Διαβάστε πιο κάτω την συνέντευξη της καθηγήτριας για τον νομικό προσδιορισμό του έθνους
Σε σχέση με το τι είναι οι νομικές έννοιες και πως αυτές ερμηνεύονται κλπ είχα γράψει τα εξής
Περί δικαίου, νόμων, δικαστών, ΕΔΑΔ ΔΕΚ καρότου μαστίγιου…. ποιος εν τέλει ο εχθρός
https://osr55.wordpress.com/2010/03/07
ΑΠΘ, Νομική, Συνταγματικό δίκαιο……. Ένα από τα δύσκολα μαθήματα ………. Είχαμε την επιλογή να το παρακολουθήσουμε αν θέλαμε με τον αιρετικό και ιδιόρρυθμο Τσούρκα ο οποίος το εξετάζει και προφορικά….
Ο Τσούρκας είχε μανία με τις ιστορίες του χότζα και όχι μόνο………. Στις αρχές των παρακολουθήσεων παρέβαλλε πολλές ιστορίες του χότζα με την σύγχρονη πραγματικότητα νομική και όχι μόνο……… αγαπημένη του έκφραση «εγώ δεν έχω την τράπουλα; Εγώ μοιράζω όπως θέλω τα χαρτιά» εννοώντας πεντακάθαρα ότι αυτοί που κάνουν τους νόμους αλλά περισσότερο αυτοί που τους ερμηνεύουν δηλαδή οι δικαστές μοιράζουν όπως αυτοί θέλουν τα χαρτιά και τους δίνουν την ερμηνεία που αυτοί θέλουν…
Πρώτη σειρά αριστερά στην γωνιά της αίθουσας της σχολής…….. ο Τσούρκας να ανεμίζει το σύνταγμα της ελλάδας του οποίου το εξώφυλλο ήταν μπλε και να λέει την αγαπημένη του φράση «εγώ δεν έχω την τράπουλα; Εγώ λέω ότι είναι κόκκινο»………….. στο κόκκινο εγώ …….. να βράζω και να συμμετέχω συνέχεια σπάζοντας του τα νεύρα……….. ε καλά κύριε Τσούρκα, τι κόκκινο μας λέτε αφού είναι μπλε………. «άμα πει το σύνταγμα ότι αυτό είναι κόκκινο αυτό είναι κόκκινο» ε αφού είναι μπλε…… ρε κύπριε καταλαβαίνεις τι σου λέω………… αφού είναι μπλε, ό,τι και να λέει το σύνταγμα και οι δικαστές αυτό το βιβλίο είναι μπλε…. ρε κύπριε ήρθες εδώ να μας φέρεις την επανάσταση νόμισες…. χαμογελάκι….. προσωπικά αυτό που έχω να πω είναι ότι απόλαυσα πάρα πολύ τα μαθήματα του και πραγματικά έμαθα πάρα πολλά, με τις συνεχείς αντιδικίες και οργισμένες μου ερωτήσεις και παρατηρήσεις………..
Τέλος εξαμήνου, καλοκαίρι………Ο σάικο Τσούρκας μας ανακοινώνει ότι οι προφορικές εξετάσεις θα λάβουν χώρα ….. .στο εξωτερικό κυλικείο της θεολογικής σχολής!!!!!
Ώρα 9 αν θυμάμαι καλά…………… περίπου 6 με 7 φοιτητές καθίσαμε κυκλικά στο τραπέζι…….. μας καλημερίζει και παραγγέλουμε καφέ!!!!!!!!! Ωραίος!!!
γίνονται κάποιες ερωτήσεις σε όλους και φτάνουμε στην κρίσιμη ερώτηση…………… λοιπόν κύπριε, θέλω να μου αναπτύξεις σύμφωνα με το σύνταγμα την θέση ότι οι βουλευτές μπορούν να ανακληθούν, …………….. σκεφτείτε το και επανέρχομαι…………….. αμάναμου…… μετροφυλλώ το σύνταγμα σκέφτομαι σκέφτομαι και επανέρχεται….. λοιπόν κύπριε, λοιπόν κύριε Τσούρκα….. σύμφωνα με το άρθρο 51 παράγραφος 2 του συντάγματος οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το έθνος , σύμφωνα με τις βασικές αρχές του αστικού δικαίου καταναλογίαν ο αντιπρόσωπος είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητός, οπότε σύμφωνα με τους ορισμούς του συντάγματος υπάρχει η ευχέρεια να ανακληθούν… κάπως έτσι ήταν η απάντηση…..
Ωραία λέει……….. λοιπόν, αν μου απαντήσετε τώρα ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή για ποιο λόγο σύμφωνα με το σύνταγμα οι βουλευτές ΔΕΝ μπορούν να ανακληθούν θα σας βάλω 10………
Αμάν!!!! Να αναπτύξω ακριβώς το αντίθετο πάλι σύμφωνα με το σύνταγμα………….. σκεφτείτε το και επανέρχομαι………………. Το σκέφτομαι το σκέφτομαι μες το άγχος………….. επανέρχεται………… λοιπόν μου λέει……….. λοιπόν του λέω…….. και πάλι σύμφωνα με το άρθρο 51 παράγραφος 2 οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το έθνος………… ωραία…. Σύμφωνα με το άρθρο1 παράγραφο 3 όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα
Άρα ο Λαός και το Έθνος είναι δύο έννοιες διαφορετικές, ερμηνεύοντας τον όρο Λαός θα λέγαμε ότι στον όρο λαός εμπίπτουν οι έλληνες πολίτες που έχουν δικαίωμα ψήφου, δηλαδή αυτοί που ψηφίζουν τους βουλευτές, ενώ το Έθνος θα λέγαμε ότι έχει περιεχόμενο πολύ ευρύτερο από αυτό του Λαού…. Στο Έθνος ανήκουν όλοι οι έλληνες ανεξαρτήτως αν είναι έλληνες πολίτες, δηλαδή στο Έθνος ανήκουν οι έλληνες της Αυστραλίας της Αμερικής της Κύπρου της Αγγλίας κλπ αλλά επίσης στο Έθνος εμπεριέχεται θα λέγαμε και αυτό που ονομάζεται ελληνισμός, δηλαδή από τις απαρχές του ελληνισμου μέχρι το τέλος του στο άγνωστο μέλλον………… οπότε, σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, τον αντιπρόσωπο ανακαλεί αυτός για τον οποίο ενεργεί οπότε τους βουλευτές μπορούν να τους ανακαλέσει το Έθνος……. Δηλαδή πρέπει να πάρεις την άδεια όλων όσων εμπίπτουν στο Εθνος ώστε να ανακληθεί……..
