Ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα με τον δικό του τρόπο και μέσα από το δικό του πρίσμα, ιδεολογικό πολιτικό το οποίο και καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τα βιώματα τις εμπειρίες του αλλά και αυτό που φέρει μαζί του ως άνθρωπος από την στιγμή της σύλληψης του και της γέννησης του
Δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες
Η αλήθεια είναι πάντα υποκειμενική
Ακόμα και η ίδια η λέξη αλήθεια δεν έχει την μεταφυσική υπερφυσική έννοια που της αποδίδουμε
-α- στερητικό πλέον -λήθη- δηλαδή η αλήθεια είναι η έλλειψη της λήθης, δηλαδή το να μην ξεχνάς
και φυσικά και εδώ πλέον πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα τι ακριβώς να μην ξεχνάς κλπ
Για μένα τα πράγματα σε σχέση με την α-ληθεια και το τι δεν πρέπει να ξεχνάμε όπως επανειλημμένως έχω γράψει έχει πάντα να κάνει με τον αγώνα για την αξιοπρεπή διαβίωση όσο περισσότερων ανθρώπων γίνεται
Αξιοπρεπής διαβίωση όπως την αντιλαμβάνομαι συνίσταται στα εξής: στέγη, φαί, ελευθερία επιλογής
Βασική προυπόθεση και εκ των ων ουκ άνευ, δηλαδη χωρίς αυτή δεν υπάρχει ελευθερία επιλογής είναι η εξασφάλιση στέγης και φαγητού γιατί πολύ απλά χωρίς αυτά δεν μπορείς να επιβιώσεις βιολογικά
και οι σκλάβοι είχαν φαί και στέγη αλλά ήταν σκλάβοι
Η συντριπτικά τεράστια πλειοψηφία των ανθρώπων του πλανήτη είναι μισθωτή σκλάβοι αφού θα πρέπει να παλεύουν κυριολεκτικά μέσα στην ανθρώπινη ζούγκλα για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τόσο την στέγη τους, είτε λόγω επιβαλλόμενου δανείου σε τοκογλύφο/τράπεζα είτε σε ενοίκιο καθώς επίσης και στην εξασφάλιση τροφής
Ποια ακριβώς ελευθερία επιλογής έχει ένας άνθρωπος όταν θα πρέπει να αφιερώνει σχεδόν ολόκληρη την ζωή του απλά για να εξασφαλίζει τα βασικά;
Ο πλούτος του ανθρώπου είναι ο ελεύθερος του χρόνος Κ.Μ.
Συμφωνώ
Που είναι ο ελεύθερος χρόνος των ανθρώπων; Υπάρχει;
Όλες επιλογές μας με κυριότερη αυτή του επαγγέλματος μας βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά και μόνο στο πόσα λεφτά θα μας αποφέρει ώστε να εξασφαλίσουμε τα βασικά στην αρχή και αν γίνεται να μας εξασφαλίσει και κάτιτις παραπάνω ούτως ώστε να έχουμε και λίγο ελεύθερο χρόνο ώστε να κάνουμε έστω ακροθιγώς αυτά που μας γεμίζουν αληθινά
Οι πλείστοι άνθρωποι μισούν αυτό που κάνουν για να εξασφαλίσουν έναν μισθό, μισούν το περιβάλλον τους και οι πλείστοι τον εργοδότη τους
Ποιος είναι ο εχθρός;
Εδώ μια απόπειρα εντοπισμού του
Για το Νίκο Ρωμανό έχω αναφερθεί επανειλημμένως τις τελευταίες μέρες
Τι συνιστά αγώνα; Τι συνιστά νίκη;
Ο καθένας και πάλι αντιλαμβάνεται τα πράγματα μέσα από το δικό του πρίσμα κλπ
Ο Νίκος Ρωμανός αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχικός
Ποιο ήταν το αίτημα του;
Να πάρει ανάσες ελευθερίας μέσω της εκπαιδευτικής άδειας που το ίδιο το κράτος ισχυρίζεται ότι δικαιούται αλλά ενεργώντας ξεκάθαρα εκδικητικά θεωρώντας τον πολιτικό του εχθρό του στέρησε και για αυτό το λόγο ξεκίνησε έναν αγώνα με μόνο όπλο αυτό που είχε, την ζωή του
Ο Νίκος Ρωμανός ξεμπρόστιασε το ίδιο το κράτος και την υποκρισία αυτών που το ελέγχουν και συσπείρωσε πάρα πολύ κόσμο με αφορμή τον αγώνα του
