Αναρωτιέσαι, για ποιο πράγμα αξίζει να αγωνιστεί κανείς;
για μια ιδέα για ένα ιδανικό κλπ κλπ
και μετά το ερώτημα είναι: τι είναι η ιδέα; ποιο το περιεχόμενο της; τι είναι ιδανικό; ποιο το περιεχόμενο του;
στην τελική όλα καταλήγουν στο πρακτικό του ζητήματος
τι είναι ιδέα; τι είναι ιδανικό;
ιδέα είναι αυτό που σκέφτεσαι
ιδανικό είναι αυτό που νοιώθεις
έχει διαφορά η ιδέα από το ιδανικό;
έχει
άλλο η σκέψη άλλο το συναίσθημα
ποια είναι η διαφορά τους σε πρακτικό επίπεδο;
και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα….
δεν μπορώ να σου εξηγήσω τι είναι αυτό που νοιώθω με λόγια …… κλπ κλπ
από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτεται και να προβληματίζεται είχα ταυτίσει το ιδανικό, την ιδέα με το πολιτικό
διάβαζα στο σχολείο για την ιστορία του ελληνικού έθνους και πως εμείς οι έλληνες πάντα τα καταφέρναμε να επιβιώνουμε παρόλες τις κακουχίες ενώ όλοι ήταν εναντίον μας και συνωμοτούσαν για να μας υποδουλώσουν έστω και αν μέναμε 400 χρόνια υπό τουρκικό ζυγό ξυπνήσαμε και με την βοήθεια του θεού και της παναγιάς πήραμε τα όπλα και διώξαμε τους τούρκους
πήραμε τα όπλα και διώξαμε τους βούλγαρους από την μακεδονία μας και εν τέλει προσπαθήσαμε να απελευθερώσουμε τα κατακτημένα εδάφη της μικράς ασίας αλλά ήρθε η καταστροφή
εντω μεταξύ η κρήτη μας ενώθηκε με την μητέρα ελλάδα το 1912 και τα δωδεκάνησα το 1948
και η κύπρος μας έπρεπε να αποτινάξει τον αγγλικό ζυγό και να ενωθεί με την μητέρα ελλάδα που ήταν μια ιδέα ένα ιδανικό
την ελλάδαν θέλομεν και ας τρώγωμεν πετρες
αυτό ήταν το ιδανικό και η ιδέα
αξίζει να πεθάνεις για μια ιδέα έστω και αν πέσει η φωτιά της να σε κάψει
θυμάμαι με πόση συγκίνηση διάβαζα τα ποιήματα των θανατοποινητών αγωνιστών της εοκα που έγραφαν στην μητέρα τους ακούγοντας κλασσική μουσική, γνωρίζοντας ότι ο Μιχάλης Καραολής εκτελεσθέντας έγινε θέμα για τον Άλμπερ Καμύ
Οι άνθρωπο αυτοί αγωνίζονταν και εγώ μικρός 16, 17, 18 κλπ χρονών να δακρύζω από συγκίνηση ακούγωντας τα μελοποιημένα ποιήματα του συνομήλικου μου Ευαγόρα Παλληκαρίδη
η ελληνική σημαία ήταν πανταχού παρών μέσα μου την ζωγράφιζα παντού την είχα στο δωμάτιο μου
ήταν το ιδανικό μου και μια ιδέα που άξιζε να αγωνιστεί κανείς
Αλήθεια για τι αξίζει να αγωνιστεί κανείς;
Για ποιο λόγο κάποιος να δώσει την ζωή του;
Η απάντηση φυσικά δεν μπορεί να είναι άλλη από το ότι αγώνιζεσαι για να κερδίσεις εσύ η οικογένεια σου οι άνθρωποι με τους οποίους ζεις μια καλύτερη ζωή
Τι σημαίνει καλύτερη ζωή; Φαγητό στέγη και πιο σημαντιό ελευθερία
Ελευθερία ώστε να κάνεις αυτό που επιλέγεις να κάνεις
Τα υπόλοιπα είναι φληναφήματα και περιτυλίγματα
Οι άνθρωποι που θυσιάζονται το πράττουν γιατί πιστεύουν ότι η θυσία τους θα προσφέρει μια καλύτερη ζωή στους οικείους τους, στην οικογένεια τους στους ανθρώπους του τόπου τους
καλύτερη ζωή
αξιοπρεπής ζωή
αξιοπρεπής διαβίωση
όλα ανάγονται σε πρακτικό επίπεδο
ο ρωμαίος και η ιουλιέτα, αιώνιο σύμβολο του έρωτα και του πάθους
σκεφτείτε το εξής: αν τελικά κατάφερναν οι δυό τους να επιβιώσουν και να παντρευτούν
τι θα γινόταν μετά από δύο χρόνια στην σχέση τους;
μετά από 10 χρόνια