Χμμμμ λέει……….. συνεχίζει τις ερωτήσεις και στα άλλα παιδιά, τελείωσε η εξέταση και φυσικά έσπασεν μας τα νεύρα και δεν μας ενημέρωσε αν το περάσαμε το μάθημα……….. εν τέλει όχι μόνο το πέρασα αλλά και από τις λίγες φορές που πήρα 9!!!! Τέλεια και σπάνια……………
Και φτάνουμε στο θέμα μας………….. αυτή την ιστορία την λέω κάθε φορά που θέλω να δείξω τι ακριβώς είναι αυτό που ονομάζεται «δίκαιο» νομική νόμοι κλπ κλπ
Ο νόμος είναι απλά λέξεις στο χαρτί……. Το νόημα των λέξεων αυτών μόνο ένα όργανο έχει την εξουσία να αποφασίζει για την ερμηνεία τους……… το δικαστήριο ……….
Η ερμηνεία των νόμων είναι τόσο εύπλαστη που μπορεί να υπάρξουν πολλές ερμηνείες για το ίδιο πράγμα……….. γιαυτό άλλωστε σε πάρα πολλές αποφάσεις πολυμελών δικαστηρίων υπάρχει απόφαση της πλειοψηφίας και απόφαση της μειοψηφίας, δηλαδή διαφώνησαν μεταξύ τους οι δικαστές
επίσης πάρα πολλές είναι οι περιπτώσεις που το Άρειος Πάγος το Συμβούλιο της Επικρατείας και το Ανώτατο το δικό μας είχε διαφορετική νομολογία για κάποια θέματα αρχικά την οποία τροποποίησε στην συνέχεια δίνοντας διαφορετική ερμηνεία στον ίδιο ακριβώς νόμο……… μα πως; Θα πείτε……….. αφού ο νόμος είναι ο ίδιος δεν άλλαξε…..
Ε ναι, αλλά άλλαξε η ερμηνεία που του έδωσαν οι δικαστές…………….. δηλαδή για τον ίδιο ακριβώς νόμο ίσχυαν προηγουμένως άλλα δεδομένα και άλλα τώρα, έστω και αν δεν τροποποιήθηκε
Μαζί με όλα αυτά βάρτε και το ποιοι φτιάχνουν τους νόμους, δηλαδή οι πουλημένοι βολευτές στην οικονομική εξουσία και αντιλαμβάνεστε πολλά πράγματα επίσης για το νόμο που είναι σαν τον ιστό της αράχνης όπως είπε ο Σόλων ο Αθηναίος τον 6ο αιώνα πΧ και έχει επανειλημμένως γραφτεί εδώ μέσα
Τα δικαστήρια αποτελούνται από ανθρώπους, οι οποίοι φυσικά και δεν είναι κάτι διαφορετικό από ότι είμαστε όλοι μας………… οι άνθρωποι είναι προϊόντα κοινωνικού καθορισμού, δηλαδή καθορίζονται από το περιβάλλον στο οποίο γεννήθηκαν μεγάλωσαν και ζουν
Έτσι και οι δικαστές καθορίζονται από το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ζουν……
============
αναδημοσίευση από
ΕΘΝΟΣ:ΜΙΑ ΝΟΜΙΚΩΣ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΗ ΕΝΝΟΙA
Συχνά επικίνδυνο εργαλείο
για την άσκηση πολιτικής
Μιλάει στην «Ελεύθερη Έρευνα»
η αναπληρώτρια καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου
τού Παντείου πανεπιστημίου, Πηνελόπη Φουντεδάκη
Έγραψε στις 20.01.2013 ο/η: 
– Η λέξη «έθνος» υπάρχει στην ελληνική γλώσσα από τους αρχαίους χρόνους, ήδη από τον Όμηρο, αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι έχει κάποια σχέση με ό,τι αντιλαμβανόμαστε σήμερα ως έθνος, το οποίο συνδέεται με το νεωτερικό κράτος, με τον Διαφωτισμό και προσδιορίζεται στα μέσα τού 18ου-αρχές 19ου αιώνα, οπότε αρχίζουμε να μιλάμε για τα έθνη-κράτη.
– Η έννοια τού έθνους δεν αποτελεί νομική έννοια, δεν έχει ασφαλές και κοινώς αποδεκτό περιεχόμενο, αλλά προσδιορίζεται συνήθως με μια πολύ γενική διατύπωση.
– Για κάθε χώρα τής Ευρώπης τα εθνικά χαρακτηριστικά προσδιορίζονται με διαφορετικό τρόπο, συχνά «κατασκευάζονται», προκειμένου να σχηματισθεί μια συλλογική συνείδηση, που μπορεί να λειτουργήσει «συγκολλητικά» για το κράτος και την κοινωνία.
– Η επίκληση τού έθνους ή τής φυλής έχει αποτελέσει την αφορμή για αιματηρές συρράξεις στην ανθρώπινη ιστορία.
– Η ιθαγένεια είναι ένας νομικός δεσμός, ο οποίος συνδέει όλους τους πολίτες μιας χώρας ανεξαρτήτως εθνικής συνείδησης και καταγωγής.
Για όλα αυτά και για πολλά άλλα θέματα, όπως εθνικής ταυτότητας, ελληνικής γλώσσας, μειονοτήτων, μετανάστευσης κ.λπ. μιλάει η κ. Πηνελόπη Φουντεδάκη, αναπληρώτρια καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου τού Παντείου πανεπιστημίου, σε συνέντευξη, που παραχώρησε στην «Ελεύθερη Έρευνα».
Η δρ. Πηνελόπη Φουντεδάκη έχει πτυχίο Πολιτικών Επιστημών από την Πάντειο και Νομικής από τη Νομική Σχολή Αθηνών και είναι διδάκτορας Συνταγματικού Δικαίου με θέμα «Ενδοκομματική Δημοκρατία και Σύνταγμα».
Έχει γράψει πολλά άρθρα και μονογραφίες, ενώ τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα αναφέρονται κυρίως στο δίκαιο της ανώτατης παιδείας, στα ζητήματα ασφάλειας και έκτακτης ανάγκης, στις σχέσεις κράτους και εκκλησίας, στο τουρκικό πολίτευμα, στο κοινοβουλευτικό δίκαιο, στο συγκριτικό συνταγματικό δίκαιο, στην προστασία των προσωπικών δεδομένων, κ.ά.
