Κάποιοι φιλότιμοι άνθρωποι www.kepik.gr μετέφρασαν το ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ αυτο ντοκυμαντέρ για την ουσία της προέλευσης όλων των δεινών της ανθρωπότητας
Πιο κάτω καταγράφεται ολόκληρο το κείμενο από το ντοκυμαντέρ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ
ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΥΤΗ ΣΑΣ
ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΜΑΛΑΚΙΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ!!!!!!!
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ !!!
ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ !
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ!!!!!!
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Ομπάμα μόλις ανέλαβε την εξουσία ήταν να πριμοδοτήσει τις τράπεζες με εξωφρενικά εξωπραγματικά ποσά δισεκατομμυρίων μέχρι και τρισεκατομμυρίων δολαρίων…..
Γιατί άραγε;; Τι φοβούνται οι κυβερνήσεις και προσέχουν σαν κόρη οφθαλμού τις τράπεζες και γενικά όλα τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα;;;
Η μεγαλύτερη ασφαλιστική εταιρεία ΑΙG κατέρρευσε σήμερα και αμέσως «εθνικοποιήθηκε» όπως άκουσα πριν λίγο στην ΕΡΤ αφού η κυβέρνηση των ηπα είναι μεγαλομέτοχος κατά 80%!!!!!!
Γιατί άραγε…….
Τι στην πραγματικότητα είναι το χρήμα σήμερα; ………..
ΧΡΕΟΣ!
Τα χρήματα όλου του κόσμου είναι χρέος στις τράπεζες!!!!
Χωρίς χρέη το παγκόσμιο οικονομικό και όχι μόνο σύστημα θα καταρρεύσει και μαζί όλα τα κράτη και οι οικονομίες τους…..
Γι αυτό και όλες οι κυβερνήσεις θέλουν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν ζωντανές τις άπληστες τράπεζες που προκάλεσαν όλη αυτή την παγκόσμια οικονομική κρίση………
Παρακολουθήστε την πιο κάτω εξαιρετική ταινία σε πέντε μέρη για την προέλευση του χρήματος!!!!!
και με υποτίτλους
video 1
video 2
video 3
video 4
video 5
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!!!!!!!
όταν βρω χρόνο προσπαθήσω να γράψω μια μικρή περίληψη για την ουσία αυτής της ταινίας…………….. προς το παρόν δυστυχώς θα πρέπει να επιστρατεύσετε τα αγγλικά σας….
με ελληνικους υποτιτλους
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ «MONEY AS DEBT» ΑΠΟ ΤΗΝ kepik.gr
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!!!
«Μερικοί από τους σπουδαιότερους ανθρώπους
στις Η.Π.Α., στους τομείς του εμπορίου
και των κατασκευών έχουν ένα φόβο.
Γνωρίζουν ότι υπάρχει μια δύναμη
τόσο οργανωμένη, τόσο λεπτή,
τόσο προσεκτική, τόσο διασφαλισμένη,
τόσο πλήρης και τόσο κυρίαρχη,
που καλά θα κάνουν να προσέχουν
όταν μιλούν εναντίον της.»
~Woodrow Wilson, πρώην πρόεδρος των Η.Π.Α.
«Κάθε φορά που μια τράπεζα κάνει ένα δάνειο,
δημιουργείται νέα τραπεζική πίστωση,
νέες καταθέσεις, ολοκαίνουριο χρήμα.»
~Graham F. Towers, Κυβερνήτης
Τράπεζα του Καναδά, 1934-54
«Η διαδικασία με την οποία οι τράπεζες
δημιουργούν το χρήμα είναι τόσο απλή
που το μυαλό αηδιάζει»
~John Kenneth Galbraith, Οικονομολόγος
«Άσε με να εκδίδω και να ελέγχω
τα χρήματα ενός έθνους, και δεν με
ενδιαφέρει ποιος φτιάχνει τους νόμους του.»
~Mayer Amschel Rothschild, Τραπεζίτης
ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΩΣ ΧΡΕΟΣ
Υποτιτλισμός: www.kepik.gr
Χρέος
Δύο μεγάλα μυστήρια κυριαρχούν στην ζωή μας:
Η αγάπη και τα χρήματα.
Το τι είναι η αγάπη είναι ένα ερώτημα
το οποίο έχει διερευνηθεί ατελείωτα
σε ιστορίες, τραγούδια, βιβλία, ταινίες
και στην τηλεόραση.
Αλλά ΔΕΝ μπορούμε να πούμε το ίδιο για
το ερώτημα «Τι είναι το χρήμα;»
Δεν προκαλεί έκπληξη που η θεωρία
του χρήματος δεν έχει εμπνεύσει καμία
εμπορικά επιτυχημένη ταινία.
Αλλά ούτε καν αναφέρθηκε στα σχολεία που
φοιτήσαμε οι περισσότεροι από εμάς.
Για τους περισσότερους από εμάς, η ερώτηση»Από που έρχονται τα χρήματα;» φέρνει στο
μυαλό μας την εικόνα του νομισματοκοπείου που τυπώνει χαρτονομίσματα και χαράσει νομίσματα.
Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε ότι τα χρήματα δημιουργούνται από την κυβέρνηση.
Είναι αλήθεια……αλλά μόνο μέχρι ένα σημείο.
Αυτά τα μεταλλικά και χάρτινα σύμβολα αξίας που συνήθως σκεφτόμαστε ως χρήμα,
όντως, παράγονται από ένα κυβερνητικό φορέα που ονομάζεται Νομισματοκοπείο.
Αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό του χρήματος δεν δημιουργείται στο Νομισματοκοπείο.
Δημιουργείται σε τεράστιες ποσότητες κάθε μέρα από ιδιωτικές επιχειρήσεις
γνωστές ως τράπεζες.
Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε ότι οι τράπεζες δανείζουν χρήματα από αυτά
που τους έχουν εμπιστευθεί οι καταθέτες.
Εύκολο να το φανταστεί κανείς. Αλλά δεν είναι η αλήθεια.
Στην πραγματικότητα, οι τράπεζες δημιουργούν τα χρήματα που δανείζουν,όχι από τα ίδια τα κέρδη της τράπεζας, όχι από τις καταθέσεις των άλλων ,αλλά απευθείας από την υπόσχεση του
δανειολήπτη ότι θα εξοφλήσει το δάνειο.
Η υπογραφή του δανειολήπτη στα χαρτιά του δανείου είναι μια υποχρέωση εξόφλησης του ποσού του δανείου επιπλέον τόκου, διαφορετικά ξέχνα το σπίτι, το αυτοκίνητο ή
οποιοδήποτε αγαθό δεσμέυτηκε ως εγγύηση.
Αυτή είναι μια μεγάλη δέσμευση για τον δανειολήπτη.
Και τι απαιτεί η ίδια υπογραφή από την πλευρά της τράπεζας;
Η τράπεζα πρέπει απλά να δημιουργήσει από το τίποτα το ποσό του δανείου
ως δια μαγείας και να το γράψει στον λογαριασμό του δανειολήπτη.
Ακούγεται τραβηγμένο; Αποκλείεται να είναι αλήθεια.
Αλλά είναι.
Για να φανεί το πως δημιουργήθηκε αυτό το θαύμα του σύγχρονου τραπεζικού συστήματος,
ας δούμε αυτήν την απλή ιστορία:
Το Παραμύθι του Χρυσοχόου
Μια φορά και ένα καιρό, περίπου οτιδήποτε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως χρήμα.
Απλά θα έπρεπε να είναι φορητό και οι περισσότεροι άνθρωποι
θα έπρεπε να έχουν πίστη ότι θα μπορούσαν αργότερα να το ανταλλάξουν
με αγαθά πραγματικής αξίας όπως η τροφή,ο ρουχισμός και η στέγη.
Κοχύλια, σπόροι κακάο όμορφες πέτρες, ακόμα και πούπουλα έχουν χρησιμοποιηθεί ως χρήματα.
Ο χρυσός και το ασήμι ήταν ελκυστικά, μαλακά και εύκολα στην επεξεργασία και έτσι κάποιοι πολιτισμοί έγιναν ειδικοί σε αυτά τα μέταλλα.
Οι χρυσοχόοι εμπορεύονταν πολύ πιο εύκολα χαράζοντας νομίσματα, τυποποιημένες μονάδες αυτών των μετάλλων, που το βάρος και η καθαρότητά τους πιστοποιούνταν.
Για να προστατέψει τον χρυσό του, ο χρυσοχόος χρειαζόταν ένα θησαυροφυλάκιο.
Και σύντομα οι συμπολίτες του, του χτυπούσαν την πόρτα ζητώντας να δανειστούν χώρο
για να φυλάξουν τα δικά τους νομίσματα και άλλα πολύτιμα αντικείμενα.
Σε λίγο καιρό, ο χρυσοχόος είχε δανείσει όλα τα ράφια στο θησαυροφυλάκιό του και
κέρδιζε κάποια λίγα έσοδα από αυτήν την επιχείρηση ενοικίασης ασφαλούς χώρου.
Τα χρόνια πέρασαν και ο χρυσοχόος έκανε μια πανέξυπνη παρατήρηση:
Οι καταθέτες σπάνια έρχονταν σε αυτόν για να κάνουν ανάληψη του χρυσού
και ποτέ δεν έρχονταν όλοι ταυτόχρονα.
Αυτό συνέβαινε επειδή οι επιταγές ανάληψης που ο χρυσοχόος έγραφε ως αποδείξεις
κατάθεσης του χρυσού, ανταλλάσσονταν στην αγορά σαν να ήταν ο ίδιος ο χρυσός.
Αυτό το είδος χάρτινων χρημάτων ήταν πολύ πιο βολικό από τα βαριά νομίσματα και τα
ποσά μπορούσαν απλά να γράφονται, αντί να μετριούνται με κόπο, ένα-ένα,
για κάθε συναλλαγή.
Στο μεταξύ, ο χρυσοχόος είχε και μια άλλη επιχείρηση.
Δάνειζε τον χρυσό του χρεώνοντας τόκο.
Έτσι, καθώς οι βολικές επιταγές ανάληψη χρυσου, έγιναν ευραίως αποδεκτές οι δανειολήπτες άρχισαν να ζητούν τα δάνειά τους σε αυτή την μορφή των επιταγών, αντί του κανονικού χρυσού.
Καθώς η βιομηχανία αναπτύσσονταν, όλο και περισσότερος κόσμος
ζητούσε δάνεια από τον χρυσοχόο.
Αυτό έδωσε στον χρυσοχόο μια ακόμα καλύτερη ιδέα.
Ήξερε ότι πολύ λίγοι από τους καταθέτες ζητούσαν πίσω τον πραγματικό χρυσό τους.
Έτσι σκέφτηκε ότι θα μπορούσε εύκολα, χωρίς να τον ανακαλύψει κανείς,
να δανείζει επιταγές ανάληψης έναντι του χρυσού των καταθετών, και όχι μόνο έναντι του δικού του χρυσού.
Εφόσον τα δάνεια εξοφλούνταν, οι καταθέτες του δεν θα κέρδιζαν μεν
αλλά ούτε θα έχαναν τίποτα.
Και ο χρυσοχόος, τώρα περισσότερο τραπεζίτης απ’ ότι τεχνίτης, θα είχε πολύ μεγαλύτερο κέρδος απ’ ότι θα μπορούσε να έχει αν δάνειζε μόνο τον δικό του χρυσό.
Για χρόνια, ο χρυσοχόος απολάμβανε κρυφά ένα καλό εισόδημα από τους τόκους που
κέρδιζε από τις καταθέσεις των άλλων.
Διαπρεπής πλέον δανειοδότης, γινόταν όλο και πιο πλούσιος από τους συμπολίτες του
και το επιδείκνυε. ότι ξόδευε τα χρήματα των καταθετών.
Άρχισαν να δημιουργούνται υποψίεςότι ξόδευε τα χρήματα των καταθετών
Οι καταθέτες του μαζεύτηκαν και τον απείλησαν ότι θα κάνουν ανάληψη του χρυσού τουςαν ο χρυσοχόος δεν διευκρίνιζε τον τρόπο με τον οποίο απέκτησε αυτόν τον πλούτο.
Αντίθετα με αυτό που ίσως θα περίμενε κάποιος,αυτό δεν κατέληξε σε καταστροφή για τον χρυσοχόο. Παρά την έμφυτη δολιότητα του σχεδίου του η ιδέα του λειτούργησε.
Οι καταθέτες δεν είχαν χάσει τίποτα. Ο χρυσός τους ήταν όλος ασφαλής στο θησαυροφυλάκιο του χρυσοχόου.
Αντί να πάρουν πίσω τον χρυσό τους, οι καταθέτες απαίτησαν από τον χρυσοχόο,
που πλέον ήταν ο τραπεζίτης τους, να τους βάλει στην μοιρασιά, πληρώνοντάς τους μερίδιο απ’ τους τόκους.
Και αυτή ήταν η αρχή του τραπεζικού συστήματος.
Ο τραπεζίτης πλήρωνε ένα χαμηλό επιτόκιο στις καταθέσεις των χρημάτων του κόσμου,
τα οποία στην συνέχεια δάνειζε σε άλλους με μεγαλύτερο τόκο.
Η διαφορά κάλυπτε το κόστος λειτουργίας της τράπεζας και τα κέρδη της.
Η λογική του συστήματος αυτού ήταν απλή.
Και φαινόταν σαν ένας λογικός τρόποςγια να ικανοποιηθεί η ανάγκη για πίστωση.
Ωστόσο, αυτός ΔΕΝ είναι ο τρόπος που λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα σήμερα.
Ο χρυσοχόος/τραπεζίτης μας δεν ήταν ικανοποιημένος με τα έσοδα που απέμεναναφότου μοιράζοταν τα κέρδη απ’ τους τόκους με τους καταθέτες. Και η ζήτηση για πίστωση αυξανόταν ραγδαία καθώς οι Ευρωπαίοι απλώνονταν σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αλλά η δανειοδότησή του περιορίζονταν από την ποσότητα του χρυσού που οι καταθέτες είχαν στο θησαυροφυλάκιό του.
Τότε ήταν που σκαρφίστηκε μια ακόμα πιο τολμηρή ιδέα.
Αφού κανείς εκτός από αυτόν δεν ήξερε τι πραγματικά υπάρχει μέσα στα θησαυροφυλάκιά του, θα μπορούσε να δανείζει επιταγές ανάληψης για χρυσό που ούτε καν υπήρχε!
Εφόσον οι ιδιοκτήτες των επιταγών ανάληψης δεν έρχοταν όλοι μαζί ταυτόχρονα στο θησαυροφυλάκιο για να ζητήσουν αληθινό χρυσό, πώς θα ανακάλυπτε κανείς την αλήθεια;
Αυτό το νέο σχέδιο λειτούργησε πολύ καλά, και ο τραπεζίτης έγινε τρομερά πλούσιος απ’ τους τόκους που πληρώνονταν για χρυσό που δεν υπήρχε!
Η ιδέα ότι ο τραπεζίτης απλά θα δημιουργούσε χρήματα από το τίποτα ήταν πολύ εξωφρενική ώστε να γίνει πιστευτή, και έτσι, για ένα πολύ μεγάλο διάστημα, η σκέψη δεν πέρασε από το μυαλό κανενός.
Αλλά η δύναμη του να μπορείς απλά να επινοείς χρήματα απ’το τίποτα μπήκε για τα καλά στο μυαλό του τραπεζίτη όπως μπορείτε εύκολα να φανταστείτε
Σύντομα, το μέγεθος των δανείων του τραπεζίτη και ο κραυγαλέος πλούτος του πυροδότησαν υποψίες για άλλη μια φορά.
Μερικοί δανειολήπτες άρχισαν να ζητούν αληθινό χρυσό αντί για χάρτινες αντιπροσωπεύσεις του. Οι φήμες απλώθηκαν. Ξαφνικά, αρκετοί πλούσιοι καταθέτες εμφανίστηκαν για να ζητήσουν τον χρυσό τους.
Τα ψέματα είχαν τελειώσει!
Μια θάλασσα από ανθρώπους που είχαν επιταγές ανάληψης χρυσού πλυμμύρησε τους δρόμους έξω από τις κλειστές πόρτες της τράπεζας.
Δυστυχώς, ο τραπεζίτης δεν είχε αρκετό χρυσό ή ασήμι για να εξαργυρώσει όλο το χαρτί
που είχε βάλει στα χέρια τους.
Αυτό ονομάζεται «επιδρομή στην τράπεζα» και είναι αυτό που τρέμει ο κάθε τραπεζίτης.
Αυτό το φαινόμενο της «επιδρομής στην τράπεζα» κατέστρεψε τις τράπεζες και αναμενόμενα,
έβλαψε την εμπιστοσύνη που είχε ο κόσμος στους τραπεζίτες.
Η έντιμη κίνηση, θα ήταν να κηρυχθεί εκτός νόμου η τακτική της δημιουργίας χρημάτων απ’ το τίποτα. Αλλά ο μεγάλος όγκος των πιστώσεων που πρόσφεραν οι τραπεζίτες είχε γίνει πλέον
βασικός παράγοντας για την επιτυχία της Ευρωπαικής εμπορικής ανάπτυξης.
Έτσι, αντί γι’αυτό, η τακτική αυτή νομιμοποιήθηκε και θεσπίστηκαν κανόνες
για τον τρόπο εφαρμογής της.
Οι τραπεζίτες συμφώνησαν να τηρήσουν όρια στα ποσά των πλασματικών χρημάτων
που θα μπορούσαν να δανείζουν. Το όριο πάλι θα ήταν ένας αριθμός πολύ μεγαλύτερος από την πραγματική αξία του χρυσού και του ασημιού στο θησαυροφυλάκιο.
Συχνά η αναλογία ήταν 9 πλασματικά δολάρια έναντι ενός (1) πραγματικού δολαρίου σε χρυσό.
Αυτοί οι κανονισμοί επιβάλλονταν με αιφνίδιους ελέγχους.
Κανονίστηκε επίσης ότι, στην περίπτωση επιδρομής, οι κεντρικές τράπεζες θα υποστήριζαν τις τοπικές τράπεζες με επείγουσες τροφοδοσίες χρυσού.
Μόνο στην περίπτωση που θα υπήρχαν επιδρομές σε πολλές τράπεζες ταυτόχρονα η πιστωτική φούσκα των τραπεζιτών θα έσκαγε και το σύστημα θα κατέρρεε (κραχ).
Το Χρηματικό Σύστημα Σήμερα
Με το πέρασμα των χρόνων, το σύστημα κλασματικού αποθέματος και το ενιαίο δίκτυο τραπεζών του που υποστηρίζεται από μια κεντρική τράπεζα έγινε το κυρίαρχο χρηματικό σύστημα του κόσμου. Ταυτόχρονα, το κλάσμα χρυσού που έχει το ρόλο αντικρύσματος για
τα χρήματα που δανείζονται μειώθηκε σταδιακά στο τίποτα.
Η βασική φύση των χρημάτων άλλαξε.
Στο παρελθόν, ένα χάρτινο δολάριο ήταν ουσιαστικά μια απόδειξη που μπορούσε να εξαργυρωθεί για μια τυποποιημένη ποσότητα χρυσού η ασημιού.
Σήμερα, ένα χάρτινο ή ένα ψηφιακό δολάριο μπορεί να εξαργυρωθεί μόνο για ένα άλλο
χάρτινο ή ψηφιακό δολάριο.
Στο παρελθόν, η ιδιωτικά κατασκευασμένη τραπεζική πίστωση υπήρχε μόνο στην μορφή
ιδιωτικών χαρτονομισμάτων, τα οποία ο κόσμος είχε το δικαίωμα να αρνηθεί ακριβώς όπως σήμερα έχουμε την επιλογή να αρνηθούμε την ιδιωτική επιταγή κάποιου.
Σήμερα, η ιδιωτικά κατασκευασμένη τραπεζική πίστωση μετατρέπεται νόμιμα σε κρατικό νόμισμα, τα δολάρια, τα ευρώ και τις στερλίνες που από συνήθεια σκεφτόμαστε ως χρήμα.
Το κρατικό νόμισμα είναι χρήμα που δημιουργείται με κρατική εξουσιοδότηση, ή διάταγμα και νόμοι νόμιμης προσφοράς ορίζουν ότι οι πολίτες θα πρέπει να δέχονται αυτό το κρατικό χρήμα
ως πληρωμή για χρέη, γιατί διαφορετικά τα δικαστήρια δεν θα επιβάλλουν την υποχρέωση
του οφειλέτη για πληρωμή.
Οπότε, η ερώτηση πλέον είναι…αν οι κυβερνήσεις και οι τράπεζες, μπορούν
και οι δύο απλά να δημιουργούν χρήματα, τότε πόσα χρήματα υπάρχουν;
Στο παρελθόν, η συνολική ποσότητα χρημάτων που υπήρχαν ορίζοταν από την φυσική ποσότητα
του οποιοδήποτε αγαθού χρησιμοποιούνταν ως χρήμα. Για παράδειγμα, για να δημιουργηθούν
νέα χρυσά ή ασημένια χρήματα, μια νέα ποσότητα χρυσού ή ασημιού έπρεπε να ανακαλυφθεί και να εξορυχθεί απ’ το έδαφος.
Σήμερα, κυριολεκτικά, το χρήμα δημιουργείται από το χρέος.
Νέο χρήμα δημιουργείται κάθε φορά που κάποιος παίρνει δάνειο από μια τράπεζα.
Ως αποτέλεσμα, η συνολική ποσότητα του χρήματος που μπορεί να δημιουργηθεί έχει ένα μόνο πραγματικό όριο
– το συνολικό επίπεδο χρέους.
Οι κυβερνήσεις θέτουν ένα επιπλέον υποχρεωτικό όριο στην δημιουργία νέου χρήματος, με την επιβολή ενός κανόνα, γνωστού ως
«Απαιτούμενο Κλασματικό Απόθεμα».
Ουσιαστικά αυθαίρετο, το απαιτούμενο κλασματικό απόθεμα διαφέρει από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή. Στο παρελθόν, ήταν σύνηθες να απαιτείται από τις τράπεζες να έχουν πραγματικό χρυσό αξίας τουλάχιστον ενός (1) δολαρίου στο θησαυροφυλάκιο
ως αντίκρυσμα για κάθε 10 δολάρια χρημάτων που παράγονται από χρέη.
Σήμερα, οι απαιτούμενες αναλογίες αποθέματος δεν εφαρμόζονται πλέον στην αναλογία
νέου χρήματος προς απόθεμα χρυσού αλλά στην αναλογία νέου χρεωστικού χρήματος
προς το υπάρχων χρεωστικό χρήμα που υπάρχει στην τράπεζα ως καταθέσεις.
Σήμερα, τα αποθεματικά των τραπεζών αποτελούνται από δύο πράγματα:
την ποσότητα χρήματος, σε μορφή μετρητών, που έχουν εκδοθεί από την κυβέρνηση
και η τράπεζα έχει καταθέσει στην κεντρική τράπεζα, συν την ποσότητα του υπάρχοντος χρεωστικού χρήματος που υπάρχει στην τράπεζα ως καταθέσεις.
Για να το καταλάβουμε αυτό καλύτερα… ας φανταστούμε ότι μια νέα τράπεζα μόλις
ξεκίνησε και δεν έχει ακόμα καταθέτες. Ωστόσο, οι επενδυτές της τράπεζας κατέθεσαν
ως απόθεμα χίλια εκατόν έντεκα δολάρια και δώδεκα σεντς κανονικού χρήματος στην κεντρική τράπεζα και η απαιτούμενη αναλογία αποθέματος είναι 9:1.
Βήμα 1ο:
Οι πόρτες της τράπεζας ανοίγουν και καλωσορίζουν τον πρώτο πελάτη που θέλει δάνειο.
