Το ανύπαρκτο επαναστατικό πνεύμα του κκε που μοιράζει τις χείριστες αυταπάτες και το μεγαλείο των αναρχικών θεωρητικών – ΜΕ την κοινωνία και όχι για την κοινωνια ως μεσσίες και τάχα καθοδηγητές

Διαβάζω διάφορα μπλοκς προσκείμενα στο κκε και πραγματικά αναρωτιέμαι αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν επαφή με την πραγματικότητα

 

Μιλούν στο όνομα της τάχα ιδεολογικής καθαρότητας βαυκαλιζόμενοι μόνοι τους για την μοναδικότητα τους που είναι μόνοι εναντίον όλοι

κανένας δεν τους καταλαβαίνει αλλά μόνοι τους πορεύονται τον δρόμο της αρετής

@@

Το κκε έχει αποδείξει περίτρανα ότι διαχρονικά το μόνο που κάνει είναι να κουνάει το δάκτυλο και να λέει ότι δικαιωθήκαμε και ότι να σας τα λέγαγμε και διάφορα τέτοια

μιλάει για αυταπάτες των αλλων την στιγμή που βάζει όλα του τα αυγά στο καλάθι της κορυφαίας αυταπάτης που είναι οι εκλογές

τα πράγματα είναι απλά

αν ας πουμε το κκε έπαιρνε αυτοδυναμία στις εκλογές και έβγαζε κυβέρνηση

τι θα έκανε;

θα καταργούσε τον καπιταλισμό με νόμο; τι ακριβώς θα έκανε ως κυβέρνηση;

 

ο στρατός η αστυνομία θα ελέγχονταν από το κκε ως κυβέρνηση

ναι λένε, η ανταπάντηση είναι ότι για να φτάσει το κκε να πάρει τις εκλογές παναπεί ότι ο λαός ωρίμασε και άρα θα μας στηρίξει για την λαική εξουσία κλπ

δηλαδή θέλει να πάρει την εξουσία ενός αστικού κράτους για να την καταργήσει μέσω των θεσμών του ίδιου του αστικού κράτους μέσω των οποίων εκλέγηκε

αυτά κι αν είναι αυταπάτες του χειρίστου είδους

το εκλογικό αποτέλεσμα του κκε λέει ο Ζιώγας στον χατζηνικολάου είναι καταρχήν πολύ άσχημο για τον ελληνικό λαό

δηλαδή επειδή το κκε πήρε 4.5% αυτό από μόνο του είναι κακό για τον ελληνικό λαό

αν ας πούμε το κκε έπαιρνε επειδή είμαι και χουβαρντάς 25% αλλά έβγαινε το πασοκονουδοσκυλλολόι θα ήταν καλό αποτέλεσμα;

τι να το κάνεις ρε μαλάκα το 25% στις εκλογές όταν στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας δεν είσαι έτοιμος να το αξιοποιήσεις;

το αποτέλεσμα των εκλογών μέσα σε αυτές τις συνθήκες δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας ότι δυστυχώς τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα όσον αφορά το πεδίο της ενημερώσης και της αντίληψης του κόσμου για τις αιτίες αυτής της εξαθλίωσης

ακόμα και τώρα με όλη αυτή την φτώχεια και εξαθλίωση με όλες αυτές τις ανεξάρτητες πηγές ενημέρωσης από το ιντερνετ ακόμα και τώρα όχι μόνο βρέθηκαν άνθρωποι να ψηφίζουν πασοκονουδόσκυλλά αλλά τους έβγαλαν κυβέρνηση

οπότε ας μην έχουμε αυταπάτες για το ότι θα υπαρξει επανάσταση ιδεολογική  τάχα του στυλ ψηφίζω δαγκωτό κκε όπως λέει μια πανηλίθια διαφήμιση του κόμματος

αυτή είναι η μεγάλη διαφορά των λεγόμενων κομουνιστών που μιλάνε με ασαφείς όρους γενικούς και αόριστους περί λαικής εξουσίας με θεωρητικούς όπως ο Κροπότκιν ο οποίος στο βιβλίο του πχ το Επαναστατικό Πνεύμα αναλύει ακριβώς αυτό το φαινόμενο

ότι δηλαδή οι επαναστάσεις δεν γίνονται από την μια μέρα στην άλλη

αλλά είναι μια ολόκληρη διαδικασία η οποία κτίζεται σταδιακά από κάποιους λίγους μεν ψυχωμένους άνθρωπους οι οποίοι μάλιστα χλευάζονται και θεωρούνται τρελλοί από την τεράστια πλειοψηφία πυο ναι μεν βρίζει τον κακό του δαίμονα αλλα από την άλλη ακόμη σκύβει το κεφάλι