«Ε.Ε.»: Πότε δημιουργήθηκε η έννοια του έθνους και κάτω από ποιές συνθήκες;
– Η αλήθεια είναι, ότι εάν προσπαθήσουμε να κάνουμε μια διάκριση ανάμεσα στην έννοια τού έθνους ιστορικά και ερμηνευτικά όσον αφορά την αρχαιοελληνική καταγωγή τής λέξης, και σε αυτό, που εμείς σήμερα αντιλαμβανόμαστε ως έθνος, θα διαπιστώσουμε, ότι η απόσταση είναι τεράστια.
Η λέξη «έθνος» συναντάται σε πολλά αρχαία ελληνικά κείμενα. Ο Όμηρος αναφέρεται στο «έθνος εταίρων», εννοώντας τη συντροφιά. Αναφέρεται επίσης και στα «έθνεα νεκρών» εννοώντας τις σορούς των νεκρών. Ο Ηρόδοτος αναφέρεται στα έθνη με τις λέξεις: «των μηδισάντων εθνέων των ελληνικών», δηλαδή τα ελληνικά έθνη, που εμήδισαν, οι ελληνικές πόλεις, οι οποίες δήλωσαν υποταγή στους πέρσες. Ο Ξενοφώνμιλάει για το «θήλυ έθνος» εννοώντας το γυναικείο φύλο ή το «έθνος μαχαιροφόρων», που σημαίνει συμμορία από μαχαιροβγάλτες. Ο Πλάτων κάνει λόγο για «έθνος ιχθύων» αναφερόμενος στο γένος των ψαριών. Ο Αριστοτέλης, όταν μιλάει για «έθνη», εννοεί τις βαρβαρικές φυλές, τις μή ομιλούσες την τότε ελληνική γλώσσα.
Αργότερα, στο χριστιανισμό, η λέξη «έθνος» νοηματοδοτείται διαφορετικά, όταν αναφέρεται: «Παύλος, ο απόστολος των εθνών». «Έθνη» στην Καινή Διαθήκη, είναι οι χριστιανοί, που δεν έχουν εβραϊκή καταγωγή κι εθνικός είναι ο έχων ελληνική παιδεία, που είναι ειδωλολάτρης, ο μή χριστιανός.
Ό,τι σήμερα νοηματοδοτείται ως «έθνος» συνδέεται με το νεωτερικό κράτος, με το Διαφωτισμό και προσδιορίζεται, θα έλεγα, στα μέσα τού 18ου-αρχές 19ου αιώνα. Τότε, αρχίζουμε να μιλάμε για το έθνος με τη σημερινή του έννοια.
Υπάρχει λοιπόν, πολλαπλή νοηματοδότηση τής λέξης, κι αν πάμε στην ιστορική του εξέλιξη, δεν βγάζουμε άκρη. Αν επιχειρήσουμε ένα σύγχρονο ορισμό τού έθνους σήμερα, εάν με ρωτήσετε τί είναι έθνος, θα σάς θυμίσω κάτι πολύ ωραίο, που είχε γράψει ο Hugh Seton-Watson στο κλασικό έργο του «Nation & States», το 1977, ότι δεν υπάρχει κανένας επιστημονικός ορισμός τού έθνους, που να μπορεί να επινοηθεί.
Αλλά το φαινόμενο υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει, απλώς δεν μπορούμε να το περιορίσουμε και να δώσουμε έναν ορισμό, ο οποίος θα είναι γενικά αποδεκτός. Άρα, προσπαθούμε κοιτάζοντας διαφορετικές πλευρές τής λειτουργίας τού έθνους και τής επιρροής που έχει, να καταλάβουμε τί εννοούμε λέγοντας έθνος.
«Ε.Ε.»: Επομένως, ο καθένας ορίζει το έθνος κατά το δοκούν;
– Δεν θα το έλεγα αυτό. Ποτέ στην επιστήμη δεν συμβαίνει αυτό. Βεβαίως, ο καθένας μπορεί να το ορίσει κατά το δοκούν. Όπως και το Δίκαιο μπορείτε να το ορίσετε κατά το δοκούν. Αυτό όμως, δεν σημαίνει, ότι δεν υπάρχει ένας επιστημονικός ορισμός τού Δικαίου, ο οποίος δεν έχει συχνά σχέση με την έννοια τού δίκαιου και τού άδικου, σύμφωνα με τη νομική επιστήμη.
Θα πρέπει να σας ξεκαθαρίσω, πως η δική μου οπτική για το έθνος είναι αυτή τού νομικού, που προσεγγίζει επιστημονικά μια εξαιρετικά περίπλοκη έννοια, ως παρατηρητής, χωρίς συναισθηματικές προκαταλήψεις και με διάθεση να ερμηνεύσω τις νομικές συνέπειες, που μπορεί να έχει σήμερα.
Η έννοια έθνος, πάντως, απασχολεί πολύ περισσότερο τους πολιτικούς επιστήμονες, τους ιστορικούς, τους κοινωνιολόγους, τους ανθρωπολόγους, παρά τους νομικούς, αφού οι κατά καιρούς ορισμούς του είναι ορισμοί πολιτισμικοί.
Επομένως, αυτό που με ρωτάτε, αν υπάρχει ακριβής ορισμός τής έννοιας έθνος, υπό νομική έννοια, θα σάς έλεγα, πως όχι δεν υπάρχει. Κατά το Σύνταγμα η έννοια τού έθνους ταυτίζεται με την έννοια τού λαού. Άλλες φορές ταυτίζεται με την έννοια τού κράτους. Θα σάς έλεγα μάλιστα, πως το ορθότερο είναι να ταυτίζεται με την έννοια τής πολιτείας ως σύνθεσης κράτους και κοινωνίας σε συγκεκριμένο χρόνο.
«Ε.Ε.»: Στα ομοσπονδιακά κράτη συμβαίνει αυτό;
– Βεβαίως. Η έννοια έθνος υπάρχει παντού. Για το ζήτημα τού ομοσπονδιακού κράτους θα πάρω ένα πιο περίπλοκο παράδειγμα. Η Γερμανία είναι ένα κλασικό παράδειγμα ομοσπονδιακού κράτους. Έχει όμως σαφέστατα, μια εθνική συνείδηση ως έθνος-κράτος.
To Ηνωμένο Βασίλειο, η Μεγάλη Βρετανία, είναι ένα κράτος, που αποτελείται από τέσσερα έθνη, τους εγγλέζους, τους σκωτσέζους, τους ουαλούς και τουςιρλανδούς.
«Έθνος είναι μια ομάδα ανθρώπων, που τους ενώνει μια κοινή εσφαλμένη αντίληψη σχετικά με τη γενεολογία τους και μια κοινή απέχθεια για τους γείτονές τους».