Χρειάζεται $10.000 για να αγοράσει ένα αυτοκίνητο. Με αναλογία αποθέματος 9:1, το απόθεμα της νέας τράπεζας στην κεντρική τράπεζα, γνωστό και ως «χρήμα μεγάλης ισχύος», της επιτρέπει να δημιουργήσει νόμιμα, ως δια μαγείας, 9 φορές αυτό το ποσό, δηλαδή $10.000, βασιζόμενη στην υπόσχεση εξόφλησης του χρέους από τον δανειολήπτη.
Αυτά τα $10.000 δεν αφαιρούνται από κάπου αλλού. Είναι ολοκαίνουρια χρήματα που απλά
πληκτρολογούνται στον λογαριασμό του δανειολήπτη ως τραπεζική πίστωση.
Στην συνέχεια ο δανειολήπτης γράφει μια επιταγή που αφορά σε αυτήν την τραπεζική
πίστωση, για να αγοράσει το μεταχειρισμένο αυτοκίνητο.
Βήμα 2ο: Η πωλήτρια, τότε, καταθέτει αυτά τα 10,000 -μόλις δημιουργημένα- δολάρια
στην δική της τράπεζα.
Ανόμοια με τα κυβερνητικά χρήματα υψηλής ισχύος που κατατίθενται στην κεντρική τράπεζα,
αυτά τα φρεσκοδημιουργημένα χρήματα πίστωσης δεν μπορούν να πολλαπλασιαστούν με την
αναλογία αποθέματος.
Αντιθέτως, διαιρούνται με την αναλογία αποθέματος.
Με την αναλογία του 9:1, ένα νέο δάνειο των $9.000 μπορεί να δημιουργηθεί βασιζόμενο
στην κατάθεση των $10.000.
Βήμα 3ο: Αν αυτά τα $9.000 κατατεθούν πάλι, με την σειρά τους, από κάποιον τρίτο,
στην τράπεζα που τα δημιούργησε ή σε κάποια άλλη, μετατρέπονται σε νομική βάση για την
δημιουργία μιας τρίτης τραπεζικής πίστωσης, αυτής την φορά για πόσό ύψους $8.100.
Σαν μια από εκείνες τις ρώσικες κούκλες, καθεμιά από τις οποίες περιέχει μέσα της
μια ελαφρώς μικρότερη κούκλα, κάθε νέα κατάθεση δίνει την δυνατότητα έκδοσης ενός ελαφρώς μικρότερου δανείου, σε μια συνεχώς φθίνουσα σειρά.
Τώρα, αν τα χρήματα που δημιουργήθηκαν με το δάνειο δεν κατατεθούν σε κάποια τράπεζα,
η διαδικασία σταματάει.
Αυτό είναι το απρόβλεπτο μέρος του μηχανισμού δημιουργίας του χρήματος.
Αλλά πιθανότατα, σε κάθε βήμα, τα κανούρια χρήματα θα κατατεθούν σε κάποια τράπεζα
και η διαδικασία της αναλογίας αποθέματος μπορεί να αυτοεπαναλαμβάνεται συνέχεια
μέχρι περίπου 100.000 ολοκαίνουρια δολάρια να δημιουργηθούν μέσα στο τραπεζικό σύστημα.
Όλα αυτά τα νέα χρήματα έχουν δημιουργηθεί εξολοκλήρου από το χρέος και η όλη διαδικασία,
δικαιολογείται νομικά από την αρχική αποθεματική κατάθεση των μόλις χιλίων εκατόν έντεκα δολαρίων και δώδεκα σεντς, τα οποία στέκουν απείραχτα στην κεντρική τράπεζα!
Επιπλέον, σε αυτό το δαιμόνιο σύστημα, τα βιβλία κάθε τράπεζας στην αλυσίδα
πρέπει να δείχνουν ότι η τράπεζα έχει 10% μεγαλύτερο ποσό σε καταθέσεις, απ’ ότι έχει σε δάνεια. Αυτό δίνει στις τράπεζες ένα πραγματικό κίνητρο
για να αποζητούν τις καταθέσεις, ώστε να μπορούν να δίνουν δάνεια, γεγονός
το οποίο συντηρεί την γενική -ωστόσο λανθασμένη- εντύπωση ότι τα δάνεια προέρχονται από τις
καταθέσεις.
Τώρα, εκτός και αν όλα τα διαδοχικά δάνεια κατατεθούν στην ίδια τράπεζα,
δεν μπορεί να ειπωθεί ότι οποιαδήποτε τράπεζα κατάφερε να πολλαπλασιάσει το αρχικό απόθεμα χρήματος υψηλής ισχύος περίπου στο 90πλάσιο, εκδίδοντας τραπεζική πίστωση από το τίποτα.
Ωστόσο, το τραπεζικό σύστημα είναι ένας κλειστός βρόγχος. Τραπεζική πίστωση που
δημιουργείται στην μια τράπεζα γίνεται κατάθεση σε μια άλλη, και αντίστροφα.
Σε ένα θεωρητικό κόσμο όπου όλες οι συναλλαγές είναι ισόποσες, το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν
ακριβώς το ίδιο σαν όλη η διαδικασία να συνέβη στα πλαίσια
μιας μόνο τράπεζας.
Δηλαδή, το αρχικό απόθεμα της τράπεζας στην κεντρική τράπεζα, ύψους λίγο παραπάνω από
χίλια εκατό δολάρια της επιτρέπει τελικά να συλλέξει τόκους για ένα ποσό μέχρι $100.000 που η τράπεζα ποτέ δεν είχε.
Αν ΑΥΤΟ σας φαίνεται εξωφρενικό, ακούστε
και το άλλο. Στις πρόσφατες δεκαετίες, ως αποτέλεσμα σταθερής πίεσης
από το τραπεζικό λόμπι, η υποχρέωση των τραπεζών να κάνουν μια αποθεματική κατάθεση
στην κεντρική τράπεζα του έθνους έχει σχεδόν καταργηθεί σε μερικές χώρες ενώ οι πραγματικές αναλογίες αποθέματος μπορεί να είναι πολύ υψηλότερες από 9:1.
Για μερικούς τύπους λογαριασμών, συχνά χρησιμοποιούνται αναλογίες του 20:1 και του 30:1.
Και ακόμα πιο πρόσφατα, με την επιβολή του «κόστους δανείου», το οποίο οι δανειολήπτες
αναγκάζονται να πληρώσουν αν θέλουν να πάρουν ένα δάνειο, οι τράπεζες βρήκαν ένα νέο τρόπο για να παρακάμψουν τους περιορισμούς του απαιτούμενου αποθέματος μια και καλή.
Έτσι… παρότι οι κανόνες είναι περίπλοκοι, η πραγματικότητα της κοινής λογικής είναι
ουσιαστικά αρκετά απλή:
Οι τράπεζες μπορούν να δημιουργήσουν τόσα χρήματα, όσα μπορούμε να δανειστούμε.
«Όλοι γνωρίζουν υποσυνείδητα ότι οι τράπεζες δεν δανείζουν χρήματα.
Όταν τραβάτε χρήματα από τον λογαριασμό σας, η τράπεζα δεν σας λέει
ότι δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό επειδή δάνεισε τα χρηματά σας σε κάποιον άλλο.»
~Mark Mansfield, οικονομολόγος – συγγραφέας
Παρά την συνεχή προβολή πλάνων αρχείου από νομισματοκοπεία, τα χρήματα που παράγονται
από την κυβέρνηση, συνήθως αναλογούν σε ποσοστό λιγότερο του 5% του συνολικού χρήματος
που κυκλοφορεί. Περισσότερο από το 95% των υπόλοιπων χρημάτων
που υπάρχουν σήμερα δημιουργήθηκαν από κάποιον
που υπέγραψε ένα τεκμήριο χρέους σε κάποια τράπεζα.
Σαν αυτό να μην είναι αρκετό, αυτά τα χρήματα τραπεζικής πίστωσης δημιουργούνται και καταστρέφονται σε τεράστιες ποσότητες κάθε μέρα, καθώς νέα δάνεια εκδίδονται
και παλιά δάνεια εξοφλούνται.
«Φοβάμαι ότι δεν θα άρεσε στον μέσο πολίτη αν του έλεγαν ότι οι τράπεζες έχουν την δυνατότητα -και την εξασκούν- να δημιουργήσουν χρήματα
…Και αυτοί που ελέγχουν την πίστωση ενός έθνους καθοδηγούν την πολιτική των κυβερνήσεων
και κρατούν στην χούφτα τους την μοίρα των ανθρώπων.»
~Reginald McKenna, πρώην πρόεδρος του Δ.Σ.,
Τράπεζα Midlans της Αγγλίας
Οι τράπεζες μπορούν να εφαρμόζουν αυτό το χρηματικό σύστημα μόνο με την ενεργή
συνεργασία της κυβέρνησης. Πρώτον, οι κυβερνήσεις περνούν νομοσχέδια
νόμιμης προσφοράς για να μας αναγκάσουν να χρησιμοποιούμε
το επίσημο κρατικό νόμισμα.
Δεύτερον, οι κυβερνήσεις επιτρέπουν στην ιδιωτική τραπεζική πίστωση να παρέχεται
στην μορφή αυτού του κρατικού νομίσματος.
Τρίτον, τα κρατικά δικαστήρια επιβάλλουν την εξόφληση των τραπεζικών χρεών.
Και τέλος, οι κυβερνήσεις εγκρίνουν νομοθετικές ρυθμίσεις για να προστατέψουν την λειτουργία
και την εμπιστοσύνη του κόσμου στο χρηματικό σύστημα, ενώ δεν κάνουν τίποτα για να ενημερώσουν τον κόσμο σχετικά με την πραγματική καταγωγή
του χρήματος.
Η απλή αλήθεια είναι ότι όταν υπογράφουμε στην διακεκομένη γραμμή
για ένα υποτιθέμενο δάνειο ή μια υποθήκη, η υπογεγραμένη δέσμευσή μας για εξόφληση,
υποστηριζόμενη από τα περουσιακά στοιχεία που δεσμευόμαστε να παραδόσουμε ως ρήτρα
αν δεν καταφέρουμε να εξοφλήσουμε, είναι το μόνο πράγμα αληθινής αξίας
που εμπλέκεται στην συναλλαγή.
Στον καθένα που πιστεύει ότι θα τιμήσουμε την δέσμευσή μας, αυτό το συμβόλαιο του δανείου ή της υποθήκης είναι πλέον ένα φορητό, δυνητικά συναλλασόμενο, και εμπορεύσιμο κομμάτι χαρτιού. Είναι ένα «σου χρωστάω».
Αναπαριστά αξία και συνεπώς είναι μια μορφή χρήματος.
Αυτό είναι το χρήμα που ο δανειολήπτης λαμβάνει και χρησιμοποιεί
από το υποτιθέμενο δάνειο της τράπεζας.
Τώρα… Ένα πραγματικό δάνειο στον φυσικό κόσμο σημαίνει ότι αυτός που δανείζει πρέπει
να έχει κάτι για να δανείσει.
Αν χρειάζεστε ένα σφυρί, το να σας δανείσω μια υπόσχεση παροχής ενός σφυριού που δεν
έχω, δεν θα σας φανεί και πολύ χρήσιμο. Αλλά στον τεχνητό κόσμο του χρήματος,
η υπόσχεση μιας τράπεζας να πληρώσει χρήματα που δεν διαθέτει, επιτρέπεται να θεωρείται νομικά ως χρήμα και εμείς το δεχόμαστε ως τέτοιο.
«Έτσι, το εθνικό μας μέσο συναλλαγών βρίσκεται πλέον στο έλεος των δανειοδοτικών
συναλλαγών των τραπεζών, οι οποίες δανείζουν, όχι χρήματα, αλλά υποσχέσεις παροχής χρημάτων που δεν διαθέτουν.»
–Irving Fisher, οικονομολόγος – συγγραφέας
Εφόσον ο δανειολήπτης υπογράψει την χρεωστική δέσμευση, η τράπεζα εξισορροπεί την συναλλαγή δημιουργώντας, με το πάτημα μερικών πλήκτρων σε ένα υπολογιστή,
ένα ισόποσο χρέος της τράπεζας προς τον δανειολήπτη.
Από την πλευρά του δανειολήπτη αυτό μετατρέπεται σε χρήματα δανείου στον λογαριασμό του,
και εφόσον η κυβέρνηση επιτρέπει αυτό το χρέος της τράπεζας
προς τον δανειολήπτη να μετατρέπεται σε επίσημο κρατικό νόμισμα, όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να το δέχονται ως χρήμα.
Ξανά, η βασική αλήθεια είναι πολύ απλή.
Χωρίς το έγγραφο που υπέγραψε ο δανειολήπτης, ο τραπεζίτης δεν θα είχε τίποτα να δανείσει.
Αναρωτηθήκατε ποτέ πώς είναι δυνατόν όλοι…κυβερνήσεις, οργανισμοί, εταιρίες, οικογένειες
να έχουν όλοι ταυτόχρονα χρέη και μάλιστα για τέτοια αστρονομικά ποσά;
Αναρωτηθήκατε ποτέ πως μπορεί να υπάρχουν τόσα πολλά χρήματα εκεί έξω ώστε να δανείζονται;
Τώρα γνωρίζετε.
Δεν υπάρχουν.
Οι τράπεζες δεν δανείζουν χρήματα.
Απλά τα δημιουργούν μέσω του χρέους.
Και, καθώς το χρέος είναι δυνητικά απεριόριστο, το ίδιο είναι και η παροχή χρημάτων.
Και, όπως φαίνεται τελικά…
η αντίθετη πρόταση είναι επίσης αληθής.
Χωρίς χρέος δεν υπάρχουν χρήματα.
Δεν είναι απίστευτο, ότι παρά τον αφάνταστο πλούτο των φυσικών πόρων, της τεχνολογικής καινοτομίας και της παραγωγικότητας που μας περιβάλλει, περίπου όλοι μας, από κυβερνήσεις
και εταιρίες μέχρι το κάθε ξεχωριστό άτομο, είμαστε βαριά χρεωμένοι στους τραπεζίτες;
Αν απλά οι άνθρωποι μπορούσαν να σταματήσουν ένα λεπτό και να σκεφτούν – Πως είναι δυνατόν;
Πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι που ουσιαστικά παράγουν όλο τον πραγματικό πλούτο του κόσμου να χρωστούν σε αυτούς που απλά δανείζουν τα χρήματα που αναπαριστούν τον πλούτο;
Ακόμα πιο απίστευτο είναι το ότι αφού συνειδητοποιήσουμε ότι το χρήμα στην πραγματικότητα είναι χρέος, συνειδητοποιούμε επίσης ότι αν δεν υπήρχε χρέος,δεν θα υπήρχε χρήμα.
«Αυτή είναι η ουσία του χρηματικού μας συστήματος.
Αν δεν υπήρχαν χρέη στο χρηματικό μας σύστημα,
δεν θα υπήρχαν καθόλου χρήματα.»
~Marriner S. Eccles, Πρόεδρος και κυβερνήτης
του Federal Reserve Board
Αν αυτά είναι νέα για ‘σας, δεν είστε οι μόνοι.
Οι περισσότεροι άνθρωποι φαντάζονται ότι αν όλα τα δάνεια εξοφλούνταν, η κατάσταση
της οικονομίας θα βελτιώνονταν.
Σίγουρα αυτό ισχύει σε ατομικό επίπεδο.
Ακριβώς όπως έχουμε περισσότερα χρήματα για να ξοδέψουμε όταν οι δόσεις του δανείου
μας τελειώσουν, νομίζουμε ότι αν ο όλοι μας εξοφλούσαμε τα χρέη μας, θα υπήρχαν περισσότερα χρήματα για όλους.
Αλλά η αλήθεια είναι ακριβώς το αντίθετο.
Δεν θα υπήρχαν καθόλου χρήματα.
Ορίστε… Είμαστε εξαρτημένοι ολοκληρωτικά από την συνεχώς ανανεώσιμη τραπεζική πίστωση
ώστε να υπάρχουν χρήματα. Χωρίς δάνεια, δεν υπάρχουν χρήματα.
Το οποίο είναι αυτό ακριβώς που συνέβη κατά την Παγκόσμια Οικονομική Ύφεση του 1929.
Η παροχή χρημάτων μειώθηκε δραματικά καθώς η παροχή δανείων στέρεψε.
«Αυτή είναι μια τρομακτική σκέψη.
Είμαστε εντελώς εξαρτημένοι από τις
εμπορικές τράπεζες.
Κάποιος πρέπει να δανειστεί κάθε δολάριο
που υπάρχει στην κυκλοφορία, μετρητό ή πιστωτικό.
Όσο οι τράπεζες δημιουργούν άφθονα συνθετικά
χρήματα, ευημερούμε. Αν όχι, λιμοκτονούμε.
Χωρίς καμία αμφιβολία, το χρηματικό μας
σύστημα δεν μπορεί να έχει διάρκεια.
Όταν κάποιος αντιληφθεί πλήρως την εικόνα,ο τραγικός παραλογισμός της ανέλπιδης
κατάστασής μας είναι σχεδόν απίστευτός, αλλά να ‘τος.»
~Robert H. Hemphill, Διευθυντής Πιστώσεων
της Federal Reserve Bank, Atlanta, Georgia
Αδιάκοπο Χρέος
Και αυτό δεν είναι όλο. Οι τράπεζες
δημιουργούν μόνο το ποσό του Κεφαλαίου.
Δεν δημιουργούν τα χρήματα που θα πληρώσουν τους Τόκους.
Που υποτίθεται ότι θα βρεθούν αυτά;
Το μόνο μέρος στο οποίο μπορούν οι δανειζόμενοι να βρουν χρήματα για να πληρώσουν τους Τόκους είναι η συνολική διαθέσιμη ποσότητα χρημάτων της γενικής οικονομίας.
Αλλά το μεγαλύτερο μέρος της συνολικής διαθέσιμης ποσότητας χρημάτων έχει δημιουργηθεί
με τον ίδιο ακριβώς τρόπο -ως τραπεζική πίστωση η οποία πρέπει να εξοφληθεί με περισσότερα χρήματα απ’ όσα δανείσθηκαν.
Συνεπώς παντού, υπάρχουν άλλοι δανειολήπτες στην ίδια κατάσταση, προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρουν τα χρήματα 1που χρειάζονται για να εξοφλήσουν το Κεφάλαιο
και τους Τόκους από μια συνολική πηγή χρημάτων που περιέχει μόνο το Κεφάλαιο.
Είναι φανερά αδύνατο να εξοφλήσουν όλοι το Κεφάλαιο πλέον Τόκων αφού τα χρήματα που αντιστοιχούν στους Τόκους απλά δεν υπάρχουν.
Αυτό μπορεί να εκφραστεί με μια απλή μαθηματική εξίσωση.
Το μεγάλο πρόβλημα εδώ είναι ότι για μακροπρόθεσμα δάνεια, όπως υποθήκες
και κυβερνητικά χρέη, οι συνολικοί Τόκοι ξεπερνούν κατά πολύ το Κεφάλαιο.
Έτσι, εκτός και αν δημιουργηθούν πολλά επιπλέον χρήματα για να πληρωθούν οι Τόκοι,
αυτό σημαίνει ένα μεγάλο ποσοστό κατασχέσεων των υποθηκευμένων περιουσιών
και μια μη-λειτουργική οικονομία.
Για να διατηρηθεί μια λειτουργική κοινωνία ο ρυθμός κατασχέσεων πρέπει να είναι χαμηλός.
Και έτσι, για να γίνει αυτό, όλο και περισσότερα χρήματα θα πρέπει
να δημιουργούνται από το χρέος για να καλύπτουν τις σημερινές ανάγκες εξόφλησης
παλαιότερων χρεών.
Αλλά φυσικά, αυτό απλά αυξάνει το συνολικό χρέος.
Και αυτό σημαίνει ότι τελικά, περισσότεροι τόκοι πρέπει να εξοφληθούν,
με αποτέλεσμα να έχουμε μια συνεχώς αυξανόμενη και αναπόφευκτη ακουλουθία χρεών.
Είναι απλά η χρονική καθυστέρηση μεταξυ της δημιουργίας χρημάτων ως νέων δανείων
και της εξόφλησης αυτών, που εμποδίζει την ανεπάρκεια χρήματος
να προλάβει να χρεοκωπήσει ολόκληρο το σύστημα.
Ωστόσο, καθώς το αχόρταγο πιστωτικό τέρας των τραπεζών μεγαλώνει συνεχώς, η ανάγκη δημιουργίας όλο και περισσότερων χρημάτων από το χρέος για να ταϊσθεί,
γίνεται ακόμα πιο επείγουσα.
Γιατί είναι τα επιτόκια τόσο χαμηλά; Γιατί δεχόμαστε πιστωτικές κάρτες στα
γραμματοκιβώτιά μας αυτόκλητα;
Γιατί η αμερικάνικη κυβέρνηση ξοδεύει πιο γρήγορα από ποτέ;
Μήπως για να αποφύγει την κατάρρευση ολόκληρου του χρηματικού συστήματος;
Ένας λογικός άνθρωπος πρέπει να αναρωτηθεί:
Μπορεί αυτό να συνεχίζεται για πάντα;
Δεν είναι αναπόφευκτη η κατάρρευση;
«Ένα πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε
σχετικά με το κλασματικού αποθέματος
τραπεζικό μας σύστημα είναι ότι, όπως το παιδικό
παιχνίδι με την μουσική και τις καρέκλες,
όσο η μουσική παίζει, δεν υπάρχουν χαμένοι.»
~Andrew Gause, Ιστορικός οικονομικών
Τα χρήματα διευκολύνουν την παραγωγή και το εμπόριο.
Καθώς το απόθεμα χρημάτων αυξάνεται, τα χρήματα χάνουν ολοένα την αξία τους
εκτός και αν το μέγεθος της παραγωγής και του εμπορίου, στον πραγματικό κόσμο, αυξάνεται με
το ίδιο ρυθμό. Επιπλέον, όταν ακούμε ότι η οικονομία
αναπτύσσεται με ετήσιο ρυθμό 3%, νομίζουμε ότι πρόκειται για ένα σταθερό ρυθμό.
Αλλά δεν είναι.
Το φετινό 3% αναπαριστά περισσότερα πραγματικά αγαθά και υπηρεσίες από το περυσινό 3%, επειδή είναι 3% πάνω στο νέο σύνολο.
Αντί για μια ευθεία γραμμή, όπως ίσως το εικονοποιείτε από τις λέξεις, ουσιαστικά είναι μια εκθετική καμπύλη που γίνεται όλο και πιο απότομη.
Το πρόβλημα, φυσικά, είναι ότι η αδιάκοπη ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας απαιτεί συνεχώς αυξανόμενη χρήση πραγματικών φυσικών πόρων και ενέργειας.
Ολοένα περισσότερα πράγματα πρέπει να μετατρέπονται από φυσικούς πόρους σε απόβλητα, κάθε χρόνο, για πάντα, μόνο και μόνο για να γλιτώσει το σύστημα από την κατάρρευση.
«Όποιος πιστεύει ότι η εκθετική ανάπτυξη
μπορεί να συνεχίζεται για πάντα
σε ένα πεπερασμένο κόσμο
είναι είτε τρελός, είτε οικονομολόγος.»
–Kenneth Boulding, οικονομολόγος
Τι μπορούμε να κάνουμε για αυτήν την ξεκάθαρα τρομακτική κατάσταση;
Πρώτα απ’ όλα, χρειαζόμαστε μια τελείως διαφορετική σύλληψη της έννοιας των χρημάτων.
Είναι ώρα οι άνθρωποι να αναρωτηθούν και να ρωτήσουν τις κυβερνήσεις τους,
τέσσερις απλές ερωτήσεις.
Σε όλο τον κόσμο, οι κυβερνήσεις δανείζονται χρήματα από ιδιωτικές τράπεζες έντοκα.
Το κυβερνητικό χρέος είναι ένα τεράστιο μέρος του συνολικού χρέους και η σταδιακή εξόφληση
αυτού αποτελεί ένα μεγάλο μέρος των φόρων που πληρώνουμε.