Ο Νίκος Ρωμανός ξεκάθαρα μιλά για τον αναρχισμό όπως ο ίδιος τον αντιλαμβάνεται και πως αυτός θα επιτευχθεί και όπως άλλοι αναρχικοί απορρίπτωντας παντελώς αυτό το σύστημα που εξαναγκάζει τους ανθρώπους να είναι μισθωτοί σκλάβοι απλά για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην επέλεξε την ζωή που έκαναν οι κλέφτες και οι αρματωλοί κατά την οθωμανική κατοχή της Ελλάδας
Η ουσία είναι ότι αυτό το παιδί, αυτός ο άνθρωπος έκανε τις επιλογές του και μάλιστα πληρώνει τεράστιο φορτίο για αυτές
εδώ μια αναρχική σελίδα για το αποτέλεσμα και την κατάληξη του αγώνα της απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού:
«Νίκη λοιπόν για τον Ρωμανό! Μια νίκη που φοράει βραχιολάκι σήμερα και αύριο τσιπάκι… αρκεί να παίρνουμε «ανάσες ελευθερίας». Ποιός θα περίμενε ότι το περιβόητο βραχιολάκι που ακουγόταν εδώ και χρόνια με πολλές αντιδράσεις, θα περνούσε τελικά και θα νομιμοποιόταν, μετά από αίτημα φυλακισμένου, ο οποίος εντάσσει εαυτόν στην αναρχία;»
και πως αιτιολογείται αυτή η τοποθέτηση τους;
«Παρ’ όλα αυτά σε κείμενο του ο Νίκος Ρωμανός υποστηρίζει ότι από τον αγώνα του βγήκε κερδισμένη η αναρχία: «Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η νίκη ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής πίεσης που ασκήσαμε για αυτό και ο κόσμος του αγώνα και η Μαχητική Αναρχία είναι αδιαμφισβήτητα ηθικά, πολιτικά και πρακτικά οι μεγάλοι νικητές». Εάν η αναρχία έχει σχέση με καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού και με καλύτερη θεσμική μόρφωση τότε η αναρχία έχει μετουσιωθεί σε κάτι ευτελές και θα πρέπει να εγκαταλειφθεί άρον άρον.
Πού να πήγε άραγε το πρόταγμα: «γκρεμίστε όλες τις φυλακές» και το σύνθημα-πρόταγμα «το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος»; Μήπως τα δύο παραπάνω ήταν αρκετά «ακραία» για αριστερές και δημοκρατικές αντιλήψεις και αντικαταστάθηκε με τα αιτήματα για καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού και δικαίωμα όλων στην μόρφωση;»
Μάλιστα….
Ας δούμε λίγο την ουσία των όσων γράφτηκαν χωρίς να μπαίνουμε στην λογική του ποιος τα γράφει και τι έκανε ή κάνει στην ζωή του κλπ
Ποιο είναι γενικότερα το πρόσταγμα της αναρχίας;
Μπορεί κάποιος να μιλήσει εξ ονόματος μιας ιδεολογίας;
Υπάρχουν κάποιες βασικές αρχές αξίες με πρώτη και κύρια την κατάργηση κάθε μορφής κράτους και ιεραρχικής δομής
Ο αναρχισμός έχει να κάνει με την οργάνωση των ανθρώπων ελεύθερα και οι οποίοι οι ίδιοι χωρίς εξαναγκασμό να αποφασίζουν για τον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργεί μια ομάδα κοινότητα κολλεκτίβα εργοστάσιο παραγωγική μονάδα κλπ και ποια θέσ και ρόλο θα έχει ο καθένας και η καθεμια σε αυτόν
Ας δούμε πως λειτούργησαν άλλοι αναρχικοί σε άλλες πολύ σημαντικες ιστορικές περίοδου της ανθρωπότητας
1 Μάη 1886, Σικάγο
Οι ρίζες της Πρωτομαγιάς
http://www.vrahokipos.net/old/history/world/mayday.htm
Το 1887 τέσσερις αναρχικοί του Σικάγου εκτελέσθηκαν. Ένας Πέμπτος εξαπάτησε το δήμιο αυτοκτονώντας στη φυλακή. Τρεις ακόμη θα περνούσαν 6 χρόνια στη φυλακή μέχρι που πήραν χάρη από τον κυβερνήτη Altgeld που είπε ότι η δίκη που τους καταδίκασε χαρακτηρίστηκε από «υστερία, ένα τσούρμο ενόρκους και έναν προκατειλημμένο δικαστή». Το κράτος είχε, σύμφωνα με τα λόγια της δίωξης, θέσει την «Αναρχία … σε δίκη» και ήλπιζε ότι οι θάνατοί τους θα ήταν επίσης ο θάνατος της αναρχικής ιδέας.