ο Κροπότκιν ένας από τους κορυφαιους θεωρητικούς του αναρχισμού όπως και άλλοι μεγάλοι αναρχικοί όπως ο Μαλατέστα ο Ντουρούτι που συμμετείχε σε μια κορυφαία επανασταση που έφερε στην πράξη την λεγομενη ουτοπία, αυτοί οι άνθρωποι πατώντας απολύτως στην γη βλέπουν την πραγματικότητα και προσπαθούν να βρουν λύσεις

να βρουν λύσεις όχι ΓΙΑ την κοινωνία αλλά ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ όχι ως τάχα ηγέτες και καθοδηγητές όπως επιφυλάσσουν στον εαυτό τους τύποι του κκε που τάχα θα ηγηθεί την επανάσταση αν και όταν και αν αν αν αχ και βαχ γίνει η επανάσταση

ναι και όταν γίνει η επανάστση ο κόσμος θα καλέσει το κκε να οδηγήσει τους ήδη επαναστατημένους ανθρώπους

όπως έγραψα στο προηγούμενο μου κείμενο ο Κροπότκιν στο βιβλίο του

“Το Επαναστατικό πνεύμα”

https://athens.indymedia.org/local/webcast/uploads/to_epanastatiko_pneuma_-_kropotkin.pdf.pdf

 

καταπιάνεται με το κατά πόσο είναι εφικτή μια επανάσταση και πως πάντα αυτή προοπτική φαινόταν ουτοπική και μη ρεαλιστική στους διάφορους (πάντα υπήρχαν τέτοιοι) τάχα ρεαλιστές

 

Η ουσία των διαπιστώσεων του Κροπότκιν είναι ότι καμιά επανάσταση δεν ει΄ναι αναπόφευκτη υπό την έννοια ότι αν δεν γίνουν συγκεκριμένες ενέργειες οι οποίες θα προετοιμάσουν τους ανθρώπους για αυτήν τότε καμιά επανάσταση δεν πρόκειται να γίνει από μόνη της

ο καπιταλισμός δεν καταρρέει παρά μόνο ανατρέπεται

και αυτό σήμερα φαινεται πολύ καλύτερα παρά ποτέ… η καπιταλιστική κρίση σήμερα συγκρίνεται μόνο με την μεγάλη ύφεστη του κραχ του 1929 η οποία κρίση ξεπεράστηκε μόνο μετά το αιματοκύλισμα και την καταστροφήτ ου δευτέρου παγκοσμίου πολέμου

ο καπιταλισμός είναι πολύ ευέλικτος και προσαρμόζεται πολύ εύκολα ιδίως όταν δεν υπάρχει ιδεολογικός αντίλογος αλλά πολύ περισσότερο πρακτικός φραγμός στα σχέδια τους

βλέπουμε αυτή την στιγμή πχ στην Ελλάδα να ξεδιπλώνεται απροκάλυπτα η μεγαλύτερη επίθεση στην ιστορία των εργατικών δικαιωμάτων

και όμως ο κόσμος να ψηφίζει μαζικά τους δήμιους τους

οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να ακούσουν δυστυχώς την αλήθεια για τις αιτίες της εξαθλίωσης τους

και δεν πρόκειται να «διορθώσουν» τάχα την ψήφο τους γιατί τάχα τους το λέει ο μεγάλος φωτεινός ηγέτης και καθοδηγητής του κόμματος

οι αναρχικοί σε αντιδιαστολή με κάθε λογής σωτήρες τάχα παιδαγωγούς δασκάλους και λοιπά ανθρωπάκια βουτηγμένα μέσα στο σύστημα που απλά μιλάνε και κλάνουν αλλά καμιά πρακτική προσφορά δεν κάνουν, σε αντιδιαστολή με αυτούς οι αναρχικοί προσπαθούν να βρίσκουν λύσεις με τους ανθρώπους και όχι για τους ανθρώπους

