Πάντα είχα κάποιους προβληματισμούς για το τι αληθινά συμβαίνει στις χώρες με προσωποκεντικά κράτη εξουσίας που πέτυχε μια κοινωνική επανάσταση
Η Κούβα μετά την επανάσταση που έδιωξε τον μπατίστα από το 1955 έχει τον Φιντέλ Κάστρο στην εξουσία και τώρα τον Ραουλ Κάστρο
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τσάβεζ είναι ένας ηγέτης που αναδείχθηκε μέσα από τον λαό της Βενεζουέλας και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από την απίστευτη στήριξη του λαού του το 2002 όταν έστειλαν στον θκιάολο τους πραξικοπηματίες και τον έφεραν ξανά στην εξουσία
Αντιλαμβάνομαι ότι αγνοώ πάρα πολλές παραμέτρους και ότι υπάρχουν περίπλοκες διασυνδέσεις συστημάτων εξουσίας που πρέπει να ξεπεραστούν για να έλθει ο λαός κυριολεκτικά στην εξουσία μέσα από τέτοια συστήματα που δεν ενέχουν την επανάσταση της ένοπλης βίας αλλά της μετάβασης μέσω αστικοδημοκρατικών λεγόμενων θεσμών εκλογών κλπ την στιγμή που αυτοί που εκμεταλλεύονται τους φτωχούς είναι ακόμη εκεί
Δεν ξέρω κατά πόσο αυτά τα «στάδια» μπορούν να φέρουν αληθινά ποτέ την λαική εξουσία, ειδικά όταν όλη η εξουσία συγκεντρώνεται αποκλειστικά και μόνο στον ένα και χαρισματικό ηγέτη που όταν αυτός φύγει τότε όλα διασκορπίζονται
Δεν είναι τίποτα άσπρο μαύρο, ιδίως όταν αγνοείς γεγονότα και καταστάσεις και το ιστορικό υπόβαθρο
Ο Τσάβεζ όπως και ο Κάστρο είναι αναμφισβήτητα μεγάλες προσωπικότητες που πρόσφεραν στους λαούς τους
Το ερώτημα είναι το αν η λαική εξουσία ή καλύτερα η αυτοοργάνωση των ανθρώπων, η αληθινή οργάνωση των ανθρώπων ώστε οι ίδιο να αποφασίζουν για αυτά που τους αφορούν, αυτό μπορεί να επέλθει μέσω τέτοιων συστημάτων;
Για μένα προσωπικά αυτό είναι αδύνατον και σε κάποια στιγμή αυτό το οικοδόμημα θα καταρρεύσει
Αυτό θα φανεί σύντομα για την Βενεζουέλα
Ή θα επιδιώξεις την αυτοοργάνωση των ανθρώπων να δημιουργήσεις πυρήνες κοινωνικόύς και συστήματα κοινωνικής οργάνωσης τέτοια ώστε οι άνθρωποι να αποφασίζουν οι ίδιοι για αυτά που τους αφορούν είτε θα συμμετέχεις απλά στο σύστημα εξουσίας μιας τάξης κάστας ελιτ όπως θέλετε πέστε το με χειροκροτητές που ψάχνουν σωτήρες
EL LIBERTARIO Editorial Collective
ellibertario@nodo50.org – @ pelibertario
http://www.nodo50.org/ellibertario – periodicoellibertario.blogspot.com
Μετάφρ. aixmi
Θάνατος του Τσάβες: Ούτε πένθος ούτε γιορτή, ώρα για κοινωνικούς αγώνες για να γίνουμε αυτόνομοι!
Όταν μια ασθένεια γίνεται σοβαρή, όταν η ιατρική φροντίδα γίνεται το όχημα για μυωπικές,πολιτικά υποκινούμενες αποφάσεις και όταν ένας ασθενής μεθάει από την εξουσία, μόνο έτσι μπορεί να καταλήξει. Ο ισχυρός άνδρας έχει πεθάνει, και με τον τρόπο αυτό, έχει ξεκινήσει μια ουσιαστική στροφή στο πολιτικό τοπίο της Βενεζουέλας.
Αυτό που ήταν η μεγαλύτερη δύναμη του καθεστώτος έχει ξαφνικά μετατραπεί στη βασικότερη αδυναμία του: ήταν όλα ο Τσάβες, και, χωρίς αυτόν, η μόνη λύση είναι να κατασκευάσει μια απόλυτη δέσμευση στη μνήμη του και τα σχέδιά του για διαδοχή. Η αληθινή ευθραυστότητα της κυβέρνησης είναι πλέον ορατή, μια κυβέρνηση που προσπάθησε να αποδείξει το “λαϊκό, σοσιαλιστικό” της χαρακτήρα μέσω μιας καλτ γκροτέσκο λατρείας της προσωπικότητας, μια πρακτική που έχει πλέον περιοριστεί στις κενές επικλήσεις των πνευμάτων. Ο νεκρός ο ίδιος φταίει γι’ αυτό το αποτέλεσμα όπως η μυστικότητα γύρω από την ασθένειά του ωθήθηκε από τα ίδια κίνητρα ως η ακραία συγκέντρωση της εξουσίας γύρω του, ενώ η έλλειψη ιδεολογικής συνοχής ανάμεσα στους οπαδούς του τούς έχει αφήσει να φιλονικούν για ψίχουλα. Οι υψηλού-επιπέδου “rojo-rojito” [κόκκινοι του τσάβες] γραφειοκράτες και τα ανώτερα κλιμάκια του στρατού είναι σε καλύτερη θέση για να επωφεληθούν, καθώς διαπραγματεύονται την ατιμωρησία για τα διάφορα παραπτώματα και διαφθορές τους.
Για τη δεξιά και την κοινωνική δημοκρατική αντιπολίτευση, η νέα κατάσταση τούς βρίσκει σε θέση να ξεπεράσουν τις απώλειές τους από τις προεδρικές εκλογές της 7ης Οκτωβρίου και τις περιφερειακές της 16 Δεκεμβρίου, προσφέροντας ένα “γιάπικο λαϊκισμό” που υπόσχεται στους ψηφοφόρους ότι θα διατηρήσουν και θα τελειοποιήσουν τους πελατειακούς μηχανισμούς της κυβερνητικής εξουσίας που ήταν τόσο χρήσιμοι στον Τσάβες. Αυτή η διευκόλυνση υιοθετεί την πεποίθηση ότι μια τυχαία μετάσταση τούς έφερε σε κοντινή απόσταση από την εξουσία που η απληστία τους, τα λάθη, η τεμπελιά και η ανικανότητα τούς είχε κρατήσει μακριά, θα ασκούν την εξουσία με παρόμοια βλακεία και απληστία όπως η βολιβιανομπουρζουαζία του Τσάβες.
Το σκηνικό για αυτό το φόρτο του τιποτένιου οπορτουνισμού – τόσο από το Gran Polo Patriótico [ο συνασπισμός του Τσάβες] και στο Mesa de Unidad Democrática [ο συνασπισμός της αντιπολίτευσης] – είναι η Βενεζουέλα, μια χώρα που αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα: ανεγξέλεκτος πληθωρισμός, αυξανόμενη ανεργία και επισφαλείς θέσεις εργασίας, υποτίμηση του νομίσματος, συγκλονιστική ατομική ανασφάλεια, κρίση στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και νερού, εκπαιδευτικό σύστημα και υγεία σε παρακμή, έλλειψη στέγης, απηρχαιωμένα – ή ανολοκλήρωτα – δημόσια έργα, δημαγωγική προσέγγιση που δίνει έμφαση μόνο στις πιο ακραίες ελλείψεις που αντιμετωπίζουν οι πιο απελπισμένοι άνθρωποι… μια ολόκληρη σειρά από άλλα προβλήματα που είναι εξίσου καταστροφικά.
Αυτά τα ζητήματα δεν είναι το βασικό μέλημα των δύο συμμοριών που ανταγωνίζονται για το Μιραφλόρες [το Προεδρικό παλάτι/θέση] και τη λεία του πετρελαίου. Η συλλογική μας απάντηση πρέπει να είναι να μην υποχωρήσουμε στον εκβιασμό τους: υποστήριξη στην κάλπη με αντάλλαγμα ‘λύσεις’ που είτε ποτέ δεν θα υλοποιηθούν είτε είναι γελοία ανεπαρκείς. Τώρα είναι η ώρα να εξουδετερώσουμε τις σάπιες εξουσίες που υπάρχουν και να οικοδομήσουμε – από τα κάτω – μια πραγματική δημοκρατία της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και ελευθερίας. Πρέπει να απελευθερώσουμε τη γενικευμένη οργή που προέρχεται από τα βάσανά μας, και να τη μετατρέψουμε σε αυτόνομους κοινωνικούς αγώνες, αυτοδιαχειριζόμενους και εκτεταμένους. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στους πολιτικούς στην εξουσία ότι δεν τους χρειαζόμαστε, ούτε ως μεσολαβητές ούτε ως ευγενικούς δωρητές αυτών που εμείς οι ίδιοι μπορούμε να κατασκευάσουμε – ενωμένοι και από τη βάση – χωρίς καμία ανάγκη για “καθαρά χέρια” ή “κόκκινους μπερέδες”.
-osr- τίποτε δεν χαρίζεται..... όλα κερδίζονται μόνο όταν τα διεκδικούμε και τα θέλουμε αληθινά 
«…να δημιουργήσεις πυρήνες κοινωνικόύς και συστήματα κοινωνικής οργάνωσης τέτοια ώστε οι άνθρωποι να αποφασίζουν οι ίδιοι για αυτά που τους αφορούν…»
1. Ποιός είσαι εσύ που θα δημιουργήσεις κοινωνικές δομές;
2. Τι εμποδίζει τους ανθρώπους να αποφασίζουν τώρα οι ίδιοι γι’ αυτά που τους αφορούν;
Η κοινωνία είναι οι άνθρωποι που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για «κοινωνίες», από την στιγμή που δεν υπάρχουν πλέον ανεξάρτητες κοινωνικές ομάδες που η μια δεν επιρρεάζει σημαντικά τις υπόλοιπες. Τα εθνικά σύνορα είναι εσωτερικοί περιορισμοί της κοινωνίας των ανθρώπων, και όχι όρια ξεχωριστών κοινωνιών.