Οι αναρχικοί ήταν οργανωτές συνδικάτων και η Πρωτομαγιά έγινε διεθνής ημέρα εργαζομένων για να θυμίζει τη θυσία τους. Καταδικάστηκαν με ψεύτικες κατηγορίες για τη ρίψη μιας βόμβας στην εισβολή της αστυνομίας σε μια διαδήλωση στο Σικάγο. Η διαδήλωση αυτή ήταν τμήμα απεργίας με αίτημα το 8ωρο, στην οποία συμμετείχαν 400.000 εργάτες του Σικάγου και ξεκίνησε την 1η Μάη του 1886.
==============
Η δίκη άρχισε στις 21 Ιουνίου 1886 στο ποινικό δικαστήριο της περιοχής Cooke. Οι υποψήφιοι για το σώμα των ενόρκων δεν επιλέχτηκαν με το συνηθισμένο τρόπο της κλήρωσης ονομάτων από ένα κιβώτιο. Σε αυτήν την περίπτωση ένας ειδικός δικαστικός κλητήρας, που ορίστηκε από τον κρατικό πληρεξούσιο Grinnell, διορίστηκε από το δικαστήριο να επιλέξει τους υποψηφίους. Στην υπεράσπιση δεν επιτράπηκε να παρουσιάσει στοιχεία ότι ο ειδικός δικαστικός κλητήρας είχε δημόσια υποστηρίξει ότι «Διευθύνω αυτή την περίπτωση και ξέρω τι πρόκειται να κάνω. Αυτοί οι συνεργάτες πρόκειται να κρεμαστούν τόσο σίγουρα όσο ο θάνατος».
Εξαρτημένο σώμα ενόρκων
Η τελική σύνθεση του σώματος των ενόρκων ήταν αστεία: αποτελούνταν από επιχειρηματίες, τους υπαλλήλους τους και έναν συγγενή ενός από τους νεκρούς αστυνομικούς. Καμία απόδειξη δεν προσφέρθηκε από το κράτος ότι οποιοδήποτε από τα οκτώ άτομα που βρίσκονταν ενώπιον του δικαστηρίου είχε ρίξει τη βόμβα, ήταν συνδεμένο με τη ρίψη της, ή είχε ποτέ εγκρίνει τέτοιες ενέργειες. Στην πραγματικότητα, μόνο τρεις από τους οκτώ ήταν στο Haymarket Square εκείνο το βράδυ.
Κανένα στοιχείο δεν προσφέρθηκε ότι οποιοσδήποτε από τους ομιλητές είχαν υποκινήσει τη βία, μάλιστα στη κατάθεσή του στη ο δήμαρχος Harrison περιέγραψε τις ομιλίες σαν «μαλακές (tame)». Καμία απόδειξη δεν προσφέρθηκε πως οποιαδήποτε βίαιη ενέργεια ήταν προγραμματισμένη. Στην πραγματικότητα, ο Parsons είχε φέρει τα δύο μικρά παιδιά του στη συγκέντρωση.