δεν θα τσακώνονταν γιατί παίζει το μάτι του ρωμαίου; ή γιατί η ιουλιέτα δεν κάνει καλά τις δουλειές κλπ
η εξιδανίκευση
όλα ανάγονται σε πρακτικό επίπεδο τελικά
το συναίσθημα είναι εκεί
αυτό που σε ωθεί να νοιώσεις να βιώσεις δεν το ελέγχεις και όταν αφήνεσαι σε αυτό είναι ό,τι καλύτερο
την ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες
τι είναι «ελλάδα»
ποιο είναι το περιεχόμενο της «ελλάδας»
είναι το χώμα; είναι οι άνθρωποι; είναι οι τράπεζες; είναι οι εφοπλιστές;
τι είναι «ελλάδα»
η εξιδανίκευση μια έννοιας χωρίς περιεχόμενο είναι το τοτέμ
η «ελλάδα» ως μια θεότητα
χωρίς περιεχόμενο
τι είναι η «ελλάδα» που δεν ήταν θεότητα και τοτέμ κάποιων ιθαγενών που έχουν ανάγκη από είδωλα
τι άλλο είναι η (αρχαία) ελλάδα παρά από την αμφισβήτηση της εξουσίας και η προσπάθεια κοινωνικής οργάνωσης που γέννησε αυτό που ονομάζεται δημοκρατία στην οποία όλοι οι πολίτες να συμμετέχουν ενεργά και να αποφασίζουν οι ίδιοι για αυτά που τους αφορούν;
τι άλλο είναι η ελλάδα παρά η γέννηση μεγάλων πολιτικών μυαλών όπως του Σόλωνα που γέννησε την σεισάχθεια δηλαδή την απελευθέρωση των δούλων από τα δάνεια και τα χρέη που υποδούλωναν τους ανθρώπους;
Τι είναι όμως κατά τον Καστοριάδη αυτό που κάνει άξιο μελέτης την αρχαία ελληνική δημοκρατία η οποία όπως την ορίζει αποτελεί γονιμοποιητικό σπέρμα;
Συνεχίζει στην σελίδα 7:
«Το εξαιρετικό και μοναδικό φαινόμενο που παρατηρείται στην αρχαία Ελλάδα προϋπόθεση και αποτέλεσμα μιας άλλης θεώρησης του κόσμου (όπως θα αναπτύξω στη συνέχεια) είναι η αμφισβήτηση της παράδοσης : η κοινωνία δεν μένει προσκολλημένη στους παραδοσιακούς θεσμούς σ αυτό που βρήκαμε απ τους πατεράδες μας, στον λόγο και τις εντολές του Ιεχωβά ή σε οποιαδήποτε άλλη εξωτερική και εξωκοινωνική αρχή και πηγή θέσμισης.
Θέτει υπό αμφισβήτηση τους παραδοσιακούς θεσμούς αφ ενός μεν ως νόμους με την στενή και τρέχουσα σημασία του όρου δηλαδή νόμους πολιτικούς νόμους συνταγματικούς νόμους καταστατικούς της πολιτικής κοινότητας νόμους που απαντούν άπαξ δια παντός στο ερώτημα: ποιος άρχει; (βασιλιάς και αριστοκράτες όπως κατά την παράδοση, ή δήμος σύμφωνα με τη νέα θέσμιση; ) αφ ετέρου δε ως κοινωνικές παραστάσεις (εικόνες) του κόσμου, δηλαδή θεσμισμένες παραστάσεις με τις οποίες γαλουχούνται τα παιδιά και μαθαίνουν εξ απαλότατων ονύχων τι είναι καλό τι είναι κακό, τι είναι κόσμος για ποιο πράγμα αξίζει να ζει κανείς ή να πεθαίνει.
Την διττή αυτή αμφισβήτηση των κληρονομημένων θεσμών έχουμε φθάσει σήμερα να την θεωρούμε κατά κάποιο τρόπο ως αυτονόητη. Έχουμε φθάσει επίσης να θεωρούμε αυτονόητες ορισμένες ιδέες που διέπουν την κοινωνική οργάνωση εν γένει και οπωσδήποτε την δική μας συγκεκριμένη κοινωνική οργάνωση όπως η ιδέα της κοινωνικής ή και απλώς δικαιοσύνης η ιδέα της ισότητας κλπ
Εκείνος που πιστεύει ότι οι ιδέες αυτές ως ρυθμιστικές σημασίες της κοινωνικής ζωής είχαν τεθεί και ισχύσει παντού και πάντοτε απατάται βαθύτατα. Εάν θεωρήσουμε την ανθρώπινη ιστορία στο σύνολο της θα διαπιστώσουμε ότι ουδέποτε και ουδαμού ετέθησαν ουδέποτε και ουδαμού ίσχυσαν εκτός από δύο εξαιρέσεις: την αρχαία Ελλάδα κατά πρώτον και πολύ αργότερα την Δυτική Ευρώπη και τις κοινωνίες που επηρεάστηκαν απ αυτήν.»