Γνωρίζουμε πλέον ότι οι τράπεζες απλά δημιουργούν από το τίποτα τα χρήματα που δανείζουν…
και ότι οι κυβερνήσεις τους έχουν δώσει άδεια να το κάνουν αυτό.
Οπότε η πρώτη ερώτηση είναι…
Γιατί οι κυβερνήσεις επιλέγουν να δανείζονται χρήματα έντοκα από ιδιωτικές τράπεζες όταν θα μπορούσαν να δημιουργούν οι ίδιες όσα χρήματα χρειάζονται χωρίς τόκους;
Και η δεύτερη μεγάλη ερώτηση είναι:
Γιατί να δημιουργούνται χρήματα ως χρέος ούτως ή άλλως;
Γιατί να μην δημιουργούνται χρήματα, τα οποία να συναλλάσονται μόνιμα και τα οποία δεν θα
χρειάζεται να επαναδανείζονται έντοκα συνεχώς μόνο και μόνο για να μπορούν να υπάρχουν;
Η τρίτη ερώτηση:
Πως μπορεί ένα χρηματικό σύστημα το οποίο λειτουργεί μόνο όταν υπάρχει μια συνεχώς
επιταχυνόμενη ανάπτυξη να χρησιμοποιηθεί για το χτίσιμο μιας
βιώσιμης οικονομίας;
Δεν είναι αυτονόητο ότι η συνεχώς επιταχυνόμενη ανάπτυξη και η βιωσιμότητα είναι ασύμβατες;
Και τέλος:
Τι είναι αυτό που κάνει το υπάρχον σύστημα να είναι εντελώς εξαρτημένο
από την συνεχή ανάπτυξη; Τι χρειάζεται να αλλάξει ώστε να επιτραπεί
η δημιουργία μιας βιώσιμης οικονομίας;
Τοκογλυφία
Κάποτε, η χρέωση οποιουδήποτε τόκου σε ένα δάνειο ονομάζοταν τοκογλυφία,
και υπόκεινταν σε βαριές ποινές, μεταξύ των οποίων και η θανατική.
Όλες οι κύριες θρησκείες απαγόρευαν την τοκογλυφία.
Τα περισσότερα επιχειρήματα που προβάλλονταν ενάντια στην εξάσκηση της τοκογλυφίας
ήταν ηθικού χαρακτήρα. Θεωρούνταν ότι η μόνος θεμιτός λόγος ύπαρξης
των χρημάτων ήταν να διευκολύνουν τις συναλλαγές αγαθών και υπηρεσιών.
Οποιαδήποτε μέθοδος δημιουργίας περισσότερων χρημάτων από τα ίδια τα χρήματα
θεωρούνταν πράξη ενός παράσιτου, ή ενός κλέφτη.
Ωστόσο, καθώς οι πιστωτικές ανάγκες του εμπορίου αυξήθηκαν, τα ηθικά επιχειρήματα
τελικά παραγκωνίστηκαν από το επιχείρημα ότι ο δανεισμός εμπεριέχει ρίσκο και μειώνει
τις επιχειρηματικές ευκαιρίες του δανειοδότη, και συνεπώς, οι απόπειρες κερδοσκοπίας από
τον δανεισμό είναι δικαιολογημένες.
Σήμερα, αυτές οι ιδέες μοιάζουν αλλόκοτες.
Σήμερα, η δημιουργία χρήματος από το χρήμα θεωρείται ιδανικό – κάτι για το οποίο αξίζει
και πρέπει να αγωνιστεί κάποιος.
Γιατί να εργάζεσαι όταν τα χρήματα σου μπορούν να εργάζονται για ‘σένα;
Ωστόσο, προσπαθώντας να οραματιστούμε ένα βιώσιμο μέλλον, είναι ξεκάθαρο ότι η χρέωση τόκων είναι ηθικό αλλά και πρακτικό πρόβλημα.
Φανταστείτε μια κοινωνία και μια οικονομία, η οποία μπορεί να λειτουργεί αιώνια επειδή, αντί να λεηλατεί τα κεφαλαιακά αποθέματα ενέργειας, αυτοπεριορίζεται στα τρέχοντα έσοδα.
Παύουν να κόβονται περισσότερα δέντρα απ’ όσα μπορούν να αναπτυχθούν στην ίδια περίοδο.
Όλη η ενέργεια είναι ανανεώσιμη: ηλιακή, βαρυτική, γεωθερμική, μαγνητική, ή ότι άλλο
ανακαλύψουμε.
Αυτή η κοινωνία ζει μέσα στα στα πλαίσια των μη-ανανεώσιμων πόρων της επαναχρησιμοποιώντας και ανακυκλώνοντας τα πάντα.
Και ο πλυθησμός απλά ανανεώνεται.
Μια τέτοια κοινωνία δεν θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει χρησιμοποιώντας ένα χρηματικό
σύστημα το οποίο είναι ολότελα εξαρτημένο από την εκθετικά αυξανόμενη ανάπτυξη.
Μια σταθερή οικονομία χρειάζεται ένα χρηματικό απόθεμα που να μπορεί τουλάχιστον να μένει
σταθερό χωρίς να καταρρέει.
Ας υποθέσουμε ότι ο συνολικός όγκος αυτού του σταθερού χρηματικού αποθέματος αναπαριστάται από αυτόν τον μεγάλο κύκλο.
Ας υποθέσουμε επίσης, ότι οι δανειοδότες πρέπει να έχουν πραγματικά χρήματα για να
δανείζουν. Αν κάποιοι άνθρωποι σε αυτό το σύστημα, αρχίσουν να δανείζουν συστηματικά χρήματα με τόκο, το μερίδιό τους από το χρηματικό απόθεμα θα μεγαλώσει.Αν συνεχίσουν να επαναδανείζουν έντοκα τα χρήματα από προηγούμενες εξωφλήσεις
ποιό είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα;
Είτε είναι χρυσός, είτε κυβερνητικά χρήματα, είτε χρήματα δημιουργημένα απ’το χρεός,
δεν έχει καμία σημασία.
Οι δανειοδότες θα καταλήξουν να έχουν ΟΛΑ τα χρήματα του χρηματικού αποθέματος.
Και αφού αρχειοθετηθούν όλες οι κατασχέσεις και οι χρεωκοπίες, θα καταλήξουν επίσης
ιδιοκτήτες όλης της πραγματικής περιουσίας.
Μόνο εάν τα έντοκα δάνεια εκδίδοταν ισόποσα από όλα τα μέλη του πληθυσμού
θα λύνονταν αυτό το κεντρικό πρόβλημα. Η βαριά φορολογία των τραπεζικών κερδών,
μπορεί επίσης να πετύχει αυτόν τον σκοπό.
Αλλά τότε, γιατί να θέλουν να υπάρχουν
οι τράπεζες;
Αν θα μπορούσαμε ποτέ να ελευθερωθούμε από την υπάρχουσα κατάσταση, θα μπορούσαμε να φανταστούμε το τραπεζικό σύστημα να λειτουργεί ως μια αφιλοκερδής
υπηρεσία προς την κοινωνία, καταβάλλοντας τα κέρδη από τους τόκους
στους πολίτες ως μέρισμα, ή δανείζοντας άτοκα.
«Δεν βρήκα μέχρι τώρα κανέναν, ο οποίος να
μπορεί με λογική σκέψη,
να δικαιολογήσει την κυβέρνηση που δανείζεται
την χρήση των δικών της χρημάτων…
Πιστεύω ότι θα έρθει ο καιρός που ο κόσμος
θα απαιτήσει να αλλάξει αυτό.
Πιστεύω ότι θα έρθει ο καιρός σε αυτή τη χώρα
που πράγματι θα κατηγορήσουν εσάς και εμένα
και κάθε άλλον που σχετίζεται με το κογκρέσο
επειδή καθίσαμε άπραγοι και επιτρέψαμε την
διαιώνιση ενός τόσο βλακώδους συστήματος.»
~ Wright Patman. Δημοκρατικός εκπρόσωπος του
κογκρέσου των ΗΠΑ, 1928-1976
Πρόεδρος της επιτροπής για τραπεζικά & νομισματικά
θέματα, 1963-1975
Αλλάζοντας το Σύστημα
Εφόσον είναι η ίδια η θεμελιακή φύση του συστήματος αυτή που δημιουργεί τα προβλήματα,
ψευτοεπισκευές στο σύστημα δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να τα λύσουν.
Ολόκληρο το σύστημα πρέπει να αντικατασταθεί.
Πολλοί κριτικοί του χρηματικού συστήματος φωνάζουν να επιστρέψουμε σε χρήματα
που βασίζονται στον χρυσό, ισχυριζόμενοι ότι ο χρυσός έχει μια μακρά ιστορία αξιοπιστίας.
Αγνοούν την πληθώρα από κομπίνες που μπορούν να εφαρμοστούν στον χρυσό:
ξύρισμα νομισμάτων, χρήση ευτελέστερων μετάλλων, ρύθμιση της αξίας του μέσω μονοπωλιακών τακτικών, κομπίνες που όλες εφαρμόστηκαν στην αρχαία
Ρώμη, και συνέβαλαν στην πτώση της.
Μερικοί υποστηρίζουν το ασήμι, που υπάρχει σε μεγαλύτερη αφθονία από τον χρυσό και έτσι
είναι δύσκολο να ρυθμιστεί η αξία του μέσω μονοπωλιακών τακτικών.
Δεν είναι λίγοι και αυτοί που αμφισβητούν την ανάγκη επιστρέψουμε στα πολύτιμα μέταλλα.
Κανείς δεν θέλει να πάμε πίσω, τότε που έπρεπε να κουβαλάμε βαριά σακιά με κέρματα
για να πάμε για ψώνια.
Είναι βέβαιο ότι είτε χάρτινο, είτε ψηφιακό, είτε πλαστικό, είτε πιθανότατα βιομετρικό,
οποιοδήποτε και να είναι το πραγματικό μέσο συναλλαγής στο μέλλον, έχει, όπως και σήμερα,
τις ίδιες προοπτικές δημιουργίας απεριόριστου χρήματος απ’ το χρέος.
Εκτός αυτού, αν ο χρυσός επανέρχοταν πάλι ως η αποκλειστική νόμιμη βάση του χρήματος, αυτοί που δεν έχουν χρυσό θα βρεθούν ξαφνικά χωρίς καθόλου χρήματα!
Άλλοι συνήγοροι της μεταρρύθμισης του χρηματικού συστήματος υποστηρίζουν ότι τα κύρια προβλήματα είναι η απληστεία και η ανεντιμότητα, και ότι μάλλον υπάρχουν καλύτεροι τρόποι
για να δημιουργηθεί ένα έντιμο και ισόνομο χρηματικό σύστημα, απ’την επιστροφή στο ασήμι
ή στον χρυσό.
Διανοητές έχουν προτείνει διάφορες εναλλακτικές μεθόδους δημιουργίας του χρήματος.
Αρκετά ιδιωτικά ανταλλακτικά συστήματα δημιουργούν χρήματα από το χρέος, όπως
περίπου και οι τράπεζες, αλλά το κάνουν ανοικτά και χωρίς να χρεώνουν
τόκους.
Ένα παράδειγμα είναι ένα ανταλλακτικό σύστημα στο οποίο το χρέος εκφράζεται ως
ενέχυρο ωρών εργασίας, όπου σε όλα τα είδη εργασίας αντιστοιχίζεται η ίδια χρηματική αξία,
επιτρέποντας στις ώρες εργασίας να αναλογούν σε τιμές αγαθών σε δολάρια.
Αυτού του είδους το χρηματικό σύστημα μπορεί να «στηθεί»από οποιονδήποτε μπορεί να επινοήσει ένα τρόπο για να γίνονται οι υπολογισμοί και να βρει πρόθυμους και αξιόπιστους συμμετέχοντες.
Το στήσιμο ένος τοπικού ανταλλακτικού χρηματικού συστήματος, ακόμα και αν δεν χρησιμοποιηθεί άμεσα από όλους, θα ήταν ένα συνετό μέτρο έκτακτης ανάγκης
για οποιαδήποτε κοινότητα.
Η μεταρρύθμιση του χρηματικού συστήματος, όπως η μεταρρύθμιση του εκλογικού συστήματος,
είναι ένα μεγάλο θέμα, ένα θέμα που απαιτεί θέληση αλλαγής και
ανοικτή σκέψη. Η μεταρρύθμιση του χρηματικού συστήματος, ξανά, όπως η μεταρρύθμιση του εκλογικού συστήματος, δεν θα γίνει εύκολα, γιατί οι τεράστιας δύναμης παράγοντες που επωφελούνται από το υπάρχον σύστημα θα κάνουν ότι περνά από το χέρι τους
για να διατηρήσουν την κυριαρχία τους.
Τώρα που είδαμε ότι τα χρήματα είναι απλά μια ιδέα και ότι στην πραγματικότητα τα χρήματα μπορούν να είναι οτιδήποτε ορίσουμε, να μια πολύ απλή εναλλακτική θεωρία για να εξετάσετε. Αυτό το μοντέλο βασίζεται σε συστήματα που έχουν λειτουργήσει στο παρελθόν, στην Αγγλία και στην Αμερική, συστήματα που υπονομεύθηκαν και καταστράφηκαν από χρυσοπώλες, τραπεζίτες, και το δικό τους σύστημα κλασματικού αποθέματος.
Για να δημιουργηθεί μια οικονομία που βασίζεται σε σταθερό, άτοκο χρήμα, τα χρήματα θα μπορούσαν απλά να δημιουργούνται και να εισάγονται στην οικονομία ως δαπάνες
από την κυβέρνηση, κατά προτίμηση σε σταθερής αξίας έργα υποδομής
που διευκολύνουν το εμπόριο, όπως δρόμους, σιδηρόδρομους, γέφυρες, λιμάνια
και δημόσιες αγορές.
Αυτά τα χρήματα δεν θα έχουν δημιουργηθεί από το χρέος.
Θα έχουν δημιουργηθεί ως αξία, αξία στην μορφή των έργων στα οποία επενδύθηκαν.
Αν αυτά τα νέα χρήματα διευκολύνουν το εμπόριο στον ανάλογο βαθμό, ώστε να χρησιμοποιηθούν, η δημιουργία τους δεν θα προκαλέσει ούτε τον ελάχιστο πληθωρισμό.
Αν ωστόσο, οι κυβερνητικές δαπάνες προκαλέσουν πληθωρισμο, υπάρχουν δύο τρόποι αντιμετώπισης.
Ο πληθωρισμός έχει τα ίδια αποτελέσματα με μια επίπεδη φορολογία των χρημάτων.
Είτε η αξία των χρημάτων μειωθεί 20%, είτε η κυβέρνηση μας πάρει το 20% των χρημάτων μας,
τα αποτελέσματα στην αγοραστική μας δύναμη είναι τα ίδια. Από αυτήν την οπτική γωνία, ο πληθωρισμός στην θέση της φορολογίας, μπορεί να είναι πολιτικά αποδεκτός αν τα χρήματα που τον δημιουργούν δαπανώνται σοφά και εφόσον διατηρείται μέσα σε κάποια όρια.
Ισοδύναμα, η κυβέρνηση θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον πληθωρισμό, συλλέγοντας
χρήματα από φόρους, τα οποία στην συνέχεια θα έβγαζε εκτός κυκλοφορίας, μειώνοντας το απόθεμα χρημάτων, επαναφέροντας έτσι την αρχική αξία του χρήματος.
Όμοια, για να ελεγθεί ο αποπληθωρισμός, το φαινόμενο των πτώσεων σε μισθούς και τιμές,
η κυβέρνηση θα μπορούσε απλά να δημιουργεί περισσότερα χρήματα μέσω δαπανών.
Χωρίς ανταγωνιστική δημιουργία χρήματος από τον ιδιωτικό τομέα, οι κυβερνήσεις θα έχουν πιο αποδοτικό έλεγχο του εθνικού χρηματικού αποθέματος.
Ο κόσμος θα ξέρει ποιον να κατηγορήσει αν τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Οι κυβερνήσεις θα μπορούν να εναλλάσσονται με βάση την ικανότητα που έχουν να διατηρούν την αξία του χρήματος.
Οι κυβερνήσεις θα λειτουργούν βασιζόμενες κυρίως στην φορολογία, όπως και τώρα, αλλά τα
χρήματα των φόρων θα πιάνουν πλέον τόπο αφού δεν θα σπαταλούνται για να πληρώνουν
τους τόκους του εθνικού χρέους στους τραπεζίτες.
Θα μπορούσε να μην υπάρχει καθόλου εθνικό χρέος, αν η κυβέρνηση απλά δημιουργούσε τα
χρήματα που χρειάζοταν.
Η αέναη συλλογική υποδούλωση στις τράπεζες, μέσω της εξόφλησης των τόκων του κυβερνητικού χρέους, θα ήταν αδύνατη.
«Τα χρήματα είναι μια νέα μορφή δουλείας
και η μόνη διαφορά της από την παλιά μορφή
είναι το γεγονός ότι είναι απρόσωπη, ότι δεν υπάρχει ανθρώπινη σχέση
μεταξή αφέντη και δούλου.» ~Leo Tolstoy
Η Αόρατη Δύναμη
«Κανείς δεν είναι περισσότερο σκλαβωμένος
από αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ελεύθεροι»
~Goethe
Αυτό που διαδαχθήκαμε ως δημοκρατία και ελευθερία έχει καταντήσει στην πραγματικότητα μια δαιμόνια, αόρατη μορφή οικονομικής δικτατορίας.
Όσο όλόκληρη η κοινωνία μας παραμένει πλήρως εξαρτημένη από την τραπεζική πίστωση
ως παροχή χρημάτων, οι τραπεζίτες θα είναι σε θέση να παίρνουν αποφάσεις σχετικά με το ποιος θα παίρνει χρήματα και ποιος δεν θα παίρνει.
«Το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα
κατασκευάζει χρήματα από το τίποτα.
Η όλη διαδικασία είναι μάλλον το πιο εκπληκτικό
ταχυδακτυλουργικό κόλπο που ανακαλύφθηκε ποτέ.
Το τραπεζικό σύστημα επινοήθηκε μέσα στην
αχρειότητα και γεννήθηκε μέσα στην αμαρτία.
Οι τραπεζίτες κατέχουν την Γη.
«Ακόμα και αν την πάρετε πίσω από αυτούς,
αν τους αφήσετε την δύναμη να δημιουργούν χρήματα,
με μια μολυβιά θα δημιουργήσουν αρκετά
για να την αγοράσουν ξανά…
Αν τους αφαιρέσετε αυτή την δύναμη, όλες οι
μεγάλες περιουσίες τους, όπως η δική μου,
θα εξαφανιστούν,
και πρέπει να εξαφανιστούν, γιατί τότε αυτός
ο κόσμος θα είναι ένας καλύτερος και πιο
χαρούμενος κόσμος για να ζήσει κάποιος.
Αλλά αν θέλετε να συνεχίσετε να είστε σκλάβοι
των τραπεζών και να πληρώνετε το κόστος της
ίδιας σας της σκλαβιάς,
τότε αφήστε τους τραπεζίτες να δημιουργούν
χρήματα και να ελέγχουν την πίστωση.»
~Sir Josiah Stamp – Διευθυντής, Τράπεζα της Αγγλίας 1928-1941
(φημιζόμενος, τότε, ως ο 2ος πλουσιότερος
άνθρωπος στην Αγγλία)
«Οι ανικανότητα των αποίκων να πάρουν μόνιμα
την δύναμη να δημιουργούν τα δικά τους χρήματα
από τα χέρια του Γεωργίου ΙΙΙ
και των διεθνών τραπεζιτών
ήταν ο ΚΥΡΙΟΣ λόγος για τον επαναστατικό πόλεμο.»
~Benjamin Franklin
Λίγοι γνωρίζουν σήμερα ότι, η ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, από την επανάσταση του 1776, είναι στο μεγαλύτερο μέρος της, το αφήγημα ενός επικού αγώνα για την μόνιμη απελευθέρωση από τον έλεγχο των διεθνών ευρωπαικών τραπεζών.
Αυτός ο αγώνας χάθηκε το 1913, όταν ο πρόεδρος Woodrow Wilson υπέγραψε
το Νομοσχέδιο Ομοσπονδιακού Αποθέματος (Federal Reserve Act) θέτοντας το διεθνές τραπεζικό καρτέλ υπεύθυνο για την δημιουργία του αμερικάνικου χρήματος.
«Είμαι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος.
Χωρίς να το θέλω, κατέστρεψα την χώρα μου.
Ένα μεγάλο βιομηχανικό έθνος ελέγχεται
από το πιστωτικό του σύστημα.
Το πιστωτικό μας σύστημα είναι συγκεντρωμένο.
Έτσι, η ανάπτυξη του έθνους και όλες μας οι
δραστηριότητες βρίσκονται στο έλεος μερικών
ανθρώπων.
Φτάσαμε να είμαστε μια από τις χειρότερες, μια από τις πιο πλήρως ελεγχόμενες
και κυριαρχημένες κυβερνήσεις στον πολιτισμένο κόσμο.
Όχι πλέον κυβέρνηση ελεύθερης άποψης, όχι πλέον κυβέρνηση από απόφαση και
ψήφο της πλειοψηφίας, αλλά κυβέρνηση από την θέληση και την βία
μιας μικρής ομάδας κυρίαρχων ανθρώπων.
~ Woodrow Wilson – Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών
1913-1921
Η δύναμη αυτού του συστήματος είναι βαθιά ριζωμένη. Το ίδιο είναι και η σιωπή των ΜΜΕ
και του εκπαιδευτικού συστήματος γύρω από αυτό το θέμα.
Πριν χρόνια, ένας καναδός αναπληρωτής πρωθυπουργός έκανε μια δημοσκόπηση μεταξύ μη-οικονομολόγων, επαγγελματιών με υψηλό επίπεδο μόρφωσης και απλών ανθρώπων στον δρόμο
και ανακάλυψε ότι κανένας από αυτούς δεν είχε μια ακριβή κατανόηση για το πως δημιουργείται το χρήμα.
Μάλιστα, είναι μάλλον σωστό αν πούμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, συμπεριλαμβάνοντας
και τους τραπεζικούς υπαλλήλους, δεν έχουν αφιερώσει ούτε ένα λεπτό σκέψης στο θέμα.
Εσείς;
«Όλη η πολυπλοκότητα, η σύγχυση και οι συμφορές
της Αμερικής οφείλονται
όχι στα ελαττώματα του Συντάγματος ή της Συνομοσπονδίας,
όχι στην θέληση για τιμές και αρετές,
όσο στην ουσιαστική άγνοια της φύσης
του νομίσματος, της πίστωσης και της κυκλοφορίας.»
~ John Adams,
Ιδρυτής του αμερικάνικου συντάγματος
Το σύγχρονο σύστημα δημιουργίας χρημάτων απ’ το χρέος γεννήθηκε πριν περίπου τριακόσια χρόνια, όταν ιδρύθηκε η πρώτη Τράπεζα της Αγγλίας
με βασιλική άδεια να δανείζει γραμμάτια χρυσού με το σύστημα του κλασματικού αποθέματος
σε μια μικρή σχετικά αναλογία του 2:1.
Αυτή η μικρή αναλογία ήταν απλά το «πρώτο βήμα» για αυτό που έμελλε να ακολουθήσει.
Αυτό το σύστημα είναι πλέον παγκόσμιο, δημιουργεί ουσιαστικά απεριόριστη ποσότητα
χρημάτων από αέρα κοπανιστό, και έχει αλυσοδέσει περίπου όλο τον πλανήτη
σε ένα εκθετικά αυξανόμενο χρέος που δεν μπορεί να εξοφληθεί ποτέ.
Μπορεί αυτό να συνέβη κατά λάθος;
Ή πρόκειται για συνομωσία;
Προφανώς, κάτι πολύ ΜΕΓΑΛΟ παίζεται εδώ.
