Τι ήταν η χτεσινή δολοφονία δύο μελών της χαυγής;
Τι ήταν το κάψιμο της «μαρφίν» που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 3 εργαζομένων της τράπεζας;
Ας δούμε πρώτα μόνο αυτά που ξέρουμε στα σίγουρα
Τον Μάιο του 2010 είχε μόλις επιβληθεί το μνημόνιο φτωχοποίησης στην Ελλάδα και λάμβαναν χώρα οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στην ιστορία
Μετά το κάψιμο της μαρφίν που είχε ως αποτέλεσμα των θάνατο 3 εργαζομένων της τράπεζα όλες οι κινητοποιήσεις πάγωσαν και όλοι ασχολούνταν με το κάψιμο και την δολοφονία των ανθρώπων
Άμεσα στοχοποιήθηκε ο αναρχικός αντιεξουσιαστικός χώρος και αποτελεί την πιο γνωστή πιππίλα των πλευρηδων αδωνιδων σαμαράδων βενζιέλων και των παπαγάλων τους πρετεντέρηδων τρέμηδων καψήδων κλπ κλπ περί του άλλου άλλου άκρου που είναι …..σύριζα
Μετά από 3 χρόνια πριν λίγο καιρό συνελήφθησαν κάποιοι οι οποίοι κατηγορούνται για το κάψιμο
Κατηγορήθηκαν και μάλιστα εκδόθηκε και βούλευμα και καλά καταπέλτης αλλά επειδή ο ανακριτής θεώρησε ότι δεν επαρκούν τα στοιχεία για να κρατηθούν διέταξε την αποφυλάκιση τους
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63775972
ΝΕΑ ΤΡΟΠΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ
Ελεύθερος υπό όρους και ο δεύτερος κατηγορούμενος της Marfin
Ελεύθερος με την επιβολή περιοριστικών όρων αφέθηκε με απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών ο 32χρονος κατηγορούμενος για τον φονικό εμπρησμό της Marfin Bank. Οι δικαστές που κλήθηκαν να αποφανθούν για την διαφωνία που προέκυψε ανάμεσα σε ανακριτή και Εισαγγελέα για το θέμα της προφυλάκισης, υιοθέτησαν την άποψη του ανακριτή ο οποίος έκρινε ότι τα στοιχεία δεν επαρκούν για να οδηγηθεί στην φυλακή ο κατηγορούμενος.
Με το βούλευμά του το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών, που έκρινε ότι πρέπει να αφεθεί ελεύθερος ο κατηγορούμενος για τον εμπρησμό υποκαταστήματος της Marfin bank, του επιβάλει τους εξής περιοριστικούς όρους: Απαγόρευση εξόδου από την χώρα, υποχρεωτική εμφάνιση κάθε 1η και 16 του μήνα στο Αστυνομικό Τμήμα και απαγόρευση συμμετοχής σε διαδηλώσεις.
Η εισαγγελέας έκρινε επαρκή τα στοιχεία της δικογραφίας και ζήτησε την προφυλάκισή του, ενώ ο ανακριτής θεώρησε ότι οι καταθέσεις και το φωτογραφικό υλικό δεν επαρκούν για να κρατηθεί προσωρινά και ζήτησε να αφεθεί ελεύθερος με όρους.
Ο ίδιος ο 30χρονος αρνήθηκε τις κατηγορίες που τον βαρύνουν και που περιλαμβάνουν και τις ανθρωποκτονίες των τριών υπάλληλων της τράπεζας.
Υποστηρίζει ότι την επίμαχη μέρα και ώρα ήταν στην Ομόνοια και ότι δεν φορούσε τα ρούχα που εικονίζονται σε φωτογραφίες του δράστη με καλυμμένο πρόσωπο, που διαθέτει η αστυνομία.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο κατηγορούμενος φέρεται να υποστηρίζει ότι στοχοποιήθηκε από την Αστυνομία με μια ανώνυμη επιστολή πολίτη, που, όπως αναφέρει, είναι ανίσχυρη νομικά.
Στην επιστολή σημειώνεται ότι ο κατηγορούμενος και άλλα 2 άτομα που κατονομάζονται, ήταν «επικεφαλής» των επεισοδίων στην Κερατέας και «μπροστάρηδες στο κάψιμο της τράπεζας».
Φέρεται, επίσης, να επισημαίνει ο 32χρονος, πως ο ανακριτής της υπόθεσης έλαβε αρνητική απάντηση όταν ζήτησε, τον περασμένο Νοέμβριο από την Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών (ΔΕΕ),να ταυτοποιήσει φωτογραφίες του με αυτήν του μασκοφόρου δράστη του εμπρησμού.
Όπως προκύπτει από τη δικογραφία, στις 6 Νοεμβρίου, η ΔΕΕ ανέφερε προς το 2ο Ανακριτή:
«Εξαιτίας της χαμηλής ποιοτικής επάρκειας των φωτογραφιών και των καλυμμένων χαρακτηριστικών δεν επιτρέπεται η διενέργεια οποιασδήποτε συγκριτικής εργαστηριακής εξέτασης».