ο Μπέργκμαν μιλάει καθαρά με απλά λόγια πρακτικά για το τι είναι ο αναρχισμός και μιλάει απολύτως πρακτικά και επί της ουσίας όπως και ο Μαλατέστα που προσπαθούν να απευθυνθούν στους ανθρώπους ώστε να τους μεταφέρουν αυτά που πιστεύουν με ευνοητο και όχι δυσνοητο τρόπο

http://www.scribd.com/osr55

Αλεξάντερ Μπέργκμαν -Το αλφαβητάρι του αναρχισμού

Ερρικο Μαλατέστα -Στο καφενείο, συζητήσεις για τον αναρχισμό

Ερρίκο Μαλατέστα- Προς μια ελεύθερη κοινωνία

Ο Μπέργκμαν, ο Μαλατέστα και ο Κροπότκιν για τους μικροαστούς νοικοκυρέους στο Σύνταγμα και αλλού

https://osr55.wordpress.com/2011/06/11/

 

ο Κροπότκιν στο βιβλίο του αυτό αναφέρει πρακτικά παραδείγματα από όλα αυτά που ψυχωμένοι άνθρωποι έκαναν πριν την μεγάλη γαλλική επανάσταση που έγινε ακριβώς γιατί προηγήθηκε αυτή η προετοιμασία

από την έκδοση μπροσούρων αφισών γελοιογραφιών μέχρι επιθέσεις στους άρχοντες στους οποίους έδειχναν έμπρακτα την αντίθεση αλλά και έδιναν το μήνυμα ότι δεν είναι ανίκητοι

 

«Όταν διαβάζουμε στους καλύτερους ιστορικούς μας για τη γένεση και την ανάπτυξη των μεγάλων επαναστατικών κραδασμών βρίσκουμε συνήθως κάτω από τον τίτλο «Τα αίτια της επανάστασης» μια συναρπαστική περιγραφή της κατάστασης που επικρατεί την προηγούμενη της επανάστασης.

Η μιζέρια του λαού η γενική ανασφάλεια τα σπασμωδικά μέτρα της κυβέρνησης τα εμετικά σκάνδαλα που βγάζουν στο φως τα μεγάλα ελαττώματα της κοινωνίας οι καινούριες ιδέες που προσπαθούν να επιβληθούν αλλά σκοντάφτουν στην ανικανότητα των υποστηρικτών του παλιού καθεστώτος – τίποτα δεν λείπει από την εικόνα.

Μελετώντας αυτή την εικόνα πειθόμαστε ότι η επανάσταση ήταν πράγματι αναπόφευκτη ότι δεν υπήρχε άλλη διέξοδο πέρα από την εξέγερση.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την κατάσταση πριν από τα 1789 όπως μας την παρουσιάζουν οι ιστορικοί. Νομίζουμε ότι ακούμε τον αγρότη να παραπονιέται για το φόρο του αλατιού για τη δεκάτη για τα δοσίματα στο φεουδάρχη και να τρέφει στην καρδιά του άσβεστο μίσος για τον άρχοντα τον καλόγερο το μονοπωλητή και τον φοροεισπράκτορα. Μας φαίνεται ότι βλέπουμε τους αστούς να παραπονιούνται ότι οι δημοτικές αρχές έχουν χάσει τα δικαιώματα τους και να καταριούνται τον μονάρχη.

Ακούμε το λαό να βλαστημάει τη βασίλισσα να ξεσηκώνεται μαθαίνοντας τα καμώματα των υπουργών και να λέει διαρκώς ότι οι φόροι είναι ανυπόφοροι κα τα δοσίματα εξοντωτικά ότι οι σοδειές ήταν κακές κι ο χειμώνας πολύ βαρύς ότι τα τρόφιμα είναι πανάκριβα κι οι μονοπωλητές άπληστοι ότι οι δικηγόροι των χωριών αρπάζουν την σοδειά του χωρικού ότι ο αγροφύλακας θέλει να κάνει τον σατράπη ότι το ταχυδρομείο δεν είναι καθόλου καλά οργανωμένο ενώ οι υπάλληλοι του είναι τεμπελόσκυλα… Κοντολογίς τίποτα δεν πάει καλά όλοι παραπονιούνται. «Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση άσχημη κατάληξη θα έχουμε»  ακούμε να λένε από παντού.

Απ αυτούς τους ειρηνικούς συλλογισμούς όμως μέχρι την επανάσταση μέχρι τον ξεσηκωμό – υπάρχει μια ολόκληρη άβυσσος αυτή που στους περισσότερους ανθρώπους χωρίζει το συλλογισμό από την πράξη τη σκέψη από τη θέληση από την ανάγκη για δράση.

