Η πιο πάνω εικόνα είναι απλά μια ΣΤΑΤΙΚΗ εικόνα. Και όμως, εμείς αντιλαμβανόμαστε όταν κοιτάμε αυτή την στατική εικόνα ότι αυτή κινείται, ότι οι κύκλοι γυρίζουν!
από το blog του φίλου
http://agisgios2.blogspot.com/2009/09/blog-post_04.html
“Τα μάτια μας έχουν μια τυφλή περιοχή εκεί όπου το οπτικό νεύρο συνδέεται με το μάτι στο κέντρο του αμφιβληστροειδούς. Δεν μπορούμε να δούμε τίποτα με την περιοχή αυτή του ματιού.
Ο εγκέφαλος γεμίζει το κενό στην περιοχή αυτή με διαθέσιμες πληροφορίες σύμφωνα με τις εγκατεστημένες πεποιθήσεις μας σχετικά με το τι πιστεύουμε ότι υπάρχει εκεί. Το τμήμα αυτό αντιστοιχεί σε περισσότερο από το 50% της εικόνας που βλέπουμε (1).
Στην διαδικασία αυτή της πλήρωσης του κενού οφείλεται και η κίνηση που αντιλαμβανόμαστε στην διπλανή εικόνα από το http://www.ritsumei.ac.jp/~akitaoka/saishin-e.html
Γιαυτό:
Σε σημαντικό βαθμό αυτό που βλέπουμε είναι αυτό που πιστεύουμε.
Και, γιαυτό, πιστεύουμε αυτό που βλέπουμε. Με τον τρόπο αυτό βλέποντας τα πράγματα όπως πιστεύουμε ότι είναι και στη συνέχεια πιστεύοντας ότι είναι έτσι όπως τα βλέπουμε, ανατροφοδοτούμε κάθε φορά αυτό που πιστεύουμε ότι είναι και έτσι εδραιώνουμε τη βεβαιότητά μας ότι τα πράγματα είναι έτσι όπως τα βλέπουμε.
Άρα κατά κάποιον τρόπο:
Εμείς δημιουργούμε τον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε σε σημαντικό βαθμό.”
———————————————————————————————————————————————-
Ο καθένας βρίσκει αυτόυ που πιστεύει και βλέπει αυτό που θέλει…………….. αυτό έχει να κάνει και αφορά τα πάντα στον κόσμο μας και πως τον αντιλαμβανόμαστε, από τον τρόπου που βλέπουμε τα χρώματα μέχρι τον τρόπου που αντιλαμβανόμαστε ένα γεγονός!
Ο καθένας μας έχει την δική του οπτική γωνία, καμιά φορά θα ήταν καλά να αρχίσουμε να διευρύνουμε τους οριζοντες μας και να επεκτείνουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και ίσως να αρχίσουμε να βλέπουμε τα “πράγματα” και τον κόσμο μας αλλοιώς!!
άλλωστε όπως είπε και ο Καστοριάδης
(για τον οποίο θέλω κάποια στιγμή να γράψω πολλά γιατί ο “αιρετικός” αυτός άνθρωπος δεν έμενε στην βολική επιφάνεια των πραγμάτων αλλά εμβάθυνε και ήλθε σε κόντρα, ή μάλλον όλοι οι παντός είδους “ταμπελάρηδες” ήλθαν σε κόντρα μαζι του)
και επανέρχομαι, ο Καστοριάδης έθεσε το ερώτημα: τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα;
“…..Αν όμως είναι έτσι τα πράγματα, τότε αντίθετα με την παλιά κοινοτυπία, εκείνο που κάνει τον άνθρωπο άνθρωπο δεν είναι το ότι είναι έλλογος ή ορθολογικός – κάτι που προφανέστατα αποτελεί παραλογισμό.
Δεν υπάρχει ον πιο τρελό από τον άνθρωπο, είτε τον εξετάσουμε στα τρίσβαθα του ψυχισμού του είτε στις καθημερινές του ασχολίες.
Τα μυρμήγκια ή τα άγρια ζώα διαθέτουν μια λειτουργική «ορθολογικότητα» κατά πολύ ανώτερη από του ανθρώπου: δεν σκοντάφτουν, ούτε τρώνε δηλητηριώδη μανιτάρια. Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν τι είναι τροφή και τι όχι.
Άρα δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον άνθρωπο με βάση την «ορθολογικότητα» τη «λογική» – αφού αυτές χαρακτηρίζουν όλα εν γένει τα έμβια όντα – ως τελεστική λογική.
Η ικανότητα της δημιουργίας μας επιτρέπει να δούμε γιατί η ουσία ακριβώς του ανθρώπου δεν θα μπορούσε να είναι η λογική και η ορθολογικότητα.