Ο κατηγορούμενος επικαλείται φωτογραφίες του από κάμερες ασφαλείας, στις οποίες φαίνεται στις 13.44 μ.μ. της ημέρας εκείνης, να βρίσκεται στην Ομόνοια και να φορά διαφορετικά ρούχα από αυτά που φορά σε φωτογραφίες ο δράστης, στις 14.00 μμ έξω από την ΜΑΡΦΙΝ.
Οι επίμαχες φωτογραφίες του κατηγορουμένου, τον δείχνουν να φορά σκούρου χρώματος τζόκεϊ, μαύρο πουκάμισο, ανοιχτό τζιν παντελόνι, χωρίς σακίδιο, με κράνος στο χέρι και να έχει ακάλυπτο πρόσωπο.
Η φωτογραφία του δράστη, έξω από την ΜΑΡΦΙΝ, τον απεικονίζει με τζόκεϊ χρώματος μπεζ, μαύρο κοντομάνικο μπλουζάκι και από μέσα άσπρο μπλουζάκι, σκούρο παντελόνι, να έχει καλυμμένο πρόσωπο και να φέρει σακίδιο.
Από τους έξι αστυνομικούς που έχουν καταθέσει, σύμφωνα με πληροφορίες, ένας μόνο φαίνεται να υποστηρίζει ότι τα χαρακτηριστικά και ο σωματότυπος του κατηγορουμένου μοιάζουν με αυτά του δράστη.
Ο 32χρονος κατηγορούμενος που αφέθηκε ελεύθερος πρώτος, αντιμετωπίζει επίσης βαρύ κατηγορητήριο που αφορά τα αδικήματα της απόπειρας ανθρωποκτονίας, κατοχής εκρηκτικών και έκρηξης που, όπως διευκρινίστηκε, αφορούν την εμπρηστική επίθεση στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ που είχε προηγηθεί της ΜΑΡΦΙΝ.
Στον κατηγορούμενο που είναι 32 ετων, ομογενής απο το Καζακστάν, επιβλήθηκαν οι περιοριστικοί όροι της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και της υποχρέωσης εμφάνισης, δύο φορές τον μήνα, σε αστυνομικό τμήμα.
Ο 32χρονος αρχικά αναγνωρίστηκε από υπάλληλο του βιβλιοπωλείου να έχει ομοιότητες με έναν από τους δράστες της επίθεσης, με βάση φωτογραφίες της αστυνομίας από το πλήθος των διαδηλωτών. Στην συνέχεια, όμως, όταν στον εν λόγω υπάλληλο επιδείχθηκαν φωτογραφίες του 32χρονου κατέθεσε ότι δεν τον αναγνωρίζει.
Το ίδιο συνέβη και με άλλον αυτόπτη μάρτυρα, ο οποίος, αρχικά από φωτογραφίες πλήθους, έδωσε πιθανότητα εβδομήντα τοις εκατό να είναι δράστης της επίθεσης στο βιβλιοπωλείο ο 32χρονος, αλλά εκ των υστέρων δεν τον αναγνώρισε.
Μετά το κάψιμο της μαρφίν που είχε ως αποτέλεσμα των θάνατο 3 εργαζομένων της τράπεζα όλες οι κινητοποιήσεις πάγωσαν και όλοι ασχολούνταν με το κάψιμο και την δολοφονία των ανθρώπων
Το μόνο σίγουρο είναι ότι από τον θάνατο των 3 ανθρώπων αυτός που ωφελήθηκε ήταν η κυβερνητική πολιτική επιβολής του μνημονίου αφού οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις πάγωσαν συνεπεία του γεγονός της μαρφίν
Σε σχέση με το χτεσινό
Τι ξέρουμε στα σίγουρα;
Ξέρουμε ότι δολοφονήθηκαν 2 μέλη της χρυσής αυγής
Ξέρουμε επίσης ότι άμεσα μετά το κτύπημα όλοι μιλούσαν για κτύπημα από τον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο τον οποίο στοχοποίησαν και πάλι χωρίς να αφήνουν ανοικτό οποιοδήποτε άλλο ενδεχόμενο και χωρίς να υπάρχουν στοιχεία
Ξέρουμε ότι όλα τα κανάλια άμεσα έδωσαν τον λόγο στην θυματοποιημένη πλέον χρυσή αυγή να βγάζει λόγους και λογίδρια
Ξέρουμε επίσης ότι οι ίδιοι που τώρα μιλάνε τώρα για το θύμα χρυσή αυγή που κτυπήθηκε από το άλλο άκρο κλπ μόλις πριν ένα μήνα οι ίδιοι σοκκάρονταν από την αληθινή δράση της οργάνωσης αυτής που ήταν εν ολλίγοις μια κλίκα μπράβων παραστρατιωτική ναζιστή οργάνωση που πουλούσε προστασία σε μαγαζιά και συναλλασόταν με ανθρώπους του υπόκοσμου και της νύχτας
Αυτά όλα τα ξέχασαν πλέον όπως επίσης και το ενδεχόμενο αυτό το κτύπημα να είναι ακριβώς αυτό που είναι η χαυγή, δηλαδή ένα κτύπημα μπράβων ξεκαθάρισμα λογαριασμών
Θεωρούν δεδομένο ότι είναι κτύπημα από το άλλο άκρο και καλά χωρίς να έχουν οιοδήποτε στοιχείο για αυτό
Και έτσι ξεσάλλωσαν οι φαήλοι κρανιδιώτηδες οι πλεύρηδες στο τουτιερ και άλλοι του συνταγματικού τόξου της ακροδεξιάς πλύσης της χαυγής
Ξέρουμε επίσης ότι την υπόθεση ανέλαβε η αντιτρομοκρατική