Πως ξεπεράστηκε αυτή η άβυσσος;

Πως αυτοί οι άνθρωποι που χτες ακόμα παραπονιόταν ήσυχα για το χάλι τους καπνίζοντας τις πίπες τους και την επόμενη στιγμή χαιρετούσαν δουλικά τον ίδιο τον αγροφύλακα και το χωροφύλακα που πριν από λίγο βρίζανε – πως λίγες μέρες αργότερα αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι μπόρεσαν να πάρουν τα δρεπάνια και τα σιδερένια  λοστάρια τους και πήγανε να επιτεθούν στον άρχοντα που χθες ακόμα τους τρόμαζε στον ίδιο του τον πύργο;

Ποιο θαύμα μεταμόρφωσε αυτούς τους άντρες που οι γυναίκες τους τους θεωρούσανε δικαιολογημένα δειλούς σε ήρωες που προχωράνε ακάθεκτοι κάτω από τις οβίδες των κανονιών και κάτω από τους μυδραλιοβολισμούς προς την κατάκτηση των δικαιωμάτων τους;

Πως αυτές οι κουβέντες που έχουν ειπωθεί τόσες φορές και που σκορπίζονται στον αέρα σαν τον ήχο της καμπάνας μετατράπηκαν επιτέλους σε έργα;»

 

έτσ λοιπόν μεταμορφώθηκαν αυτοί οι δειλοί άντρες που πλέον συνέτριψαν τον πανοπλο εχθρό και τον οδήγησαν εκεί που του άξιζε

δηλαδή στις γκιλοτίνες

καμιά επανάσταση δεν πρόκειται να γίνει από μόνη της

το κκε είναι ένας μίζερος κομπάρσος χωρίς καμιά λαική βάση

βρίσκεται τραγικά εκτός κοινωνίας με φανατικούς η αλήθεια είναι οπαδούς

οπαδούς όμως, όχι συνειδητοποιημένους ανθρώπους οι οποίοι να λειτουργούν ως αυτόνομες προσωπικότητες οπυ δεν περιμένουν την δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού

από τον χλευασμό των πλατειών μέχρι την κοροιδία κάθε απόπειρας των ανθρώπων απεγκλωβισμού από τα στημένα καπιταλιστικά παιχνίδια της αγοράς όπως είναι το λεγόμενο κίνημα της πατάταης το κίνημα δεν πληρώνω κλπ

πόσο ελιτιστικό είναι να μιλά αφυψηλού ένα κόμμα που τάχα κόπτεται για τους ανθρώπους και καταπνίγει κάθε αποπειρα έστω και βρεφική και όχι τόσο πολύ καθαρά ιδεολογικού βάθους» τάχα

άσπρο μαύρο

ή όλα ή τίποτα

το κκε και 2% να πάρει στις επόμενες εκλογές πάλι θα λέει ότι δικαιώθηκε και ως άλλος μέγας δάσκαλος θα κουνάει το χέρι και θα λέει στον εξαθλιωμένο έλληνα που δεν έχει να φάει να διορθώσει την ψήφο του

το κκε φαίνεται ότι θέλει να διαλυθούν τα πάντα ώστε να λέει

ότι δικαιώθηκε

ο μόνος λόγος που εγώ προσωπικά αλλά πιστεύω και άλλοι που αγωνιούν για τα όσα γίνονται στην ελλα΄δα αλλά και στον κόσμο ασχολούνται με το κκε ει΄ναι γιατί το κκε έχει αντίκτυπο σε μεγάλη μερίδα του κόσμου τους οποίους κρατά εγκλωβισμένους και εκτός αποφάσεων

δεν γνωρίζω τον τρόπο που λαμβάνονται οι αποφάσεις στο κκε και για μένα κάθε διαδικασία που αποκλείει την άμεση συμμετοχή όλων με ελεύθερη συναίνεση μου φαίνεται τουλάχιστον πνίκτης,

αν και αντιλαμβάνομαι τους κινδύνους με εισχώρηση προβοκατόρων και ρουφιάνων κλπ

αυτό που όμως φαίνεται σε όλο του το μεγαλείο είναι ότι αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις εκεί μέσα δεν έχουν απολύτως καμιά επαφή με τον αληθινό κόσμο και τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων

και είναι αυτό που απασχολεί στο πιο κάτω κείμενο τον Ευτύχη Μπιστάκη

http://promitheas.blogspot.com/2012/06/blog-post_26.html

 