«Όποιος ελέγχει τον όγκο των χρημάτων στην
χώρα μας είναι ο απόλυτος άρχοντας όλης της
βιομηχανίας και του εμπορίου…
και όταν συνειδητοποιείς ότι ολόκληρο το σύστημα
ελέγχεται τόσο εύκολα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο,
από λίγους ισχυρούς ανθρώπους στην κορυφή,
δεν χρειάζεται να σου πει κάποιος που οφείλονται
οι περίοδοι πληθωρισμού και οικονομικής ύφεσης.»
~James A. Garfield,
δολοφονημένος πρόεδρος των Η.Π.Α.
«Η κυβέρνηση θα έπρεπε να δημιουργεί,
να εκδίδει, και να κυκλοφορεί
όλα τα χρήματα και τα πιστωτικά παράγωγα
που χρειάζονται για να καλύψουν τις κυβρνητικές
δαπάνες και την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών.
Με την υιοθέτηση αυτών των αρχών,
οι φορολογούμενοι πολίτες θα εξοικονομήσουν
τεράστια ποσά που τώρα δίνουν για εξόφληση τόκων.
Το δικαίωμα της δημιουργίας και έκδοσης χρημάτων
είναι, όχι μόνο το ανώτατο αποκλειστικό
προνόμιο της κυβέρνησης,
αλλά και η μεγαλύτερη δημιουργική της ευκαιρία.»
~Abraham Lincoln,
δολοφονημένος πρόεδρος των Η.Π.Α.
«Οσότου ο έλεγχος της έκδοσης
χρημάτων και πιστώσεων
να επανέλθει στην κυβέρνηση και να αναγνωριστεί
ως η πλέον περίοπτη και ιερή ευθύνη της,
όλες οι συζητήσεις περί εθνικής κυριαρχίας
της Βουλής και της Δημοκρατίας
είναι άσκοπες και μάταιες…
Όταν ένα έθνος δεν έχει πλέον τον έλεγχο του
πιστωτικού συστήματος, δεν έχει σημασία
ποιός θεσπίζει τους νόμους του…
Εφόσον τεθεί επικεφαλής, η τοκογλυφία
θα καταστρέψει οποιοδήποτε έθνος.»
~ William Lyon Mackenzie King
πρώην πρωθυπουργός του Καναδά
(ο οποίος εθνικοποίησε την Τράπεζα του Καναδά)
«Είμαστε ευγνόμωνες στην Washington Post,
στους New York Times, στο Time Magazine
και σε άλλες μεγάλες εκδόσεις των οποίων οι διευθυντές πήραν μέρος στις συναντήσεις μας και σεβάστηκαν τις υποσχέσεις τους για διακριτικότητα, για περίπου σαράντα χρόνια.
Θα ήταν αδύνατο για μας να αναπτύξουμε τα σχέδιά μας για τον κόσμο αν ήμασταν κάτω από τα δυνατά φώτα της δημοσιότητας όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά ο κόσμος είναι πιο προχωρημένος πλέον και είναι έτοιμος να βαδίσει προς μια παγκόσμια κυβέρνηση.
Η υπερεθνική ύπατη εξουσία από μια τάξη εκλεκτών διανοούμενων και από τις διεθνείς τράπεζες είναι σίγουρα προτιμώτερη
από τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό που εφαρμόζονταν τους προηγούμενους αιώνες»
~David Rockefeller, απευθυνόμενος
στη συνάντηση της Τριμερούς Αρμοστείας, 1991
«Μόνο τα μικρά μυστικά χρήζουν προστασίας.
Τα μεγάλα κρατούνται κρυφά από την λαική δυσπιστία.»
~ Marshall McLuhan, «guru» των media
Το Χρήμα ως Χρέος
Υποτιτλισμός: www.kepik.gr
Το τραπεζικό λόμπι ξόδεψε τεράστια ποσά στην Ουάσιγκτον για να πείσει τους κυβερνώντες να υιοθετήσουν το νομικό πλαίσιο που του επέτρεψε να στήσει τον… τζόγο το χοντρό. Στις Βρυξέλλες, ο Ευρωπαίος φορολογούμενος πληρώνει και… χρηματική αποζημίωση στους λομπίστες για την προσπάθεια τους να πείσουν την Κομισιόν!
Μετά από τρεις δεκαετίες ακατάπαυστης απορρύθμισης, η χειρότερη κρίση από το ’30 έχει αφήσει τους σημαντικότερους παίχτες σε κατάσταση αμηχανίας. Μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι όπως η Lehman Brothers, η AIG, η Northern Rock ή η Hypo Real Estate έσπειραν τον όλεθρο, μέχρι που ολόκληρος ο χρηματοοικονομικός τομέας βρέθηκε στο καναβάτσο. Οι πάλαι ποτέ ‘ήρωες της ανάπτυξης’ στιγματίζονται τώρα ως αδίστακτοι κερδοσκόποι. Μία καίρια ερώτηση τίθεται ξανά και ξανά: ποιος ευθύνεται για την κρίση;
Ένας πρώτης τάξεως ύποπτος είναι το τραπεζικό λόμπι στην Ουάσιγκτον, το οποίο άνοιξε το δρόμο για την απορρύθμιση που οδήγησε στην κρίση. Μεγάλα ποσά ξοδεύτηκαν για να πείσουν τους πολιτικούς να δημιουργήσουν το πλαίσιο που επέτρεψε τα… χοντρά στοιχήματα.
Όσον αφορά την Ευρώπη, ο ρόλος του τραπεζικού λόμπι στις Βρυξέλλες δεν είναι δυνατό να αγνοηθεί. Και δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για να ανακαλύψει ότι οι Βρυξέλλες παραχώρησαν στους χρηματοπιστωτικούς οίκους προνόμια που στην Αμερική ούτε να ονειρευτούν δεν θα μπορούσαν.
Για τις επιχειρήσεις του χρηματοοικονομικού τομέα δεν ήταν διόλου δύσκολο να αποκτήσουν πρόσβαση στους διαμορφωτές των πολιτικών αποφάσεων στην ΕΕ. Οι πόρτες είναι ανοικτές γι’ αυτούς εδώ και καιρό και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει απευθύνει ανοιχτή πρόσκληση στον τομέα να παραβρίσκεται στο τραπέζι που λαμβάνονται οι αποφάσεις, όποτε το επιθυμεί. Και παρόλη τη χρηματοοικονομική κατάρρευση, την οικονομική κρίση και την αμηχανία των μεγάλων τραπεζών σε σχέση με τα λάθη τους, δεν υπάρχει μέχρι στιγμής καμία ένδειξη ότι η προνομιακή αυτή μεταχείριση θα σταματήσει.
Δισεκατομμύρια ξοδεύονται για την επιρροή των πολιτικών θεσμών
Όσον αφορά τις ΗΠΑ, υπάρχουν μάλλον ξεκάθαρα στοιχεία σε σχέση με τον τρόπο που δόθηκε η απαραίτητη ελευθερία κινήσεων για να πραγματοποιηθούν οι καταστροφικές επενδύσεις που αποτέλεσαν την αφορμή του ξεσπάσματος της κρίσης. Το Φεβρουάριο, η αμερικανική ερευνητική ομάδα Wall Street Watch δημοσίευσε μια μελέτη με τίτλο ‘Το ξεπούλημα: Πώς η Γούολ Στρήτ και η Ουάσιγκτον πρόδωσαν την Αμερική’. Η μελέτη δείχνει την άμεση σχέση που είχε το λόμπινγκ των τραπεζών στην Ουαστιγκτόν με την κρίση.
Οι συγγραφείς εφιστούν την προσοχή σε 12 συγκεκριμένες πολιτικές διαμάχες στις οποίες το χρηματοοικονομικό λόμπι κατάφερε να επικρατήσει, με συνέπεια να δημιουργηθεί το πλαίσιο που οδήγησε στην κατάρρευση.
Υιοθετήθηκαν, για παράδειγμα, νέοι λογιστικοί κανόνες που επέτρεπαν την αφαίρεση των αποτυχημένων επενδύσεων από τους επίσημους ισολογισμούς και κανόνες που άφηναν τις τράπεζες να αυτορυθμιστούν σε μια σειρά ζωτικά ζητήματα, ενώ καταργήθηκε η διάκριση ανάμεσα στις εμπορικές και επενδυτικές τράπεζες. Όλα αυτά διευκόλυναν το τζογάρισμα των αποταμιεύσεων των απλών ανθρώπων.
Ένας από τους πολλούς παράγοντες της πολιτικής αυτής ‘επιτυχίας’ ήταν οι μεγάλοι προϋπολογισμοί που αφιερώθηκαν στο λόμπινγκ. Ο αμερικανικός χρηματοοικονομικός τομέας απασχόλησε το 2007 γύρω στους 3.000 υπαλλήλους για να κάνουν λόμπινγκ. Μέσα στην τελευταία δεκαετία ξόδεξε στο λόμπινγκ 3,4 δισεκατομύρια δολάρια. Οι δωρεές του στις καμπάνιες του Ομπάμα, του Μακ Κέιν και άλλων έφτασαν το αστρονομικό ποσό των 5,1 δισεκατομυρίων. (Για να καταλάβουμε το μέγεθος του ποσού στα 3 με 5 δις υπολογίζεται το κόστος του πολέμου στο Ιράκ για τις ΗΠΑ ενώ η αναπτυξιακή βοήθεια της Δύσης στον τρίτο κόσμο είναι 2,3 δις στα τελευταία 60 χρόνια).
Έχει η κατάσταση στην Ευρώπη κάποια σχέση με την εικόνα αυτή; Είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί πόσα χρήματα ξοδεύτηκαν από το χρηματοοικονομικό τομέα στην πρωτεύουσα της ΕΕ για να επηρρεαστεί η Επιτροπή, το Συμβούλιο των υπουργών και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Οι κανόνες διαφάνειας στις ΗΠΑ με την υποχρεωτική καταγραφή όλων των λομπιστών είναι πολύ πιο αυστηροί και ουσιαστικοί από ότι στην ΕΕ. Στην τελευταία, η καταγραφή είναι εθελοντική και οι περισσότερες χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις έχουν επιλέξει να απέχουν εντελώς και να μην παρέχουν ούτε τον ασήμαντο όγκο πληροφοριών που απαιτείται από το εθελοντικό μητρώο καταγραφής.
Οι τρύπες στο εθελοντικό αυτό σχήμα είναι τόσο μεγάλες που μπορεί κανείς να οδηγήσει τραίνο από μέσα τους. Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Τραπεζών (European Banking Federation – EBF) – ένας από τους λίγους οργανισμούς που έχουν επιλέξει να εγγραφούν – μας λέει για παράδειγμα ότι ξοδεύει ‘περισσότερο από 1 εκατομύριο ευρώ’ το χρόνο στο λόμπινγκ. Κανείς δεν την υποχρεώνει να μας πει αν αυτό σημαίνει 1,1 , 10 ή 50 εκατομύρια ούτε και να μας εξηγήσει σε τι ακριβώς ξοδεύτηκαν τα χρήματα αυτά.
Ο Επίτροπος McCrery και το τραπεζικό λόμπι
Δεν είναι εύκολο λοιπόν να πραγματοποιήσει κανείς στην ΕΕ μια αποτίμηση του ρόλου του λόμπινγκ στην κρίση όπως έγινε στις ΗΠΑ. Παρόλαυτα, δεν λείπουν τα ίχνη και οι καπνισμένες κάνες, ενώ πρόσφατα κάποιος που είναι ‘βασιλικότερος του βασιλέως’ πρόσφερε τη μαρτυρία του.
Ο μάρτυρας δεν είναι άλλος από τον αρμόδιο για το χρηματοοικονομικό τομέα, Επίτροπο Εσωτερικής Αγοράς Charlie McCreevy από την Ιρλανδία. Ο McCreevy είναι γνωστός ως ένας από τους πιο σκληρούς νεοφιλελευθέρους μέσα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και υπήρξε πάντα ανερυθρίαστος οπαδός της ελεύθερης κίνησης των κεφαλαίων και της άρσης των περιορισμών στο χρηματοοικονομικό τομέα, τις οποίες ακριβώς και θεωρούσε ως το δρόμο προς την ανάπτυξη και την ευημερία. Η χρηματοοικονομική σταθερότητα δεν ήταν ποτέ ανάμεσα στις προτεραιότητες του McCreevy.
Πρόσφατα έγινε στόχος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος όταν αρνήθηκε να ακολουθήσει τις προτάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την εισαγωγή αυστηρότερων κανόνων στα πακέτα επενδυτικών κεφαλαίων και κυρίως στα αντισταθμιστικά κεφάλαια (hedge funds).
Οι Σοσιαλδημοκράτες αντέδρασαν ανακράζοντας ‘ως εδώ’ μέσω μιας κοινής δήλωσης τριών ηγετικών τους προσωπικοτήτων: ‘oι ενέργειες του Επιτρόπου McCreevy δείχνουν μια πλήρη έλλειψη σεβασμού απέναντι στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και αρμόζουν περισσότερο σε ένα πληρωμένο λομπίστα της χρηματοοικονομικής βιομηχανίας παρά σε έναν Ευρωπαίο Επίτροπο’. ‘Ακόμα και.. ο McCreevy πρέπει να σέβεται το Κοινοβούλιο’ δήλωσαν οι κ.κ. Μπερές, Ράσμουσεν και Σουλτς στις 16 Δεκεμβρίου 2008.
Με ένα τέτοιο λοιπόν παρελθόν στην πλάτη του, ο Ιρλανδός Επίτροπος προεβεί σε κάποιες αρκετά αξιοσημείωτες δηλώσεις σχετικά με τη σχέση του τραπεζικού λόμπινγκ και της τωρινής κρίσης. Σε μια ομιλία του στο Δουβλίνο το Φεβρουάριο είπε:
‘Αυτό που δε μας χρειάζεται είναι το να πιαστούμε αιχμάλωτοι αυτών που διαθέτουν τους μεγαλύτερους προϋπολογισμούς λόμπινγκ ή τους πιο πεσιτικούς λομπίστες. Πρέπει να θυμόμαστε ότι ήταν αυτοί ακριβώς οι λομπίστες που έπεισαν τους νομοθέτες να εισάγουν διατάξεις και ρήτρες που συνέβαλαν στις χαλαρές προδιαγραφές και τις υπερβολές που δημίουργησαν τους συστημικούς κινδύνους. Ο φορολογούμενος είναι αυτός που πληρώνει τώρα το λογαριασμό.’
Δηλώσεις σαν κι αυτή αποτελούν ‘καινά άσματα’ στο ρεπερτότιο του McCreevy που δε μας έχει συνηθίσει σε τέτοια. Απύθμενη υποκρισία; Ίσως, αλλά η αξία των δηλώσεων παραμένει μεγάλη.
Η Επιτροπή γενικά και ο McCreevy ειδικά εγγυόντουσαν πάντα μακρές διαδικασίες διαβούλευσης με το τραπεζικό λόμπι πριν καταθέσουν οποιοδήποτε νομοθετικό κείμενο στα υπόλοιπα όργανα της ΕΕ.
Σε όλα τα στάδια της διαδικασίας λήψης αποφάσεων όπου η Επιτροπή παίζει κάποιο ρόλο, η δυνατότητα επιρροής προσφερόταν στους βασικούς χρηματοπιστωτικούς οίκους και στους σύνδεσμους χρηματοοικονομικών επιχειρήσεων σε ασημένιο δίσκο.
Οι μεγάλες τράπεζες, οι ασφαλιστικοί γίγαντες και το πλήθος των διαφόρων περιέργων χρηματοοικονομικών επιχειρήσεων κατακλύζουν τα συμβουλευτικά σώματα όλων των ειδών της ΕΕ. Τους δίνεται έτσι τη δυνατότητα να είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικοί ξοδεύοντας πολύ λίγα. Η συμμετοχή στα συμβουλευτικά σώματα δεν είναι απλά δωρεάν, αλλά ορισμένες φορές η Επιτροπή καλύπτει και τα έξοδα παράστασης!
Επίσημα, οι ομάδες ειδικών (expert groups) – ένα είδος συμβουλευτικών σωμάτων – θα έπρεπε να παρέχουν ουδέτερη και πολύπλευρη εξειδικευμένη γνώση στην Επιτροπη. Στην πραγματικότητα, ο ρόλος τους είναι πολιτικός και παρεμβαίνουν τόσο στην εκπόνηση των μακροπρόθεσμων στόχων και σχεδίων όσο και σε επίπεδο τεχνικών λεπτομερειών.
Το 1998, η Επιτροπή υπέβαλε την πρόταση για ένα μακροπρόθεσμο ‘Σχέδιο Δράσης για τις Χρηματοπιστωτικές Υπηρεσίες’. Το σχέδιο περιλάμβανε 42 ξεχωριστές νομοθετικές πρωτοβουλίες και είχε καταρτιστεί μετά από διεξοδικές διαβουλεύσεις με τα χρηματοοικονομικά λόμπι. Το 2004 πραγματοποιήθηκε η μεσοπρόθεσμη αναθεώρηση του. Ένα στατηγικό κομάτι αυτής της διαδιακασίας ήταν οι τέσσερις αναφορές που ετοιμάστηκαν από ομάδες ειδικών σε τέσσερις βασικούς τομείς συμπεριλαμβανομένου του τραπεζικού.
Η ‘Ομάδα Ειδικών για τις Τράπεζες’ περιείχε 22 μέλη από μεγάλες τράπεζες και συνδέσμους επιχειρήσεων και ένα μόνο μέλος μιας οργάνωσης καταναλωτών από τη Βρετανία. Όπως ήταν αναμενόμενο η αναφορά της προέβαλε αιτήματα για την επιτάχυνση της φιλελευθεροποίησης, αλλά και την ευχή να συνεχίσει η Επιτροπή να εγγυάται τη συνεχή επαφή της με τον ιδιωτικό χρηματοοικονομικό τομέα. Κανένα απτό μέτρο που να στοχεύει στην εξασφάλιση μακροπρόθεσμης σταθερότητα ς δεν υπήρχε στην αναφορά. Πριν μπει μια πρόταση στο τραπέζι.
Τόσο τα απλά νομοθετικά κείμενα όσο και οι κανονισμοί – πλαίσια δε παρουσιάζονται στο Συμβούλιο και το Κοινοβούλιο πρωτού δοθεί η ευκαιρία στις τράπεζες, τις ασφαλιστικές, τις χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις και τα επενδυτικά ταμεία να παρουσιάσουν λεπτομερείς προτάσεις.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το να μπορεί κανείς να ‘αφήσει το στίγμα του’ σε μια πρόταση της Επιτροπής αποτελεί μεγάλο πλεονέκτημα καθότι εκείνη μόνο έχει το δικαίωμα να συντάσει νομοθετικές προτάσεις.
Αν κάποιος στο Συμβούλιο ή το Κοινοβούλιο επιθυμεί μια πολύ διαφορετική πρόταση από αυτήν που προωθεί η Επιτροπή, το να καταφέρει να την δρομολογήσει είναι από πολύ δύσκολο ως αδύνατο. Συνήθως, ο μόνος τρόπος είναι να απορριφθεί στο σύνολο της η πρόταση της Επιτροπής και έπειτα να την πείσει κανείς να υποβάλει μια εντελώς διαφορετική πρόταση. Το να ελπίζει κανείς σε κάτι τέτοιο έχει αποδειχθεί ότι είναι μάλλον αφελές.
Η ταυτότητα των συμμετεχόντων στις ομάδες ειδικών που παρέχουν νομοθετικές συμβουλές στην Επιτροπή παρέμεινε για δεκαετίες ένα καλά κρυμένο μυστικό. Πρόσφατα όμως – μετά από πιέσεις συγκεκριμένων Ευρωβουλευτών και ορισμένων ΜΚΟ – η Επιτροπή άρχισε να δημοσιεύει τη σύνθεση των ομάδων ειδικών σε ένα νέο μητρώο. Μια γρήγορη ανάλυση των ομάδων ειδικών που ασχολούνται με το χρηματοοικονομικό τομέα και περιλαμβάνονται στο μητρώο μας δίνει μια καθαρή εικόνα. Σε όσες ομάδες δεν αποτελούνται αποκλειστικά από εκπροσώπους των κρατών – μελών ελάχιστοι είναι οι ανεξάρτητοι ειδήμονες, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων ή τα μέλη οργανώσεων και συλλόγων πολιτών.
Ιδού ορισμένα στατιστικά για τις 14 αυτές ομάδες ειδικών: σχεδόν 80% των μελών τους είναι ιδιωτικές εταιρείες, κυρίως μεγάλες χρηματοοικονομικές πολυεθνικές. Σε 12 από τις 14 ομάδες η πλειοψηφία των μελών είναι εταιρείες. Επτά από αυτές αποτελούνται αποκλειστικά από εταιρείες.
Ας πάρουμε ένα επίκαιρο παράδειγμα. Η ομάδα ειδικών για τις ‘κινητές αξίες’ είναι επίκαιρη καθότι η τωρινή κρίση ξεκίνησε με την κατάρρευση της αγοράς αυτής που βασιζόταν σε ψευδεπίγραφα ενυπόθηκα δάνεια στις ΗΠΑ (subprime loans). Τα δάνεια αυτά αγοράζονταν και πωλιόντουσαν τόσο στις ΗΠΑ όσο και διεθνώς σαν ‘κινητές αξίες’ και πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες ρίχτηκαν με μεγάλη όρεξη σε αυτά. Σε βάθος χρόνου αυτό τους προκάλεσε μεγάλες απώλειες.
Αξίζει λοιπόν τον κόπο να αναρωτηθεί κανείς ποιος επηρρεάζει τους κανόνες της ΕΕ στον τομέα αυτόν και να εντοπίσει το ποιοι είναι οι ειδήμονες που συμβουλεύεται η Επιτροπή.
Η πιο χαρακτηριστική ομάδα λέγεται Ευρωπαϊκή Ομάδα Ειδικών για την Αγορά Κινητών Αξιών (European Securities Markets Experts Group – ESME). Αποτελείται από 21 άτομα, όλα τους συνδεόμενα με τον ιδιωτικό χρηματοοικονομικό τομέα ή εργαζόμενα σε συμβουλευτικές που δουλεύουν για τον τομέα αυτό.
Στα τελευταία χρόνια η ομάδα αυτή έχει πολλάκις υποβάλει ‘εξιδεικευμένες συμβουλές’ στην Επιτροπή στις οποίες δύσκολα μπορεί κανείς να βρει διαφορές από τις πολιτικές δηλώσεις της χρηματοοικονομικής βιομηχανίας.
Η ιδιωτικοποίηση της πολιτικής
Μερικές φορές η Επιτροπή προχωρεί στην πλήρη ιδιωτικοποίηση των πολιτκών ζητημάτων διορίζοντας ως ομάδα ειδικών μια οργάνωση επιχειρηματιών ως έχει!
Αυτό συνέβει στην περίπτωση των λογιστικών προτύπων, όπου η Επιτροπή βάφτισε ένα σύνδεσμο επιχειρήσεων, την Ευρωπαϊκή Ομάδα Χρηματοοικονομικών Αναφορών (European Financial Reporting Group – EFRAG) επίσημη ομάδα ειδικών της. Τα μέλη της EFRAG περιλαμβάνουν την Πανευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Βιομηχάνων (Business Europe) και την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Τραπεζών (European Banking Federation – EBF).
Οι λογιστικοί κανόνες μπορεί να φαντάζουν βαρετοί και τεχνικοί, αποτελούν όμως ένα καυτό ζήτημα από την εποχή του σκανδάλου της Enron στις ΗΠΑ, που οδήγησε στην κατάρρευση της μεγαλύτερης ενεργειακής εταιρείας της Καλιφόρνιας. Η κατάρρευση οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στους ιδιαίτερα ελαστικούς κανόνες λογιστικής. Τέλος, μετά την υιοθέτηση της νομοθεσίας, άλλες ομάδες ειδικών παίρνουν τη σκυτάλη. Γιατί μετά την υιοθετησή της, η κοινοτική νομοθεσία πρέπει να μετατραπεί σε εθνική. Αυτό ακούγεται σα μια τυπική διαδικασία αλλά στην πραγματικότητα είναι μια διαδικασία άκρως πολιτική.
