Τουρκία Ερτογάν: Άρθρα Guardian Reuters Σύλληψη εκ νέου, αρχισυντάκτης της μεγαλύτερης εφημερίδας που αποκάλυψε διασύνδεση του με τζιχατιστές, όπλα για πετρέλαιο

Ο Ερτογάν προμήθευε με όπλα τους τζιχατιστές στην Συρία και αυτοί του πουλούσαν φτηνό πετρέλαιο

Αυτό αποκαλύφθηκε με βίντεο από την πιο παλιά και μεγαλύερη εφημερίδα της Τουρκίας

 

http://www.reuters.com/article/us-mideast-crisis-turkey-arms-idUSKBN0OE28T20150529

Fri May 29, 2015 | 1:33pm EDT
Video purports to show Turkish intelligence shipping arms to Syria

 

A Turkish newspaper published video footage on Friday which it said showed security forces discovering weapons parts being sent to Syria on trucks belonging to the MIT state intelligence agency.

The footage shows gendarmerie and police officers opening crates on the back of the trucks which contain what newspaper Cumhuriyet described as weapons and ammunition. Cumhuriyet said the video was from Jan. 19, 2014 but did not say how it had obtained the footage.

Reuters reported last week that witnesses and prosecutors have alleged that MIT helped deliver arms to parts of Syria under Islamist rebel control during late 2013 and early 2014, quoting a prosecutor and court testimony from gendarmerie officers.

Reuters could not verify the authenticity of the video footage, but the license plates on several of the vehicles matched those given in witness testimony seen by Reuters relating to the Jan. 19 search in the southern province of Adana.

President Tayyip Erdogan has said the trucks stopped that day belonged to MIT and were carrying aid to Turkmens in Syria. He has said prosecutors had no authority to search MIT vehicles and were part of what he calls a «parallel state» run by his political enemies and bent on discrediting the government.

The state-run Anadolu news agency said the Istanbul chief prosecutor’s office had launched an investigation into Cumhuriyet’s editor-in-chief under counter-terrorism laws after the footage was published on its website.

Syria and some of Turkey’s Western allies say Turkey, in its haste to see President Bashar al-Assad toppled, let fighters and arms go over the border to hardline Islamist rebel groups in Syria.

Ankara has denied arming Syria’s rebels or assisting hardline Islamists. Diplomats and Turkish officials say it has in recent months imposed tighter controls on its borders.

The witness testimony and the footage appear to contradict Turkey’s denials that it sent arms to Syrian rebels.

Part of the Cumhuriyet footage seen by Reuters but not published on the newspaper’s website shows gendarmerie and police officers surrounding the three trucks and a passenger car. One man is seen being brought down from the cab of one of the trucks, before being shown what appears to be a prosecutor’s search warrant.

«Don’t touch me, don’t touch. You’re going to see my ID,» the man says as he is pulled from the cab.

«Don’t treat me like you have captured a terrorist,» another man tells a gendarmerie officer who has handcuffed him.
According to witness testimony and the prosecutor’s report, the three trucks were allowed to continue their journey after MIT officials accompanying them threatened police.

More than 30 gendarmerie officers involved in the Jan. 19 search and the attempted search of another truck a few weeks earlier now face charges including military espionage and attempting to overthrow the government, according to an April 2015 Istanbul court document.

They deny the charges, according to their lawyers and their testimony.

(Reporting by Hamdi Istanbullu and Humeyra Pamuk; Writing by Nick Tattersall; Editing by Andrew Roche)

Ο Ερτογάν δημόσια στην τηλεόραση αναφέρθηκε στο περιστατικό σαν κρατικό μυστικό και ότι ο διευθυντής ειδήσεων της εφημερίδας θα τιμωρηθεί πάρα πολύ αυστηρά……….

 

https://www.theguardian.com/commentisfree/2015/dec/28/truth-president-erdogan-jailed-turkey-regime-state-security-crime

Photograph: Kayhan Ozer/AP
Monday 28 December 2015 16.49 GMT Last modified on Thursday 11 August 2016 10.55 BST
In Turkey, a debate as old as government itself is on the agenda again. This time, it is the Turkish government’s secret arms transfer to Syria that has revitalised the subject.

Early in 2014, a truck understood to belong to the Turkish intelligence service (MIT) was stopped near the Syrian border. The gendarmerie and the intelligence officials in control of the convoy pulled guns on each other. This was the moment the two blocks vying to rule the state came face to face. The truck was searched. Beneath the camouflage composed of medicines boxes, weapons and ammunition were found. The truck was held for a while, but following the intervention of government officials a safe passage into Syria was granted.

The government immediately discharged the prosecutor and gendarmerie who stopped the convoy and had them arrested. It was declared that the trucks contained humanitarian aid. This incident, which fuelled allegations that President Recep Tayyip Erdoğan’s government was intervening in the Syrian civil war, was rapidly covered up.
Turkish journalists charged over claim that secret services armed Syrian rebels
Read more
In May 2015, however, Cumhuriyet Daily, the newspaper I serve as the editor-in-chief, acquired the footage of this incident. It was clearly visible that the truck was loaded with arms. It was thus documented that the intelligence service was illegally carrying arms into the civil war raging in a neighbouring country. This was big news. We published details of the operation with photos, and uploaded the video to our website.