Εν ολλίγοις ο Καστοριάδης λέει και συμφωνώ απόλυτα μαζί του, ότι η μέγιστη αξία της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας είναι η ΑΡΧΗ της ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ
Της αμφισβήτησης πρώτα και κύρια της εξουσίας………
ποιος άρχει;
Και ποια η νομιμοποιήση του, δηλαδή ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο άρχει ο τάδε θεσμός και όχι ο άλλος;
Η αμφισβήτηση της εξουσίας και των «παραδοσιακών» θεσμών είναι η ουσία της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας.
Αυτό είναι που την κάνει τόσο σπουδαία…
Σήμερα το σπέρμα αυτό της αμφισβήτησης είναι σχεδόν νεκρό στις κοινωνίες μας τις τάχα δημοκρατικές
Παντού μιλάνε για δημοκρατία χωρίς να τίθεται καν το ερώτημα αν όντως αυτό το σύστημα είναι όντως δημοκρατία
Από τον μικρότερο δημοσιογραφίσκο μέχρι τον μεγαλύτερο πολιτικάντη δεν τίθεται καν η αμφισβήτηση ότι αυτό που ισχύει σήμερα είναι όντως δημοκρατία
Τους είναι εξωφρενικό να τίθεται καν αυτό το ερώτημα, δεν μπορούν καν να το συλλάβουν ως ερώτημα
Θεωρούν δεδομένο και δεν αμφισβητούνται οι θεσμοί
Υπάρχουν πάρα πολλά σημαντικά στοιχεία που θα ήθελα να θίξω για αυτό το πολύ σημαντικό βιβλίο με την παρουσίαση του Καστοριάδη και σε σχέση και με άλλα πολύ σημαντικά στοιχειά που οι σύγχρονοι ελληνορθόξοι αγνοούν παντελώς
Τα λεγόμενα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη είναι η μέγιστη πολιτική και όχι μόνο ανοησία
Αφού αν αυτοί που την λένε χρησιμοποιούν το πρώτο συνθετικό ελληνικό με την έννοια της δημοκρατίας όπως αυτή λειτούργησε στην αρχαία Ελλάδα τότε το δεύτερο συνθετικό είναι το παντελώς αντίθετο της
-osr- τίποτε δεν χαρίζεται..... όλα κερδίζονται μόνο όταν τα διεκδικούμε και τα θέλουμε αληθινά 
Ίσως η πιο ευανάγνωστη και καθαρή σου ανάρτηση.
Αν από τα Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη αφαιρέσεις το δεύτερο συνθετικό, τότε η «Ελλάδα» (ελληνικά ιδεώδη όπως έχουν διαμορφωθεί στην αρχαιότητα) είναι ένας σκοπός για τον οποίο αξίζει να πολεμήσεις – συμφωνείς;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Παλιά όταν η Ανόρθωση εμάσιετουν να πιάσει το πρώτον πρωτάθλημαν μετά που 30 χρόνια έπαιζεν ο συνδιεκδικητής Απόλλωνας με τον Εθνικόν στο Δασάκιν τζιαι φυσικά εμείς επαρακαλούσαμεν να χάσει πόντους. Αθθυμούμαι έναν παίκτην του Απόλλωνα να παραπονιέται ότι ο τότε πορτάρης του Εθνικού, παλιά δόξα της Ανόρθωσης τζιαι συνονόματος Παμπόρης είσιεν κάμει δηλώσεις ότι «η Ανόρθωση εν ιδέα» τζιαι ότι εν ήταν δίκαιον κλπ. Εν ξέρω αν είμαι εκτός πνεύματος της ανάρτησης.
Υ.Γ. Ο Εθνικός έφαν τες τελικά τζιαι εχάσαμεν τζιαίνον το πρωτάθλημαν…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
δεν με απασχολεί να δίνω ονόματα στην αξιοπρεπή διαβίωση των ανθρώπων οπότε δεν με απασχολεί και ούτε πρόκειται να πολεμήσω για καμμιά «ελλάδα» ελλάδα κλπ
τα ιδεώδη υπάρχουν και χωρίς ονόματα που να τα περιβάλλουν
αξία έχει μόνο το περιεχόμενο που έχουν αυτά και η πρακτική τους αξία
το πιο θετικό που τούντην πορεία μου για να συνειδητοποιήσω τούτα ούλλα είναι ότι μπορώ να αντιληφθώ κάποιον που εν προσκολλημένος σε τέτοια τοτέμ, θεότητες κενού περιεχομένου τζαι ίσως να τον προσεγγίσω καλύττερα τζαι να του πω wake up
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Φατσουα 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Reblogged στις -osr- τίποτε δεν χαρίζεται….. όλα κερδίζονται μόνο όταν τα διεκδικούμε και τα θέλουμε αληθινά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!