Karl Deutsch, «Εθνικότητα και οι εναλλακτικές της», 1969
(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Και έθνος=τρέλα).
Ο Gordon Brown είχε ορίσει την «britishness» βάσει των αξιών «tolerance and fair play», ενώ μία έρευνα, που διεξήχθη το 2005 από την εφημερίδα Daily Telegraph, κατέδειξε, πως κύρια στοιχεία τής «βρετανικότητας» είναι «sense of humour, eccentricity and fondness for queuing».
Ο βρετανικός αυτός αυτοσαρκασμός δεν αμφισβητεί το γεγονός, ότι το Ηνωμένο Βασίλειο εμφανίζεται ως ένα κράτος-έθνος, το οποίο οργανώνει αυτές τις ημέρες μάλιστα τους όρους, υπό τους οποίους θα γίνει δημοψήφισμα για την απόσχιση τής Σκωτίας, προκειμένου η Σκωτία να γίνει ανεξάρτητο κράτος.
|
Καλλιέργεια εθνικοθρησκευτικής συνείδησης στην αμερικάνικο στρατό. (Από την ταινία: Full metal jacket). |
Σε ορισμένες περιπτώσεις, η συνένωση δύο εθνών σε ένα κράτος δημιουργεί πρόβλημα για την ενότητα τού κράτους.Παράδειγμα η Τσεχοσλοβακία, που χωρίστηκε με αμοιβαία συμφωνία σε Τσεχίακαι Σλοβακία, ή το Βέλγιο, όπου οιφλαμανδοί και οι βαλόνοι έχουν πρόβλημα κρατικής ενότητας.Από την άλλη, οι Ηνωμένες Πολιτείες με τις πενήντα πολιτείες τους και τις πολυεθνικές τους καταγωγές, έχουν σαφή ενιαία εθνική συνείδηση. |
«Ε.Ε.»: Συμφωνείτε με την άποψη τού Βenedict Anderson, που χαρακτηρίζει τα έθνη ως φαντασιακές κοινότητες;
– Να δούμε λίγο ιστορικά πώς αναπτύχθηκε η έννοια τού έθνους και πώς καταλήγει οAnderson, πολύ-πολύ αργότερα, στη «φαντασιακή κοινότητα». Λέμε, ότι το κράτος συνήθως, προϋποθέτει ένα έθνος. Είπα ήδη, πως, όταν μιλάμε για έθνη-κράτη, μιλάμε πάντοτε για νεωτερικότητα, μετά τον 17ο-18ο αιώνα. Τα έθνη εμφανίζονται δηλαδή, με προεξάρχουσες φιγούρες τη Γαλλία, τη Γερμανία την Αγγλία και την Ισπανία.
|
«Φαντασιακές κοινότητες» (imagined communities) είναι μια έννοια, που επινόησε ο Benedict Anderson, ο οποίος πιστεύει, ότι κάθε έθνος είναι μια κοινότητα κοινωνικά κατασκευασμένη, φαντασιωμένη από τους ανθρώπους, που αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως μέρος της. Το ομώνυμο βιβλίο του, όπου εξηγείται η έννοια σε βάθος, εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1983 και επανεκδόθηκε με πρόσθετα κεφάλαια το 1991.
(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα» αναλυτική παρουσίαση τού βιβλίου κάνοντας κλικ εδώ).
|
 |
Και μάλιστα, αν μιλάμε για τον εθνικισμό, θα σάς έλεγα, ότι οι πρωτογενείς εθνικισμοί (διότι έχουμε δυο μορφές εθνικισμού, τον πρωτογενή και τον δευτερογενή) αναπτύσσονται στην Αγγλία και τη Γαλλία. Αυτά τα δύο κράτη λοιπόν, αναπτύσσουν την έννοια τού έθνους πρώτα και μετά εξελίσσονται σε κράτη. Ποιό είναι το κοινό χαρακτηριστικό και των δύο; Μιλάμε για ενότητες, πολιτικές οντότητες ενοποιημένες, οι οποίες έχουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, που μπορούν να χρησιμοποιήσουν το έθνος, την κοινή καταγωγή, για να κατασκευάσουν κράτος.
Αυτό σημαίνει, ότι έχουμε τη μετάβαση από μια αυθαίρετη εξουσία τού μονάρχη, ο οποίος εκπροσωπεί τον εαυτό του κι έχει την προσωπική του κυριαρχία, προς την εθνική κυριαρχία, στην οποία όμως, το έθνος, είναι μια επαναστατική έννοια. Διότι, η εθνική κυριαρχία τί προσδιορίζει; Προσδιορίζει ακριβώς τη μετάβαση από το πρόσωπο τού μονάρχη σ’ ένα συλλογικό υποκείμενο, που είναι το έθνος και το έθνος είναι ο λαός στην πραγματικότητα, ο λαός με την ευρύτερη έννοια. Άρα έχουμε την εθνική κυριαρχία, να είναι η βάση τού κράτους.
Όταν το 1066 οι νορμανδοί γάλλοι εισβάλλουν στο νησί Μεγάλη Βρετανία υπό τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή για να ξεμείνουν τελικά εκεί οι περισσότεροι και να αφομοιωθούν μ’ όλους τους προγενέστερα ελθόντες λαούς, οι αγγλοσάξονες καταφεύγουν στα σκωτικά όρη και μπερδεύονται φυλετικά με τους σκώτους χωρίς καμμιά δυσκολία. Πράγμα, που σημαίνει, πως οι βουνήσιοι χαϊλάντερς, που διεκδικούν σήμερα τη σκωτσέζικη αυτονομία τους, είναι τουλάχιστον κατά το ήμισυ γνησιότατοι αγγλοσάξονες. Αλλά πιστεύουν, πως είναι οι γνησιότεροι σκωτσέζοι, που θα μπορούσαν να υπάρξουν στη Σκωτία. Κι αυτός είναι ο λόγος, που επιμένουν να διαφοροποιούνται ενυδυματολογικά οι χαϊλάντερς φορώντας αυτές τις παρδαλές φούστες. (Βλ. Λαοί τής Ευρώπης).
Αυτή η επαναστατική αντίληψη τής μετάβασης από την κυριαρχία τού μονάρχη στην εθνική κυριαρχία είναι η απαρχή τής έννοιας τού σύγχρονου κράτους. Θα δούμε τον τρόπο, με τον οποίο νοείται το έθνος μέσα από την ιστορική εξέλιξη για κάθε ευρωπαϊκό κράτος και επιμένω στο ευρωπαϊκό κράτος, γιατί αυτή είναι η μήτρα τού έθνους και τού κράτους, η ευρωπαϊκή δύση, ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός.
