euros per year of service.

 

Almost a year later the deal appeared in minutes of a Piraeus shareholder meeting held on April 30, 2009, which sought retrospective approval for the payment. Though such shareholder meetings are open to the press, the payment appears to have passed unnoticed.

Louka Katseli, a former Greek Economy Minister and now professor of Economics at the University of Athens, was one of those unaware of the payment, despite being a prominent opposition politician at the time. When told of the payment this week, she said: «I had no prior knowledge of Mr. Provopoulos’s severance.»
George Gougoulis, the president of ESETP, a staff union within Piraeus Bank, was also unaware of the pay-off to Provopoulos. «We have repeatedly asked the Bank to disclose to us information about the way top executives and members of the Board are remunerated, for instance by stock options, and they have always refused that,» he said.
The scale of Provopoulos’ payment is notable when set against what minutes of shareholder meetings record for payments to other directors who have departed Piraeus. Another vice-chairman, Theodoros Pantalakis, was on a similar level of remuneration at Piraeus to Provopoulos and left in December 2009 after working for the bank since 2004. He was given a pay-off of 470,000 euros, according to shareholder minutes, amounting to less than 100,000 euros per year of service.
By comparison, Provopoulos’ pay-off was three times his after-tax annual compensation, according to the Bank of Greece.
Pantalakis told Reuters that any payments to him were «as recorded in minutes of shareholder meetings.» His severance payment may have been lower because of the worsening credit crunch at the time of his departure. He said of the payment to Provopoulos: «I don’t find it peculiar, I don’t have any recollection that something was out of line.»
Michalis Colakides, another former vice chairman and deputy chief executive of Piraeus, left the bank in 2007 after seven years of service. Piraeus accounts record no severance pay for Colakides that year, though Colakides told Reuters that he received a payment equal to two years salary. He declined to comment further.
A spokesman for Piraeus said: «The remuneration of Piraeus Bank’s senior management has been established and duly approved by all the relevant corporate committees and bodies, in full compliance with all applicable internal and external regulations and duly recorded as such in the Bank’s financial statement.»
In response to Reuters inquiries about Provopoulos’ financial arrangements with Piraeus, the Bank of Greece said that «detailed answers have been given to the Greek parliament», and other relevant authorities.
The issue arose in parliament in 2009 because rumors had been circulating in banking and political circles about a large investment loss suffered by Provopoulos a few months after he left Piraeus.
In September 2007 he and other senior executives of Piraeus had taken out loans from the bank to buy shares in a rights issue it was staging. According to one former Piraeus manager, all senior figures at the bank were asked to take part when the bank’s then executive chairman, Michael Sallas, announced he would raise 1.35 billion euros by issuing approximately 67m new shares.
«Everyone got a letter that said something like: ‘Here is your allocation of shares. Your loan is pre-approved. Sign here!'» said the former manager.
Bank of Greece rules allow banks to finance the participation of employees in rights issues. Piraeus declined to comment on the rights issue and the loans because of legal proceedings against Reuters.
In May, Piraeus announced it was suing Reuters over an earlier report about the bank renting properties owned by companies run by Sallas and his family. The bank is claiming 50 million euros in damages. Reuters stands by the accuracy of its report.
«AN IMPORTANT LOSS»
According to stock exchange records, on September 17, 2007 Provopoulos bought 212,911 shares in Piraeus, having purchased the rights to participate in the offer a week earlier. To cover the cost Provopoulos took a loan from Piraeus for 5,024,812 euros, according to his own later declarations.
He bought another 23,250 shares on December 28, 2007, under a share option scheme.
After leaving Piraeus, Provopoulos held onto his shares for three months while he was governor of the central bank overseeing the banking system. He had informed legal advisers and been told that «the ownership of the portfolio did not…influence in any way the legality of his duties», his office later told parliament.

Provopoulos sold the shares in October 2008 after the collapse of Lehmann Brothers sent bank shares plunging. He realized 2,449,256 euros – far less than his outstanding loan to Piraeus.

Speculation about Provopoulos’ debt to his former employer prompted Michael Karhimakis, then a Pasok MP, to ask questions in the Greek parliament. Provopoulos responded with a formal statement from the director of his office.