Η κοινοτική νομοθεσία είναι συχνά ασαφής καθώς αποτελεί το προϊόν πολιτικών συμβιβασμών. Μπορεί να ερμηνευτεί αυστηρά ή χαλαρά σε εθνικό επίπεδο και αυτό έχει τη συνέπεια η εφαρμογή να διαφέρει πάρα πολύ από χώρα σε χώρα. Από το 2002, διάφορες επιτροπές και ομάδες άρχισαν να ιδρύονται για να εξασφαλίσουν την ομοιόμορφη εφαρμογή και να εκπονήσουν κοινές ερμηνείες των νομοθετικών κειμένων. Και σε αυτή τη διαδικασία οι ομάδες ειδικών κυριαρχούνται από εκπροσώπους μεγάλων επιχειρήσεων.
Επιστροφή στον McCreevy
Ο τρόπος με τον οποίο η Επιτροπή χρησιμοποιεί και επιλέγει τους ειδήμονες παραβιάζει τους επίσημους κανόνες της για τη χρήση εξωτερικής συμβουλής. Σύμφωνα με τους κανόνες αυτούς η Επιτροπή οφείλει να αναζητήσει τις συμβουλές όλων των εμπλεκομένων σε ένα ζήτημα καθώς και όσως επηρρεάζονται από αυτό και να εξασφαλίσει την ποικιλία των απόψεων.
Αλλά αν σκεφτούμε ότι τα στοιχεία για τη σύνθεση των ομάδων ειδικών έχουν μόλις αρχίσει να βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας (μετά απο δεκαετίες πολτικής πίεσης), τότε μάλλον δεν είναι και τόσο μεγάλη έκπληξη το ότι η Επιτροπή περιφρονεί τους ίδιους της τους κανόνες.
Η οικονομική κρίση θα μπορούσε να είναι μια καλή ευκαιρία να επέλθουν αλλαγές στις ομάδες ειδικών. Κι αν παίρναμε τοις μετρητοίς όσα λέει ο Επίτροπος McCreevy οι αλλαγές δε θα έπρεπε να απέχουν και πολύ. Τον Ιανουάριο, σε ένα συνέδριο δήλωσε: ‘Όλα τα συμβουλευτικά σώματα πρέπει να γίνεται και να παροπλιστούν αν χρειαστεί. Όσα μας είπε η βιομηχανία είναι πολύ καλά αλλά εμείς οι ίδιοι πρέπει να είμαστε περισσότερο αντικειμενικοί’. Και συνέχισε: ‘Το ότι υπάρχει συμφωνία ανάμεσα τους συμμετέχοντες στην αγορά δε σημαίνει ότι θα πρέπει και να υιοθετούμε αυτή τη συμφωνία’.
Από την άλλη όμως αν λάβουμε υπόψη μας τη φήμη του κυρίου McGreevy, μάλλον ολα αυτά δεν είναι παρά παχιά λόγια. Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η Επιτροπή σκοπεύει να μετατρέψει το μούδιασμα της απέναντι στο χρηματοοικονομικό λόμπι σε συγκεκριμένες ενέργειες.
Όταν η κρίση οξύνθηκε το Σεπτέμβρη του 2008 ο χρηματοοικονομικός τομέας γελοιοποιήθηκε. Γίγαντες του χώρου γονάτισαν και τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη μεγάλες τράπεζες έσπευσαν εκλιπαρόντας στις πόρτες των υπουργείων οικονομικών. Πολλές κυβερνήσεις της ΕΕ έριξαν όλων των ειδών τις κατάρες και τα αναθέματα κατά των ανεύθυνων χρηματοοικονομικών επιχειρήσεων και υποσχέθηκαν ριζικές αλλαγές στις τράπεζες και τα επενδυτικά ταμεία.
Ετοιμάζονται όμως πραγματικά αλλαγές; Ποιος θα σχεδιάσει το νέο χρηματοοικονομικό σύστημα και πόσο ‘νέο’ θα είναι; Οι δηλώσεις του McCreevy συνέπεσαν με τις εργασίες της νέας ομάδας ειδικών κορυφής (high-level expert group) που δημιουργήθηκε από την Επιτροπή και το Συμβούλιο για να επεξεργαστεί προτάσεις μεταρρύθμισης του χρηματοοικονομικού συστήματος. Η ομάδα αυτή έχει τεράστια επιρροή καθώς η Επιτροπή δεσμεύτηκε εκ των προτέρων να προωθήσει τις προτάσεις της, όποιες κι αν ήταν αυτές.
Η ‘επιτροπή σοφών’ αυτή ονομάστηκε ‘ομάδα Ντε Λαροζιέ’ από το όνομα του προέδρου της. Αποτελείται από οκτώ μέλη, τέσσερα από τα οποία είναι στενά συνδεδεμένα με γίγαντες όπως η Goldman Sachs, η BNP Paribas, η Citibank και η χρεοκωπημένη Lehman Brothers. Ο πεμπτος δουλεύει για μια επιχείρηση οι πελάτες της οποίας είναι κυρίως μεγάλες τράπεζες και ο έκτος είναι ο πρώην επικεφαλής της βρετανικής ρυθμιστικής αρχής των χρηματοοικονομικών αγορών. Η αρχή αυτή απέτυχε να αποτρέψει την κατάρρευση αρκετών βρετανικών τραπεζών συμπεριλαμβανομένης της Northern Rock και θεωρήθηκε σχεδόν ομόφωνα ως ένας από τους υπευθύνους της κρίσης.
Η πρόταση της ομάδας Ντε Λαροζιέ δόθηκε στη δημοσιότητα στις 25 Φεβρουαρίου και μπορεί να συνοψιστεί στα ακόλουθα: προτείνει – από τη μία – μια ορισμένη αυστηροποίηση των υπαρχόντων κανόνων, π.χ. όσο αφορά τα κακόφημα πλέον hedge funds, αλλά επιμένει – από την άλλη – στη διατήρηση των βασικών χαρακτηριστικών της χρηματοοικονομικής δομής. Θα μπορούσε να περιμένει κανείς κάτι άλλο από ανθρώπους των μεγάλων τραπεζικών πολυεθνικών; Η ‘αυτο-ρύθμιση’ συνεχίζει να είναι το μανιφέστο τους, ακόμα και μετά την κατάρρευση.
Σύμφωνα με την ομάδα Ντε Λαροζιέ, οι τράπεζες, για παράδειγμα, θα πρέπει να υπολογίζουν μόνες τους κατά βάση τις ανάγκες τους σε ρευστότητα και το βαθμό ρίσκου των επενδύσεων τους, με ελάχιστη παρέμβαση από τις αρχές. Καλυτέρα όλα αυτά να αφεθούν στις τράπεζες, συνεχίζουν να λένε.
Η πρόταση της ομάδας αυτής αντιμετωπίζεται από όλους ως ο πυρήνας της θέσης της ΕΕ για το τι πρέπει να αλλάξει στο διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα και τι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν.
Τίποτα στον ορίζοντα
Ο κεντρικός ρόλος που δόθηκε στην ομάδα Ντε Λαροσιέ είναι σε ευθεία αντίφαση με τις δηλώσεις McCreevy και απλά αδυνατίζει κι άλλο την αξιοπιστία του, όπως και την αξιοπιστία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής συνολικά.
Κανένα σημάδι δεν υπάρχει ότι το ξέσπασμα του ενάντια στους κινδύνους που ενέχονται στο να κάνει η Επιτροπή ότι τις λένε οι τραπεζικοί λομπίστες θα μετουσιωθεί σε μια νέα σχέση ανάμεσα στην Επιτροπή και τις τραπεζικές πολυεθνικές.Έτσι λοιπόν θα συνεχίσει να είναι μια σχέση εμπιστοσύνης στις δεύτερες. Μία σχέση στην οποία ο τραπεζικός πολυεθνικός ‘Γιάννης’ θα ‘κερνάει’ συμβουλές πολιτικής και ο τραπεζικός πολυεθνικός ‘Γιάννης’ πάλι θα ‘πίνει’ τα κέρδη που οι συμβουλές του μετουσιωμένες σε πολιτικές θα του εξασφαλίζουν. Ο αστάθμητος παράγοντας είναι το αν η λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στις τράπεζες θα επιβάλει αλλαγές.
Άρθρο: Kenneth Haar
Μετάφραση: Γιώργος Βασσάλος
μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για το κατά πόσο ισχύουν όσα αναφέρονται στο πιο πάνω ντοκυμαντέρ Money as debt συνεχίζεται (22/8/2010) ακόμη σε άλλο ποστ του blog
είναι ενδιαφέρουσα συζτήση με πάρα πολλά στοιχεία νομοθεσία παραπομπές αναλύσεις κλπ
-
Εγώ το “money as debt” δεν το κατάλαβα εντελώς. Λέει ότι οι τράπεζες δημιουργούν καινούριο χρήμα, αφού τα πιστωτικά σημειώματα που εκδίδουν παίζουν ρόλο νομίσματος. Υπάρχει όμως μια διαφορά με τα χαρτονομίσματα: τα σημειώματα αυτά, όταν τελικά εξαργυρωθούν, εξαφανίζονται. Ενώ τα χαρτονομίσματα δεν καταργούνται με αυτόν τον τρόπο. Φυσικά καταλαβαίνω ότι μέχρι να καταργηθούν, οι τράπεζες έχουν κερδίσει από την πληρωμή των τόκων, πάνω σε ένα ανύπαρκτο κεφάλαιο. Αυτό είναι κατανοητό. Αλλά το ντοκυμαντέρ ταυτίζει τα σημειώματα αυτά με το χρήμα. Αυτό δεν το καταλαβαίνω.
Το άλλο που δεν καταλαβαίνω πάει πέρα από το ντοκυμαντέρ και αφορά το κανονικό χρήμα. Τι ακριβώς αντιπροσωπεύει ένα νόμισμα; Έχω βρει δύο κατευθύνσεις από τις οποίες μπορεί να προσεγγιστεί το πρόβλημα. Η μια, από πάνω προς τα κάτω: μια νομισματική μονάδα έχει αξία 1/η συνολική αξία των χρημάτων του κράτους. Αλλά δεν καταλαβαίνω τι αντιπροσωπεύει αυτή η συνολική αξία. Η άλλη, από κάτω προς τα πάνω: είναι μια μονάδα μέσω της οποίας αντιπροσωπεύεται η ανταλλαχτική αξία ενός προϊόντος. Π.χ. έστω ότι δύο κιλά αγγούρια έχουν ίση αξία με ένα κιλό ντομάτες, δέκα κιλά ντομάτες έχουν ίση αξία με 20 λίτρα πεζίνα και δύο λίτρα πεζίνα με ένα λίτρο χυμό φρούτων κ.ο.κ. Χρειάζεται να έχουμε ένα μόνο προϊόν με το οποίο να εκφράζουμε όλες αυτές τις αξίες για να καταλαβαίνουμε αμέσως τις σχέσεις μεταξύ τους. Το ρόλο αυτό έπαιζε παλιά ο χρυσός και το ασήμι, τώρα το εκάστοτε νόμισμα. Εντάξει, αλλά από αυτό δεν μπορώ να βγάλω κανένα συμπέρασμα για την συνολική αξία όλου του χρήματος που βρίσκεται σε κυκλοφορία και τι σημαίνει αυτή η αξία. Επίσης δεν κατανοώ πως καθορίζεται η αξία ενός μεμονωμένου προϊόντος. Η κλασσική απάντηση είναι από το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. Καταλαβαίνω πως η προσφορά και η ζήτηση μπορεί να καθορίσει την αξία ενός αντικειμένου όπως ένας πίνακας ζωγραφικής που είναι μοναδικός ή ενός εμπορεύματος που σπανίζει σε ποσότητα σε σχέση με την ζήτηση, ή ακόμα ενός εμπορεύματος το οποίο περισσεύει σε ποσότητα σε σχέση με την ζήτηση. Αλλά ένα προϊόν του οποίου η παραγωγή καθορίζεται από την ζήτηση έτσι ώστε η τελευταία να ισοδυναμεί με την προσφορά, δε βλέπω πως μπορεί να βγάλουμε συμπέρασμα για την αξία του. Και σ’ αυτή την κατηγορία υπάγονται τα περισσότερα προϊόντα. Αυτό το εξηγεί κι ο Μαρξ και μου φαίνεται ότι σ’ αυτό το σημείο έχει δίκαιο. Αλλά καθόλου δεν μου φαίνεται να έχει δίκαιο με τη λύση που προτείνει (ή που υιοθετεί από τον Ρικάρντο) ότι η αξία του προϊόντος είναι ο μέσος όρος του χρόνου εργασίας που χρειάζεται για την παραγωγή του. Γιατί δε βλέπω πως ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει αξία αν η μηχανή δεν μπορεί, αφού για τον εργοδότη δεν υπάρχει ουσιώδης διαφορά μεταξύ τους (αν δεν υπάρχουν νόμοι που προστατεύουν τον εργάτη). Τέλος πάντων, εγώ δεν έχω καταλάβει ακόμα τι είναι η αξία.
-
άρη όσον αφορά το τι ακριβώς αντιπροσωπεύει ένα νόμισμα ή μάλλον καλύτερα σε τι αντιστοιχεί ένα χαρτονόμισμα πχ του ενός ευρώ η απάντηση είναι μέσα στο ντοκυμαντέρ
και λέει ότι παλιά για να μπορούσε να κοπεί χρήμα από το κράτος θα έπρεπε να ανευρεθεί χρυσός
δηλαδή ένα χαρτονόμισμα αντιπροσώπευε κάτι υπαρκτό και χειροπιαστό, ένα δολάριο πχ αντιπροσώπευε μια ουγγιά χρυσού
τώρα αυτό το πράγμα δεν ισχύει
και χωρίς να είμαι σίγουρος αυτό καταργήθηκε την δεκαετία του 70
τώρα το χρήμα δεν αντιπροσωπεύει καμιά απολύτως αξία στον πραγματικο κόσμο
δηλαδή ένα δολάριο ισούται απλά με ένα δολάριο
ή με την αντίστοιχη συναλλγματική αξία ενός άλλου νομίσματος του ευρώ του γιεν κλπ όπως αυτή καθορίζεται από τις λεγόμενες “αγορές” δηλαδή τις τράπεζες επί της ουσίας
οπότε το πραγματικό χειροπιαστό χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου δεν έχει απολύτως καμιά διαφορά από το “ανύπαρκτο” digital δολάριο που είναι απλά ένας αριθμός στους υπολογιστές των τραπεζών
οπότε οι τράπεζες “δίνοντας” αεροκουπανιστό χρήμα μέσω επιταγών στους ανθρώπους δημιουργούν ακριβώς το ίδιο χρήμα που δημιουργεί το κράτος στα νομισματοκοπεία
δηλαδή όταν εσύ πας στην τράπεζα και ζητάς δάνειο 10 χιλιάδων ευρώ
και η τράπεζα σου δώσει ένα χαρτί που γράφει 10 χιλιάδες ευρώ αυτόματα η τράπεζα δημιουργησε 10 χιλιάδες ολόφρεσκα ευρώ συν τους τόκους που αναμένει ότι θα πάρει από σέναφυσικά τα 10 χιλιάδες ευρώ συν τους τόκους θα είναι digital μέσα στους υπολογιστές της τράπεζας αλλά όπως είπαμε πιο πάνω εφόσον δεν έχουν απολύτως καμιά διαφορά με τα χειροπιαστά χαρτονομισματα είναι πραγματικό χρήμα
αυτά τα χρήματα δημιουργήθηκαν από το μηδέν
και έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος σπιροειδές χωρίς τέλος
αφού εννοείται ότι ουδέποτε θα υπάρξουν αρκετά αληθινά χρήματα για να πληρωθούν τα digital δάνεια
και έτσι απλά κάποιοι θα πτωχεύουν και δεν θα πληρώνουν τις τράπεζες και η τράπεζα θα τους παίρνει τα σπίτια κλπ
αυτό όμως δεν ενοχλεί καθόλου τις τράπεζες αφού έτσι κι αλλοιώς δεν έδωσαν τίποτα στους δανειστές τους
οι τράπεζες ό,τι πάρουν από τους δανειστές τους είναι κέρδος
γιαυτό και πολλές φορές οι τράπεζες κάνουν συμφωνίες εκατομυρίων για δάνεια που έδωσαν σε μεγάλες επιχειρήσεις
πχ άκουσα πρόσφατα ότι η τράπεζα κύπρου “χάρισε” οφειλή αξίας περίπου 2 εκατουμυρίων ευρώ σε μεγάλη επιχείρηση
επί της ουσίας δεν χάρισε τίποτα αφού άλλωστε δεν έδωσε ποτέ τίποτα
το πραγματικό χειροπιαστό χρήμα που κρατάμε στα χέρια μας αντιστοιχεί σε περίπου 5% του συνολικού ποσοστού χρήματος που υπαρχει στον κόσμο
δηλαδή σε καμιά απολύτως περίπτωση δεν πρόκειται ποτέ να εξοφθληθούν τα χρέη
και άλλωστε αυτό το πράγμα δεν το θέλουν οι τράπεζες
οι τράπεζες θέλουν να διαιωνίζεται το χρέος ώστε να εισπράτουν τόκους
η νιγηρία ως κράτος πήρε ένα δις δολάρια πριν 30 χρόνια από το ΔΝΤ και μέχρι στιγμής έχει πληρώσει σε τόκους περίπου 50 δις και χρωστάει ακόμη άλλα τόσα!!!!
θα βρω λινκ και θα σου βάλω γι αυτό
οι τράπεζες ΔΕΝ θέλουν να εξοφλούνται τα δάνεια τους
θέλουν απλα να τα διαιωνίζουν για να παίρνουν τους τόκους
γιατί πολύ απλά οι τράπεζες ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ
το μεγάλο πρόβλημα των τραπεζών ειναι ότι όταν τελειώσει το ρευστό παττίζουν
ακριβώς όπως έγινε με την λιμαν μπράδερς
αυτοί αγόραζαν τα λεγόμενα τοξικά δάνεια από τράπεζες που έδιναν δάνεια σε αφερεγγυους δανειστές
δηλαδή πχ μια τράπεζα “δάνειζε” σε έναν μισθωτό που έπαιρνε 2000 δολάρια το μήνα
του “δάνειζε”300 χιλιάδες δολάρια και έπρεπε αυτός να πληρώνει κάθε μήνα 1200 δολάρια για τα επόμενα 3ο χρόνια ας πούμε
η τράπεζα που “δάνειζε” τα 300 χιλιάδες δολάρια
έγραφε μέσα στα δεφτέρκα της, δηλαδή στους υπολογιστές της ότι είχε να παίρνει από τον Χ 300 χιλιάδες ευρώ συν τους τόκους
σαν τον Χ είχε πάρα πολλούς
και έτσι η τράπεζα που δάνεισε τον Χ είχε ένα πακέτο δανείων με το συνολικό ποσό ( που ήλπιζε ότι θα εισπράξει από τους δανειστές) πχ των 20 δις δολαρίων
αυτό το πακέτο με τα 20 δις (που δεν είχε ποτέ η τράπεζα αλλά ήλπιζε ότι θα τα εισπράξει από τους δανειστές)
τα πωλούσε σε άλλους τραπεζικούς οργανισμούς όπως είναι η λιμαν μπράδερς η ΑIG κλοιποί τοκογλύφοι
ας πούμε για το ποσό των 15 δις
αυτοί ενδεχομένως να τα μεταπωλούσαν σε άλλους τραπεζικούς τοκογλύφους κλπ και έτσι η φούσκα ολοένα και μεγάλωνε
αφού αυτά τα ποσά δεν υπήρχαν πραγματικά αλλά αντιστοιχούσαν στην ελπίδα ότι ο τζώνυ που έπαιρνε 200ο δολάρια τον μήνα θα πλήρωνε την δόση του
ε εννοείται ότι αυτός ο μισθωτός δεν θα μπορούσε να φανεί συνεπής στις υποχρέωσεις του και έτσι αυτός όπως και χιλιάδες άλλες
δεν πλήρωναν τις δόσεις τους, οι τράπεζες δεν είχαν ρευστό άρα αποθεματικό για να μπορούν να δανείσουν και άλλον αέρα και έτσι η φούσκα έσπασε και συμπαρέσυρε όλους αυτούς τους τοκογλύφους
τους οποίους όμως έσωσε ο μέγας ομπάμα δημοκράτης
αφού το πρώτο πράμα που έκανε όταν πήρε την εξουσία τον νιόβρη του 2008 ήταν να τους δώσει 770 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ ΔΟΛΑΡΙΑ
αυτά προς το παρόν
άρη πολύ πιο λεπτομερειακό ντοκυμαντέρ είναι το zeitgeist adendum το πρώτο μέρος που εξηγεί πως ακριβώς δημιουργείται το χρήμα
-
achilleas
Αυγούστου 17, 2010 σε 9:16 μμφίλε Άρη,
τα ντοκυμαντέρ δεν είναι τρόπος να μάθεις ετσι πράματατζαι να είσαι πάρα πολλά σκεπτικιστής για το τι θωρείς
το money as debt δεν λεει τιποτε παραξενο η κατ’ ανάγκη κακό, τζαι έσιει τζαι λάθη απ οτι θυμούμαι, απλά με τα εφφέ, λόγια, μουσικούα, σκηνοθεσία κτλ. κάμνει σε να πιστέυκεις ότι έμαθες το μυστικό των μασώνων
-
m4trix87
Αυγούστου 17, 2010 σε 10:01 μμΑχιλλέα,δεν το λέει μόνο το zeitgeist…
αυτή η πηγή(χωρίς μουσικούα) σου φαίνεται πιο αξιόπιστη?http://en.wikipedia.org/wiki/Fractional-reserve_banking
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΤΑ ΕΧΟΥΝ
-
OSR: “άρη όσον αφορά το τι ακριβώς αντιπροσωπεύει ένα νόμισμα ή μάλλον καλύτερα σε τι αντιστοιχεί ένα χαρτονόμισμα πχ του ενός ευρώ η απάντηση είναι μέσα στο ντοκυμαντέρ και λέει ότι παλιά για να μπορούσε να κοπεί χρήμα από το κράτος θα έπρεπε να ανευρεθεί χρυσός δηλαδή ένα χαρτονόμισμα αντιπροσώπευε κάτι υπαρκτό και χειροπιαστό, ένα δολάριο πχ αντιπροσώπευε μια ουγγιά χρυσού τώρα αυτό το πράγμα δεν ισχύει”
Μα, το ζήτημα δεν είναι πιο φυσικό αντικείμενο επιλέγεται να χρησιμοποιείται ως νόμισμα. Υπαρκτό και χειροπιαστό είναι και το χαρτονόμισμα. Το πρόβλημα που θέτω είναι το εξής: τι είναι η αξία και με πιο τρόπο την προσαρτούμε σε ένα αντικείμενο, είτε είναι χρυσός, είτε είναι χαρτονόμισμα, είτε είναι κουτσιά, είτε είναι επιταγή, είτε ακόμα δεν είναι φυσικό αντικείμενο αλλά ένα σύμβολο καταχωρημένο στην μνήμη ενός υπολογιστή.
Ο αέρας είναι υλική οντότητα. Επίσης είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο: χωρίς αυτόν θα πεθαίναμε μέσα σε λίγα λεπτά. Αλλά δεν έχει καμιά χρηματική αξία, γιατί δεν ανήκει σε κανέναν και κινείται ελεύθερα ανάμεσα στα πνευμόνια μας. Η χρησιμότητα ενός αντικειμένου δεν του δίνει κατ’ ανάγκην και χρηματική αξία. Για να έχει αξία ένα πράγμα, πρέπει να πληρούνται δύο προυποθέσεις: α) Να ανήκει σε κάποιον και β) Κάποιος άλλος να το θέλει. Αν διεκδικεί κανείς τα αποθέματα πετρελαίου στο Αιγαίο ή καρτούλλες με ποδοσφαιριστές της Ομόνοιας, και αναγνωρίζει κάποιον άλλο ως ιδιοκτήτη τους, τότε μπορεί να υπάρξει εμπορική συναλλαγή.