που δίνει το στίγμα της κυβέρνησης μέσω της αστυνομίας ότι θεωρούν δεδομένο ότι το κτύπημα ήταν πολιτικό και όχι ξεκαθάρισμα λογαριασμών και αυτό επαναλαμβάνω χωρίς να έχουν ή τουλάχιστον δεν φαίνεται να έχουν στοιχεία που να υποδηλώνει κάτι τέτοιο
Ας δούμε τώρα και ποιος ωφελείται από αυτό το κτύπημα
Εκεί που η χαυγή ήταν απομονωμένη πλέον άμεσα ξεπλύθηκε πολιτικά έγινε το αθώο θύμα δόθηκε λόγος στον κάθε κασιδιάρι να πει τα ξερατά του ακόμα και του φυρερίσκου μιχαλολιάκου μέσα από την φυλακή και πλέον οδεύγουμε προς μια νέα ξεπλυμένη «σοβαρή» χαυγή έτοιμη να συγκυβερνήσει με το ακροδεξιό αδελφάκι της νδ
Ξέρουμε επίσης ότι ενώ επικείνται νέα δολοφονικά μέτρα φτωχοποίσης με την κάθοδο της τρόικα πλέον όλοι ασχολούνται με την δολοφονία και κανένας με τα μέτρα
Τι δεν ξέρουμε;
Δεν ξέρουμε ποιος έκανε τις δολοφονίες
Υπάρχει περίπτωση τόσο το κάψιμο της μαρφίν και ο θανάτος των 3 εργαζομένων όσο και το χτεσινό δολοφονικό κτύπημα να έγινε όντως από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως αντιεξουσιαστές;
Φυσικά και υπάρχει αφού όπως είπαμε δεν γνωρίζουμε άρα δεν μπορούμε και να το αποκλείσουμε
Υπάρχει περίπτωση το κτύπημα το χτεσινό να έγινε από μπράβους και να αποτελεί ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανθρώπων της νύχτας
Πολύ πιθανόν και δεν μπορεί σε καμμιά περίπτωση να αποκλειστεί
Υπάρχει περίπτωση τα δύο περιστατικά να αποτελούν παρακρατική κρατική προβοκάτσια που είχε ως στόχο τον αποπροσανατολισμό και την στοχοποίηση της αριστεράς εν γένει και του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου;
Φυσικά και υπάρχει
Ποιο θεωρώ ως πιο πιθανό;
Όσον αφορά το χτεσινό
το γεγονός ότι η αστυνομία καταρχήν δεν έβγαλε επίσημα ανακοίνωση περί πολιτικού κτυπήματος καθώς επίσης και το γεγονός ότι δεν υπήρξε ανάληψη ευθύνης από κάποια οργάνωση με κάνει να πιστεύω ότι αυτό που έγινε χτες ήταν προβοκάτσια αποπροσανατολισμός του παρακράτους
Ειδικά αν δούμε και το γεγονός ότι ήταν επαγγελματικό κτύπημα αν δεν ήταν προβοκάτσια τότε πιθανόν να ήταν κτύπημα από μπράβους και ξεκαθάρισμα λογαριασμών
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει με αυτά τα στοιχεία
Πιο κάτω παραθέτω δύο κείμενα σε σχέση με το χτεσινό δολοφονικό κτύπημα με διαφροετική προσέγγιση
Της Συσπείρωσης Αναρχικών που θεωρεί ότι το κτύπημα δεν ήταν προβοκάτσια αλλά ότι έγινε στο όνομα κάποιας ιδεολογίας κλπ και στο κείμενο τους απορρίπτουν απόλυτα τέτοιες πρακτικές που
και πιο κάτω του Παραλληλογράφου με αναφορά στο παράδειγμα του ιταλικού παρακράτους που έβαζε βόμβες και με προβοκάτσιες προσπαθούσε να στοχοποιήσει την αριστε΄ρα και τους κοινωνικούς αγώνες
Ανακοίνωση της Συσπείρωσης Αναρχικών
«Όταν το δάκτυλο δείχνει το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοιτάζει το δάκτυλο»
Πώς αλλοιώς θα μπορούσε να αποδοθεί η πράξη της δολοφονίας δυο μελών του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή έξω από τα γραφεία του κόμματος στο Ν. Ηράκλειο Αττικής;
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι ποντάρει στο πλαίσιο των ιδεολογικοπολιτικών αγκυλώσεων και διαδικασιών που ταλανίζουν για δεκαετίες το κίνημα (μετά ή άνευ εισαγωγικών), είτε αυτοπροσδιορίζεται ως επαναστατικό, είτε ως αντιφασιστικό, είτε ως ελευθεριακό-αντιεξουσιαστικό. Πρόκειται για πολιτικές εμμονές που επιμένουν να χάνουν το δάσος πίσω από το δέντρο, όπου οι δράστες με την λογική των συμμοριτικών αντιπαραθέσεων ανάμεσα σε «φασίστες και αντιφασίστες», προχώρησαν σε μια κίνηση αναβάθμισης φαντασιωνόμενοι εμφυλίους πολέμους, αλλά ταυτόχρονα με την συμπεριφορά τους και τις πράξεις τους φροντίζουν να απαξιώνουν τις προοπτικές απελευθερωτικών δραστηριοτήτων, αναλαμβάνοντας το ρόλο του «εκκαθαριστή»-«εκδικητή» και συμπορευόμενοι με τις μύχιες επιθυμίες των κρατιστών.