Καταδικάζονται
Το ότι οι οκτώ δικάζονταν για τις αναρχικές πεποιθήσεις τους και τις συνδικαλιστικές δραστηριότητες τους ήταν σαφές απ’ την αρχή. Η δίκη έκλεισε όπως είχε ανοίξει, όπως βεβαιώνεται από τα λόγια της κατακλείδας ομιλίας του κρατικού πληρεξούσιου Grinnell στους ένορκους. «Ο νόμος δικάζεται. Η αναρχία δικάζεται. Αυτά τα άτομα έχουν επιλεχτεί, έχουν διαλεχτεί από το Ορκωτό Δικαστήριο, και κατηγορούνται επειδή ήταν ηγέτες. Δεν υπάρχουν άλλοι ένοχοι παρά οι χιλιάδες που τα ακολουθούν. Κύριοι του σώματος ενόρκων: καταδικάστε αυτά τα άτομα, κάντε τα παράδειγμα για αυτούς, κρεμάστε τους και σώζεται τους θεσμούς μας, τη κοινωνία μας.»
Στις 19 Αυγούστου εφτά από τους κατηγορούμενους καταδικάστηκαν σε θάνατο, και ο Neebe σε 15 χρόνια φυλακή. Μετά από μια μαζική διεθνή εκστρατεία για την απελευθέρωσή τους, το κράτος «συμβιβάστηκε» και μετέτρεψε τις ποινές των Schwab και Fielden σε ισόβια φυλάκιση. Ο Lingg εξαπάτησε το δήμιο αυτοκτονώντας στο κελί του την ημέρα πριν από τις εκτελέσεις. Στις 11 Νοεμβρίου 1887 οι Parsons, Engel, Spies και Fischer κρεμάστηκαν.
Επίκαιρη ξυλογραφία της κηδείας των τεσσάρων κρεμασμένων ανδρών
Παίρνουν χάρη
600.000 εργάτες βγήκαν στο δρόμο για την κηδεία τους. Η εκστρατεία για την απελευθέρωση των Neebe, Schwab και Fielden συνεχίστηκε.
Στις 26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης Altgeld τους απελευθέρωσε. Ξεκαθάρισε ότι δεν έδωσε τη χάρη επειδή πίστευε ότι τα άτομα είχαν υποφέρει αρκετά, αλλά επειδή ήταν αθώα για το έγκλημα για το οποίο είχαν δικαστεί. Αυτοί και οι κρεμασμένοι ήταν τα θύματα της «υστερίας, ενός τσούρμου ενόρκων και ενός προκατειλημμένου δικαστή».
Οι αρχές θεωρούσαν κατά την διάρκεια της δίκης ότι μια τέτοια δίωξη θα έσπαζε τη ραχοκοκαλιά του κινήματος για το 8ωρο. Πράγματι, αργότερα ήρθαν στο φως στοιχεία ότι η βόμβα ίσως είχε ριχτεί από έναν πράκτορα της αστυνομίας που εργάζονταν για τον καπετάνιο Bonfield, σαν μέρος μιας συνωμοσίας στην οποία ήταν μπλεγμένοι ορισμένοι ατσάλινοι προϊστάμενοι για να δυσφημήσει το εργατικό κίνημα.
Όταν ο Spies απευθύνθηκε στο δικαστήριο μετά τη καταδίκη του σε θάνατο, ήταν βέβαιος ότι αυτή η συνωμοσία δεν θα πετύχαινε. «Εάν νομίζεται ότι με το να μας κρεμάσετε μπορείτε να πατάξετε το εργατικό κίνημα… το κίνημα από το οποίο τα καταπιεσμένα εκατομμύρια, τα εκατομμύρια που μοχθούν στη δυστυχία και τη στέρηση, περιμένουν τη σωτηρία – εάν αυτή είναι η άποψή σας, τότε κρεμάστε μας! Εδώ θα τσαλαπατήσετε έναν σπινθήρα, αλλά εκεί και εκεί, πίσω σας – και μπροστά σας, και παντού, οι φλόγες καίνε. Είναι μια κρυφή πυρκαγιά. Δεν μπορείτε να τη σβήσετε.»