Στην ιστορική πορεία μέσα από την οποία διαμορφωθηκε η παγκόσμια κοινωνία, δεν υπήρξε κάποιος νοήμων εξωτερικός παράγοντας που να την έχει επιρρεάσει. Συνεπώς, η κοινωνία έτσι όπως είναι σήμερα, είναι το αποτέλεσμα ( ή καλύτερα το παρόν στάδιο) της πορείας αυτοοργάνωσης της ανθρωπότητας.
Είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι η εξουσία είναι η ίδια η πηγή των κοινωνικών προβλημάτων: η εξουσία είναι ένα παράγωγο της πορείας αυτοοργάνωσης των ανθρώπων, που αντιστοιχεί σε ένα τύπο κοινωνικής δομής (την ιεραρχική δομή) ο οποίος αναδύεται συνεχώς σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής αλληλεπίδρασης.
Δεν είναι καθόλου πιθανό οι άνθρωποι ξαφνικά να αρχίσουν να συνεργάζονται μεταξύ τους υπό όρους μιας μη ιεραρχικής δομής, έτσι σα να δόθηκε ένα σύνθημα από κάπου ή κάποιος ξεφώνισε μια ιδέα και όλοι συντονίστηκαν μαζί του. Αν κάποιος το μόνο που έχει να πει είναι ότι πρέπει να συνεργαζόμαστε χωρίς ιεραρχία, δεν μπορεί να επιρρεάσει σημαντικά το κοινωνικό γίγνεσθαι. Για να μπορέσει κανείς να δημιουργήσει κοινωνικές δομές θα πρέπει α) να διαθέτει ένα καλά σχεδιασμένο, λειτουργικό μοντέλλο κοινωνικής οργάνωσης β) να διαθέτει τα μέσα ώστε να πείσει ή να αναγκάσει τους άλλους να το εφαρμόσουν. Αυτά μπορεί να είναι: χρήματα, διασυνδέσεις, ήδη υπάρχουσα θεσμική εξουσία, στρατιωτική δύναμη ή σε πιο σπάνιες αλλά υπαρκτές περιπτώσεις, μια χαρισματική προσωπικότητα που μπορεί να πείσει την πλειοψηφία να ακολουθήσει το σχέδιό του. Ένας αληθινός ριζοσπάστης που δεν είναι δικτάτορας, θα ανήκει στην τελευταία κατηγορία.
Η απάντηση στην ερώτηση: «Ποιος είσαι εσύ που θα δημιουργήσεις νέες κοινωνικές δομές», μπορεί να είναι μόνο μια: Ένας ηγέτης.
Ένας ηγέτης που απολαμβάνει την στήριξη του λαού σε βαθμό αρκετά μεγάλο ώστε να μπορεί να φέρει ριζικές αλλαγές στα πλαίσια ενός κράτους, εξορισμού δημιουργεί γύρω του μια προσωπολατρική κατάσταση. Γιατί αν δεν χρησιμοποιήσει αυτό το χαρτί, είτε θα πρέπει να χρησιμοποιήσει κάποια από τα άλλα μέσα που αναφέραμε, είτε απλώς δεν θα είναι ηγέτης. Δεν έχει άλλη επιλογή.
Το ιδανικό αποτέλεσμα που μπορεί να επιφέρει ένας ηγέτης, είναι να δημιουργήσει κάποιους θεσμούς εφοδιασμένους μέ τέτοιες δικλείδες ασφαλείας ώστε να συνεχίσουν να λειτουργουν και στην απουσία του. Ωστόσο ένας ηγέτης ποτέ δεν διαθέτει απόλυτη εξουσία, ακόμα κι αν είναι τύρρανος. Κάθε ηγέτης πρέπει να είναι σε θέση να κρίνει πόσο τον παίρνει να κάνει αλλαγές. Επιπλέον, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα, που είναι σχεδόν άπειρα και σχεδόν απειρως περίπλοκα, έρχεσαι αντιμέτωπος και με τα όριά σου.
Πιστεύω ότι είναι λάθος να κρίνει κανείς ανθρώπους όπως τον Τσάβες ή τον Κάστρο για το γεγονός ότι έδωσαν στο πρόσωπό τους τόσο κεντρική υπόσταση. Ούτε για το γεγονός ότι δεν οδήγησαν τον λαό στην χειραφέτηση ή ότι δεν έλυσαν όλα τα κοινωνικά προβλήματα. Για μένα το σημαντικό είναι ότι πριν από τον Κάστρο υπήρχε ένας Μπατίστα και πριν τον Τσάβες ένας Πέρεζ. Η αλλαγή που έφεραν οι άνθρωποι αυτοί ήταν θετική για τους περισσότερους πολίτες των χωρών τους και ιδιέταιρα για τα φτωχότερα στρώματα.
Ένας ηγέτης, αλλά ακόμα και ένα κίνημα, δεν μπορεί να καταργήσει την εξουσία και να εξαλείψει τις ιεραρχικές δομές. Μπορεί μόνο να αλλάξει μερικές παραμέτρους. Αλλά αυτό μπορεί να είναι αρκετά σημαντικό.
Μια κοινωνία δεν μπορεί «μόνη της» να χειραφετηθεί, γιατί δεν αποτελεί μια ενιαία οντότητα που διαθέτει δική της βούληση. Η κοινωνία είναι το αποτέλεσμα των συνισταμένων ατομικών πρωτοβουλιών.
Ένας άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων που θέλουν να επιρρεάσουν την κοινωνία χωρίς να αποτελέσουν ηγεσία, μπορούν να το πετύχουν μόνο έμμεσα, μέσω των ιδεών και των πράξεων που σκορπίζουν στην κοινωνία. Αν αυτές έχουν κατάλληλα χαρακτηριστικά και εφόσον πέσουν σε γόνιμο έδαφος, είναι δυνατόν να δόσουν καρπούς. Αλλά αυτό συνήθως δεν μπορεί να το καθορίσει ο δημιουργός τους. Για να ευδοκημήσουν δεν αρκεί να είναι δίκαιες ή σωστές ή ωφέλιμες – αντίθετα μπορούν κάλλιστα να ευδοκιμήσουν όντας άδικες και καταστροφικές. Ούτε κατ’ αναγκην θα διαδοθούν αυτούσιες, είναι πολύ πιθανών να μεταλλαχτούν στην πορεία. Δεν υπάρχει καμιά εξασφάλιση για το μέλλον της ανθρωπότητας. Οι ιδέες που διαδίδονται είναι εκείνες που «κολλούν» καλύτερα στα μυαλά των ανθρώπων έτσι όπως είναι ήδη διαμορφωμένα. Δηλαδή η δυνατές αλλαγές στην κοινωνική συνήδηση εξαρτώνται από την υπάρχουσα κοινωνική συνείδηση και τις υπάρχουσες υλικές συνθήκες.
Ωστόσο, κάποιος που θέλει να προσπαθήσει να επιρρεάσει την κοινωνία προς μια ορισμένη κατεύθυνση, έχει τις εξής επιλογές: να ηγηθεί ενός κινήματος, να ακολουθήσει ένα κίνημα, ή να σκορπίσει «μιμίδια». Στην τελευταία περίπτωση δεν δημιουργείς εσύ κοινωνικές δομές, αλλά ελπίζεις ότι με το δικό σου έργο επιρρεάζεις τις ατομικές πρωτοβουλίες των άλλων προς μια κατεύθυνση. Θεωρώ ότι όλες αυτές οι δυνατότητες έχουν τα πλεονεκτήματα και τους περιορισμούς τους, και ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Συνεπώς, η κοινωνία έτσι όπως είναι σήμερα, είναι το αποτέλεσμα ( ή καλύτερα το παρόν στάδιο) της πορείας αυτοοργάνωσης της ανθρωπότητας.»
θυμάσαι που είχαμε αρκετά πιο παλιά ακριβώς αυτή την κουβέντα…. αλλά εγώ έλεα τούτον που λές εσύ τώρα, ή κάπως έτσι, τζαι εσύ απαντούσες ότι έτσι διαμορφώθηκε η κοινωνία να είναι
νομίζω ακριβώς έτσι είναι, η κοινωνία και η ανθρωπότητα είναι έτσι όπως είναι γιατί έτσι διαμορφώθηκε και διαπλάστηκε μέσα από τις σχέσεις εξουσίας/ιεραρχίας επί των ανθρώπων
πχ οι σύγχρονοι δυτικοί άνθρωποι μέσω του σχολείου και ιδίως μέσω των απολύτως ελεγχόμενων μμε διαμορφώνονται να πιστεύουν αυτά που τους επιβάλλονται, δηλαδή ότι δημοκρατία είναι να ψηφίζεις κάποιον κάθε 4 ή 5 χρόνια κλπ
οι αφρικανικοί πληθυσμοί διαμορφώθηκαν σε τεράστιο βαθμό από την αποικιοκρατία και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις
οι μαύροι της αμερικής που «εκχριστιανίστηκαν» και ενσωματώθηκαν διαμορφώθηκαν έτσι από τις επιβαλλόμενες σε αυτούς συνθήκες από όλους όσους είχαν την βία της εξουσίας
συνεπώς η κοινωνία έτσι όπως είναι σήμερα είναι το αποτέλεσμα σε πολύ μεγάλο βαθμό της βίας της εξουσίας και αυτών που την κατέχουν και την επιβάλλουν
συμφωνώ ότι η εξουσία καθαυτή είναι η ίδια η πηγή των κοινωνικών προβλημάτων, αναλόγως φυσικά πως ορίζεις την εξουσία
πχ ο τσόμσκυ λέει εδώ ότι η εξουσία είναι πάντα ανονιμοποίητη εκτός και αν αυτός που την ασκεί δώσει έναν πολύ βάσιμο λόρο προς νομιμοποίηση της
νομίζω είναι ο ίδιος ο τσόμσκυ που είχε πει για διαφόρων ειδών εξουσίας που είναι καλές πχ η εξουσία που έχει ένας γιατρός επί του ασθενή του
ή η εξουσία του γονέα
αυτές όμως οι μορφές εξουσίας δεν εμπεριέχουν ιεραρχία
οπότε η εξουσία είναι εξ υποθέσεως κακή και ανονομοποίητη όταν εμπεριέχει ιεραρχία, δηλαδή βάζει καποιον σε ανώτερη θέση από κάποιον άλλο στον οποιο επιβάλλει την θέληση του
«Η απάντηση στην ερώτηση: “Ποιος είσαι εσύ που θα δημιουργήσεις νέες κοινωνικές δομές”, μπορεί να είναι μόνο μια: Ένας ηγέτης.»