Δεν χωρά αμφιβολία πως η ενέργεια στο Ν. Ηράκλειο κινείται μέσα στο πλαίσιο μιας ενδοεξουσιαστικής διαμάχης, η οποία εντάθηκε με αφορμή τον φόνο του Παύλου Φύσσα και όπου όλες οι δυνάμεις του «συνταγματικού»-μνημονιακού και μη τόξου αποπροσανατόλισαν και προσπάθησαν να βγάλουν οφέλη (μη εξαιρουμένων και των διωκόμενων γι’ αυτήν την υπόθεση). Κι ενώ οι κακοτεχνίες της πολιτικής σπέκουλας ξεθυμαίνουν, ενώ οι κρατικοί διαχειριστές έχουν αποκομίσει τα «κέρδη» από την εφαρμογή των πλέον ολοκληρωτικών μεθόδων, αλλά και τις ανάλογες ζημιές, ενώ όλοι οι εξουσιαστές αναμένουν την κίνηση του «από μηχανής θεού», ο «επί μηχανής» πράγματι κάνει την εμφάνισή του τροφοδοτώντας και πάλι την πολιτική σπέκουλα, που είχε αρχίσει να αλλάζει ρότα.
Δεν έχει καμμία σημασία αν η πράξη θα επενδυθεί με κάποιο «βαθυστόχαστο» κείμενο με το οποίο θα αναλαμβάνεται η ευθύνη (όποτε και εάν γίνει αυτό) ή αν θα μιλά στο όνομα του λαού, της αριστεράς, του κομμουνισμού, της επανάστασης, της αντιεξουσίας ή ακόμα και της αναρχίας. Αυτό που στην πράξη προσπαθεί να σιγοντάρει είναι την εξουσία και ιδιαίτερα αυτό το κομμάτι της που ήδη έχει χάσει αρκετά σε επίπεδο πολιτικών χειρισμών. Ακόμα και οι πλέον αδαείς περί τα συμβαίνοντα στην πολιτική αντιλαμβάνονται ότι αυτή η ενέργεια συντάσσεται –με τον ένα ή τον άλλο τρόπο– με το λεγόμενο συνταγματικό τόξο, επιχειρώντας να σπείρει το φόβο στο άλλο εξουσιαστικό κομμάτι. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός πως στόχο αποτέλεσαν μέλη της περιφρούρησης των κομματικών γραφείων. Πρόκειται για μία οπισθοδρομική νοοτροπία την οποία ακόμη και οι σύντροφοι αναρχικοί που έδρασαν στα τέλη του 19ου αιώνα είχαν ξεπεράσει. Επειδή, όσο κι αν διαφωνήσει κάποιος με τις μεθόδους τους δεν μπορεί να μην τους αναγνωρίσει την αυτοθυσία, την ανιδιοτέλεια και το ότι στόχευαν τους τυράννους και όχι τους θαλαμηπόλους. Όμως, σύμφωνα με τα όσα είναι γνωστά στον τομέα της κοινωνικής ψυχολογίας, τα πράγματα δεν ακολουθούν την πορεία των υπολογισμών (αν πράγματι υπάρχουν τέτοιοι) και σε πολλές περιπτώσεις τα αποτελέσματα είναι διαφορετικά από τα αναμενόμενα. Γι’ αυτό το λόγο η ενέργεια στο Ν. Ηράκλειο μοιάζει περισσότερο με μια ζαριά «κι ό,τι κάτσει» ή προσπάθεια εξόφλησης υποχρεώσεων. Όπως να και έχει το θέμα, ακόμα και οι πλέον καλά οργανωμένες μυστικές υπηρεσίες θα δυσκολεύονταν ή θα δίσταζαν να προβούν σε τέτοιου είδους ενέργεια. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει μία κατάσταση για την οποία οι αναρχικοί δεν μπορούμε παρά να πούμε τα πράγματα όπως έχουν.
Δυστυχώς το κριτήριο τού πότε κάποιος κινείται επ’ ωφελεία της απελευθερωτικής διεργασίας και προσπάθειας έχει χαθεί προ πολλού και, φοβούμαστε πως όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος, δύσκολα θα ανακαλύψει σ’ αυτή την ενέργεια κάποια απελευθερωτική ουσία. Αντίθετα, θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί μία ξεδιάντροπη εξουσιαστικού περιεχομένου και σκοπιμοτήτων ενέργεια, που βαδίζει στα αχνάρια άλλων παρόμοιων που έβλαψαν ανεπανόρθωτα τις ιδέες τις οποίες υποτίθεται πως υποστήριζαν ή εκπροσωπούσαν.