Στη Γερμανία π.χ. το κράτος απορροφά το έθνος. Η νομική προσωπικότητα τού κράτους στους γερμανούς είναι τόσο ισχυρή, που το έθνος απορροφάται απ’ αυτό. Σήμερα, κανείς δεν αναφέρει το γερμανικό έθνος, διότι ταυτίζεται με την εποχή τού ναζισμού.
Αντίθετα, στη γαλλική ιστορία το έθνος είναι απόλυτα προσδεδεμένο με την έννοια τού λαού. Δηλαδή, ηγαλλική επανάσταση συνδέεται με μια κατασκευή έθνους, που αντιπροσωπεύει τη γενική βούληση.
Η έννοια τού «nation» είναι ο γαλλικός λαός. Δεν υπάρχει διαφοροποίηση μεταξύ τού έθνους και τού λαού κι η εθνική συνείδηση είναι ο γαλλικός λαός, έτσι όπως νοείται, με κριτήριο τη γαλλική υπηκοότητα.
Είναι τόσο έντονο το στοιχείο τής πολιτικής υπόστασης τού ανθρώπου, τής ιθαγένειας και τού πολίτη, ώστε αυτό είναι το επικυρίαρχο, που ενδιαφέρει το έθνος και υφίσταται ως έθνος, το
Marianne: μια γυναικεία μορφή, οποίο μάλιστα εμφανίζεται και με μια γυναικεία
εθνικό σύμβολο τής Γαλλίας. μορφή, τη Marianne.
Βλέπουμε λοιπόν, πως η έννοια τού έθνους σε κάθε χώρα της Ευρώπης έχει διαφορετικό περιεχόμενο.
Αυτή λοιπόν η φαντασιακή κοινότητα μπορεί να ορισθεί ουδέτερα ως εξής: το έθνος είναι ένα σύνολο ατόμων, που συνδέονται με κοινό ιστορικό παρελθόν, καταγωγή, στοιχεία πολιτισμού, έχουν συνήθως κοινή γλώσσα και θρησκεία και έχουν συνείδηση τής κοινής τους ταυτότητας.
Αυτός ο ορισμός μπορεί να λέει κάτι, αλλά μπορεί να μην λέει και τίποτα. Υπάρχουν έθνη, τα οποία έχουν διαφορετικές γλώσσες, η Ινδία π.χ., όπου κοινή τους γλώσσα είναι τα αγγλικά. Εάν τους αφήσουμε μεταξύ τους χωρίς αγγλικά είναι αδύνατον να συνεννοηθούν. Έχουν διαφορετικές θρησκείες με κυρίαρχη την ινδουϊστική, αλλά και με εκατό εκατομμύρια μουσουλμάνους.
Εάν πάμε σε μια έννοια πολιτισμική, το έθνος δεν είναι κάτι, το οποίο πέφτει από τον ουρανό. Είναι ένα πραγματικό φαινόμενο και έχει πραγματική ουσία, δηλαδή, όπως υπάρχουν οι εθνικιστές, που με μία ακρότητα θεωρούν, ότι ο εθνικισμός δεν είναι ένα κατασκεύασμα, αλλά μια πραγματικότητα, έτσι υπάρχει και η άλλη η λογική, που λέει, ότι δεν υπάρχουν έθνη, δεν υφίσταται εθνική συνείδηση.
Η αλήθεια είναι στη μέση. Διότι, εάν σκεφθώ το έθνος με ένα πολιτισμικό περιεχόμενο, θα έλεγα, ότι υπάρχει μια πολιτισμική αντίληψη τού έθνους και αυτό είναι κάτι, που θα το προσδιόριζα μέσα από την αναγνώριση τού δικαίου να δεχθεί, ότι το άτομο μπορεί να έχει πολλαπλές ταυτότητες και ελευθερία συνείδησης, άρα και εθνική συνείδηση αν το θέλει.
Όσο βαθύτερες ρίζες στην Ιστορία έχει ή φαντασιώνεται, ότι έχει ένα έθνος, τόσο περισσότερο θεωρεί, ότι ενισχύει τη θέση τού λαού και τού κράτους του. Αυτό τουλάχιστον πιστεύουν ορισμένοι.Συχνά διατυπώνονται θεωρίες για τη σχέση των ιταλών με τους τρώες, των σκοπιανών με τους μακεδόνες, των τούρκων με τους χετταίους. Η αναγωγή αυτή σε ένδοξους προγόνους βοήθησε στο παρελθόν να υπάρξουν τα σύγχρονα κράτη.
Έτσι, η νομική προσωπικότητα τού κράτους απορρόφησε την έννοια του έθνους.
Πέρα όμως από την εθνική συνείδηση, όταν το Σύνταγμα, προσδιορίζει τα δικαιώματα τού ανθρώπου, τότε τί κάνει; Αποδεχόμενο και την ευρωπαϊκή σύμβαση των δικαιωμάτων τού ανθρώπου, την πλουραλιστική κοινωνία και την ελευθερία τού ατόμου να έχει πολλαπλές ταυτότητες και, όταν εννοώ το άτομο εννοώ και τον έλληνα πολίτη, σημαίνει, ότι οφείλει να αποδεχθεί το γεγονός, ότι ορισμένα άτομα ενδέχεται να θέλουν να προσδιορίσουν την εθνοτική τους αντίληψη, την εθνική τους καταγωγή έτσι, όπως αυτά θέλουν, έχουν δηλαδή το δικαίωμα να ενταχθούν σε μια συγκεκριμένη εθνοτική ομάδα όχι αυθαίρετα, αλλά με βάση κάποια αντικειμενικά κριτήρια. Όπως λοιπόν υπάρχει η εθνική ταυτότητα (national identity), υπάρχει και η εθνοτική ταυτότητα (ethnic identity) για κάθε τύπου μειονότητα.
Επομένως, ναι μεν η έννοια τού έθνους δεν αποτελεί στοιχείο για τη συγκρότηση τού κράτους, αλλά η έννοια τού έθνους αποτελεί ένα δικαίωμα σε επίπεδο ατομικής αντίληψης δικής του συνείδησης, τού ατόμου ή τού διοικουμένου ή τού πολίτη. Και από την άλλη προβλέπεται η ελευθερία αυτοπροσδιορισμού τού ατόμου να ανήκει σε μια μειονότητα.