δεν απορρίπτω τον πολύ σημαντικό ρόλο που μπορέι να διαδραματίσει κάποιος άνθρωπος ο οποίος αναδεικνύεται κατά κάποιον τρόπο «φυσικά» μέσα από τους ανθρώπους λόγω προσωπικότητας
ο κροπότκιν πχ ονομάζει τους ανθρώπους αυτούς ανήσυχα πνεύματα στο βιβλίο του που έχει ακριβώς αυτό ως τίτλο
http://www.scribd.com/doc/120940424/%CE%9A%CF%81%CE%BF%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%BA%CE%B9%CE%BD-%CE%A4%CE%BF-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CE%BC%CE%B1
διαφωνώ όμως ότι η απα΄ντηση μπορεί να είναι μόνο ότι είναι ένας και μόνο ηγέτης
ηγετικές προσωπικότητες μπορούν να συνυπάρχουν μέσα σε ένα κίνημα οι οποίες να αλληλοσυμπληρώνονται χωρίς να ανταγωνίζονται η μία την αλλη
κάθε τοπική κοινωνία έχει τα δικά της χαρακτηριστικά όσο και αν υπάρχει παγκόσμια αλληλεπίδραση όπως λες
άλλα όμως τα τοπικά χαρακτηριστικά μιας τοπικής κοινωνίας στην Βενεζουέλα και άλλα μιας τοπικής κοινωνίας όπως είναι η κύπρος
υπάρχουν λαοί με τεράστια παράδοση οι οποίοι μπορούν πολύ πιο εύκολα να κτίσουν πάνω σε αυτά
η κύπρος δυστυχώς δεν έχει τέτοια παράδοση και θα πρέπει να αρχίζεις συνέχεια εκ του μηδενός
η έννοια της αυτοοργάνωσης στην κύπρο φαντάζει ως ανέκδοτο στα αυτιά των περισσοτέρων
τα τελευταία χρόνια φυσικά τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν αφού υπάρχουν επιρροές από ανθρώπους που έζησαν και σε άλλες κοινωνίες και φέρνουν τα βιώματα τους εδώ κλπ
«Πιστεύω ότι είναι λάθος να κρίνει κανείς ανθρώπους όπως τον Τσάβες ή τον Κάστρο για το γεγονός ότι έδωσαν στο πρόσωπό τους τόσο κεντρική υπόσταση. Ούτε για το γεγονός ότι δεν οδήγησαν τον λαό στην χειραφέτηση ή ότι δεν έλυσαν όλα τα κοινωνικά προβλήματα. Για μένα το σημαντικό είναι ότι πριν από τον Κάστρο υπήρχε ένας Μπατίστα και πριν τον Τσάβες ένας Πέρεζ. Η αλλαγή που έφεραν οι άνθρωποι αυτοί ήταν θετική για τους περισσότερους πολίτες των χωρών τους και ιδιέταιρα για τα φτωχότερα στρώματα. »
δεν διαφωνώ με το τελευταίο αλλά στην τελική όλοι κρινόμαστε και όλοι κρίνουμε
οι άνθρωποι που έγραψαν το κείμενο που αντέγραψα όπως καταλαβαίνων είναι άνθρωποι που ζουν στην Βενεζουέλα και θεωρώ ότι είναι σε πολύ καλύτερη θέση από μένα να κρίνουν και να σχολιάσουν τα πράγματα
άλλωστε γιαυτό έκανα την εισαγωγή μου, ότι δεν είναι όλα άσπρο μαύρο
και είναι διαφορετικό το να σέβεσαι την ιστορία αυτού του ανθρώπου και τα όσα πρόσφερε και άλλο να ασκείς καλόπιστη πάντα κριτική χωρίς διάθεση ισοπέδωσης
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Υπόψη σου τα ξής για το Τσάβες:
(Όπως μου τα μετέφεραν άτομα σε αυτή τη χώρα που προέρχονται από όλο το φάσμα, δλδ. τα 145 ανίψια που έχω τζιαμέ)
Αποξένωσε τους φοιτητές, τους τεχνοκράτες και λοιπή διανόηση… καθώς και σημαντική μερίδα των μικρών τοπικών βιομηχανιώνκαι βιοτεχνιών (γιατί στην ουσία δεν τις υπερασπίστηκε).
Επέτρεψε τη διαφθορά της κλίκας που ήταν γυρώ του.
Ενώ έχουν τόσο πετρέλαιο… δεν εκατάφερε να σταματήσουν να εισάγουν παράγωγα τους π.χ. κάποια πλαστικά.
Τα κουβανικής στελέχωσης λαϊκά ιατρεία που άνοιγαν στην ύπαιθρο και τα έδειχνε η τηλεόραση … σε 1-2 μήνες εξαφανιζόλ.
Η εκγληματικότητα ανέβηκε επικίνδυνα και ιδίως το «ταξικό μίσος» (γελώ κάθε φορά που αριστεροί το συναφέρνουν για τη Κύπρο). Σε κάποιες συνοικίες σκοτώνουν σε για ένα μπλάκμπερι… όχι ΜΟΝΟ γιατί αυτό μπορεί να πουληθεί στη μαύρη αλλά γιαί αυτό θεωρείτο ως η πρέπουσα συμπεριφορά απέναντι στους «¨σκατοπλούσιους» (βασικά μικρομεσαία τάξη και όχι ζάμπλουτοι).
Όλα αυτά βέβαια ΔΕΝ τα λέω ωε δικαιολογία για την εναλλακτική, δλδ τις 5-10 οικογένειες των Χριστιανοδημοκρατών που βασικά ήταν τσιράκκια των Αμερικάνσκι.
Μεν με ρωτήσεις «εσύ τι προτείνεις». Θεωρώ ασέβεια προς το λαο της Βενεζουέλας αυτό που κάνουν και όσοι τον επικρίνουν και όσοι τον θεοποιούν… εφόσον το κάμνουμε όντας έξω από το χορό. Τουτα που αναφέρνω πιο πάνω είναι εικόνα που μου μετέφεραν άλλοι εκ των έσσω.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
OSR:
Noμίζω ότι με παρεξήγησες. Δεν διαφωνώ ότι η κοινωνία είναι έτσι όπως είναι επειδή έτσι διαμορφώθηκε να είναι. Δεν διαφωνώ π.χ. για το ρόλο του σχολείου ή της αστικής οικογένειας στο να διαμορφώνει τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι θα διαμορφώσουν την κοινωνία. Δεν λέω ότι η σημερινή κατάσταση της κοινωνίας είναι αναπόφευκτη. Προφανώς το ζητούμενο είναι να αλλάξουμε αυτή την διαμόρφωση προς το καλύτερο. Άλλαξα τις απόψεις μου σε μεγάλο βαθμό από παλιότερα, αλλά αυτό συνεχίζω να το πιστεύω, ότι η κοινωνία όπως είναι σήμερα δεν ωφείλεται αποκλειστικά στην ανθρώπινη φύση, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο διαπαιδαγωγούνται οι άνθρωποι αλλά και στις υλικές συνθήκες που επικρατούν – π.χ. δεν μπορούμε να λαμβάνουμε υπόψη μόνο την διαπαιδαγώγιση και όχι την φτώχια.
Ποιός όμως διαμόρφωσε την κοινωνία έτσι όπως είναι; Η απάντηση είναι: τα ίδια τα μέλη της, γιατί δεν υπάρχει κανείς εκτός κοινωνίας, που να δρα από έξω. Εγώ λέω απλώς ότι η εξουσία είναι κάτι που γέννησε και γεννάει η ίδια η κοινωνία. Δηλαδή, δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις την εξουσία σαν ένα εξωτερικό εχθρό, σα να είναι εξωγήινοι που επιτέθηκαν στην ανθρωπότητα.
Αν εννοείς ότι η ιεραρχική δομή είναι κάτι ξένο προς την ανθρώπινη φύση, που με κάποιο τρόπο επιβλήθηκε στους ανθρώπους, τότε αναμβίβολα έχεις λάθος. Αυτό μπορείς να το διαπιστώσεις αν μελετήσεις α) τις διάφορες ομάδες ανθρώπων που είχαν διατηρήσει μέχρι πρόσφατα ένα πρωτόγονο τρόπο ζωής, δηλαδή ζούσαν στη φύση ως κυνηγοί τροφοσυλλέκτες σε μικρές ομάδες και β) τα διάφορα ζώα που ζουν σε αγέλες, και ιδιαίτερα τους πλησιέστερους συγγενείς μας, του κοινούς χιμπατζήδες και τους πυγμαίους χιμπαντζήδες (μπονόμπο).