Erdoğan was in a fix. He couldn’t refute the story, so instead chose to censor the publication and threaten the journalist responsible, who was me. In a live broadcast on a state TV channel, he said: “The person who wrote this story will pay a heavy price for it; I won’t let him go unpunished.” He added that the footage was a “state secret”, and that publishing it was an act of “espionage”. Furthermore, as if to confirm that this was not the state’s secret but his secret, he filed a personal complaint to the prosecutor’s office.

The punishment he demanded for me was two life sentences – for “treason” and for “acquiring and publishing classified information for the purpose of espionage”. This signalled the arrest of those of us who were well aware that the president of the republic’s wishes are received as orders by the judges of the criminal court. Thus, on 26 November I was arrested along with Erdem Gül, our Ankara bureau chief, who published the gendarmerie’s “Yes, the trucks had guns” report. Just 10 days before my arrest, I received a Reporters Without Borders press freedom award on behalf of Cumhuriyet.

Will Erdoğan allow greater press freedom in Turkey? Don’t count on it
Roy Greenslade
Roy Greenslade Read more
Following criticism of the arrests from domestic and international press and human rights organisations, the minister of justice declared that “every country is sensitive on security” and cited Julian Assange and Edward Snowden as examples. The US ambassador to Turkey responded: “We chased after those that leaked the information, not those that published it.”

Advertisement

This was yet another blow for the oppressive Erdoğan regime, which has plummeted in the press freedom rankings. It also sparked questions that have surfaced time and time again in many scandals, from Iran-Contra to Watergate, from the Pentagon Papers to the Clive Ponting affair. When the state’s need for security contradicts the public’s right to information, which carries a higher priority? Can the threat to security be an excuse for government attempts to muzzle the media? When the stamp of “state secret” has turned into a veil concealing the dirty dealings of administrations, is it not the duty of a journalist to tear it away? Who determines what is in the best interests of the society?

As a journalist detained in solitary confinement in a prison in İstanbul, faced with accusations of “espionage”, I have been seeking answers to these questions. My conclusion is that no label of “state secret” and no rationale for “state security” permits a state crime. Thus I defend myself with Winston Churchill’s words: “The Official Secrets Act was devised to protect the national defence … and ought not to be used to shield ministers who have a strong personal interest in concealing the truth.”

Είχε τεθεί επανειλημμένως υπό σύλληψη και σήμερα συνελήφθει ξανά…..

 

http://www.reuters.com/article/us-turkey-security-newspaper-idUSKBN13007Y?feedType=RSS&feedName=worldNews&utm_source=Twitter&utm_medium=Social&utm_campaign=Feed%3A+Reuters%2FworldNews+%28Reuters+World+News%29

Sat Nov 5, 2016 | 3:54am EDT

Turkey orders formal arrest of nine Cumhuriyet executives and journalists: NTV

urkish authorities ordered the formal arrest pending trial on Saturday of nine executives and journalists of a leading opposition newspaper following their detention on Monday, broadcaster NTV said.

The detention of the editor and senior staff of Cumhuriyet over the secularist newspaper’s alleged support for a failed coup in July was described by a top EU politician as the crossing of a red line against freedom of expression.

(Writing by Tuvan Gumrukcu; Editing by Catherine Evans)

Advertisement

Τι είναι το Κομπανί; Ο αγώνας μιας κουρδικής πόλης εν μέσω πολέμων για δημιουργία δικτύου αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων άμεσης δημοκρατίας για γυναίκες και άνδρες – Σχετικά άρθρα

Τι είναι το Κομπανί;

Προσωπικά δεν το είχα ξανακούσει μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού περίπου και με αφορμή το νέο φρούτο της εποχής που μέσω των δυτικών μμεξαπάτησης σπέρνει τον τρόμο και τον πανικό, δηλαδή το Ισλαμικό Κράτος ή το ΙΣΙΣ το οποίο πολιορκεί το Κομπανί.

Το Κομπανί είναι μια κουρδική πόλη στα βόρεια σύνορα της Συρίας με την Τουρκία

Ποια είναι η ιδιαιτερότητα αυτής της κουρδικής πόλης σε σχέση με τους υπόλοιπους κούρδους που βρίσκονται διασκορπισμένη σε όλη την ευρύτερη περιοχή, Τουρκία, Συρία, Ιράκ;

Ο αγώνας των κούρδων στον χώρο του τουρκικού και συριακού κουρδιστάν αντίθετα με το βόρειο Ιράκ δεν προσανατολίζεται στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους αλλά στην δημιουργία ενός δίκτυου ελεύθερων αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων στα πρότυπα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού.

Πιο κάτω αναδημοσιεύω κείμενα που περιγράφουν την τεράστια αυτή προσπάθεια των κούρδων που ούτε να φανταστούμε μπορούμε, μέσα σε συνθήκες πολέμου

http://www.eleftheriaki.gr/2013-02-02-11-44-46/12-prokirixeis/64-6-3.html

http://www.anarkismo.net/article/27712

6 σημεία για το Κομπανί

 

και 3 σημεία για την ελευθερία

6 σημεία για το Κομπανί και 3 σημεία για την ελευθερία
Προκήρυξη σχετικά με την πολιορκία του Κομπανί, τον φονταμενταλισμό και τις αυτόνομες κουρδικές περιφέρειες στη βόρεια Συρία.

• Από τα μέσα Σεπτέμβρη η κουρδική πόλη Κομπανί στα βόρεια σύνορα της Συρίας με την Τουρκία πολιορκείται από τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους με αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι να την έχουν εγκαταλείψει ως πρόσφυγες προς την Τουρκία, ενώ τα αντρικά (YPG) και γυναικεία (YPJ) σώματα της πολιτοφυλακής αμύνονται σθεναρά απέναντι στις επιθέσεις του. Το Κομπανί ανήκει στις τρεις αυτόνομες περιφέρειες των Κούρδων στα βόρεια της Συρίας.

• Το Ισλαμικό Κράτος είναι ένα μόρφωμα που εμφανίστηκε στο Ιράκ τα προηγούμενα χρόνια. Εκμεταλλευόμενο την δυσαρέσκεια των σουνιτών κατοίκων του Ιράκ απέναντι στο καθεστώς που επιβλήθηκε στη χώρα μετά την αμερικάνική εισβολή το 2003 και τρέφοντας τους με έναν ισλαμικό φονταμενταλισμό έχει καταφέρει να δημιουργήσει έναν μισθοφορικό στρατό και να καταλάβει πολλές πετρελαιοπαραγωγικές περιοχές της χώρας. Από το 2013 συμμετέχει ενεργά στην προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος του Άσαντ στην Συρία.

• Ο ρόλος των δυτικών κρατών απέναντι στις επεκτατικές κινήσεις του ΙΚ δεν είναι ενιαίος, ούτε ξεκάθαρος, παρά την προσπάθεια να πείσουν την κοινή γνώμη της εκάστοτε χώρας για το αντίθετο. Από την μία πλευρά σχηματίζουν μια διακρατική συμμαχία αντιμετώπισης του, στο όνομα της προάσπισης της ελευθερίας, αλλά από την άλλη οι ισχνές στρατιωτικές επιθέσεις εναντίον του δείχνουν το αντίθετο. Βρίθουν τα στοιχεία για αμερικάνική υποστήριξη προς το ΙΚ, ενώ η Σαουδική Αραβία, πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ, το χρηματοδοτεί. Η Τουρκία έχοντας σαφώς πιο προφανές όφελος από την αποδυνάμωση των κούρδων ανταρτών, φαίνεται να νίπτει τας χείρας της αλλά έμπρακτα στηρίζει τους πολιορκητές. Φυσικά, οι δυτικές δυνάμεις δεν ενδιαφέρονται για την προστασία των ντόπιων πληθυσμών αλλά μονάχα για την βολικότερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους στη Μέση Ανατολή. Το αν το ΙΚ μπορεί να παίξει αυτό τον ρόλο ή όχι θα φανεί στο άμεσο μέλλον.

• Η κοινωνική νομιμοποίηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κατά του ΙΚ επιτυγχάνεται, κυρίως, προβάλλοντας το σαν ένα στρατό οπισθοδρομικών και μισαλλόδοξων ορδών που θα γυρίσει τον κόσμο στον μεσαίωνα (στην καλύτερη περίπτωση). Το φαινόμενο αυτό δεν νέο. Αποτελεί τη φυσική συνέχεια του οριενταλισμού, του επιστημονικού κλάδου που στους κόλπους του αναπτύχθηκαν αντιλήψεις που αξίωναν την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού και αποτέλεσε τον ρητορικό λόγο που νομιμοποίησε ιδεολογικά την εκπολιτιστική επιχείρηση της αποικιοκρατίας. Στο ίδιο μοτίβο, τα δυτικά ΜΜΕ δεν σταματούν να εμφανίζουν στοιχεία για βιασμούς, σταυρώσεις και μαζικές δολοφονίες ή να προβάλλουν βίντεο εκτελέσεων χολυγουντιανής έμπνευσης. Δεν αμφισβητούμε τις φρικαλεότητες που διαπράττουν οι τζιχαντιστές, αλλά όταν αυτό βγαίνει από τα χείλη των εκπροσώπων του φονικότερου μηχανισμού στην παγκόσμια ιστορία, των εκτελεστικών οργάνων του παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτικού καπιταλισμού, είναι τουλάχιστον αφελές να πιστέψουμε τις προθέσεις τους.