το δις εξαμαρτειν

Του Ευτύχη Μπιτσάκη *

Το κείμενο αυτό, του σ. Ευτύχη Μπιτσάκη, μας έστειλε ο αναγνώστης μας Σπύρος Μητσέλος.
Πηγή: Ελευθεροτυπία –  απεργιακή έκδοση των εργαζομένων

Εγιναν και οι εκλογές! Αυτή τη στιγμή [Τετάρτη 20.6.12] φαίνεται ότι θα έχουμε τρικέφαλη μνημονιακή-υποτελειακή κυβέρνηση. Η α­στική τάξη μας (κομπραδόρικη, υποτελειακή, εχθρά του λαού) ενώνεται στις κρίσιμες στιγμές (1944, εμφύλιος, χού­ντα, 1974). Σήμερα: στρατηγική επιλο­γή η Δεξιά, με κομπάρσους το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ.

Και η Αριστερά; Από τότε που υπάρ­χει δίνει μάχες. Και η δική μας; Εχει ένα ταλέντο: να κερδίζει μάχες και να χάνει τον πόλεμο. Γιατί; Επειδή, για λόγους που δεν μπορώ να αναλύσω εδώ, δεν μπόρεσε, στις κρίσιμες ιστορικές στιγ­μές, να συνδυάσει την ευλύγιστη τακτι­κή με την ανένδοτη προσήλωση στον στρατηγικό στόχο (βλ. σχετικά τα βιβλία μου «Ρήξη ή ενσωμάτωση» και «Γονίδια του μέλλοντος»).

Λοιπόν σήμερα: Εχουμε οικονομική, πολιτική κρίση, κρίση εξουσίας, κρίση πολιτισμική, αλλά δεν έχουμε επανα­στατική κατάσταση. Αντίθετα: Εχουμε συσπείρωση της αντεθνικής Δεξιάς, ά­νοδο του αντιδραστικού εθνικισμού και των δολοφονικών συμμοριών του νεο­ναζισμού. Η αστική μας τάξη τα έχει κα­ταφέρει (επί του παρόντος).

Και η πολυδιασπασμένη Αριστερά; Οταν καίγεται το σπίτι σου, δεν σκέ­φτεσαι γιατί καίγεται. Προσπαθείς να το σβήσεις. Λοιπόν; Λοιπόν η Αριστε­ρά μας θα έπρεπε να είχε προσδιορίσει, συγκεκριμένα, επιστημονικά, τους ά­μεσους, τους μεσοπρόθεσμους και τον στρατηγικό της στόχο: τον σοσιαλισμό. Πώς έδωσε όμως τη σημερινή μάχη, σε μια στιγμή που θα μπορούσε να σχημα­τίσει κυβέρνηση; Ας πάρουμε τα πράγ­ματα με τη σειρά.

Το ΚΚΕ δεν έχει στρατηγική : οι έν­νοιες λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία είναι ασαφείς ψευδοέννοιες. Με στόχο, λοιπόν, όχι τον σοσια­λισμό αλλά αυτό το νεφέλωμα, το ΚΚΕ, συμμαχώντας μόνο με τα μέλη και τους οπαδούς του κόμματος, προχωρεί μόνο και αμόλυντο, βλέποντας μόνο εχθρούς και επαναλαμβάνοντας, χωρίς να κου­ράζεται, ότι τίποτα δεν θα γίνει «υπέρ του λαού», του οποίου είναι αποκλειστι­κός καθοδηγητής, κριτής και εντολέας.

Τι έλεγε όμως ο Μαρξ; Και τι λέει ο Λέ­νιν; Ενα μόνο απόσπασμα: «Μόνο με την πρωτοπορία δεν μπορούμε να νική­σουμε. Δεν θα ήταν απλώς ανοησία αλλά έγκλημα να ρίξουμε μόνη την πρωτοπο­ρία στην αποφασιστική μάχη, πρωτού ό­λη η τάξη, πρωτού οι πλατειές μάζες να έχουν πάρει θέση, ή ανοιχτής υποστήρι­ξης ή ευμενούς ουδετερότητας απένα­ντι της». (Λένιν, «Απαντα», «Σύγχρονη Εποχή», τ. 41, σ. 68).

Ο Μαρξ πρότεινε στους οπαδούς του να στηρίξουν τους Εργατικούς εναντίον των Τόρηδων (και ταυτόχρονα να ετοιμάζουν το σχοινί για να τους κρεμάσουν) και ο Λένιν πρότεινε συνεργασία με τους ρεφορμιστές. Ηταν, λοιπόν, αμφότεροι οπορτουνιστές; Απλώς είχαν μυαλό, ήταν επαναστάτες και ήξεραν να υποτάσσουν την τακτική στη στρατηγική.