Προτείνω δύο κείμενα: Για τις πρωτόγονες ομάδες, το κεφάλαιο «The truth about primitive life: a critique of anarchoprimitivism», που περιέχεται στο βιβλίο «The road to revolution», του Theodore Kaczynski. (εκδ. Xenia 2008). Για τους χιμπαντζήδες και τους μπονόμπο, το βιβλίο του πρωτευοντολόγου Frans De Waal, «Our inner Ape» (εκδ. Riverhead books 2005). Κυκλοφορεί και στα ελληνικά αλλά δεν θυμάμαι από ποιες εκδόσεις.
Η προσπάθεια κυριαρχίας ή απόκτησης κύρους μέσα στην κοινωνική ομάδα που ανήκει κανείς, έχει την βάση της σε ένα ένστιχτο. Με άλλα λόγια, υπάρχουν γενετικώς προγραμματισμένα νευρωνικά κυκλώματα που οδηγούν σε τέτοιου είδους συμπεριφορές. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται αυτή η τάση στη ζωή ενός ανθρώπου καθορίζεται από την διαπαιδαγώγηση και τις συνθήκες ζωής του (μαζί βέβαια με την βιολογική του ιδιαιτερότητα).
Επίσης, η έκταση που παίρνει η κυριαρχικότητα στη μαζική κοινωνία δεν συγκρίνεται με εκείνην της μικρή πρωτόγονης ομάδας. Δεν υπάρχει το αντίστοιχο του αυτοκράτορα στις αγέλες των ζώων και στις πρωτόγονες ανθρώπινες ομάδες = αγέλες. Το γεγονός ότι ο άνθρωπος έχει αυτά τα ένστιχτα δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για την θεσμική / στρατιωτική / οικονομική εξουσία. Αντίθετα, εδώ συζητάμε για το πως θα εξαλειφτεί ή τουλάχιστον για το πως θα μειωθεί η εξουσία . Διότι τα συγκεκριμένα ένστιχτα δημιουργήθηκαν σε διαφορετικές συνθήκες από εκείνες στις οποίες ζούμε σήμερα, και δεν εξυπηρετούν τις αναγκες της ανθρωπότητας όταν εφαρμόζονται σε τόσο μεγάλη κλίμακα.
Δεν διαφωνώ με εκείνο που λέει ο Chomsky στο συγκεκριμένο απόσπασμα. Όμως ο Chomsky εδώ λέει ότι η εξουσία στην γενική περίπτωση δεν πρέπει να είναι αποδεκτή. Η δήλωση του αφορά ένα ηθικό κανόνα. Από όσο με ξέρεις, ελπίζω ότι θεωρείς δεδομένο πως συμφωνώ με τον συγκεκριμένο ηθικό κανόνα. Άλλο όμως το πως θέλουμε να είναι τα πράγματα και άλλο το πως είναι την παρούσα στιγμή. Η κοινωνία αποδέχεται και παράγει την εξουσία. Λέω ότι, δεν είναι αρκετή η απουσία εξουσίας, για να οργανωθεί η κοινωνία βάσει μη ιεραρχικών δομών, γιατί αν ξαφνικά εξαφανιστεί η παρούσα εξουσία, η κοινωνία θα δημιουργήσει άλλη. Θα δημιουργήσει νέες ιεραρχικές δομές.
Εκείνο που χρειάζεται είναι ένας έξυπνος και καλοσχεδιασμένος μηχανισμός οριζόντιας δομής. Αυτό όμως δεν είναι κάτι που προκύπτει από μόνο του, που γεννιέται αυθόρμητα από το πλήθος. Αν ήταν έτσι, θα το βλέπαμε παντού. Αντίθετα, είναι εξαιρετικά σπάνιο, και ήταν εξαιρετικά σπάνιο σε όλη την ιστορία του πολιτισμού (δηλαδή των μαζικών κοινωνιών).
Το Wikipedia λειτουργεί σε αρκετά οριζόντια βάση. Ο καθένας μπορεί να επέμβει πάνω σε ένα άρθρο, αν και υπάρχουν άτομα με μεγαλύτερη πρόσβαση από τον μέσο χρήστη, οι οποίοι επιλέχθηκαν βάση της συνεισφοράς τους. Όταν ο Jimmy Wales αποφάσισε να το δημιουργήσει, δεν έβαλε μια ανακοίνωση που να λέει «ελάτε να φτιάξουμε μια διαδυχτιακή εγκυκλοπαίδεια, να συναποφασίσουμε όλοι μαζί ποια δομή θα έχει, ποιοι κανόνες θα την διέπουν, κλπ. Αν το έκανε αυτό, το αποτέλεσμα θα ήταν μια πατάτα. Ένας μέσος όρος από χιλιάδες ή εκατομμύρια άτομα δεν είναι ποτέ ένα καλοσχεδιασμένο κατασκεύασμα. Αντίθετα, ο ίδιος μαζί με τους στενούς τους συνεργάτες, σχεδίασαν το Wikipedia και το έθεσαν σε λειτουργία. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη και το αποτέλεσμα εκπληκτικά πετυχαιμένο, επειδή ο σχεδιασμός ήταν εφυής.
Ή ας πάρουμε τις επιχειρήσεις με οριζόντιες δομές, όπως ή Valve, η οποίες έχουν βέβαια ιδιοκτήτη, όμως βρήκαν αυτού του είδους τις δομές πιο αποδοτικές. Ωστόσο η οριζόντια δομή τους δεν προέκειψε απλώς με την απομάκρυνση των αφεντικών, αλλά επειδή κάποιοι κατάφεραν να επινοήσουν ένα πετυχημένο σχέδιο λειτουργίας. Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων δεν λειτουργεί με οριζόντιες δομές, ωφείλεται στο ότι οι δομές που προκύπτουν ευκολότερα είναι οι ιεραρχικές. Η μη ιεραρχία είναι το δύσκολο, εκείνο που χρειάζεται την περισσότερη επινόηση, και όχι το εύκολο που προκύπτει φυσικά.
«ηγετικές προσωπικότητες μπορούν να συνυπάρχουν μέσα σε ένα κίνημα οι οποίες να αλληλοσυμπληρώνονται χωρίς να ανταγωνίζονται η μία την αλλη»
Αυτό βέβαια είναι το επιθυμητό, όμως δεν είναι εκείνο που παρατηρούμε να συμβαίνει. Αντίθετα, σε όλα τα κινήματα, τουλάχιστον όλα όσα γνώρισα είτε από κοντά είτε μέσα από τα βιβλία, γέννησαν πολύ σκληρούς ανταγωνισμούς, εκτός αν υπήρχε ένα κοινώς αποδεκτό κεντρικό πρόσωπο. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα. Ακόμα και αν δεν είναι ένας ο ηγέτης, αλλά περισσότεροι, πάλι υπάρχει ηγεσία. Δεν λέω ότι είναι καλό να υπάρχει, ούτε είμαι υποστηριχτής της μαρξιστικής άποψης για την πρωτοπορία. Απλώς παρατηρώ ότι αυτό συμβαίνει. Ένα κίνημα έχει οπαδούς και οδηγητές. Οπότε ένα κίνημα από τα γεννοφάσκια του αναπαράγει την συμπεριφορά τύπου «ακολουθώ τους ηγέτες», ή ειδικούς, και όχι την συμπεριφορά τύπου «σκέφτομαι μόνος μου». Όμως, αν πρόκειται να εφαρμοστεί ένα σύστημα οριζόντιας δομής στην κοινωνία, θα πρέπει ένα κίνημα να αποκτήσει την δυνατότητα να το εφαρμόσει. Θα υπαρχει λοιπόν ηγεσία που θα το εφαρμόσει, με την δύναμη που της δίνουν οι οπαδοί της. Φυσικά αυτό είναι υπεραπλούστευση. Δεν πρόκειται η κοινωνία να χειραφετηθεί με ένα μόνο βήμα.
Αν ένας άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων έχει ένα σχέδιο να εφαρμόσει, όπως ένα σχέδιο μη ιεραρχικής οργάνωσης, θα πρέπει πρέπει με νύχια και με δόντια να το προστατεύσει από όσους προσπαθούν να το αλλοιώσουν σε βαθμό που θα χάσει τον χαρακτήρα του. Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχουν ένας ή περισσότεροι άνθρωποι που είναι γνώστες της δομής του με όλες τις σημαντικές λεπτομέριες, καταλαβαίνουν την θεωρία πίσω από το σχέδιο και οι οποίοι έχουν τον κύριο λόγο, είτε θεσμικά ειτε λόγω κύρους. Αυτοί αποτελούν την ηγεσία. Είναι ένα πράγμα οι οπαδοί να αναμασούν τσιτάτα και να πιστεύουν σε γενικές αρχές του τύπου «κάτω η εξουσία», και είναι άλλο να έχουν όλοι ωριμότητα σκέψης και θεωρητική κατάρτιση, και μάλιστα να συμφωνούν μεταξύ τους. Ρεαλιστικά, στην πράξη, οι οπαδοί, στη πλειοψηφία τους, δεν θα έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Και μη μου πεις ότι θα τα έχουν αν έχουν σωστή παιδεία, γιατί τότε γίνεται κύκλος. Τέτοια επαναστατική παιδεία ανήκει στην κοινωνία που θέλουμε να φέρουμε, και δεν μπορούμε να προϋοθέτουμε αυτή την παιδεία όταν μιλάμε για το πως θα την φέρουμε. Για μένα λοιπόν κίνημα και ηγεσία πάνε μαζί. Εκτός αν είναι ένα κίνημα που έχει μόνο συνθήματα και όχι σχέδιο.
