Το Όραμα της Κύπρος

Αυτό που λείπει ξεκάθαρα από αυτό τον τόπο είναι το Όραμα.

Το Όραμα για μια καλύτερη κοινωνία με ανθρώπους σκεπτόμενους κριτικά που να θέλουν και οι ίδιοι μια καλύτερη κοινωνία και όχι απλά την δική τους βολή.

Δεν υπάρχουν άνθρωποι με όραμα σε αυτό τον τόπο;

Προφανώς και υπάρχουν άνθρωποι με Όραμα στην Κύπρο, το ζητούμενο όμως και το βασικότατο ερώτημα όμως είναι άλλο, οι άνθρωποι με Όραμα στην Κύπρο έχουν την ευχέρεια και την ευκαιρία να πράξουν για να κάνουν το Όραμα τους πραγματικότητα και να μπορούν να θέσουν σε εφαρμογή αυτό τους το Όραμα;

Αυτό καθίσταται σχεδόν αδύνατο. Καθίσταται αδύνατο γιατί δυστυχώς οι άνθρωποι με όραμα δύσκολα φτάνουν σε θέσεις που να μπορούν να εφαρμόσουν πρακτικά.

Ο λόγος είναι σχετικά απλός και μάλλον αυτονόητος, αφού ο δρόμος για να μπορέσει κάποιος να φτάσει σε θέση και σημείο να εφαρμόσει το όραμα του απαιτεί κατά βάσιν 

να μην μιλά την γλώσσα της αλήθειας του και του οράματος του αλλά με την γλώσσα την ξύλινη και την τετριμμένη και να χαϊδεύει τα αυτιά αυτών που θα τον αναδείξουν σε αυτή την θέση.

Υπάρχει από την άλλη και το άλλο βασικότατο ερώτημα:

Θέλει ο κόσμος της Κύπρου

όραμα; Θέλει αυτή η κοινωνία μια καλύτερη κοινωνία με αξιοπρεπή διαβίωση για όλους; Θέλει να δημιουργήσει μια κοινωνία θεσμών που να απονέμουν Δικαιοσύνη και όχι απλά να βολεύει ημετέρους;

Δεν ξέρω αν θέλει όντως.

Κανένας δεν μπορεί να μιλά εξ ονόματος του κόσμου και κανένας δεν μπορεί να μιλά εξ ονόματος άλλου παρά του εαυτού του και των πιστεύω του.

Αυτό που ξέρω, είναι ότι εξ όσων έχω δει και βιώσει μέχρι στιγμής είναι ότι

αυτή η κοινωνία έχει μάθει να ανακυκλώνεται αυτιστικά γύρω από όσα έχει βολευτεί να νοιώθει και να εκφράζει

Το κυπριακό πρόβλημα όπως αυτό αναδεικνύεται ως ένα βολικό αφήγημα για τον κάθε ένα αναλόγως περίπτωσης έχει ρουφήξει στο μεδούλι κάθε ρανίδα λογικής σκέψης, αυτοκριτικής κριτικής και πνεύματος.

Ειδικά οι μεταπολεμικές γενιές που δεν έχουν ζησει καν τον Ιούλη και Αύγουστο του 1974 αναπαράγουν και προβάλλουν ως επαναλαμβανόμενη χιλιοπαιγμένη κασέτα ένα αέναο ανούσιο άοσμο και άκαιρο τραγουδάκι που ψυχαναγκαστικά θεωρούν ότι πρέπει να παίζουν και να λένε και να ακούνε

Αυτή η κοινωνία δεν έχει όραμα γιατί δεν θέλει να έχει όραμα.

Αυτή η κοινωνία έχει μάθει στην βολή της αυτοαναφοράς σε ένα χρονικό σημείο που την βολεύει να επιστρέφει ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Το αιώνιο θύμα και ο αιώνιος αγωνιστής ταυτόχρονα

Αλλά δυστυχώς για αυτούς όλους υπάρχει η Τέχνη και η Ποίηση η οποία αποτυπώνει αυτό που αιωρείται.

Να μην ξεχνάμε ότι οι εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα

Λίγοι πολέμησαν και λίγοι αγωνίστηκαν και αγωνίζονται

Το όραμα είναι ζωντανό/νεκρό

«Ίτε

Και τι περιμένεις από ανθρώπους
που τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τους
και δεν τράβηξαν τον σουγιά τους.
Απαθώς
τότε
κι απαθώς
σήμερα
ζητάνε απλώς
διαζύγιο.
Τέτοιοι ρουφιάνοι
δεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε.»

Οι άνθρωποι με όραμα είναι κυρίως οι άνθρωποι που θέλουν να μιλάνε ελεύθεροι και να εκφράζουν την δική τους αλήθεια προσπαθώντας να φτάσουν σε αυτή.

 

Ίτε.