Το ότι κάτι έχει χρηματική αξία είναι μια κοινωνική σύμβαση που εδράζεται στα μυαλά τον ανθρώπων. Αν όλοι οι άνθρωποι αποφασίσουν ξαφνικά ότι ο χρυσός δεν έχει καμιά αξία, και κανείς δεν ενδιαφέρεται να τον αποκτήσει, τότε ο χρυσός δεν έχει καμιά αξία. Φυσικά, πράγματα όπως τα τρόφιμα εξυπηρετούν βασικές ανάγκες που δεν μπορούν να διαγραφούν με μια τέτοια απόφαση. Αλλά το κοινό τους χαρακτηριστικό με πράγματα όπως τα γραμματόσημα, οι αντίκες, οι πίνακες ζωγραφικής κλπ είναι ότι κάποιος τα κατέχει και κάποιος θέλει να τα αποκτήσει.
“τώρα το χρήμα δεν αντιπροσωπεύει καμιά απολύτως αξία στον πραγματικο κόσμο”
Αν όντως δεν είχε καμιά αξία, δεν θα μπορούσες να αγοράσεις τίποτε μ’ αυτό. Αν θεωρείς ότι υπάρχει κάτι που αποτελεί “αξία στον πραγματικό κόσμο”, πέρα από την ανταλαχτική αξία που έχουν οπωσδήποτε τα χαρτονομίσματα, τότε επαναλαμβάνω το ερώτημά μου: τι είναι αυτό;
Αυτό είναι το δεύτερο από τα δύο ζητήματα που έθεσα στο αρχικό μου σχόλιο. Τώρα πάμε ξανά στο πρώτο. Λες:
“οπότε οι τράπεζες “δίνοντας” αεροκουπανιστό χρήμα μέσω επιταγών στους ανθρώπους δημιουργούν ακριβώς το ίδιο χρήμα που δημιουργεί το κράτος στα νομισματοκοπεία”
Και:
“φυσικά τα 10 χιλιάδες ευρώ συν τους τόκους θα είναι digital μέσα στους υπολογιστές της τράπεζας αλλά όπως είπαμε πιο πάνω εφόσον δεν έχουν απολύτως καμιά διαφορά με τα χειροπιαστά χαρτονομισματα είναι πραγματικό χρήμα”
Μου λες ότι τα χρήματα που δημιουργεί η κυβέρνηση κόβοντας χαρτονομίσματα δεν έχει διαφορά από το χρήμα που δημιουργούν οι τράπεζες υπό μορφήν δανείων. Όμως στο σχόλιό μου έχω επισημάνει μια διαφορά την οποία έχεις προσπεράσει. Την επαναλαμβάνω λοιπόν: το σημείωμα με το οποίο χρεώνεται κανείς, και το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως χρήμα, καταργείται όταν εξοφληθεί. Ενώ αυτό δεν συμβαίνει με τα χαρτονομίσματα. Για παράδειγμα οι επιταγές. Στην δουλειά μου χρησιμοποιώ συνεχώς επιταγές. Για μένα δεν υπάρχει διαφορά αν ένας πελάτης με πληρώσει σε μετρητά ή σε επιταγή. Έτσι είναι καθαρή για μένα η ομοιότητα της επιταγής με το χαρτονόμισμα. Η επιταγή μπορεί να αντιπροσωπεύει καταθέσεις του αρχικού κατόχου της στην τράπεζα ή το χρέος του προς την τράπεζα αν δανείστηκε αυτά τα λεφτά. Αλλά, και στις δύο περιπτώσεις, θα έρθει η στιγμή που η επιταγή θα καταργηθεί. Αν εγώ αλλάξω την επιταγή στην τράπεζα με μετρητά, και ο αρχικός κάτοχος ξοφλήσει το χρέος του (ή έχει ήδη καταθέσει χρήματα), η επιταγή καταργείται. Έγιναν έτσι δύο πράξεις: ο αρχικός κάτοχος έδωσε χρήματα στην τράπεζα, και η τράπεζα έδωσε χρήματα σε μένα. Αυτές οι δύο πράξεις έγιναν σε ξεχωριστούς τόπους και χρόνους, και όχι κατ’ ανάγκην μ’ αυτή την σειρά. Επίσης η τράπεζα δεν έκανε αυτή την μεσολάβηση δωρεάν αλλά κέρδισε από αυτήν. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Είναι όμως καθαρό και το γεγονός ότι υπάρχει αυτή η διαφορά ανάμεσα στο χρήμα που εκδίδει η κεντρική τράπεζα και στο χρήμα που εκδίδουν οι τράπεζες μέσω δανείων; Παρακαλώ να μου απαντήσεις πάνω σ’ αυτό. Έχε υπόψιν ότι δεν προσπαθώ να υποστηρίξω κάτι. Απλώ προσπαθώ να καταλάβω εγώ ο ίδιος.
Γιατί θεωρώ αυτή την διαφορά σημαντική; Να εξηγήσω.
Η επιταγή έπαιξε τον ρόλο χρήματος που δημιουργήθηκε και καταργήθηκε από αυτές τις δύο πράξεις. Υπήρξε όμως για ένα χρονικό διάστημα. Επειδή αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται συνεχώς μεταξύ πολλών ανθρώπων και τραπεζών, ανά πάσα στιγμή κυκλοφορούν επιταγές, που σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή γίνονται συναλλαγές με άλλα μέσα εκτός από τα μεταλλικά και χάρτινα νομίσματα που δημιουργεί το κράτος. Μάλιστα αυτού του είδους οι συναλλαγές είναι πολύ περισσότερες από τις συναλλαγές που γίνονται με νομίσματα. Εντάξει.
Αλλά η αξία αυτών των άλλων μέσων, προέρχεται από την αξία που έχουν τα χρήματα που δημιούργησε το κράτος και που οι επιταγές (ή οι πληροφορίες που είναι καταχωρημένες στους υπολογιστές), καθορίζουν ότι κάποιος τα χρωστά σε κάποιον. Αυτά τα άλλα μέσα παίζουν τον ρόλο ενός προσωρινού φορέα μέσα από τον οποίο μεταβιβάζεται η αξία των νομισμάτων χωρίς να ανταλλάζονται τα ίδια. Αλλά τι σημασία έχει με πιο τρόπο αντιπροσωπεύεται και μεταβιβάζεται αυτή η αξία; Τι σημασία έχει αν αντιπροσωπεύεται με χαρτονομίσματα ή με επιταγές ή ηλεκτρονικά; (Πέρα πάντα, από το αναμφισβήτητο γεγονός ότι έτσι οι τράπεζες κερδίζουν από κάθε συναλλαγή, με τόκους ή με χρέωση για την συντήρηση των λογαριασμών κλπ. Αλλά αυτό δεν περιμέναμε το ντοκυμαντέρ για να το καταλάβουμε). Το θέμα είναι, εκτός αν δεν έχω καταλάβει σωστά, ότι η τράπεζα δεν δημιουργεί αξία με το να εκδίδει επιταγές ή άλλου είδους πιστωτικά σημειώματα, παραμόνο φορείς μέσα από τους οποίους ανταλλαζεται αξία. Ακόμα, η έκδοση αυτών των φορέων δεν μειώνει την αξία των νομισμάτων γιατί δεν αυξάνει τον αριθμό τους (όπως στην περίπτωση της πλαστογράφησης), αλλά μόνο δηλώνει χρέος σύμφωνα με την αξία των νομισμάτων. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν μπορώ να δω πως μπορεί να ταυτίσει κανείς την έκδοση νομισμάτων από το κράτος και την έκδοση πιστωτικών σημειωμάτων από τις τράπεζες.Δεν είμαι κανένας ειδικός και δεν αισθάνομαι ότι κατέχω το αντικείμενο σε αρκετό βάθος. Απλώς προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται. Είναι πιθανών σε όσα αναφέρω να υπάρχουν λάθη. Αλλά νομίζω τουλάχιστον ότι οι απορίες μου δεν είναι αδικαιολόγητες και ότι αυτά τα ζητήματα πρέπει να τα ξεκαθαρίσουμε αν πρόκειται να αποκτήσουμε μια καλή κατανόηση της λειτουργίας του χρήματος, της οικονομίας και τελικά του πως είναι δομημένες οι κοινωνίες του πλανήτη μας. Προσπαθώντας να ξεκινήσω από κάπου, βρίσκω ως κεντρικό σημείο την έννοια της αξίας. Μου φαίνεται δηλαδή ότι το πρωτεύων ζήτημα δεν είναι το πιος υλικός φορέας χρησιμοποιείται για να μεταβιβαστεί η αξία των εμπορευμάτων, αλλά τι είναι η ίδια η αξία. Φυσικά ίσως τελικά αυτή η οπτική γωνία να μην είναι η καλύτερη και να πρέπει να αντιληφθούμε τα πράγματα πάνω σε μια άλλη βάση. Προτείνετε!
Achillea: Θα μπορούσες να γίνεις πιο συγκεκριμένος για τα λάθη του “money as debt”;
-
το money as debt απλά εξηγεί αυτό που κανένας δεν ξέρει
ότι δηλαδή οι τράπεζες ενώ έχουν μόνο 1 χαρτονόμισμα
μπορούν να “δανείζουν” 10
δηλαδή οι τράπεζες απλά δεν δανείζουν τίποτα και βγάζουν κέρδος χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα
αλλά το πιο σημαντικό δεν είναι ότι οι τράπεζες βγάζουν κέρδος
το πιο σημαντικό ειναι ότι οι τράπεζες σπέρνουν την φτώχεια και την μιζέρια στον κόσμο
αφού για να έχουν αυτοί κέρδος από κάπου πρέπει να τα αρπάξουν
δηλαδή από τον άνθρωπο -
σωστό αυτό που λες για την αξία δηλαδή κάποιος να έχει κατι και κάποιος άλλος να το θέλει
αν εσύ έχεις κάτι που δεν το θέλει κανείς ενδεχομένως ούτε και εσύ τότε αυτό το πράγμα δεν αξίζει τίποτα
όπως είναι πχ μια συνηθισμένη άσπρη πέτρα της θάλασσας που είναι γεμάτες οι παραλίες της κύπρου
την ίδια πέτρα όμως αν την πάρεις πχ στα ιμαλάια που δεν υπάρχουν τέτοιες πέτρες τότε ίσως κάποιος να την θέλει
οπότε η αξία είναι κάτι απολύτως σχετικό και δεν είναι μετρήσιμο
το θέμα της αξίας και της τιμής (χρηματικής) το έθεσε πολύ καλά ο μπεργκμαν στο αλφαβητάρι του αναρχισμού
η αξία είναι κάτι που είναι σχετικό …. για σένα πχ ένα αντικειμενο μπορεί να είναι ανεκτιμητης αξίας γιατί είσαι συναισθηματικά δεμένος μαζί του
ενώ για μένα δεν έχει καμιά απολύτως αξία
το θέμα της τιμής είναι κάτι άλλο
η τιμή είναι κάτι που αποφασίζουν οι άνθρωποι
πως μπορείς να μετρήσεις την τιμή ενός αγαθού;
στην τελική για να επιλέξεις ποια ειναι η αρμόζουσα τιμή το πιο βασικό είναι πόση εργασία καταναλώθηκε για ν α γίνει κάτι
όλα καταλήγουν στην ανθρώπινη εργασία
όλα τα κόσταο μπέργκμαν θέτει όμως έναν προβληματισμό
πχ στην περίπτωση που ένας ξυλουργός για να κάνει μια πολυθρόνα χρειαστεί δύο ώρες
και ένας άλλος ξυλουργός για να κάνει την ίδια πολυθρόνα με τα ίδια χαρακτηριστικά ποιοτητα κλπ χρειαστεί 4 ώρες
ποια πολυθρόνα αποτιμάται περισσότερο;
έθεσε και κάτι άλλο πολύ σημαντικό
ένας γιατρός χειρούργος μέσα σε μισή ώρα από την ώρα που σε φέραν στο νοσοκομείο σου έκανε εγχειρηση και σου αφαίρεσε ένα μολυσμένο όργανο και έτσι σου έσωσε την ζωή
καταναλώνοντας εργασία μισής ώρας
άρα αν πάρουμε την εργασία ως μέτρο αποτίμησης θα φτάσουμε στο εξωφρενικό η πολυθρόνα να αποτιμάται περισσότερο από την ζωή σου
επίσης στην μισή ώρα εγχείρισης δεν υπολογίζουμε καν τα χρόνια σπουδών κλπ κλπ
οπότε ο μπέργκμαν καταλήγει ότι δεν υπάρχει ουσιαστικός τρόπος αποτιμησης των αγαθών
η τιμή δεν έχει ουσιαστικο τρόπο μέτρησης
και θεωρεί ότι ως εκ τούτου δεν χρειάζονται τα χρήματα τα οποία δεν μπορούν να εκφράσουν τιμή ούτε αξία
συμφωνώ απολύτως με τον μπέργκμαν
θεωρώ ότι τα χρήματα είναι περιττάκαι οι άνθρωποι μπορούν ανά πάσα στιγμή συναινεντικά να βρουν τρόπους να ανταλλάζουν αγαθά και υπηρεσίες
όταν έγραψα ότι
“τώρα το χρήμα δεν αντιπροσωπεύει καμιά απολύτως αξία στον πραγματικο κόσμο”
εννούσα ότι ένα χαρτονόμισμα δεν αντιστοιχεί σε κάτι που υπάρχει
δηλαδή σε μια ουγγιά χρυσού, άλλωστε το λέω
η ανταλλακτική “αξία” του χρήματος είναι κάτι κατασκευασμένο που είμαστε εξαναγκασμένοι από το κράτος να αποδεκτούμε
δηλαδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος αγοράς προιόντων
δεν έχω άλλη επιλογή εκτός και αν συμφωνήσω σε ατομικό επίπεδο
λες
“Για μένα δεν υπάρχει διαφορά αν ένας πελάτης με πληρώσει σε μετρητά ή σε επιταγή. Έτσι είναι καθαρή για μένα η ομοιότητα της επιταγής με το χαρτονόμισμα. ”
παραβλέπεις κάτι
κάνεις το λάθος να ταυτίζεις την επιταγή με τα χαρτονομίσματα
η επιταγή έχει “αξία” μονο αν υπάρχουν μετρητά ή έστω digital χρήμα στον λογαριασμό του εκδότη της
αν μια επιταγή είναι ακάλυπτη που υπάρχουν πααααααρα πολλές ακάλυπτες επιταγες τότε δεν έχει απολύτως καμιά χρηματική αξία
οπότε ναι υπάρχει τεράστια διαφορά για σένα αν ενας πελάτης σου σε πληρώσει σε ρευστό και αν σε πληρώσει με επιταγή που είναι ακάλυπτη
δηλαδή δεν σε πληρώνει
η επιταγή είναι απλά ένα μέσο πίστωσης
αποκτά όμως αξία μόνο αν υπάρχουν χαρτονομίσματα στον λογαριασμό του εκδότη
το κράτος εκδίδει χρήμα σε υλική μορφή που είναι τα χαρτονομίσματα
και αυτό σε παγκόσμια κλίμακα αποτιμάται στο μόλις 5%
το υπόλοιπο χρήμα είναι το χρήμα που δημιουργούν από το αποθεματικό των αληθινων χρημάτων οι τράπεζες
δηλαδή 95% με απλά λόγια δημουργήθηκε με τον πολύ απλό τρόπο που επεξηγείται από το 5%
δηλαδή η τράπεζα έχει 100 δολάρια υλικά σε αποθεματικό και μπορεί βάσει του νόμου του αποθεματικού 1 προς 10 να “δανείσει” 1000 δολάρια
όταν όμως η τράπεζα του δίνει την επιγαγή που γράφει 1000 δολάρια
δεν ακουμπάει ούτε καν τα 100 δολάρια που έχει
δηλαδή επί της ουσίας η τράπεζα από την στιγμή εκείνη έχει 1100 δολάρια πλέον τους τόκους που θα απαιτήσει από τον δανειστή
και δεν έχει δώσει απολύτως τίποτα
αυτός που παίρνει την επιταγή που γράφει 1000 δολάρια και την δίνει σε κάποιον άλλο και αυτός με την σειρά του την καταθέτει στην τράπεζα του
στην ουσία δεν καταθέτει αληθινά χρήματα
αφού τα μόνα αληθινά χρήματα είναι τα 100 δολάρια που ακόμη βρίσκονται στα χέρια της πρώτης τράπεζα και δεν έχουν μετακινηεθεί από εκει
άρα τι είναι αυτά τα 1000 δολάρια που αναγράφονται στα κομπιούτερ της τράπεζας;
digital αεροκουπανιστό χρήμα
το οποίο όμως σύμφωνα με το νόμο έχει την ίδια ακριβώς αξια με τον αληθινό που εκδίδει το χρήμα
-
achilleas
Αυγούστου 18, 2010 σε 6:51 μμΈβαλες το λινκ ρε Ματριξ, εσυρες του μια μαθκια?
http://en.wikipedia.org/wiki/Fractional-reserve_banking
το χρήμα που δανείστηκες Άρη όταν το ξοφλήσεις η τράπεζα εννα κάμει άλλα δάνεια συνήθως αρα διατηρείται η ποσότητα
Ναι είναι αλήθεια ότι οι κυβερνήσεις έχουν μονοπώλειο στην έκδοση χρήματος τζαι το χρήμα πιάνει αξία μόνο τζαι μόνο επειδή χρησιμοποιούν το όλοι τζαι επειδη λαλει ο νομος οτι εσιει αξια
Επίσης οι κυβερνήσεις (κεντρικές τράπεζες) μπόρουν να “τυπωσουν” όσο χρήμα θέλουν, πχ. στην Ζιμπάπουε τυπώνουν καπάλι,τζαι απ οτι θωρω στην Wikipedia το 2008 είχαν 98% πληθωρισμό την μέρα, δηλαδή αν το ψωμι πες ηταν σημερα 10 δολλαριa ζιμπαπουε αυριο ενναν ταν 20, μεθαυριο 40 κοκ.
για κριτική του Zeitgeist εψαξα λλιο στο google:
http://infowars.wordpress.com/2008/10/13/zeitgeist-addendum-a-critical-review/http://en.wikipedia.org/wiki/Zeitgeist:_the_Movie
http://www.cynicsunlimited.com/2008/10/12/movie-review-zeitgeist-addendum/
-
εσύ έσυρες του δηλαδή;
πε μας τζαι που διαφωνείς να δούμε
πες μας την άποψη σου με επιχειρήματα αν εshεις τζαι όι με λινκ
τζείνο με την ζιμπάμπουε έσυρες το έτσι στο άσχετο οξά ήθελες να πεις κάτι;
-
achilleas
Αυγούστου 18, 2010 σε 9:25 μμτα επιχειρήματα για το fractional reserve banking, τζαι υπερ τζαι κατα, εν στo wikipedia, γιατι να κατσω να τα γραφω με αλλα λογια
για την ζιμπαπουε εγραψα το σαν παραδειγμα οτι αμαν τυπωνεις λεφτα αβερτα καταστρεφεις την χωρα που τον πληθωρισμο
απλα λαλω παρά να δεις το Zeitgeist που εν μονοπλευρο, λαλει μισες αληθειες, ανακριβειες κτλ. εν καλυτερα να διαβασεις ενα πραμα στο wikipedia
-
τζαι το money as debt υπάρχει ολόκληρο αλλα πάει 47 λεπτά
όπως επίσης υπάρχει τζαι το βιβλίο του μπέργκμαν “το αλφαβητάρι του αναρχισμού”
δηλαδή έπρεπε να παραπέμψω τον άρη σε λινκ που οδηγεί στο βιβλίο τουτον τζαι να του πω θκιάβαστο ούλλο τζαι ό,τι καταλάβεις κατάλαβε σε σχέση με την αξία και την τιμή
υπάρχει τζαι κάτι που λέγεται τονισμός των κύριων σημείων
αυτά που εσύ θεωρείς σημαντικά
ακριβώς όπως έκανα όταν απαντούσα στον άρηχρησιμοποίησα απλά ένα αποσπασμα που θεωρούσα σχετικό και χρήσιμο για την κουβέντα μας
ως τωρά εσύ εν είπες ουτε ένα επιχείρημα για όσα γράφτηκαν δαμέσα
αφού έχεις άποψη για το zeitgeist πε μας ποια εν τα λάθη του
αλλοιώς παρέτα να κλάνεις τζαι να μεν λαλείς τίποτε
τζαι πάλε εν κατάλαβω γιατί τούτο που είπες με τον πληθωρισμό έshει να κάμει με ότιδηποτε ειπώθηκε δαμέ
είπεν κανένας να τυπωνουνται τζαι άλλα χρήματα που το κράτος;
οπότε εν κολλά με τίποτε
οπότε βασικά έγραψες δύο σχόλια τζαι εν είπες ακόμα απολύτως τίποτε
εν πολλά μεγάλον επιτευγμα τουτον πάντως
να μιλάς τζαι να μην λαλείς τίποτε
-
Κοίτα, osr, νόμιζα ότι ήταν ξεκάθαρο ότι αναφερόμουν μόνο στην οικονομική έννοια της λέξης “αξία”. Η συναισθηματική αξία κλπ είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Για το ότι δεν χρειάζονται χρήματα και όλα αυτά, ωραία, αλλά δεν είναι το θέμα της συζήτησης. Δεν θέλω να μιλήσω για το πως θα είναι η ιδανική κοινωνία. Με ενδιαφέρει να κατανοήσω την υπάρχουσα. Επίσης δεν έχει σημασία η ηθική πλευρά του ζητήματος. Το τι είναι δίκαιο σε σχέση με το πόσο σκληρά δούλεψε κάποιος, ή πόσες ώρες, η πόσο σημαντικό ήταν το αποτέλεσμα της εργασίας τους, δεν έχει να κάνει με τον καπιταλισμό. Φυσικά υπάρχει αδικία και όλα αυτά, αλλά είναι αυτόν τον άδικο κόσμο που προσπαθούμε να καταλάβουμε εδώ, και όχι τον ιδανικό. Τα χρήματα έχουν ανταλλαχτική αξία, γιατί μπορείς να τα δόσεις σε ένα οποιοδήποτε έμπορα και να πάρεις μέρος τον εμπορευμάτων του. Το θέμα είναι πως προκύπτει αυτή η ανταλλαχτική αξία και τι σημαίνει το σύνολο της αξίας όλων των νομισμάτων ενός κράτους; Πως καθορίζεται; Γιατί δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο;
Δεν περιμένω κατ’ ανάγκην απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, γιατί είναι δύσκολο και δεν ξέρω κανέναν που το έχει απαντήσει – χωρίς να λέω ότι δεν υπάρχει. Αλλά θεωρώ ότι μιλώ με κάποιον που προβληματίζεται όπως κι εγώ και εκθέτω τους δικούς μου προβληματισμούς.