Με την λογική και την ορθολογικότητα μπορούμε να φτάσουμε ως το δυνάμει άπειρον (μετά τα δύο δισεκατομυρία υπάρχουν άλλα δύο δισεκατομύρια στην δισεκατομυριαστή δύναμη), μπορούμε να συνάγάγουμε επ άπειρον τις συνέπειες των ήδη τεθέντων αξιωμάτων, ούτε η λογική όμως ούτε η ορθολογικότητα θα μας επιτρέψουν ποτέ να φανταστούμε ένα νέο αξίωμα.
Τα μαθηματικά η υψηλότερη μορφή της λογικής μας δεν μπορούν να αποκτήσουν νέα δυναμική παρά μόνο μέσω της ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ και της επινόησης και αυτό οι μαθηματικοί το ξέρουν πολύ καλά έστω και αν δεν μπορούν πάντα να το διασαφήσουν . γνωρίζουν τον κεντρικό ρόλο της φαντασίας όχι μόνο στην επίλυση προβλημάτων που έχουν ήδη τεθεί αλλά και στην θέση νέων μαθηματικών κόσμων, θέση που δεν μπορεί να αναχθεί σε απλές λογικές πράξεις διότι αλλιώς θα μπορούσε να αλγοριμισθεί και θα μπορούσαμε να την περάσουμε στην μηχανή»
Από το περιοδικό «Νέα Κοινωνιολογία», Τεύχος 31 Φθινόπωρο 2000 σς. 17-26
Μετάφραση από τα Γαλλικά Κωνσταντίνα Καρακάλου
Διάλεξη στο Πανεπιστήμιο της Λωζάνης 11.5.1989 (Προδημοσίευση στα ελληνικά από το βιβλίο: «Η άνοδος της ασημαντότητας» Εκδόσεις Ύψιλον)
Αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα ζώα είναι η φαντασία!! Ας την χρησιμοποιήσουμε
-osr- τίποτε δεν χαρίζεται..... όλα κερδίζονται μόνο όταν τα διεκδικούμε και τα θέλουμε αληθινά 
πολλά καλό.
ίσως τα μυρμήγκια ως αρχαιότερο είδος να εξελίχτηκαν να μην αρέσκονται στο είδος μανιταριών που τα σκοτώνει. αν περιμένουμε κανά εκατομμύριο χρόνια μπορεί να το πετύχουμε κι εμείς.
αλλά μέχρι τότε θα έχουν και τα μυρμήγκια φαντασία, οπότε εκάτσαμεν πάνω!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
😉 ρε νικ λεβέντη ξέρεις ότι οι λίμπουροι εν έχουν αρχηγό;
τζαι ότι λειτουργούν σε συνθήκες αναρχισμού;
οι λιμπουροί εν έτοι φωτός μπροστά που εμάς τα υποανάπτυχτα πλάσματα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Επαναλαμβάνεις ένα βίντεο με πολλά λάθη:
“εκεί όπου το οπτικό νεύρο συνδέεται με το μάτι στο κέντρο του αμφιβληστροειδούς”.
Το σημείο αυτό δεν βρίσκεται στο κέντρο του αμφιβλιστροειδούς. Βρίσκεται στα αριστερά του κέντρου για το αριστερό μάτι και στα δεξιά για το δεξί. Το κέντρο του αμφιβλιστροειδούς είναι το σημείο που βλέπουμε καλύτερα, τα φωτοευαίσθητα κύτταρα είναι πολύ πιο πυκνά και είναι το κέντρο της εστιακής περιοχής, όπου ο φακός του ματιού συγκεντρώνει τις αχτίνες του φωτός. Θα ήταν πολύ ‘ηλίθια’ η φύση αν έβαζε εκεί την σύνδεση του οπτικού νεύρου.
“Το τμήμα αυτό αντιστοιχεί σε περισσότερο από το 50% της εικόνας που βλέπουμε”. Δεν ξέρω το πραγματικό ποσοστό, αλλά σίγουρα δεν είναι το 50%. Πρόκειται για μια πολύ μικρή περιοχή. Μπορείς να το διαπιστώσεις και μόνος σου, π.χ. κλείνεις το ένα μάτι, αν είναι το αριστερό ανοιχτό σηκώνεις το αριστερό χέρι αλιώς το άλλο και με τα υπόλοιπα δάχτυλα κλειστά, φέρνεις το δάχτυλο που δείχνουμε σε οριζόντια θέση στο ύψος της μύτης. Κρατώντας το βλέμα σταθερό ευθεία μπροστά και κινόντας οριζόντια το δάχτυλο, υπάρχει ένα σημείο στο οποίο η άκρη του χάνεται. Εκεί είναι το τυφλό σημείο. Αν πάρεις το δάχτυλο πιο δεξιά ή πιο αριστερά, η άκρη εμφανίζεται και πάλι. Αν το κινήσεις κατακόρυφα, πάλι παρατηρείς το ίδιο.
Με αυτό τον τρόπο θα δείς ότι το τυφλό σημείο είναι μια σχετικά μικρή περιοχή του οπτικού μας πεδίου. Αν δυσκολεύεσαι, μπορείς να κάνεις το πείραμα που υπάρχει εδώ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%85%CF%86%CE%BB%CF%8C_%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%28%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7%29
Αλλά η δοκιμή θα σου αποδείξει και κάτι άλλο: ότι το τι βλέπεις δεν έχει καμία σχέση με το τι πιστεύεις (σ’ αυτή την περίπτωση, εννοώ). Γιατί ενώ πιστεύεις, σωστά, ότι στην άκρη του δαχτύλου σου υπάρχει το νύχι, δεν βλέπεις κανένα νύχι και καμιά άκρη.
“Ο εγκέφαλος γεμίζει το κενό στην περιοχή αυτή με διαθέσιμες πληροφορίες σύμφωνα με τις εγκατεστημένες πεποιθήσεις μας σχετικά με το τι πιστεύουμε ότι υπάρχει εκεί”.
Λάθος. Ο εγκέφαλος γεμίζει το κενό με βάση τις πληροφορίες που πέρνει από τα φωτοευαίσθητα κύταρα στην περιοχή του αμφιβλιστροειδούς γύρω από το σημείο. Σε ένα πείραμα έβαλαν μερικούς ανθρώπους να κοιτάζουν σε ένα σημείο και εμφάνισαν δίπλα ένα κίτρινο δαχτύλιο, έτσι ώστε η εικόνα του δαχτυλίου πάνω στον αμφιβληστροειδή να περικυκλώνει το τυφλό σημείο. Τα άτομα που συμμετείχαν στο πείραμα ανάφεραν ότι είδαν ένα γεμάτο κίτρινο κύκλο. Γιατί; Επειδή ο εγκέφαλος πήρε τα δεδομένα από τα γύρω κύτταρα και τα χρησιμοποίησε, λανθασμένα βέβαια, για να να συμπληρώσει την εικόνα στην περιοχή για την οποία δεν είχε δεδομένα.
Αυτή είναι μια αυτοματοποιημένη διαδικασία που εξαρτάται μόνο από τα σήματα που στέλνουν τα κύτταρα γύρω από το τυφλό σημείο, και δεν εξαρτάται καθόλου από το τι πιστεύουμε. Κι εσύ και ο Άγης Γήος χρησιμοποιείτε ένα λάνθασμένο παράδειγμα. Κατά τα άλλα, το μήνυμα που βγάζει το βίντεο μου αρέσει.
Υ.Γ. γιτατί, οι λίμπουροι δεν έχουν βασίλισσαν;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
έκαμα το πείραμα
τζαι επέτυχε το Ο εξαφανίστηκε!!
απίστευτο
όσο για τα άλλα εν πολλά αργά για να σχολιάσω αλλά έτσι κι αλλοιώς δε νομίζω ότι έχω κάτι να αντιτάξω!!
😉
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
OK. Μπορείς να θεωρήσεις τα πιο πάνω ως μέρος της «προπαγάνδας» μου: προσπαθώ να προωθήσω την νοοτροπία της τεκμηρίωσης / διερεύνησης των πηγών των πληροφοριών που αναπαράγουμε, και φυσικά της ειλικρίνειας. Ειδικά μέσα που το διαδύχτιο αλλά και γεννικότερα, υπάρχει ένα χάος από ανακρίβειες, ψέματα, μεροληπτικές κρίσεις, ανυπόστατες κατηγορίες, προπαγάνδα κλπ. Ακόμα και μέσα στα βιβλία, συχνά ακόμα και εκείνα που έχουν το κύρος της «επιστημονικότητας», συνεχίζει να ισχύει το ίδιο πράγμα. Βέβαια, ακριβώς επειδή υπάρχει αυτό το χάος, η διαδικασία του να ξεχωρίσεις την αλήθεια από τα υπόλοιπα είναι επίπονη και χρονοβόρα.
Όμως το να δημιουργήσουμε, πέρα από αυθεντίες και εξουσίες της διανόησης, μια κουλτούρα αντικειμενικότητας, σε λαίκή βάση, είναι κατά την γνώμη μου μια προϋπόθεση για οποιοδήποτε άλλο βήμα στην δημιουργία μιας υγιέστερης κοινωνίας. Ακόμα και άνθρωποι που διαφωνούν μεταξύ τους, αλλά έχουν αυτή τη νοοτροπία, θα μπορούσαν να είναι συνεργάτες συμπληρώνοντας ο ένας τα κενά του άλλου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!