Πάντα είχα κάποιους προβληματισμούς για το τι αληθινά συμβαίνει στις χώρες με προσωποκεντικά κράτη εξουσίας που πέτυχε μια κοινωνική επανάσταση
Η Κούβα μετά την επανάσταση που έδιωξε τον μπατίστα από το 1955 έχει τον Φιντέλ Κάστρο στην εξουσία και τώρα τον Ραουλ Κάστρο
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τσάβεζ είναι ένας ηγέτης που αναδείχθηκε μέσα από τον λαό της Βενεζουέλας και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από την απίστευτη στήριξη του λαού του το 2002 όταν έστειλαν στον θκιάολο τους πραξικοπηματίες και τον έφεραν ξανά στην εξουσία
Αντιλαμβάνομαι ότι αγνοώ πάρα πολλές παραμέτρους και ότι υπάρχουν περίπλοκες διασυνδέσεις συστημάτων εξουσίας που πρέπει να ξεπεραστούν για να έλθει ο λαός κυριολεκτικά στην εξουσία μέσα από τέτοια συστήματα που δεν ενέχουν την επανάσταση της ένοπλης βίας αλλά της μετάβασης μέσω αστικοδημοκρατικών λεγόμενων θεσμών εκλογών κλπ την στιγμή που αυτοί που εκμεταλλεύονται τους φτωχούς είναι ακόμη εκεί
Δεν ξέρω κατά πόσο αυτά τα «στάδια» μπορούν να φέρουν αληθινά ποτέ την λαική εξουσία, ειδικά όταν όλη η εξουσία συγκεντρώνεται αποκλειστικά και μόνο στον ένα και χαρισματικό ηγέτη που όταν αυτός φύγει τότε όλα διασκορπίζονται
Δεν είναι τίποτα άσπρο μαύρο, ιδίως όταν αγνοείς γεγονότα και καταστάσεις και το ιστορικό υπόβαθρο
Ο Τσάβεζ όπως και ο Κάστρο είναι αναμφισβήτητα μεγάλες προσωπικότητες που πρόσφεραν στους λαούς τους
Το ερώτημα είναι το αν η λαική εξουσία ή καλύτερα η αυτοοργάνωση των ανθρώπων, η αληθινή οργάνωση των ανθρώπων ώστε οι ίδιο να αποφασίζουν για αυτά που τους αφορούν, αυτό μπορεί να επέλθει μέσω τέτοιων συστημάτων;
Για μένα προσωπικά αυτό είναι αδύνατον και σε κάποια στιγμή αυτό το οικοδόμημα θα καταρρεύσει
Αυτό θα φανεί σύντομα για την Βενεζουέλα
Ή θα επιδιώξεις την αυτοοργάνωση των ανθρώπων να δημιουργήσεις πυρήνες κοινωνικόύς και συστήματα κοινωνικής οργάνωσης τέτοια ώστε οι άνθρωποι να αποφασίζουν οι ίδιοι για αυτά που τους αφορούν είτε θα συμμετέχεις απλά στο σύστημα εξουσίας μιας τάξης κάστας ελιτ όπως θέλετε πέστε το με χειροκροτητές που ψάχνουν σωτήρες
EL LIBERTARIO Editorial Collective
ellibertario@nodo50.org – @ pelibertario
http://www.nodo50.org/ellibertario – periodicoellibertario.blogspot.com
Μετάφρ. aixmi
Θάνατος του Τσάβες: Ούτε πένθος ούτε γιορτή, ώρα για κοινωνικούς αγώνες για να γίνουμε αυτόνομοι!
Όταν μια ασθένεια γίνεται σοβαρή, όταν η ιατρική φροντίδα γίνεται το όχημα για μυωπικές,πολιτικά υποκινούμενες αποφάσεις και όταν ένας ασθενής μεθάει από την εξουσία, μόνο έτσι μπορεί να καταλήξει. Ο ισχυρός άνδρας έχει πεθάνει, και με τον τρόπο αυτό, έχει ξεκινήσει μια ουσιαστική στροφή στο πολιτικό τοπίο της Βενεζουέλας.
Αυτό που ήταν η μεγαλύτερη δύναμη του καθεστώτος έχει ξαφνικά μετατραπεί στη βασικότερη αδυναμία του: ήταν όλα ο Τσάβες, και, χωρίς αυτόν, η μόνη λύση είναι να κατασκευάσει μια απόλυτη δέσμευση στη μνήμη του και τα σχέδιά του για διαδοχή. Η αληθινή ευθραυστότητα της κυβέρνησης είναι πλέον ορατή, μια κυβέρνηση που προσπάθησε να αποδείξει το “λαϊκό, σοσιαλιστικό” της χαρακτήρα μέσω μιας καλτ γκροτέσκο λατρείας της προσωπικότητας, μια πρακτική που έχει πλέον περιοριστεί στις κενές επικλήσεις των πνευμάτων. Ο νεκρός ο ίδιος φταίει γι’ αυτό το αποτέλεσμα όπως η μυστικότητα γύρω από την ασθένειά του ωθήθηκε από τα ίδια κίνητρα ως η ακραία συγκέντρωση της εξουσίας γύρω του, ενώ η έλλειψη ιδεολογικής συνοχής ανάμεσα στους οπαδούς του τούς έχει αφήσει να φιλονικούν για ψίχουλα. Οι υψηλού-επιπέδου “rojo-rojito” [κόκκινοι του τσάβες] γραφειοκράτες και τα ανώτερα κλιμάκια του στρατού είναι σε καλύτερη θέση για να επωφεληθούν, καθώς διαπραγματεύονται την ατιμωρησία για τα διάφορα παραπτώματα και διαφθορές τους.
Για τη δεξιά και την κοινωνική δημοκρατική αντιπολίτευση, η νέα κατάσταση τούς βρίσκει σε θέση να ξεπεράσουν τις απώλειές τους από τις προεδρικές εκλογές της 7ης Οκτωβρίου και τις περιφερειακές της 16 Δεκεμβρίου, προσφέροντας ένα “γιάπικο λαϊκισμό” που υπόσχεται στους ψηφοφόρους ότι θα διατηρήσουν και θα τελειοποιήσουν τους πελατειακούς μηχανισμούς της κυβερνητικής εξουσίας που ήταν τόσο χρήσιμοι στον Τσάβες. Αυτή η διευκόλυνση υιοθετεί την πεποίθηση ότι μια τυχαία μετάσταση τούς έφερε σε κοντινή απόσταση από την εξουσία που η απληστία τους, τα λάθη, η τεμπελιά και η ανικανότητα τούς είχε κρατήσει μακριά, θα ασκούν την εξουσία με παρόμοια βλακεία και απληστία όπως η βολιβιανομπουρζουαζία του Τσάβες.
Το σκηνικό για αυτό το φόρτο του τιποτένιου οπορτουνισμού – τόσο από το Gran Polo Patriótico [ο συνασπισμός του Τσάβες] και στο Mesa de Unidad Democrática [ο συνασπισμός της αντιπολίτευσης] – είναι η Βενεζουέλα, μια χώρα που αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα: ανεγξέλεκτος πληθωρισμός, αυξανόμενη ανεργία και επισφαλείς θέσεις εργασίας, υποτίμηση του νομίσματος, συγκλονιστική ατομική ανασφάλεια, κρίση στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και νερού, εκπαιδευτικό σύστημα και υγεία σε παρακμή, έλλειψη στέγης, απηρχαιωμένα – ή ανολοκλήρωτα – δημόσια έργα, δημαγωγική προσέγγιση που δίνει έμφαση μόνο στις πιο ακραίες ελλείψεις που αντιμετωπίζουν οι πιο απελπισμένοι άνθρωποι… μια ολόκληρη σειρά από άλλα προβλήματα που είναι εξίσου καταστροφικά.
Αυτά τα ζητήματα δεν είναι το βασικό μέλημα των δύο συμμοριών που ανταγωνίζονται για το Μιραφλόρες [το Προεδρικό παλάτι/θέση] και τη λεία του πετρελαίου. Η συλλογική μας απάντηση πρέπει να είναι να μην υποχωρήσουμε στον εκβιασμό τους: υποστήριξη στην κάλπη με αντάλλαγμα ‘λύσεις’ που είτε ποτέ δεν θα υλοποιηθούν είτε είναι γελοία ανεπαρκείς. Τώρα είναι η ώρα να εξουδετερώσουμε τις σάπιες εξουσίες που υπάρχουν και να οικοδομήσουμε – από τα κάτω – μια πραγματική δημοκρατία της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και ελευθερίας. Πρέπει να απελευθερώσουμε τη γενικευμένη οργή που προέρχεται από τα βάσανά μας, και να τη μετατρέψουμε σε αυτόνομους κοινωνικούς αγώνες, αυτοδιαχειριζόμενους και εκτεταμένους. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στους πολιτικούς στην εξουσία ότι δεν τους χρειαζόμαστε, ούτε ως μεσολαβητές ούτε ως ευγενικούς δωρητές αυτών που εμείς οι ίδιοι μπορούμε να κατασκευάσουμε – ενωμένοι και από τη βάση – χωρίς καμία ανάγκη για “καθαρά χέρια” ή “κόκκινους μπερέδες”.
O Oύγο Τσάβες μετά την επανεκλογή του (REUTERS/Jorge Silva)
-osr- τίποτε δεν χαρίζεται..... όλα κερδίζονται μόνο όταν τα διεκδικούμε και τα θέλουμε αληθινά 