Δεν διαφωνώ ιδιαίτερα με την εισαγωγή σου, επί της ουσίας, και πράγματι τα πραγματα δεν είναι άσπρο μαύρο. Σίγουρα υπάρχουν τοπικές διαφορές στις κοινωνικές σχέσεις και συνθήκες. Ο λόγος που τόνισα την παγκόσμια διάσταση της κοινωνίας είναι επειδή σ’ αυτή την κλίμακα δεν υπάρχουν εξωτερικοί εχθροί, ή εξωτερικοί καταπιεστές. Θέλω να δείξω ότι η εικόνα που δημιουργούν εκφράσεις του τύπου «η κοινωνία (ή οι άνθρωποι) να αποφασίζει(ουν) από μόνη(οι) της(τους)», περιέχει μια αφέλεια. Γιατί σε πλανητικό επίπεδο, ούτως η άλλως αυτό είναι που συμβαίνει. Οπότε αυτό δεν είναι αρκετό. Και γιατί να είναι αρκετό; Ο άνθρωπος εξελιχτηκε για να ζει μέσα σε ολιγομελείς ομάδες, όχι παγκόσμιες κοινωνίες. Σ’ αυτή την αφύσικη κατάσταση, η λύση δεν μπορεί να βασίζεται μόνο στα εργαλεία που μας έδωσε η φύση. Χρειάζεται να επινοήσουμε λύσεις, και είναι απολύτως απίθανο οι άνθρωποι να συμφωνίσουν ξαφνικά με μια λύση και να αρχίσουν να λειτουργούν βάση αυτής.
Το φαντασιακό ενός κινήματος που δεν έχει – όχι μόνο θεσμικά, αλλά και επί της ουσίας – ιεραρχία, κάνει ένα άλμα πάνω από το πρόβλημα του πως συντονίζονται οι άνθρωποι χωρίς αυτήν, και προσγειώνεται, φαντασιακά πάντα, στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Για τον Chavez, επιστρέφω στο επόμενο σχόλιο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Idiot Mouflon, παραδέχομαι ότι δεν ξέρω πολύ καλά πως είναι τα πράγματα στην Βενεζουέλα, και δεν έχω πάει εκεί. Έχω πάει όμως στο Περού, στο οποίο υπάρχουν ανάλογες ακραίες διαφορές μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Στο Περού υπάρχουν τεράστιες αντιθέσεις. Οι μεγάλες πόλεις, όπως η πρωτεύουσα, έχουν ουρανοξύστες και πολυτελή ξενοδοχεία όπως το Hilton, αλλά και πάρα πολύ φτωχούς ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν με δουλειές του ποδαριού που τους αποφέρουν ψίχουλα. Εκτός από τους πολύ φτωχούς, υπάρχουν και οι εξαιρετικά φτωχοί, που ζουν στην περιφέρια των πόλεων, σε σπίτια χτισμένα από λάσπη, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και σε άθλιες συνθήκες υγειηνής. Εκτός από τους εξαιρετικά φτωχούς, υπάρχουν επίσης και οι αφάνταστα εξαιρετικά φτωχοί. Αυτοί ζουν στην περιφέρια της περιφέριας, στους λόφους πέρα από τις παραγκουπόλεις με τα σπίτια από λάσπη. Ζουν κάτω από νάυλον σακούλες για να έχουν μια στοιχειώδη προστασία από την βροχή, τις οποίες στηρίζουν πάνω σε θάμνους ή μικρά δέντρα. Το πιο θλιβερό είναι η τεράστια έκταση που καλύπτουν αυτές οι σακούλες-σπίτια, το πόσες χιλιάδες ανθρώπων βλέπεις να ζουν κάτω από αυτές.
Μια μέρα ανέβαινα σε ένα βουνό, και βρέθηκα μπροστά σε μια σακούλα-σπίτι που βρισκόταν κρυμμένη ανάμεσα στους θάμνους. Κάτω από αυτήν βρισκόταν μια οικογένεια με μικρά παιδιά, οι οποίοι φυσικά κατατρομοκρατήθηκαν από την παρουσία μου. Διότι οι άνθρωποι αυτοί είναι τελείως απροστάτευτοι απέναντι στον καθένα που θέλει να τους αφαιρέσει την ζωή ή να βιάσει τα παιδιά τους. Είναι σωματικά εξασθενημένοι, πεινασμένοι και ευάλωτοι στις αρρώστιες, χωρίς να τίθεται θέμα πρόσβασης σε ιατρική περίθαλψη.
Από τις εικόνες που είδα από τα ντοκυμαντέρ, κατάλαβα ότι δυστυχως υπάρχει και στη Βενεζουέλα το ίδιο φαινόμενο. Είναι άλλο να ακούς ότι υπάρχουν πολύ φτωχοί και να υπολογίζεις την φτώχεια με αριθμούς, και είναι άλλο να βλέπεις τη σημαίνει στην πραγματικότητα.
Για μένα, αυτοί οι άνθρωποι έχουν την απόλυτη προτεραιότητα. Το αν ακόμα η χώρα εισάγει ακόμα πλαστικά και αν ο Τσάβες δεν υπερασπίστηκε τους φοιτητές και τους τεχνοκράτες, είναι βέβαια άσχημο από μόνο του. Όμως το γεγονός ότι ο Τσάβες με την πολιτική του μείωσε τον αριθμό των ανθρώπων που ζουν σε τελείως άθλιες συνθήκες, τον καθιστά συμπαθή για μένα. Παρόλο που δεν συμπαθώ γενικά ηγετικές φυσιογνωμίες.
Το να ρωτήσεις κάποιους που ζουν στη Βενεζουέλα δεν σημαίνει ότι κατ’ ανάγκην θα πάρεις και πιο αντικειμενική απάντηση. Γιατί εξαρτάται σε ποια κοινωνική τάξη ανήκουν εκείνοι που θα ρωτήσεις. Άνθρωποι που δεν βιώνουν την απόλυτη αθλιότητα, μάλλον θα έχουν διαφορετικές προτεραιότητες από εκείνους που την βιώνουν. Αν οι γνωστοί σου ανήκουν στην μεσαία τάξη, είναι λογικό να κρίνουν τον Τσάβες για τα πλαστικά ή τον προσωποπαγές χαρακτήρα της διακυβέρνησής του.
Δεν διαφωνώ με το συμπέρασμα ότι ο λαός δεν μπορεί να χειραφετηθεί από ένα προσωποπαγές καθεστώς. Ούτε λέω ότι πρόκειται για τον τέλειο ηγέτη ή για κανένα άγιο που δεν έχει προσωπικά κίνητρα – άλλωστε αυτό δεν το πιστεύω για κανέναν. Αλλά μου είναι περισσότερο συμπαθής κάποιος σαν τον Τσάβες που βελτίωσε της συνθήκες ζωής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, παρά εκείνων που το μόνο τους πρόγραμμα είναι να ξεκαθαρίσουν «στους πολιτικούς στην εξουσία ότι δεν τους χρειαζόμαστε, ούτε ως μεσολαβητές ούτε ως ευγενικούς δωρητές αυτών που εμείς οι ίδιοι μπορούμε να κατασκευάσουμε».
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
αγρινέ εν σημαντικό το γεγονός ότι βάζεις απόψεις ανθρώπων που μένουν στην χώρα και είναι ακριβώς τούτες τις απόψεις που είχα υπόψη μου αλλά που την άλλη συμφωνώ τζαι με τα όσα λέει ο αλαθηλάτης υπό την έννοια του εξαρτάται ποιος λέει τι
πχ αν ρωτήσεις έναν βολεμένο δημόσιο υπάλληλο πχ στην Κύπρο για την κατάσταση εδώ ή έναν μεσοαστό που θα πάρεις διαφορετική απάντηση για την κατάσταση στην χώρα από ότι αν ρωτούσες έναν εργάτη που απολύθηκε ή έναν άνεργο 25χρονο κλπ
γιαυτό λέω ότι δεν είναι άσπρο μαύρο
γράφεις φίλε αλαθηλάτη:
«Όμως το γεγονός ότι ο Τσάβες με την πολιτική του μείωσε τον αριθμό των ανθρώπων που ζουν σε τελείως άθλιες συνθήκες, τον καθιστά συμπαθή για μένα»
το ερώτημα που τίθεται στην προκειμένη περίπτωση είναι το εξής:
Τι επεδίωκε τελικά ο Τσάβεζ; Την εξουσία ώστε να εφαρμόσει έναν υποφερτό καπιταλισμό με λίγο πιο ανθρώπινο πρόσωπο ή κάτι άλλο;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βελτίωσε την ζωή των ανθρώπων της χώρας του, όμως άλλο αυτό και άλλο το να μιλάς για επαναστατικές διαδικασίες που θα αλλάξουν τον τρόπο κοινωνικής οργάνωσης και παραγωγής
Είναι μέσα από αυτό το πρίσμα που και εγώ προσωπικό τον κρίνω αλλά και κρινεται ο ίδιος και οι πολιτικές του
είναι σε πολιτικό επίπεδο κατά πόσο όντως είχε ως όραμα και έκανε πράξεις εάντια στον καπιταλισμό
εδώ ένα πολύ σημαντικό άρθρο αναδημοσίευση που βρήκα σε ένα σοβαρό (ας το ονομάσω έτσι) ιστολόγιο κομμουνιστικό
http://wwwpraxisred.blogspot.com/2013/03/blog-post_8036.html
Ο Ούγκο Τσάβες και η φανταχτερή βιτρίνα της κοινωνικής δημαγωγίας
ένα σχετικό απόσπασμα
«Ομως, η μείωση του ποσοστού φτώχειας δε σημαίνει… σοσιαλισμό. Τα ποσοστά φτώχειας (έσχατης εξαθλίωσης, για να είμαστε πιο ακριβείς) μπορεί να μειώθηκαν, όμως ούτε κοινωνική δικαιοσύνη επικράτησε, ούτε πολύ περισσότερο εξάλειψη της εκμετάλλευσης.