===============
Τι θα έπρεπε να κάνουν οι αναρχικοί κατά τους συντάκτες του ελληνικού αναρχικού σάιτ;
Να απορρίψουν παντελώς το «δικαίωμα» τους σε δίκη και να μην βάλουν καν δικηγόρο; Να μην μιλήσουν και να δηλώσουν ότι δεν σας αναγνωρίζω κλπ;
Να μην δεκτούν την «χάρη» και να πεθάνουν;
Ο Νϊκος Ρωμανός επέλεξε ένα δύσκολο αγώνα προτάσσοντας την ίδια του την ζωή για να ξεμπροστιάσει το ίδιο το κράτος και αυτών το ελέγχουν στα μάτια του κόσμου
Συσπείρωσε ανθρώπους και τους αφύπνισε κάνοντας του να σκεφτούν πρώτα για όλα αυτά και να πράξουν είτε σε διαδηλώσεις πορείες παρεμβάσεις κλπ
Τα γενικόλογα αφοριστικά τσιτάτα όλα ή τίποτα μάλλον ταιριάζουν σε θρησκόληπτους ζηλωτές εκτός τόπου και χρόνου
Ο Μαλατέστα από τους κορυφαίους θεωρητικούς του αναρχισμού στο ερώτημα αν θα πρέπει οι αναρχικοί να συμμετέχουν σε συνδικάτα μη αναρχικά είχε εισηγηθεί πως ναι με τηνπρουποθέση ότι θα πρέπει να δηλώνεται ρητά και ξεκάθαρα ότι έστω και αν συμμετέχεις σε αυτό δεν παύεις από το να είσαι αναρχικός και να παλεύεις για το ιδανικό σου
Ο Ερρίκο Μαλατέστα για τη σχέση αναρχισμού-συνδικαλισμού
http://ngnm.vrahokipos.net/index.php/theory/520-2012-09-13-12-41-46
Υποστηρίζω λοιπόν ότι αυτές οι [εργατικές] οργανώσεις δεν μπορούν να είναι αναρχικές και ότι δεν είναι σωστό να θέλουμε να είναι αναρχικές. Γιατί αν ήταν, δε θα εκπλήρωναν πια τον προορισμό τους και δε θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τους σκοπούς που θα ονειρεύονταν οι αναρχικοί οι οποίοι θα συμμετείχαν σε αυτές.
Τα συνδικάτα δημιουργούνται με σκοπό να υπερασπίσουν τα σημερινά, τα τωρινά συμφέροντα των ανθρώπων του μόχθου, και να καλυτερέψουν τις συνθήκες της ζωής τους όσο γίνεται περισσότερο, μέχρι που να μπορέσουν να κάνουν την κοινωνική επανάσταση. Αυτή θα μετατρέψει τους σημερινούς σκλάβους σε ελεύθερους εργάτες που θα συνεργάζονται ελεύθερα για το κοινό καλό.
Ο συνδικαλισμός είναι από τη φύση του μεταρρυθμιστικός (ρεφορμιστικός). Εκείνο που μπορούμε όλο κι όλο να περιμένουμε απ΄ αυτόν είναι: οι μεταρρυθμίσεις που επιδιώκει και πετυχαίνει να είναι τέτοιες και να κατακτιούνται με τέτοιον τρόπο, ώστε να βοηθούν την εκπαίδευση και την επαναστατική προετοιμασία και να ανοίγουν το δρόμο για ολοένα μεγαλύτερες απαιτήσεις.
Κάθε συγχώνευση ή σύγχυση του αναρχικού κι επαναστατικού κινήματος με το συνδικαλιστικό κίνημα θα έχει σαν αποτέλεσμα είτε να κάνει το συνδικάτο ανίκανο να πετύχει τους ιδιαίτερους στόχους του, είτε να αποδυναμώσει, να πλαστογραφήσει και να σβήσει το πνεύμα του αναρχισμού.