Θα ήθελα όμως απάντηση στο ερώτημα που θέτω για τρίτη φορά: μιλώ για μια διαφορά ανάμεσα στο χρήμα που εκδίδει η κεντρική τράπεζα, και στο “χρήμα” που εκδίδουν οι ιδιωτικές τράπεζες. Δηλαδή στο “central bank money” και στο “commercial bank money”. Λέω ότι δεν είναι το ίδιο πράγμα και εξηγώ γιατί. Ας μην ξαναγράψω τα ίδια. Συμφωνείς ότι υπάρχει αυτή η διαφορά ή όχι και γιατί;
m4trix87, διάβασα το λήμα του wikipedia για το οποίο παραθέτεις λινκ, και ομολογώ ότι τίνω να συμφωνήσω με τον achilleas ότι το “money as debt” έχει λάθη και μάλιστα σοβαρά. Αλλά θα πάρει χρόνο για να το παρουσιάσω και δεν τον έχω αυτή την στιγμή. Εξάλλου, δεν τέλιωσε η προηγούμενη κουβέντα – αν θέλεις δώσε την δική σου απάντηση στο ερώτημά μου.
achilleas, δεν είσαι ευγενικός. Μας αφήνεις να διαβάσουμε ένα πολύ μεγάλο όγκο κειμένων για να ανακαλύψουμε μέσα τις ελάχιστες πληροφορίες που αφορούν το θέμα μας. Μάλιστα στο λινκ του Wikipedia δεν βρήκα τίποτα σχετικό. Και επιπλέον τα λινκς σου αναφέρονται στο zeitgeist και όχι στο εν λόγω ντοκυμαντερ.
Να σημειώσω ότι υπάρχουν δύο “money as debt” στο YouTube, χωρίς να συμπεριλάβουμε και τα δύο αποσπάσματα από τα zeitgeist 1 και 2. Προέρχονται από την ίδια πηγή. Το πρώτο ονομάζεται απλώς “money as debt”: http://www.youtube.com/watch?v=vVkFb26u9g8. Το δεύτερο είναι το Money as Debt II – Promises Unleashed: http://www.youtube.com/watch?v=_doYllBk5No&feature=related
-
μα νομίζω είναι καθαρό ότι αναφέρεμαι στο σήμερα και στον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα
απλά ανέφερα τον συλλογισμό του μπέργκμαν για το πως υπολογίζεται η αξία και η τιμή και νομίζω είναι σωστοί οι προβληματισμοί
ούτε μίλησα για δίκαιο άδικο κλπ
απλά ανάμεσα σε άλλα είπα και την γνώμη μου για την ύπαρξη του χρήματος κλπ
μιλάς για το σύνολο της αξίας των νομισμάτων ενός κράτους
και σου απαντώ ότι δεν υπάρχει τέτοιο σύνολο
αφού το χρήμα αναπαράγεται διαρκώς από τις τράπεζες
τώρα γιατί πχ ένα λίτρο γάλα αξίζει τόσα ευρώ κλπ
αυτό θεωρητικά έχει να κάνει με την προσφορά και την ζήτηση
και φυσικά το ποσοστό του κέρδους του έμπορα κλπ
κατά τη γνώμη μου θεωρώ ότι το πιο σημαντικό αγαθό στον κόσμο μας αυτή την στιγμή είναι το πετρέλαιο που είναι η κινητήριος δύναμη της βιομηχανίας αυτή την στιγμη τουλάχιστον
η τιμή του καθορίζει απόλυτα την αξία όλων των προιόντων
πως καθορίζεται αυτή; μα φυσικά μονοπωλιακά από τις εταιρείες όπως η bp του κόλπου του μεξικού η shell της νιγηρίας κλπ
αυτοί αποφασίζουν σε απόλυτο βαθμό την τιμή του πετρελαίου
φυσικά δεν μπορούν να την ανεβάσουν σε βαθμό ώστε να μην μπορεί να αγοραστεί
αλλά κατά τη γνώμη μου έτσι καθορίζονται οι τιμές σε όλα τα προιόντα
φυσικά και παίζει ρόλο η προσφορά και η ζήτηση αλλά και άλλοι παράγοντες
πχ η τεράστια αύξηση της γης στην κύπρο έχει ν α κάνει άμεσα με την κατάργηση του νόμου περι τόκου και την εισαγωγή του νόμου περι φιλευθερεοποιήσεως των επιτοκίων
ο νόμος περί τόκου όριζε απλά ότι σε καμιά περίπτωση ο τόκος δεν μπορεί να ξεπεράσει το διπλάσιο του αρχικου κεφαλαίου
δηλαδή για δάνειο 2 χιλιάδων λιρών η τράπεζα δεν μοπρούσε να διεκδικήσει τόκους πέραν των 4 χιλιάδων λιρών
αυτό καταργήθηκε το 2001 και αμέσως όλα πήγαν προς τα πάνω
λόγω των δανείων αέρα που έδιναν οι τράπεζες σε ανθρώπους χαμηλόμισθους ακριβώς όπως έγινε στις ηπα όπως εξήγησα προηγουμένως
οπότε το πιο βασικό αγαθό που είναι η στέγη η τιμή αγοράς του ειναι βασικά αυθαίρετη
αφού δεν υπάρχει λογική εξήγηση πως ένα τριάρι διαμερίσμα στον στρόβολο με μεγάλη βεράντα που το 2003 αγοράστηκε 59 χιλιάδες λίρες
σήμερα ένα ανάλογο διαμέρισμα αξίζει 300 χιλιάδες ευρώ δηλαδή σχεδόν 180 χιλιάδων λίρες
αύξηση μέσα σε 7 χρόνια 120 χιλιάδων λιρών
αύξηση 200%
οπότε τώρα το θέμα είναι το εξής: οι 800 λίρες του 2003 αξίζουν το ίδιο με τις 800 λίρες του 2010;;
όχι βέβαια γιατί το κόστος ζωής αυξήθηκε κατακόρυφα
επί της ουσίας θεωρώ ότι το central bank money δεν έχει διαφορά με το commercial bank money
όπως και εγώ το εξήγησα πριν γιατί στην ουσία χρήμα είναι και αυτό που υπάρχει και σε digital μορφή στους υπολογιστές της τράπεζες
μπορεί να κάνω και λάθος φυσικά
λες ότι το money as debt έχει λάθη και μάλιστα σοβαρά και είναι καλό να τα παραθέσεις αυτά γιατί θα ήθελα να δω αν πράγματι ισχύει αυτό που είναι κάτι πολύ σοβαρό για μένα
-
m4trix87
Αυγούστου 19, 2010 σε 1:11 πμΜα αφού η wikipedia εξηγά ακριβώς τον μηχανισμό-αλλεπάλληλος δανεισμός-όπως κάνει το money as debt.Τυχόν ποσοτικά λάθη(πχ 5πλασιο παραγόμενο χρήμα αντί 10πλασιο)ίσως να υπάρχουν,αλλά η ουσία παραμένει.
Που είναι το λάθος?
-
achilleas
Αυγούστου 19, 2010 σε 10:31 μμre ari signomi enomiza en gia to zeitgeist addendum pou miluses, enomiza en to idio prama
en eimai agenis re file apla en exo ora na grafo ektheseis
ta lefta pou kamnei kivernisi je jina pou kamnoun oi trapezes to idio prama enei
eida to miso to money as debt 2, aurio enna do to allo miso
-
achilleas
Αυγούστου 20, 2010 σε 11:09 μμvasika to Money as debt 2: promises unleashed κατηγορει το παρον συστημα οπου οι τράπεζες μπορουν να δημιουργήσουν χρήμα, και ετσι εχουμε πληθωρισμό και το συνολικο χρεος τελοσπαντων πρεπει να αυξανεται συνέχεια για να διατηρείται το συστημα
νταξει εσιει τζ αλλους που τα λαλουν τουτα, οτι πρεπει να επιστρεψουμε στο γκολτ στανταρτ, κτλ. ο τυπος δαμε λαλει για digital coin που θα εχει μια συγκεκριμενη ποσοτητα και ετσι το χρημα δεν θα χανει την αξια του
ενιγουει
εν σωστα οσα λαλει αλλα παλε εν μισες αληθειες.
εν γενικα αποδεκτο οτι ο αποπληθωρισμός εν χειρότερος που τον πληθωρισμό, γιατι σε συνθηκες αποπληθωρισμού κανενας δεν ξοδευει δεν επενδυει πουθενααμα δεν μεγαλωνει η ποσοτητα του χρηματος αναλογα με την παραγωγη προιντων εχουμε αποπληθωρισμό
επισης τουντο συστημα που έχουμε τωρα δινει ευελιξια στις κυβερνησεις να τυπωσουν οσο χρημα χρειαζουνται, δλδ αν γινει ενα τσουναμι τζαι διαλυσει τα ουλλα, με φιξαρισμενη ποσοτητα χρηματος η κυβερνηση εν θα μπορει να ξοδεψει οσα θελει για να σασει τα πραματα, αν θα δανειστει εννα πρεπει να τοκαμει με τεραστια επιτοκια
που την αλλη με το τωρινο συστημα το χρημα χανει την αξια του με την παροδο του χρονου
εν θεμα ισορροπιας τζαι σωστης πολιτικης
http://en.wikipedia.org/wiki/Gold_standard
http://en.wikipedia.org/wiki/Deflation -
m4trix87
Αυγούστου 21, 2010 σε 7:45 πμΔεδομένου ότι οι κυβερνήσεις ενδιαφέρονται για το καλό…
και αυτό είναι ένα ΠΟΛΥ μεγάλο “δεδομένου”… -
Κατ’ αρχην απολογούμαι που άργησα να απαντήσω, αλλά δεν έβρισκα χρόνο. Να τι βρίσκω λάθος με το money as debt:
Από το wikipedia:
Fractional-reserve banking is the banking practice in which banks keep only a fraction of their deposits in reserve (as cash and other highly liquid assets) and create the remainder as ‘cheque book money’, while maintaining the simultaneous obligation to redeem all these deposits upon demand.Όπως το καταλαβαίνω εγώ, απλώς λέει ότι τα λεφτά των καταθέσεων των πελατών τους τα δανείζουν, ή τα επενδύουν με άλλους τρόπους, κρατώντας μόνο ένα μικρό μερος στα ταμεία (ή στην κεντρική τράπεζα). Που λέει ότι μπορούν να δανείσουν ποσό πολλαπλάσιο των καταθέσεων;
Να ακόμα ένας ορισμός από ένα λινκ που το wikipedia παραθέτει ως πηγή:
FRACTIONAL RESERVE BANKING
The practice of holding (only) a portion of overall assets in cash or cash equivalents (required reserves) in order to meet short-term obligations immediately upon demand. Money which is not held in reserve is invested, usually loaned out so as to generate interest income. Some reserves support savings accounts and time deposits (deposits which earn interest but don’t allow you to write cheques on). Banking evolved so as to also permit a fractional reserve for “checkable deposits”. The majority of world banking systems today follow this model of fractional banking.
http://www.bankintroductions.com/definition.htmlΤο money as debt (το πρώτο) λέει ότι, η τράπεζα έχει αρχικά $1111,12 ως “reserve deposit” στην κεντρική τράπεζα, και με αυτά μπορεί να κάνει δάνειο $10.000 δολλάρια. Επειδή, όπως λέει, το “reserve ratio” είναι 9:1. Αυτό δεν μου φαίνεται ότι ισχύει. Η αν ισχύει, το wikipedia δεν λέει κάτι τέτοιο – το αντίθετο μάλιστα, όπως θα δούμε. Φυσικά osr, αν έχεις τον νόμο ή άλλες πηγές που το εξηγούν διαφορετικά, τότε εντάξει, δεν επιμένω – θα περιμένω να μου τα φέρεις. Αλλά προς το παρόν συνεχίζω όπως το κατάλαβα: Η τράπεζα μπορεί να δανείσει μόνο τα 8/9 από τα $1111,12 – δηλαδή κάπου $987,66 και να κρατήσει το 1/9, κάπου $123,46.
Εξάλλου στο en.wikipedia/reserve requirements έτσι εξηγεί τον όρο “reserve ratio”:
The reserve requirements (or cash reserve ratio) is a state bank regulation that sets the minimum reserves each bank must hold to customer deposits and notes. It would normally be in the form of fiat currency stored in a bank vault (vault cash), or with a central bank.Και πιο κάτω λέει: if banks only have to hold 10% of deposits, they will lend the other 90% of deposits.
Αυτή είναι όλη η ιστορία. Τώρα, πως η τράπεζα δημιουργεί νέα χρήματα; Ως εξής:
Έστω ότι ένας καταθέτης βάζει $100 στον λογαριασμό του, για τον οποίο έχει βιβλιάριο επιταγών. Τότε μπορεί να κόψει επιταγές αξίας $100. Οι επιταγές αυτές είναι το “commercial bank money” ενώ τα χρήματα που ο πελάτης έδωσε στην τράπεζα είναι το “central bank money”. Η τράπεζα μπορεί να δανίσει πες το 90% (αν το reserve ratio είναι ένα προς δέκα), δηλαδή $90. Τα $10 δολλάρια που κατακράτησε έχουν αφαιρεθεί από την κυκλοφορία και δεν δικαιούται να τα χρησιμοποιήσει, οπότε με αυτή την πράξη έχουν μείνει στην κυκλοφορία $190. Άρα έχουν δημιουργηθεί 90 καινούρια δολλάρια. Τώρα, τα $90 μπορούν να κατατεθούν ξανά στην ίδια ή σε άλλη τράπεζα, και επομένως το 90% από αυτά να ξαναδανιστεί. Η νέα τράπεζα θα δανείσει τότε τα $81 και θα κρατήσει τα $9. Εντομεταξύ τα $90 δολλάρια που κατατέθηκαν έχουν μετατραπεί σε “commercial bank money”, γιατί ο καταθέτης μπορεί να κόψει επιταγές ίσης αξίας. Συνολικά λοιπόν έχουμε τα $190 συν τα νέα $81 = $271. Αν συνεχίσουμε με αυτό τον τρόπο, έχουμε μια φθίνουσα αριθμητική σειρά: $100 + $90 + 81 + $72.90 + … =$1000. Το παράδειγμα αυτό είναι από το en.wikipedia/reserve requirements, αλλά έχει ένα παρόμοιο και στο en.wikipedia/Fractional-reserve banking.
Τώρα, ας το εφαρμόσουμε αυτό στο παράδειγμα του money as debt. Τα $1111,12 αφού κατατέθηκαν από τους επενδητές, έχουν μετατραπεί σε “commercial bank money”, αν εκδόθηκαν επιταγές στην αξία τους. Επίσης τα $987,66 ξαναδανίστηκαν, επομένως το συνολικό χρήμα σε κυκλοφορία είναι $2098,78 Αν τα $987,66 κατατέθηκαν ξανά, τότε η τράπεζα με R=1/9 μπορεί να δανείσει $877,92 και να κρατήσει $109,74 – σύνολο $2976,70 σε κυκλοφορία. Συνεχίζοντας: 8/9x$877,92 = $780,37. $2976,70 + $780,37 = $3757,07 –> 8/9x$780,37 = $639,66. $3757,07 + $639,66 = $4450,73 κ.ο.κ. Το αποτέλεσμα είναι $10.000. Δηλαδή τα αρχικά $1111,12 μπορούν να παράξουν το μέγιστο $10.000 και όχι $100.000 όπως λέει η ταινεία.
Εξάλλου, αν με τα αρχικά $1111,12 κατάθεσης μπορούσε να δανείσει 9 φορές τόσα, δηλαδή $10.000, τότε αυτά θα έμπαιναν ξανά σε ένα λογαριασμό, θα δανίζονταν ξανά επί 9 φορές, δηλαδή $90.000, μετά ξανά το ίδιο, $810.000 κ.ο.κ. Η σειρά δεν είναι φθίνουσα αλλά γεωμετρική πρόοδος που πάει στο άπειρο. Στην ταινεία πρώτα πολλαπλασίασαν επί 9 και ύστερα άρχιζαν να βρίσκουν τα 8/9. Σαν να αντίστρεψαν το R=1/9 σε R=9/1 και μετά το επανέφεραν στο κανονικό του.
Επίσης είναι και το money multiplier: “The money multiplier, m, is the inverse of the reserve requirement, R”. Όταν R=1/9 τότε m=9. “This number is multiplied by the initial deposit to show the maximum amount of money it can be expanded to”. Έτσι ξέρουμε πως τα $1111,12, πολλαπλασιαζόμενα με 9 θα δόσουν το μέγιστο των χρημάτων που μπορούν να δημιουργηθούν, δηλαδή $10.000. Το εξηγά και με παράδειγμα στο en.wikipedia/Fractional-reserve banking, με αρχικό ποσό $100 και R=20%, οπότε m=5 και το τελικό ποσό $500. Είναι το παράδειγμα που εξηγεί προηγουμένως αναλυτικά.
Άρα όχι, δεν μπορεί να δανίσει πολλαπλάσιο των αρχικών καταθέσεων, αλλά κλάσμα. Γι’ αυτό λέγεται και Fractional reserve banking και όχι multiplicational reserve banking. Τώρα που τα έγραψα και τα βλέπω έτσι μου φαίνεται δύσκολο να είναι λάθος. Μάλλον το φιλμάκι είναι πατάτα.
-
σύμφωνα με το νόμο περί Τραπεζικών Εργασιών
εδώ μια ανεπίσημη έκδοση του
http://www.centralbank.gov.cy/media/pdf_gr/GR_anep._enopiisi_BANKING_LAW_1997_2009_4.pdfγιατί λόγω κωδικού δεν με αφήνει ο παροχέας να τον κατεβάσω από το leginet
το πιο σημαντικό άρθρο που μας ενδιαφέρει εδώ είναι το εξής:
Άρθρο 11, 1
Απαγορεύεται σε τράπεζα που συστάθηκε στη Δημοκρατία
(β) να επιτρέψει όπως η συνολική αξία όλων των μεγάλων χρηματοδοτικών ανοιγμάτων όπως αυτά ορίζονται στο εδάφιο (4) υπερβούν οποτεδήποτε τα οκτακόσια τοις εκατό της κεφαλαιακής της βάσης ή οποιοδήποτε άλλο χαμηλότερο ποσοστό που η Κεντρική Τράπεζα ήθελε οποτεδήποτε ορίσει ”δηλαδή με μια πρώτη ερμηνεία που κάνω, αν δεν κάνω λάθος για μεγάλα χρηματοδοτικά ανοίγματα
η τράπεζα μπορεί να δανείσει μέχρι και 800% περισσότερα από όσα έχειδηλαδή αν έχει 10 εκατομύρια ευρώ μπορεί να δανείσει σε αυτή την περίπτωση 80 εκατομύρια που δεν έχει
η πλέον βασική νομική αρχή είναι ότι ότιδήποτε δεν απαγορεύεται επιτρέπεται
άρα από την στιγμή που για απλά χρηματοδοτικά ανοίγματα ως ορίζεται στο (α) δεν υπάρχει κανένα απαγορευτικό αυτό σημαίνει ότι καταρχήν δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο όριο στο ποσοστό αέρα που μπορεί να δανείσει μια τράπεζα στην Κύπρο
εξ όσων με ενημέρωσε κάποιος φίλος γνωστός μου τραπεζικός αυτή την στιγμή το αποθεματικό στην Κύπρο είναι 10 προς 1
οπότε αυτό που μπορώ να σκεφτώ αυτή την στιγμή έιναι ότι αυτό το αποθεματικό ίσως να καθορίζεται από κάποια εσωτερική εγκύκλιο της Κεντρικής Τράπεζας
αυτά εκ πρώτης όψεως, ίσως κάνω λάθος στην ερμηνεία που κάνω εδώ αλλά θα το ψάξω περισσότερο και θα επανέλθω
ποιο κάτω παραθέτω τα πιο σημαντικά άρθρα του νόμου κατά τη γνώμη μου
“Ηλεκτρονικό χρήμα σημαίνει νομισματική αξία αντιπροσωπευόμενη από απαίτηση έναντι του εκδότη τη οποία:
(ι) είναι αποθηκευμένη σε ηλεκτρονικό απόθεμα
(ιι) έχει εκδοθεί κατόπιν παραλαβής χρηματικού ποσού τουλάχιστον ίσου με την εκδοθείσα νομισματική αξία
(ιιι) γίνεται δεκτή ως μέσο πληρωμής από άλλες επιχειρήσεις πέραν της εκδότριαςΗλεκτρονικός υπολογιστής σημαίνει οποιαδήποτε ηλεκτρονική συσκευή για την αποθήκευση ή επεξεργασία πληροφοριών
Ίδρυμα ηλεκτρονικού χρήματος σημαίνει νομικό πρόσωπο άλλο από τράπεζα το οποίο εκδίδει μέσα πληρωμής υπό μορφή ηλεκτρονικού χρήματος
Κατάθεση σημαίνει ποσό χρημάτων που καταβάλλεται ή εισπράττεται με όρους-
(α) βάσει των οποίων θα αποπληρωθεί με τόκο ή χωρίς τόκο ή υπέρ το άρτιο είτε σε πρώτη ζήτηση ή σε τακτή προθεσμία ή υπό όρους που συμφωνούνται από ή εκ μέρους του προσώπου που καταβάλλει και του προσώπου που εισπράττει το ποσό αλλά
(β) οι οποίοι δε σχετίζονται με την πώληση ή τη διάθεση αγαθών ή περιουσιακών στοιχείων, την παροχή υπηρεσιών ή την έκδοση χρεωστικών ομολόγων ή μετοχώνΟδηγία 2005/48/ΕΚ 14/6/2006 ως τροποποιήθηκε από την οδηγία 2007/18/ΕΚ
Πιστωτικό ίδρυμα σημαίνει
(α) επιχείρηση της οποίας η δραστηριότητα συνίσταται στην αποδοχή καταθέσεων ή άλλων επιστρεπτέων κεφαλαίων από το κοινό και στη χορήγηση πιστώσεων για ίδιο λογαριασμό και η οποία κατέχει σχετική άδεια λειτουργίας από αρμόδια αρχή κράτους μέλους ή τρίτης χώρας και περιλαμβάνει
(ι) τράπεζα και
(ιι) συνεργατικό πιστωτικό ίδρυμα με την έννοια που αποδίδουν στον όρο αυτό ο περί Συνεργατικών Εταιρειών Νόμος ή
(β) ίδρυμα ηλεκτρονικού χρήματοςΤράπεζα σημαίνει νομικό πρόσωπο στο οποίο χορηγήθηκε άδεια για τη διεξαγωγή τραπεζικών εργασιών δυνάμει των διατάξεων του παρόντος νόμου
Τραπεζικές εργασίες σημαίνει εργασίες οι οποίες διεξάγονται στη Δημοκρατία ή στο εξωτερικό από τη Δημοκρατία και συνίστανται στο δανεισμό χρημάτων που προέρχονται από την ανάληψη υποχρεώσεων έναντι του κοινού υπό μορφή καταθέσεων αξιογράφων ή άλλων στοιχείων αποδεικτικής οφειλήςΧρηματοπιστωτικό μέσο σημαίνει κάθε σύμβαση με την οποία δημιουργείται τόσο ένα χρηματοοικονομικό στοιχείο ενεργητικού για το ένα συμβαλλόμενο μέρος όσο και ένα χρηματοιικονομικό στοιχείο ενεργητικού για το ένα συμβαλλόμενο μέρος όσο και ένα χρηματοοικονομικό στοιχείο παθητικού ή μέσο ιδίων κεφαλαίων για το έτερο συμβαλλόμενο μέρος
Άρθρο 4, 2(β)
Ανεξάρτητα από τις διατάξεις οποιουδήποτε άλλου νόμου η Κεντρική Τράπεζα δε χορηγεί άδεια σε τράπεζα που συστάθηκε στην δημοκρατία όταν η τράπεζα δεν έχει χωριστά ίδια κεφάλαια ή όταν το αρχικό κεφάλαιο είναι μικρότερο από 5 εκατομύρια ευρώ
(γ) για τους σκοπούς της παραγράφου (β) ο όρος αρχικό κεφάλαιο περιλαμβάνει:
(ι) το εκδοθέν και καταβληθέν κεφάλαιο της τράπεζας αποτελούμενο από σύνηθες μετοχικό κεφάλαιο και μη εξαγοράσιμες μη σωρευτικές προνομικούχες μετοχές
(ιι) τη διαφορά από την έκδοση μετοχών της τράπεζας υπέρ το άρτιο
(ιιι) τα αποθεματικά της τράπεζας εξαιρουμένων των αποθεματικών αναπροσαρμογής και
(ιν) τα αδιανέμητα κέρδη προηγούμενων χρήσεων της τράπεζας που μεταφέρονται στο λογαριασμό κερδοζημιών μέσω της διάθεσης του τελικού αποτελέσματος μετά την αφαίρεση των προβλεπομένων τελικών μερισμάτων ανεξάρτητα αν αυτά δεν έχουν ακόμα δηλωθεί, καθώς και τα προσωρινά κέρδη τρέχουσας χρήσης νοουμένου ότι τα προσωρινά αυτά κέρδη έχουν ελεγχθεί από εγκεκριμένους ελεγκτές και η Κεντρική Τράπεζα έχει λαβει ικανοποιητικές αποδείξεις ότι το ύψος τους έχει εκτιμηθεί σύμφωνα με τις αρχές που καθορίζονται στα Διεθνή Πρότυπα Χρηματοοικονομικής Πληροφόρησης και είναι καθαρά από κάθε προβλέψιμη επιβάρυνση και πρόβλεψη για μερίσματαΆρθρο 11, 1
Απαγορεύεται σε τράπεζα που συστάθηκε στη Δημοκρατία –
(α) Να επιτρέψει όπως η συνολική αξία των χρηματοδοτικών ανοιγμάτων που παρέχει στο ίδιο πρόσωπο υπερβεί οποτεδήποτε τα είκοσι πέντε τοις εκατό της κεφαλαιακής της βάσης ή οποιοδήποτε άλλο χαμηλότερο ποσοστό που η Κεντρική Τράπεζα ήθελε όποτεδήποτε ορίσει:
Νοείται ότι η Κεντρική Τράπεζα δύναται να επιτρέψει χρηματοδοτικά ανοίγματα ποσοστού πέραν του είκοσι πέντε τοις εκατόν (25%) της κεφαλαιακής βάσης τράπεζας νοουμένου ότι η υπέρβαση σχετίζεται με ανοίγματα στο χαρτοφυλάκιο συναλλαγών όπως ορίζονται με Οδήγια για την κεφαλαιακή επάρκεια που εκδίδεται από την Κεντρική Τράπεζα δυνάμει του άρθρου 41 και καλύπτεται με επιπρόσθετη κεφαλαιακή απαίτηση όπως καθορίζεται από την Κεντρική Τράπεζα δυνάμει του άρθρου 21
(β) να επιτρέψει όπως η συνολική αξία όλων των μεγάλων χρηματοδοτικών ανοιγμάτων όπως αυτά ορίζονται στο εδάφιο (4) υπερβούν οποτεδήποτε τα οκτακόσια τοις εκατό της κεφαλαιακής της βάσης ή οποιοδήποτε άλλο χαμηλότερο ποσοστό που η Κεντρική Τράπεζα ήθελε οποτεδήποτε ορίσειΆρθρο 11, 4
(α) Χρηματοδοτικό άνοιγμα σε σχέση με πρόσωπο σημαινει τη χορήγηση οποιουδήποτε δανείου ή το άνοιγμα τρεχούμενου χρεωστικού λογαριασμού για το πρόσωπο αυτό ή τη χορήγηση οποιασδήποτε χρηματοδοτικής μίσθωση (financial leasing) συμπεριβαλαμβομένης και χρηματοδότησης με ενοικιαγορά ή την προεξόφληση γραμματίου ή συναλλαγματικής για την οποία το πρόσωπο αυτό υπέχει ευθύνη είτε ως αποδέκτης είτε ως εκδότης είτε ως οπισθογράφος ή τη χορήγηση οποιασδήποτε οικονομικής εγγύησης ή την ανάληψη οποιασδήποτε άλλης οικονομικής ευθύνης ή υποχρέωσης για λογαριασμό του προσώπου αυτού ή τη συμμετοχή σε αξίες που εκδόθηκαν από το πρόσωπο αυτό ή την ανάληψη οποιασδήποτε υποχρέωσης για τη χορήγηση οποιωνδήποτε από τα πιο πάνω και περιλαμβάνει οποιεσδήποτε από τις πιο πάνω πράξεις που γίνονται προς όφελος τρίτου με την εγγύηση του προσώπου αυτού περιλαμβάνει δε οποιοδήποτε άλλο άμεσο ή έμμεσο στοιχείο ενεργητικού εντός ή εκτός ισολογισμού τράπεζας σε σχέση με το πρόσωπο αυτό
(β) μεγάλο χρηματοδοτικό άνοιγμα σημαίνει χρηματοδοτικό άνοιγμα που παραχωρείται στο ίδιο πρόσωπο όταν η αξία του ισούται ή υπερβαίνει το δέκα τοις εκατό της κεφαλαιακής βάσης τράπεζαςΆρθρο 20
Τράπεζα που συστάθηκε στη δημοκρατία οφείλει να έχει καθόλη τη διάρκεια της λειτουργίας της ελάχιστα ίδια κεφάλαια τριών εκατομυρίων λιρών ή οποιοδήποτε μεγάλυτερο ποσό που η Κεντρική Τράπεζα θα ορίσειΗ Οδηγία 2006/48/EK του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Και του Συμβουλίου, της 14ης Ιουνίου 2006 , σχετικά με την ανάληψη και την άσκηση δραστηριότητας πιστωτικών ιδρυμάτων (αναδιατύπωση) (Κείμενο που παρουσιάζει ενδιαφέρον για τον ΕΟΧ) όπως ορίζεται στο νόμο
http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=OJ:L:2006:177:0001:01:EL:HTML -
OSR, ευχαριστώ για τα λινκς, ίσως φανούν χρήσιμα. Φυσικά είναι πολύ μεγάλα για να τα διαβάσω ολόκληρα, προς το παρόν.
Νόμος:
“Απαγορεύεται σε τράπεζα που συστάθηκε στη Δημοκρατία… …(β) να επιτρέψει όπως η συνολική αξία όλων των μεγάλων χρηματοδοτικών ανοιγμάτων όπως αυτά ορίζονται στο εδάφιο (4) υπερβούν οποτεδήποτε τα οκτακόσια τοις εκατό της κεφαλαιακής της βάσης ή οποιοδήποτε άλλο χαμηλότερο ποσοστό που η Κεντρική Τράπεζα ήθελε οποτεδήποτε ορίσει”Ερμηνεία:
“…με μια πρώτη ερμηνεία που κάνω, αν δεν κάνω λάθος για μεγάλα χρηματοδοτικά ανοίγματα η τράπεζα μπορεί να δανείσει μέχρι και 800% περισσότερα από όσα έχει δηλαδή αν έχει 10 εκατομύρια ευρώ μπορεί να δανείσει σε αυτή την περίπτωση 80 εκατομύρια που δεν έχει”.Εντάξει, εγώ δεν καταλαβαίνω με την πρώτη ανάγνωση τη θέλει να πει ο νόμος αυτός γιατί δεν γνωρίζω την σημασία των δύο βασικών εννοιών του: α) Κεφαλαιακή βάση β) Μεγάλα χρηματοδοτικά ανοίγματα. Η δεύτερη όμως ορίζεται μέσα στο κείμενο του νόμου με αρκετά κατανοητό τρόπο:
4) Για τους σκοπούς του Νόμου αυτού –
(α) ‘χρηματοδοτικό άνοιγμα’ σε σχέση με πρόσωπο σημαίνει τη χορήγηση οποιουδήποτε δανείου ή το άνοιγμα τρεχούμενου χρεωστικού λογαριασμού για το πρόσωπο αυτό, ή τη χορήγηση οποιασδήποτε χρηματοδοτικής μίσθωσης (financial leasing), συμπεριλαμβανομένης και χρηματοδότησης με ενοικιαγορά, ή την προεξόφληση γραμματίου ή συναλλαγματικής για την οποία το πρόσωπο αυτό υπέχει ευθύνη είτε ως αποδέκτης είτε ως εκδότης είτε ως οπισθογράφος, ή τη χορήγηση οποιασδήποτε οικονομικής εγγύησης, ή την ανάληψη οποιασδήποτε άλλης οικονομικής ευθύνης ή υποχρέωσης για λογαριασμό του προσώπου αυτού, ή τη συμμετοχή σε αξίες που εκδόθηκαν από το πρόσωπο αυτό, ή την ανάληψη οποιασδήποτε υποχρέωσης για τη χορήγηση οποιωνδήποτε από τα πιο πάνω και περιλαμβάνει οποιεσδήποτε από τις πιο πάνω πράξεις που γίνονται προς όφελος τρίτου με την εγγύηση του προσώπου αυτού, περιλαμβάνει δε οποιοδήποτε άλλο άμεσο ή έμμεσο στοιχείο ενεργητικού εντός ή εκτός ισολογισμού τράπεζας σε σχέση με το πρόσωπο αυτό·
(β) ‘μεγάλο χρηματοδοτικό άνοιγμα’ σημαίνει χρηματοδοτικό άνοιγμα, που παραχωρείται στο ίδιο πρόσωπο, όταν η αξία του ισούται ή υπερβαίνει το δέκα τοις εκατό της κεφαλαιακής βάσης της τράπεζαςΜε λίγα λόγια, η διάταξη αυτή του νόμου περιορίζει την τράπεζα από το να δανείσει με οποιοδήποτε τρόπο ένα μεγάλο κεφάλαιο σε ένα μόνο πρόσωπο (νομικό πρόσωπο;). Το κεφάλαιο αυτό προσδιορίζεται ως το 800% της κεφαλαιακής της βάσης. Αν η κεφαλαιακή βάση περιλαμβάνει τις καταθέσεις των πελατών της τράπεζας, τότε έχεις δίκαιο εσύ, γιατί σημαίνει ότι δανίζει περισσότερα χρήματα απ’ όσα έχει, όχι μόνο ως δικό της κεφάλαιο αλλά και ως δάνειο από άλλους (καταθέσεις). Αν όμως η κεφαλαιακή βάση δεν περιέχει τις καταθέσεις αλλά μόνο όσα κεφάλαια της ανήκουν, τότε τα χρήματα που δανίζει προέρχονται μάλλον από τις καταθέσεις αυτές, πράγμα που είναι σύμφωνο με όσα έγραψα εγώ.
Αναζήτησα τον όρο στο google και βρήκα αυτό:
http://www.eurobanktrader.gr/el-GR/dictionary/202
Κεφαλαιακή βάση: Η σύνθεση, η διάρθρωση του κεφαλαίου μιας επιχείρησης π.χ κοινές και προνομιούχες μετοχές, δανειακά και ίδια κεφάλαια, τα αποθεματικά, οι επενδύσεις κλπ.Τώρα πρέπει να βρούμε τους όρους αυτού του ορισμού. Από την ίδια πηγή:
Ιδια κεφάλαια: Τα ίδια κεφάλαια ή καθαρή θέση μιας επιχείρησης περιλαμβάνουν το μετοχικό κεφάλαιο, τα κέρδη που έχουν συσσωρευτεί κατά τα χρόνια που λειτουργεί η εταιρία και δεν έχουν διανεμηθεί, αλλά έχουν επανεπενδυθεί, τα χρήματα που έχουν δώσει κατά καιρούς οι μέτοχοι για αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων, επιδοτήσεις – επιχορηγήσεις και γενικότερα ότι αυξάνει την πραγματική αξία της επιχείρησης. Προκύπτει από την αφαίρεση των υποχρεώσεων από το ενεργητικό.
Η πηγή δεν εξηγά τον όρο Δανειακά κεφάλαια, και τον αναζήτησα ξανά στο google. Βρήκα ένα κείμενο σε PDF (http://users.uom.gr/~esartz/teaching/macro/Kef25.pdf) που λέει ότι:
“Δανειακά κεφάλαια είναι το εισόδημα που τα άτομα επιλέγουν να αποταμιεύσουν”
Από αλλού καταλαβαίνω ότι είναι τα κεφάλαια που η τράπεζα δανίζεται από αλλού. Όλα αυτά φαίνεται να επιβεβαιώνουν την δική σου εκδοχή. Πάντως δεν πείσθηκα ακόμα, θα συνεχίσω να το ψάχνω.
-osr- τίποτε δεν χαρίζεται..... όλα κερδίζονται μόνο όταν τα διεκδικούμε και τα θέλουμε αληθινά 
Polu kalo auto me to xrima. se apla logia k se liges lexeis…to poli xrima katastefei ton anthrwpo…katsrefei oikogeneies…kai oi sxeseis ginonte sxaseis….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
μην προσβαλλεις τα ιερα και οσια των!
μην προσβάλεις τους θεούς των!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ωωω απολογούμαι ταπεινά….αν προσέβαλα τα θεία και ζητώ γονυπετής την συγχώρεση……
φυσικά τώρα που το ξανασκέφτομαι την συγχώρεση μπορούν να την βάλουν στο δεξί τους ρουθούνι
😉
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
προς … αγαπητή φίλη που εξεγείρεται 😉
και η οποία
μου έστειλε e mail για να παρευρεθεί στην συνάντηση:
Προσπαθώ να σου απαντήσω στο e mail σου αλλά μου βγάζει το εξής:
Undelivered Mail Returned to Sender
Από: Mail Delivery System (MAILER-DAEMON@cytanet.com.cy)
Εστάλη: Τετάρτη, 4 Μαρτίου 2009 9:46:03 πμ
Προς: osr55@hotmail.com
Συνημμένα: 2 συνημμένα Ανίχνευση για ιούς από το Windows Live OneCare
Delivery repo (0,4 ΚΒ), …πράξει…mht (6,0 ΚΒ)
οπότε βάζω εδώ την απάντηση
Αγαπητή…… φίλη εξεγερμένη,
νασαι καλά για την ανταπόκριση σου αυτή, η οποία πραγματικά είναι επιτέλους μια
όαση στον άνυδρο κυπριακό ηλεκτρονικό κόσμο!!!….
Πολλοί διαβάζουν, ελάχιστοι σχολιάζουν μόνο εσύ ανταποκρίθηκες στο κάλεσμα για
συνεύρεση!!!!
Ενδεικτικό χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας σε βολεμένη σήψη…
Η οργή σου είναι πολύ ενθαρρυντική γιατί οδηγεί σε εξ΄εγερση και απόδραση από
το μαντρί που προσπαθούν να μας βάλουν οι διάφοροι άχρηστοι άναξιοι εξουσιαστές
μας οι οποίοι ήβραν jαι
κάμνουν
πρέπει να χρησιμοποιούμε
θετικά την οργή μας αυτή
Το πρώτο που έχει να γίνει πάντως για να υπάρξει οποιασδήποτε μορφής δράσης
είναι η συνάντηση στην ζωή
απο κει και πέρα ο καθένας μπορεί να πει τις απόψεις του, τους προβληματισμούς
του, τις επιφυλάξεις του κλπ κλπ
Σίγουρα πάντως όπως το λες ό,τι γίνει πρέπει να γίνει συλλογικά και αυτό
επιδιώκω προσωπικά και γιαυτό άλλωστε απευθύνθηκα σε κάθε
προβληματισμένο πολίτη που δεν μασάει
ό,τι του σερβίρουν
Θα διευθετηθεί η συνάντηση και θα σε ενημερώσω!!!
Νασαι καλά και να εξεγειρεσαι!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Poly kalo video to eixa dei kai egw palia.
Episis 2 para poly kala video pou kykloforoun sto internet elefthera kai 8a anafer8w kai egw sto blog mou syntoma einai ta Zeitgeist I & II.
Den einai aparaitita OLA osa lene ta video afta swsta (kai to money as debt mazi) alla einai trofi gia skepsi.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πραγματικά καταπληκτικό το ότι το μετέφρασαν!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
φίλε περσέα δεν είμαι οικονομόλογος και δεν μπορώ να γνωρίζω εις βάθος το θέμα δηλαδή κατά ποσο αυτά όλα είναι σωστά ή όχι
επί της ουσίας όμως νομίζω ότι τα λέει σωστά….
φίλε βλαχοκυριλέ η αλληλεγγύη όλων των απλών ανθρώπων που παρακάμπτουν τα παπαγάλακια της εξουσίας δημοσιοκάφρους είναι η μεγάλη μας δύναμη
έτσι και τα παιδιά του κεπικ που είχαν το κουράγιο και φιλοτιμήθηκαν να κάνουν αυτή την σπουδαία δουλεία
συγχαρητήρια για το blog σας!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ontws yparxei vathi provlima…..
to 8ema ine pws to lyeis.
sigoura ena kalo prwto vima 8a itan i epivoli apo tis kyverniseis poly afstiroterwn nomwn gia tis trapezes. kai i meiwsi tou 9:1 se :1?
vevaia den eimai oikonomologos.omws kai aftoi 8a xeroun?
diladi twra i pagkosmia oikonomia einai opws ton karxaria, pou an stamatisei na kineitai psofa.an i oikonomia stamatisei na xrisimopoiei ek8etika perissoterous porous, 8a katarrefsei san xartinos pyrgos!
kai ola na elegxontai apo tous trapezites?
etsi nomizun….
an o laos ma8ei KANEIS den 8a mporei na ton elegxei.
mia praktiki symvouli:
daneizeste oso ligotero ginetai……..
kai katanalwnete mono ta aparaitita.
to systima vasizetai ston daneismo, pou vasizetai stin katanalwsi, pou vasizetai stin diafimisi-propaganda twn media, pou vasizontai sto systima!
ara favlos kyklos. pou prepei na spasei.kai pou mporoume na ton spasoume?stin katanalwsi….
afto 8a einai pio apotelesmatiko apo opoiadipote epanastasi.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
μακάρι φίλε κώστα να μπορούσε να γίνει αυτό, δηλαδή να μην δανείζεται κανείς
πως όμως ένα νέο ζευγάρι θα μπορέσει να αγοράσει ένα διαμερισματάκι μονάρι που στοιχίζει 70 χιλιάδες λίρες πχ
ή ένα αυτοκίνητο που στοιχίζει 5000 ευρώ;
που θα τα βρεί;
το πρώτο είναι η κατανόηση της αλήθειας και της πραγματικότητας
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
dystyxws ola einai organwmena, to ena «gegonos» stirizei to allo, to systima den 8a eftane ws afto to epipedo aisxous an den ekmetallevotan sygkyries koinwnikes, «fysikes» kai texnites, dimiourgimenes apo to idio…
gia perissotera, akomi kai i idia i wikipedia to paradexetai, an kai den to parousiazei san provlima.
enw leei oti epifaneis oikonomologoi ypostirizoun oti afto to montelo(legomeno»fractional banking system»)voitha tin anaptyxi tis oikonomias, anaferei oti yparxei, se periptwsi pollwn «travigmatwn» katathesewn apo trapezes(px se mia krisi-epikairo?) megali pithanotita systemikis katarrefsis!
http://en.wikipedia.org/wiki/Fractional-reserve_banking
kai pio parastatika, gia ta «magika» xrimata pou dimiourgountai:
(deste to grigora, prin afairethei… giati akousa oti oi moderators tis wikipedia skeftontai na efarmosoun pio afstires arxes elegxou»axiopistias» twn arthrwn….giati arage?:)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
TO THEMA EINAI OTI AUTO TOU IDOUS MONDELO, EINAI AMERIKANIKO, TO EUROPAIKO TAPEZIKO SISTIMA EINAI LIGO DIAFORETIKO, OXI OMOS POLI. SE GENIKES GRAMES OMOS EINAI ALITHIA OTI TO XRHMA EINAI XREOS. SIMERA AN PANE OLOI KAI MAZEPSOUNE TIS KATATHESIS TOUS KAI PANE NA PLIROSOUNE OLA TA DANEIA TON TRAPEZON. TA XRHMATA AUTA DEN EINAI ARKETA. KAI PALI THA MINOUNE XREOI APLIROTA. POS EINAI DINATON NA IPARXOUNE XREOI PERISOTERA APO TA LEYTA POU IPARXOUNE. I XRHMATIKI POLITIKI META TO 1978 EXEI ALAKSI, KAI TO KATHE KRATOS EXEI XASI TO DIKEOMA POU EIXE NA TIPONI TA DIKA TOU LEUTA… PALIA OTA TO KRATOS XRIAZOTANE XRIMATA EDINE MIA ENTOLI STA TIPOTIRIA TIPOSTE AUTA TA LEUTA, SIMERA AUTO EXEI XATHI, ME TON APATEONISTIKO TROPO, PLITHORISMOS… KAI ETSI O KOSMOS EGINE IPOXIRIO TON TRAPEZON, KAI SIMETRA OLES TIS ZIMIES DILADI TO XREOS TON TRAPEZON TO FORTONOUNE STON KOSMO, OPOS AKRIVOS EGINE STIN ARGENTINI PRIN LIGA XRONIA. TORA AKOLOUTHA I ELLADA, IRLANDIA, PORTOGALIA, SE KAPIA FASI EMEIS, KAI GENIKOS TO EUROPAIKO ONEIRO THA EINAI IPIXIRIO TOU DNT. DLD TON AMERIKANON IDIOTON TRAPEZIKON…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
tas δεν υπάρχει μοντέλο αμερικάνικο ευρωπαικό κλπ
υπάρχει μόνο ένα μοντέλο χρηματοπιστωτικό
δεν είναι σε γενικές γραμμές… το χρήμα είναι χρέος στο συντριπτικό του ποσοστό και σε αυτό οφείλεται και η λεγόμενη οικονομική κρίση
γιατί δεν υπάρχει πλέον εφικτός τρόπος να αναχρηματοδοτήσουν το χρέος με νέο χρήμα
αν και ο μπερνάκι του fed δηλαδή της ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας των ηπα που έχει δημόσιο χρέος 350% του ΑΕΠ της έχει τυπώσει από αέρα κουπανιστό χρήμα δισεκατομυρίων δολαρίων
κάτι που θα επιφέρει πληθωρισμό αποπληθωρισμό κλπ κλπ και πάντως απλά θα καθυστερήσει την πτώχευση
ο νόμος που λές άλλαξε το 1971 όπου πλέον αποσυνδέθηκε ο χρυσός από την τύπωση χαρτονομισμάτων
δηλαδη μέχρι το 1971 υπήρχε σχέση του χρυσού που αντιστοιχούσε σε κάποιο μέρος των χρημάτων
τα κράτη δεν έχουν χάση το δικαίωμα να τυπώνουν χρήμα
όπως έγραψα και πιο πάνω οι ήπα ήδη το έκαναν και η τράπεζα της αγγλίας το έκανε πέρσι αλλά ακόμη και η Ευρωαπική Κεντρική Τράπεζα το έκανε
κάτι που προκάλεσε την οργή της μέρκελ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Παράθεμα: Τό Χρήμα ώς Χρέος. « NO RFID
Γεια σας παιδια. Διαβασα το κειμενο το οποιο αντιλαμβανομαι ειναι μεταφραση απο τα αγγλικα της θεωριας καποιου περι Χρεος/Χρημα. Περιεχει τρομακτικες αναληθειες οι οποιες αν ισχυαν, τοτε θα μιλαγαμε για παραφροσυνη. Δεν ειναι καθολου ετσι τα πραγματα. Ο προβληματισμος ωστοσο που παραμενει, ειναι ο ελεγχος της κυκλοφοριας του χρηματος. Αυτος ειναι ο στοχος των τραπεζιτων και οχι φυσικα να δανειζουν το 1 τοις εκατον των καταθεσεων! χαχαχα, Που το βρηκατε ρε παιδια αυτο? Και πως το πιστεψατε τοσο ευκολα?
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
sorry να δανειζουν- συμφωνα με τους εξωφρενικους ισχυρισμους- το 90 τοις εκατον των καταθεσεων!- ολε ολε!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το κλασματικό αποθεματικό είναι 10%
δηλαδή οι τράπεζες υποχρεούνται (θεωρητικά) να κατέχουν τουλάχιστον το 10% του ποσού που δανείζουν
το υπόλοιπο 90% μιας κατάθεσης δικαιούνται να το επαναδανείσουν με τους ίδιους όρους, δηλαδή να κατέχουν τουλάχιστον το 10% του ποσού που δανείζουν
Οπότε νικα παπάρα ξαναψάξτο καλύτερα και έλα ξανά
Μου αρέσει!Μου αρέσει!