Συνεπώς, το Σύνταγμα οργανώνει το κράτος και σε επίπεδο κράτους δέν μπορεί να υιοθετήσει την έννοια τού έθνους. Το μόνο που υπάρχει είναι η έννοια τής ιθαγένειας. Και η έννοια τής ιθαγένειας δέν νοείται σε σχέση με την εθνική καταγωγή ή με την εθνική συνείδηση. Η ιθαγένεια είναι ένας νομικός δεσμός, ο οποίος συνδέει όλους τους πολίτες ανεξαρτήτως οιασδήποτε αντίληψης εθνικής καταγωγής και αποκτάται με τους τρόπους, που το κράτος προβλέπει. Άρα, δεν απασχολεί καθόλου στην ευρωπαϊκή ταυτότητα, στην ευρωπαϊκή λογική και στο ευρωπαϊκό κράτος, η εθνοτική καταγωγή και η εθνική συνείδηση όσον αφορά την ιθαγένεια.
Θα σάς δώσω ένα σύγχρονο παράδειγμα: Σήμερα, υπάρχει ένας ποδοσφαιριστής, ο οποίος είναι από την Γκάνα. Λέγεται Mario Balotelli και παίζει στην Manchester City.Γεννήθηκε στο Παλέρμο με γονείς από την Γκάνα, αλλά, όταν τον άφησαν οι γονείς του, υιοθετήθηκε από ιταλούς σε ηλικία δύο ετών, επειδή οι γκανέζοι γονείς του δεν μπορούσαν να τον μεγαλώσουν.
Όταν ο Balotelli έγινε διάσημος, οι φυσικοί γονείς του τον διεκδίκησαν, αλλά αυτός δεν τους αναγνώρισε ποτέ. Είναι μαύρος κι όταν εμφανίζεται στο γήπεδο, μια ομάδα κατ’ ευφημισμό «φιλάθλων» μιμείται εκφράσεις πιθήκων, για να δηλώσουν την αποδοκιμασία τους.
Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει επισκεφθεί ποτέ την Γκάνα, και θεωρεί τον εαυτό του απόλυτα ιταλό, που σήμερα ζει στην Αγγλία. Παίζει στην ιταλική εθνική ομάδα και θεωρείται ένας εξαιρετικός επαγγελματίας. Αυτός ο άνθρωπος έχει ιθαγένεια ιταλική και ευρωπαϊκή. Δεν έχει καμμία σχέση με την Γκάνα. Θα πούμε, ότι η ιθαγένειά του αμφισβητείται; Όχι βέβαια, αλλοίμονο… Ποιος έχει το δικαίωμα λοιπόν να αναζητήσει την εθνική του συνείδηση, όταν ο ίδιος είναι και αυτοπροσδιορίζεται ως ιταλός;
«Ε.Ε.»: Έχουμε όμως και την επίσημη κρατική παιδεία.
Ποιος είναι ο ρόλος της στη δημιουργία εθνικής συνείδησης;
– Αυτό θα έλεγα, ότι είναι προβληματικό. Διότι, όταν λέμε εθνική συνείδηση τί εννοούμε; Εδώ, θα μού επιτρέψετε να κάνω ένα διαχωρισμό ανάμεσα στο τί εννοούμε έθνος και τί εννοούμε εθνικό. Η έννοια «εθνικό» είναι διάσπαρτη στο συνταγματικό κείμενο. Και είναι μια έννοια απόλυτα εύλογη. Διότι, το εθνικό δεν είναι ένας επιθετικός προσδιορισμός, που αφορά μόνο το έθνος. Αφορά και το κράτος.
Όταν λέμε Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, δεν εννοούμε τα έθνη με την έννοια τού έθνους ως πολιτισμικής ενότητας, φαντασιακής κοινότητας κ.λ.π., τα οποία μπορεί να είναι μια ουτοπία και μια μυθολογία εθνική. Είναι ένας όρος, που συνδέεται με το κράτος. Όταν λέμε εθνική ασφάλεια, εννοούμε την ασφάλεια τού κράτους. Απλώς, το εθνικό είναι κάτι, που υπερβαίνει το κράτος και νοείται σε συνάρτηση με το λαό, με αυτό που πριν είπα «πολιτεία».
Άρα, αυτό που λέμε εθνικό, τελικά περιλαμβάνει μια συλλογική ενότητα, η οποία προσδιορίζεται εν τόπω και χρόνω εκτός φαντασιακής αντίληψης, εκτός φαντασιακής ενότητας, που μπορεί να είναι το παρελθόν ή ο,τιδήποτε σχετίζεται με το έθνος, όπως ο καθένας το αντιλαμβάνεται.
Όταν λέμε εθνικά συμφέροντα, εννοούμε αυτό, που προσδιορίζει η κρατική εξουσία και ο ελληνικός λαός σήμερα. Λέμε εθνική ασφάλεια, εθνική αλληλεγγύη, εθνικός πλούτος. Τί θα πει εθνικός πλούτος; Έτσι και την εθνική συνείδηση εγώ θα την συνέδεα με την εθνική αλληλεγγύη. Γιατί η εθνική αλληλεγγύη τί είναι; Είναι ακριβώς η ανάγκη σ’ ένα επίπεδο συλλογικό να βρούμε κάτι, που να μας συνδέει όλους, πέρα από το επιμέρους.
Το Σύνταγμα, πολλές φορές, χρησιμοποιεί την έννοια τού «εθνικού» για να το αντιπαραθέσει με την έννοια τού «επιμέρους». Το Σύνταγμα της Ελλάδας τού 1952 έλεγε, ότι «οι βουλευτές δεν εκπροσωπούν μόνο τις εκλογικές τους περιφέρειες, αλλά και το έθνος». Σήμερα, το Σύνταγμα λέει, ότι «εκπροσωπούν το έθνος». Τί σημαίνει εκπροσωπούν το έθνος; Δεν εκπροσωπούν το έθνος με την έννοια μιας φαντασιακής αντίληψης, που ο καθένας εννοεί ελληνικό έθνος με τον τρόπο του. Εννοεί, ότι εκπροσωπούν όχι μόνο το κόμμα τους, αλλά και ευρύτερα, αυτό που εννοούμε εθνικό συμφέρον, τον ελληνικό λαό συνολικά.
Όταν λέμε το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, δεν εννοούμε μια φαντασιακή κοινότητα τού ελληνικού έθνους, εννοούμε, ότι δεν εκπροσωπεί ο κος τάδε το κόμμα του ή τα κόμματα, που τον τοποθέτησαν, αλλά εννοεί μια ολότητα. Διότι παντού, όπου απαντάται ο όρος «εθνικό», δέν συνιστά βάση για μια εθνικιστική αντίληψη. Εννοεί κάτι, το οποίο αναζητείς ως ένα κοινό στόχο. Λέμε σήμερα: «Η αντιμετώπιση τής διαφθοράς είναι μια εθνική υπόθεση». Αυτό το λέει ο καθένας. Και μέσα σ’ αυτή τη φράση δεν μπορείς να διακρίνεις αν υπάρχει κομματικό υπόστρωμα ούτε κάποια ιδιαίτερη αντίληψη για το ελληνικό έθνος. Θα έλεγα, πως ό,τι αναφέρουμε ως εθνικό, είναι τελικά αυτό, που εντάσσεται στο χώρο πέραν τής κομματικής αντιπαλότητας και των προσωπικών βλέψεων, αφορά τη συλλογικότητα τής σημερινής ελληνικής πολιτείας.