Συσπείρωση Αναρχικών Αθήνα, 2 Νοεμβρίου 2013 http://wp.me/p1pa1c-jow «Η στρατηγική της έντασης»: τρομοκρατικά χτυπήματα και ενοχοποίηση της Aριστεράς στην Ιταλία του 1970Ένα κείμενο το οποίο δείχνει να είναι ιδιαίτερα επίκαιρο σήμερα (αν και είναι ούτως ή άλλως επίκαιρο διαχρονικά), απαλλοτριώνει ο DrAluca από το site Barikat.gr.
Η έρευνα για την ανάπτυξη της τρομοκρατίας στην Ιταλία του 1970 έχει αναδείξει πολλές πτυχές της λειτουργίας του παρακράτους, της σύνδεσής του με το επίσημο κράτος καθώς και την ενοχοποίησης των αριστερών κινημάτων. Η δράση των παρακρατικών οργανώσεων κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης δεκαετίας αποτελούν παράδειγμα και αντικείμενο μελέτης για εκείνους που επιθυμούν να κατανοήσουν πως ο φασισμός μπορεί να γίνεται εργαλείο στα χέρια του συνασπισμού εξουσίας.
Εργατικοί αγώνες και κοινωνικός αναβρασμός
Μια προσεκτική ανάγνωση στη μεταπολεμική ιστορία της Ιταλίας μας καθιστά σαφές ότι οι χαμένοι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (όσοι υποστήριζαν το φασιστικό κόμμα του Μουσολίνι) παρεισέφρησαν είτε σε παράνομες είτε σε νόμιμες ακροδεξιές οργανώσεις ή ακόμα και σε καίριες θέσεις του Στρατού. Αυτές οι οργανώσεις έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο ψυχροπολεμικό κλίμα της μεταπολεμικής περιόδου. Όπως συνέβη και σε άλλα κράτη (π.χ. Ελλάδα) οι ακροδεξιοί αποτέλεσαν την ανομολόγητη βοήθεια της κυβέρνησης των Χριστιανοδημοκρατών ώστε να πληγεί η Αριστερά και να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να κυβερνήσει.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στην Ιταλία αναπτύσσονται φοιτητικοί αγώνες, κοινωνικά κινήματα καθώς και ο συνδικαλισμός στο βιομηχανοποιημένο Βορρά. Οι εργατικοί αγώνες του 1968-69, το Autumno Caldo (Θερμό Φθινόπωρο) της Ιταλίας, υπονόμευσαν βαθιά την οικονομική εξουσία της χώρας και άλλαξαν τον συσχετισμό ισχύος. Οι απεργίες ξεκίνησαν σταδιακά από την άνοιξη του 1968 σε μεγάλες επιχειρήσεις όπως η Fiat, η Pirelli και η Siemens, με κύρια αιτήματα την μείωση του ωραρίου και την αύξηση των μισθών, όπως προβλεπόταν στη συλλογική σύμβαση του 1966. Τα συνδικάτα των εργαζομένων στις αυτοκινητοβιομηχανίες υπήρξαν πρωτοπόρα, καθώς το Σεπτέμβριο του 1969 προχώρησαν σε αναστολή των εργασιών (με μεγάλες απώλειες στη παράγωγη) και σε μεγαλειώδεις πορείες στο κέντρο του Μιλάνο και του Τορίνο. Ακόμη, ορόσημο για τις κινητοποιήσεις του 1969 αποτέλεσε η «διασταύρωση» του εργατικού κινήματος με τις φοιτητικές πορείες: στις 3 Ιουλίου 1969 οι φοιτητές διαδήλωσαν στο Τορίνο μαζί με τους εργάτες και πραγματοποίησαν συνελεύσεις στις οποίες αποφάσισαν να συστήσουν κοινό αγνωστικό μέτωπο.