It said he had suffered an «important loss» on his Piraeus shares and repaid his loan to the bank with the proceeds of the share sale plus a personal cheque for 2.1 million euros. The statement to parliament made no reference to the fact that Provopoulos had been granted a severance payment of 3.4 million euros by Piraeus.

There was no legal obligation for Provopoulos to declare his severance payment in parliament and the Bank of Greece said it was not mentioned «due to the fact that the then-asking MP confined his questions to the sale of the shares of Piraeus.»
But Karhimakis, the former Pasok MP, told Reuters that, in his opinion, Provopoulos had a moral duty to disclose the payment and make clear his assets and their source. «This is a period when transparency for public figures is needed more than ever,» he said.
Provopoulos’ salary as governor of the central bank is not published. But the Bank of Greece told Reuters his salary is 50 per cent lower than it was when he took office, after he had accepted two pay cuts during the country’s austerity drive. Provopoulos now receives an after-tax ‘monthly’ salary of 7,615 euros paid, as for many Greek public officials, 14 times a year, said the central bank.
In August, Provopoulos defended Piraeus’s takeover of ATE in the Greek parliament. When lawmakers questioned him about Reuters reports involving Sallas, Provopoulos was dismissive. He said the reports referred «to isolated incidents, implications that are presented as facts and selected parts of statements by experts and non-experts to arrive at an arbitrary conclusion in my opinion – that the Greek banking system is suffering from bad corporate governance and inadequate regulation.»
If this were true, Provopoulos said, «then today there would no banks left standing.»

http://www.reuters.com/article/2012/10/11/us-greece-bog-provopoulos-idUSBRE89A0OD20121011

Σε μια αποκάλυψη βόμβα αναφορικά με την αποζημίωση που έλαβε ο νυν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιώργος Προβόπουλος, όταν άφησε τη θέση του αντιπροέδρου της Πειραιώς, προχώρησε το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters. Σε σημερινό του δημοσίευμα το πρακτορείο αναφέρει ότι ο κ. Προβόπουλος έλαβε αποζημίωση ύψους 3,4 εκατ. ευρώ όταν εγκατέλειψε τη θέση του αντιπροέδρου της Πειραιώς.

Τα χρήματα αυτά, όπως αναφέρει το δημοσίευμα χορηγήθηκαν στον κ. Προβόπουλο, λόγω της ανέλιξης του σε μέλος του συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος το 2008. Ουσιαστικά τα χρήματα αυτά δεν ήταν αποζημίωση, αλλά επιβράβευση της ανέλιξης του κου Προβόπουλου σε υψηλή θέση στην τραπεζική κλίμακα σε ευρωπαϊκό κι εθνικό επίπεδο.
Στο δημοσίευμα γίνεται λόγος και στο ρολό κλειδί που έπαιξε ο κ. Προβόπουλος ως Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, «στην ενδυνάμωση του τραπεζικού συστήματος στην Ελλάδα, το οποίο έλαβε δισεκατομμύρια ευρώ σε ρευστότητα από την ΕΚΤ και περιμένει να λάβει ακόμα 50 δισ. ευρώ νέων κεφαλαίων από το νέο πακέτο διάσωσης από την ευρωζώνη και το ΔΝΤ».
Μάλιστα στο δημοσίευμα γίνεται λόγος και για την κριτική που έχει ασκηθεί στον κ. Προβόπουλο για το θέμα της εξαγοράς της ΑΤΕ από την Πειραιώς, το οποίο «περιγράφεται ως η ληστεία του αιώνα». Και αναλύει το πώς η ΑΤΕ έσπασε σε good και bad bank, με το υγιές κομμάτι να εξαγοράζεται από την Πειραιώς.

http://www.koutipandoras.gr/?p=26834

________________________________________

Υπερβολές! Τι να μας πουν και αυτοί από δημοσιογραφία

να το θέσω απλά: ο Βαξεβάνης υποτιμά το άρθρο-ρεπορταζ του Reuters

το άρθρο σε παίρνει από το χεράκι και σε πάει στα βαθιά

βασική λέξη: αδιαφάνεια, κοινώς «μπόχα»