Όσον αφορά στο ερώτημά σας για την επίσημη κρατική παιδεία. Δεν πιστεύω, πως όσα προηγουμένως ανέφερα συνιστούν και στοιχείο τής επίσης κρατικής παιδείας. Ζούμε ακόμη σε μια αρνητική στάση τού ελληνικού κράτους, σε μία κρυψίνοια για τα λεγόμενα «ευαίσθητα εθνικά θέματα» και συχνά καλλιεργούνται μύθοι και μίση, που δυσκολεύουν την επικοινωνία μας με τον κόσμο. Έχουμε χάσει πολύτιμο κεφάλαιο στη διεκδίκηση εθνικών θεμάτων στηριγμένοι σε μία εθνοτύφλωση.
 |
Το άρθρο 16 τού Συντάγματος στη δεύτερη παράγραφο ορίζει, ότι αποστολή τού κράτους είναι και η ανάπτυξη τής εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης. |
Αυτή η φράση πιστεύω ότι, έρχεται σε σύγκρουση με την ελεύθερη ανάπτυξη τής προσωπικότητας και την καλλιέργεια τής ανοχής και των συλλογικών αξιών. Σε μια εποχή, όπου η ειρηνική συμβίωση είναι η σημαντικότερη αξία, η φράση αυτή έχει αποτελέσει το άλλοθι για την καλλιέργεια εθνικιστικής μισαλλοδοξίας, θρησκευτικού φανατισμού και καταδικαστικών αποφάσεων από το Δικαστήριο του Στρασβούργου.
Εύκολα η εθνική συνείδηση μετατρέπεται σε εθνικισμό, όπου το δικό μου έθνος συνδέεται με φαντασιακές αντιλήψεις περί τού «μοναδικού» και τού «ανεπαναλήπτου» και πάμε σε μια αντίληψη, όπου το εθνικό δεν είναι πια αυτό, που ερμηνεύεται ως «συλλογικό», αλλά συνιστά τη βίαιη επιβολή των «εθνικών ιδεωδών» απέναντι σε οποιονδήποτε δεν αντιλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο αυτά τα ιδεώδη.
«Ε.Ε.»: Ένός αρβανιτόβλαχου για παράδειγμα, σύμφωνα με το Σύνταγμα, προβλέπεται να τού αλλάξουν τη συνείδηση στο σχολείο και να τού επιβάλουν να σταματήσει να πιστεύει, ότι είναι απόγονος αρβανιτόβλαχων, αλλά να πιστεύει, ότι είναι απόγονος τού Λεωνίδα. Και φυσικά, όπως ο Λεωνίδας σκοτώθηκε για την πατρίδα του, έτσι πρέπει κι εκείνος να σκοτωθεί, εφ’ όσον χρειαστεί. Θα τον πάνε βάσει μιας φαντασίωσης σαν πρόβατο σε σφαγή. Ένας τέτοιος άνθρωπος, αν αισθάνεται βιασμένη τη συνείδησή του και μάλιστα με συνταγματική κατοχύρωση, λάθος αισθάνεται;
– Όχι, αισθάνεται εύλογα ως προς το πρώτο σκέλος. Και τούτο διότι, όταν το Σύνταγμα ερμηνεύεται με την λογική, που προανέφερα, τής εθνικής συνείδησης και αρνείται την ύπαρξη επιμέρους εθνοτικών ταυτοτήτων, τότε το προσωπικό πρόβλημα μετατρέπεται σε πρόβλημα παραβίασης δικαιωμάτων του ανθρώπου, που υποχρεούται να προστατεύει το ελληνικό κράτος.
Ως προς τη στρατιωτική θητεία όμως, και το ενδεχόμενο να συμμετάσχει σε πόλεμο, αυτό δεν απορρέει από ένα φαντασιακό στοιχείο αναγωγής στον Λεωνίδα, αλλά από το θετικό δίκαιο.
|
Σημαιοστολισμός: Ένας ακόμα εθνοποιητικός μηχανισμός επιβαλόμενος από την κρατική εξουσία. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Με το ζόρι έλληνες!).
Υποχρεωτικός είναι ακόμη και σήμερα κατά τις εθνικές εορτές ο σημαιοστολισμός όχι μόνο των δημόσιων υπηρεσιών, αλλά ακόμα και των κατοικιών, σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο (ΦΕΚ 233 / 22-12-78, άρθρο 3).Στο άρθρο 8 τού ίδιου ΦΕΚ προβλέπεται προσωπική κράτηση ή πρόστιμο στους μή συμμορφούμενος.
|
 |
Να φύγουμε από τη νομική οπτική και να έρθουμε στην παρέκκλισή του, που είναι το τί εμφανίζεται ως έθνος και εθνικό στην Ελλάδα, ενόψει και των «ελληνικών ιδιαιτεροτήτων». Τα προβλήματα και οι ιδεοληψίες, που δημιουργούνται, δεν πέφτουν από τον ουρανό. Είναι απόρροια ιστορικών στάσεων και ιστορικών προσεγγίσεων.
Σε αντίθεση με τα έθνη-κράτη τής κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, που δημιουργήθηκαν σταδιακά και είχαν μια ιστορική συνέχεια αιώνων χωρίς τεράστια ιστορικά χάσματα, η Ελλάδα, όπως και τα λοιπά κράτη των Βαλκανίων, που δημιουργήθηκαν μετά την κατάρρευση τής οθωμανικής αυτοκρατορίας έχουν τεράστια προβλήματα ιστορικής ταυτότητας, εθνικής συνείδησης και έλλειψης ανοχής στους «άλλους».
Η αδιάλειπτη συνέχεια τού ελληνικού έθνους αποτελεί στοιχείο αντιπαράθεσης των ιστορικών, και ο τρόπος, με τον οποίο ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος, έχει οδηγήσει σε εκρηκτικές συγκρούσεις και σε ιδεοληπτικές κατασκευές, που διαφέρουν τόσο από τα φαντασιακά εθνικά πρότυπα των κρατών τής κεντρικής και βόρειας Ευρώπης όσο κι από τα κράτη τής νοτιοανατολικής Ευρώπης, που προέκυψαν από την κατάρρευση τής οθωμανικής αυτοκρατορίας. (Σ.σ. Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Μακεδονική σαλάτα).