Από την άλλη, οι φοιτητές έχοντας βιώσει την εμπειρία του Γαλλικού Μάη οργανώθηκαν διεκδικώντας αξιοκρατικότερο σύστημα εισαγωγής στο πανεπιστήμιο, κατάργηση της δογματικής γνώσης, άνοιγμα των πανεπιστημίων στη κοινωνία και δηλώνοντας την συμπαράσταση τους στην εργατική τάξη. Μετά τους αγώνες αυτούς, η Αριστερά ισχυροποιήθηκε. Η ζημιά που επέφερε στην αστική τάξη η εργατική απειθαρχία ήταν σοβαρότατη.[1] Και ενώ η χώρα βρισκόταν σε διαρκή απεργιακό κλοιό και η κυβέρνηση αδυνατούσε να επιβληθεί στους ολοένα αυξανόμενους απεργούς, η λύση έπρεπε να δοθεί με διαφορετικό τρόπο: Το Δεκέμβριο του 1969 και ενώ βρίσκονταν σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης (με ευνοϊκότερους όρους για τους εργαζόμενους) που θα αποτελούσε μεγάλη νίκη για την ιταλική εργατική τάξη, στις 12 Δεκεμβρίου πραγματοποιείται βομβιστική επίθεση στο κέντρο του Μιλάνο, στην Αγροτική τράπεζα της Ιταλίας. Τελικός απολογισμός 17 νεκροί και 88 τραυματίες.[2] Το χτύπημα αποδόθηκε εξαρχής σε αριστερές οργανώσεις και αναρχικούς κύκλους. Αρχικά κατηγορείται ο αναρχικός Πιέτρο Βαλπρέντα και αμέσως σχηματίζεται κατηγορητήριο και για τον αναρχικό Τζιουζεπε Πινέλλι. Τρεις μέρες μετά τη σύλληψη του ο Πινέλλι εκπαραθυρώνεται κατά τη διάρκεια της ανάκρισης και το γεγονός καταγράφεται επισήμως ως «θάνατος εξαιτίας ψυχολογικής νόσου». Τελικά το 2005 κατόπιν ερευνών εκδόθηκε καταδικαστική απόφαση για μέλη της ακροδεξιάς οργάνωσης Οrdine Nuovo (Νέα Τάξη) για τη βομβιστική επίθεση στην Αγροτική Τράπεζα της Ιταλίας.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου οι βομβιστικές επιθέσεις των ακροδεξιών ήταν καθοδηγούμενες από τη CIA , τη μασονική στοά P2 και το Βατικανό. Τα στελέχη της P2 (Προπαγάνδα 2) προέρχονταν από την ελίτ της ιταλικής κοινωνίας (αξιωματικοί, υπουργοί, δικαστικοί κ.α.) και φρόντιζαν να παροτρύνουν και να χρηματοδοτούν ακροδεξιές οργανώσεις, ώστε να πραγματοποιούν τρομοκρατικά χτυπήματα.[3] Οι διασυνδέσεις της μασονικής στοάς άρχισαν να αποκαλύπτονται μετά το 1981, όταν ο ιταλικός τύπος άρχισε να βγάζει στην επιφάνεια ένα τραπεζικό σκάνδαλο στο όποιο ήταν αναμεμειγμένη η Τράπεζα του Βατικανού. Στη πορεία αποκαλύφθηκε πως το Βατικανό χρηματοδοτούσε γενναία τη P2 για να πραγματοποιεί τρομοκρατικά χτυπήματα.[4] Όπως αποκαλύφθηκε μέσω του σκανδάλου, αλλά και όπως ήταν γενικά γνωστό, η ανάμειξη της Καθολικής Εκκλησιάς στο πολιτικό γίγνεσθαι ήταν δεδομένη. Δεν ήταν άλλωστε κρυφές οι χρηματοδοτήσεις της Τράπεζας του Βατικανό προς το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της πρακτικής που ακολουθούσε η P2 ήταν η «σφαγή της Μπολόνια». Επρόκειτο για βομβιστική ενέργεια στο σιδηροδρομικό σταθμό της ιταλικής πόλης στις 2 Αυγούστου 1980. Ο απολογισμός ήταν 85 νεκροί και 200 τραυματίες και τα πρωτοσέλιδα έδειχναν αριστερό τρομοκρατικό χτύπημά. Περίπου μια δεκαετία αργότερα αποκαλύφθηκε πως η μασονική στοά είχε φροντίσει να χρηματοδοτήσει και να εξοπλίσει τη νεοφασιστική οργάνωση Ordine Nuovo (Νέα Τάξη) για τη πραγματοποίηση του χτυπήματος.
Η επιλογή των χτυπημάτων δεν ήταν τυχαία. Όπως και στη περίπτωση της Μπολόνια οι παρακρατικοί επέλεγαν πόλεις όπου η Αριστερά είχε μεγάλη εκλογική και οργανωτική δύναμη, ώστε με κατασκευασμένα στοιχεία να αποδίδεται το χτύπημα σε αριστερές οργανώσεις.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας
Η περίοδος από το τέλος της δεκαετίας του 1960 έως τα τέλη του 1970 αποτέλεσε για το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας «τα χρόνια της μετάβασης». Ο θάνατος του γενικού γραμματέα Παλμίρο Τολιάτι έφερε στην ηγεσία του κόμματος τον Λουίτζι Λόνγκο και το 1972 τον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Ο δεύτερος εκπροσωπούσε τη Τρίτη γενιά κομμουνιστών. Ανδρώθηκε πολιτικά μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου ενώ διατηρούσε σαφείς αποστάσεις από τη σοβιετική ηγεσία (αφορμή για τις «ψυχρές» σχέσεις Μπερλινγκουέρ – Μόσχας αποτέλεσε η καταδίκη της σοβιετικής επέμβασης στη Τσεχοσλοβακία, από τον Ιταλό ΓΓ, στο πλαίσιο διάσκεψης των κομμουνιστικών κομμάτων, τον Ιούνιο του 1969). Κατά την περίοδο της θητείας του το Κομμουνιστικό Κόμμα πραγματοποίησε μια πολιτική στροφή συναινώντας στην είσοδο της χώρας στο ΝΑΤΟ. Επίσης, για μεγάλο χρονικό διάστημα, μετά τις εκλογές του 1976, βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με τη κυβέρνηση των Χριστιανοδημοκρατών και τον πρωθυπουργό Άλντο Μόρο για τη πιθανότητα συγκυβέρνησης.[5] Αυτή η εξέλιξη του κόμματος απογοήτευσε πολλά μέλη τα οποία θεώρησαν πως έχει χάσει τη ταυτότητα του.