Κατά τη γνώμη μου, οι αναρχικοί δε θα έπρεπε να θέλουν να είναι τα συνδικάτα αναρχικά. Θα έπρεπε να δουλεύουν σ΄ αυτά για να πετύχουν τους σκοπούς του αναρχισμού σαν άτομα, σαν ομάδες και σαν ομοσπονδίες ομάδων. Όπως ακριβώς υπάρχουν ή θα έπρεπε να υπάρχουν ομάδες μελέτης κι ομάδες συζήτησης για γραπτή και προφορική προπαγάνδα ανάμεσα στις μάζες, ομάδες συνεργασίας, ομάδες που δουλεύουν στα γραφεία, στα εργοστάσια, στα χωράφια, στους στρατώνες, στα σχολεία, κλπ, έτσι θα έπρεπε να δημιουργηθούν ειδικές ομάδες στις διάφορες οργανώσεις που ενδιαφέρονται για την ταξική πάλη.
Στα συνδικάτα, οι αναρχικοί θα έπρεπε ν΄ αγωνίζονται ώστε αυτά να μένουν ανοικτά σ΄ όλους τους εργάτες –όποιες αντιλήψεις κι αν έχουν και σ΄ όποιο κόμμα κι αν ανήκουν- με μοναδική προϋπόθεση να συμφωνούν να συνεργάζονται με τους άλλους εργάτες στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση. Οι αναρχικοί θα έπρεπε να αντιτίθενται στο στενό συντεχνιακό πνεύμα και σ΄ όλες τις απόπειρες να μονοπωληθούν οι οργανώσεις κι η δουλειά. Θα έπρεπε να εμποδίζουν τα μέλη των συνδικάτων να γίνουν παίγνια στα χέρια των πολιτικών για εκλογικούς ή άλλους εξουσιαστικούς σκοπούς. Θα έπρεπε να υποστηρίζουν την άμεση δράση και να την εφαρμόζουν, την αποκέντρωση, την αυτονομία, την ελεύθερη πρωτοβουλία. Θα έπρεπε να προσπαθούν να κάνουν τα μέλη των συνδικάτων να συμμετέχουν άμεσα στη ζωή των οργανώσεων και να μην έχουν ανάγκη από αρχηγούς και μόνιμα στελέχη.
Θα έπρεπε, κοντολογίς, να παραμένουν αναρχικοί, να βρίσκονται πάντα σε επαφή με τους αναρχικούς και να θυμούνται ότι οι εργατικές οργανώσεις δεν είναι σκοπός αλλά μόνον ένα από τα διαφορετικά μέσα –άσχετα με το πόσο σπουδαίο μπορεί να είναι – που θα ετοιμάσουν τον ερχομό της αναρχίας.
*Αποσπάσματα από το άρθρο του Ε.Μαλατέστα «Συνδικαλισμός και Αναρχισμός», που δημοσιεύτηκε στο Pensiero e Volonta, τον Απρίλιο του 1925.
Τα εργατικά συνδικάτα (οι συμμαχίες που γίνονται με σκοπό την αντίσταση στα αφεντικά και κάποιες άλλες εκδηλώσεις του εργατικού κινήματος) είναι χωρίς αμφιβολίες ωφέλιμα: και μάλιστα αποτελούν ένα αναγκαίο στάδιο στην ανάπτυξη του προλεταριάτου. Προσπαθούν να κάνουν τους εργάτες να συνειδητοποιήσουν την αληθινή τους κατάσταση, το ότι δηλαδή είναι εκμεταλλευόμενοι και δούλοι. Αναπτύσσουν σ΄ αυτούς την επιθυμία ν΄ αλλάξουν την κατάσταση. Τους μαθαίνουν την αλληλεγγύη και τον αγώνα και, μέσα από τις πρακτικές εκδηλώσεις του αγώνα, τους δίνουν να καταλάβουν ότι τα αφεντικά είναι εχθροί και ότι η κυβέρνηση είναι υπερασπιστής των αφεντικών.
…εμείς οι αναρχικοί, που θέλουμε πάνω απ΄ όλα την πραγμάτωση του ιδανικού μας, όχι μόνο δεν πρέπει ν΄ αδιαφορούμε για το εργατικό κίνημα αλλά και πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά σ΄ αυτό και να προσπαθούμε, όσο κι αν προσαρμοζόμαστε αναγκαστικά στις συνθήκες των μικρών καθημερινών αγώνων, να έχει αυτό την πιο κριτική κατά το δυνατόν στάση, που θα ΄ναι σύμφωνη με τα οράματά μας και θα γίνει αποτελεσματικό μέσον για την ηθική εξύψωση των ανθρώπων και την επανάσταση.