Ο ίδιος ο Τσάβες έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι αποδέχεται το ρόλο των καπιταλιστικών επιχειρήσεων στο δικό του «σοσιαλισμό» και δεσμεύτηκε ότι δε θα τις πειράξει. Αυτή τη δέσμευση την εφάρμοσε στην πράξη, αφού ακόμα και στις περιπτώσεις εθνικοποιήσεων το κράτος αποζημίωσε τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες στο ακέραιο. Οι δε «απαλλοτριώσεις», είτε επιχειρήσεων είτε γαιών, έγιναν μόνο σε περιπτώσεις εγκατάλειψης από τα προηγούμενα αφεντικά τους, δηλαδή σε περιπτώσεις που δεν ήταν πλέον κερδοφόρες.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την πρώτη εθνικοποίηση που έγινε από την «μπολιβαριανή επανάσταση», έξι χρόνια μετά την εκλογή Τσάβες. Στις 19 Γενάρη του 2005, ο Τσάβες υπογράφει το διάταγμα αριθμός 3438, με το οποίο απαλλοτριώνει την εταιρεία Venepal (μία από τις μεγαλύτερες χαρτοβιομηχανίες της χώρας), της οποίας η ιδιοκτησία περνά στο κράτος με «εργατική συνδιαχείριση». Εκ πρώτης όψεως αυτό φαινόταν σαν μια ποιοτική εξέλιξη της «μπολιβαριανής επανάστασης», σαν πέρασμα από τα λόγια στην πράξη. Μια πιο προσεκτική ματιά, όμως, αποδεικνύει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η Venepal απαλλοτριώνεται αφότου οι καπιταλιστές έχουν κηρύξει δύο φορές πτώχευση. Την πρώτη φορά τον Ιούλη του 2003, αφήνοντας 600 εργάτες στο δρόμο, και τη δεύτερη ένα χρόνο μετά, το Σεπτέμβρη του 2004, αφού είχαν αθετήσει τη συμφωνία με το κράτος και είχαν αφήσει τους 400 εργάτες που είχαν επαναπροσληφθεί απλήρωτους! Τι συμφωνία είχαν κάνει με το κράτος; Εκεί να δείτε… σοσιαλισμό! Μετά από αγώνα 77 ημερών, οι εργάτες της Venepal είχαν αναγκαστεί να συμφωνήσουν σε απολύσεις (και μάλιστα της τάξης ακόμη και του 33%, δηλαδή να φύγει ο ένας στους τρεις), με αντάλλαγμα να πάρουν πίσω τα λεφτά που τους χρωστούσαν (και μάλιστα όχι αμέσως, αλλά τμηματικά), ενώ το κράτος δέχτηκε όχι μόνο να «ξεχάσει» τα 30 εκατ. δολάρια που του χρωστούσαν οι ιδιοκτήτες της Venepal (οι οποίοι, σημειωτέον, ήταν ακραιφνώς αντι-τσαβιστές και από τους πρώτους που είχαν βγει να πανηγυρίσουν υπέρ του αποτυχημένου πραξικοπήματος το 2002), αλλά και να τους παράσχει φτηνές πιστώσεις!
Στα «σοσιαλιστικά ΜΑΤ»
Θέλετε άλλο παράδειγμα εφαρμογής του… τσαβικού σοσιαλισμού; Πάρτε την Ternium Sidor, την τέταρτη μεγαλύτερη χαλυβουργία στη Λατινική Αμερική. Στις 14 Μάρτη του 2008, οι εργάτες της Sidor επιχείρησαν να κλείσουν την εθνική οδό, κατά τη διάρκεια απεργίας για αυξήσεις στους μισθούς και για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας, που είχε καθυστερήσει 13 ολόκληρους μήνες. Απέναντί τους βρήκαν τα… «σοσιαλιστικά ΜΑΤ»! Η εθνοφρουρά μαζί με την αστυνομία τους τσάκισαν στο ξύλο, πνίγοντάς τους στα χημικά και πυροβολώντας ακόμη και με πλαστικές σφαίρες. Αποτέλεσμα; 15 εργάτες στάλθηκαν στο νοσοκομείο και πάνω από 50 συνελήφθησαν (βλ. http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=5380&cat_id=20&pos=2&issue_id=176).
Οι εργάτες τελικά πήραν αυξήσεις μόλις στα 2/3 της αρχικής διεκδίκησης του συνδικάτου τους, το οποίο αναγκάστηκε να μειώσει το αίτημά του δύο φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ηταν μια μερική νίκη, που αφορούσε όμως μόνο το 30% των εργατών της Sidor (από τους 13.600 εργάτες μόνο οι 4.000 ήταν μόνιμοι), ενώ από τους 9.600 συμβασιούχους εργάτες μόνο 800 έγιναν μέλη του συνδικάτου, σύμφωνα με τη συμφωνία που επιτεύχθηκε, σε αντίθεση με τη διεκδίκηση του συνδικάτου να ενταχθούν στη συλλογική σύμβαση όλοι οι εργάτες (αναλυτικότερα βλ. http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=5269&cat_id=20).
Λίγο καιρό αργότερα η Sidor εθνικοποιήθηκε. Και οι καπιταλιστές αποζημιώθηκαν πλήρως τέσσερα χρόνια αργότερα, παίρνοντας όλο το ποσό των 136.7 εκατ. δολαρίων που είχε συμφωνηθεί (βλ. http://www.eluniversal.com/economia/121010/venezuela-compensates-ternium-for-nationalization-of-sidor)……………….»
————
στις πρόσφατες ελληνικές εκλογές τον μάη και τον ιουνίο το μεγάλο επιχείρημα υπερ της συνεργασίας συριζα και κκε ήταν ότι πρέπει το κκε να κάνει το μεγάλο βήμα και να αφήσει κατά μέρους τις απόλυτες του θέσεις και να συνεργατσεί με τον συριζα για να σχηματίσουν κυβέρνηση η οποια θα δώσει ανάσες στον λαό θα σταματήσει την απόλυτη φτώχεια κλπ
προσωπικά εγώ είχα αποδεκτεί αυτή την άποψη αφού η ουσία της πολιτικής είναι οι πολιτικές πράξεις που θα δώσουν αποτελέσματα και όχι μια μεταφυσική ιδεολογική αόριστη συζήτηση κλπ
το κκε αρνήθηκε αυτό λέγοντας ότι δεν υπάρχει καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο και ότι το άμεσο αίτημα πρέπει να είναι να βγει η ελλάδα από την ΕΕ το ΝΑΤΟ κλπ
τελικά δεν υπήρξε συνεργασία και ο ελληνικός λαός συνεχίζει να εξαθλιώνεται περισσότερο μέρα με την ημέρα
δεν είναι εύκολη η απάντηση στο ερώτημα ποιο δρόμο να ακολουθήσει κάποιος
για μένα το πλέον σημαντικό είναι η προσπάθεια για αξιοπρεπή διαβίωση των ανθρώπων και ταυτόχρονα η προοπτική πρακτικά για το βήμα παραπέρα
δηλαδή αλλαγή του τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας ακόμα και στα πλαίσια του αστικού κράτους που θα φέρει περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση του και που αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε συγκρούσεις
εννοώ ότι αν το κκε συνεργαζόταν και άμεσα λαμβάνονταν μέτρα για ελάφρυνση των λαικών στρωμάτων από ένα σημείο και μετά όμως θα επανέφερε τα αιτήματα για έξοδο από την ΕΕ το ΝΑΤΟ κλπ οπότε θα τον έφερνε σε σύγκρουση με το συριζα κλπ
αλλά ο λαός θα είχε δει τα οφέλη από αυτή την συνεργασία αλλά το πιο σημαντικό από τον παραμερισμό των πασοκονουδόσκυλων
κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
αληθηλάτη λες
Αν εννοείς ότι η ιεραρχική δομή είναι κάτι ξένο προς την ανθρώπινη φύση, που με κάποιο τρόπο επιβλήθηκε στους ανθρώπους, τότε αναμβίβολα έχεις λάθος»
όχι δεν λέω κάτι τέτοιο
η ιεραρχεία και μάλιστα η σύγκρουση μέχρι θανάτου για αυτήν είναι η απόλυτος κανόνας στο ζωικό βασίλειο
τα αρσενικά συγκρούονται για την κυριαρχεία για να έχουν όλα τα θηλυκά και να δαιωνίσουν τα δικά τους γονίδια κλπ
έτσι και στον άνθρωπο, η ιεραρχεία δεν είναι κάτι ξένο αλλά είναι κάτι που «επιβλήθηκε» ας το πούμε έτσι από την ανάγκη για επιβίωση του ισχυρότερου από την ίδια την φύση
ο άνθρωπος έχει πολλά ένστικτα τα οποία όμως με την εξέλιξη του εγκεφάλου του που έκανε τον άνθρωπο άνθρωπο, δηλαδή ένα λογικό ον που δεν βασίζεται μόνο στα ένστικτα του τον έκανε να τα χαλιναγωγήσει ως ένα μεγάλο βαθμό
και συμφωνώ με αυτό που λες
«Διότι τα συγκεκριμένα ένστιχτα δημιουργήθηκαν σε διαφορετικές συνθήκες από εκείνες στις οποίες ζούμε σήμερα, και δεν εξυπηρετούν τις αναγκες της ανθρωπότητας όταν εφαρμόζονται σε τόσο μεγάλη κλίμακα.»