Και το ΚΚΕ σήμερα; Η κρίση σεκταρισμού-οπορτουνισμού του ΚΚΕ βρίσκεται σε παροξυσμό. Η ηγεσία είναι δέσμια αυτού του πλέγματος. Και οι αριστεροί τιμώρησαν το ΚΚΕ!

Τι είναι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ; Ενα πολυτασικό μόρφωμα. Το πρόγραμμα του, ανταποκρινόμενο στα άμε­σα αιτήματα των υποτελών τάξεων και στρωμάτων, είναι από μια άποψη ρε­φορμιστικό. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια παγιωμένη κατάσταση; Οπως είναι γνωστό, στο κόμμα αυτό υπάρχει το αριστερό ρεύμα, οργανώσεις κομμουνι­στικής καταγωγής, αγωνιστές του εμ­φυλίου που αντιμετώπισαν παλικαρίσια τον θάνατο, αγωνιστές της ΕΔΑ, των Λαμπράκηδων, του αντιδικτατορικού κινήματος. Και προπαντός: πέρα από τη μικροαστική, η λαϊκή αγωνιστική βάση. Το «ρεφορμιστικό» πρόγραμμα, πιο σωστά το ελάχιστο πρόγραμμα άμε­σης αντιμετώπισης της καταστροφικής πορείας του τόπου, ανταποκρινόταν στις επείγουσες ανάγκες της ιστορικής στιγμής.

Οι Ελληνες αριστεροί, που α­νέδειξαν αυτό το κόμμα αξιωματική α­ντιπολίτευση , αντιλήφθηκαν σωστά τις ανάγκες της συγκυρίας.

Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (στην οποία ανή­κω ως μέλος του NAP); Μπερ­δεύοντας τους άμεσους με τους μεσοπρόθεσμους στόχους (ίσως και με τον στρατηγικό) η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φοβήθη­κε ότι αν συνεργαζόταν με τον ΣΥΡΙΖΑ στη βάση ενός ελάχιστου προγράμματος θα γινόταν «δωρητής σώματος» στον ΣΥΡΙΖΑ ή έστω μία από τις συνιστώσες του. Λάθος εκτίμηση. Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τιμωρήθηκε.

Με ποια προοπτική θα έπρεπε λοιπόν να δοθεί η προχθεσινή κρίσιμη μάχη;

Η Αριστερά θα έπρεπε να κατεβεί στις εκλογές ενωμένη, με βάση ένα ελάχι­στο πρόγραμμα: Αμεσα μέτρα να μην πεινάσει ο λαός. Αρνηση πληρωμής του «χρέους», εκ­δίωξη της τρόικας και καταγγελία των μνημονίων. Θα σχηματιζόταν λοιπόν μια ρεφορμιστική «παναριστερά» που θα εγκατέλειπε τα επαναστατικά της «οράματα», όπως φοβούνται ορισμένοι «καθαροί»; Ειπώθηκε ήδη: Ο άμεσος στόχος θα συνδυαζόταν συγκεκριμένα με τους μεσοπρόθεσμους (έξοδο από το ευρώ, έξω από την Ε.Ε.) και σε μια μακρά προοπτική, με τον στρατηγικό στό­χο: τον σοσιαλισμό.

Η Αριστερά μας συνολικά δεν έχει ανα­ζητήσει τα αίτια της μεγάλης καταστρο­φής του αιώνα που μόλις τελείωσε. Δεν έχει επεξεργαστεί ένα πρόγραμμα σοσια­λιστικής μετάβασης στις συνθήκες του σημερινού καπιταλισμού. Ετσι, άλλοτε βαδίζει τυφλά, νομίζοντας ότι κάνει κομ­μουνιστική πολιτική, άλλοτε περιορίζε­ται στα άμεσα, και άλλοτε, ενώ μετέχει ε­νεργά στους κοινωνικούς αγώνες, αρκεί­ται θεωρητικά στο να επικαλείται την α­νατροπή, την επανάσταση και την κομ­μουνιστική απελευθέρωση. Αλλά: Η ι­στορία γράφεται και σήμερα με αίμα. Ο πόλεμος δεν τελείωσε. Θα διδαχτούμε α­πό το μεγαλείο και τις τραγωδίες του επα­ναστατικού κινήματος;

___________________

*Ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων