Ένα ακόμη αναλυτικότατο κείμενο http://ciaoant1.blogspot.com/ από το μέλλον που μας περιμένει… δηλώσεις ΔΝΤ back to the future

ο φίλος   http://ciaoant1.blogspot.com/2010/07/update.html

είναι απλά λεβέντης και όποτε διαβάζω τις αναλύσεις του νοιώθω την ανάγκη να του πω συγχαρητήρια και να του εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου που μοιράζεται όλο αυτό τον πλούτο μαζί με όσους έχουν διάθεση να ακούσουν

ένας άνθρωπος που σου δινει ελπίδα ότι όλα μπορούν να αλλάξουν, ότι υπάρχουν άνθρωποι προσγειωμένοι που πατάνε γερά στα πόδια τους αναλύουν την πραγματικότητα χωρίς κοκκινομπλεροζ παρωπιδες και ζητάνε τα αυτονόητα και προτείνουν τα αυτονόητα….

μια πολύ αναλυτική χρονική καταγραφή των όσων έγιναν ιδίως από το 2006 και μετά, την τραγική αλλαγή που επήλθε στην πραγματικότητα

την γραφειοκρατική συνδικαλιστική αλητεία με τους κομματικούς καριερίστες που ουδέποτε η αλήθεια είναι ισχυριστικαν ότι θα φέρουν την εργατική επανάσταση

η απογοήτευση του κόσμου που δεν βλεπει διέξοδο από την καπιταλιστική λαιλαπα που με το νέο ασφαλιστικό θα τον βάζει να δουλεύει για 40 χρόνια!!!!!!!!!!!!!!! ώστε να πάρει σύνταξη πείνας έτσι κι αλλοιώς

δηλαδή ακόμη και να βρεις δουλειά στα 20 σου που δεν θα βρεις θα γίνεις 60 χρονών στην καλύτερη των περιπτώσεων

και αν βρεις δουλειά στα 30 θα γίνεις 70 χρονών γέρος για να βγεις στην σύνταξη!!!!!!!!!!!!!!!!! ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ

γιατί ο κόσμος δεν βγαίνει στους δρόμους

του γράφω σε σχόλιο μου

«πόσο δίκιο έχεις στην ανάλυση σου για τον κόσμο που δεν κατεβαίνει γιατί δεν έχει προσδοκίες δυστυχώς από την νεκρή κομματική εσωστρεφή «αριστερά» με τα νέα αριστερά παραμάγαζα να ξεπετάγονται με ανύπαρκτα αριστερά αίτηματα ως απλοί  διαχειρστές του συστήματος

Εξέγερση ΝΑΙ! Αλλά με ποια αιτήματα; Ποια (πρέπει να)είναι τα άμεσα αιτήματα για αλλαγή;

https://osr55.wordpress.com/2010/05/06/

πως μπορείς να κατηγορήσεις τον μισθωτό σκλάβο που χρωστάει τα πάντα και βλέπουν τα πάντα να γκρεμίζονται γύρω του και παλεύει μόνο για ένα ξεροκομματο ώστε να ξεπληρώσει τις δόσεις της μιζέρια του στους τοκογλύφους

η νέα αριστερά θα προκύψει από τις γειτονιές από τους συσπειρωμένους ανθρώπους τους εργάτες που θα διεκδικήσουν έξω από κομματικά παραμάγαζα»

και εν τέλει για πιο πράγμα αξίζει να αγωνιστεί κανείς; απλά για την προάσπιση κάποιων κεκτημένων της δεκαετίας του 70 και του 80;

ένα ξεροκόμματο στην άβυσσο της μιζέριας που βιώνει ο μέσος έλληνας

πως μπορει ένα ζευγάρι ανθρώπων να κάνουν οικογένεια με 1200 μηνιαίο εισόδημα!!!!!!!!!

πως????? δεν μπορεί

είναι μεγάλο το κείμενο αλλά πολύ αναλυτικό και αξίζει να διαβαστεί

ναναι καλά ο φίλος και μακάρι να συνεχίσει με την ιδια ορμή και με το βιβλίο που ετοιμάζει!!!

http://ciaoant1.blogspot.com/2010/07/update.html

Monday, July 12, 2010

καπιταλιστική κρίση – update (το επόμενο θα αργήσει λίγο)

Για το επόμενο διάστημα, θα γράφω αρκετά πιο αραιά, καθώς αποφάσισα να γράψω ένα βιβλίο , συγκεντρώνοντας όλα αυτά που έχουμε δει από το 2006 και μετά. Τα ποστ είναι αρκετά χαοτικά, και χρειάζεται νομίζω να συγκεντρωθούν σε κάτι πιο ενιαίο, αλλά και πιο κατανοητό από τον κόσμο. Δεν έχω ξαναγράψει βέβαια βιβλίο, και δε ξέρω πόσο εύκολο ή δύσκολο θα είναι, ούτε το πόσο καλό θα βγει. Αλλά αξίζει να προσπαθήσω, καθώς υπάρχει σοβαρό κενό επί του θέματος.

Τί είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως σήμερα;
Στην Αριστερά κυριαρχούσε, ανέκαθεν, μια ιδιότυπη έπαρση. Για κάποιον περίεργο και μεταφυσικό λόγο θεωρείται, ως δεδομένο από πολλούς, ότι ο λαός, οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη έχουν απόλυτη ανάγκη την Αριστερά και, μάλιστα, ανεξάρτητα από την πραγματική κατάσταση της ίδιας της Αριστεράς.
Επομένως, το κυρίαρχο ζήτημα είναι πρώτα να κάνει διάλογο η Αριστερά, να τα βρει με τον εαυτό της και κατόπιν να αναλάβει τα ηνία του λαού, ο οποίος υποτίθεται ότι δεν τον απασχολεί τίποτε άλλο εκτός από το πότε και το πώς θα τεθεί επικεφαλής η Αριστερά.
Μέχρι, όμως, να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει υπομονετικά να περιμένει πότε θα είναι έτοιμη η αριστερά για να ηγηθεί του αγώνα.

Το σκηνικό είναι γνώριμο από παλιά. Το έργο έχει παιχτεί πολλές φορές από την εποχή της «ενωμένης αριστεράς» του 1974, του πάλαι ποτέ ενιαίου συνασπισμού της δεκαετίας του ’80 και πάει λέγοντας μέχρι της μέρες μας.Κάθε φορά που η ζωή και η ταξική πάλη επιτάσσει να στραφούμε στον κόσμο, στους απλούς εργαζόμενους, να οργανώσουμε τη μαζική πάλη τους, να βοηθήσουμε στο ξεκαθάρισμα των άμεσων στόχων και των αιτημάτων εκείνων που θα επιτρέψουν να γεννηθεί ένα αληθινό πλειοψηφικό κίνημα μέσα στο λαό και την εργατική τάξη, ορισμένοι αναζητούν καταφύγιο στο διάλογο της Αριστεράς στη βάση του «όλοι αριστεροί είμαστε, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός».

Η περίοδος στην οποία βρισκόμαστε δεν είναι συνηθισμένη. Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και αδυσώπητες. Δεν αφήνουν περιθώρια για γενικές αναζητήσεις στο χώρο της Αριστεράς. Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Ή θα κινητοποιηθεί η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας, ή θα ζήσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις κοινωνικής αποσύνθεσης και διάλυσης.
Πώς όμως θα γίνει να κινητοποιηθεί η πλειοψηφία του λαού; Με εκκλήσεις για να βγει στο δρόμο και να ανατρέψει την κυβέρνηση και τα μέτρα; Αρκεί αυτό, ή αποτελεί ένα βολικό άλλοθι για να χρεωθεί στου ίδιους τους εργαζόμενους η ήττα, σύμφωνα με το γνωστό «εμείς τα λέγαμε, καλούσαμε τον κόσμο να ξεσηκωθεί, αλλά αυτός είναι βλάκας και δεν καταλαβαίνει».

Spoiler:

Απαιτείται ενότητα δράσης του λαού

Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι η ενότητα της Αριστεράς, ούτε ένα αριστερό μέτωπο, όπως κι αν το εννοεί κανείς, αλλά η ενότητα δράσης της πλειοψηφίας του λαού. Και η πλειοψηφία αυτή δεν βρίσκεται σήμερα στην Αριστερά, ούτε καν έχει εμπιστοσύνη στην Αριστερά.
Όχι γιατί η Αριστερά είναι διασπασμένη, αλλά γιατί δεν απαντά στα άμεσα προβλήματα του με τρόπο πειστικό και ρεαλιστικό από τη σκοπιά των συμφερόντων του. Γι’ αυτό και η ενότητα δρασης του λαού δεν περνά αναγκαστικά μέσα από την κοινή δράση της Αριστεράς, αλλά μέσα από ένα ενιαίο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο των ίδιων των εργαζομένων.
Κι αυτό απαιτεί μια εντελώς διαφορετική ενότητα. Όχι μια ενότητα για την ενότητα. αλλά μια ενότητα ανοιχτή σε όλους, σε όλες τις δυνάμεις του λαού, που αποδέχονται την κοινή δράση ενάντια στον κοινό εχθρό στη βάση των πιο άμεσων και ζωτικών αιτημάτων για την επιβίωση των εργαζομένων και της χώρας.

Για να κατακτηθεί μια τέτοια ενότητα στην πράξη πρέπει πρώτα να χωρίσουμε για να ενωθούμε. Όχι για να ενωθούμε μεταξύ μας, αλλά για να ενωθούμε πρώτα και κύρια με τον απλό κόσμο. Και πρέπει πρώτα να χωρίσουμε με όλους εκείνους που μπορεί να φωνάζουν πιο δυνατά απ’ όλους ενάντια στην κυβέρνηση, τα μέτρα, το ΔΝΤ, το Μνημόνιο, αλλά δεν τολμούν να απαντήσουν ανοιχτά και ξεκάθαρα -από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων και του λαού- τι πρέπει να κάνουμε με το χρέος και με το ευρώ.

Αυτό το ενιαίο μέτωπο της πλειοψηφίας των εργαζομένων δεν μπορεί να το εκφράσει κανένα σχέδιο της «παναριστεράς», όσο ριζοσπαστικό κι αν εμφανίζεται στα λόγια, όπως άλλωστε δεν το εξέφρασε ποτέ έως τώρα. Όσοι συναρπάζονται με τέτοια εγκεφαλικά σχέδια, αρνούνται ή αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η Αριστερά έχει μόνο ένα χρέος: Να φανεί χρήσιμη στον αγώνα που διεξάγει σήμερα η εργατική τάξη και γενικά ο λαός για την επιβίωση του.
Αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό, οφείλει να καταλήξει στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Υπάρχει Αριστερά, σήμερα, που μπορεί και πρέπει να πρωτοστατήσει σ’ ένα τέτοιο ενιαίο μέτωπο: Ναι υπάρχει. Δεν θα τη βρείτε στις ηγεσίες και τους μηχανισμούς των κομμάτων της, ούτε στους διαλόγους των «επωνύμων» επί παντός επιστητού, θα την βρείτε να αναπτύσσεται ραγδαία μέσα στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, εκεί όπου αρχίζουν να ξεπετάγονται για πρώτη φορά τα «έμβρυα» μιας αυθεντικής λαϊκής οργάνωσης, μέσα από επιτροπές και πρωτοβουλίες μέχρι χτες ανένταχτων, αλλά και ενταγμένων, που ψάχνουν να βρουν τρόπους κοινής δράσης με τους γείτονες και τους συναδέλφους τους για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα πιο κρίσιμα και επείγοντα προβλήματα της περιόδου.

Πρόκειται για μια κρίσιμη μάζα αγωνιστών που διατρέχει οριζόντια τα κόμματα και τις οργανώσεις της Αριστεράς και ξέρει να θέτει τα πιο άμεσα αιτήματα της κοινής δράσης πάνω από τις γενικότερες ιδεολογικοπολιτικές διαφορές. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα. Κι εκεί μόνο μπορεί να στηριχθεί μια αληθινή πολιτική πρωτοβουλία που δεν θα αναλώνεται με τα όποια κοινά σημεία της Αριστεράς, αλλά θα θέτει ως άμεση και επείγουσα ανάγκη το ενιαίο μέτωπο των ίδιων των εργαζομένων, της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Τέλος εποχής
Η κυβέρνηση και οι καπιταλιστές, βλέποντας ότι οι αντιδράσεις των εργαζομένων μετά την απεργία στις 5 Μάη υποχωρούν, έχουν στην κυριολεξία αφηνιάσει. Δεν είναι τυχαίο ότι τα απανωτά μέτρα ξεπερνάνε κατά πολύ τις απαιτήσεις ακόμα και του μνημονίου. Οι 20000 απεργοί που βρέθηκαν στις 29/6 και οι ακόμα λιγότεροι στις 8 Ιούλη, στις διαδηλώσεις της ΓΣΕΕ, Πρωτoβάθμια και ΠΑΜΕ, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν οι ανάλογες αντιδράσεις στο μέγεθος της επίθεσης. Εδώ μιλάμε για μια κοινωνική αντεπανάσταση και αν δεν ήταν και η 5η Μάη θα λέγαμε ότι το κίνημα έχει ηττηθεί κατά κράτος. Ακόμα και τα φερέφωνα του Mega έχει μείνει κάγκελο από την ευκολία που η κυβέρνηση δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Η κατάσταση αυτή σίγουρα προβληματίζει χιλιάδες αγωνιστές της αριστεράς και του κινήματος που βλέπουν ότι επί της ουσίας δεν υπάρχει γραμμή άμυνας που να μην σπάει. Ωστόσο δεν φαίνεται να ανοίγει καμία ουσιαστική συζήτηση για τους λόγους που συμβαίνει αυτό και τι μπορούμε να κάνουμε από δω και πέρα. Γιατί πουθενά στην αριστερά δεν γίνεται ένας πρώτος απολογισμός των αγώνων; Γιατί όλα βρίσκονται στον αυτόματο, σαν να μην συμβαίνει τίποτα που θα άξιζε να σταθούμε και να σκεφτούμε; Αν πρέπει κάτι να αλλάξουμε;

Τι συμβαίνει όμως; Γιατί οι αντιδράσεις είναι τόσο υποτονικές;

Spoiler:

Μια παροιμία λεει ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Από το Δεκέμβρη που άρχισε να ξεκαθαρίζει το τοπίο για το τι θα επακολουθούσε, στους εργασιακούς χώρους αντί για αγωνιστικός αναβρασμός επικρατούσε μια εκνευριστική μοιρολατρία. Η απόδοση των ευθυνών γι’ αυτό στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν είναι αρκετή για να εξηγήσει την αδράνεια που επικρατεί ακόμα και σε χώρους που θίγονται άμεσα και σκληρά από τα μέτρα (μειώσεις μισθών, συνταξιοδοτικό). Στους καθηγητές και στους δάσκαλους για παράδειγμα δεν πραγματοποιήθηκε ούτε μια συνέλευση με απαρτία σε οποιαδήποτε σύλλογο και αυτό δεν οφείλεται στον Παναγόπουλο. Η συμμετοχή στις απεργίες δεν ξεπέρναγε το 20%. Η αγωνιστική διάθεση ήταν ανάλογη και σε άλλους κλάδους με πρόσφατο κινηματικό παρελθόν εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.
Οι απεργιακές συγκεντρώσεις επίσης ήταν κατώτερες των περιστάσεων. Η 5η Μάη ήταν το κορυφαίο γεγονός και η πιο μαζική διαδήλωση απ’ όσες έχουν πραγματοποιηθεί τους τελευταίους μήνες. Πάνω απ’ όλα ήταν η πλέον μαχητική, και όλοι θα τη θυμούνται όχι μόνο για τη Μαρφίν, αλλά πάνω απ’ όλα για την απόπειρα χιλιάδων διαδηλωτών να εισβάλλουν στη Βουλή. Όμως δεν είχε ούτε 300 ούτε 200 χιλιάδες όμως ακούστηκε. Όσο κι αν φουσκώνουμε τα νούμερα η πραγματική αναμέτρηση γίνεται με αυτούς που όντως είναι στο δρόμο και όχι μ’ αυτούς που γράφουμε ότι είναι στις ανακοινώσεις μας. Καλώς ή κακώς μια πορεία που χρειάζεται 90 λεπτά για να διασχίσει ένα σταθερό σημείο της Σταδίου δεν μπορεί να ξεπερνάει με οποιαδήποτε πυκνότητα τις 70000. Αυτός ήταν και ο αριθμός των διαδηλωτών από το πεδίο του Άρεως και το Μουσείο της 5ης Μάη. Και άλλοι 30000 στην καλύτερη περίπτωση ήταν αυτοί που βάδισαν από την Ομόνοια με το ΠΑΜΕ. Από κει και πέρα στις 20 Μάη οι διαδηλωτές έπεσαν στο 1/3 και στις 29 Ιούνη Μουσείο, ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ είναι ζήτημα να έφτασαν τις 20000. Η καμπύλη του κινήματος ακόμα κι αν κανείς μετράει διαφορετικά τους διαδηλωτές δεν αλλάζει. Μετά τις 5 Μάη υπάρχει μια φανερή κάμψη και δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι για να την ανακόψει. Αυτό με τη σειρά του έχει φέρει μια απογοήτευση στον κόσμο που βρέθηκε στο δρόμο και σε όσους περίμεναν αυθόρμητα το “λαό να μην σκύψει το κεφάλι”.

Τέλος εποχής

Η αριστερά μοιάζει περισσότερο να παρακολουθεί πάρα να δίνει το ρυθμό. Αυτό φάνηκε από την αρχή όταν αρνιόταν ότι η χώρα βαδίζει ολοταχώς προς τη χρεοκοπία, ισχυριζόμενη ότι απλώς πρόκειται για ιδεολογική τρομοκρατία. Εκεί χάθηκε πολύτιμος χρόνος με μια αριστερά όχι να προτείνει τη δική της λύση στο ζήτημα του χρέους, αλλά να αρνείται ότι υπάρχει τέτοιο πρόβλημα. Όταν δημοσιοποιήθηκε το πρόγραμμα σταθερότητας η αριστερά και οι συνδικαλιστές όλων των βαθμίδων, ανήγγειλαν μια μακρά περίοδο αγώνων, ενώ ήταν ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να τα σαρώσει όλα με συνοπτικές διαδικασίες. Ακόμα μια λάθος εκτίμηση. Στη συνέχεια όταν έγιναν οι πρώτες περικοπές μισθών στο δημόσιο το Μάρτη η αριστερά περίμενε το εργατικό κίνημα να υπερασπιστεί μαζικά τα κεκτημένα. Μάταια όμως. Ένα πολύ μικρό κομμάτι συμμετέχει στις κινητοποιήσεις, με μοναδική ίσως εξαίρεση την 5η Μάη. Εξάλλου πουθενά δεν έχουμε σημάδια πρωτογενούς απεργιακού αναβρασμού. Τι συμβαίνει λοιπόν και δεν δουλεύουν τα εργαλεία που έχουμε στα χέρια μας; Γιατί τα συνδικάτα αδυνατούν να κινητοποιήσουν την εργατική τάξη; Μήπως η ηγεσία ΓΣΕΕ είναι πιο ξεπουλημένη από ότι πριν 10 χρόνια επί Γιαννίτση; Η αριστερά και οι συνδικαλιστές της όλων των βαθμίδων δεν έχουν καμία ευθύνη; Γιατί η εργατική τάξη δεν τους ακολουθεί τώρα που η επίθεση είναι τόσο εξόφθαλμη; Τώρα που παίρνονται οι κατακτήσεις των τελευταίων 100 χρόνων πίσω;

Μπορεί κανείς να αναζητήσει τις αιτίες στην κοινωνιολογία και σε ένα τρόπο ζωής που οι νεοέλληνες και σίγουρα μέσα σ’ αυτούς ένα κομμάτι εργαζομένων έχει υιοθετήσει τα τελευταία 10-15 χρόνια. Ένα μεγάλο μέρος όχι μόνο μικροαστών άλλα και μισθωτών έγινε αποδέκτης τραπεζικών δανείων πάσης φύσεως. Άλλοι στεγαστικά, άλλοι καταναλωτικά, άλλοι απλώς φόρτωναν τις κάρτες για να τα βγάλουν πέρα με την καθημερινότητα ίσως και για να ανταποκριθούν σε ένα υπερτιμημένο, από τα δάνεια, μέσο life style. Όλος αυτός ο κόσμος έχει βρεθεί πλέον με μια σειρά περιουσιακά στοιχεία που αφενός τα αγόρασε πάνω από την αξία τους αφετέρου χρωστάει τα μαλλιά της κεφαλής στις τράπεζες. Οι άνθρωποι αυτοί αντιλαμβάνονται ότι με το νέο ασφαλιστικό θα πάρουν μια πενιχρή σύνταξη κι αυτή μετά τα 65. Επίσης βλέπουν τα μηνιάτικα εισοδήματα μειωμένα κατά 20% ίσως και με τον πληθωρισμό 30%. Όμως αυτό που τους καιει εδώ και τώρα, είναι η επόμενη δόση του δανείου, ο κίνδυνος να χάσουν το σπίτι τους ή το αυτοκίνητο και φυσικά να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις που έχουν φορτωθεί τα τελευταία δέκα χρόνια. Όλα αυτά πράγματι συμβαίνουν αλλά δεν αρκούν για να εξηγήσουν την ταξική συμπεριφορά ευρύτερων κομματιών της εργατικής τάξης. Ένα αντίστοιχο life style είχαμε και πριν 3-4 χρόνια.

Όμως σε σχέση με το 2006 και την πολυήμερη απεργία στην εκπαίδευση για τα 1400 ευρώ, υπάρχει μια τεράστια διαφορά. Ο κόσμος είναι περίπου είναι ο ίδιος. Μόνο που τότε υπήρχαν οι προσδοκίες για ουσιαστική βελτίωση του εισοδήματος. Βλέποντας γύρω μια χλιδή, τα κέρδη να μεγαλώνουν, τους ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ, είχε διαμορφωθεί η εντύπωση ότι υπάρχουν χρήματα και επομένως μπορούμε να διεκδικήσουμε ένας μέρος από αυτά. Οι κυβερνήσεις του Σημίτη και του Καραμανλή τα πρώτα χρόνια καλλιεργούσαν ένα ανάλογο κλίμα οικονομικού μαγαλοιδεατισμού. Η ΟΝΕ, το ευρώ, οι Ολυμπιακοί, συνέβαλλαν σ’ αυτή την αυταπάτη. Τα κέρδη των τραπεζών και γενικώς των μεγάλων επιχειρήσεων έσπαγαν όλα τα ρεκόρ, ενώ το χρηματιστήριο ξεπέρναγε το 2007 τις 5000μ.
Τώρα όλα έχουν αλλάξει. Μετά την κρίση του 2008 με την κατάρρευση της φούσκας των επισφαλών στεγαστικών δανείων και το ξέσπασμα της κρίσης των κρατικών χρεών, η παγκόσμια οικονομία και πολύ περισσότερο η Ευρώπη βουλιάζουν σε ένα μακρύ κύμα ύφεσης, της μεγαλύτερης από το 1929. Ο κόσμος φοβάται όχι τόσο για τα κεκτημένα, αλλά για μια επερχόμενη καταστροφή σαν αυτή που οδήγησε στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Ακριβώς πάνω σ’ αυτή την όχι και τόσο παράλογη προοπτική επενδύουν οι κυρίαρχοι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους και των καπιταλιστών προκειμένου η αποδόμηση του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας να γίνει αποδεκτή ως το μοναδικό ανάχωμα προς το χάος. Όσο δεν φαίνεται μια διαφορετική εναλλακτική λύση, για έναν άλλο κόσμο από αυτόν που μας επιφυλάσσει η άρχουσα τάξη, θα είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να δούμε μαζικές κινητοποιήσεις στο δρόμο πέρα από σπασμωδικά οργισμένα ξεσπάσματα, κυρίως από το τμήμα εκείνο της κοινωνίας που ήδη βρίσκεται στο περιθώριο. Οι εργαζόμενοι που συνεχίζουν να διατηρούν μια σταθερή δουλειά έστω και με πετσοκομμένα δικαιώματα και με μια μικρή ακόμα και υποθηκευμένη περιουσία, μάλλον θα υπομείνουν αυτή την κατάσταση, όχι μόνο γιατί δεν βλέπουν μια άλλη προοπτική, αλλά και γιατί δεν θα ήθελαν να ξεπέσουν στην οικτρή κατάσταση ανθρώπων που πλέον δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Μπορεί ακόμα να τους δούμε να στρέφονται κατά των κινητοποιήσεων, θεωρώντας ότι σε αυτή την δύσκολη κατάσταση είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Μια τέτοια στάση ενδεχομένως τους στρέψει να συναινέσουν ακόμα και κατασταλτικά μέτρα, ή και πολιτικές που υποστηρίζουν το νόμο και την τάξη ως μοναδικό μέσο για να επιβιώσουμε. Πάνω σε αυτή την ψυχολογία επενδύει όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ αλλά και το ΛΑΟΣ ή η Μπακογιάννη, ίσως ακόμα και ο Κουβέλης, και ας μην εκπλαγούμε αν αυτή η τάση αποτυπωθεί σε μια πρόωρη εκλογική αναμέτρηση.
Πάνω σ’ αυτή τη βάση ανασυντίθεται το μπλοκ εξουσίας. Όχι στην προσδοκία της καλυτέρευσης των συνθηκών διαβίωσης, όχι στο βόλεμα σε μια εποχή παχιών αγελάδων, όχι για να μοιραστούν οι επιδοτήσεις και θέσεις στο δημόσιο, αλλά για να σωθεί η πατρίς, για να μην ξεπέσουμε ακόμα περισσότερο. Ας μην βιαστούμε να θεωρήσουμε ότι δεν θα υπάρξουν πρόθυμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους γι’ αυτό το σκοπό. Σε κάθε τέτοια καμπή βρίσκονται εκείνοι που αναλαμβάνοντας ρόλο πραιτοριανού ευελπιστούν να έχουν και τις αντίστοιχες απολαβές στη νέα κατανομή της εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από μερικούς μήνες κινητοποιήσεων και με την κυβέρνηση να επιφυλάσσει κάθε βδομάδα μια νέα έκπληξη, κάνει αισθητή την παρουσία της μια κοινή γνώμη που έχει αρχίσει να εκνευρίζεται με όλα αυτά που συμβαίνουν. Το είδαμε στο λιμάνι με τους ηλίθιους να ορμάνε βρίζοντας στους απεργούς και τις φρουρές του ΠΑΜΕ, το ακούσαμε και στις στάσεις από επίσης βλαμμένους που δεν μπορούσαν να συνδέσουν την επίσχεση εργασίας των οδηγών με το ότι δεν έχουν ακόμα πληρωθεί. Από το “ότι δεν γίνεται τίποτα με τις απεργίες” έχουμε φτάσει στο ότι οι απεργίες προκαλούν προβλήματα. Βεβαίως αυτό το κλίμα το καλλιεργούν τα φερέφωνα των καπιταλιστών (Σκάϊ και Mega) όμως καμία τέτοια προπαγάνδα δεν θα είχε τύχη αν δεν αντανακλούσε και μια υπαρκτή ψυχολογική κατάσταση. Και όσο πράγματι οι απεργίες δεν φέρνουν αποτελέσματα, τόσο θα βλέπουμε, να εκδηλώνεται ανοιχτά αυτός ο οχετός κοινωνικού αυτοματισμού.

Απ’ αυτή την άποψη είναι εντελώς λάθος οι συγκρίσεις που γίνονται με την εποχή Γιανίτση (άνοιξη 2001), ακόμα και με την αγωνιστική διετία (2006-7) στην εκπαίδευση. Βρισκόμαστε πλέον σε άλλη εποχή και αυτή η εποχή έχει σχέση με την οικονομική κρίση που κάθε σοβαρός οικονομολόγος τη συγκρίνει μόνο με το 1929, και επομένως καθένας δικαιούται να σκέφτεται τις ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες εκείνης της περιόδου. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια κρίση αναπαραγωγής του ίδιου του συστήματος και αυτό γίνεται κατανοητό μέσα από τη διακοπή της κανονικότητας των τελευταίων 6 δεκαετιών και όλου του συστήματος ισορροπίας που είχε χτιστεί αυτά τα χρόνια. Οι σταθερές εργασιακές σχέσεις, οι συλλογικές συμβάσεις, ένας προβλέψιμος εργάσιμος βίος, μια καλή σύνταξη μετά, οι άδειες και οι διακοπές το καλοκαίρι, μια μικρή περιουσιακή βάση, όλα αυτά ήταν τα δεδομένα των δυτικών κοινωνιών και αφορούσαν όχι μόνο τις μεσαίες τάξεις αλλά και ένα σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης. Σ’ αυτό το δεδομένο πλαίσιο αναπτύχθηκε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα όπως το ξέρουμε στην Ευρώπη και δίπλα σ’ αυτό η αριστερά. Η ταξική πάλη στην Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια διεξαγόταν με την προσδοκία μιας καλύτερης ζωής, όχι στο απώτερο σοσιαλιστικό μέλλον αλλά ακόμα και στα πλαισίου του καπιταλισμού. Ακόμα και μετά την κατάρρευση της ανατολικής Ευρώπης, η δύση συνέχιζε να ζει με την προσδοκία της διαρκούς βελτίωσης. Πρώτη φορά μειώνονται μέσα στα μούτρα μας οι μισθοί, πρώτη φορά ακούμε ότι θα έχουμε συντάξεις πείνας και πρώτη φορά ότι οι εργασιακές σχέσεις επιστρέφουν στην εποχή του 19ου αιώνα. Το περιβάλλον αλλάζει και στα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα. Σε συνθήκες παρατεταμένης ύφεσης εκατοντάδες χιλιάδες μικροέμποροι, επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενοι θα αναγκαστούν να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους. Και γι’ αυτούς ο κόσμος έρχεται τούμπα. Πολύ σύντομα θα βρεθούν στην κατάσταση του προλεταριάτου. Μέχρι τότε όμως θα κάνουν κι αυτοί τα πάντα για να την σκαπουλάρουν.
Πριν λοιπόν μας πιάσει ο πεσιμισμός που οι απεργίες δεν πάνε καλά, πριν επαναλάβουμε τα τετριμμένα περί συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που δεν κηρύσσει 3 γενικές απεργίες τη βδομάδα και μια διαρκείας μέχρι θανάτου, πριν κατηγορήσουμε το ΚΚΕ για σεχταρισμό, πριν αξιολογήσουμε την επαναστατικότητα του καθενός αναλόγως με το που προσυγκεντρώνεται, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε μια και καλή ότι βρισκόμαστε σε άλλη εποχή. Η εποχή του μεταπολέμου όσον αφορά ένα ορισμένο κοινωνικό status quo και η εποχή της ελληνικής μεταπολίτευσης όσον αφορά τις υπαρκτές πολιτικές ισορροπίες έχουν οριστικά λάβει τέλος. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν απλώς θα πάνε στον πάτο μαζί με την εποχή αυτή και τα “κεκτημένα” της.

Το σύστημα δεν λειτουργεί Βασικά λειτουργεί, απλά για να λειτουργεί απαιτεί να συντριβούν λαοί, ακόμα και μερικές χώρες στην ανάγκη

Αυτό ακριβώς είναι που δεν έχει ακόμα αντιληφθεί η αριστερά και πολύ περισσότερο τα συνδικαλιστικά της επιτελεία που αντιλαμβάνονται την ταξική πάλη μόνο ως υπεράσπιση των κεκτημένων. Εδώ όμως δεν έχουμε μια απλή επίθεση στα κεκτημένα. Εδώ έχουμε το τέλος μιας εποχής. Έχουμε ένα σύστημα που αδυνατεί να λειτουργήσει και όχι απλώς μια προσπάθεια οι καπιταλιστές να αυξήσουν τα κέρδη τους. Η επίθεση έχει χαρακτήρα επιβίωσης για το ίδιο το σύστημα και γι’ αυτό είναι ανελέητη και αδυσώπητη. Αυτή τη φορά το κεφάλαιο δεν θα επιδιώξει καμία μέση λύση. Πρόκειται για αγώνα ζωής και θανάτου. Στην ουσία βρισκόμαστε μπροστά σε μια αστική αντεπανάσταση στην καρδιά των δυτικών μητροπόλεων. Η σύγκρουση αυτή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με τα μέσα και τα εργαλεία της προηγούμενης εποχής.
Οι ταξικές μάχες της προηγούμενης εποχής είχαν στο φόντο τους ένα ευρύτερα αποδεκτό πλαίσιο. Ένα πλαίσιο που αντανακλούσε ένα ορισμένο ιστορικό συσχετισμό ανάμεσα στις τάξεις. Ο συσχετισμός αυτός δεν προέκυψε με μια σειρά αποσπασματικούς συνδικαλιστικούς αγώνες εδώ και εκεί, αλλά ως ευρύτερος συσχετισμός ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, συσχετισμός που διαμορφώθηκε στη ρώσικη επανάσταση, στο κύμα που ακολούθησε στις αρχές του 20, στις μάχες της δεκαετίας του 30 και φυσικά στην ισορροπία που προέκυψε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ισορροπία που για το εργατικό κίνημα της δυτικής Ευρώπης διαχειρίστηκε για δεκαετίες η σοσιαλδημοκρατία και τα ΚΚ και που εκφράστηκε σε αντίστοιχες δομές αυτού του κινήματος. Τι έχει αλλάξει; Πολύ απλά ο κόσμος πάνω στον οποίο δομήθηκε η ισορροπία αυτή δεν υπάρχει πια. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει εδώ και καιρό, τουλάχιστον από το 90 και ύστερα. Η παγκόσμια καπιταλιστική ύφεση έρχεται απλώς να τινάξει το τσόφλι της προηγούμενης ισορροπίας στον αέρα. Οι υπάρχουσες δομές του εργατικού κινήματος δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν σ’ αυτή τη μάχη γιατί είναι το φάντασμα του παρελθόντος. Το εργατικό κίνημα είχε μάθει να δίνει μάχες μέσα σε ένα καθορισμένο πλαίσιο κανόνων. Αν π.χ. δεν τα βρίσκαμε με τους εργοδότες πηγαίναμε στη διαιτησία. Θαυμάσια, μόνο που τώρα δεν θα υπάρχει διαιτησία. Στο δημόσιο ξέραμε ότι υπάρχει μονιμότητα. Ε, τώρα πλέον δεν υπάρχει καμία μονιμότητα. Ξέραμε επίσης ότι θα παίρνουμε έναν ανεκτό μισθό. Και μετά τα 60 μια αξιοπρεπή σύνταξη. Τώρα κι αυτά πρέπει να τα ξεχάσουμε. Οι καπιταλιστές και το κράτος τα θέτουν υπό αμφισβήτηση και το εργατικό κίνημα αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να τα υπερασπιστεί. Με άλλα λόγια. Η εποχή που το εργατικό κίνημα ξεκίναγε έναν αγώνα ξέροντας ότι αργά ή γρήγορα η αστική τάξη θα επιδιώξει μια μέση λύση έχει πλέον τελειώσει και μαζί της οι ρεφορμιστικές αυταπάτες και όλα τα είδη του αριστερού μεταρρυθμισμού.

Μα καλά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν έχει ευθύνες;

Όχι με τον τρόπο που τις είχε πριν 20-30 χρόνια. Τώρα η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν έχει καμία ουσιαστική επιρροή στην εργατική τάξη. Είναι η σκιά του παρελθόντος. Κάποτε πράγματι ήταν πανίσχυρη. Τα συνδικάτα είχαν ενεργό κόσμο. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία τότε προσπαθούσε να συγκρατήσει τον κόσμο, φοβόταν να κηρύξει απεργίες γιατί μετά δεν θα μπορούσε να τις σταματήσει. Ο κόσμος που συμμετείχε στα συνδικάτα και που ψήφιζε ενεργητικά αυτές τις ηγεσίες είχε αυταπάτες αλλά ταυτόχρονα και απαιτήσεις από τους συνδικαλιστές ηγέτες. Οι απαιτήσεις αυτές σχετίζονταν και με τις ευρύτερες πολιτικές προσδοκίες της εργατικής βάσης, που τις είχε επενδύσει στο ΠΑΣΟΚ και την αριστερά εκείνης της εποχής. Σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιες προσδοκίες. Ο κόσμος που ψήφιζε κάποτε το ΠΑΣΟΚ και έτρεχε στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ περιμένοντας τη “σοσιαλιστική αλλαγή”, τώρα δεν περιμένει τίποτα από εκεί. Μπορεί ο ίδιος κόσμος, όσο μπορεί να είναι ίδιος μετά από 2-3 δεκαετίες, να ψηφίζει ΠΑΣΟΚ όχι όμως για το σοσιαλισμό αλλά για να μην γίνει η κατάσταση χειρότερη ή για κανένα ρουσφετάκι. Το ίδιο συμβαίνει και με τον κόσμο της αριστεράς που πριν το 90 περίμενε τον “νέο κόσμο το σοσιαλιστικό” και τώρα παλεύει απλά για τα “κεκτημένα” των δεκαετιών του 60 και του 80. Φοβερή προσδοκία, ότι πρέπει για να θυσιαστείς!!! Κάποτε είχαμε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να είναι πάντα πίσω από τον κόσμο σε μόνιμο ρόλο πυροσβέστη, τώρα έχουμε τις ίδιες ηγεσίες χωρίς κόσμο και χωρίς να εμπνέουν κανένα. Η ΓΣΕΕ σήμερα εμποδίζει την ανάπτυξη του “ταξικού κινήματος” όσο το εμπόδιζαν οι διορισμένοι Μακρήδες το 50 και το 60. Δηλαδή καθόλου.
Εξάλλου οι γραφειοκράτες της ΠΑΣΚΕ δεν κορόιδεψαν κανέναν. Δεν υποσχέθηκαν ότι θα κάνουν καμία επανάσταση, ούτε ότι θα φέρουν το σοσιαλισμό. Εδώ και χρόνια δεν κρύβουν ότι είναι γραφειοκράτες του κερατά που χρησιμοποιούν τον συνδικαλισμό στα πλαίσια της προσωπικής τους καριέρας. Δεν υπάρχει άνθρωπος σε αυτή την κοινωνία που να έχει διαφορετική γνώμη για τους προέδρους της ΓΣΕΕ των τελευταίων 15 τουλάχιστον χρόνων. Η ευκολία μάλιστα που οι συγκεκριμένοι καριερίστες διατήρησαν τα πόστα τους στα συνδικάτα προφανώς και έχει σχέση με την ευρύτερη κατάσταση του εργατικού κινήματος. Τα αγωνιστικά του στοιχεία, άνθρωποι που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην υπεράσπιση της εργατικής τάξης βρέθηκαν στο περιθώριο απομονωμένοι. Ο κόσμος που κάποτε ήλπιζε ότι το επίπεδο διαβίωσής του θα βελτιωθεί παράλληλα με το γενικότερο κοινωνικό επίπεδο συνδέοντας την τύχη του με την τύχη της τάξης του, απογοητευμένος από την ματαίωση του ΠΑΣΟΚ και της αριστεράς στράφηκε σε πιο ατομικές προσπάθειες. Άλλοι που πίστεψαν στη δυναμική της κοινωνικής αλλαγής κλείστηκαν στον εαυτό τους. Αυτό άφησε τους γραφειοκράτες εντελώς ανεξέλεγκτους αποκαλύπτοντας όλη τη χυδαιότητα των επαγγελματιών συνδικαλιστών που κοίταγαν κι αυτοί πως θα τα κονομήσουν, από επιτροπές και άλλες συμμετοχές εδώ και κει.
Και τώρα λοιπόν τι ζητάμε; Από αυτούς που δεν εμπιστεύεται ούτε η μάνα τους να κηρύξουν γενικές απεργίες και μάλιστα διαρκείας; Αυτό από μόνο του δείχνει ότι η αριστερά αδυνατεί να αναλάβει τις ευθύνες της. Δεν θέλει; Δεν μπορεί; Ίσως και τα δύο μαζί.
Εξάλλου η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έβαλε την υπογραφή της σε 7-8 γενικές απεργίες. Κάλεσε σε συγκεντρώσεις. Τι άλλο να έκανε δηλαδή, να κατέβαινε ο Παναγόπουλος και να έστηνε οδοφράγματα; Ας τα έφτιαχνε η αριστερά αν ήταν αυτό. “Να κατεβάσει τουλάχιστον τον κόσμο”. Ας τον κατέβαζε η αριστερά, γιατί δεν τα κατάφερε που ήθελε κιόλας. Να κήρυττε “απεργίας διαρκείας”; Ας σοβαρευτούμε λιγάκι. Αν πράγματι υπήρχε απεργιακός αναβρασμός, δεν θα χρειαζόταν ούτε 48ωρη γενική απεργία για να το βάλει η κυβέρνηση στα πόδια. Αλλά ακόμα και να κηρυσσόταν γενική απεργία διαρκείας που ζήταγε η μισή “άκρα” αριστερά και όλος ο αναρχικός χώρος. Έχει κανείς την εντύπωση ότι θα απεργούσαν περισσότεροι απ’ όσοι στις 5 Μάη; Όποιος πραγματικά δουλεύει και βλέπει γύρω του, έχει ήδη την απάντηση. Ούτε μισός παραπάνω. Γιατί το πρόβλημα δεν ήταν οι λίγες μέρες απεργίας. Στην Ευρώπη ακούγοντας ότι είμαστε ήδη στη 7η γενική απεργία νομίζουν ότι η Ελλάδα είναι στα πρόθυρα της επανάστασης. Αν τους πεις για την ξεπουλημένη γραφειοκρατίας θα σε κοιτάξουν περίεργα γιατί δεν θα μπορούν να καταλάβουν πως γίνεται αυτή η γραφειοκρατία να έχει και το παγκόσμιο ρεκόρ εξαμήνου όλων των εποχών σε γενικές απεργίες. Το πρόβλημα των απεργιών και αυτό δεν σχετίζεται με τη ΓΣΕΕ, αλλά με όλους μας ήταν ότι δεν ανοίγουν καμία προοπτική. Γιατί ο κόσμος έχει καταλάβει ότι στο επίσημο πολιτικό σκηνικό υπάρχει απόλυτη συμφωνία. Επομένως κάθε αντίθεση με το πρόγραμμα σταθερότητα και με το μνημόνιο θέτει ταυτόχρονα ζήτημα εναλλακτικής λύσης διακυβέρνησης και φυσικά ενός άμεσου προγράμματος που θα υλοποιήσει. Στο βαθμό πάντως που η αριστερά και το εργατικό κίνημα δεν μιλάει περί αυτού αλλά περιορίζεται στην άρνηση των μέτρων, είναι επόμενο να μην φαίνεται ότι αποτελεί εναλλακτική στο “μονόδρομο” της κυβέρνησης και του μνημονίου. Η αριστερά επιμένει να αντιμετωπίζει μια συστημική κρίση με όρους οικονομικού αγώνα ή αλλιώς με συνδικαλιστικούς όρους. Γι’ αυτό και δεν ανταποκρίνεται ο κόσμος στα καλέσματα αυτού του είδους. Εδώ έχουμε γενικό μπλακ άουτ και η συνδικαλιστική αριστερά νομίζει ότι έχει καεί η λάμπα.

Από τη διαμαρτυρία στην εναλλακτική λύση

Αν στο φόντο της επίθεσης βρίσκεται μια συστημική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, τότε η αριστερά και το εργατικό κίνημα θα πρέπει να σκεφτεί αν το χτύπημα στα κεκτημένα δεν είναι ο στόχος αλλά οι παράπλευρες απώλειες της αγωνιώδους προσπάθειας του κεφαλαίου να βγει ζωντανό στο τέλος αυτής της διαδικασίας. Η προσπάθεια διάσωσης του κεφαλαίου δεν είναι μόνο μια συλλογική και συντονισμένη προσπάθεια, ενάντια στην εργατική τάξη, είναι ταυτόχρονα και ένας αδυσώπητος εμφύλιος ανάμεσα στους καπιταλιστές και αύριο ενδεχομένως ανάμεσα στα αστικά κράτη, πράγμα άλλωστε όχι και τόσο πρωτόγνωρο. Είμαστε λοιπόν μπροστά σε πολύ ευρύτερα προβλήματα που μπορεί να μας οδηγήσουν σε μια οικονομική καταστροφή, σε αυταρχικά καθεστώτα, σε πολέμους και ποιος ξέρει που αλλού. Αυτό το αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς όλος ο κόσμος εκτός από την αριστερά και τους συνδικαλιστές της που νομίζει ότι όλα περιστρέφονται γύρω από κάποια κεκτημένα.
Ο κόσμος συνειδητοποιεί ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα δυσλειτουργίας του συστήματος, που απειλεί να βουλιάξει όχι μόνο την οικονομική αλλά και την κοινωνική ζωή στο χάος. Ε, είναι πολύ λίγο σε αυτό το περιβάλλον να μιλάει κανείς μόνο για “κεκτημένα” και να πιστεύει ότι αυτή η επίθεση μπορεί να αντιμετωπιστεί με συνδικαλιστικά εργαλεία. Είναι σαν να σου επιτίθεται κάποιος με τάνκς και κανόνια και εσύ να προσπαθείς να τον σταματήσεις με σκουπόξυλα και να νομίζεις ότι ο κόσμος θα κατέβει στο δρόμο να μπει μπροστά στις ερπύστριες των τάνκς. Αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες. Αυτός είναι και ο λόγος που ο κόσμος δεν κατεβαίνει με τόση ευκολία στο δρόμο. Και δεν έχει κανένα νόημα να φορτώνουμε τις ευθύνες στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Και σε τελευταία ανάλυση για να τελειώνουμε και με αυτό το παραμύθι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν έχει όρεξη να δώσει καμία μάχη. Εμείς τι κάνουμε, θα καθαρίσουμε την υπόθεση ή θα περιμένουμε να πειστεί ο Παναγόπουλος που στην τελική δεν έχει υποσχεθεί ότι θα κάνει και καμία επανάσταση.

Επανερχόμαστε. Ο κόσμος ζητάει ευρύτερες απαντήσεις, πολιτικές, τι θα γίνει με τα μεγάλα προβλήματα, τι θα γίνει με το χρέος, τα ελλείμματα, ποιοι θα πληρώσουν, πως, πότε, ποιοι θα πάρουν την ευθύνη και σε τελευταία ανάλυση αν υπάρχει εναλλακτική λύση, πολιτική, οικονομική, κοινωνική. Μπαίνουμε σε μια εποχή που θα ανοίγει ξανά το ζήτημα της άλλης κοινωνίας. Όχι ιδεολογικά, ούτε προπαγανδιστικά, ούτε σαν κριτική στο σύστημα, όπως στην εποχή των Φόρουμ για να μην πούμε και του 1968. Τώρα μπαίνει άμεσα σαν λύση ανάγκης, όχι σαν ιδεολογική εκκρεμότητα από την εποχή του Λένιν.
Κανείς δεν υποτιμάει τα κεκτημένα, αλλά οι πάντες πλέον καταλαβαίνουν ότι αυτά τα κεκτημένα συνδέονται με μια άλλη εποχή, των πατεράδων μας και των παππούδων μας. Τώρα αν θέλουμε τα κεκτημένα πίσω πρέπει να σκεφτούμε όχι σαν συνδικαλιστές που με οικονομικούς αγώνες τα απαιτούμε από τους καπιταλιστές και την κυβέρνηση στα πλαίσια του συστήματος, αλλά σαν μια δύναμη ανταγωνιστικής εξουσίας σαν η διάδοχη πολιτική και κοινωνική λύση στο σύστημα. Αν η αριστερά και το εργατικό κίνημα θέλει να ξαναμπεί στο παιχνίδι πρέπει να ανοίξει την πολιτική βεντάλια. Γι’ αυτό χρειάζεται εάν άλλο σκεπτικό, ένα διαφορετικό πολιτικό κέντρο βάρους. Συγκεκριμένες θέσεις πάλης για το δημόσιο χρέος, τα ελλείμματα, τις επιχειρήσεις που κλείνουν, τις τράπεζες, τις ΔΕΚΟ. Στο πλαίσιο αυτό μπαίνουν και τα κεκτημένα, όχι σαν μια λύση που τη ζητάμε από τους καπιταλιστές αλλά σαν μια λύση που είμαστε ικανοί να την θέσουμε σε λειτουργία, παίρνοντας εξολοκλήρου την ευθύνη της πραγματοποίησής της.
Εδώ δεν χρειάζονται περιττές συνδικαλιστικές απεργίες. Και ειδικά στο βαθμό που δεν εμπνέουν ευρύτερα τμήματα της εργατικής τάξης. Χρειάζεται πολιτικός αγώνας και άγριες απεργίες. Η οικονομική απεργία είναι ένα διεκδικητικό μέσο, όμως δεν είναι το φάρμακο για όλες τις δουλειές. Βεβαίως όταν ο καπιταλισμός λειτουργεί, όταν οι μηχανές δουλεύουν στο φουλ τότε μια διακοπή της λειτουργίας τους μπορεί να κάνει θαύματα. Τώρα έχει μόνο πενιχρά αποτελέσματα. Αυτό που έχει σημασία τώρα είναι οι πολιτικές εκδηλώσεις, ακόμα και οι απεργίες με καθαρά πολιτικά αιτήματα και διεκδικήσεις. Έχουν σημασία επιθετικές κινήσεις από τα πάνω και από τα κάτω.

Από τα πάνω το εργατικό κίνημα και η αριστερά να δείξουν ότι διεκδικούν κεντρικές πολιτικές λύσεις (στάση πληρωμών του χρέους, εθνικοποιήσεις τραπεζών και ΔΕΚΟ με εργατικό έλεγχο) που θα πείθουν την σκεπτόμενη κοινωνία, ότι είναι έτοιμοι να τις υλοποιήσουν και τις επιβάλουν. Με αυτήν την ατζέντα το κίνημα θέτει τον εαυτό του ανταγωνιστικά στο υπάρχων μπλοκ εξουσίας και πάνω σ’ αυτή τη βάση να διαμορφώσει ένα νέο συσχετισμό.

Και από τα κάτω, όπου γίνονται απολύσεις, καταλήψεις των χώρων δουλειάς και επαναλειτουργία με εργατικό έλεγχο. Αν έχει ένα νόημα το σύνθημα της εθνικοποίησης είναι αυτό. Δεν περιμένουμε την κυβέρνηση να το δεχτεί, το υλοποιούμε από τώρα. Ενδεχόμενη ιδιωτικοποίηση της ΕΘΕΛ ή του ΟΣΕ να γίνει πρόβλημα όλης της κοινωνίας. Όχι για το αν θα θίγουν τα κεκτημένα των οδηγών αλλά για το αν η συγκοινωνία είναι δημόσιο ή ιδιωτικό αγαθό. Αυτό δεν είναι πρόβλημα του σωματείου ή της ΓΣΕΕ είναι κατεξοχήν πολιτικό πρόβλημα και είμαστε όλοι άμεσα ενδιαφερόμενοι και όχι απλώς συμπαραστάτες των οδηγών. Στους αμέσως επόμενους μήνες η κυβέρνηση θα επιδιώξει το ξεκαθάρισμα των ΔΕΚΟ. Εδώ μπορεί το εργατικό κίνημα και η αριστερά να δοκιμάσουν όχι την τακτική της υπεράσπισης των κεκτημένων, αλλά την τακτική των υπεράσπισης των δημόσιων συγκοινωνιών, ή των δημόσιων ΔΕΚΟ. Έτσι πολιτικοποιείς το πρόβλημα, έτσι γίνεται ζήτημα της κοινωνίας, έτσι δημιουργείς έναν άλλο συσχετισμό.
Πάνω απ’ όλα όμως χρειαζόμαστε μια αριστερά που να χτυπήσει δυνατά το τραπέζι στο χέρι, μια αριστερά έτοιμη να διεκδικήσει την εξουσία και την ευθύνη διεξόδου από την κρίση, σε αντικαπιταλιστική σοσιαλιστική διέξοδο. Μια τέτοια αριστερά μπορεί να εμπνεύσει ξανά την εργατική τάξη, τη νεολαία, τους άνεργους ακόμα και τους μικροαστούς που πλήττονται από την ύφεση. Μια αριστερά που την κρίσιμη στιγμή δεν θα διαστάσει, περιμένοντας να στηθούν οι κάλπες, που δεν θα κάνει πλάτες για να σωθεί για ακόμα μια φορά το σύστημα.

Βασικά, αυτό που λείπει, είναι η αριστερά που θα προτείνει αυτό. Εκεί -τελικά- καταλήγουμε. Όταν η αριστερά πρότεινε και πάλεψε στ’ αλήθεια για μια άλλη κοινωνία, τότε ο κόσμος ακολούθησε, ακριβώς διότι δε θέλει αυτή στην οποία ζει σήμερα

Για το ευρώ, το χρυσό και την καπιταλιστική ανάπτυξη

Κύμα αμφισβήτησης του ευρώ: Ακόμα και οι αστικές ηγεσίες, όσες δεν είναι και εντελώς άβουλες ή στραβωμένες από τα ψέματα της ίδιας τους της ιδεολογίας, βλέπουν πως, ακόμα και από αστική σκοπιά, δεν τους συμφέρει το ευρώ, διότι κάθε κράτος έχει ανάγκη τη δική του νομισματική πολιτική, και όχι το να κλειδωθεί σε ένα πολύ σκληρό νόμισμα, που ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από τη Γερμανία, μια παγκόσμια εξαγωγική δύναμη, που έχει διαφορετικές ανάγκες και συμφέροντα από τους υπόλοιπους:

Η Γερμανία δεν έχει σκοπό να «ρίξει» και τόσο πολύ το ευρώ, διότι οι εξαγωγές της δε βασίζονται τόσο πολύ στη χαμηλή τιμή (που βέβαια εννοείται
ότι παίζει ρόλο), όσο στην υψηλότερη ποιότητα. Αντίθετα, οι υπόλοιποι, που δεν έχουν τέτοια ποιότητα, θέλουν πολύ χαμηλότερο ευρώ, διότι έτσι ρίχνουν την τιμή των εξαγωγών τους, και μπορούν να τις πουλήσουν πιο εύκολα.

Αυτά βλέπει πχ ο κεντρικός τραπεζίτης της Τσεχίας (ο αντίστοιχος Προβόπουλος), και δηλώνει ότι δεν είναι πλέον και πολύ σίγουρος για το αν θέλει να ενταχθεί η Τσεχία στην ευρωζώνη, ούτε καν ξέρει αν και πότε θα επιλυθεί το πρόβλημα με το ευρώ:

Czechs Wary of Joining Troubled Euro
The new Czech central bank governor said uncertainty surrounding the euro zone in the wake of the Greek debt crisis is so great that there is no point considering adopting the common currency for now and expressed serious reservations about possible new Europe-wide regulations.
«I don’t even have a clue how long it will take to solve the problems of the euro zone,» Mr. Singer said. And until that happens, he said, «there are simply too many hypotheticals for me to speculate» on whether joining would help the Czech economy.
«At the moment it is really difficult to be a euro zone enthusiast and rush to adopt the euro,» said Radomir Jac, chief economist at Prague-based PPF Generali Asset Management.
Public support for membership has also declined in some places after the Greek crisis. A May survey of small and medium-sized enterprises by the Czech Chamber of Commerce found that just 20% supported adoption of the euro. In Poland, an April poll by the Warsaw School of Economics found that support for the euro fell to 42% from 55% a year earlier.
http://online.wsj.com/article/SB1000…EFTTopWhatNews

Και δεν είναι μόνο οι Τσέχοι ή οι Πολωνοί. Το ίδιο συμβαίνει και στη Δανία, όπου, όπως μαθαίνουμε σε σχετικό άρθρο, «Οι πολίτες της Δανίας που αντιτίθενται στο ευρώ ποτέ δεν ήταν τόσο πολλοί στη χώρα όσο είναι σήμερα» και «Το 54,6% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι θα ψηφίσει σε σχετικό δημοψήφισμα «όχι», ενώ το 43,4% απλώς σκέφτεται το «ναι» και μόνο ένα 2% ανέφερε ότι δεν έχει αποφασίσει μεταξύ του ευρώ και του εθνικού νομίσματος».

Το ίδιο όμως αποτέλεσμα δίνουν και αντίστοιχες δημοσκοπήσεις στη Γερμανία, όπου μόλις το 30% τάσσεται υπέρ της διατήρησης του ευρώ, ενώ το 51% επιθυμεί επιστροφή στο μάρκο.

Και σα να μην έφτανε αυτό, στη Γερμανία, έχουν δικαστήρια σχετικά με τη συνταγματικότητα του «πακέτου σωτηρίας». Αν βγει ότι δεν είναι συνταγματικό?

Όπως παρατηρεί ο Ambrose Evans-Pritchard σε άρθρο του στη Telegraph, εκκρεμούν προσφυγές εναντίον των πρόσφατων «πακέτων σωτηρίας», στη βάση του ότι απαγορεύεται από το γερμανικό σύνταγμα το να δίνονται τέτοια είδους ενισχύσεις προς τις χρεωκοπημένες τράπεζες γερμανικών και άλλων ευρωπαϊκών κρατών, και αν τα δικαστήρια αποφασίσουν ότι όντως αυτό απαγορεύεται (απόφαση βέβαια που είναι έντονα πολιτική, παρά νομική), τότε θα έχουμε αλυσιδωτές αντιδράσεις μεγάλης κλίμακας.

Ένα άλλο θέμα που έκανε μια σχετική αίσθηση ήταν μια «πτώση του χρυσού» (=άνοδος των νομισμάτων έναντι του χρυσού). Πολλοί έσπευσαν να πουν ότι «αυτό ήταν», «η ανάκαμψη έρχεται και τα νομίσματα θα ξανανέβουν έναντι του χρυσού», μπλα, μπλα, μπλα. Στην πραγματικότητα, τέτοιες μεταβολές όμως δε λένε και πολλά, από μακροπρόθεσμης άποψης.

Η βασικότερη και πιο μακροπρόθεσμη τάση είναι η εξής, όπως εξηγούσαμε σε παλιότερο άρθρο:

Ο ιδιοκτήτης του χρήματος, ο κεφαλαιοκράτης, ΠΑΝΤΑ αναζητά να επενδύσει το κεφάλαιο του που βρίσκεται σε κατάσταση «χειμερίας νάρκης» (μη επενδυτικό κεφάλαιο), ώστε να βγάλει κάποιο κέρδος από αυτή του την επένδυση.

ΑΝ και ΟΤΑΝ πειστεί ότι έχει 50.1% πιθανότητα να βγάλει κέρδος με το να επενδύσει το κεφάλαιο του στη Χ ή την Ψ επένδυση, την κάνει.

Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ο κεφαλαιοκράτης ΔΕΝ πείθεται ότι έχει 50.1% πιθανότητες να βγάλει κέρδος επενδύοντας το κεφάλαιο του.

Αν συμβεί αυτό, τότε προσπαθεί να διατηρήσει το κεφάλαιο του «για όταν έρθουν καλύτερες μέρες» (για όταν δηλαδή διαμορφωθούν οι κατάλληλες συνθήκες που θα διασφαλίσουν ότι αν επενδύσει το κεφάλαιο του στη Χ επένδυση θα πλουτίσει).

Αυτό συμβαίνει σήμερα, ειδικά στη δύση: Σχεδόν ότι και να προσπαθήσεις να παράγεις στη δύση, μπορείς να το παράγεις αλλού με μικρότερο κόστος, και άρα και με μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους για τον κεφαλαιοκράτη – εξ ου και η μετανάστευση του κεφαλαίου προς όπου συμφέρει τους κεφαλαιοκράτες (Κίνα, Ινδία, κτλ) εις βάρος των εργατών.

Επίσης, μια τρομερή αλλαγή είναι πλέον ότι οι εργάτες έχουν πληχθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό που ουσιαστικά ΔΕΝ υπάρχουν πλέον καταναλωτές για τα παραγόμενα προιόντα: Οι κινέζοι είναι «έτσι και αλλιώς» εκτός κατανάλωσης, ενώ το τέλος του δανεισμού (που ως τώρα εξισορροπούσε τα διαρκώς χαμηλότερα μεροκάματα σε σχέση με την παραγωγικότητα – δες και εδώ: http://img141.imageshack.us/img141/6641/19056471.gif) σημαίνει πως οι δυτικοί εργάτες ΔΕΝ μπορούν ούτε αυτοί να καταναλώσουν όλα τα προιόντα που παράγουν.
Και επειδή τα προιόντα θα μένουν απούλητα, δεν υπάρχει κέρδος για τον κεφαλαιοκράτη->ΔΕΝ τον συμφέρει να επενδύσει.

«Gold is money.»
J. P. Morgan

«Although gold and silver are not by nature money, money is by nature gold and silver.»
Karl Marx

Εδώ και χιλιάδες χρόνια ο χρυσός χρησιμοποιείται για αποθήκευση πλούτου (αντίθετα, ένα νόμισμα εντελώς fiat, όπως το ευρώ, με ιστορία 1-2 δεκαετιών βαφτίζεται ως βράχος σταθερότητας!).

Ο χρυσός έχει ως κύριο χαρακτηριστικό του τη σταθερότητα (σε αντίθεση με τα νομίσματα, άσχετα αν οι υποστηρικτές τους φτάσουν στο εξωφρενικό σημείο να τα χαρακτηρίζουν «σταθερά» (εγώ πάντως πριν μερικά χρόνια πήρα κάτι χρυσές λίρες με 130 ευρώ τη μία, και για κάποιο λόγο τώρα αξίζουν περισσότερα ευρώ – γιατί άραγε?).

Επειδή ο χρυσός έχει ως κύριο χαρακτηριστικό του στη σταθερότητα, ΔΕΝ προτιμάται για επένδυση από τους κεφαλαιοκράτες, μιας και δεν μπορούν να πλουτίσουν.
Προτιμούν επενδύσεις πχ του στιλ «να φτιάξω ένα εργοστάσιο», «να αγοράσω μετοχές μιας εταιρείας που θα πάει καλά», κτλ. Επενδύσεις που αυγατίζουν το κεφάλαιο τους δηλαδή.

Όταν όμως ΔΕΝ υπάρχει ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ότι όντως θα υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη, με εταιρείες να παράγουν, τράπεζες να δίνουν δάνεια ώστε να δημιουργηθούν εταιρείες που θα παράγουν, κτλ, κτλ, κτλ, τότε ο κεφαλαιοκράτης όπως είπαμε και πριν θα προτιμήσει τη σταθερότητα του χρυσού (γιατί αν επενδύσει φοβάται ότι θα έχει ΧΑΣΟΥΡΑ αντί για κέρδος). Ο χρυσός μετρά την εμπιστοσύνη στο αν θα υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη.

Όταν υπάρχει καπιταλιστική ανάπτυξη, τότε ο χρυσός βυθίζεται.

Και σε άλλο άρθρο:

…Τέλος πάντων, ΑΝ και ΟΤΑΝ καταφέρουν να μας γυρίσουν σε φεουδαρχικού τύπου ανισσότητες (λίγοι φεουδάρχες – πολλοί κολίγοι), τότε θα επενδύσουν, διότι οι «απαραίτητες αναδιαρθρώσεις» θα τους δίνουν την ευχέρεια να βγάλουν μεγάλα κέρδη. Ως τότε, ο χρυσός θα «ανεβαίνει», καθώς είναι το ιδανικό μέσο αποθήκευσης του κεφαλαίου, όταν αυτό δεν επενδύεται

Εδώ και ένα απόσπασμα από σημερινό άρθρο του Π.Παπακωνσταντίνου στη σημερινή «Καθημερινή», όπου περιγράφει γλαφυρά αυτή την κατάσταση, έστω και αν δεν εξηγεί το γιατί οι κεφαλαιοκράτες αρνούνται να επενδύσουν τα κεφάλαια τους, ειδικά στη δύση:

Γεγονός είναι ότι στην Αμερική, η ανάκαμψη δεν σημαίνει τίποτα για 40 εκατομμύρια πενόμενους πολίτες, που συντηρούνται με δημοτικά δελτία διατροφής. Το 21% των παιδιών ηλικίας 6 – 14 ετών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Οι αναλυτές μιλούν για το αλλόκοτο φαινόμενο της «ανάκαμψης χωρίς θέσεις εργασίας» (jobless recovery): τον Ιούνιο, η Αμερική όχι μόνο δεν αύξησε την απασχόληση, αλλά έχασε άλλες 125.000 θέσεις εργασίας. Το επίσημο ποσοστό ανεργίας ανέρχεται σε 9,5%, ενώ το πραγματικό (αν συνυπολογιστούν οι δραματικά υποαπασχολούμενοι) ξεπερνάει το 17%.

Η παράδοξη αυτή εικόνα αντανακλά την ακήρυκτη «επενδυτική απεργία» των κεφαλαιούχων. Αποτελεί έκφραση ακραίου ανορθολογισμού το γεγονός ότι, πλάι στον «στρατό» της πλεονάζουσας εργατικής δύναμης, βρίσκεται ένα βουνό πλεοναζόντων κεφαλαίων – σχεδόν το ένα τρίτο των συνολικών, κατά τον Νεοϋορκέζο πανεπιστημιακό Ντέιβιντ Χάρβεϊ. Κεφάλαια λιμνάζουν και εργατικοί πληθυσμοί φθείρονται από την ανεργία κι αυτά τα δύο πλεονάσματα δεν μπορούν να συναντηθούν – απλούστατα, διότι οι κάτοχοι κεφαλαίων προτιμούν να «παρκάρουν» τα πλεονάσματά τους στη χρηματιστική κερδοσκοπία από το να ρισκάρουν παραγωγικές επενδύσεις.

Ιδού μια άλλη όψη του σύγχρονου, οικονομικού φρενοκομείου: σύμφωνα με την τελευταία επισκόπηση του ΟΟΣΑ, τη στιγμή που ΗΠΑ, Ευρώπη και Ιαπωνία λυγίζουν κάτω από χρέη και ελλείμματα, ο ιδιωτικός τους τομέας εμφανίζει τεράστια πλεονάσματα, ύψους 3 τρισ. (τρισ.!) δολαρίων, κάτι που αντιστοιχεί στο 7% του ΑΕΠ. Η κατάσταση αυτή θυμίζει τον στρατηγό Μακλίλαν, άξιο οργανωτή του περίφημου «Στρατού του Πότομακ», αλλά απρόθυμο να εμπλακεί σε επιθετικές επιχειρήσεις εναντίον των Νοτίων, στον αμερικανικό εμφύλιο. Λέγεται ότι ο Αβραάμ Λίνκολν του έγραψε κάποτε: «Αγαπητέ μου Μακλίλαν, αν δεν θέλεις να χρησιμοποιήσεις τον στρατό σου, θα μπορούσες να μου τον δανείσεις για λίγο»;

Οι σύγχρονες πολιτικές ηγεσίες δεν διανοούνται να μιλήσουν στις οικονομικές ελίτ με τη γλώσσα του προέδρου Λίνκολν. Το αποτέλεσμα είναι να συσσωρεύονται, στον ουρανό της διεθνούς οικονομίας, τα σημάδια ενός δεύτερου κύματος ύφεσης – καχεξία στην αγορά εργασίας, νέα πτώση στην αγορά ακινήτων κ. ά. Σωρεία αναλυτών πιθανολογεί ότι η δρακόντεια λιτότητα, στο πρότυπο του μνημονίου ΔΝΤ – Ε. Ε., απλώς θα επιταχύνει αυτήν την εξέλιξη, παρασύροντας την οικονομία στον φαύλο κύκλο του αποπληθωρισμού και της υπερχρέωσης.

Δείτε, για παράδειγμα, πώς τα πηγαίνουν οι τρεις επιμελέστεροι μαθητές του ΔΝΤ: η πάλαι ποτέ «Κέλτικη Τίγρη», η Ιρλανδία, έχει επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία 13,5% και συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό)… 1.052% (έναντι 163% της Ελλάδας)! Η «Τίγρη της Βαλτικής», η Εσθονία, είδε την οικονομία της να συρρικνώνεται μέσα σε ένα χρόνο κατά 14% και την ανεργία να φτάνει το 16%. Oσο για τη Λεττονία, εδώ η πτώση του ΑΕΠ έφτασε το τρομακτικό 18% και η ανεργία το 23%, δικαιώνοντας τον χαρακτηρισμό της ως «επόμενης Αργεντινής». Oλα δείχνουν ότι οι χώρες που υφίστανται την κατά ΔΝΤ «χημειοθεραπεία» (η έκφραση προέρχεται από τους Financial Times), συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, θα επιβεβαιώσουν την πρόβλεψη του Βέλγου υπουργού Οικονομικών ότι, ακολουθώντας παρόμοιες μεθόδους, στο τέλος «θα πεθάνουμε όλοι… θεραπευμένοι»!

Τα νομίσματα θα πέφτουν έναντι του χρυσού, άλλο αν προσπαθούν με νύχια και με δόντια να το αποτρέψουν. Τις τελευταίες μέρες, η τιμή του χρυσού έπεσε κυρίως λόγω του ότι [δυτικές] τράπεζες πούλησαν μεγάλες ποσότητες χρυσού στην κεντρική τράπεζα (BIS) για να πάρουν χρήμα, μιας και δεν είχαν ρευστότητα:

350 μετρικούς τόνους χρυσού εκποίησαν οι κεντρικές τράπεζες
Μεγάλες ποσότητες χρυσού έχουν αρχίσει και πωλούν οι κεντρικές τράπεζες, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στα σοβαρά προβλήματα ρευστότητας που έχει δημιουργήσει στο τραπεζικό σύστημα η κρίση.
Οι κεντρικές τράπεζες έχουν συνάψει συμφωνία swap (ανταλλαγής) με την επονομαζόμενη και «τράπεζα των τραπεζών», τη Διεθνή Τράπεζα Διακανονισμών που εδρεύει στη Βασιλεία της Ελβετίας. Σε ένα σημείο που πέρασε σχετικά απαρατήρητο, όπως επισημαίνουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, στην πρόσφατη έκθεση που έδωσε πριν από μία εβδομάδα στη δημοσιότητα, η Διεθνής Τράπεζα Διακανονισμών αναφέρει ότι οι κεντρικές τράπεζες «ενεχυρίασαν» 349 μετρικούς τόνους χρυσού το οικονομικό έτος που έληξε στις 31 Μαρτίου, εξασφαλίζοντας το ποσό-ρεκόρ των 14 δισ. δολαρίων.
Η αύξηση της χρήσης συμφωνιών swap χρυσού εξέπληξε, καθώς οι κεντρικές τράπεζες είχαν πολύ σπάνια τις τελευταίες δεκαετίες κάνει χρήση της δυνατότητας αυτής και η ποσότητα χρυσού που διέθετε η Διεθνής Τράπεζα Διακανονισμών παρέμενε σταθερή για χρόνια.
Το ποσό των 14 δισ. δολαρίων που έχουν πάρει μέσω πωλήσεων χρυσού οι κεντρικές τράπεζες θεωρείται μικρό σε σχέση με τα τρισ. δολάρια που διακινούνται σε καθημερινή βάση στη διεθνή χρηματαγορά. Το γεγονός όμως ότι οι τράπεζες χρησιμοποιούν τα αποθέματα χρυσού για να ενισχύσουν τη ρευστότητά τους θεωρείται ακόμη μία ένδειξη της στενότητας που αντιμετωπίζει ο τραπεζικός τομέας.
Από «Ελευθεροτυπία«

2 παρατηρήσεις: καταρχήν βλέπουμε μια επιστροφή του χρυσού στη νομισματική σκηνή, και, κατά δεύτερον, βλέπουμε την πτώση της δύσης και την άνοδο Ρωσσίας – Κίνας:

Τα κράτη της δύσης, και το ΔΝΤ, πουλάνε χρυσό, ενώ αντίθετα η Ρωσσία, η Κίνα, η Ινδία, αλλά και Σαουδική Αραβία, κτλ αγοράζουν. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι, ειδικά η Κίνα αγοράζει από τα ορυχεία, και όχι μέσω της «ελεύθερης αγοράς», και αγοράζουν μάλιστα και «λίγο-λίγο» το χρυσό τους. Στα μουλωχτά δηλαδή.

Αυτό γίνεται διότι δε θέλουν να «τρομάξουν» τον κόσμο – αν βγουν και αγοράσουν μεγάλες ποσότητες χρυσού απότομα, θα το πάρουν χαμπάρι όλοι, θα πέσει πολύ το δολλάριο έναντι του χρυσού, και αυτό δεν το θέλουν, ειδικά η Κίνα, διότι αυτή τη στιγμή η Κίνα έχει πάρα πολλά δολλάρια στην κατοχή της (όλες αυτές οι εξαγωγές που κάνει προς τις ΗΠΑ είναι πληρωμένες σε δολλάρια).

Ανάμεσα βέβαια στις χώρες που πούλησαν χρυσό ήταν και η Ελλάδα:

Χρυσό 8 εκατ. ευρώ πούλησε η Ελλάδα
Μετά τα «ασημικά», η χώρα πουλάει τον χρυσό της. Η Τράπεζα της Ελλάδος για ακόμη μία φορά, σε περιορισμένη όμως κλίμακα, προχώρησε στη ρευστοποίηση μέρους των αποθεμάτων της σε χρυσό.

Στο δωδεκάμηνο Μαΐου 2009-2010, η ΤτΕ διέθεσε περίπου 12.000 ουγκιές από τον συνολικό χρυσό που διαθέτει, ο οποίος πέρυσι υπολογιζόταν στα 3,613 εκατ. ουγκιές. Από αυτά τα περίπου 370 κιλά χρυσού που πούλησε, η Κεντρική Τράπεζα της χώρας εισέπραξε περίπου 8 εκατ. ευρώ, τα οποία προστίθενται στα ρευστά διαθέσιμά της. Η κίνηση αυτή δεν ενισχύει απευθείας τα άδεια κρατικά ταμεία. Ομως, το ελληνικό Δημόσιο ως βασικός μέτοχος της ΤτΕ θα επωφεληθεί από την υψηλότερη απόδοση που θα επιτύχει η ΤτΕ.

Η ΤτΕ περιόρισε το απόθεμά της σε χρυσό κατά 0,33%, ενώ στο ίδιο διάστημα η αντίστοιχη Κεντρική Τράπεζα της Γαλλίας το μείωσε κατά 0,53%, της Σουηδίας κατά 4%, και της Γερμανίας κατά 0,17%. Ωστόσο η κίνηση αυτή επανέφερε μνήμες του 2003 τότε που η ΤτΕ είχε προχωρήσει στη διεθνή αγορά σε πώληση 20 τόνων χρυσού. Η συναλλαγή τότε είχε γίνει στη θερινή ραστώνη του Αυγούστου υπό καθεστώς άκρας μυστικότητας (είναι αμφίβολο αν το γεγονός το γνώριζε ακόμη και ο τότε εκπρόσωπος της κυβέρνησης), αποφέροντας στα ταμεία της ΤτΕ περίπου 200 εκατ. ευρώ. Ομως εκ των υστέρων, η όλη μεθόδευση ήρθε στο φως της δημοσιότητας όταν από τα στοιχεία που δημοσίευσε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έγινε αντιληπτό ότι τα αποθέματα της χώρας μας είχαν περιοριστεί.

Παρ’ όλο που από τότε έχει παρέλθει μία επταετία, πολλά πράγματα μοιάζουν να έχουν παραμείνει αναλλοίωτα. Για παράδειγμα, σήμερα ο Προϋπολογισμός αντιμετωπίζει μία υστέρηση εσόδων κατά περίπου 2 δισ. ευρώ. Μεγάλες αποκλίσεις εμφάνιζε και τότε ο Προϋπολογισμός. Καθώς η οικονομία εισερχόταν στον προεκλογικό κύκλο, οι δαπάνες αυξάνονταν ανεξέλεγκτα με ρυθμό 12,6%, υπερβαίνοντας τον προβλεπόμενο στόχο του 5,2% που είχε θέσει ο Προυπολογισμός. *

Και μιας και το έφερε η κουβέντα σχετικά με το χρυσό που πουλήθηκε μυστικά το 2003, δείτε και ένα άρθρο του «Βήματος» από εκείνη την περίοδο (31/08/2003), που δείχνει το πόσο πολύ είχαν πιστέψει τα ίδια τους τα ψέματα οι κυβερνώντες, σχετικά με το «καταπληκτικό» ευρώ:

H εποχή που η ποσότητα χρυσού που διέθετε μια χώρα αντικατόπτριζε την ισχύ της οικονομίας της φαίνεται ότι έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. «Την εποχή μετά τον πόλεμο» αναφέρει ο κ. Μαντζαβίνος «η αξιοπιστία μιας κεντρικής τράπεζας και μιας οικονομίας βασιζόταν στον χρυσό που διέθετε. Σήμερα δεν υπάρχει ανάγκη να διατηρεί μια χώρα υψηλά αποθέματα χρυσού». Δεν είναι μόνο η κατάργηση του συστήματος σταθερών ισοτιμιών του Bretton Woods το 1971, με βάση το οποίο κάθε εθνικό νόμισμα σε κυκλοφορία είχε το ισοδύναμό του σε χρυσό μέσω της ισοτιμίας του με το δολάριο και μπορούσε να ανταλλαγεί με αυτόν ανά πάσα σιγμή. Για την Ελλάδα η είσοδος στην ΟΝΕ και η υιοθέτηση του ευρώ περιορίζουν σημαντικά την ανάγκη διατήρησης συναλλαγματικών διαθεσίμων και υψηλών αποθεμάτων χρυσού. «Με το ευρώ, η σημασία του χρυσού έχει σχεδόν εξαλειφθεί» τονίζει ο κ. Μαντζαβίνος.

«Πριν από την πώληση χρυσού από την Τράπεζα της Ελλάδος είχαν προηγηθεί άλλες ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες» αναφέρει ο κ. Μαντζαβίνος. [σημ.: Αυτό όντως ισχύει – πχ ο Μπράουν στην Αγγλία, όταν ήταν ακόμα υπουργός οικονομικών του Μπλαιρ είχε και αυτός πουλήσει τον «άχρηστο» χρυσό, κτλ ]Οι ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες όχι μόνο δεν επιδιώκουν τη συσσώρευση επιπλέον διαθεσίμων σε χρυσό, αλλά έχουν συνάψει μια «συμφωνία κυρίων» για περιορισμένη και ελεγχόμενη πώληση ποσοτήτων χρυσού από τα διακρατούμενα διαθέσιμά τους. Με τη συμφωνία αυτή επιδιώκεται η αποφυγή μαζικών πωλήσεων χρυσού, οι οποίες θα προκαλούσαν αναστάτωση στην αγορά χρυσού και μεγάλες διακυμάνσεις στην τιμή του.

Ο τόκος όμως είναι ελάχιστος, μόλις 0,1%, αναφέρουν στην Τράπεζα της Ελλάδος, και οι καταθέσεις κρίνονται ασύμφορες. Πρέπει να σημειωθεί ότι η διατήρηση χρυσού επιβαρύνεται και από υψηλά «φύλακτρα», σε σημείο ώστε να είναι ασύμφορη. «Πολλές φορές κοστίζει η διακράτηση χρυσού» αναφέρει ο κ. Μαντζαβίνος.

Ο χρυσός έπαψε να είναι ελκυστικός για επένδυση εδώ και πολλά χρόνια. Οσοι κρατούσαν χρυσό τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 έβλεπαν ότι έχαναν σε σχέση με άλλες τοποθετήσεις, είτε αυτές ήταν ακίνητα είτε καταθέσεις, που είχαν αρχίσει να αποδίδουν ικανοποιητικούς τόκους. Οι συσσωρευμένοι τόκοι, π.χ., μιας δεκαετίας αντιστάθμιζαν τις απώλειες στην αγοραστική δύναμη της δραχμής ύστερα από μια υποτίμηση ή ταχεία διολίσθηση, που ήταν συχνό φαινόμενο στη σύγχρονη οικονομική ιστορία της χώρας. H ανασφάλεια που δημιουργούσε η δραχμή οδηγούσε στη διακράτηση χρυσού. Με μόνη εξαίρεση την άνοδο της τιμής του στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70, η εικόνα δεν άλλαξε τις δύο επόμενες δεκαετίες. Αντίθετα, τα έσοδα που απέφεραν οι καταθέσεις και τα ρέπος την εποχή εκείνη καθιστούσαν τις τοποθετήσεις σε χρυσό ασύμφορες. [Τώρα όμως?]

Σύμφωνα με τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος, η απόφαση της κεντρικής τράπεζας να πωλήσει 20 τόνους χρυσού από τα συνολικά αποθέματά της ύψους 147 τόνων εντάσσεται στο πλαίσιο της αποδοτικότερης διαχείρισης του χαρτοφυλακίου της. Επομένως η ρευστοποίηση οδηγεί απλώς σε διαφοροποίηση του χαρτοφυλακίου της Τράπεζας της Ελλάδος και αφορά τμήμα της ποσότητας χρυσού που είχε συγκεντρωθεί από τις αγορές νομισμάτων των τελευταίων ετών.

Για το πόσο «αποδοτικά» ήταν αυτά βέβαια, δείτε αυτόν τον πίνακα:

Πλουσιότεροι οι λομπίστες της Ουάσιγκτον
Τα έσοδά τους πέρυσι αυξήθηκαν κατά 5%, φθάνοντας τα 3,5 δισ. δολάρια

Την παραμονή της κρίσιμης ψηφοφορίας στο Κογκρέσο για τη μεταρρύθμιση της Γουόλ Στριτ, ο διακεκριμένος λομπίστας Τόνι Ποντέστα συναντήθηκε με έναν από τους βουλευτές για ένα τελικό «χτένισμα» της διατύπωσης και για μια συζήτηση των επιπτώσεων που θα μπορούσαν να έχουν τα μέτρα για τις πολλές εταιρείες που είναι πελάτες του. Oταν η συνάντηση τελείωσε, ο κ. Ποντέστα στράφηκε σε άλλο πελάτη, την ΒΡ, για να βοηθήσει την εταιρεία να επιπλεύσει στα ταραγμένα ύδατα του Κογκρέσου και, εν ολίγοις, να αποτρέψει την επιδείνωση μιας ήδη κακής κατάστασης.

Επί σειράν εβδομάδων, τα δύο μεγαλύτερα ζητήματα στο Κογκρέσο ήταν η εκκαθάριση της Γουόλ Στριτ και το καθάρισμα των ακτών του Κόλπου του Μεξικού. Κανείς δεν απορεί που ο κ. Ποντέστα –συλλέκτης κεφαλαίων για τους Δημοκρατικούς, φανατικός συλλέκτης έργων τέχνης και μέλος εξέχουσας οικογένειας της Ουάσιγκτον– είχε μεγάλο λόγο και στα δύο.

Σε μια περίοδο εξαιρετικά καλή για τους λομπίστες, ο όμιλος Podesta ανθεί. Από τους μεγαλύτερους παίκτες της Ουάσιγκτον, είναι ιδιαίτερα δημοφιλής σήμερα, καθώς διαθέτει ικανότητες άσκησης επιρροής στο Κογκρέσο, το επίκεντρο επικών διενέξεων για την περίθαλψη, τα πακέτα διάσωσης και τη νομοθεσία περί τα χρηματοοικονομικά. Για τους λομπίστες, η νομοθετική ατζέντα του Μπαράκ Ομπάμα υπήρξε ένα θαυμάσιο πρόγραμμα πλήρους απασχόλησης, όπου 2.500 άτομα εργάστηκαν μόνο για τη χρηματοοικονομική μεταρρύθμιση.

Τα αποτελέσματα συχνά είναι κρυμμένα στα ψιλά γράμματα. Στα μέτρα για τη Γουόλ Στριτ, π. χ., ο κ. Ποντέστα άσκησε πίεση για 25 διαφορετικά ζητήματα για λογαριασμό μεγάλων παικτών, όπως η Bank of America, αλλά και μικρότερων.

Για την ΒΡ ενήργησε κυρίως ως σύνδεσμος ανάμεσα στους ερευνητές του Κογκρέσου και στην επίμαχη εταιρεία. Για παράδειγμα, η εταιρεία βοήθησε στην κατάρτιση χρονοδιαγράμματος που έδωσε στην ΒΡ περισσότερο χρόνο να καταθέσει εταιρικά έγγραφα ενώπιον του Κογκρέσου.

Ο κ. Ποντέστα αποτελεί μέρος της ελίτ των λομπιστών της βιομηχανίας. Παρά την ύφεση (ή μήπως εξαιτίας της?), οι λομπίστες έχουν περισσότερη ζήτηση από ποτέ. Oπως παραδέχεται ο ίδιος ο κ. Ποντέστα, «ο πρόεδρος υπερβάλλει σχετικά με τη δύναμή μας, αλλά αυξάνει τη ζήτηση για τις υπηρεσίες μας».

Τα έσοδα που κατέγραψαν πέρυσι οι περισσότεροι από 11.000 ομοσπονδιακοί λομπίστες ήταν αυξημένα κατά 5% έναντι του προηγούμενου έτους, ξεπερνώντας τα 3,5 δισ. δολάρια. Οι προμήθειες της Podesta Group έχουν υπερδιπλασιασθεί από το 2006, στα 25,7 εκατ. δολάρια πέρυσι. Μέσα σε τέσσερα χρόνια, η Podesta Group τριπλασίασε το προσωπικό της.
Η δραστηριότητά του διοχετεύεται κυρίως στο Κογκρέσο, όπου οι συζητήσεις επικεντρώνονται σε τεράστια, ιστορικής σημασίας μέτρα.

Σύμφωνα με τον Ρόγκαν Κερς, καθηγητή στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και ειδικό επί του θέματος, οι καλύτεροι λομπίστες «έχουν την ικανότητα να εργάζονται πάνω σε διάφορα θέματα και τομείς της κυβέρνησης – αλλά και με όλα τα πολιτικά κόμματα». Ανθρωποι όπως ο Τόνι Ποντέστα, λέει, «δεν θα κουνήσουν ένα μαγικό ραβδί και θα εξαφανιστούν όλα τα προβλήματα της ΒΡ». Oμως, οι πελάτες του «θα πάρουν ένα δείγμα τού πώς θα επιτύχουν στην Ουάσιγκτον».

Λόγω του στάτους του, ο κ. Ποντέστα έχει γίνει στόχος. Οι υπέρμαχοι της χρηματοπιστωτικής μεταρρύθμισης επιμένουν ότι οι στενές σχέσεις του με τους βουλευτές και η άφθονη οικονομική βοήθεια που τους προσέφερε –έχει συνεισφέρει περισσότερα από 600.000 δολάρια συνολικά σε υποψηφίους και πολιτικές επιτροπές– διαφθείρουν την πολιτική διαδικασία. Θεωρούν ότι «οι λομπίστες είναι οι μπράβοι που ανοίγουν πόρτες και κερδίζουν πρόσβαση και επιρροή για λογαριασμό των πελατών τους».

Παρά την αντίληψη που επικρατεί για το επάγγελμά του, ο κ. Ποντέστα υποστηρίζει ότι βασικός του ρόλος είναι να παρέχει πληροφορίες στους βουλευτές και όχι να ασκεί επιρροή. «Τα μέλη της Βουλής θέλουν να καταλαβαίνουν τι κάνουν», επιμένει. «Βελτιώνει τη λήψη αποφάσεων όταν κατανοούν τις επιπτώσεις τού τι σχεδιάζουν». αχαχαχαχαχ, μας δουλεύουν και μέσα στα μούτρα μας

Πρώην βουλευτές

Οι υπερ-λομπίστες της Ουάσιγκτον (σχεδόν όλοι άνδρες, με λαμπρή εξαίρεση τη σύζυγο του κ. Ποντέστα, Χέδερ) συνήθως διαπρέπουν σε άλλους τομείς της πολιτικής πριν στραφούν σε αυτήν τη δραστηριότητα. Κάποια μέλη της συγκεκριμένης ελίτ, όπως ο Μπομπ Ντόουλ, πρώην επικεφαλής της πλειοψηφίας της Γερουσίας, ή οι πρώην βουλευτές Τομ Ντάουνι και Βιν Ουέμπερ, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Αλλοι εργάστηκαν στο παρασκήνιο του Κογκρέσου, όπως ο Στιβ Ελμεντορφ, στενός συνεργάτης του πρώην επικεφαλής της πλειοψηφίας της Βουλής, Ρίτσαρντ Γκέφαρντ. ΄Η διακρίθηκαν σε εκτελεστικά καθήκοντα, όπως ο Τζέικ Κουίν, σύμβουλος του προέδρου Κλίντον, και ο 66χρονος κ. Ποντέστα, που είχε εργαστεί ως δικηγόρος του περιοδικού Rolling Stone.

Και βέβαια, μη νομίζετε ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στη «μακρινή» Αμερική.
Τα λόμπι στις ΗΠΑ είναι «παλιά» ιστορία, και τα ευρωπαικά ΜΜΕ την αναδεικνύουν περισσότερο απ’ ότι αναδεικνύουν τα λόμπι στην ΕΕ, που είναι σχετικά «καινούργιο φρούτο», και δεν πολυμιλάει κανένας (τα ευρωπαικά ΜΜΕ σιωπούν, τα αμερικάνικα δεν ασχολούνται και τόσο με τα ευρωπαικά λόμπι).

Περισσότερα για τα -πολύ εντυπωσιακά- κατορθώματα των λόμπι στην ευρωβουλή εδώ και εδώ.

Κατά ριπάς οι αυξήσεις στον ΦΠΑ
ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΔΙΕΤΙΑ, ΟΛΑ ΤΑ ΕΙΔΗ ΠΟΥ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΤΩΡΑ ΜΕ 11% ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΥΨΗΛΟ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΗ

ΟΥΤΕ ΜΙΑ, ούτε δύο, ούτε τρεις αλλά τέσσερις αυξήσεις ΦΠΑ δεσμεύθηκε ότι θα προωθήσει φέτος το υπουργείο Οικονομικών για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του μνημονίου, καθιστώντας την Ελλάδα (παρά το χαμηλό εισόδημα της οικονομίας και των πολιτών) ένα από τα πλέον ανάλγητα, κοινωνικά, κράτη της ΕΕ.

Οι δύο αυξήσεις έχουν ήδη πραγματοποιηθεί οδηγώντας τον χαμηλό συντελεστή στο 11% και τον υψηλό στο 23%.

Επεται όμως και συνέχεια. Εως το τέλος του έτους η κυβέρνηση θα ανακοινώσει ποια βασικά αγαθά και υπηρεσίες θα «μετακομίσουν» από το 11% στο 23% από τον Ιανουάριο του 2011. Την τρόικα δεν την ενδιαφέρουν ποια θα είναι, αρκεί να αποτελούν το 30% των ειδών που σήμερα φορολογούνται με 11%. Αλλωστε τον Ιανουάριο του 2012 όλα τα προϊόντα και οι υπηρεσίες θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, με την πλήρη κατάργηση του συντελεστή 11%, τουλάχιστον για όσα χρόνια θα επιτηρείται η ελληνική οικονομία.

-ΣΕΒ: «Ναι μωρέ, μερικά δις χρωστάμε στους εργαζόμενους για την ασφάλιση τους»
-Λοβέρδος: «Και εσείς? Τι σύμπτωση, το ίδιο και εμείς, το κράτος είναι ο #1 οφειλέτης των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά σιγά μην τους τα δώσουμε»

«Δώρο» στους εργοδότες 7,5 δισ. χρέη στο ΙΚΑ!

Νέα πρωτοφανή χαριστική ρύθμιση σε 300.000 επιχειρήσεις που χρωστούν σχεδόν 9 δισ. ευρώ (μόνο στο ΙΚΑ) πρόσφερε με τροποποίηση της τελευταίας στιγμής στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο ο υπουργός Εργασίας Αν. Λοβέρδος.

Συγκεκριμένα, με νέα ευνοϊκή ρύθμιση παρέχει έκπτωση έως 80% στις ανεξόφλητες ασφαλιστικές εισφορές 300.000 επιχειρήσεων στα ασφαλιστικά ταμεία ή έκπτωση 60% επί των πρόσθετων τελών σε περίπτωση τμηματικής εξόφλησης. Μάλιστα, στη ρύθμιση προβλέπεται πως αυτά ισχύουν και για οφειλέτες «οι οποίοι έχουν ήδη υποβάλει αίτηση ή έχουν υπαχθεί στη ρύθμιση τμηματικής εξόφλησης οφειλετών σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 19 του Ν. 3833/10 και τηρούν τους όρους αυτής».

*Να σημειωθεί ότι ο υπουργός Εργασίας, μπροστά στον κίνδυνο καταψήφισης των άρθρων του νομοσχεδίου για τα εργασιακά, απέσυρε μεν τα επίμαχα άρθρα 73 και 74, για τη διαιτησία, τα οποία ωστόσο θα επανέλθουν εντός τριμήνου με Προεδρικό Διάταγμα. Επίσης, για αυτή την εξέλιξη της τελευταίας στιγμής επικαλέστηκε «κοινή θέση και συμφωνία των «κοινωνικών εταίρων» για το θέμα της διαιτησίας», προκαλώντας την άμεση διάψευση και τη σφοδρή αντίδραση των συνδικάτων.

Καραμπόλα Διαιτησίας με Δώρα
ΣΚΛΗΡΥΝΑΝ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΟΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΛΟΒΕΡΔΟΥ

Η απόσυρση, τελικά, της διάταξης για τη Διαιτησία αφ’ ενός αναζωπύρωσε την αντιπαράθεση ΓΣΕΕ-Λοβέρδου για τις κρατικές παρεμβάσεις στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και αφ’ ετέρου οδήγησε τον ΣΕΒ σε σκλήρυνση της στάσης έναντι των συνδικάτων στο ζήτημα της διασφάλισης του 13ου και 14ου μισθού.

Να σημειωθεί ότι η απόσυρση της διάταξης με την οποία αφαιρούνταν το καταφύγιο της Διαιτησίας για τους εργαζομένους προκάλεσε και την έντονη αντίδραση του ΣΕΒ. Ο πρόεδρος των βιομηχάνων Δ. Δασκαλόπουλος φέρεται να εξέφρασε την… απογοήτευσή του για την εμπλοκή των κομμάτων και των πολιτικών στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Υπονοώντας δηλαδή την εμπλοκή του Μαξίμου στην απόσυρση της λεόντειας ρύθμισης υπέρ των εργοδοτών. Εστω και αν η ανατροπή του σημερινού status επιχειρήθηκε και πάλι με νόμο, δηλαδή κρατική παρέμβαση. ε ναι, αλλά αυτή η παρέμβαση ήταν υπέρ τους, άρα ήταν «καλή»

Μετά την εξέλιξη αυτή ετέθησαν νέα εμπόδια στις συλλογικές διαπραγματεύσεις για τους μισθούς ασφαλείας στον ιδιωτικό τομέα, με τον ΣΕΒ να διαμηνύει ότι δεν δέχεται ενσωμάτωση του 13ου και του 14ου μισθού στις πάγιες μηνιαίες αποδοχές (διάχυση ουσιαστικά στους υπόλοιπους 12). Σύμφωνα με πληροφορίες, εντός της προσεχούς εβδομάδας αναμένεται νέα συνάντηση ΓΣΕΕ και εργοδοτών, αλλά δεν αναμένεται πρόοδος στο ζήτημα της διασφάλισης των Δώρων. Εκτός ίσως από κάποια διακήρυξη από τους εργοδότες περί σεβασμού των επιπλέον μισθών. Κάτι που δεν διασφαλίζει ότι αυτοί δεν θα μπουν στο μάτι των επιτηρητών και της κυβέρνησης σε ένα επόμενο κύμα μέτρων «προσαρμογής». Πόσο μάλλον όταν ακόμη και οι αμοιβές του ιδιωτικού τομέα ελέγχονται από την τρόικα των επιτηρητών για τη μειωμένη… ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Posted by ciaoant1 at 12:10 PM