ακριβώς! ο άνθρωπος μπορεί να οργανωθεί πολύ καλύτερα όταν λειτουργεί και οργανώνεται σε μικρές ομάδες όπου η αυτοοργάνωση και η λήψη αποφάσεων είναι απολύτως πιο πρακτικά εύκολη
ομάδες ανθρώπων ομοσπονδίες σε μικρά τοπικά επίπδεα και συνομοσπονδίες των τοπικών ομοσπονδιών σε πιο μεγάλα επίπεδα
μια ομάδα 500 ανθρώπων μπορεί πολύ πιο εύκολα να οργανωθεί και να λάβει αποφάσεις που αφορούν τα μέλη της και ομάδες ανθρώπων που να αποφασίζουν σε ομοσπονδίες ομάδων κλπ
η αθηναική δημοκρατία χωρίς να εξιδανικεύεται φυσικά έχει τέτοια παραδείγματα με τις ομάδες φυλές που συνενώνταν στην αθηναική πολιτεία
σκέψου σήμερα με όλη αυτή την τεχνολογία και ιδίως το ιντερνετ πόσο εύκολο θα είναι η λήψη αποφάσεων και η αυτοοργάνωση
η ιεραρχεία δηλαδή αυτή που επιβάλλεται βιαίως είτε με κρατική βία καταστολή είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στις ανθρώπινες κοινωνίες και στα κράτη τέρατα που λειτουργούν ακριβώς έτσι
τρανότατο παράδειγμα το τι συμβαίνει στην Ελλάδα στην Χαλκιδική που η τοποική κοινωνία αντιδρά στην καταστροφή του δάσους της περιοχής ενώ η κεντρική εξοουσία από ανθρώπους ΄που ενδεχομένως δεν έχουν πάει ποτέ εκει αποφάσισε για αυτούς χωρίς αυτούς και για να επιβάλει την κυριαρχεία της στέλλει τις ομάδες καταστολής
και νομίζω ήμουν σαφέστατος
ότι η ηγεσία που προκύπτει «φυσικά» και δεν είναι επιβοαλλόμενη δεν είναι κατανάγκην κακή και είναι απολύτως φυσικό πράγμα αφού έτσι λειτουργεί η κοινωνία
γράφεις
«Εκείνο που χρειάζεται είναι ένας έξυπνος και καλοσχεδιασμένος μηχανισμός οριζόντιας δομής. Αυτό όμως δεν είναι κάτι που προκύπτει από μόνο του, που γεννιέται αυθόρμητα από το πλήθος. Αν ήταν έτσι, θα το βλέπαμε παντού. Αντίθετα, είναι εξαιρετικά σπάνιο, και ήταν εξαιρετικά σπάνιο σε όλη την ιστορία του πολιτισμού (δηλαδή των μαζικών κοινωνιών)»
συμφωνώ και διαφωνώ μαζί
αυτό το σχέδιο είναι που προσπάθησε να δημιουργήσει ο μαρξ και να θέσει κατά κάποιον τρόπο «ιστορικούς νόμους και κανόνες»
εννοείται ότι χρειάζεται ένας σχεδιασμός και ένα σχέδιο πρακτικό για το τι θέλεις να πετύχεις και προς αυτό θέλεις να οργανωθείς
και είναι αυτό που έγινε και σε μεγάλο βαθμό στην καταλονία το 1936 που κάθε κολλεκτιβα όμως είχε ως εφαρμογή διαφορετικό τρόπο οργάνωσης πχ κάποιες δεν αποδέχονταν καθόλου το χρήμα και άλλες το αποδέχοντα με την απόδειξη εργατοωρών που σου δίνουν το αντίστοιχο φαγητό κλπ
καταλήγοντας αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν απορρίπτω σε καμιά περίπτωση τον πολύ σημαντικό ρόλο ηγετικών μορφών που ναι αποτελούν την πρωτοπορία και παίρνουν πρωτοβουλίες προς ορισμένες κατευθύνσεις και εννοείται ότι όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν τις ίδιες ικανότητες σε όλα τα επιπεδα
προσωπικά θεωρώ ότι είναι με τις πράξεις μας που πρέπει να δίδουμε το παράδειγμα αυτών που πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνονται
ένα απλό παράδειγμα που θα προσπαθήσω να το κάνω προσωπικά
να καταφέρω να φτιάξω ένα σπίτι πλήρως λειτουργικά αυτόνομα θερμομονωτικά με παραγωγή ρεύματος από τον ήλιο τον άνεμο κλπ και εννοείται χωρίς την εμπλοκή τοκογλύφων κλπ
αυτό δεν θα γίνει άμεσα αλλά σταδιακά
δηλαδή πρώτα πρέπει να κτιστεί το σπίτι με τέτοιο τροπο ώστε να μην χάνει ενέργεια και να αξιοποιεί με την κατεύθυνση του όλη την ενέργεια του ήλιου και να παράγει ενέργεια μέσω φωτοβολταικών και ανεμογεννήτριων και να φτιαχτεί ένα πηγάδι
να μην έχεις ανάγκη ούτε το κράτος και τις εταιρείες για την ενέργεια το νερό κλπ
μπορεί αυτό να καταστεί μοντέλο και να γίνουν και άλλα τέτοια σπίτια κλπ
αυτά είναι απλά κάποια πρακτικά πράγματα που σκέφτομαι και θα πράξω εγώ προσωπικά χωρίς να σημαίνει ότι αυτό είναι και κανένα γαμώ τα σχέδια ή ότι δεν θα αγωνίζεσαι και να πράττεις σε όλα τα επίπεδα που μπορείς
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«αυτό το σχέδιο είναι που προσπάθησε να δημιουργήσει ο μαρξ και να θέσει κατά κάποιον τρόπο “ιστορικούς νόμους και κανόνες”
Καμία σχέση με αυτό που λεω. Εγώ μιλώ για συγκεκριμένους κοινωνικούς μηχανισμούς που μπορούν να δοκιμαστούν στην πράξη, να απορριφθούν ως ακατάλληλοι ή να υιοθετηθούν ως επιτυχημένοι, ή να διορθωθούν αν χρειάζεται κλπ. Δεν υπάρχει ένας και μοναδικός τέτοιος μηχανισμός κλπ, μιλώ για μικρά ή μεγάλα βήματα που θέτουν όρια στην εξουσία και αυξάνουν την συμμετοχή του λαού στη λήψη αποφάσεων.
Ο Μαρξ με τους νόμους της ιστορίας (ιστορικός υλισμός) προσπάθησε να δώσει στην κοινωνία ένα μεταφυσικό πλαίσιο βασισμένο στην μεταφυσική του Χέγκελ, αν και απαλλαγμένη – υποτίθεται, όχι απαλλαγμένη κατά την γνώμη μου – από τον ιδεαλιστικό της χαρακτήρα. (Η λέξη «μεταφυσική» δεν σημαίνει «υπερφυσικό», αναφέρεται στην επιστήμη που υπόκειται ως βάση για τις υπόλοιπες επιστήμες). Εδώ δε μιλάμε για μεταφυσική, μιλάμε για μοντέλα που μπορούν να αξιολογηθούν εμπειρικά.
«προσωπικά θεωρώ ότι είναι με τις πράξεις μας που πρέπει να δίδουμε το παράδειγμα αυτών που πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνονται»
Συμφωνώ, και γι’ αυτό σε εκτιμώ, επειδή πράγματι το κάνεις. Εγώ δεν τα έχω καταφέρει τόσο καλά. Προσπάθησα πάντως, αλλά τώρα προέχει η επιβίωση – ούτε αυτήν την πολυκαταφέρνω.
Για τον Τσάβες, αν η συζήτηση είναι κατά πόσον είναι κομουνιστής (επί του πρακτέου), τότε η απάντηση είναι απλή: δεν είναι. Ούτε όμως θα μπορούσε να είναι, δεν τον έπερνε καθόλου. Προφανώς, ως αρχηγός κράτους, έστελνε τα ΜΑΤ κοκ. Αν τον κρίνεις βάσει του ρόλου που παίζει το κράτος, τότε αναπόφευκτα η κριτική θα είναι αρνητική.
Είναι σα να λέμε ότι έχουμε ένα διευθυντή σχολείου, αυστηρό και συντηρητικό που τιμωρεί τους μαθητές για το παραμικρό, και μετά έχουμε ένα άλλο διευθυντή ο οποίος είναι πιο ανεκτικός, δείχνει περισσότερη κατανόηση αλλά εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ως διευθυντής ενός ιδρύματος που διαμορφώνει τα μελλοντικά ανδράποδα. Αν συγκρίνεις τους δύο με βάση το ρόλο που παίζει το σχολείο, τότε δεν θα βρεις διαφορά. Αν τους συγκρίνεις όμως θεωρώντας δεδομένο το σχολείο και εξετάσεις τον ρόλο τους μέσα σε αυτό, τότε θα βρεις.
Αλλά, ούτε ένας διευθυντής σχολείου μπορεί να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα, ούτε ένας αρχηγός κράτους μπορεί να αλλάξει την καταπιεστική φύση του κράτους. Πάρε για παράδειγμα την Ελλάδα. Σίγουρα το ιδανικό είναι μια νέα κοινωνία χωρίς καταπίεση. Αλλά έτσι όπως είναι δικτυωμένα τα μυαλά των ανθρώπων μεταξύ τους, και έτσι όπως είναι δικτυωμένοι οι νευρώνες μέσα στο κάθε μυαλό, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Κανένας ηγέτης δεν έχει την δυνατότητα να τα μεταμορφώσει όλα αυτά, γι’ αυτό κανένας αρχηγός δεν μπορεί να αλλάξει τόσο ριζικά τον χαρακτήρα του κράτους. Ούτε έχει συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. Όσο μεγάλες κι αν ήταν η αλλαγές, πάντα στο νέο καθεστώς έβρισκαν νέους τρόπους να φυτρώσουν οι αδικίες, εκεί που οι παλιοί τρόποι δεν λειτουργούσαν.
Ακριβώς επειδή ένας αρχηγός δεν μπορεί να τα αλλάξει αυτά, θεωρώ ότι πρέπει να κρίνεται με δεδομένο τον χαρακτήρα του κράτους στο οποίο προεδρεύει.