• Αυτό που επίσης αμφισβητούμε είναι η ντετερμινιστική αντίληψη ότι ο αποκλειστικός δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση και ευημερία είναι αυτός που γνώρισε η Δύση από τον Διαφωτισμό και έπειτα. Να προωθούμε μαζί με τους δυνάστες μας αστικές μεταρρυθμίσεις, δικαιώματα και διεκδικήσεις προβάλλοντάς τα σαν τα μόνα προοδευτικά. Τραγικά ιστορικά γεγονότα δεν παύουν να μας θυμίζουν την αντίστροφη πορεία που έχει λάβει ο δυτικός κόσμος (συμπαρασύροντας και τον υπόλοιπο) ή την φενάκη των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών. Γιατί λοιπόν να ακολουθήσει ο υπόλοιπος κόσμος την ίδια αποτυχημένη συνταγή, όταν εμείς οι ίδιοι στους αγώνες που συμμετέχουμε δίνουμε μάχη ενάντια στην αστική ιδεολογία;

• Είναι όμως ο φονταμενταλισμός αποκλειστικά ισλαμικό φαινόμενο; Αυτοί που θέλουν να μας κάνουν να νομίζουμε πως είναι, δεν έχουν άλλη πρόθεση από το να αποκρύψουν τα αντίστοιχα φονταμενταλιστικά κινήματα που έχουν αναπτυχθεί στους κόλπους των δυτικών κοινωνιών των άλλων δύο μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Από τη μία ο χριστιανικός φονταμενταλισμός που ανθεί στις ΗΠΑ (θυμίζουμε τις δηλώσεις πρώην προέδρου τους ότι συνομιλεί με το θεό) ή τον εβραϊκό φονταμενταλισμό που πρόκειται για την επίσημη ιδεολογία του κράτους-τρομοκράτη του Ισραήλ. Επιπρόσθετα έχουν σαν πρόθεση την δημιουργία του νέου εχθρού (εσωτερικού και εξωτερικού) των δυτικών κρατών, τη φιγούρα του ισλαμιστή, που ήρθε να αντικαταστήσει τον κομμουνιστή. Στην Ελλάδα χαρακτηριστική περίπτωση θρησκευτικού φονταμενταλισμού ήταν τα συλλαλητήρια για τις ταυτότητες που συσπείρωσαν μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Η ουσία των κινημάτων αυτών δεν πρέπει να αναζητηθεί στο θρησκευτικό τους προκάλυμμα αλλά να αναδειχθεί ο πολιτικός τους χαρακτήρας. Στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής αυτός συνίσταται στην αντιδυτική και αντιαποικιοκρατική στράτευση των κινημάτων που αντιπαραβάλλουν την θρησκευτική και πολιτισμική διαφοροποίησή τους.

και 3 σημεία για την ελευθερία

• Εδώ και αρκετά χρόνια ο αγώνας των Κούρδων σε Συρία και Τουρκία, αντίθετα με το Βόρειο Ιράκ, δεν προσανατολίζεται στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους αλλά στην δημιουργία ενός δικτύου ελεύθερων αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων στα πρότυπα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού. Ενάντια λοιπόν στην κεντροποίηση της διοίκησης και της ενιαίας εθνικής αφήγησης που απαιτεί η συγκρότηση ενός έθνους-κράτους, ο κουρδικός λαός στη αντιτάσσει τις οριζόντιες αυτοδιοικούμενες κοινότητες εμπνεόμενος και από την παραδοσιακή οργάνωση των πληθυσμών σε κλαν, ξεπερνώντας εθνικούς, θρησκευτικούς ή έμφυλους διαχωρισμούς.

• Με το ξέσπασμα της εξέγερσης στη Συρία για την ανατροπή του δικτάτορα Άσαντ το 2011, οι 3 βόρειες κουρδικές περιφέρειες της χώρας δεν έμειναν αμέτοχες. Οι δυναμικές διαδηλώσεις των κατοίκων και οι μάχες με την αντιπολίτευση στο νότο, ανάγκασαν τον συριακό στρατό να αποσυρθεί από τα βόρεια της χώρας. Οι κάτοικοι των περιοχών αυτών, δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη και αμέσως σχημάτισαν τους δικούς τους θεσμούς αυτοδιοίκησης και τις δικές τους πολιτοφυλακές. Αυτή τη στιγμή στις τρεις περιφέρειες διενεργείται ένα υποσχόμενο πείραμα αυτοδιαχείρισης, οριζόντιο, χωρίς αποκλεισμούς. Μακριά από τη λογική των ενδιάμεσων σταδίων, οι θεσμοί της νέας κοινωνίας αναπτύσσονται συνυπάρχοντας με την υφιστάμενη παρηκμασμένη κρατική εξουσία αλλά ταυτόχρονα στρέφονται ενάντιά της.

• Η τροπή των γεγονότων στη βόρεια Συρία μας δείχνει επίσης ότι καμιά εξέγερση δεν θα στεφθεί με επιτυχία αν δεν καταφέρει να συμπυκνώσει τα αιτήματά της σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα. Αντίθετα με τις άλλες εξεγέρσεις της αραβικής άνοιξης οι κουρδικοί πληθυσμοί προετοιμάζονταν χρόνια για τη μέρα αυτή. Γνώριζαν ότι η επανάστασή τους πρέπει να είναι συνολική, αντικρατική, να ξεκινά από τα κάτω και ότι θα στηρίζεται μόνο στην θέλησή τους για ελευθερία.