…το εργατικό κίνημα από μόνο του, χωρίς το κονίαμα των επαναστατικών ιδεών που έρχονται σε αντίθεση με τα σημερινά κα άμεσα συμφέροντα των εργατών, χωρίς την κριτική και τις παραινέσεις των επαναστατών, όχι μόνο δεν οδηγεί στο μετασχηματισμό της κοινωνίας προς όφελος του συνόλου, αλλά και έχει την τάση να δυναμώνει τον εγωισμό των διαφόρων κατηγοριών των εργαζομένων και να δημιουργεί μια τάξη προνομιούχων εργατών που κατέχουν θέση ανώτερη από τις μάζες των απόκληρων.
Οι σημερινές εργατικές ενώσεις αντιστοιχούν στις σημερινές συνθήκες της οικονομικής ζωής, που είναι επακόλουθα της ιστορικής εξέλιξης της κοινωνίας και της επιβολής του καπιταλισμού. Η καινούργια κοινωνία όμως δεν μπορεί να φτιαχτεί παρά μόνο αν ξεφύγει απ΄ αυτά τα πλαίσια, αν δημιουργήσει καινούργιους οργανισμούς που θ΄ ανταποκρίνονται στις καινούργιες συνθήκες και στις καινούργιες επιδιώξεις της κοινωνίας.
Για μας, σημασία δεν έχει το αν οι εργαζόμενοι θέλουν λίγα ή πολλά: το σπουδαίο είναι όσοι θέλουν κάτι, να δοκιμάζουν να το πετύχουν μόνοι τους με τη δική τους δύναμη, με την άμεση δράση τους εναντίον των καπιταλιστών και της κυβέρνησης.
Μια ασήμαντη βελτίωση που αποσπάται με την αυτόνομη δράση αξίζει –εξαιτίας των ηθικών της επιπτώσεων και, μακροπρόθεσμα, ακόμα κι εξαιτίας των υλικών της αποτελεσμάτων – περισσότερο από μια μεγάλη μεταρρύθμιση που κάνουν σαν παραχώρηση η κυβέρνηση ή οι καπιταλιστές με σκοπό την εξαπάτηση, ή έστω από καθαρή καλοσύνη.
*Αποσπάσματα από το άρθρο του Ε.Μαλατέστα «Συνδικαλισμός και Αναρχισμός, που δημοσιεύθηκε στην Umanita Nova, τον Απρίλιο του 1922.
=====
Το να κατηγορείς λοιπόν έναν άνθρωπο που βρίσκεται φυλακισμένος γιατί παλεύει για ανάσες ελευθερίας δηλώνοντας μάλιστα ευθαρσώς ότι το χρησιμοποιεί ως όχημα για περαιτέρω συσπείρωση του κόσμου είναι τουλάχιστον άδικο
Ο Νίκος Ρωμανός πέτυχε μια μεγάλη νίκη
Η νίκη του ήταν ότι εξανάγκασε όλους μας να δούμε τον εαυτό μας, φανέρωσε για άλλη μια φορά την σκατοψυχιά που κρύβει αυτή η εκφασισμένη σκατόψυχη κοινωνία και το ρόλο του κράτους και αυτών που τον ελέγχουν
Η νίκη του Νίκου Ρωμανού δεν ήταν το βραχιολάκι όπως τόσο υποτιμιτικά του αποδίδουν οι συντάκτες της ελληνικής αναρχικής σελίδας αλλά το γεγονός ότι έδειξε ότι όταν είσαι αποφασισμένος για κάτι και χρησιμοποιείς στρατηγική και τακτική ακόμα και με όπλο την ίδια σου την ζωή μπορείς να εξαναγκάσεις το τέρας που λέγεται κράτος να υποχωρήσει
-osr- τίποτε δεν χαρίζεται..... όλα κερδίζονται μόνο όταν τα διεκδικούμε και τα θέλουμε αληθινά 