Τι πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος που νιώθει ότι μπορεί να συνισφέρει στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των συνανθρώπων του μέσω ενός κοινωνικού προγράμματος; α) Να επιδιώξει να πάρει την εξουσία, για να το εφαρμώσει, παρόλο που έτσι θα διοικεί έναν εκ φύσεων καταπιεστικό μηχανισμό, ή β) Να μην το κάνει, για να μην βρεθεί σ’ αυτή την θέση;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
στα ερωτήματα που θέτεις φίλε η απάντηση μου σε αυτή την φάση της ζωής μου και με τα όσα έχω δει βιώσει και νοιώθω ότι μπορώ να πράξω είναι ότι η κατάληψη της εξουσίας σε ένα κράτος δεν είναι επιλογή
δεν αποκλείω τίποτα όμως ως μέσο τακτικής γιατί τάχα έχω κωλύματα ιδεολογικοηθικοπλαστικών επιφυλάξεων
για μένα σε αυτή την περίοδο της ζωής μου το πιο σημαντικό ειναι η προσπάθεια πρωτοβουλιών ώστε όσο περισσότεροι άνθρωποι να αυτοοργανωθούν να πράττουν εκτός αυτού που γενικά θα ονομάζαμε σύστημα καθώς επίσης και σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο να πράττω ό,τι μπορώ γι ανα προσφέρω σε όποιον μπορώ κάτι καλύτερο για να είναι πιο αξιοπρεπής η ζωή του
εν οίδα ότι ουδέν οίδα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κατά την γνώμη μου, υπάρχουν δύο στάσεις ασυμβίβαστες η μια με την άλλη: Η μια εκπροσωπείται από το «σκέφτομαι μόνος μου», χωρίς να ακολουθώ ειδικούς και ιδεολογίες, και η άλλη από το «όλοι μαζί για ένα σκοπό». Η αφέλεια που είχα παλιά ήταν ότι αυτά τα δύο μπορούν να συνυπάρξουν, αλλά τελικά κατάλαβα ότι δεν γίνεται.
Προσωπικά διαλέγω την στάση του «σκέφτομαι μόνος μου» μέχρι τέλους. Δε πάει να καταρρέει το σύμπαν, δεν μου ταιριάζει κάτι άλλο. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορώ να συμμετάσχω στο «όλοι μαζί για ένα σκοπό». Δεν μπορώ να ακολουθώ ένα κίνημα, και σίγουρα δεν μπορώ να ηγούμε.
Από την άλλη, δεν μπορώ να καταδικάσω τους ανθρώπους που κάνουν την άλλη επιλογή. Το να βάλεις κάποιες προτεραιότητες και να πεις ότι, το σημαντικό είναι να γίνουν αυτά κι αυτά για να επιβιώσουμε, το σέβουμαι. Δεν μπορώ να υποκριθώ ότι δεν είναι απαραίτητο, επειδή δεν μπορώ να το ακολουθήσω. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να υποστηρίξω κάποιον που πουλά πατριωτισμό για να συσπειρώσει τους οπαδούς του, ακόμα και αν είναι ο μόνος τρόπος να το κάνει. Στην Κύπρο έτσι όπως είναι τα πράγματα σήμερα και με βάση τα μυαλά των πολιτών αυτού του κράτους, η συσπείρωση μπορεί να γίνει μόνο πουλώντας πατριωτισμό και διάφορες άλλες βλακείες. Το ίδιο και στην Ελλάδα και ίσως παντού. Βλέπω την ανάγκη να συσπειρωθούμε ενάντια στην τρόϊκα, αλλά δεν αντέχω τις υποχωρήσεις που απαιτεί μια τέτοια σεισπείρωση. Το ότι δεν αντέχω τις υποχωρήσεις, δεν μπορώ να το καλύψω προσποιούμενος ότι η δική μου στάση φέρνει ένα καλύτερο αποτέλεσμα.
Για τον ίδιο λόγο, δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω οπαδός κάποιου σαν τον Τσάβες. Δεν θα μπορούσα να κάνω τους απαραίτητους συμβιβασμούς. Π.χ. δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι με το μέρος εκείνου που στέλνει τα ΜΑΤ εναντίων απεργών. Όμως από την άλλη καταλαβαίνω ότι ένας αρχηγός κράτους αναγκαστικά πρέπει να χρησιμοποιεί μέσα που δεν μου αρέσουν για να διατηρήσει τη θέση του. Με αυτή την έννοια δεν υπάρχει «καλός» αρχηγός κράτους, αφού δεν υπάρχει «καλό» κράτος. Είναι εύκολο να το παίζει κανείς καθαρός, κρατώντας από κάθε περίπτωση τα καθαρά ιδανικά, αλλά τι συμβαίνει όταν αποδεικνύεται ότι αυτά τα ιδανικά είναι ασυμβίβαστα μεταξύ τους; Η πιο εύκολη λύση είναι να βγάλεις από το μυαλό αυτή την ασυμβατότητα και να συμπεριφέρεσαι σα να μην υπάρχει. Αυτό είναι εύκολο και βολικό, πρώτον γιατί χρειάζεται μια σχετικώς βαθειά ανάλυση για να εντοπίσεις την ασυμβατότητα, και δεύτερον επειδή το μυαλό μας έχει ροπή προς τις συναισθηματικά εύκολες λύσεις. Εδώ προκύπτει μια τεράστια εσωτερική σύγκρουση. Ο δικός μου δρόμος με υποχρεώνει να την αναδείξω:
– Εκείνοι που σκέφτονται λιγότερο μόνοι τους και ακολουθούν ευκολότερα κινήματα και ιδεολογίες, μπορούν ευκολότερα να σεισπειρωθούν, να αποκτήσουν μεγάλους αριθμούς και να δώσουν στο σχηματισμό τους μεγάλη δύναμη.
– Εκείνοι που σκέφτονται περισσότερο μόνοι τους και ακολουθούν δυσκολότερα το πλήθος, εγκαταλείπουν περισσότερο αυτή την δύναμη.
Το να εγκαταλείψεις την δύναμη, σημαίνει ότι αφήνεις τους άλλους να υπερισχίσουν. Το να μην την εγκαταλείψεις, σημαίνει ότι γίνεσαι «χάφτης και καθοδηγητής». Εκείνος που λέει «αρνήσου να ‘σε χάφτης και καθοδηγητής», αλλά δε λέει ότι έτσι αφήνεις τους άλλους να κάνουν κουμάντο, δεν τα λέει καλά.
Αυτό είναι το δίλημα, διαλέγεις και παίρνεις.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
τα πράγματα δεν είναι άσπρο μαύρο αλλά εμπεριέχει πολύ γκρίζο και ενίοτε με χρώματα
προσωπικά δεν έχω κολλήματα «ιδεολογικού» χαρακρτήρα ότι δηλαδή ότι, δεν θα κάνω τούτον τζαι τζείνο γιατί τάχα δεν είναι «καλό» ιδεολογικά κλπ
δεν με απασχολεί η ηθική αλλά και από την άλλη δεν πιστεύω στο ο σκοπός αγιάζει τα μέσα
όπως με τις εκλογές, δεν τις απορρίπτω ως «κακές» ιδεολογικά τζαι ετέλειωσε αλλά υπό κάποιες προυποθέσεις όπως έγραψα αρκετές φορές τζαι για σκοπούς τακτικής είναι σημαντικό να υπάρχει συμμετοχή και ψήφος προς μια κατεύθυνση
πχ στην Ελλάδα οπως έγραψα επανειλημμένως
βασικό ήταν να διαλυθούν τα πασοκονουδόσκυλα
για σκοπούς τακτικής αν ψήφιζα στην ελλάδα θα ψήφιζα στις 6 μαίου ανταρσυα ή κκε αλλά στις 17 ιουνίου θα ψήφιζα συριζα γνωριζοντας πολλά καλά τι είναι τούντο πράμα
απλά για να πιστέψει ο κόσμο ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο στημένα όσο θέλουν να νομίζει ότι είναι τζαι για να διαλυθεί ειδικά το πασοκ
που τζαμέ τζαι τζει πιστεύω ότι θα πρέπει να το παλεύεις σε πολλά μέτωπα χωρίς να σε απασχολούν τόσο πολύ οι λεγόμενες ιδεολογικές καθαρότητες
πχ να συμμετέχεις σε μια προσπάθεια ανθρώπων που δεν είναι αναρχικοί κομμουνιστές κλπ γιατί ουδέποτε έκατσαν να διαβάσουν ως θύματα του περιβάλλοντος τους τζαι της προπαγάνδα που έφαγαν που τον τζαιρό που εγεννήθηκαν
αλλά όμως τούτοι οι άνθρωποι γνωρίζουν τζαι βιώνουν ότι σίουρα κάτι εν πάει καθόλου καλά τζαι ότι σίουρα τούτον που εν πάει καλά είναι η επιβολή της εξουσίας του κέρδους των τραπεζών των λίγων επί των πολλών τζαι προς αυτό κινούνται τζαι οργανώνονται
φυσικά όλα αυτά μέχρι ενός σημείου γιατί θα πρέπει να δεις τζαι τζείνα που σε ενώνουν
αλλά εν σημαντικό να γίνονται παρεμβάσεις παντού γιατί ο κόσμος δεν είναι ότι δεν θέλει να ακούσει νέα πράματα είναι ότι δεν έχει έχει την ευκαιρία για αυτό
ο καθένας πράττει όπως πιστεύει ότι πρέπει να πράξει και ελπίζει για το καλύτερο
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δε σε κατηγορώ για κάτι, νομίζω ότι σε γενικές γραμμές κινείσαι σωστά, προβληματίζεσαι και μοιράζεσαι τους προβληματισμούς σου με τους υπόλοιπους. Συμφωνώ ότι πρέπει να το παλεύεις σε πολλά μέτωπα. Ούτε θεωρώ ότι ταυτίζεσαι απόλυτα με όσα κείμενα αναδημοσιέυεις. Απλώς μοιράστηκα κι εγώ τους δικούς μου προβληματισμούς εξ΄αφορμής του κειμένου. Η πραγματικότητα είναι σκληρή και αυτή η όψη της πρέπει να αναδεικνύεται αν πρόκειται να βρούμε λύσεις, αυτό μόνο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!