ΝΙΚΗ ΣΤΙΣ ΑΜΥΝΟΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΜΠΑΝΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΥΡΔΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΣΥΡΙΑ

No man’s land

11/12/2014

http://eagainst.com/articles/why-is-the-world-ignoring-the-revolutionary-kurds-in-syria/

David Graeber – Γιατί ο κόσμος αγνοεί τους Κούρδους επαναστάτες στη Συρία;

Μεταφραστική Ομάδα in Featured, Αναλύσεις, Ελληνικά, Μεταφράσεις 08/10/2014 4 Comments

Μετάφραση Μ.Θεοδοσιάδης
Μέσω Guardian

Το 1937, ο πατέρας μου προσφέρθηκε εθελοντικά να πολεμήσει στις Διεθνείς Ταξιαρχίες για την υπεράσπιση της Ισπανικής Δημοκρατίας. Ένα επίδοξο φασιστικό πραξικόπημα είχε διακοπεί προσωρινά από μια εξέγερση εργατών, καθοδηγούμενη από αναρχικούς και σοσιαλιστές, και σε μεγάλο τμήμα της Ισπανίας μια πραγματική κοινωνική επανάσταση ακολούθησε, έχοντας ως αποτέλεσμα ολόκληρες πόλεις να περάσουν κάτω από αμεσοδημοκρατική διαχείριση, βιομηχανίες υπό τον έλεγχο των εργαζομένων, και τη ριζοσπαστική ενδυνάμωση των γυναικών.

Οι Ισπανοί επαναστάτες ήλπιζαν να δημιουργήσουν ένα όραμα για μια ελεύθερη κοινωνία, που όλος ο κόσμος θα μπορούσε να ακολουθήσει. Αντ ‘αυτού, παγκόσμιες δυνάμεις προτίμησαν μια πολιτική «μη παρέμβασης» και διατήρησαν έναν αυστηρό αποκλεισμό στη δημοκρατία, ακόμα αφότου ο Χίτλερ και τον Μουσολίνι (που δήθεν είχαν υπέγραψει συμφωνία) άρχισαν να στέλνουν στρατεύματα με στόχο να ενισχύσουν τη φασιστική πλευρά. Το αποτέλεσμα ήταν ένας χρόνιος εμφύλιος πόλεμος, που έληξε με την καταστολή της επανάστασης και μερικές από τις πιο αιματηρές σφαγές ενός αιματηρού αιώνα.

Ποτέ στη ζωή μου δεν σκέφτηκα ότι το ίδιο πράγμα θα μπορούσε ξανά να συμβεί. Προφανώς, δεν υπάρχει ιστορικό γεγονός που συμβαίνει ποτέ πραγματικά δύο φορές. Υπάρχουν χιλιάδες διαφορές μεταξύ του τι συνέβη στην Ισπανία το 1936 και του τι συμβαίνει στηΡοζάβα, τις τρεις ευρέως Κουρδικές επαρχίες της βόρειας Συρίας, σήμερα. Αλλά μερικές από τις ομοιότητες είναι τόσο εντυπωσιακές και τόσο θλιβερές, που θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μου – όντας κάποιος που μεγάλωσε σε μια οικογένεια της οποίας οι πολιτικές πεποιθήσεις ποικιλοτρόπως καθορίστηκαν από την ισπανική επανάσταση – να πω ότι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε το ίδιο τέλος και πάλι.

Η αυτόνομη περιοχή της Ροζάβα, όπως υπάρχει σήμερα, είναι ένα από τα λίγα φωτεινά σημεία – εν τούτοις ένα πολύ φωτεινό – που αναδύεται από την τραγωδία της συριακήςεπανάστασης. Έχοντας εκδιώξει πράκτορες του καθεστώτος Άσαντ το 2011, και παρά τηνεχθρότητα από σχεδόν όλους τους γείτονές της, η Ροζάβα έχει όχι μόνο διατηρήσει την ανεξαρτησία της, αλλά αποτελεί ένα αξιόλογο δημοκρατικό πείραμα. Λαϊκές συνελεύσειςέχουν δημιουργηθεί, ως το απόλυτο όργανο λήψης αποφάσεων, συμβούλια έχουν επιλεγεί μεπροσεκτική εθνοτική ισορροπία (σε κάθε δήμο, για παράδειγμα, τα τρία κορυφαία στελέχηπρέπει να περιλαμβάνουν έναν Κούρδο, έναν Άραβα και έναν Ασσύριο ή Αρμένιο Χριστιανό,και τουλάχιστον το ένα από τα τρία άτομα πρέπει να είναι μια γυναίκα), υπάρχουν συμβούλια γυναικών και νεολαίας, και, σε μια αξιοσημείωτη αντήχηση της ένοπλης Mujeres Libres(Ελεύθερες Γυναίκες) της Ισπανίας, ένας φεμινιστικός στρατός, η πολιτοφυλακή του “YJAStar” – “Ένωση των Ελεύθερων Γυναικών“ (το αστέρι εδώ αναφέρεται στην αρχαία θεά τηςΜεσοποταμίας, την Ιστάρ), έχει αναλάβει ένα μεγάλο ποσοστό πολεμικών επιχειρήσεωνεναντίον των δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους.

Πώς μπορεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει και να εξακολουθεί να αγνοείται σχεδόν εξ ολοκλήρουαπό τη διεθνή κοινότητα, ακόμη, και σε μεγάλο βαθμό, από τη Διεθνή Αριστερά; Κυρίως,φαίνεται ότι, επειδή το επαναστατικό κόμμα της Ροζάβα, το PYD, εργάζεται συμμαχικά με το Τουρκικό Κόμμα των Κούρδων Εργατών (PKK), ένα μαρξιστικό αντάρτικο κίνημα που έχειαπό τη δεκαετία του 1970 εμπλακεί σε μακροχρόνιο πόλεμο εναντίον του τουρκικού κράτους. Το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ επισήμως το κατέταξαν στις «τρομοκρατικές» οργανώσεις. Εν τω μεταξύ, οι αριστεροί σε μεγάλο βαθμό το διαγράφουν θεωρώντας το σταλινικό.

Αλλά, στην πραγματικότητα, το ίδιο το PKK δεν έχει πλέον καμία σχέση με το παλιό, πάνω–κάτω λενινιστικό κόμμα, που ήταν κάποτε. Η δική του εσωτερική εξέλιξη καθώς και η θεωρητική μεταστροφή του δικού του ιδρυτή, Aμπουλάχ Οτσαλάν, που έλαβε χώρα ενώ ο ίδιος βρίσκεται φυλακισμένος σε ένα τουρκικό νησί από το 1999, είχε ως αποτέλεσμα νααλλάξει εντελώς τους στόχους και την τακτική του.

Το PKK έχει δηλώσει ότι δεν επιδιώκει πια να δημιουργήσει ένα κουρδικό κράτος. Αντ ‘αυτού, εμπνευσμένο εν μέρει από το όραμα της κοινωνικής οικολογίας του αναρχικού ΜάρεϊΜπούκτσιν, έχει υιοθετήσει το όραμα του «ελευθεριακού κοινοτισμού», καλώντας τους Κούρδους να δημιουργήσουν ελεύθερες αυτοδιοικούμενες κοινότητες με βάση τις αρχές τηςάμεσης δημοκρατίας, οι οποίες [κοινότητες] θα έρθουν κοντά η μία με την άλλη ξεπερνώνταςτα εθνικά σύνορα, για τα οποία υπάρχει η πίστη ότι με την πάροδο του χρόνου θα χάσουν όλο και περισσότερο το νόημά τους. Έτσι λοιπόν, πρότεινε τον κουρδικό αγώνα ο οποίος θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο για ένα παγκόσμιο κίνημα προς την πραγματική δημοκρατία, τη συνεργατική οικονομία, και τη σταδιακή διάλυση του γραφειοκρατικούκράτους-έθνους.

Από το 2005 το ΡΚΚ, εμπνευσμένο από τη στρατηγική των ανταρτών Ζαπατίστας στην Τσιάπας, κήρυξε μονομερή κατάπαυση του πυρός με το τουρκικό κράτος και άρχισε ναεπικεντρώνει τις προσπάθειές του στην ανάπτυξη δημοκρατικών δομών στις περιοχές πουήδη ελέγχει. Ορισμένοι αμφισβητούν πόσο σοβαρά όλα αυτά είναι πραγματικά. Σαφώς,αυταρχικά στοιχεία παραμένουν. Αλλά το τι συνέβη στη Ροζάβα, όπου η Συριακή επανάστασηέδωσε στους Κούρδους ριζοσπάστες την ευκαιρία για διεξαγωγή τέτοιων πειραμάτων σε έναμεγάλο και συναφή έδαφος, αποτελεί κάτι πολύ περισσότερο από προσπάθεια επίδειξης.Συμβούλια, συνελεύσεις και λαϊκές πολιτοφυλακές έχουν σχηματιστεί, το καθεστώςιδιοκτησίας έχει μετατραπεί σε εργατική διαχείριση συνεταιρισμών – και όλα αυτά παρά τις συνεχείς επιθέσεις των ακροδεξιών δυνάμεων της ISIS. Τα αποτελέσματα ανταποκρίνονταιστον ορισμό μιας κοινωνικής επανάστασης. Στη Μέση Ανατολή, τουλάχιστον, αυτές οι προσπάθειες έχουν παρατηρηθεί: ιδιαίτερα αφότου οι δυνάμεις του PKK και της Ροζάβαπαρενέβησαν πολεμώντας νικηφόρα στο δρόμο τους μέσω του εδάφους της ISIS στο Ιράκ για να σώσουν χιλιάδες Γεζίντι πρόσφυγες που είχαν εγκλωβιστεί στο όρος Σινχάρ αφότου οιτοπικοί πεσμεργκά εγκατέλειψαν το πεδίο. Αυτές οι ενέργειες ευρέως γιορτάζονταν στην περιοχή, αλλά και αξιοσημείωτα έχουν περάσει σχεδόν απαρατήρητες από τον Ευρωπαϊκό ή το Βορειο–αμερικανικό Τύπο.

Τώρα η ISIS έχει επιστρέψει, με σειρές από Αμερικανικής κατασκευής άρματα μάχης καιβαρύ πυροβολικό που λαμβάνει από τις ιρακινές δυνάμεις, για να πάρει εκδίκηση ενάντια σε πολλές από αυτές τις ίδιες επαναστατικές πολιτοφυλακές στο Κομπάνι, δηλώνοντας την πρόθεσή της να σφαγιάσει και να υποδουλώσει – ναι, κυριολεκτικά να υποδουλώσει – το σύνολο του άμαχου πληθυσμού. Εν τω μεταξύ, ο τουρκικός στρατός βρίσκεται στα σύνοραεμποδίζοντας ενισχύσεις ή πυρομαχικά να φτάσουν στους υπερασπιστές, και τα αεροπλάνα των ΗΠΑ βουίζουν από ψηλά, πραγματοποιώντας περιστασιακά, συμβολικά, πολύ μικρά χτυπήματα – προφανώς, μόνο και μόνο για να είναι σε θέση να πουν ότι σαν μια ομάδα που ισχυρίζεται πως είναι σε πόλεμο με αυτούς που προσπαθούν να συντρίψουν τουςυπερασπιστές ενός μεγάλου δημοκρατικού πειράματος στον κόσμου, δεν έμειναν απολύτως απαθείς.

Αν σήμερα υφίσταται κάτι παράλληλο με τους επιφανειακά κατανυκτικούς δολοφονικούςΦαλαγγίτες του Φράνκο, τί άλλο θα μπορούσε να είναι εκτός από την ISIS; Αν υπάρχει ένας παραλληλισμός με την Mujeres Libres της Ισπανίας, ποιός άλλος θα μπορούσε να είναι, πέρα από τις θαρραλέες γυναίκες που υπερασπίζονται τα οδοφράγματα στο Κομπάνι; Πρόκειται ο κόσμος – και αυτή τη φορά πιο σκανδαλωδώς από όλα, η διεθνής αριστερά – πραγματικά να καταστεί συνένοχος αφήνοντας την ιστορία επαναληφθεί;

 

 

 

http://eagainst.com/articles/freedom-and-democratic-autonomy/

 

Kurdistan – a people’s quest for freedom and democratic autonomy

Πρόκειται για μετάφραση του κειμένου “A people’s quest for freedom and democratic autonomy“. Μετάφραση και επιμέλεια από mitsubishi.

Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύτηκε το Μάρτιο του 2014 από το Εθνικό Κογκρέσο του Κουρδιστάν (KNK). Το ΚΝΚ είναι ένας συνασπισμός οργανισμών από όλη την Ευρώπη, που σχηματίστηκε από εξόριστους Κούρδους πολιτικούς, δικηγόρους και ακτιβιστές οι οποίοι δουλεύουν για να προωθήσουν μια ειρηνική πολιτική λύση στο Κουρδικό Ζήτημα. Τα κεντρικά γραφεία του ΚΝΚ βρίσκονται στις Βρυξέλλες, αλλά διαθέτει επίσης γραφεία σε πολλές μεγάλες πόλεις, φέρνοντας έτσι σε επαφή αντιπροσώπους από όλες τις Κουρδικές περιοχές για να ασκήσουν πίεση σε κυβερνήσεις χωρών, στην Ε.Ε, στα Ηνωμένα Έθνη και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς. Στόχος του ΚΝΚ είναι να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για την κατάσταση στο Κουρδιστάν μέσω των Μ.Μ.Ε. και των δημοσίων φόρουμς και να δουλέψει με πολιτικούς, ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ΜΚΟ, για να επιστήσει την προσοχή σε πολιτικά ζητήματα και παραβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Κουρδιστάν[1].

Η κατάσταση στη Συρία είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Σε αυτό τον εμφύλιο πόλεμο τα στρατόπεδα δεν είναι μόνο δύο. Από τη μία η κυβέρνηση Άσαντ και από την άλλη όλοι όσοι επιθυμούν την ανατροπή της, έχοντας ο καθένας διαφορετικές σκοπιμότητες. Οι Κούρδοι της Συρίας όμως εν μέσω αυτής της σύρραξης, παίρνουν την απόφαση να οργανωθούν και δημιουργήσουν μια πιο δίκαιη για αυτούς κοινωνία. Η ήδη πολύχρονη κυβερνητική καταστολή και οι συνεχιζόμενες απόπειρες εξάλειψής τους, ακόμα και πριν πάρει η οικογένεια Άσαντ την εξουσία στη Συρία, ο κυριολεκτικός βομβαρδισμός τους από τους υποστηρικτές του Ισλαμικού Κράτους και οι αμέτρητες απώλειες ανθρώπινων ζωών που αυξάνονται μέρα με τη μέρα, κάνουν την προσπάθειά τους ακόμα πιο δύσκολη.

Το κείμενο αυτό είναι γραμμένο από Κούρδους που δε βρίσκονται στη Ροζάβα και πιθανόν η γνώμη τους να μην εκφράζει απόλυτα τους κατοίκους της. Ωστόσο και μόνο ως πηγή πληροφόρησης το “ντοσιέ” (όπως το ονομάζουν) αυτό είναι μια χρήσιμη αναδρομή στο σύγχρονο Κουρδικό Ζήτημα στη Συρία. Από τα σημαντικότερα σημεία του κειμένου είναι τα παραδείγματα των μέσων που χρησιμοποίησε το καθεστώς Άσαντ για τον αφανισμό των Κούρδων σε όλα τα επίπεδα και η παρουσίαση του τρόπου με τον οποίο οργανώθηκαν οι Κούρδοι τον τελευταίο χρόνο. Χαρακτηριστικά όπως η δημιουργία των αυτόνομων καντονίων, που είναι ένα είδος ομοσπονδιακών άτυπων κρατών (αν και η λέξη κράτος δεν αρμόζει στην περίπτωση αυτή), η επιθυμία συνύπαρξης διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκειών, η (φαινομενικά τουλάχιστον) ισχυρή θέση των γυναικών, που καταλαμβάνουν τις ίδιες πολιτικές θέσεις με τους άντρες και δημιουργούν δική τους μονάδα προστασίας (YPJ), και η συχνή επανεκλογή αντιπροσώπων προς αποφυγή του σφετερισμού εξουσίας, δίνουν τις βάσεις για μια αρκετά ελευθεριακή κοινωνία. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα εξελιχθεί η περίπτωση της Ροζάβα, αλλά προς το παρόν δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε πως αξίζει να προσέξουμε παραπάνω την περίπτωσή της.

Πηγές:

1.Peace in Kurdistan: “Kurdistan National Congress (KNK)”, (2/12/2014)

Αναδημοσίευση από blackuroi.gr

 

 

 

και ένα κείμενο με pdf από κείμενα των Καστοριάδη και Μπούκτσιν για την άμεση δημοκρατία και την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση

 

http://eagainst.com/articles/autonomous-action/

 

Αυτόνομη Δράση – Άμεση δημοκρατία, και γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση

 

Eagainst in Βιβλία, Βιβλιοθήκη 14/11/2014 0

{…} ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Δημοσιεύουμε σ’αυτό το τεύχος τρία κείμενα γύρω από το ζήτημα της Αμεσης Δημοκρατίας και της Γενικευμένης Κοινωνικής Αυτοδιεύθυνσης, μέσα από διαφορετικές το καθένα προσεγγίσεις. Διαφορετικές στα επιμέρους αφού η κάθε μία προσπαθεί ν’ απαντήσει και σε μιά ιδιαίτερη πλευρά του ζητούμενου. Παράλληλα όμως και οι τρεις συγκλίνουν στα θέματα ουσίας, δηλαδή το ζήτημα της άμεσης δημοκρατίας διαχωρισμένο από την αυτοδιεύθυνση της εργασίας, του χώρου και του χρόνου σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο είναι μιά νέα φενάκη. Φαινάκη που θυμίζει φιλολογικές συζητήσεις αστικοφιλελεύθερου περιεχομένου γύρω από την δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας τον τέταρτο αιώνα δουλοκτητικής, πατριαρχικής, γι’ αυτό και μισής. Όπως μισή στις μέρες μας είναι η δημοκρατία που μας προβάλουν οι θιασώτες του ιδιωτικού αλλά και του κρατικού καπιταλισμού.

Η διεύρυνση και η υπέρβαση αυτής της “Δημοκρατίας” σε όλες τις πλευρές της ατομικής και κοινωνικής ζωής σαν πανανθρώπινο και οικουμενικό αίτημα είναι η θέληση και επιθυμία των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων της σημερινής εποχής. Εποχής που ανοίγει την αυλαία της στα τέλη του αιώνα που διανύουμε φέρνοντας στο προσκήνιο τα κοινωνικά κινήματα βάσης ενάντια στην εκμετάλλευση και εξουσία ανθρώπου από άνθρωπο, στον τεχνολογικό και οικονομικό ολοκληρωτισμό.

Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε στις Ελληνικές συνθήκες αυτά τα αιτήματα, θα τα σχηματοποιούσαμε ως εξής: ούτε αφεντικά / ούτε εργάτες / ούτε διευθυντές / ούτε διευθυνόμενοι. ΑΓΩΝΑΣ για την αυτοδιεύθυνση της εργασίας του χώρου και του χρόνου μας.

“Δε θεωρώ τον Ανθρωπο σαν καρκίνο του Πλανήτη. Οι άνθρωποι είναι ένα σωρό διαφορετικά πλάσματα: εργάτες και εκμεταλλευτές, γυναίκες και άνδρες, ομοφυλόφιλοι και ετερόφυλοι, λεσβίες και συντηρητικές γυναίκες, έγχρωμοι και λευκοί και πάνω απ’ όλα καταπιεζόμενοι και καταπιεστές. Ο πραγματικός καρκίνος που τρώει τον Πλανήτη είναι ο Καπιταλισμός και η Ιεραρχία και ανησυχώ πολύ στο μέτρο που ένα κομμάτι του οικολογικού κινήματος αποσπά το κό­σμο από αυτά τα θέματα, έστω και αν ανακυκλώνει ένα μεγάλο μέρος από την “αναρχίστικη, αριστερίστικη, μαρξιστική” κριτική του Κα­πιταλισμού κάτω από τον ασφαλή όρο “εκβιομηχάνιση”. Δε πιστεύω πως μπορούμε να βασιζόμαστε σε προσευχές, τελετές και θετικές δονήσεις για να ξεριζώσουμε αυτό τον καρκίνο. Εκείνο που πιστεύω είναι ότι πρέπει να τον πολεμήσουμε ενεργά και με όλη τη δύναμη που διαθέτουμε…” (Μάρραιη Μπούκτσιν).