Ερυθρές Ταξιαρχίες
Μέσα σε αυτό το κλίμα ακροδεξιών τρομοκρατικών χτυπημάτων, της απογοήτευσης από το Κομμουνιστικό Κόμμα και των θεωριών για ένοπλη πάλη και ανταρτικό πόλεων, γεννηθήκαν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες (Brigatte Rosse). Η περίοδος στρατολόγησης στην οργάνωση ξεκίνησε στις αρχές του 1970. Τα βασικά στελέχη ήταν ο Ρενάτο Κούρτσιο, η Μάρα Καγκόλ και ο Μάριο Μορέττι. Οι πρώτες ενέργειες των Ερυθρών Ταξιαρχιών είχαν συμβολικό χαρακτήρα (π.χ. εμπρησμοί οχημάτων στελεχών του βιομηχανικού χώρου) και γενικά βασίζονταν σε μια τακτική αποφυγής της κατά μέτωπο επίθεσης. Ακολούθησαν 4 απαγωγές και το πρώτο σοβαρό χτύπημα της οργάνωσης πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 1974, όταν μέλη της απήγαγαν τον εισαγγελέα της Γένοβα, ζητώντας ως αντάλλαγμα την αποφυλάκιση δύο μελών της οργάνωσης. Στόχος των Ερυθρών Ταξιαρχιών ήταν να δημιουργήσουν μια ισχυρή ιδεολογική συσπείρωση μέσα στην εργατική τάξη, πράγμα που εν μέρει φαίνεται να πέτυχαν, καθώς πολλά μέλη της οργάνωσης προερχόντουσαν από αυτήν και ήταν υπέρμαχοι του ένοπλου αγώνα, όπως ο Αλμπέρτο Φραντζεσκίνι. Παράλληλα, όπως αποκαλύφθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1980, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες είχαν αναπτύξει ένα μεγάλο δίκτυο υποστήριξης που δρούσε επικουρικά και είχε στρατολογηθεί μέσα από την πολική ζύμωση στα πανεπιστήμια της χώρας, κατά τις δεκαετίες 1960 και 1970. Σήμα κατατεθέν της ήταν το γεγονός ότι τα χτυπήματα στόχευαν στο κέντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Χαρακτηριστική η περίπτωση της απαγωγής και δολοφονίας του ιταλού πρωθυπουργού Άλντο Μόρο. Συνέβη τη περίοδο προσέγγισης Αριστεράς-Δεξιάς, όταν ο Ιταλός πρωθυπουργός έκανε λόγο για συνύπαρξη και εθνική ενότητα. Ο Τζούλιο Αντρεότι ο οποίος ηγούνταν της κυβερνητικής συμμαχίας είχε αποφασίσει να τηρήσει σκληρή στάση απέναντι στους τρομοκράτες και να μη συνδιαλαγεί μαζί τους. Σημαντική ήταν πιθανότατα και η εμπλοκή των ΗΠΑ που δεν ήθελαν την Αριστερά στην κυβέρνηση σε μια χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ. Ο Αντρεότι ερμήνευσε τις εκκλήσεις του Μόρο για αποδοχή της ανταλλαγής αιχμαλώτων (σ.σ. οι Ερυθρές Ταξιαρχίες ζητούσαν την απελευθέρωση 13 μελών της) ως αβάσιμες και θεωρούσε ότι ο Ιταλός πρωθυπουργός βρίσκεται υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών. Παρά τη σχεδόν δίμηνη κράτηση του Μόρο η ιταλική κυβέρνηση δεν ενέδωσε στα αιτήματα των Ερυθρών Ταξιαρχιών και ο Ιταλός πρωθυπουργός δολοφονήθηκε στις 9 Μάιου 1978. Αυτό το χτύπημα καθώς και η δολοφονία του συνδικαλιστή Γκουίντο Ροσσα ένα χρόνο μετά, το 1979, αποτέλεσαν τα «μοιραία λάθη» για τη δημοτικότητα της οργάνωσης. Είχαν ήδη προκύψει εσωτερικές διαφωνίες και προβληματισμός για τη μονόπλευρη ένοπλη δράση, χωρίς την ταυτόχρονη έκφραση πολιτικού λόγου. Η συνοχή της οργάνωσης εξασθένησε, λόγω των ιδεολογικών διαφοροποιήσεων. Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες διασπάστηκαν επισήμως το 1984 σε Μαχόμενο Κομμουνιστικό Κόμμα (BR-PCC) και Ένωση Μαχόμενων Κομμουνιστών (BR-PUCC). Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 η οργάνωση είχε χάσει το λαϊκό της έρεισμα και είχε απομονωθεί από την εργατική τάξη. Το 1984 οι Κούρτσιο, Μορετι και Γιανέλι από τη φυλακή έγραψαν ανοιχτή επιστολή με τίτλο «Οι διεθνείς συνθήκες δεν επιτρέπουν τη συνέχιση του ένοπλου αγώνα». Οι μαζικές συλλήψεις από τις ιταλικές αρχές το 1989 οδήγησαν στην απενεργοποίηση της οργάνωσης, καθώς οδηγήθηκαν στη φυλακή τα περισσότερα μέλη των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Περίπου 200 παραμένουν μέχρι και σήμερα έγκλειστα.[6]
Αντί Επιλόγου
Από το 1969 μέχρι το 1975 πραγματοποιήθηκαν 4.334 επίσημα καταγραμμένες πράξεις τρομοκρατικής βίας. Απ’ αυτές, το 83% αποδόθηκε αρχικά στην άκρα Αριστερά για να αποδειχτεί αργότερα ότι ήταν έργο της άκρας Δεξιάς και των συνεργατών της στον κρατικό μηχανισμό. Η Ιταλία για μια εικοσαετία περίπου ήταν αντιμέτωπη με ένα χαοτικό κλίμα, του οποίου τα χαρακτηριστικά ήταν: βομβιστικές επιθέσεις, διάβρωση αριστερών οργανώσεων, ενοχοποίηση της Αριστεράς μέσω τρομοκρατικών χτυπημάτων και συνέχων προκλήσεων.
Όλες αυτές οι ακροδεξιές τρομοκρατικές δραστηριότητες δεν κατάφεραν να προκαλέσουν και να επιβάλουν ένα δεξιό στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ιταλία (κατά το πρότυπο της Ελλάδας το 1967, της Χιλής το 1973 και της Τουρκίας το 1971 και το 1980, όπου εφαρμόστηκε η ίδια πρακτική). Πέτυχαν όμως, να προκαλέσουν το θάνατο εκατοντάδων αθώων ανθρώπων στην Ιταλία, τον τραυματισμό και την αναπηρία πολύ περισσότερων, να δημιούργησαν ένα γενικό κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας, και να βοηθήσουν τον πολιτικό συντηρητισμό να θεσπίσει ανεμπόδιστα μια ολόκληρη σειρά σκληρών «αντιτρομοκρατικών» νόμων που είχαν και έχουν αρνητικές επιπτώσεις στις πολιτικές ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων των Ιταλών.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 (κυρίως μετά την αποκάλυψη της ύπαρξης της μασονικής στοάς P2) αποκαλύπτονταν σχέδια, προβοκατόρικες ενέργειες, βομβιστικές επιθέσεις και διπλοί πράκτορες, όλα άψογα σχεδιασμένα από τρομοκρατικές οργανώσεις, που στόχο είχαν την ενοχοποίηση της Αριστεράς και την ενίσχυση του συντηρητισμού και της αποστροφής των ιταλών απέναντι σε οτιδήποτε έχει σχέση με την Αριστερά.
Επίσης, Τον Μάρτιο του 2001, ο στρατηγός Μαλέτι, διοικητής της ιταλικής κρατικής υπηρεσίας πληροφοριών, δήλωσε στη δίκη μελών της Nuova Ordine (Νέα Τάξη) , για τη τοποθέτηση βόμβας στην Αγροτική Τράπεζα στο Μιλάνο ότι «η CIA, ακολουθώντας τις οδηγίες της κυβέρνησής της, επιδίωκε να δημιουργήσει έναν ιταλικό εθνικισμό ικανό να μπλοκάρει αυτό που θεωρούσε ως “παρέκκλιση προς τα Αριστερά”, και για τον σκοπό αυτό πιθανό να έκανε χρήση της ακροδεξιάς τρομοκρατίας. Θεωρώ πως αυτό συνέβη και σε άλλες χώρες».
[1] The Ripening of time, Italy Documents of Struggle, σ.11
[2] Il seccondo Bienno Rosso Italiano.L ‘Autunno Caldo nelle interprentazioni di Bruno Trentin,universita degli studi di Pissa,Nicola Del Vecchio, σελ. 98
[3] 1969 Στρατηγική της Έντασης στη Ιταλία, πρακτορείο RIOTERS,http://rioters.espivblogs.net/2009/11/03/1969-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1/
[4] Calvi e L’Italia dei poteri occulti,Philip Willan, σελ.2-4
[5] G.Mamarella Il Partito Communista Italiano, Vallecchi , Firenze σ.300 και σ.303
[6] Mario Moretti, Brigatte Rosse, Una Storia Italiana , σελ.108
Φωτογραφίες:
1: Επετειακη πορεία για τα 43 χρόνια απο τη βομβιστικη επιθεση στην Αγροτική τραπεζα του Μιλανο (12 δεκεμβρίου 1969)
2: απεργιακη κινητοποιήση κατα τη διάρκεια των εργατικών αγώνων 1968-69
3: πρωτοσέλιδο για τη βομβιστική επιθεση στο σιδηροδρονικό σταθμο της Μπολόνια (2 Αυγούστου 1980)
4: πρωτοσελιδο για τη δολοφονία Α.Μορο
–
–
–
Shortlink: http://wp.me/p1pa1c-jow
-osr- τίποτε δεν χαρίζεται..... όλα κερδίζονται μόνο όταν τα διεκδικούμε και τα θέλουμε αληθινά 