Το πρώτο στοιχείο ιστορικής αμηχανίας ως προς την ίδρυση τού ελληνικού κράτους συνδέεται με το γεγονός, ότι το 1827 η ελληνική επανάσταση οδηγείτο σε κατάρρευση εξαιτίας τής άνισης μάχης με την ισχυρή ακόμη οθωμανική αυτοκρατορία, αλλά και εξαιτίας των εμφυλίων πολέμων κατά τη διάρκεια τής επανάστασης. Την κρίσιμη εκείνη στιγμή υπήρξε η ανθρωπιστική επέμβαση των συμμαχικών βρετανικών, γαλλικών και ρωσικών ναυτικών δυνάμεων (η πρώτη ανθρωπιστική επέμβαση, που έχει καταγραφεί στην ιστορία), οι οποίες κατατρόπωσαν την οθωμανική και αιγυπτιακή αρμάδα στη ναυμαχία τού Ναυαρίνου. Η καταστροφή τού οθωμανικού στόλου έσωσε την έκβαση τής επανάστασης. Επιπλέον, οι έξωθεν υπέρ τής Ελλάδας παρεμβάσεις συμπληρώθηκαν με δύο εκστρατείες τής Ρωσίας κατά των τούρκων (1828-9) και μια εκστρατεία των γάλλων εναντίον των οθωμανών στην Πελοπόννησο και στην κεντρική Ελλάδα.
Όπως φαίνεται από τις συνταγματικές συνελεύσεις τής εποχής, οι σωτήριες παρεμβάσεις των συμμαχικών δυνάμεων αναφέρονται πολύ διακριτικά, ενώ υπερτονίζεται το αρχαιοελληνικό παρελθόν. Αργότερα, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο «πατέρας» τής ελληνικής ιστοριογραφίας, θεμελίωσε την αντίληψη για την ιστορική συνέχεια τής Ελλάδας από την αρχαιότητα, εντάσσοντας τη βυζαντινή αυτοκρατορία στην εθνική ταυτότητα τής νεοελληνικής κοινωνίας. (Σ.σ.Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: Ο εγκέφαλος τής απάτης τού ελληνοχριστιανισμού). Με τον τρόπο αυτό, σταδιακά, η αδιάλειπτη συνέχεια τού ελληνικού έθνους αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στη λαϊκή συνείδηση.
Η επιλεκτική μνήμη τής ιστορίας δεν αφήνει εύκολα περιθώριο για ενοχλητικές παρατηρήσεις των ιστορικών, που θεωρούν, ότι το Βυζάντιο είναι περισσότερο ρωμαϊκό και λιγότερο ελληνικό στη δομή του, ενώ ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός «ανακαλύφθηκε» μέσα από τις ανασκαφές των γερμανών, των αμερικανών, των γάλλων και των άγγλων.
Επιπλέον, μήν ξεχνάμε και το ρόλο τής θρησκείας. Στην οθωμανική αυτοκρατορία, η οποία είναι ένα πολυεθνικό κράτος, ο σουλτάνος είναι και ο χαλίφης, δηλαδή έχει και την κρατική και τη θρησκευτική εξουσία, πρέπει να επικοινωνεί με τους επιμέρους εκπροσώπους των εθνοτήτων. Συνομιλητής του είναι ο εκπρόσωπος κάθε μιλιέτ. Δηλαδή, μιας εθνότητας, που το χαρακτηριστικό της είναι η θρησκεία. Το ελληνικό μιλιέτ προσδιορίζεται από αυτούς, που είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. (Σ.σ. Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Zorba the Christian). Το μιλιέτ, το οποίο είναι καθολικό, δεν νοείται ως ελληνικό, δεν έχει σχέση με τον έλληνα. Είναι ο ρωμιός, για τον οποίο κριτήριο για να ανήκει σε αυτή την εθνότητα, είναι να ανήκει στο γένος το ελληνικό, δηλαδή να είναι ορθόδοξος.
Δεν μπορείτε να αποχωρίσετε το κομμάτι αυτό, διότι εκεί στηρίζεται πολλές φορές η έννοια τού ελληνικού εθνικισμού. Έχει μια πραγματική βάση. Έχει τη βάση, ότι αυτό, που εμφανίζεται ως ελληνικό έθνος, ταυτίζεται με τον χριστιανό ορθόδοξο.
Παρά τις προσπάθειες, που κατέβαλε το νέο κράτος στον ελλαδικό χώρο, για τη δημιουργία ελληνικής εθνικής συνείδησης σε ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων (βλάχων, αρβανιτών κ.λπ.), οι σημερινοί του κάτοικοι δεν έχουν ακόμα αποβάλει τις βαλκανο-ανατολίτικες παραδόσεις τους.
Παρατηρείστε το σταυρό στην κορυφή τού δοχείου.
Η ορθοδοξία αποτέλεσε τον κοινό παρονομαστή των επήλυδων.
(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Περί τής μή ελληνικής καταγωγής των μικρασιατών
και Zorba the Christian).
«Ε.Ε.»: Μπορούμε να συμπεράνουμε λοιπόν, ότι το ιερατείο είναι,
που δημιούργησε το ελληνικό έθνος;
– Δεν το δημιούργησε. Είναι η βάση του. Δηλαδή, όταν υπήρξε ελληνικό κράτος, δεν μπορούσε να έχει ιδιοκτησία ο απλός αγρότης, διότι δεν επιτρεπόταν στην αυτοκρατορία να έχει ιδιοκτησία οποιοσδήποτε άλλος πλην αυτών, που ήταν επικεφαλής τού μιλιέτ. Η περιουσία ανήκε στο Πατριαρχείο, στο οποίο υπάγονταν τα μοναστήρια. Εξ αυτού τού λόγου η Ελλάδα δεν έχει ακόμη Κτηματολόγιο. Το βασικό πρόβλημα ήταν η μεταβίβαση της εκλλησιαστικής περιουσίας στο ελληνικό κράτος και σε ιδιώτες. Αντίθετα, στα Ιόνια νησιά, αλλά και στη Ρόδο και στη Λέρο, λόγω των ενετών υπάρχει Κτηματολόγιο.
-osr- τίποτε δεν χαρίζεται..... όλα κερδίζονται μόνο όταν τα διεκδικούμε και τα θέλουμε αληθινά 
http://woofisarfkai.blogspot.com/2011/07/blog-post.html
Μου αρέσει!Μου αρέσει!